บทที่ 6

ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง หันไปมองนอกบ้าน

แสงไฟที่สว่างสวยงามยิ่งขับให้ภายในบ้านดูมืดหม่นเศร้าหมองขึ้น

ตอนที่ฉันเริ่มต้นสร้างธุรกิจกับเสิ่นเจ๋อเฉิง ชีวิตช่างยากลำบากจริงๆ

เราอาศัยอยู่ในห้องใต้ดินที่ชื้นและมืด ผนังเต็มไปด้วยเชื้อรา

ตอนนั้นเราขัดสนมาก จนมีผื่นขึ้นก็ยังไม่ยอมไปหาหมอ

ถึงแม้จะลำบาก แต่การมีคนรักเคียงข้างทำให้รู้สึกพอใจในชีวิต

บัดนี้เมื่อความลำบากสิ้นสุดลง แต่หัวใจคนกลับเปลี่ยนไป

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันทนกับความเจ็บปวดในใจ

เปิดดูข้อความ ลบแล้วพิมพ์ใหม่อยู่หลายครั้ง

สุดท้ายก็ส่งไปเพียงประโยคเดียว...

"เสิ่นเจ๋อเฉิง เราหย่ากันเถอะ"

......

เสิ่นเจ๋อเฉิงกลับถึงบ้านในยามเย็น

ฉันรีบถามเขาก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา

"คุณเห็นข้อความหรือยัง?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ ราวกับนึกอะไรได้

ทันใดนั้นน้ำเสียงเขาก็จริงจังขึ้น

"นี่เป็นวิธีใหม่ที่คุณคิดค้นขึ้นมาอีกหรือไง?"

"หลีซู เลิกเล่นได้แล้ว คราวนี้ถึงขั้นเอาการหย่ามาขู่ผมเลยหรือ"

รู้สึกระคายตามาก

คนตรงหน้าที่อยู่ด้วยกันมาสิบสี่ปี ช่างแปลกหน้าเหลือเกิน

"ฉันไม่ได้เล่น"

เมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้ล้อเ