‘ฝนตกมั้ย’แสงหน้าจอที่สว่างวาบทำให้สายฟ้ารีบหยิบมือถือมากดดูอย่างเกรงใจพาฝัน เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว ถึงอีกคนจะนอนหันหลังไปอีกฝั่งก็ยังกลัวว่าแสงจะไปรบกวนอยู่ดี แต่พอเห็นว่าใครทักมาก็ต้องเหลือกตาขึ้นบนอย่างหน่ายใจทันที‘มึงเป็นอะไรก่อนภาส เมาน้ำฝนเหรอ’สายฟ้ากดตอบทันทีอย่างหมั่นไส้ ถ้าคิดว่าคนอย่างภา
เพราะแบบนี้สายฟ้าถึงเข้าใจความรู้สึกของพาฝันได้โดยไม่ต้องถามอะไรเพิ่มเลย“พี่ฟ้าขอโทษครับ”สายฟ้าเอ่ยเสียงเบาอย่างรู้สึกผิดที่ไปกวนตะกอนความเศร้าของพาฝันอย่างไม่ตั้งใจ ยิ่งรู้แบบนึ้ถึงได้เข้าใจอะไรๆมากขึ้น ทั้งความไม่กล้าเปิดใจ ความไม่ไว้ใจที่พาฝันแสดงออกมา สายฟ้าเข้าใจทั้งหมดแล้ว สายฟ้าที่เคยชินกั
สายฟ้าที่เห็นคนข้างตัวเงียบเสียงไปก็เอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างต้องการให้มั่นใจ ว่าการอยู่ในชีวิตสายฟ้าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเลยสักนิด“ทีนี้ เลิกกังวลเรื่องที่บ้านและสังคมของพี่ฟ้าได้แล้วนะครับ เพราะพี่ฟ้าก็ไม่คิดจะสนใจใครนอกจากคนที่รัก แล้วพี่ฟ้าก็พร้อมจะปกป้องคนที่รักอยู่แล้วครับ” “ค่ะ ฝันเข้าใ
ใจสองดวงพองโตด้วยความรู้สึกหวานล้ำก่อนจมลงในห้วงฝันแสนหวานท่ามกลางพายุฝนที่ไม่น่ากลัวอีกต่อไป “ทำอะไรครับ”สายฟ้าที่ตื่นมาแต่งตัวเสร็จเดินตามกลิ่นอาหารเข้ามาในโซนห้องครัวอย่างสนใจ ร่างสูงมาหยุดข้างๆคนที่แต่งตัวพร้อมไปทำงานที่ยังไม่หยุดมือในการเตรียมอาหารเช้า จู่ๆสายฟ้าก็อดจะคิดไม่ได้ว่าตอนนี้ไม่ต่
“มึงจะทำอะไรได้ นอกจากขอเค้าตรวจดีเอ็นเอเท่านั้น ต่อให้มีเอกสารยืนยันมึงจะเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เหรอวะ”‘ไม่อ่ะ ไม่เคยเห็นไม่เคยรับรู้มาก่อน แล้วจนป่านนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่หลักฐานที่เชื่อถือได้ใครจะไปเชื่อสนิทใจวะ’ภาสกรตอบหนักแน่นอย่างที่คิด เรื่องหนักหนาเรื่องเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนจากไป ทำใจอยู่นานกว
“ฟ้า…ทำไมหลับแบบนี้คะ อ่านหนังสือจนเลยเวลาอีกแล้วใช่มั้ย”เสียงหวานพร้อมมือนุ่มที่ลูบผมหนาเบาๆปลุกสายฟ้าที่หลับใหลให้ลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย ถึงกระนั้นก็ไม่ทำให้คนที่แสนดูดีลดความน่ามองลงไปได้“เธอ…มานานแล้วเหรอคะ”เสียงทุ้มที่ออกจะแหบพร่ากว่าปกติเพราะเพิ่งตื่นนอนถามคนที่ลูบผมตัวเองอยู่อย่างแผ่วเบา ร
“โห อย่าใส่ร้ายพี่ฟ้าขนาดนั้นสิครับ ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อยเถอะ” สายฟ้าหน้ามุ่ยอย่างไม่ยินยอมในคำกล่าวหานั่น “ขนาดนั้นแหละค่ะ งั้นเดี๋ยวแม่บัวใส่กล่องไปให้นะคะ หมอฟ้าก็ไปกินข้าวได้แล้วค่ะสายแล้ว” แม่บัวตัดบทก่อนจะทำให้หมอฟ้าสายจริงๆ “ครับผม” สายฟ้ารับคำอย่างอารมณ์ดีก่อนปล่อยให้แม่บัวไปเตรียม
"รอนานมั้ยคะ"พาฝันถามคนที่ส่งยิ้มบางมาให้อย่างรู้สึกผิด เพราะรอลิฟท์นานกว่าที่คิด เลยทำให้รู้สึกเกรงใจหมอฟ้าไม่น้อย "รอทั้งชีวิตก็ได้ครับ"เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาทำให้พาฝันที่กำลังคาดเข็มขัดชะงัก ก่อนจะเงยขึ้นสบตาพราวระยับอย่างแสนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ใจสั่นไหวนั่น แต่เพราะตอนนี้มีภูมิคุ้มกันมาไม่น้อยแ
“หนาวมั้ยครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนตัวสูงที่หันไปถามภรรยา ฟังดูอบอุ่นซะจนอากาศที่มีหิมะโปรยปรายยังพร้อมละลายไปด้วย ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาจนใครๆมองเหม่อเป็นแถว จนถึงตอนนี้ที่เลยเลขสี่มาแล้ว อาจะมีร่องรอยของเวลาที่พรากความอ่อนเยาว์บนใบหน้าไปเล็กน้อย แต่สายฟ้าก็ยังคงเป็นคุณหมอที่หล่อและดูดีไม่ต่างไปจากเ
“อืม น่าจะอีกครึ่งชั่วโมงค่ะ อยากเล่นกับพ่อมากเลยเหรอคะ” “ครับ พี่ม่านอยากเล่นกับพ่อขอไปรอที่หน้าประตูได้มั้ยครับ” “ได้สิครับ แต่ว่าถ้านานเกินไปก็กลับมานั่งในนี้นะคะ” “ครับ” ม่านฟ้าเดินออกไปรอที่หน้าประตูบานใหญ่ ท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของคนเป็นแม่ที่กำลังคิดไปมากมายว่าลูกเจอเรื่องอะไรมาถึงได้ดูซึม
“พี่ม่านจะมีน้องจริงๆเหรอครับ” เสียงถามด้วยความตื่นเต้นของม่านฟ้าที่กำลังจะเป็นพี่ ช่างน่าเอ็นดูจนทั้งพาฝันและแม่บัวต่างพากันยิ้มออกมากับความน่ารักนั่น “จริงสิคะ น้องอยู่ในนี้แล้วนะ อีกเจ็ดเดือนก็ได้เจอหน้ากันแล้วค่ะ” พาฝันเป็นคนตอบลูกชายพลางลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนออกมาเล็กน้อย เพราะเพิ่งท้องได้สา
“นอกจากจะสวยวันสวยคืนแล้ว เมียพี่ฟ้ายังน่ากินไปทั้งตัวอีกนะเนี่ย พี่ฟ้านี่โชคดีที่สุดเลยเนอะว่ามั้ย” “หยุดพูดแบบนั้นสักที อ๊าาา พี่ฟ้า” พาฝันต่อว่า แต่ก็ต้องครางลั่นออกมาเมื่อนิ้วยาวของสายฟ้าสอดแทรกเข้าไปในร่องรักของเธอจนคับแน่น “แน่นมากเลย เราไม่ได้ทำกันมากี่วันแล้วนะ” “มะ ไม่รู้ อื้อออ” “มันร
“มองอะไรขนาดนั้นคะ” พาฝันถามคนที่เอาแต่จ้องหน้ากันตลอดเวลาจนชักจะเขินขึ้นมา แต่สายฟ้ากลับยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยประโยคชวนเลี่ยนด้วยสายตาพราวระยับ “พี่ฟ้ากำลังคิดว่า หนูสวยมากทำไมสวยขึ้นขนาดนี้นะ ไปทำอะไรมาครับ” “ฝันจะไปทำอะไรได้คะ ก็อยู่แต่บ้านเนี่ยไม่ได้แต่งตัวดีๆด้วยซ้ำ” พาฝันนิ่วหน้าตอบอย่างเหลือเ
“คนบ้า ไหนบอกจะพาฝันกลับบ้านไงคะ”พาฝันต่อว่าด้วยเสียงที่ยืดยาน มือเล็กทุบอกแกร่งอย่างเขินอายที่สายฟ้าพูดถึงความหลังขึ้นมาตอนนี้ แม้จะเมาแต่เธอก็ไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย“ไหนๆก็ครบรอบแล้ว เรามาทบทวนความทรงจำกันดีกว่ามั้ยคะ วันนั้นเราไม่รู้จักกัน แต่วันนี้หนูครางชื่อพี่ฟ้าได้แล้วนะ”“อื้อ”ปากร้อ
สายฟ้าที่พอจะรู้สาเหตุของความงอนก็บอกด้วยเสียงที่อ่อนลง จะดื้อยังไงก็ได้แต่ตอนนี้ต้องกลับบ้านก่อน ไม่อยากให้ใครเห็นพาฝันตอนเมาเลย แค่นี้ก็หวงจะแย่แล้ว“ทำไมคะ จะพาฝันไปส่งแล้วกลับมาใหม่ละสิ”พาฝันที่เริ่มคิดไปตรงกันข้ามถามออกมาอย่างประชดประชันแบบที่ปกติไม่มีทางทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้แน่ๆ แต่เพราะความเม
หลังสิ้นภารกิจที่ต้องขึ้นเวทีกล่าวเปิดงานและเดินทักทายเพื่อนร่วมธุรกิจไปกับพ่อ สายฟ้าก็เดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนอีกครั้ง สายตาก็มองหาภรรยาไปทั่วจนเห็นว่ายังอยู่กับกลุ่มเดิมก็วางใจ แต่ก็สบายใจได้ไม่นานเมื่อถูกรุมล้อมจากสาวๆที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักอีกครั้งณภัทรที่ทนเห็นเพื่อนอึดอัดไม่ไหวถึงได้เดินเ
งานเลี้ยงโรงพยาบาลวนกลับมาครบรอบอีกครั้งอย่างน่าตกใจ เพราะมันกลายเป็นวันครบรอบที่รู้จักกันโดยไม่ตั้งใจของสายฟ้าและพาฝัน ความผิดพลาดที่นำมาซึ่งชีวิตคู่และครอบครัวที่อบอุ่นในวันนี้ เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเข้าปีที่หกแบบไม่ทันรู้ตัวและวันนี้ทั้งสายฟ้าและพาฝันต่างก็ต้องพากันไปงานเหมือนทุกครั้งอย่างหลีกเลี