9. คุณน้าผู้มากับพระจันทร์เดือนเสี้ยว

“เจ้าพ่อ! พี่เลอสรวงน่าสงสารนะครับ  เจ้าย่าเพียงแค่อยากชดเชยสิ่งที่เขาไม่มีเหมือนเรา”

 “นรินทร์ลูกรัก ฟังพ่อนะ ไม่มีประโยชน์ที่จะช่วยเหลือ  ไอ้ลูกต่างด้าวนั่น  อยู่กับปัจจุบันเถิด นรินทร์ ลูกเลิกพร่ำเพ้อ เอาใจเจ้าย่าได้แล้ว องค์อินทร์ไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร บอกเขา พ่อไม่มีสมบัติสักชิ้นจะให้เขาหรอกนะ ถ้าเขาตัดสินใจจะอยู่ที่นั่น”

 “เจ้าพ่อ!”  เจ้าเทพนรินทร์ผงะ “ทำไมครับ ทำไมเจ้าพ่อทำเหมือนไม่รักพี่ชาย”

 “มันอวดดี อยากให้เรียนกฎหมายดันไปเรียนอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีแก่นสารเอาเสียเลย”

 “พี่ชายเมเจอร์ลิทเทอเรเจอร์นะครับเจ้าพ่อ  ละครน่ะแค่ไมเนอร์เท่านั้น”

 “จะอะไรก็ช่าง พ่อกับแม่เป็นนักกฎหมาย ลูกก็ต้องเป็นนักกฎหมาย องค์อินทร์มันนอกคอก ไม่สนใจความต้องการของพ่อแม่ ตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่ต้องการมันแล้ว นรินทร์เสร็จธุระแล้วรีบกลับมานะลูก คดีเข้ามาเยอะเลย พ่อทำหามรุ่งหามค่ำทุกคืนไม่ไหวแน่”

 “ครับเจ้าพ่อ ผมจะรีบกลับไปในวันสองวันนี่แหละครับ ฝากสวัสดีตอนเช้าคุณแม่ด้วยนะครับ”

ÿ

 อธิคม ภาณินี และแก้วเก้า ออกจากวัดคลองขนุน อำเภอเมืองนนทบุรีแล้วก็แวะทำธุระที่โรงพิมพ์หนังสือแถว ๆ ปิ่นเกล้า และรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารก่อนจะกลับเข้าบ้านริมน้ำ คลองมอญ ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม

ย่านวลเปิดบ้านรอรับการกลับมาของลูกชายลูกสะใภ้และหลานสาว  จุ๊บแจงเด็กสาวมาจากบ้านศาลเจ้าโรงทอง อำเภอวิเศษไชยชาญ จังหวัดอ่างทอง มีศักดิ์เป็นหลานของอธิคม ช่วยหอบหิ้วเอาของเข้ามาในบ้านพะรุงพะรัง

“อะไรล่ะนั่น แม่จุ๊บแจง” ย่านวลถามเด็กสาว

“หนังสือ แล้วก็ในถุงนี้เป็นขนมทองม้วนอ่อน ป้าอุ้มให้เอามาให้ย่า”

 “ไหน ๆ ย่ากำลังอยากกินหวานอยู่เลย”

“ย่าเดี๋ยวหนูเอาไปเทใส่จานมาให้”

จุ๊บแจงวางหนังสือลงบนโต๊ะรับแขก  วางถุงขนมไว้ข้าง ๆ แล้วเข้าครัวไปหยิบจานขนาดเล็กมาใส่ขนม 

แก้วเก้าเดินนำหน้าพ่อแม่และลุงเข้ามาด้านใน 

“คุณย่าทานขนมหรือยังคะ เก้าเสียดายคุณย่าไม่ได้ไปกับเรา ที่วัดน่าอยู่มากเลยค่ะ”

“พูดอย่างกับจะไปอยู่ที่วัดจริง ๆ นะหลาน”

“เก้าหมายถึง สวนริมน้ำหน้าวัดต่างหากล่ะคะ ร่มรื่นน่าอยู่ มีแม่ค้าพายเรือขายก๋วยเตี๋ยวด้วยล่ะ”

“คลองมอญหน้าบ้านนี้ก็มีแม่ค้ามาพายเรือขายขนมจีน ก๋วยเตี๋ยวก็มี” ย่านวลอดไม่ได้ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับแก้วเก้า

 “พี่กต...” ภาณินีเรียกพี่ชาย “ขึ้นมาข้างบนกับอุ้มเถอะ”

 “ขอตัวนะครับ ย่านวล อุ้มกับผมมีเรื่องคุยกันนิดหน่อย  คมไปคุยด้วยกันมั้ย” อลงกตยกมือไหว้ย่านวล แล้วขอตัวอย่างสุภาพ

 อธิคมส่ายหน้าปฏิเสธบอกว่า “คุยกันตามสบายเลยครับ”

 ภาณินีคว้าแขนพี่ชายขึ้นไปชั้นบน

 แก้วเก้าบ่นกับย่านวล “ดูสิคะ ลุงกตกับแม่ มีเรื่องซุบซิบกันสองคนอีกแล้ว”

ÿ

 “คุณแม่ครับ รับข้าวเย็นหรือยัง” อธิคมถามย่านวล

 “เรียบร้อยแล้ว   ไงล่ะ วันนี้ได้เจอหลวงพ่ออุดมมั้ย” 

 “เจอครับ ท่านถามถึงคุณแม่ด้วย”

 จุ๊บแจงถือจานขนมทองม้วนอ่อนมาวางตรงหน้าย่านวล แล้วเดินไปหยิบซองจดหมายบนโต๊ะข้างโทรทัศน์ “นี่จดหมายของน้องเก้าค่ะ” 

 แก้วเก้ายิ้มแก้มปริ ยื่นมือไปรับจดหมาย “ขอบคุณค่ะพี่จุ๊บแจง พี่จุ๊บแจงมายังไงคะเนี่ย”

 “พี่นั่งรถเมล์มาจากตลาดศาลเจ้า เมื่อเที่ยงนี้เอง”

 “มิน่าล่ะ ถึงว่าเข้าของบ้านเก้าเรียบร้อยขึ้นเยอะเลย”

 “คุณย่าขา พ่อคะ เก้าขอตัวขึ้นไปอ่านจดหมายก่อนนะคะ ต้องเป็นจดหมายของใหญ่แน่ ๆ เลย”                            

 “แล้วก็อาบน้ำนอนพักผ่อนเลยนะลูก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” อธิคมกำชับลูกสาวอีกที 

 “เก้าหยิบหนังสือสวดมนต์ของหลวงปู่ขึ้นไปด้วยลูก อย่าลืมสวดมนต์ก่อนนอนล่ะ”

 “ค่ะ พ่อ” หญิงสาวดีใจมาก ในที่สุดเพื่อนรักก็ส่งจดหมายมา เดินขึ้นบันไดบ้านไปด้วยหัวใจพองฟู

ÿ

 ภายในห้องพระ  ภาณินีหยิบเปิดกล่องบุผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินออกจากกล่องเหล็กสีดำ อลงกตยื่นมือไปรับกล่องนั้น พินิจดูสร้อยทับทิมสีแดงเลือดนกพิราบ

 “เจ้าขวัญหล้าไว้ใจเธอขนาดนี้เชียวเหรอ ถึงกับฝากของมีค่าของตระกูลเอาไว้ที่เธอ”

 “อุ้มคืนให้เจ้าองค์อินทร์แล้ว แต่ท่านบอกว่า เจ้าขวัญหล้าต้องการมอบให้ยายเก้าค่ะ อุ้มกลุ้มใจอยู่นี่ล่ะค่ะ ของมีค่าของคนอื่นมาอยู่ในมือเรา ลูกหลานเขาก็มี ถ้ารู้เข้า จะนึกว่าเราหลอกลวงต้มตุ๋นสมบัติของญาติเขา”

 “แต่เจ้าองค์อินทร์ก็เป็นพยานให้อุ้มได้ ว่าเป็นความประสงค์ของเจ้าขวัญหล้าเอง”

 “พี่เองก็มีเรื่องไม่สบายใจอย่างหนึ่ง เป็นเรื่องภายในครอบครัวแมนรัตน์ ที่อุ้มต้องรู้เอาไว้”

“อะไรเหรอคะพี่กต”

“หมอเนตรบอกพี่ว่า เจ้าขวัญสรวงกับเจ้าแมนสรวง สองพี่น้องนั้น มีเรื่องที่ไม่ลงรอยกัน กินใจกันมาตั้งแต่เด็ก เจ้าแมนสรวงเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล เป็นผู้สืบสายสกุล ณ แมนรัตน์ เขาต้องการได้สมบัติทุกชิ้นที่เป็นของตระกูลไปครอบครองทั้งหมด ดูเหมือนเจ้าขวัญหล้าจะรู้สึกตัวแล้วว่า ลูกชายของเธอต้องการได้มากกว่าที่เคยได้ เธอจึงจ้างทนายความชาวอังกฤษด้วยเงินรายเดือนก้อนโต ให้เป็นผู้ดูแลทรัพย์สินของตระกูล”

“แลกกับความซื่อสัตย์ที่หาไม่ได้จากลูกชายของเธอเองเหรอคะ พี่กต”

“ใช่แล้ว อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับมิสเตอร์สมิธและเลอสรวงก็ยังเป็นที่เคลือบแคลงสงสัยมาโดยตลอด ด้วยเหตุนี้เจ้าขวัญสรวงกับเจ้าแมนสรวงก็ยิ่งเข้าหน้ากันไม่ติด”

“เจ้าองค์อินทร์กับเจ้าเทพนรินทร์รู้เรื่องนี้มากน้อยเพียงไหน เขารู้เห็นกับพ่อของเขาหรือเปล่าคะพี่กต” ภาณินีถามพี่ชาย

“พี่ก็ดูชายหนุ่มสองคนนี้ เป็นคนดีทั้งคู่ แต่คนน้องเป็น  ที่รักของพ่อแม่มากกว่า เจ้าองค์อินทร์เป็นตัวของตัวเอง พ่อไม่ค่อยรักเท่าไหร่ แต่คุณวิชุดานี่สิรักลูกคนโตมาก คงสงสารที่พ่อทุ่มเทให้น้องชายมากกว่า”

“อุ้มพอจะนึกออกแล้ว เจ้าองค์อินทร์เป็นคนถือสร้อยทับทิมนี้มาให้อุ้มกับมือ แสดงว่าที่จริงแล้วเจ้าขวัญหล้าไว้ใจหลานชายคนนี้มากกว่า”

“อย่างที่อุ้มกังวลใจก็ใช่นะ ถ้าเจ้าเทพนรินทร์รู้ว่าของชิ้นนี้อยู่กับอุ้ม เจ้าแมนสรวงก็ย่อมรู้  อุ้มและครอบครัวอาจจะถูกมองไม่ดีได้”

“แล้วพี่กตจะให้อุ้มทำยังไงคะ”

“สมบัติชิ้นนี้เป็นของร้อน อุ้มต้องซ่อนเอาไว้นะ”

“ค่ะ พี่กต อุ้มน่ะไม่อยากได้ไว้เลย แต่ทำไมของนี้ต้องมาอยู่ในมืออุ้ม เฮ้อ!” ภาณินีถอนหายใจยาว นึกหาที่ซ่อนที่ดีที่สุด

“เพราะอุ้มไม่มีความโลภยังไงล่ะ” ภาณินีขำพี่ชาย             

“อุ้มจะไปอยากได้ของ ๆ คนอื่นทำไมคะ ตลก! แล้วนี่คุณเลอสรวงอาการดีขึ้น พี่เนตรยังต้องดูแลต่อไปมั้ยคะ”

 “ไม่รู้เหมือนกัน มันก็น่าแปลก ตอนเช้าอาการยังทรุดหนักอยู่เลย พอตกบ่ายอาการกลับดีขึ้นอย่างเหลือเชื่อ น่าเห็นใจเขานะ ดีนักหนาแล้วที่เรื่องแบบนี้มันยังไม่เกิดขึ้นกับคนที่เรารัก”

อลงกตจ้องนัยน์ตาน้องสาวแล้วพูดต่อ น้ำเสียงอ่อนโยน “เรามีกันสองคนพี่น้อง ถ้าเกิดอุ้มเป็นอะไรอย่างคุณเลอสรวง พี่คงทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าพวกเขา พอคิดได้อย่างนี้ ก็เกิดแรงมานะที่อยากจะช่วย ความหวัง ทำให้ความเชื่อและศรัทธาแข็งแกร่งขึ้น  พวกแมนรัตน์เองก็เชื่อใจพี่และอุ้มมาก“

“หลวงพ่อเตือนว่า อย่าประมาท อย่าเชื่อใครง่าย ๆ  อุ้มเชื่อพี่กตมาตลอด จะประมาทหรือเปล่าคะ”                            

“ยายน้องประสาท...พี่ไม่เคยโกหก อุ้มก็รู้... เอาล่ะ พี่จะกลับบ้านซะที ดึกจนป่านนี้พี่ก็ยังอยู่บ้านเธออยู่เลย”

“นอนที่นี่ก็ได้ค่ะ อุ้มจัดที่นอนให้นะ”

“รบกวนเปล่า ๆ  พรุ่งนี้มีงานที่มหาวิทยาลัยอีก”

ภาณินีเก็บกล่องเครื่องประดับล้ำค่าไว้ในตู้ไม้เก่า ๆ 

ÿ

อลงกตเปิดประตูห้องพระ ก้าวเดินออกไปก่อน เห็นไฟฟ้าในห้องหลานสาวเปิดสว่างอยู่ ก็เดินเลยไปหา เคาะสองครั้ง แล้วผลักบานประตูเข้าไป

ในห้องนอนว่างเปล่า คงมีแต่ซองจดหมายที่ยังไม่ได้แกะออกอ่านวางอยู่บนที่นอน  ลมจากแอร์คอนดิชั่นเป่าเย็นสบาย   ประตูอีกด้านหนึ่งกั้นทางเข้าออกระหว่างห้องนอนกับระเบียง แง้มอยู่ เขาสงสัยว่า หลานสาวไปทำอะไรที่ด้านนอก

“พี่กต” ภาณินีก้าวเข้ามาร้องเรียกพี่ชาย ชายหนุ่มยกมือขึ้นตะปบปิดปากน้องสาว ทำมือชี้ออกไปด้านนอก น้องสาวพยักหน้าเข้าใจเรื่องราว พี่ชายเอามือลง แล้วจูงมือน้องสาวไปที่ประตูด้านนั้น

แก้วเก้าเดินเลาะรอบ ๆ ระเบียงเอียงหน้าขึ้นสูง พูดคุยอยู่กับใครสักคน  อลงกตและภาณินี เห็นไม่ถนัดนัก

ภาณินีลากข้อมือพี่ชายออกจากห้องนอนลูกสาว

“ใครกันคะ พี่กตเห็นมั้ย”

“ไม่เห็น แต่ยายเก้ารู้ตัวแน่ ๆ ว่าคุยอยู่กับใคร”

“พระจันทร์เดือนเสี้ยว” ภาณินีมองไปบนท้องฟ้า

“เก้าชอบพระจันทร์เดือนเสี้ยวค่ะ”

“แต่หลานคงไม่ได้คุยอยู่กับพระจันทร์แน่ ๆ ใช่มั้ยอุ้ม...”

“เราจะทำยังไงดี อุ้มไม่อยากปล่อยให้ลูกเป็นอย่างนี้”

“เดี๋ยว ... นั่นไง ! ยายเก้ากลับเข้าห้องแล้ว ทำยกมือโบกบ๊ายบายอีกแน่ะ อย่าคิดมากยายเก้าไม่ได้เพี้ยนไปหรอก”

“หลวงพ่อบอกให้พาเก้าไปเดินร่วมกับธรรมจาริกด้วยค่ะ”

“ดีแล้ว หลานจะได้ฝึกความอดทนนะ   ที่เห็นแกเป็นแบบนี้ เพราะแกไม่มีเพื่อนมากกว่า เพื่อนบ้านก็ยังไม่รู้จักใคร  เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย อยู่กับกองหนังสือเป็นวัน ๆ  แกคงเบื่อน่ะ แต่ไม่บ่นให้พ่อแม่ฟัง”

“วันนี้ได้รับจดหมายจากสุราษฎร์ธานี น่าจะเป็นของใหญ่ อาการคงจะดีขึ้นแหละค่ะ”

ÿ

ภาณินีเดินไปส่งพี่ชายถึงประตูรั้วบ้าน อลงกตเดินจ้ำอ้าว ขายาว ๆ ของเขาช่วยทำให้เดินถึงปากซอยวัดชิโนรสเร็วขึ้น เขาเรียกแท็กซี่ไปบ้านบางขุนนนท์  ภาณินีเดินกลับเข้ามาด้านใน ล็อคประตูบ้านแน่นหนาดีแล้ว ก็เตรียมตัวจะขึ้นข้างบน ไปอาบน้ำและนอน  ย่านวลกลับดึงรั้งเอาไว้ด้วยประโยคสนทนายืดยาว

“แม่ชวนตาคมไปวิเศษไชยชาญ แม่อุ้มช่วยแม่ขอร้องหน่อยเถอะ ใจแข็งเหลือเกิน”

“อุ้มไม่ต้องกล่อมพี่เลยนะจ๊ะ แม่น่ะสิ พี่ไม่อยากได้บ้านนั้น บอกให้ยกให้กรณ์ไปเลยก็ไม่เชื่อ”

“คุณแม่คะที่บ้านนั้น นอกจากคุณแม่กับจุ๊บแจงแล้วมีใครอยู่ด้วยหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอก เจ้ากรณ์กับลูกเมีย เขาปลูกบ้านใหม่อยู่อีกที่หนึ่ง ริมถนนตัดใหม่ที่เลี้ยวเข้าผักไห่น่ะ เสาร์อาทิตย์ถึงจะมาเยี่ยมแม่สักที”

“ถ้ายกบ้านนั้นให้พี่คม แล้วกรณ์ เขาไม่ว่าเอาเหรอคะ”

“จะว่าก็ว่าไปสิ แม่อุ้มอย่ากังวลไปเลย ฟังตาคมมาก ๆ ก็จะระแวงไปหมด ตากรณ์บอกว่าไม่อยากได้บ้านเก่าของพ่อของแม่ ขี้เกียจซ่อม สู้ปลูกบ้านใหม่ไม่ได้”

“เหรอคะ”

“ถ้าไปจริง ๆ แม่อุ้มอยากได้อะไรก็บอกแม่มาเลย ที่นา สัก 100 ไร่ แม่จะโอนให้วันพรุ่งนี้เลย”

“โอนให้อุ้มหมดแล้วคุณแม่จะมีเงินค่าเช่านามาจากไหนล่ะคะ ไม่กลัวอุ้มฮุบเอาหมดเหรอ” ลูกสะใภ้หัวเราะเบา ๆ หยอกเย้าแม่สามี

“เอาไปให้หมดเลยลูก”

“พอเถอะครับ คุณแม่  อุ้มก็ด้วย ผมขึ้นไปอาบน้ำแล้วจะนอนเลยนะ คุณแม่ยังไม่ง่วงเหรอ ละครจบแล้ว”

“คุณแม่รออีกหลายวันหน่อยได้มั้ยคะ อุ้มจะให้พี่คมขับรถไปส่งถึงบ้านเลย ไม่ได้ออกต่างจังหวัดเกือบเดือนแล้วมั้งคะ ตั้งแต่ย้ายมาจากสุราษฎร์”

“ไปจริงเหรออุ้ม” สามีถามภรรยาให้แน่ใจ

“จริงสิคะ พาลูกไปด้วย เก้าบ่นกับอุ้มว่าคิดถึงคุณปู่  เราพาลูกไปกราบอัฐิคุณปู่ก็แล้วกันนะคะ พี่คม และก็ถ้ามีเวลาพาลูกไปหาหลวงพี่ของคุณแม่ด้วย แกจะได้เลิกงอนอุ้มซะทีนะคะ”

ภาณินีเดินตามหลังสามีขึ้นบันได มีเรื่องที่ต้องการคุยกับเขา แต่ก็ไม่อยากเร่งรัดให้แม่สามีสงสัยอะไร

อธิคมยิ้ม “ดูแม่สิ ยิ้มแฉ่งเชียว หายงอนแล้วเหรอครับ”

“แม่ได้ลูกสะใภ้แสนดีนี่นา จะไม่ให้ยิ้มมีสุขได้อย่างไร”

ย่านวลกวักมือเรียกหลานสาว

“จุ๊บแจงมาดึงย่าขึ้นที ย่าจะไปนอนแล้วเหมือนกัน ปิดไฟฟ้าทุกดวงในบ้านข้างล่างนี่ด้วยนะ”

ÿ

แก้วเก้าเอนตัวนอน พลิกซ้ายทีขวาที หยิบจดหมายจากใหญ่มาอ่าน เขาเขียนมายาวถึงสองหน้ากระดาษ ลายมือตัวบรรจงสวยงาม เก้ารู้ว่าใหญ่ตั้งใจเขียนเพียงใด

“เก้าเพื่อนรัก”  ใหญ่ เริ่มต้นหัวจดหมาย 

“ฉันได้รับจดหมายจากแก ก็รีบหลบมุมหาที่เขียนเลย

พอแกย้ายไปแล้ว หรัดกับครอบครัวก็ย้ายไป พ่อของ หรัดไปเป็นนายสถานีที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม อยู่ที่ท่าข้าม ฉันไปส่งด้วย หรัดฝากความคิดถึงมาถึงแกด้วยนะ แล้วหรัดมันก็มีอีเมล์ฝากให้ฉันเขียนมาบอกแก”

แก้วเก้าหยิบสมุดโน้ตมาเขียนอีเมล์ของจำรัส แล้วยกแผ่นกระดาษขึ้นในระดับสายตา อ่านต่อไปเรื่อย ๆ 

“ฉันได้โควต้าสอบเข้า ม.สงขลานครินทร์ แต่แถวนั้นไม่

ค่อยปลอดภัย พ่อกับแม่ก็เลยไม่ให้ไปสอบแต่แกไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะขึ้นกรุงเทพไปสอบที่สนามกลาง พ่อของหรัดช่วยเหลือเรื่องการเดินทางและที่พักระหว่างอยู่ที่กรุงเทพ  ฉันกับหรัดจะไปพักที่บ้านพักของการรถไฟแถวบางกอกน้อย เป็นบ้านของเพื่อน พ่อหรัด ถ้าพอมีเวลาพวกเราคงจะได้พบกันที่กรุงเทพอีกครั้ง” 

“ฉันตั้งใจจะสอบเข้าคณะวิทยาศาสตร์ ความจริงก็อยากจะลองสอบเข้าแพทย์ศาสตร์ ฉันไม่กล้าหวังสูงหรอก แต่วิชาวิทยาศาสตร์นี่ฉันชอบมากที่สุด  เชื่อมั่นว่าพอมีความรู้จะสู้กับเด็กเก่งโรงเรียนดี ๆ ในเมืองกรุงได้ส่วนหรัดบอกว่า เห็นว่าจะเรียนคณะรัฐศาสตร์ มันอยากเป็นปลัดอำเภอ”

“แล้วแกล่ะเก้า จะเลือกคณะอะไรที่ไหน ยังเหมือนเดิมกับที่เคยบอกฉันหรือเปล่า แต่ไม่ว่าแกจะเรียนอะไร ฉันก็ขอให้แกประสบความสำเร็จ  สร้อยที่ฉันทำให้แก ยังอยู่ดีหรือเปล่า ฉันอยากให้แกสวมใส่มัน กะลาตาเดียว พ่อว่าขลัง ป้องกันคุณไสย ช่วยให้แคล้วคลาดอันตรายได้ ความเชื่อแบบนี้ ออกจะขัดกับวิทยาศาสตร์  แต่ฉันก็บอกไม่ถูกว่ากะลาตาเดียวมันขลังจริงหรือเปล่า นอกจากอยากให้แกเป็นหนูทดลองให้ฉัน  รักและคิดถึง   จริง ๆ เก้า”

เก้าขำความคิดของใหญ่ เธอดึงลิ้นชัก หยิบสร้อยคอออกจากกล่องที่แม่ให้มา แล้วสวมไว้  

“ฉันใส่มันแล้ว จะยอมเป็นหนูให้แกทดลองความขลังของกะลาตาเดียวนะใหญ่”

แก้วเก้าอ่านจดหมายต่อจนจบ พับเก็บเอาคืนในซองเรียบร้อย แล้วสอดลงช่องลิ้นชัก แล้วดับไฟ ก่อนจะนอนลงไปอีกครั้ง  ลุกขึ้นนั่งพับเพียบสวดมนต์ไหว้พระตามที่พ่อสั่งเอาไว้

“ฮ้าวววว “ แก้วเก้าปิดปากหาวยาว ๆ ซุกหนังสือสวดมนต์ไว้ใต้หมอน  “เก้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้เก้าจะอ่านให้จบเลยนะคะหลวงพ่อ คืนนี้เก้าไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ เก้าขอสวดสั้น ๆ แค่นี้”  ว่าแล้วก็ก้มกราบลงกับหมอน 3 ที  

ÿ

ในห้องนอนของสามีภรรยา อธิคมและภาณินี ทั้ง ๆ ที่ง่วงนอนและอ่อนเพลีย แต่ก็ยังฝืนยังพูดคุยกัน “พี่ว่า เรื่องมันชักจะพัวพันตัวเรามากเข้าไปทุกทีนะอุ้ม”

“เราต้องบอกลูกค่ะ พี่คม"

“ตอนเราคุยกันอยู่ที่วัด ยายเก้าไปอยู่เสียที่ไหน”

“เห็นว่าไปหาแม่ชีวิชชุพร หมอที่ช่วยปฐมพยาบาลเจ้าขวัญหล้าค่ะ ถูกชะตากันได้ยังไงไม่รู้”  

“เหรอ” อธิคมปิดปากหาวยาว ๆ “พี่ง่วงแล้วจ้ะ พรุ่งนี้เราจะคุยกับลูกกันนะจ๊ะ”

ภาณินีหลับตา “อุ้มคิดถึงคุณพ่อคุณแม่จังค่ะ”

ข้างนอกหน้าต่าง ยอดไม้สูง ๆ ริมคลองมอญ โบกสะบัดไปมาตามแรงลมอ่อน ๆ  แต่โมบายดินเผารูปนกและดวงดาวที่แขวนบนเพดานระเบียงห้องนอนของแก้วเก้ากลับนิ่งสงบ 

ÿ

หนึ่งเดือนต่อมา ที่ห้องรับรองแขก ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ  เจ้าองค์อินทร์ ณ แมนรัตน์ กำลังรอการมาของเจ้าแมนสรวง  ณ แมนรัตน์  และมิสเตอร์เอดการ์ด ทอมมัส ทนายความของเจ้าขวัญหล้า

เจ้าองค์อินทร์ยืนรออลงกตอยู่หน้าห้องรับรอง เมื่ออลงกตออกมาแล้ว ทั้งคู่ก็ก้าวเดินไปด้วยกัน 

“มาถึงกันหรือยังครับ” อลงกตถามชายหนุ่ม

“นรินทร์โทรมาบอกว่า กำลังรอกระเป๋าเดินทางอยู่ครับ อาจารย์” 

“อ้อ ครับ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว”   อลงกตชะเง้อคอ มองผ่านกลุ่มคนเข้าไปตามช่องทางเดิน 

เจ้าเทพนรินทร์เดินนำหน้าชายวัยสี่สิบเศษ หน้าตายังคงความหล่อเหลา ผมสีดอกเลาแซมประปราย รองทรงสูง ท่าทางผึ่งผาย   ชายหนุ่มชาวอังกฤษวัยสามสิบเศษซึ่งไล่เลี่ยกับอลงกต   ผมสีทอง หวีเรียบร้อย สวมเสื้อยืดแขนยาว คอโปโล กางเกงสแล็ค เขาลากกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สีกรมท่าออกมาด้วย  

“ดอกเตอร์ครับ นี่คุณพ่อของผม เจ้าแมนสรวง ณ แมนรัตน์” เจ้าเทพนรินทร์กล่าวแนะนำบิดาของเขา