เข้าสู่ระบบแชร์
ท่านพี่อ๋องฟูดีกับข้าจริงๆนะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-11 22:22:36"ฟู่ฉวีช่ายอ๋องรับราชโองการรรร"
ขันทีชรานำราชโองการวางบนถาดสีทองคลี่ออกช้าๆ อ่านดังๆ
ใบหน้าเรียบเฉยของอ๋องฟู่ไม่ได้มีท่าทีอะไร เพียงแค่คุกเข่าลงรับร่างโองการจากมือขันทีชรา
"ท่านอ๋องยินดีด้วย ยินดีด้วยข้าน้อยไม่คิดจริงๆ ว่าท่านจะได้ชายาเอกกับชายารองเสียพร้อมกันในคราวเดียว แล้วยังเป็นพี่น้องร่วมบิดาเรื่องบาดหมางคงไม่มี และพวกนางก็คงปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างดี หากไม่ติดที่ ไม่ติดที่ชายาเอกจะ… อวบอั๋นไปหน่อย…ไม่สิอย่าเรียกว่าอวบอั๋นข้าน้อยกำลังสรรหาคำพูดที่จะไม่ทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคือง และหากใต้เท้าฉินมาได้ยินก็จะยิ่งขุ่นเคือง เอาเป็นว่าชายาเอก…ร่างหนาไม่สิ ไม่พูดดีกว่า"ฟู่อ๋องหลุบตามองพื้น
"เสร็จธุระท่านหรือยังกงกง"
"อ่า เรียบร้อยแล้วขอรับ ข้าน้อยทูลลา"
ประสานมือตรงหน้าเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันกับกิริยาของอ๋องฟู่ที่มักจะเย็นชากับผู้อื่นราวกับคนคนนั้นไร้ตัวตน
"ท่านอ๋อง สมใจไหมขอรับในที่สุดก็ได้แต่งกับคุณหนูรองจิงชินผู้งดงาม"
เสี่ยวฝานพูดขึ้นเบาๆ ร่างสูงก้าวขายาวๆ หันหลังกลับเข้าไปในจวนอ๋อง
บ้านฉิน
อี้เหลียวยกถาดขนมเข้ามาวางตรงหน้าจิงเชียวที่กำลังเคี้ยวบางอย่างแก้มตุ๋ย
"เอามาเลยเอามาใกล้ๆ ข้า”
"คุณหนูเจ้าขา ฝ่าบาททรงมีราชโองการให้คุณหนูแต่งกับท่านอ๋องฟู่"
จิงเชียวพ่นขนมที่เพิ่งยัดเข้าปากออกมาเกือบหมด อี้เหลียวรีบหยิบผ้ามาเช็ดปากให้
"พี่ อ๋องฟู่ว่าอย่างไร เขาๆๆ ดีใจไหมที่จะได้แต่งกับข้าหรือว่าเขาเสียใจ ข้าเข้าใจแล้วต้องเป็นเพราะท่านพ่อต้องเป็นที่ท่านพ่อแน่ๆ ที่บังคับพี่อ๋องฟู่"พูดรัวเร็ว
"คุณหนู อี้เหลียวได้ยินมาว่านายท่านสมนาคุณที่ท่านอ๋องยอมแต่งกับคุณหนู ด้วยการที่ยกคุณหนูรองให้แต่งเป็นชายารองเสียพร้อมกัน”
คิ้วดำขมวดเข้าหากัน
“ท่านพ่ออย่างนั้นหรือ แต่ก็จริงนะ ข้าไม่ได้งดงามเหมือนน้องสาวการที่ใครจะอยากแต่งหรือไม่อยากจะแต่งกับข้าก็ไม่แปลก แต่กับจิงชินจะต้องมีคนอยากแต่งกับนางมากมาย ทำไมท่านพ่อถึงให้นางมาเป็นชายารองข้าละ แต่ก็ดีนะพี่อ๋องฟู่คงดีใจใช่ไหม” น้ำเสียงแสดงความไม่แน่ใจ
อี้เหลียวถอนหายใจ
“ก็คุณหนูรองก็ต้องเป็นชายารองถูกแล้ว เดิมนายท่านฉินจะให้ท่านแต่งกับท่านอ๋องเพียงผู้เดียวไม่ต้องมีชายารอง มาครั้งนี้กลับให้คุณหนูรองมาเป็นชายารองข้าไม่เข้าใจนายท่านจริงๆ ท่านอ๋องเองก็เท่ากับโชคหล่นทับ”
อยากจะต่อคำว่าโชคหล่นทับที่ได้ชายารองแสนสวยและเพียบพร้อมแต่กลัวว่าจิงเชียวจะคิดมาก
“ช่างเถอะแบบนี้ค่อยเบาใจหน่อยข้าละห่วงกลัวว่าพี่อ๋องฟู่จะลำบากใจที่ต้องแต่งกับข้าเสียอีก ดีจังข้ากำลังจะได้ อาศัยบ้านเดียวกับพี่อ๋องฟู่ ใกล้ชิดพี่อ๋องฟู่แล้วได้นอนได้กินด้วยกันได้เห็นหน้าพี่อ๋องฟู่ในทุกวัน พี่อ๋องฟู่เขาปฏิเสธข้าไหมในครั้งแรกที่รู้ว่าจะแต่งกับข้า”
ประโยคสุดท้ายอดสงสัยไม่ได้ ว่าอ๋องฟู่มีท่าทีเช่นไร พูดไปเคี้ยวไปไม่ยอมหยุดปาก แก้มสุกใสราวกับมะเขือเทศ แต่ดวงตามีแววครุ่นคิด
“ไม่เจ้าค่ะ อี้เหลียวได้ยินว่าท่านอ๋องเก็บซ่อนความรู้สึกไว้เสียหมด จะบอกว่าไม่อยากแต่งก็ไม่ได้เพราะเขายกทั้งสองคนให้เป็นทั้งชายเอกและชายารอง”
“หากเป็นข้าคนเดียวพี่อ๋องฟู่คงปฏิเสธใช่ไหม ฮ่าาาาๆๆๆๆ เพราะข้าอ้วนท่านอ๋องเลยไม่อยากแต่งกับข้าใช่ไหม”
อี้เหลียวจับสังเกตในน้ำเสียงไม่ได้แม้แต่น้อยว่ามีความรู้สึกใดกันแน่โศกเศร้า เก็บงำ ปิดบัง หรือว่ากลบเกลื่อน
"พรุ่งนี้ท่านอ๋องจะมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับท่านฉินถึงกำหนดการแต่งงานกับคุณหนูทั้งสอง นายหญิงบอกกับข้าว่าให้คุณหนูกินน้อยหน่อยเวลาที่ต้องเสวยร่วมกันกับท่านอ๋อง”
จิงเชียวยิ้มตาหยีแต่ไม่วายที่ตาสองข้างจะปิดสนิท รอยยิ้มนี้หากตัดแก้มและคางที่ย้อยลงมาข้างกระดูกไหปลาร้าทั้งสองออกเสียจะเป็นรอยยิ้มที่น่ามองไม่น้อยเพราะเป็นรอยยิ้มที่มาจากหัวใจ
“อี้เหลียวเจ้าก็นำของกินมาให้ข้าเยอะหน่อยวันนี้เพราะพรุ่งนี้ข้าจะได้ไม่หิวมากไปกว่านี้ วันนี้ข้าจะกินให้อิ่มแล้วนอนสบายได้นั่งกับพี่อ๋องฟู่ได้นานขึ้น”
“คุณหนูเจ้าขากินมากไปวันเข้าหอไม่สวยนะเจ้าคะ”
“อี้เหลียวเจ้าเคยเห็นข้าสวยด้วยหรือ”
“อย่างน้อยก็ได้พยายามอย่างไรเล่าเจ้าคะ” จิงเชียวหัวเราะพุงกระเพื่อม
“ข้าชอบเจ้าที่พยายามให้ข้าผอมให้ได้ แต่ข้า ข้า"
บทที่เกี่ยวข้อง
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ทุกอย่างล้วนมีเหตุผล
"หากคุณหนูผอมลงคุณหนูของอี้เหลียวจะสวยที่สุดและท่านอ๋องก็จะรักคุณหนูใส่ใจคุณหนูเหมือนที่ทำกับคุณหนูรองคุณหนูไม่อยากเป็นภรรยาที่ท่านอ๋องรักใคร่ยืนเคียงข้างท่านอ๋องอย่างสบายใจให้คนคอยแซ่ซ้องว่าเป็นคู่แท้จากสวรรค์หรือเจ้าคะ"อี้เหลียวอธิบายเสียยืดยาวหวังเปลี่ยนใจจิงเชียวได้"ข้าสัญญาต่อไปข้าจะกินน้อยลง แต่ ตอนนี้ขอแค่ได้เห็นพี่อ๋องฟู่ทุกวันได้ใกล้ชิดเขาไม่ขอให้เขามารักหรือสนใจข้า ก็ข้าอ้วนออกอย่างนั้น และมันคือเรื่องจริงที่ตอนนี้ข้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ให้เขามีความสุขกับน้องรองไปก็ดีแล้วฮ่าๆๆๆๆ ลูกของพวกเขาจะต้องน่ารักที่สุดจริงไหมอี้เหลียวพ่อองอาจหล่อเหลาที่สุดส่วนจิงชินนางก็งดงามเกินใคร”บำเพ็ญเพียรถึงสามภพสามชาติหรือไรคุณหนูใหญ่ของอี้เหลียวจึงเป็นคนดีเพียงนี้ จิงชินงดงามก็จริงทว่านางเป็นคนที่อ่านยากไม่น้อย ต่างจากจิงเชียวที่เปิดเผยจริงใจ"เจ้าคะ"อี้เหลียวไม่อยากจะพูดมากกว่านี้"อี้เหลียวมานี่"อี้เหลียวขยับตัวมาใกล้ จิงเชียวยกท่อนแขนมหึมาขึ้นสวมกอดอี้เหลียว"โอะๆๆ คุณหนูระวังเจ้าคะ อี้เหลียวจะหายใจไม่ออก"มืออ้วนคลายอ้อมแขนออกกอดไว้หลวมๆ"ขอบใจเจ้านะอี้เหลียวที่หวังดีกับข้า แค่นี้ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-13หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ไปอยู่กับนางเถิด
การหารือจบลงง่ายดายสินสอดไม่ได้สำคัญทว่าฟู่อ๋องก็ตั้งใจมอบสินสอดเสียมากมายเพราะแต่งถึงสองชายาในคราวเดียวอาหารกลางวันยกมาขึ้นโต๊ะ ไม่ได้มีของที่จิงเชียวโปรดปรานแม้แต่อย่างเดียวถึงกระนั้นจิงเชียวก็ยัง รู้ว่าท้องของตัวนางเองร้องโครกครากฟู่อ๋อง ท่านฉิน ฮูหยินฉินและจิงเชียว จิงชินนั่งร่วมโต๊ะท่านฉินกับฮูหยินฉินใช้ตะเกียบคีบหมูชิ้นเล็กในผัดผักแปดอย่างให้กับจิงเชียวเสียพร้อมกัน“ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่”อ๋องฟู๋กลับคีบเอาผักวางในถ้วยข้าวให้กับจิงเชียว“ขอบคุณพี่อ๋องฟู่”ฝืนใจ คีบผักใส่ปากเคี้ยวราวกับว่าเอร็ดอร่อย ฟู่อ๋องหันไปคีบหมูส่งให้จิงชินบ้าง“เจ้าผอมเกินไป”จิงชินก้มหน้าเขินอาย“ขอบคุณท่านอ๋อง”เสียงหวานราวกับน้ำผึ้งสด พร้อมกับรอยยิ้มตรึงใจอาหารมื้อนั้นผ่านไปราวกับว่าเวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน จิงเชียวหิวจนตาลายแต่กินได้เพียงน้อยนิดสามวันผ่านไปอาภรณ์แดงที่ห่อหุ้มร่างกาย อวบอ้วนนั้นมองไปราวกับโคมไฟสีแดงที่ประดับอยู่หน้าจวนและบริเวณทั่วไปในจวน“คุณหนูเจ้าขาของอร่อยมาแล้วเจ้าค่ะ”อี้เหลียวยกอาหารเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม“วันนี้มีงานมงคลของกินมากมาย อีกสักพักจะถึงเวลาเข้าหอแล้ว คุณหนูจะต้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-13หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู มันไม่สำคัญ
การหารือจบลงง่ายดายสินสอดไม่ได้สำคัญทว่าฟู่อ๋องก็ตั้งใจมอบสินสอดเสียมากมายเพราะแต่งถึงสองชายาในคราวเดียวอาหารกลางวันยกมาขึ้นโต๊ะ ไม่ได้มีของที่จิงเชียวโปรดปรานแม้แต่อย่างเดียวถึงกระนั้นจิงเชียวก็ยัง รู้ว่าท้องของตัวนางเองร้องโครกครากฟู่อ๋อง ท่านฉิน ฮูหยินฉินและจิงเชียว จิงชินนั่งร่วมโต๊ะท่านฉินกับฮูหยินฉินใช้ตะเกียบคีบหมูชิ้นเล็กในผัดผักแปดอย่างให้กับจิงเชียวเสียพร้อมกัน“ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่”อ๋องฟู๋กลับคีบเอาผักวางในถ้วยข้าวให้กับจิงเชียว“ขอบคุณพี่อ๋องฟู่”ฝืนใจ คีบผักใส่ปากเคี้ยวราวกับว่าเอร็ดอร่อย ฟู่อ๋องหันไปคีบหมูส่งให้จิงชินบ้าง“เจ้าผอมเกินไป”จิงชินก้มหน้าเขินอาย“ขอบคุณท่านอ๋อง”เสียงหวานราวกับน้ำผึ้งสด พร้อมกับรอยยิ้มตรึงใจอาหารมื้อนั้นผ่านไปราวกับว่าเวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน จิงเชียวหิวจนตาลายแต่กินได้เพียงน้อยนิดสามวันผ่านไปอาภรณ์แดงที่ห่อหุ้มร่างกาย อวบอ้วนนั้นมองไปราวกับโคมไฟสีแดงที่ประดับอยู่หน้าจวนและบริเวณทั่วไปในจวน“คุณหนูเจ้าขาของอร่อยมาแล้วเจ้าค่ะ”อี้เหลียวยกอาหารเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม“วันนี้มีงานมงคลของกินมากมาย อีกสักพักจะถึงเวลาเข้าหอแล้ว คุณหนูจะต้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-13หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู มันไม่สำคัญ2
การหารือจบลงง่ายดายสินสอดไม่ได้สำคัญทว่าฟู่อ๋องก็ตั้งใจมอบสินสอดเสียมากมายเพราะแต่งถึงสองชายาในคราวเดียวอาหารกลางวันยกมาขึ้นโต๊ะ ไม่ได้มีของที่จิงเชียวโปรดปรานแม้แต่อย่างเดียวถึงกระนั้นจิงเชียวก็ยัง รู้ว่าท้องของตัวนางเองร้องโครกครากฟู่อ๋อง ท่านฉิน ฮูหยินฉินและจิงเชียว จิงชินนั่งร่วมโต๊ะท่านฉินกับฮูหยินฉินใช้ตะเกียบคีบหมูชิ้นเล็กในผัดผักแปดอย่างให้กับจิงเชียวเสียพร้อมกัน“ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่”อ๋องฟู๋กลับคีบเอาผักวางในถ้วยข้าวให้กับจิงเชียว“ขอบคุณพี่อ๋องฟู่”ฝืนใจ คีบผักใส่ปากเคี้ยวราวกับว่าเอร็ดอร่อย ฟู่อ๋องหันไปคีบหมูส่งให้จิงชินบ้าง“เจ้าผอมเกินไป”จิงชินก้มหน้าเขินอาย“ขอบคุณท่านอ๋อง”เสียงหวานราวกับน้ำผึ้งสด พร้อมกับรอยยิ้มตรึงใจอาหารมื้อนั้นผ่านไปราวกับว่าเวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน จิงเชียวหิวจนตาลายแต่กินได้เพียงน้อยนิดสามวันผ่านไปอาภรณ์แดงที่ห่อหุ้มร่างกาย อวบอ้วนนั้นมองไปราวกับโคมไฟสีแดงที่ประดับอยู่หน้าจวนและบริเวณทั่วไปในจวน“คุณหนูเจ้าขาของอร่อยมาแล้วเจ้าค่ะ”อี้เหลียวยกอาหารเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม“วันนี้มีงานมงคลของกินมากมาย อีกสักพักจะถึงเวลาเข้าหอแล้ว คุณหนูจะต้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ใครถือสา
อี้เหลียวมือไม้สั่นคุณหนูจิงเชียวอยู่ในโลกงดงามของนางอย่างมีความสุข แต่คุณหนูรองที่ทำเหมือนทองเนื้อดีกลับมาทำให้คุณหนูจิงเชียวของอี้เหลียวรู้สึกเจ็บปวดและยังต้องเอ่ยปากยกโทษให้คุณหนูรองผู้นี้อีกหรือ“หืมมม ทำไมต้องมีชายาเอกชายารอง แล้วเจ้าจะเก็บท่านพี่อ๋องฟู่ไว้ทำไมข้าไม่ได้หวงเจ้าเสียหน่อย ท่านพี่อ๋องฟู่เป็นสามีของเราทั้งสองคนเท่าๆ กัน ข้าให้เจ้าไปเลยก็ได้ แต่ไม่ได้สิท่านพ่อจะดุเอา แต่จิงชินเจ้ารู้ไหมเขาก็ดีกับข้าแม้ข้าจะอ้วนจนเขากอดไม่มิดเขาก็ยังกอดข้า น้องรองเจ้าอย่าคิดมากไปเลย ข้าเสียอีกเมื่อคืนเป็นห่วงกลัวว่าเจ้าจะกลัวเพราะแปลกที่เลยคะยั้นคะยอให้ท่านพี่อ๋องฟู่ไปนอนกับเจ้าคอยปลอบเจ้าให้หายกลัว ดีใจจังท่านพี่อ๋องฟู่เชื่อข้า ยอมไปค้างกับเจ้าดังที่ข้าบอก ข้าละนึกกลัวว่าท่านพี่อ๋องฟู่จะปล่อยให้เจ้านอนคนเดียวยามดึกแอบออกมาเสียอีก”น้ำเสียงไม่ได้แสดงว่าอยากจะโอ้อวดอะไรเหมือนกำลังเล่าเรื่องทั่วไปเสียมากกว่า อี้เหลียวเบือนหน้ากลั้นขำนี่สิถึงจะเรียกว่าทองแท้ตกน้ำก็ไม่ไหลตกไฟก็ไม่ไหม้จิงชินตาลุกวาวเพราะเมื่อคืนได้ยินชัดเรื่องที่อ๋องฟู๋พูดว่า..พี่สาวเจ้าบอกว่าเจ้ากลัวความมืด…“เช่นนั้นข้าก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ข้าอ้วนแล้วใครตาย
"อี้เหลียวแล้วเจ้าว่าท่านพี่อ๋องฟู่จะดีใจไหมที่ข้ายอมทำเพื่อเขาโดยการอดอาหาร”อี้เหลียว นิ่งงันด้วยไม่อาจเดาใจได้ว่าฟู่อ๋องจะรู้สึกเช่นไรเมื่อเห็นว่าหญิงอ้วนที่เป็นชายาเอก ยอมลำบากเพื่อเขาหรืออาจจะแค่นึกขำที่อีกคนพยายามในสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้“ก็ ก็คงดีใจเจ้าคะหรือไม่ก็อาจแค่ รู้ว่าคุณหนูตั้งใจทำเพื่อท่านอ๋องแต่ไม่รู้ว่าคุณหนูจริงจังแค่ไหน”“จริงจังสิข้าจริงจังแน่นอน”เช่นนั้นคุณหนูจะต้องออกไปเดินเสียหน่อย กินน้อยขยับตัวบ้างจึงจะได้ผอมลง”จิงเชียวพยักหน้าขึ้นลง“จริงด้วยข้ากำลังจะตายแล้วปวดหลังและตะคลิวกำลังจะกินแขนขาข้า”อี้เหลียวมาพยุงจิงเชียวให้เดินออกไปจากห้องที่ภายนอกเป็นสวนสวย ที่ตกแต่งอย่างดงาม เข้ากับตัวเรือนพักของจิงเชียวที่อยู่ตรงกลาง ทางเดินถูกปูด้วยหินกวาดสีขาวตัดกับตัวเรือนสีหน้าตาลปนแดงดอกไม้หลากหลายสีสัน เบ่งบานแข่งกัน“ท่านพี่อ๋องฟู่กลับจากวังหลวงหรือยัง”“คุณหนูอยากจะพบท่านอ๋องหรือเจ้าค่ะ”"ข้า…ข้าแค่รู้สึกว่าเหมือนอยู่บ้านเดียวกันกับท่านพี่อ๋องฟู่แต่ก็เหมือนไม่อยู่บ้านเดียวกัน"อี้เหลียวถอนหายใจ"ไปรับท่านอ๋องกันเถิดค่ะป่านนี้คงใกล้จะถึงจวนอ๋องแล้ว"พยุงร่างอ้วนไปที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู อย่าทำแบบนี้มันเจ็บ
กลัวว่าจิงเชียวจะคิดมากจึงหาทางโน้มน้าวจิตใจ“จริงของเจ้านะอี้เหลียว แสดงว่าอี้เหลียวเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ใช่ไหมจึงยอมช่วยข้าอย่างไม่ลังเล ไม่กลัวว่าข้าจะล้มทับเหมือนที่น้องรองพูด”อี้เหลียวถอนหายใจคุณหนูจิงเชียวไม่ใช่คนโง่ค่ำคืนมืดมิดอี้เหลียวดับไฟห้องทั้งๆที่จิงเชียวยังนอนลืมตาโพลง“อี้เหลียว ข้านอนไม่หลับ ข้าอยากจะไปถามท่านพี่อ๋องฟู่เสียตอนนี้เลยว่าหากข้าผอมกว่านี้แล้วข้าจะล้มเขาจะรับข้าไหม”อี้เหลียวถอนหายใจในเมื่อเรื่องนี้คงฝังใจจิงเชียวไม่น้อยครั้งแรกในงานแซยิดท่านฉินนั้นพอจะอภัยได้ แต่ครั้งที่สองนี้ สองครั้งแล้วนะนางยังจะอภัยก็นับว่าโง่งม“นอนเถิดเจ้าค่ะเมื่อเย็นกินเข้าไปน้อยเกรงว่าจะ ทำให้หิวตอนดึกรีบนอนเสียจะได้ไม่หิว”จิงเชียวเม้มปากอ้วน“ข้าจะไปที่ห้องท่านพี่อ๋องฟู่”ลุกขึ้นนั่งห้อยข้ากับแท่นนอน“คุณหนูจะไปทำไมเจ้าค่ะไปถามก็น่าจะรู้คำตอบ ท่านอ๋องก็คงบอกว่าจะรับหากคุณหนูตัวผอมกว่านี้ เมื่อบ่ายท่านอ๋องก็พูดไว้ชัดเจนแล้วว่าอยากช่วยก็ไม่อาจช่วย”จิงเชียวหยิบเสื้อคลุมกันหนาวยื่นส่งอี้เหลียวมาสวมให้“คุณหนูแน่ใจหรือเจ้าค่ะ”“ข้า อยากฟังจากปากท่านพี่อ๋องฟู่ในตอนที่อยู่กันเพียงลำพังสอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-16หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ไม่ไหว
“ดีข้าจะถามแบบไม่เกรงใจแล้วนะ บอกไว้ก่อนข้าไม่ใช่คนโกหกข้าเห็นนางจริงๆ แล้วก็ข้าแค่มานี่เพราะอยากถามคำถามหนึ่งจริงๆ ไม่ได้อยากจะ มาเพราะว่าท่านไม่ไปหาข้า หรือเพราะว่าข้า….คิดถึงหรือว่าอะไรทั้งนั้น แต่ข้าแค่อยากจะถามว่า ถามว่า…..ถ้าข้าไม่อ้วนท่านอ๋องท่านจะทำแบบนี้……กับข้าไหม”จิงเชียวสะอื้นไปพูดไปน้ำเสียงขาดห้วง ฟู่อ๋องชะงักงันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที“พี่สาวเรื่องนี้เอาไว้พูดกันอีกที ท่านอย่าคิดมากไปหน่อยเลยเสียสุขภาพเปล่าๆ ข้าพาท่านส่งห้องดีไหม”จิงชินรีบเข้ามาพยุงจิงเชียว ที่สะบัดตัวอ้วนๆ จนพุงกระเพื่อม“ถอดหน้ากากของเจ้าออกมาซะจิงชิน ข้าทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจ ข้าไม่ดีกับเจ้าหรือไร คิดอย่างไรกับข้าก็บอกมาเลยทั้งสองคน ข้าพร้อมแล้วที่จะฟัง เลิกเสแสร้งได้แล้ว”“พี่สาวท่านจงใจกดดันท่านอ๋องกับข้า ท่านใช้นิสัยเดิมเมื่ออยู่ที่บ้านฉินไม่ได้ท่านลืมไปแล้วหรือว่าที่นี่คือจวนอ๋อง ท่านควรจะพูดให้ดีกว่านี้ มิใช่ทำท่าทีขึงขังโกรธเคือง สามีก็คือสามีเปรียบดังฮ่องเต้ แล้วท่านอ๋องเองเลือกอะไรได้จะบอกว่าแต่งหรือไม่แต่งกับท่านได้ด้วยหรือในเมื่อเป็นบัญชาฝ่าบาท และเป็นท่านพ่อที่…ยัดเยียดท่านให้กับท่านอ๋อง ข้า อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-16
บทล่าสุด
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู แผนผังความสัมพันธ์
ฟู่ฉวีช่ายอ๋องท่านอ๋องหนุ่มผู้ซึ่งเป็นน้องต่างมารดาของฮ่องเต้จึงได้เพียงตำแหน่งอ๋องมีแม่เป็นเพียงสนมที่ไม่เป็นที่โปรดปรานทว่าฮ่องเต้กลับรักราวกับลูกด้วยฟู่ฉวีชาย ช่วยงานราชสำนักหนักเบาได้ไม่น้อย มีความทรงจำที่งดงามในวัยเด็กร่วมกันกับจิงเชียวเรียกได้ว่าจิงเชียวคือรักแรกของเขาเช่นกัน แต่เป็นคนที่เก็บซ่อนความรู้สึกได้เก่งมาก มีความลับที่ไม่อาจเปิดเผยมากมาย แต่ก็พยายามที่จะชนะใจจิงเชียวให้ได้ฉินจิงเชียวหญิงอ้วนที่รักแรกรักเดียวคือฟู่ฉวีช่าย เป็นที่รักใคร่ของคนรอบข้างถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กแต่ก็นิสัยน่ารักสดใสไม่ได้มีนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กที่ถูกตามใจทั่วไปจึงเป็นที่รักใคร่ของคนทั่วไปแม้จะอ้วนก็ไม่มีใครมองว่าคือสิ่งที่เป็นเรื่องใหญ่ทุกคนมองข้าม เพราะจิงเชียวน่ารักสดใสกับคนรอบข้างเสมอ อีกทั้งยังเป็นคนจิตใจดีมีเมตตากับคนทั่วไปโดยเฉพาะฉินจิงชิน ปัญหาคงไม่เกิดหากฟู่อ๋องไม่หมางเมินจนทำให้จิงเชียวกระโดดหน้าผาจนพบกับกัวหลงหลงผู้ที่จะมาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างกัวหลงหลงองค์ชายเผ่าจิ้งจอกที่ชอบหนีเที่ยวแต่บังเอิญ วันนั้นหลงทางกับองครักษ์ (ลู่เยว่)และมาพบกับจิงเชียวที่มีเมตตาช่วยเหลือเขาโดยการนำตัวจิ
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู บทสรุป
“แล้วหากข้าอ้วนขึ้นเล่า”“ความจริงข้าชอบจิงเชียวในแบบอ้วนนะอย่างน้อยนางก็มีสายตาไว้มองข้าคนเดียว ถึงความคิดของข้าจะเห็นแก่ตัวไปก็ตามแต่ข้าไม่ชอบให้ใครมองเจ้าไม่ชอบให้ใครชมเจ้าว่างดงามไม่ชอบให้เจ้า มองคนอื่น”“จิงเชียวก็ไม่ชอบให้ท่านพี่อ๋องฟู่มองคนอื่นเหมือนกัน”ตาสบตาฟู่อ๋องจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน กัวหลงหลงที่ยืนอยู่ด้านหลังห้องยกสุราขึ้นกรอกลงปากจนหมดถุง ยิ้มเศร้าๆ หมาเชาเชาตัวสีขาวส่งเสียงร้องงื๊ดง๊าด กัวหลงหลงก้าวเดินจากไป“ไปกันเถอะลู่เยว่”“โฮ่งๆๆ”ลู่เยว่ท้วง“ไม่ไม่จำเป็นต้องกล่าวลานางหรอก ข้าพร้อมจะไปแล้ว นางก็พร้อมที่จะยิ้มรับความสุขแล้ว”สายลมพัดผ่านพวงหางทั้งเก้า กัวหลงหลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พรุ่งนี้จิงเชียวจะถามหาเขาไหมนะพรุ่งนี้นางจะ ยังมีเขาในความทรงจำไหมนะ“อย่าเพิ่ง ท่านพี่อ๋องฟู่จิงเชียวสงสัยว่าท่านทำไมไม่ร่วมแท่นนอนกับน้องรองจิงชินทั้งๆ ที่นางงดงามเพียงนั้น”ฟู่อ๋องถอนหายใจทั้งที่เขากำลังทาบทับร่างอุ่นของจิงเชียวแต่นางกับพูดเรื่องนี้ขึ้นมา“เพราะข้ารอเจ้าอย่างไรเล่าจิงเชียว เพราะข้ารักเจ้าอย่างไรเล่าจิงเชียวไม่ว่าจะกี่หญิงงามก็ไม่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจ ข้ามีใจให้จิงเช
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ความจริงปรากฎ
ก่อนหน้านั้น“ฮ่องเต้เสด็จๆๆๆๆๆ”จิงเชียวหรืออิงเอ่อร์นั่งบีบมือเย็นเฉียบอยู่บนแท่นนอน ใต้แท่นนอนมีกัวหลงหลงที่กลายร่างเป็นงู คอยระวังระไวหากจิงเชียวร้องขอความช่วยเหลือเขาคงต้องตัดใจกัดอู้หลงฮ่องเต้ให้จมเขี้ยวอย่างแน่นอน“จิงเชียวน้อย เจ้ากำลังเล่นอะไรอยู่”คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน กัวหลงหลงอ้าปากค้าง พึมพำเบาๆ“เจ้าอ๋องนั่นจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกอู้หลงฮ่องเต้แน่”“ฉินเกอลนลานเข้ามาพบข้าบอกว่าเจ้าคือจิงเชียวน้อย ที่กลับมาอีกครั้งจากความตาย”จิงเชียวเงยหน้าขึ้นช้าๆ กัวหลงหลงส่ายหน้าไปมา“ฝ่าบาทรู้เรื่องนี้แล้ว”“ตั้งใจปิดบังฟู่อ๋อง ตามหารักแท้หรือไรฮ่าาาา”จิงเชียวก้มหน้ายิ้ม“ฝ่าบาท โปรดอภัยจิงเชียวไม่ได้ตั้งใจหลอกลวงเบื้องสูง”คุกเข่าลงกับพื้น“ข้าเห็นเจ้าในครั้งแรกก็รู้สึกว่าดวงตาของเจ้าเหมือนของใครสักคนที่ข้ารู้จัก ในที่สึกจึงรู้ว่าเป็นของจิงเชียวน้อย บิดาเจ้ายินดีกว่าใครอยากจะเข้ามาพบเจ้าเสียให้ได้แต่ ข้าห้ามไว้ตั้งใจจะวางแผนจัดการกับคนปากแข็งเช่นฟู่อ๋อง ข้าส่งคนสอดแนมตอนที่เจ้าหายไป อยากรู้ว่าฟู่อ๋องเสียใจหรือไม่เมื่อเจ้าไม่อยู่”“แล้วท่านพี่อ๋องฟู่เสียใจไหมเพคะที่จิงเชียวไม่อยู่”กัวหล
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ความจริง
เขย่าประตูแต่ทว่ากับใส่กลอนแน่นหนาฟู่อ๋องใช้ไหล่กระแทกประตูด้วยแรงทั้งหมดจนกระทั่งบานประตูหลุดออกจากกันพุ่งตัววิ่งเข้าหาจิงเชียวที่นอนบนแท่นนอนหนา“อิงเอ่อร์ ไม่สิจิงเชียวเจ้าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”จิงเชียวเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาทว่ามีสีหน้าวิตกกังวล มองอ้อมแขนที่กอดรัดไว้แน่น“ท่านพี่อ๋องฟู่ท่านรู้ว่าเป็นข้าหรือ” ฟู่อ๋องเลิกคิ้วสูง“เมื่อกี้เจ้ากรีดร้องเป็นอะไรไป”“จริงด้วยงู มีงูในผ้าห่มของข้าข้าเอาหมอนฟาดมันจนตัวงอ แต่มันก็ไม่ยอมไปไหน”ฟู่อ๋องอุ้มจิงเชียวไปวางไว้ที่เก้าอี้“ข้าจะไล่งูให้” กัวหลงหลงที่กลายร่างเป็นงูตัวสีดำขมวดคิ้ว พุ่งตัวเข้าหาจิงเชียว“กรี๊ดดดด”ฟู่อ๋องเองก็ถลาเข้าหาจิงเชียวกอดรวบร่างบางไว้แนบอก“ฟู่อ๋องฉวีช่าย”เสียงดังราวกับอาญาสิทธิ์ดังขึ้นอู้หลงฮ่องเต้ก้าวขามาในห้องทันได้เห็นภาพที่ฟู่อ๋องกอดรวบจิงเชียวไว้ทั้งตัวพอดี“ฝะฝะฝ่าบาท”ฟู่อ๋องรีบปล่อยอ้อมกอดประสานมือตรงหน้าสำนึกผิด“ฟู่อ่องสมควรตายล่วงเกินพระสนม”“หือ พระสนม ใครบอกว่านางเป็นสนมของข้า”ฟู่อ๋องมีสีหน้างงงันกัวหลงหลงพุ่งตัวออกไปด้านนอกกลายร่างเป็นกัวหลงหลงใทันที“พิษรักเล่นงานจนถึงกับทนไม่ไ
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู กระจ่าง
“รู้ได้อย่างไรว่าในเครื่องเสวยมียาปลุกกำหนัด”ถามทั้งที่ตัวเขาเองก็เอะใจอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างท่าทีของจิงชินเมื่อเห็นเครื่องเสวยร่วงเกลื่อนพื้นนางทำสีหน้าราวกับจะฆ่าจะแกงกัวหลงหลง“ก็นะข้ามีความสามารถพิเศษเรื่องที่สามารถ สัมผัสกลิ่นได้ดีกว่าคนทั่วไป”ฟู่อ๋องเลิกคิ้วสูง“ขอบคุณ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ในเมื่อท่านองครักษ์มีทีท่าว่าหมายปองจิงเชียวทำไมท่านองครักษ์ถึงยอม …ช่วยข้าหรือว่าตั้งใจจะให้ข้า ออกหน้าแทนชิงตัวจิงเชียวมาจากฝ่าบาทกันแน่”“ช่างจินตนาการมองคนอื่นในแง่ร้ายสิ้นดี คนอย่างอ๋องฟู่รูปงามทว่าช่างคิดเล็กคิดน้อย”ฟู่อ๋องถอนหายใจ“ไปกันเถอะ ข้าต้องรีบไปอารักขาจิงเชียวแล้ว”ก้าวเดินนำจวนฟู่อ๋อง“ไท่จือ ท่านท่านมาถึงนี่”อู้ตี้ไท่จือเดินเซด้วยความเมามาย หลบอยู่ในห้องบรรทมของจิงชิน“จิงชินข้าคิดถึงเจ้า”พุ่งตัวเข้ากอดรัดจิงชินที่เบี่ยงตัวหลบ“เจ้ารังเกียจข้าหรือหรือว่าเปลี่ยนเป้าหมายแล้วหรือเห็นท่านอาดีกว่าข้าใช่ไหม”จิงชินถอนหายใจ“ท่านจือที่นี่เป็นจวนอ๋องไท่จือกล้ามาถึงนี่ แล้วมาทำเรื่องแบบนี้หากใครมาเห็นเข้า”“ก่อนนั้นข้าก็มาพบเจ้าที่นี่เป็นประจำไม่เคยมีปัญหาทำไมวันนี้ถึงได้คิดจะมีปัญหาไม่
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู แผนล่ม
“อะฮ้า จวนท่านอ๋องฟู่นี่มีเครื่องเสวยแต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น”กัวหลงๆ เปิดประตูเข้ามาราวกับบสนิทชิดเชื้อเสียเต็มประดาทรุดกายลงนั่ง“หือ แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น”ก้มลงสูดดมกลิ่นอาหารก่อนจะขมวดคิ้ว หางทั้งเก้าปรากฏเลือนรางก่อนจะรีบร่ายมนตร์บังตาเสียใหม่“เจ้าเข้ามาได้อย่างไรผ่านองครักษ์เข้ามาได้อย่างไร”“หือข้าเป็นสหายลืมไปแล้วหรือท่านอ๋อง ข้ามาเพื่อจะมาเตือนว่าท่านจะต้องรีบไปอารักขาพระสนมคนใหม่ของฝ่าบาท”“ท่านองครักษ์ ท่านอ๋องเสวยเย็นแล้วจึงจะรีบไป”กัวหลงหลงยิ้ม เดินมาหยิบ กระบี่ที่วางไว้บนที่วางกระบี่ที่ทำจากงาช้าง“กระบี่นี่เนื้อดีอีกทั้งยัง เหมาะมือ”ไม่พูดเปล่าร่ายรำกระบี่ราวกับห้องนั้นเป็นสนามประลองตวัดคมกระบี่ไปด้านหน้าด้านหลัง“ระวังหน่อย เพล้งๆๆๆๆ”ฟู่อ๋องที่พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงของกัวหลงหลงหันหลังกลับมาวาดกระบี่ในมือกวาดเอาเครื่องเสวยบนโต๊ะร่วงลงเกลื่อนพื้น“ขะขะข้าขอโทษ โอ๊ยแย่แล้วข้าผิดไปแล้วข้าทำมันพังอีกแล้วใช่ไหมข้าแย่จริงเชียว”รีบถลาเข้าไปเก็บชามและถ้วยเครื่องเสวยที่ร่วงเกลื่อนพื้น จิงชินกัดฟันจนเป็นสันนูนบ้านฉิน“ท่านพี่ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างเรา”ฮูหยินจิงหรานป
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู องครักษ์สนมคนโปรด
เช้าสดใส จิงเชียวนอนบิดขี้เกียจบนแท่นนอนอุ่นนุ่มเมื่อคืนหลับสบายไม่น้อย นางกำนัลยกชามน้ำอุ่นเข้ามาในห้อง“พระสนม”จิงเชียวยิ้มหวานหยดท้องพระโรงขุนนางหลายฝ่ายต่างรออยู่หน้าบัลลังก์อู้หลงปิดปากหาว ก้าวเดินมานั่งที่บัลลังก์ กัวหลงหลงก้าวตามมาติดๆ ก้มหน้ามองพื้นทางเดินมากกว่าเหมือนกลัวว่าจะสะดุดล้ม“ถวายพระพรฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”เสียงแซ่ซ้องจากคนทั้งหมดในท้องพระโรงอู้ตี้ยิ้ม เมื่ออู้หลงฮ่องเต้ปิดปากหาวอีกครั้ง“เสด็จพ่อ เมื่อคืนที่ผ่านมาคงจะทรงเกษมสำราญไม่น้อย”อู้หลงยิ้มมุมปาก“ฟู่อ๋องไปไหนเสีย”ฟู่อ๋องก้าวเดินมาตรงหน้าเด่นสง่าประสานมือ“ป่านนี้ฟู่อ๋องยังไม่พบชายาเอกที่หายไปอีกหรือหรือว่าเลิกล้มความตั้งใจในการตามหาชายาเอกจิงเชียวน้อยเสียแล้ว”อู้หลงพูดขึ้นดังๆ ฟู่อ๋องก้มหน้า“ฟู่อ๋องส่งคนลงไปที่หุบเหวปราบเซียนค้นทุกซอกทุกมุมพบเพียงความว่างเปล่า จึงได้สั่งให้ลดกำลังคนในการค้นหา”อู้หลงถอนหายใจ“ข้าเองก็คงเลิกล้มคำสั่งเรื่องการแต่งตั้งชายาเอกตอนนี้จะแต่งตั้งใครอย่างไรก็คงแล้วแต่อ๋องฟู่ เพราะนานมากแล้วที่ชายาเอกหายตัวไป”้“ฝ่าบาท ตอนนี้ยังไม่พบนางข้าจึงคิดว่าการแต่งตั้งชายาเอก
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู องครักษ์
“ท่านก็ไปเสียเองสิท่านเองก็ชื่นชอบนางท่านเองก็มีใจให้คุณหนูอิงเอ่อร์มิใช่หรอกหรือ แม้กระทั่งเข้ามาในวังหลวงนางยังใช้แซ่ของท่านในการสมัครเข้ามาคัดตัวนางในก็ควรเป็นท่านองครักษ์ที่จะต้องทำเพื่อนาง”กัวหลงหลงกัดฟันแน่น“นี่ ฟู่อ๋องข้ามองท่านผิดไป ข้ารึอุตส่าห์ช่วยท่านให้รอดพ้นเงื้อมมือไท่จือแต่ท่านกับทำทีเหมือนว่านางไม่….สำคัญกับท่านกระนั้น”“ช่วยข้ารึ ข้าไม่ได้ขอร้องนี่”กัวหลงหลงยกมือขึ้นตั้งใจจะซัดเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาของฟู่อ๋องด้วยโทสะทว่ากับกำหมัดแน่น"ท่านไม่ทำข้าทำเอง ข้าไม่ยอมให้จิงเชียวเอ๊ย อิงเอ่อร์นางต้องเป็นสนมของฝ่าบาทเป็นแน่”“คิดหรือว่าวิธีนี้จะได้ผล ท่านตั้งใจเอาคอของท่านไปพาดไว้บนแท่นประหารอย่างนั้นหรือ”“เจ้าคนขี้ขลาด ข้าคิดว่าท่านจะชอบนางพร้อมยอมทำเพื่อนางแต่ดูท่านสิทำอะไรได้”กัวหลงหลงพูดไปก็เหมือนกับว่าตัวเองเพราะตัวเขาเมื่อเข้ามาอยู่ในวังกลับไม่สามารถใช้มนตร์ต่างๆ ได้ด้วยวังหลวงล้วนมีเครื่องรางและที่สำคัญป้ายหยกข้างกายอู้หลงนั่นยิ่งทำให้อ่อนแรง“หากท่านคุกเข่าต่อหน้าฝ่าบาทเรื่องที่ขอประทานอนุญาตรับนางเป็นฮูหยิน นั้นเท่ากับท่านกล้าแย่งแม้กระทั่งสนมของฮ่องเต้ ตอนนี้ท่าน
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู น่าขัน
อู้ตี้ปากไวเท่าความคิด ทำเอาเหล่าหญิงงามต่างหัวเราะขบขัน จิงเชียวกัดเม้มริมฝีปากแน่นฟู่อ๋องอมยิ้มกับดอกท้อสีแดงสดตรงกลางผ้าสีขาวสะอาดดอกท้อสีแดงโดดเด่นบนนั้นเหมือน จิงเชียวในตอนนี้ยิ่งแน่ใจว่านี่คือจิงเชียวน้อยของเขาที่กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนนางปักได้เพียงดอกท้อสีแดงตั้งแต่เก้าขวบกัวหลงหลงดึงเอาผ้าขาวจากมือฟู่อ๋อง"งดงาม งดงามจริงๆ ช่างเป็นดอกท้อที่แตกต่างแต่มีมนต์ขลังพวกท่านเห็นไหม ไม่ใช่ใครจะปักลวดลายแบบนี้ได้ง่ายๆ งดงามแต่เรียบง่าย ธรรมดาแต่น่าจดจำ"หญิงงามที่กำลังซุบซิบต่างเงียบเสียงมองไปที่ดอกท้อสีแดงสดเพียงดอกเดียวนั้น"ท่านองครักษ์ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรือ เช่นไรจึงได้กล่าวชื่นขมเพียงแค่คนที่ทำอะไรง่ายๆอย่างนี้ นางไร้ความสามรถท่านยังเอ่ยชมเห็นว่านางมีใบหน้างดงามเป็นต่อพวกเราหรือไร"บุตรีของขุนนางใหญ่แซ่จือกล่าวติเตือนกัวหลงหลง"หืม. ..พวกเจ้าล้วนคิดว่าลวดลายงดงาม เท่านั้นที่จะผ่านการคัดเลือก จริงๆแล้วการที่ใครสักคนใส่ใจงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้น รู้จักพลิกแพงนั่นนับว่าหลักแหลมยิ่งแล้ว เขาสั่งให้ปักจึงปัก ลวดลายสะท้อนความเป็นตัวตนนางเป็นง่ายๆ ทว่าก็ทำตามกฎ"อู้หลงฮ่องเต้ก้าวเข
