บทที่ 4

ฉันจ้องมองแสงที่สะท้อนอยู่บนพื้นอย่างว่างเปล่า

ค่อย ๆ สัมผัสถึงความเศร้าโศกที่ไม่สามารถระงับได้ที่กำลังแพร่กระจาย

"คุณไม่อยากได้เด็กคนนี้ ใช่ไหม?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงจุดบุหรี่ จากนั้นคาบที่ปากและดูดมัน

"ซูซู มีเหตุผลหน่อย ผมไม่ได้ไม่ต้องการ"

เขามองฉันผ่านควันบุหรี่ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคลุมเครือ

"หวังว่าคุณจะไม่ผลักความคิดของคุณมาใส่ผมทุกครั้ง"

ในชีวิตสมรส คนที่ผันใจมักดูเหมือนจะเป็นแบบนี้

พอสันหลังหวะก็จะชอบโยนความรับผิดชอบให้คนอื่น

"แต่ถ้าคุณอยากได้ลูกคนนี้จริงๆ"

ฉันยิ้มให้เขาและพูดทีละคำ

"ก็จะไม่จุดบุหรี่ต่อหน้าฉันหรอก"

ครั้งนี้ เสิ่นเจ๋อเฉิงเงียบไปนาน

จนปลายบุหรี่ที่ติดอยู่กับมือร้อนจนเขาต้องสะดุ้ง เขาถึงได้สติกลับมา

สายตาของเขาจับอยู่ที่ท้องฉันไม่กี่วินาที

จากนั้นก็ถามฉันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"ซูซู คุณอยากได้เด็กคนนี้ไหม?"

เสี้ยววินาทีนั้น อากาศรอบตัวเหมือนจะเบาบางลงในชั่วขณะ

นานพอสมควร ฉันถึงได้หัวเราะออกมา

"เสิ่นเจ๋อเฉิง ตรงๆ หน่อย ได้ไหม?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงจ้องมองฉันอย่างมั่นคง สีน้ำตาลในตาของเขาหม่นหมองลง

"ขอโทษนะ ซูซู ไจ่ไจเป็นคนขี้หวง"

"เขาจะไม่ยอมรับเด็กที่เกิดจากผมและไม่ใช่แม่ของเขา"

"แล้วไงต่อ? คุณอยากจะพูดอะไร?"

เสิ่นเจ๋อเฉิงหันหน้าหนี ราวกับไม่สามารถทนต่อได้

"เอาเด็กคนนี้ออกเถอะ"

คำพูดของเสิ่นเจ๋อเฉิงเหมือนมีดคมกรีดแทงเข้าไปที่ใจฉัน

มันค่อย ๆ ทิ่มแทงหัวใจทีละนิด เจ็บปวดทุกคำพูด

ฉันรู้สึกว่าหูของตัวเองดังวิ้งๆ สมองว่างเปล่า

ทุกอย่างรอบตัวเหมือนไม่มีเสียงใดๆ

ร่างกายฉันสั่นเทา คอแห้งผาก ฉันยิ้มอย่างขมขื่น

"ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?"

ประมาณครึ่งนาทีผ่านไป เขาก็ค่อยๆ เริ่มพูดว่า

"ซูซู อย่าดื้อ"

"คุณไม่มีพ่อไม่มีแม่ ผมไม่อยากมีปัญหากับคุณ"

ฉันยิ้มด้วยความเจ็บปวดจนน้ำตาไหล

นี่คือคนที่ฉันรักมานานถึงสิบสี่ปี

ฉันยิ้มให้เขาอย่างสดใส

"คุณอยากทำร้ายลูกของฉัน งั้นฉันจะให้ไจ่ไจชดใช้ด้วยชีวิต"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเจ๋อเฉิงก็โกรธจนยกมือขึ้นจะตบฉัน

ฉันยิ้มอย่างสั่นเทา โน้มหน้าไปข้างหน้า

"อยากตบฉันใช่ไหม? มาสิ ตบให้ตายเลย"

มือที่ยกขึ้นนั้นกลับไม่ตกลงมา

เขามองฉันด้วยความผิดหวัง ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้า

"หลีซู ทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนไปเป็นคนใจร้ายแบบนี้?"