บทที่ 3

“คุณคะ...ขอบคุณมากค่ะ” นิตายกมือไหว้ชายหนุ่มชาวอเมริกันด้วยดวงตาแดงก่ำหลังจากที่เขาจ่ายเงินค่าอาหารให้แก่บริกร แม้มันจะเป็นเงินจำนวนไม่มากแต่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ถือว่าผมได้ตอบแทนคุณที่เอากระเป๋าไปให้เมื่อกี๊ ดีนะครับที่ผมกลับเข้ามาที่นี่เพราะลืมของอีกอย่างเอาไว้”

เขาชูสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ ให้เธอดูพร้อมรอยยิ้ม “ผมชื่อลอว์สัน เบอร์ลิน...เรียกผมว่าลอว์ก็ได้ครับ แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหนหรือครับ?” นิตาเงียบไปชั่วครู่ แล้วหญิงสาวก็ไม่อาจห้ามน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลลงอาบแก้มได้

“ฉันชื่อนิตาค่ะ ฉันมาจากเมืองไทย...ฉันมาตามหาคนคนหนึ่ง”

“ตามหาคนอย่างนั้นหรือครับ?...แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ค่ะว่าเขาอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าเขาอยู่อเมริกา อยู่ในนิวยอร์คซิตี้”

“โอ...แต่นิวยอร์คนี่มีคนมากมายเลยนะครับถึงแม้พื้นที่จะเล็ก ที่ที่คุณอยู่ตอนนี้คือเขตมิดทาวน์ คุณอาจตามหาคนที่คุณต้องการพบแต่ไม่รู้พิกัดว่าเขาอยู่ที่ไหนได้ลำบาก” ลอว์สันกล่าวขณะจ้องมองดวงหน้างดงามซูบซีด นิตาเป็นผู้หญิงชาวเอเชียร่างเล็กแต่เธอก็สวยมากในความรู้สึกของเขา

“แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อไป”

“ฉันยังไม่รู้เลยค่ะ” เธอถอนใจเบา ๆ “ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลย ในกระเป๋าใบนั้นที่หายไปมีเงิน บัตรเครดิต และที่สำคัญมีเอกสารการเดินทางของฉันอยู่ในนั้นด้วย ฉันยังไม่รู้เลยค่ะว่าคืนนี้ฉันจะพักที่ไหน”

“นิตา...ถ้าคุณจะให้ความไว้วางใจผมในฐานะที่เราพึ่งรู้จักกัน...ผมมีห้องพักของเพื่อนผมที่เขาซื้อทิ้งไว้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ผมจะพาคุณไปพักที่นั่นก่อนชั่วคราว”

นิตารู้สึกดีใจที่ลอว์สันแสดงความมีน้ำใจต่อคนที่กำลังลำบากอย่างเธอ แต่อีกด้านหนึ่งหญิงสาวก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงหากจะรับไมตรีจากเขาง่าย ๆ

“เอ้อ...”

“ผมรู้นะว่าคุณอาจจะไม่ค่อยสบายใจนัก การที่คุณเดินทางมาจากประเทศไทย มาที่นี่เพียงคนเดียวและมาเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีก มันอาจทำให้คุณรู้สึกว่ายังไม่อยากไว้วางใจใคร”

“ลอว์คะ...คือ...”

“แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ว่าตอนนี้ผมอยากจะช่วยเหลือคุณจริง ๆ...ผมไม่ได้พักอยู่ที่นั่นหรอกนะครับ มันเป็นห้องชุดที่เพื่อนของผมซื้อทิ้งไว้และเราสนิทกันมาก ผมจะพาคุณไปพักที่นั่นก่อนพลาง ๆ ส่วนผมจะกลับไปที่คอนโดของผมอีกแห่งหนึ่ง”

นิตาทำท่าเหมือนเธอกำลังชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสภาวะที่เรียกว่าลำบากอย่างแท้จริง กระเป๋าหาย ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่เหรียญเดียว และความหวังที่จะติดตามหา ใครคนนั้น ก็ดูเหมือนจะดับวูบลงในทันที เธอจะทำอย่างไรมากไปกว่านี้ได้ นอกเสียจาก...

“ค่ะ...ฉันจะไปพักที่ห้องของคุณค่ะลอว์ เพราะตอนนี้ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว”

ลอว์สันยิ้มกับหญิงสาว ใบหน้าของนิตาแช่มชื่นขึ้นเล็กน้อยแม้ในส่วนลึกเธอเองยังสับสนกับการรับไมตรีของหนุ่มชาวต่างชาติที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน แต่มันก็คงดีกว่าการที่เธอต้องนอนอยู่ข้างถนนในเมืองใหญ่อย่างมหานครนิวยอร์คไม่ใช่หรือ

“คืนนี้คุณนอนที่นี่ไปก่อนนะครับ นิตา...ห้องนี้เพื่อนผมซื้อทิ้งไว้นานแล้ว แต่เขาก็ยังให้แม่บ้านมาทำความสะอาดจัดแต่งอยู่ตลอด”

ลอว์สันกล่าวขณะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของหญิงสาวชาวไทยที่รับไมตรีจากเขาด้วยการตามมาที่ห้องชุดบนชั้นที่สามสิบของตึกสูงใจกลางเมือง มันไม่ใช่ห้องพักเล็ก ๆ อย่างที่นิตาเข้าใจ ตรงข้ามเป็นห้องชุดขนาดใหญ่โตโอ่โถงจนทำให้เธอเริ่มนึกสงสัยว่าเพื่อนของลอว์สันอาจไม่ใช่คนที่มีฐานะธรรมดาเป็นแน่ เมื่อลอว์สันวางกระเป๋าของเธอลงบนเก้าอี้นวมบุหนังอย่างดีภายในห้องรับแขกหญิงสาวจึงกล่าวขึ้นว่า

“ขอบคุณมากนะคะลอว์...เอ้อ...ฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้ว มากกว่าที่ฉันช่วยเหลือคุณเสียอีก”

“ทำไมล่ะนิตา...ทำไมคุณคิดอย่างนั้น”

“ก็...” หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง “ห้องนี้มันใหญ่มาก เหมือนโรงแรมเลยล่ะคะ แล้วเพื่อนของคุณเขาจะว่ายังไงบ้างถ้ารู้ว่าคุณพาคนแปลกหน้าเข้ามาพัก”