บทที่ 2

ลมหนาวพัดพาเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

เสิ่นเจ๋อเฉิงจุดบุหรี่ขึ้น ควันลอยคลุ้งไปทั่วใบหน้าของเขา

ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นอารมณ์ของเขา เขามองมาที่ฉัน

"เธอเหมือนดวงอาทิตย์น้อย ที่มีท่าทางดูสดใสเสมอ"

"ไม่เหมือนคุณ ที่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ตลอดเวลา"

"งานก็ทำให้ผมปวดหัวมากพอแล้ว กลับบ้านยังต้องเจอคุณอีก"

เสิ่นเจ๋อเฉิงขยี้ขมับ พูดอย่างเหนื่อยล้าออกมา

"ซูซู ผมรู้สึกเหนื่อยจริงๆ "

ฉันจ้องมองเขาอย่างมึนงง พร้อมกับพึมพำออกมาว่า

"ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่ขอหย่าล่ะ?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงก้มหน้าลงเล็กน้อย มองฉันอย่างจริงจัง

"ซูซู ผมแค่เหนื่อย แต่ไม่เคยคิดที่จะไปจากคุณ"

"ผมแค่ต้องการหาที่พักให้หายใจสักพัก"

"แบบนี้ ผมจะได้รวบรวมอารมณ์และรักคุณต่อไป"

ดังนั้น เจียงชิงฉือจึงเป็นที่พักหายใจของเขา เป็นบ้านแห่งความอบอุ่นของเขา

มันช่างน่าขำเสียจริง และไร้สาระเกินไป

ฉันมองเขาอย่างไม่เชื่อ

"คุณนี่ไร้ยางอายจริงๆ "

เสิ่นเจ๋อเฉิงพ่นควันบุหรี่ออกมา น้ำเสียงแฝงความหงุดหงิด

"ทีแรก ผมเองก็เคยคิดที่จะเปิดรับคุณตลอด"

"แต่ว่าซูซู อาการคลั่งของคุณ"

"มันน่าเกลียดเกินไป ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง"

ราวกับมีกรรไกรฉีกหัวใจ ฉันฝืนยิ้มด้วยความยากลำบาก

เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมอง

"คงทำให้คุณลำบากมากจริงๆ สินะ ที่ต้องทนกับฉันมานานหลายปีขนาดนี้"

เสิ่นเจ๋อเฉิงถอนหายใจยาว พร้อมกับค่อย ๆ ช่วยประคองฉัน

"ซูซู ผมไม่เคยคิดจะไปจากคุณ..."

เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นขัดจังหวะคำพูดของเขา

ที่ปลายสายคือเสียงตกใจของเจียงชิงฉือ

"เจ๋อเฉิง ไจ่ไจเป็นไข้สูง"

พอได้ยิน เสิ่นเจ๋อเฉิงก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ลุกขึ้นเตรียมที่จะไป

"ไจ่ไจคือใคร?"

ฉันเผลอจับแขนเขาไว้

แต่เขากลับสะบัดมือฉันออก เดินไปอย่างรวดเร็ว

ฉันกัดฟัน ตามเขาออกจากบ้านไป

ตามจนมาถึงที่โรงพยาบาล

เมื่อฉันพบเสิ่นเจ๋อเฉิงที่แผนกผู้ป่วยใน

เขากำลังพูดคุยกับเจียงชิงฉืออยู่ข้างเตียงของเด็กน้อย

เด็กคนนี้!！

"ปั้ง！"

ฉันเหมือนถูกฟ้าผ่า ผลักประตูเข้าไปอย่างแรง

ประตูชนกับกำแพง เสียงดังก้องสนั่น

เสิ่นเจ๋อเฉิงหันกลับมาเห็นฉัน ใบหน้ามีสีหน้าตกใจ

เด็กในอ้อมกอดก็โผออกมา ชี้มาที่ฉันแล้วถามว่า

"พ่อครับ คุณน้าคนนี้คือใครกัน?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงโน้มตัวไปจูบที่ใบหน้าเด็กน้อย

"นี่คือเพื่อนของพ่อ"

"ไจ่ไจอย่าดื้อ เล่นกับแม่ไปก่อนนะ พ่อออกไปแป๊บหนึ่ง"

ในชั่วขณะนั้น หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนตกลงไปในเหมันต์

ฉันก้าวไปข้างหน้า จ้องมองเด็กน้อยอย่างไม่กะพริบตา

"หนูจำน้าไม่ได้เหรอ? น้าคือภรรยาของพ่อหนู""

"อีกทั้งยังเป็นคนที่น่าสงสารที่ถูกหนูทำร้ายจนเสียลูกไปเมื่อปีที่แล้ว！"

"พอแล้ว หลีซู！"

เสิ่นเจ๋อเฉิงดึงฉันออกจากห้องคนป่วยด้วยสีหน้าที่โกรธ