บทที่ 10 : การล่อลวง

บทที่ 10 : การล่อลวง

ภายหลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง หนิงซีโย่วกลับมาที่ตำหนักของตน ใจเขายังคงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย การได้รับรู้ว่าหญิงสาวที่ตนมอบใจให้ กลับกลายเป็นบุตรสาวของศัตรูที่หนิงซีโย่วไม่อาจอยู่ร่วมแผ่นดินด้วยได้ ความคิดที่จะล้างแค้นต่อครอบครัวชิงหยวนเปาไม่เคยหายไปจากใจชายหนุ่ม หลังจากหนิงซีโย่วครุ่นคิดอยู่นาน ชายหนุ่มตัดสินใจวางแผนการในการทำลายล้างครอบครัวตระกูลชิง โดยเป้าหมายแรกที่ชายหนุ่มพุ่งเป้าก็คือบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของชิงหยวนเปา “ชิงอี้หราน”

ยามค่ำคืนในวันต่อมา ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลจ้าท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แสงจันทร์สะท้อนกับน้ำในสระและพื้นหินอ่อนทำให้บรรยากาศรอบ ๆ งดงามราวกับภาพวาด

สายลมเย็นเบา ๆ พัดผ่านต้นไม้และดอกไม้ในสวน กลิ่นหอมหวานของดอกมะลิและดอกเหมยลอยเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของชิงอี้หราน หน้าต่างห้องนอนเปิดกว้างรับลม แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้ห้องนอนสว่างด้วยแสงสีเงินอ่อน ๆ

ภายในห้องนอนตกแต่งอย่างงดงาม เตียงนอนใหญ่ปูด้วยผ้าไหมสีขาวและหมอนปักลายดอกไม้ สะท้อนความหรูหราและงดงาม บนโต๊ะข้างเตียงมีโคมไฟน้ำมันตั้งอยู่ ให้แสงสว่างเพียงพอที่จะมองเห็นสิ่งของรอบๆ อย่างชัดเจน

หนิงซีโย่วแอบเข้ามาทางประตูบานเล็กที่เชื่อมกับระเบียงด้านนอก ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ เสียงฝีเท้าเบาบางแทบจะไม่ได้ยิน เขาสวมชุดคลุมสีเข้มที่กลมกลืนกับความมืดรอบตัว ดวงตาคมกล้าแฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เมื่อหนิงซีโย่วเดินเข้ามาจนถึงบริเวณเตียงนอน สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่ชิงอี้หราน หญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าของหญิงสาวเงียบสงบและอ่อนโยน ร่างกายของหญิงสาวเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่าง ราวกับดอกไม้ที่แย้มบานรอหมู่แมลงเข้ามาดอมดม ใจของเขากลับรู้สึกถึงความอาดูรและความสับสนระคนกัน ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองดูหญิงสาวอยู่ครู่ใหญ่

หนิงซีโย่วค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้เตียงของหญิงสาว เสียงหายใจเบา ๆ ของชิงอี้หรานทำให้ชายหนุ่มหยุดนิ่งเพื่อพินิจ ความอ่อนหวานและความบริสุทธิ์ของนางทำให้เขาเกิดความลังเล หนิงซีโย่วได้แต่เตือนตนเองถึงภาระหนี้ที่มี และเขาต้องดำเนินแผนการของตนต่อไป เมื่อหนิงซีโย่วนั่งลงข้างเตียง ชายหนุ่มยื่นมือออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้หญิงสาวตื่น หนิงซีโย่วเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของชิงอี้หรานอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าการสัมผัสของชายหนุ่มจะทำให้นางฝันร้าย

"อี้หราน..." หนิงซีโย่วกระซิบเบา ๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียงของชิงอี้หรานและค่อย ๆ ลูบแก้มของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

ชิงอี้หรานรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่แก้ม หญิงสาวปรือตาตื่นขึ้นมาและพบว่าหนิงซีโย่วอยู่ข้างเตียงของนาง หญิงสาวเบิ่งตาโตอย่างความตกใจ

"หนิงซีโย่ว...องค์ชายห้า ท่านเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร" ชิงอี้หรานถามด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มอย่างงุนงัน

"ข้ามาเพราะข้าคิดถึงเจ้า อี้หราน" หนิงซีโย่วตอบเบา ๆ ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสายตาหวานซึ้ง

“ท่าน..ข้าไม่ได้ตั้งใจปิดบังท่าน ข้าเพียง...” ชิงอี้หรานพยายามอธิบายความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น

“ข้าไม่อาจรู้เหตุผล แต่ข้าพอจะเข้าใจ เจ้าไม่ต้องกังวลไปมากหรอก” หนิงซีโย่วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

หนิงซีโย่วค่อย ๆ ดึงชิงอี้หรานเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มแนบปากหนาลงบนแก้มนุ่มของหญิงสาวแผ่วเบา ๆ หนิงซีโย่วใช้โอกาสนี้โอบกอดหญิงสาวแน่นและริมฝีปากหนาเลื่อนไล้ไปจรดยังริมฝีปากบางร้อนชื้น หนิงซีโย่วละเลียดปลายลิ้นความหาความหวานอย่างช่วงชิง ชิงอี้หรานรู้สึกเคลิบเคลิ้มและอ่อนระทวยในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม หนิงซีโย่วพยายามล่อลวงหญิงสาวให้เกิดความคล้อยตาม มือไม้ปาดป่ายไปตามร่างบางอย่างไม่อาจข่มใจ ความหอมหวานเย้ายวนทำให้หนิงซีโย่วพยายามฉวยโอกาสในร่างกายของชิงอี้หราน แต่เขาก็ข่มใจมิล่วงเกินไปมากกว่านั้น หนิงซีโย่วไม่อาจตัดใจพรากสิ่งหวงแหนของนางไปได้

"อี้หราน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ารักเจ้าเพียงใด" หนิงซีโย่วกระซิบเบา ๆ ข้างหูของหญิงสาว

ชิงอี้หรานยิ้มหวานและพยักหน้าเบา ๆ ดวงหน้ายังคงก้มต่ำมิกล้าสบสายตาชายหนุ่ม

หนิงซีโย่วได้ยินคำตอบของหญิงสาว ใจของเขากลับรู้สึกปั่นป่วน แต่ไฟแค้นที่สุมอกยังคงคุกรุ่น ชายหนุ่มโน้มร่างแกร่งเข้าหาหญิงสาวก่อนจะจุมพิตลงบนปากบางอย่างเร่าร้อน รสสัมผัสที่ได้รับเป็นครั้งแรกช่างหวานซึ้ง ชิงอี้หรานได้แต่อ่อนระทวยในอ้อมกอดของหนิงซีโย่ว

"อี้หราน... " หนิงซีโย่วพึมพำแผ่วเบา ๆ ขณะที่ชายหนุ่มกอดหญิงสาวอย่างแนบแน่น

ชิงอี้หรานรู้สึกถึงความอบอุ่นและความรักที่หนิงซีโย่วมีให้ หญิงสาวหลับตาลงและปล่อยใจให้ไหลไปตามความรู้สึก แต่ในใจของหนิงซีโย่ว ชายหนุ่มรู้ว่าความรักและความแค้นเคืองนั้นผสมปนเปกันอย่างซับซ้อน

หลังจากที่ทั้งสองใช้เวลาสักพักในอ้อมกอดกัน หนิงซีโย่วจูบหน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนที่จะผละออก

"อี้หราน ข้าต้องไปแล้ว" หนิงซีโย่วกล่าวด้วยเสียงเบา ๆ แต่ความลึกซึ้งในสายตาของชายหนุ่มทำให้ชิงอี้หรานรู้สึกเศร้า

เมื่อหนิงซีโย่วออกไปจากห้องนอนของชิงอี้หราน ชายหนุ่มหันกลับไปมองที่ประตูห้องและกล่าวในใจ "ข้าจะทำให้เจ้าและครอบครัวของเจ้าต้องพังพินาศ ชิงอี้หราน เจ้าจะต้องรู้สึกถึงความทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับข้า"

แม้จะอดอาดูรไม่ได้ แต่ไฟความแค้นที่สุมอกนั้นยากที่จะทำให้หนิงซีโย่วเปลี่ยนแปลงความแค้นเคืองที่มี หนิงซีโย่วรู้ว่าชิงอี้หรานจะเป็นเป้าหมายสำคัญในการทำลายล้างตระกูลชิงได้ในที่สุด

หนิงซีโย่วเดินออกไปจากตำหนักด้วยความมุ่งมั่นที่จะดำเนินแผนการของเขาต่อไป แม้ใจของชายหนุ่มจะรู้สึกปั่นป่วน แต่ความแค้นที่สุมอกนั้นยากที่จะทำให้เขาเปลี่ยนแปลงความตั้งใจในการล้างแค้นต่อครอบครัวชิงหยวนเปา