บทที่ 1 : ชิงอี้หราน

บทที่ 1 : ชิงอี้หราน

ในเมืองหลวงแคว้นโย่ว หากกล่าวถึงตระกูลชิง ย่อมไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก ตระกูลชิงนำโดยอัครมหาเสนาบดีชิงหยวนเปาเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอำนาจที่สุด เป็นที่รู้จักในฐานะผู้มีอำนาจบารมีหยั่งรากฝังลึก ผู้ที่อยู่ใต้คนเดียวแต่เหนือคนนับหมื่น แม้แต่ฮ่องเต้เองยังพูดสามฟังสี่ด้วยซ้ำ ความเหี้ยมโหดของชิงหยวนเปาเป็นที่เล่าลือ หากผู้ใดกล้าขัดแย้งผู้นั้นย่อมไม่อาจมีชีวิตรอด

ชิงหยวนเปามีบุตรชายสาม บุตรหญิงหนึ่ง ได้แก่ ชิงหยาง ชิงหลง ชิงเฟย และชิงอี้หราน  โดยชิงอี้หราน บุตรสาวคนสุดท้องและลูกสาวคนเดียวของอัครมหาเสนาบดีชิงหยวนเปา ชิงอี้หรานเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของครอบครัว เนื่องจากหลังจากที่หญิงสาวเกิดไม่นาน สุขภาพของฮูหยินชิงก็เริ่มย่ำแย่ และเมื่อชิงอี้หรานอายุเพียงห้าปี ฮูหยินชิงก็ล้มป่วยและจากไป ชิงหยวนเปาจึงต้องรับหน้าที่เป็นทั้งบิดาและมารดาให้แก่หญิงสาว อีกทั้งพี่ชายทั้งสามของชิงอี้หราน ต่างก็รักและเอาใจใส่หญิงสาวดุจดังเป็นบิดา ชายทั้งสี่คนในบ้านต่างก็ช่วยกันเฝ้าเลี้ยงดูและทะนุถนอมชิงอี้หรานอย่างยิ่ง หญิงสาวจึงเติบโตมาด้วยความรักและความอบอุ่นอย่างมาก ไม่เคยต้องประสบพบเจอกับความโหดร้ายหรือผิดหวัง ทำให้ชิงอี้หรานเติบใหญ่เป็นหญิงสาวอ่อนโยน มีจิตใจดีและมองโลกในแง่ดีเสมอ

ในเช้าตรู่ของฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นหอมของดอกเหมยหอมอบอวลไปทั่วบริเวณสวนหลังจวนของอัครมหาเสนาบดีชิงหยวนเปา ใบไม้สีเขียวสดและดอกไม้หลากสีประดับประดาเสริมให้สวนดูงดงามดั่งภาพวาดโบราณ ท่ามกลางบรรยากาศสงบเงียบ มีเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กหญิงดังขึ้นจากด้านในเรือน

"พี่ชายใหญ่ ข้าจะเก็บดอกเหมยนี้ให้เจ้าค่ะ!" ชิงอี้หราน เด็กสาววัยแปดขวบ ร้องเรียกพลางยิ้มสดใส มือเล็ก ๆ ของเด็กสาวจับดอกเหมยสีชมพูเข้มที่เพิ่งเด็ดได้ เด็กสาวสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวบริสุทธิ์ ตัดขอบด้วยด้ายสีทอง เส้นผมยาวสลวยของเด็กสาวถูกถักเป็นเปียยาวสองเส้น ติดโบว์สีชมพูดูอ่อนหวานเหมือนดอกเหมยที่ถืออยู่

ชิงหยวนเปา บิดาผู้เป็นอัครมหาเสนาบดี เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน "อี้หราน ลูกสาวข้า เจ้าช่างงดงามดั่งเทพธิดา หากมารดาเจ้าเห็นคงดีใจมาก"

ชิงอี้หรานยิ้มเขินอาย วิ่งเข้าหาบิดา "ท่านบิดา ข้าคิดถึงท่านแม่ ท่านแม่จะอยู่บนสวรรค์และมองลงมาดูข้าใช่หรือไม่"

ชิงหยวนเปาหยุดก้าว และนั่งลงพยุงตัวลูกสาวขึ้นมา "แน่นอน อี้หราน มารดาของเจ้ารักเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด แม่เจ้าคงจะยิ้มอยู่ทุกครั้งที่เห็นเจ้ามีความสุข"

ขณะที่พวกสองพ่อลูกกำลังสนทนา พี่ชายทั้งสามของชิงอี้หรานก็ก้าวเข้ามาในสวน พี่ชายคนโต ชิงหยาง ผู้เป็นทหารฝีมือดี สวมชุดเครื่องแบบของทหารประจำตำแหน่งอันสง่างาม ชายหนุ่มมองน้องสาวด้วยความรักและห่วงใย "อี้หราน เจ้าระวังอย่าไปเล่นไกลนักนะล่ะ"

พี่ชายคนที่สอง ชิงหลง ผู้เป็นอาจารย์หนุ่มในสำนักศึกษา ก้าวเข้ามาแตะหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยน "ใช่แล้ว อี้หราน หากเจ้าอยากเรียนหนังสือ ข้าจะสอนเจ้าเอง"

พี่ชายคนที่สาม ชิงเฟย ผู้ยังเรียนอยู่ในสำนักศึกษา กอดน้องสาวอย่างอบอุ่น "และหากเจ้ามีปัญหาใด ข้าจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่"

ชิงอี้หรานมองพี่ชายทั้งสามและบิดาของนางด้วยความรู้สึกอุ่นใจ "ข้ารู้ ข้ารักท่านบิดาและพี่ชายทุกคนมาก ข้าจะเป็นเด็กดีและไม่ทำให้ท่านต้องกังวล"

ในครอบครัวชิงอี้หราน ไม่มีใครเลยที่ไม่รักและเอาใจใส่หญิงสาว ตั้งแต่บิดาผู้เป็นอัครมหาเสนาบดีผู้เก่งกล้าและโหดเหี้ยมในสายตาผู้อื่น แต่กับนางแล้วเขาเป็นบิดาผู้รักใคร่และอบอุ่น เช่นเดียวกับพี่ชายทั้งสามที่เฝ้าดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด พวกเขาต่างเป็นดั่งเงาอยู่ข้างนางเสมอ

ชิงอี้หรานเติบโตขึ้นในบรรยากาศแห่งความรักและความอบอุ่น ไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับความโหดร้ายหรือความผิดหวัง ทำให้ชิงอี้หรานกลายเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยน จิตใจดีและมองโลกในแง่ดีเสมอ จนบางครั้งอาจดูอ่อนต่อโลกเกินไป แต่ในสายตาของคนในครอบครัว นางเป็นดั่งแก้วตาดวงใจที่ทุกคนอยากปกป้องให้ดีที่สุด

"ไปเถิด อี้หราน พวกเราจะเดินเล่นในสวนด้วยกัน" ชิงหยางเอ่ยชวน น้องสาวยิ้มกว้างและจับมือพี่ชายไว้แน่น ทั้งหมดเดินเล่นในสวนด้วยความสุขใจเต็มเปี่ยม

เวลาในสวนดอกเหมยนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ในหัวใจของชิงอี้หรานแล้ว ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคนในครอบครัวนั้นเป็นสิ่งที่หญิงสาวจะจดจำและทะนุถนอมไปชั่วชีวิต