บทที่ 5

พอฉันก้าวออกจากบันได เจียงชิงฉือก็ยืนอยู่ด้านนอก

เมื่อเห็นฉันออกมา ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว

ดวงตาคู่นั้นเหมือนกระต่ายที่ถูกตื่นตระหนก มีสีแดงระเรื่อ

"คุณหนูหลี คุณอย่าทำร้ายลูกของคุณเลย"

เธอทำมือประนมอยู่ที่อก ดวงตาเต็มไปด้วยความวิงวอน

"ฉันจะพาไจ่ไจไปจากที่นี่ ขอเพียงคุณอย่าทำร้ายเขาเลย"

"อย่าพูดจาไร้สาระเลย คุณจะไปไหนได้?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงก้าวไปคุณงหน้า คอยปกป้องเจียงชิงฉือไว้ในอ้อมแขน

"มีผมอยู่ที่นี่ ไม่มีใครกล้าทำร้ายพวกคุณหรอก"

คำนี้ กล่าวออกมาให้ใครฟัง ไม่ต้องบอกก็รู้

ในใจฉันเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย และตาก็เริ่มเศร้า

"ขอโทษนะคะ รบกวนพวกคุณสองคนหน่อย"

"ไจ่ไจรู้ไหมว่าแม่ของเขาคือเมียน้อย เขาเองเป็นลูกนอกสมรสเหรอ?"

สีหน้าของเจียงชิงฉือทันทีเปลี่ยนเป็นขาวซีดเผือดทันที

เธอจับชายเสื้อของเสิ่นเจ๋อเฉิง มองเขาอย่างหวั่นกลัว

"ไจ่ไจไม่ใช่...ไจ่ไจไม่ใช่..."

เธอกัดริมฝีปาก สะท้านและอ่อนแอ

ใบหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้า ทำให้ฉันรู้สึกเห็นใจอย่างยิ่ง

เสิ่นเจ๋อเฉิงเห็นใจ รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเธอ

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน ด้วยสีหน้ารู้สึกรำคาญและเย็นชา

"หลีซู รู้ไหมว่าทำ