ลลิลพาเพื่อนมานั่งที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากห้างสรรพสินค้าเท่าไรนัก บรรยากาศยามเย็นเริ่มมีคนออกมาวิ่งและเดินเล่นประปราย ทั้งคู่เลือกมุมสงบที่สุดใต้ต้นไม้เป็นที่คุยกัน ม้านั่งตัวเล็กทำให้ใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิมแต่ไม่ได้ทำให้อึดอัด มีเพียงความสบายใจต่อกันเท่านั้นลมเย็นจากสระน้ำขนาดกว้างพัดเข้าหน้าเอื่อยๆท
‘พี่รอข้างล่างนะครับ’พาฝันทั้งตกใจทั้งแปลกใจกับข้อความที่ได้รับ เพราะท่าทางที่กลับไปเมื่อวันก่อนดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่คิดว่าพอเช้ามาจะยังส่งข้อความมาแบบนี้ ที่สำคัญยังจะมารอรับกันอีกต่างหาก นี่เธอปฏิเสธไม่ชัดเจน หรือว่าหมอฟ้าไม่เข้าใจกันแน่ที่คิดมากจนนอนไม่หลับมาทั้งคืนว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง
กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาบนรถและทานข้าวมาได้ พาฝันก็รู้สึกเหนื่อยจนอยากไปนอนพักอีกรอบ การอยู่ใกล้หมอฟ้าไม่ใช่เรื่องดีกับหัวใจเลย แค่ตอนนี้ที่หมอฟ้ายืนยันชัดเจนว่าจะจีบและไม่ถอยห่าง เธอที่ยังกลัวและสับสนก็ยังเผลอไผลไปทีละนิดอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ว่าเธอไม่มีทางต้านไหวหรอก“น้องฝัน มีอ
“ที่จริงคนนอกอย่างพวกเราจะไปรู้ลึกได้ไงเนอะ คนที่ถูกตามจีบต่างหากที่ต้องรู้ ว่าไงคะน้องฝัน หมอฟ้าได้บอกมั้ยว่าเค้าเป็นอะไรกันถ้าไม่บอกนี่แย่เลยนะว่ามั้ย”ฐิตาจู่โจมทันทีอย่างที่แทบรอดูความจืดเจื่อนของรุ่นน้องไม่ไหว ชื่อเสียงหมอฟ้าไม่ใช่เล่นๆขนาดนี้ก็คงจะแค่เป็นของเล่นแปลกใหม่ชั่วคราวนั่นแหละ จะไปรู้
สายฟ้ามองคนที่เดินจิบชาไปมาอย่างเอือมระอา ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่มาหา พ่อก็ยังกวนอารมณ์กันได้ดีเหลือเกิน“พ่อครับ พี่ฟ้ารีบ ตอนบ่ายมีตรวจต่อนะครับ”สายฟ้าเอ่ยเร่งเร้าคนเป็นพ่อเมื่อไม่เห็นว่าจะมานั่งสักที จะมาเดินย่อยอาหารอะไรตอนนี้ก่อน“พี่ฟ้ารีบมากก็ไปก่อนสิลูก พ่อไม่รีบ”“พ่อครับ!”“เฮ้อ เสียงดังจริง
แต่เพราะเป็นเวลางานที่ต้องทำหน้าที่ ถึงได้หันกลับมาเข้าห้องตรวจอย่างตัดใจ จะเดินไปหาบ่อยๆก็คงจะไม่เหมาะนัก รอเลิกงานก่อนค่อยทำคะแนนก็ได้ ‘พี่ฟ้าง่วงจัง ซื้อกาแฟให้หน่อยได้มั้ยครับ’พาฝันกดอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจออย่างแปลกใจ พอเห็นว่าคนส่งเป็นใครก็มองซ้ายขวาอย่างกลัวใครจะเห็น คนที่มาปล่อยระเ
“แย่จัง ฝนตกแรงมากเลย”สายฟ้ามองฝนที่พากันกระหน่ำตกลงมาจนมองอะไรแทบไม่เห็น และตอนนี้เจ้าตัวก็มานั่งอยู่บนห้องของพาฝันแบบที่เก็บความดีใจไว้แทบไม่มิด เพราะจากที่อาสามาส่งแต่ฝนดันตกลงมาระหว่างทาง พาฝันจึงจำใจต้องให้ขึ้นมาพักรอฝนหยุดอย่างเสียไม่ได้ แม้ใจจะยังไม่แข็งแรงพอจะต่อกรก็เถอะจนป่านนี้ที่พาฝันทั
แถมยังดูน่ารักได้แบบไม่น่าเชื่อ เป็นคนที่แต่งตัวแบบไหนก็ดูดีไปซะทุกแบบโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ดูดีจนน่าอิจฉาไปหมดจริงๆ“ให้พี่ฟ้านอนตรงไหนครับ”สายฟ้าถามคนที่ยังเหม่อมองกันบนเตียงยิ้มๆ คนสวยที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มเสื้อแขนสั้น และกางเกงขาสั้นเข้าชุดกัน ผมยาวนุ่มลื่นที่เคยสัมผัสถูกปล่อยลงมาส
“หนาวมั้ยครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนตัวสูงที่หันไปถามภรรยา ฟังดูอบอุ่นซะจนอากาศที่มีหิมะโปรยปรายยังพร้อมละลายไปด้วย ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาจนใครๆมองเหม่อเป็นแถว จนถึงตอนนี้ที่เลยเลขสี่มาแล้ว อาจะมีร่องรอยของเวลาที่พรากความอ่อนเยาว์บนใบหน้าไปเล็กน้อย แต่สายฟ้าก็ยังคงเป็นคุณหมอที่หล่อและดูดีไม่ต่างไปจากเ
“อืม น่าจะอีกครึ่งชั่วโมงค่ะ อยากเล่นกับพ่อมากเลยเหรอคะ” “ครับ พี่ม่านอยากเล่นกับพ่อขอไปรอที่หน้าประตูได้มั้ยครับ” “ได้สิครับ แต่ว่าถ้านานเกินไปก็กลับมานั่งในนี้นะคะ” “ครับ” ม่านฟ้าเดินออกไปรอที่หน้าประตูบานใหญ่ ท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของคนเป็นแม่ที่กำลังคิดไปมากมายว่าลูกเจอเรื่องอะไรมาถึงได้ดูซึม
“พี่ม่านจะมีน้องจริงๆเหรอครับ” เสียงถามด้วยความตื่นเต้นของม่านฟ้าที่กำลังจะเป็นพี่ ช่างน่าเอ็นดูจนทั้งพาฝันและแม่บัวต่างพากันยิ้มออกมากับความน่ารักนั่น “จริงสิคะ น้องอยู่ในนี้แล้วนะ อีกเจ็ดเดือนก็ได้เจอหน้ากันแล้วค่ะ” พาฝันเป็นคนตอบลูกชายพลางลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนออกมาเล็กน้อย เพราะเพิ่งท้องได้สา
“นอกจากจะสวยวันสวยคืนแล้ว เมียพี่ฟ้ายังน่ากินไปทั้งตัวอีกนะเนี่ย พี่ฟ้านี่โชคดีที่สุดเลยเนอะว่ามั้ย” “หยุดพูดแบบนั้นสักที อ๊าาา พี่ฟ้า” พาฝันต่อว่า แต่ก็ต้องครางลั่นออกมาเมื่อนิ้วยาวของสายฟ้าสอดแทรกเข้าไปในร่องรักของเธอจนคับแน่น “แน่นมากเลย เราไม่ได้ทำกันมากี่วันแล้วนะ” “มะ ไม่รู้ อื้อออ” “มันร
“มองอะไรขนาดนั้นคะ” พาฝันถามคนที่เอาแต่จ้องหน้ากันตลอดเวลาจนชักจะเขินขึ้นมา แต่สายฟ้ากลับยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยประโยคชวนเลี่ยนด้วยสายตาพราวระยับ “พี่ฟ้ากำลังคิดว่า หนูสวยมากทำไมสวยขึ้นขนาดนี้นะ ไปทำอะไรมาครับ” “ฝันจะไปทำอะไรได้คะ ก็อยู่แต่บ้านเนี่ยไม่ได้แต่งตัวดีๆด้วยซ้ำ” พาฝันนิ่วหน้าตอบอย่างเหลือเ
“คนบ้า ไหนบอกจะพาฝันกลับบ้านไงคะ”พาฝันต่อว่าด้วยเสียงที่ยืดยาน มือเล็กทุบอกแกร่งอย่างเขินอายที่สายฟ้าพูดถึงความหลังขึ้นมาตอนนี้ แม้จะเมาแต่เธอก็ไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย“ไหนๆก็ครบรอบแล้ว เรามาทบทวนความทรงจำกันดีกว่ามั้ยคะ วันนั้นเราไม่รู้จักกัน แต่วันนี้หนูครางชื่อพี่ฟ้าได้แล้วนะ”“อื้อ”ปากร้อ
สายฟ้าที่พอจะรู้สาเหตุของความงอนก็บอกด้วยเสียงที่อ่อนลง จะดื้อยังไงก็ได้แต่ตอนนี้ต้องกลับบ้านก่อน ไม่อยากให้ใครเห็นพาฝันตอนเมาเลย แค่นี้ก็หวงจะแย่แล้ว“ทำไมคะ จะพาฝันไปส่งแล้วกลับมาใหม่ละสิ”พาฝันที่เริ่มคิดไปตรงกันข้ามถามออกมาอย่างประชดประชันแบบที่ปกติไม่มีทางทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้แน่ๆ แต่เพราะความเม
หลังสิ้นภารกิจที่ต้องขึ้นเวทีกล่าวเปิดงานและเดินทักทายเพื่อนร่วมธุรกิจไปกับพ่อ สายฟ้าก็เดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนอีกครั้ง สายตาก็มองหาภรรยาไปทั่วจนเห็นว่ายังอยู่กับกลุ่มเดิมก็วางใจ แต่ก็สบายใจได้ไม่นานเมื่อถูกรุมล้อมจากสาวๆที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักอีกครั้งณภัทรที่ทนเห็นเพื่อนอึดอัดไม่ไหวถึงได้เดินเ
งานเลี้ยงโรงพยาบาลวนกลับมาครบรอบอีกครั้งอย่างน่าตกใจ เพราะมันกลายเป็นวันครบรอบที่รู้จักกันโดยไม่ตั้งใจของสายฟ้าและพาฝัน ความผิดพลาดที่นำมาซึ่งชีวิตคู่และครอบครัวที่อบอุ่นในวันนี้ เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเข้าปีที่หกแบบไม่ทันรู้ตัวและวันนี้ทั้งสายฟ้าและพาฝันต่างก็ต้องพากันไปงานเหมือนทุกครั้งอย่างหลีกเลี