EP.02 เจ้าสาวอวบ - ได้ลาภเป็นสัตว์ 2 เท้า

            ฉันชื่อ “นัชชา” ค่ะ ปีนี้อายุ 25 ปี ตก ‘เบญจเพส’ พอดี

            คุณคงอยากรู้ว่า ‘เบญจเพส’ แล้วฉันกลัวอะไรไหม ก็มีเรื่องกลัวอยู่นะ

            แต่คุณคงกำลังคิดว่า ฉันกลัวอาถรรพ์อะไรพรรค์นั้นใช่ไหม ไม่อะ ฉันไม่กลัว ไม่เชื่อด้วยซ้ำ

            แต่แม่ฉันสิ สารพัดจะพาฉันไปสะเดาะเคราะห์ ทั้งไปไหว้พระ รดน้ำมนต์ พกผ้ายันต์ติดตัว ห้อยพระเครื่อง บวชชีพราหมณ์ สารพัดสารพันที่แม่ทั้งพาไปและทั้งบังคับให้ฉันไปทำ รวมทั้งต้องถ่ายรูปส่งมาให้ดูเป็นหลักฐานด้วยว่าฉันไปทำมาแล้วจริงๆ

            และที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับเบญจเพสก็คือ เรื่อง ‘ดวง’

            นั่นแหละ ไม่ว่าญาติพี่น้องหรือเพื่อนฝูงจะบอกว่าหมอดูที่ไหนแม่นเวอร์ ทายแม่นสุด แม่ฉันต้องดั้งด้นไปให้ถึง จากนั้นก็ช่วยทำบุญค่าครูหลักร้อยไปจนถึงหลักพัน เพื่อให้ได้มาซึ่งคำทำนายสำหรับลูกสาวตัวน้อยๆ ของแม่เสมอ และคำทำนายหนักอึ้ง จนฉันไม่อยากไปทำงานก็คือ

            ‘น้องหนู! ลูกหนูตัวน้อยๆ ของแม่ น้องหนูจ๋า พ่อหมอดูตาทิพย์ท่านบอกแม่ว่า เบญจเพสนี้ดวงน้องหนูจะรุ่ง! พุ่งแรง น้องหนูจะหมดเคราะห์หมดโศก และจะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้า!’

            ฉันควรจะฟังแม่และยิ้มเท่านั้น เพราะคำทำนายเบสิคๆ แบบนี้ หมอดูที่ไหนก็ทายแบบนี้ไม่ใช่เหรอ แต่ไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ เมื่อสัตว์ 2 เท้าที่แม่พูดถึงก็คือ

            ‘พ่อหมอว่าลูกจะได้ ผัว!!’

            และที่พีคในพีคยิ่งกว่านั้นก็คือ ‘ผัว! ในที่ทำงานด้วยนะลูก ไม่เกินเดือนหน้า น้องหนูของแม่ได้สละโสดแน่ ปีนี้ดวงผู้ชายลูกแม่ขึ้นจริงๆ ว้ายๆๆๆ ดีใจๆๆ ลูกสาวจะขายออก ดีใจๆๆ’

            คุณฟังที่แม่ฉันพูดสิ คิดดู แม่ช่างไม่เข้าใจฉัน...

            ฉันนี่นะ จะหาผัวในที่ทำงานได้ และจะได้แต่งงานภายในเดือนหน้าอีก หมามีปีก นกออกลูกเป็นคนละมั้ง ฉันถึงจะได้ผัวตามที่พ่อหมอดูตาทิพย์ของแม่ทำนายไว้

            ก็ผู้ชายในออฟฟิศฉันน่ะ ไม่แก่ ก็มีเมียแล้วทั้งนั้น หรือจะหวังให้มีพนักงานใหม่เป็นหนุ่มโสด แล้วมาชอบฉัน นั่นฉันคงต้องหวังลมๆ แล้งๆ แน่ เพราะเขาคงไม่มองฉันหรอก

            นั่นล่ะ ฉันถึงว่าให้หมามีปีกก่อนไง เพราะอยู่มาจนป่านนี้ไม่เห็นจะมีทั้ง 2 เท้า หรือว่า 4 เท้า (2 คน) มาสนใจ แห้งเหี่ยวมาจน 25 หนาว ก็คงจะหนาวต่อไปอีกนานแสนนาน  

            ‘ไม่ได้การล่ะน้องหนู แม่ว่าเราไปช้อปปิ้งกันดีกว่า แม่จะไปหาผ้ามาตัดชุดใหม่ น้องหนูก็ซื้อชุดสวยๆ ไว้ใส่ไปทำงานด้วยนะลูก คุณสัตว์สองเท้าเขาจะได้ประทับใจ’

            ‘แม่... หนูอ้วนแบบนี้ คงไม่มีสัตว์สองเท้าที่ไหนมาประทับใจหรอก จะมีก็แค่เจ้าของโรงเชือดเท่านั้นแหละ ที่จะประทับใจหนูอะ เห็นปุ๊บ อยากกินหมูกระทะเลย’

            ‘อ้ายยยย... อย่าพูดไปนะน้องหนู พ่อหมอตาทิพย์น่ะ ท่านแม่นมาก นี่อาโกเราเขาการันตีเองเลยนะ’

            ‘แต่โกก็ไม่มีผัวนะแม่’

            ‘บ้า! อาโกเขาถามเรื่องงาน แต่เราน่ะเรื่องผัว’

            ‘แม่อย่าไปเชื่อเลย ไม่แม่นหรอก เชื่อหนูเหอะ หนูเป็นคนได้ผัว หนูว่าไม่ก็ไม่สิแม่ ลาบก้อยซอยถี่ซอยห่างของแม่ หนูไม่มีวันได้กินหรอก’

            ‘อูย... ปากคอเราะราย จะไม่ได้ผัวก็เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง’

            ฉันได้แต่ยิ้มเพราะมันคือเรื่องจริง ใครจะมาชอบคนอ้วนอย่างฉัน พูดให้แม่หมดหวังไปซะดีกว่า จะได้ไม่ต้องคอยลุ้น และฉันก็ไม่ต้องเครียดด้วย

            ‘เอาน่า ไม่ต้องเศร้าไป ในเมื่อเขาเป็นลาภของลูก เขาต้องสนใจลูกสิ เชื่อแม่นะ ลาภต้องตกใส่มือน้องหนูแน่นอน น้องหนูแค่ทำตัวเองให้สวยเข้าไว้ สวยเข้าไว้ลูก เดี๋ยวผัวมาเอง’

            ฉันอึ้งแต่แม่ยิ้มแป้น ดวงตาพาฝันคงพาแม่ทะลุไปในโลกอนาคตถึงวันแต่งงานของฉันแล้วล่ะ แต่แม่ไม่มองฉันเลย

            หวังว่าแม่คงไม่ชาชินกับวัตถุยิ่งใหญ่ประจำบ้าน เอ๊ะ! หรือว่าแม่จะชิน แต่ฉันไม่ชินตัวเองนะ ไม่เลย ไม่เคยเลย

            เงาที่สะท้อนออกมาจากกระจกนั่น ‘ไหกระเทียมต่อขา’ ใช่ไหม

            เพราะคนอะไรจะสูงแค่ 155 เซนติเมตร แต่ดันหนัก 60 กิโลกรัม

            สัดส่วนน่ะหรือ เข้าขั้นสเลนเดอร์เชียวล่ะ 36-32-36 แทบจะเท่ากันทั้งตัว

            ทุกจุดดูตัน ตัน แล้วก็ตัน แล้วผู้ชายที่ไหนจะชอบผู้หญิงหลายตันอย่างฉัน

            นั่นล่ะ สิ่งที่ฉันกลัวมากสุดสำหรับเบญจเพสนี้ ‘ฉันกลัวอ้วน!!! มากไปกว่านี้’      

.

.

            ‘นัชชา’ รีบพาร่างปุ้มปุ้ยเดินเร็วรี่ไปให้ถึงห้องประชุมก่อนเวลา แต่ตาก็คอยพะวักพะวนมองตัวเลขบนนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกว่าอีกแค่ 40 วินาทีเท่านั้น การประชุมจะเริ่มขึ้น ซึ่งหล่อนกำลังจะไปไม่ทัน

            “อ๊ายๆๆๆๆ เวลาจ๋า หยุดให้ฉันหน่อย ว้ายๆๆๆ ไม่กี่ก้าว ไม่กี่ก้าว ว้ายๆๆๆ อย่าเดินนะ อย่าเดินนะ ว้ายยยยย...”

            หล่อนทั้งรีบเดิน ทั้งกรีดร้องเล็กๆ กับตัวเอง พยายามสุดฤทธิ์จะไปให้ถึง แต่ไม่ว่าจะรีบยังไงช่วงขาของหล่อนก็ก้าวได้แค่นั้น หรือหากจะวิ่งไป พื้นออฟฟิศคงได้สึกกันแน่ ดีไม่ดี คนด้านในจะออกมาเพราะคิดว่าแผ่นดินไหว

            “ไม่ได้นะ ไม่ยอมนะ ถึงแล้วๆๆ”

            นัชชาเอื้อมคว้ามือจับประตูหวังจะกระชากออก แต่กลับมีอีกมือมาคว้าหมับก่อนจะดันเข้า

            “ว้าย!” หล่อนร้องดังเพราะร่างอวบอิ่มผลุบเข้าหน้าคะมำไปในห้อง แต่... หล่อนกลับไม่เจ็บ

            ความรู้สึกน่ะหรือ ‘อบอุ่นชะมัด’