8. ปริศนาที่รอคำตอบ

“อ้าว พี่คม หลวงพ่อล่ะคะ” ทักสามีเมื่อเห็นเขาเปิดประตูออกมาเพียงคนเดียว

อธิคมมองหาลูกสาว “ลูกล่ะอุ้ม”  

เจ้าองค์อินทร์ตอบแทนภาณินี

“น้องเก้าเดินเล่นอยู่ที่ลานวัดทางนั้น ผมไปตามให้ครับ”

อธิคมชั่งใจอยู่ รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเจ้าองค์อินทร์ที่ทำตัวจาบจ้วงกับลูกสาวของเขาเมื่อวันก่อน แต่ภาณินีกลับตัดสินใจรวดเร็วกว่า

“พี่ไปตามลูกเองดีกว่าค่ะ” ภาณินีขยับตัว

“ให้องค์อินทร์ไปเถอะค่ะ เรารบกวนอาจารย์หลายเรื่องแล้ว  เดินไปตามน้องสิลูก” เจ้าขวัญหล้าสั่งหลานชายคนโต

“งั้นก็รบกวนด้วยนะคะเจ้า” ภาณินีเกรงใจเจ้าขวัญหล้า ยอมทำตามใจเธอ

“ไม่เป็นไรครับ ยินดี” เจ้าองค์อินทร์ลุกขึ้น

เจ้าขวัญหล้ายิ้มละไม หลานชายคนโตนิสัยอารีอารอบชอบช่วยเหลือคนอื่น...เป็นสิ่งที่เธอภูมิใจในตัวเขา

ÿ

ลมเย็น ๆ พัดผ่านผิวน้ำในลำคลองหน้าวัด  แก้วเก้ากลับรู้สึกสดชื่น สูดกลิ่นไอระเหยความชื้นเย็น กลิ่นใบไม้และต้นกล้าจากท้องนาท้องทุ่งรอบ ๆ วัด 

เจ้าองค์อินทร์เดินเข้ามาใกล้ตัวหญิงสาว แล้วนั่งลงข้าง ๆ แก้วเก้าเห็นเขาก็ขยับตัวหนี

“รังเกียจกันขนาดนี้เชียวหรือ” ชายหนุ่มทำเสียงตัดพ้อ

“เปล่ารังเกียจซะหน่อย” แก้วเก้าทำเมิน ค้อนเขานิดหนึ่ง

“คุณพ่อกับคุณแม่ให้มาตามแน่ะ”

“เก้ายังอยากอยู่ต่อ ที่นี่มีต้นไม้ มีคลอง ร่มเย็นดี เหมือนเก้าเคยอยู่ที่คล้าย ๆ แบบนี้แหละ นานมาแล้ว” แก้วเก้าเหม่อมองสายน้ำ จมอยู่กับความรู้สึกโหยหาอดีตอันลึกล้ำ

“น้องเก้าเพิ่งจะสิบกว่าขวบ มันจะนานแค่ไหนกันเชียว  หึ หึ”

“ใครว่าเก้าอายุสิบกว่าขวบ เก้าน่ะสิบเจ็ดปีแล้ว”

 “อ้อ เป็นสาวแล้วสินะ”

 “อื้ม!” พยักหน้า

 “น้องเก้าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย อยากเรียนด้านไหน”

 “เมื่อก่อนเก้าอยากเป็นจิตรกร แต่หลังจากเล่นละครของคุณ เก้าก็รู้สึกว่า เป็นนักแสดงก็น่าสนุกดีเหมือนกัน อย่างพวกพี่ฉัตรพร น้าอ๊อด ทำงานเบื้องหน้าก็สนุกแบบหนึ่งอยู่เบื้องหลังก็สนุกอีกแบบหนึ่ง”

เด็กสาวหยุดคิดนิด แล้วกล่าวต่อ “คุณเจ้าเนี่ยเรียนอะไรมา ถึงมาเป็นผู้กำกับละครเวทีล่ะคะ”

“ผมไม่ได้เรียนมาตรง ๆ หรอก เรียนวรรณกรรมวิเคราะห์ ก็แหกคอกวงตระกูลนะ หึ หึ”

เขาสอดมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกง  ไหล่ตึง เชิดคาง นัยน์ตาวาววับ ลมพัด ปลายผมโบกสะบัด หน้าผากกว้าง นูนสวยรับกับสันจมูกโด่ง

เขามีเสน่ห์ แก้วเก้ามองเพลิน 

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ”

“พ่อแม่และน้องต่างก็เป็นนักกฎหมายทั้งนั้น แต่ผมไม่ชอบ มันไม่มีชีวิตชีวา”

“คุณเจ้านี่ก็แปลก ๆ ดีนะคะ” เก้ารู้สึกว่าคุยกับเขาก็สนุกดี ท่าทีของเขาผ่อนคลายกว่าวันก่อน

“ไปหาคุณพ่อคุณแม่ได้หรือยัง ว่าง ๆ เราค่อยคุยกันใหม่ โทรหาผมก็ได้นะ ถ้าอยากปรึกษาเรื่องเรียน”

“ค่ะ” แก้วเก้าแบมือสองข้าง “ไหนล่ะ”

“อะไร” เขาฟาดฝ่ามือ แปะลงไปเบา หัวเราะ หึ หึ ในลำคอ

“เบอร์โทรไง ไหนว่าจะให้เก้า”

 “อ๋อ...” เขาล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบซองหนังบรรจุนามบัตรออกมา ดึงให้แก้วเก้าหนึ่งใบ

 “ขอบคุณค่ะ คุณคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะถ้าเก้าจะโทรไปบ่อย ๆ”

 “ฮื่อ ไม่ว่าหรอก” เขาขยับตัว ลุกออกจากที่นั่งศาลาริมน้ำ เดินตามหลังเด็กสาว 

 “ดอกไม้ที่ทัดหูอยู่นั่นน่ะ เอาออกซะดีมั้ย ไม่อายชาวบ้านเหรอ”

 “อายทำไมล่ะคะ เก้าชอบสวยดี กลิ่นก็หอมชื่นใจ”

 “เอา...เอา....ตามใจ” เจ้าองค์อินทร์มองแก้วเก้า ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่าเธอช่างเหมือนเขา

ÿ

 อธิคมคอยชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่ลูกสาวจะมาถึงเสียที พอเห็นร่างปราดเปรียวโผล่พ้นมุมหอฉัน มีดอกไม้สีขาวเสียบทัดหูทั้งสองข้างก็ยิ้มแปลก ๆ พิกล

หลวงพ่ออุดมเปิดประตูออกมา แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ ยื่นหนังสือกองหนึ่ง มีราว ๆ ยี่สิบเล่ม ส่งให้อธิคม

"หลวงพ่อ อุ้มเห็นมีตู้รับบริจาคหนังสือธรรมะด้านหน้าโน้น หลวงพ่อจะเอามาทำอะไรคะ”

“อาตมาจะสร้างห้องสมุดหนังสือธรรมะให้พระเณรและญาติโยมเข้ามาอ่าน ระหว่างเวลาว่างหรือใครจะเข้ามาค้นคว้าความรู้ทางพระศาสนาก็เข้ามาใช้ได้”

“อย่างนั้น อุ้มกับพี่กต และพี่คมก็จะช่วยหาหนังสือมาให้ค่ะ ที่บ้านมีอยู่เยอะเลย” 

“ขอบใจนะ หนังสือเก่าก็ได้ โดยเฉพาะหนังสือธรรมะถึงจะเก่ายังใช้ได้เสมอ เพราะที่เก่านั้นคือตัวหนังสือ และกระดาษ  แต่ธรรมะนั้นไม่มีเก่า ไม่มีเสื่อม”

“ดิฉันขอร่วมสร้างห้องสมุดด้วยค่ะท่าน”  เจ้าขวัญหล้าตั้งใจว่า จะทำบุญทานในพระพุทธศาสนาให้มากขึ้น         

“ขอบใจมากโยม หากจะมอบเงินสมทบสร้างห้องสมุดก็เชิญที่ข้างหน้ามีไวยาวัจกรท่านรอรับอยู่ อนุโมทนาบุญด้วย”

“พระคุณเจ้า เจ้าคะ” เจ้าขวัญหล้าอยากจะพูดคุยเรื่องที่ไปท่องนรกมาเมื่อสักครู่  ท่าทีอึกอัก อ้ำอึ้ง

หลวงพ่อเห็นดังนั้น ก็บอกภาณินี อธิคม และอลงกตว่า

อาจารย์พาลูกหลานลงไปที่ศาลามุทิตา พบไวยาวัจกร แล้วแจ้งความประสงค์ให้เขาทราบนะ”

ÿ

เจ้าขวัญหล้าพนมมือขึ้นจรดหน้าผาก ในใจนั้นคิดว่า ท่านช่างรู้ใจดิฉันนัก  พลางล้วงกระเป๋าถือของตัว ส่งเงินให้เจ้าเทพนรินทร์ก้อนหนึ่ง  “วันนี้ย่าจะทำบุญถวายวัดหนึ่งแสนบาทก่อนนะ วันหลังค่อยให้องค์อินทร์มาจัดการให้ย่า  ย่าจะถวายเพิ่มอีก”  เจ้าขวัญหล้ายึดแขนเจ้าองค์อินทร์เอาไว้ 

“อยู่กับย่าก่อน ไม่ต้องไปหรอกให้นรินทร์จัดการคนเดียวก็พอ”

 เจ้าเทพนรินทร์รับเงินจากเจ้าย่า แล้วลุกขึ้นเดินตามกลุ่มดอกเตอร์สามคนนั้นกับแก้วเก้าไปยังศาลามุทิตา

“เอาเลย นี่หยิบไปอีก โยมนั่นน่ะ หันไปข้างหลัง”

หลวงพ่อบอกเจ้าองค์อินทร์ 

“ตายแล้วไปไหน” เจ้าองค์อินทร์อ่านชื่อหนังสือบนหน้าปก

“เออ เล่มนั้นแหละ เอาให้โยม” หลวงพ่อชี้ไปทาง       เจ้าขวัญหล้า

“ท่านเจ้าคะ!”  เจ้าขวัญหล้าตระหนกตกใจ “เหมือนท่านทราบว่าดิฉันพบเจออะไร”

“อาตมาไม่รู้หรอก ถ้าโยมไม่บอก”  

เจ้าขวัญหล้าตั้งท่านั่งใหม่ ค่อย ๆ ลำดับเรื่องเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะที่เธอสลบไสล อยู่ในห้องพยาบาล 

หลวงพ่ออุดมและเจ้าองค์อินทร์ตั้งใจฟัง โดยไม่ได้ซักถามอะไร  เจ้าขวัญหล้าอธิบายรูปร่างของชายสองคนในชุดสีเขียวและสีแดง รวมทั้งเหตุการณ์ในนรกภูมิอย่างละเอียด

“พระคุณเจ้าเจ้าคะ ...  อย่างนี้ดิฉันจะเป็นยังไง จะต้องทำอย่างไรดี”

“น้อยคนนักที่จะได้พบเห็นทั้ง ๆ ที่ยังมีชีวิต โยมถือว่ายังมีบุญอยู่ จึงถูกส่งกลับมา ครูบาอาจารย์ท่านว่านรกคือเหวแห่งความทุกข์ เป็นที่ไปเกิดและเสวยทุกข์ของสัตว์ที่ทำบาป ที่ที่โยมได้ไปนั้น เป็นสถานที่ลงทัณฑ์ผู้ประพฤติล่วงศีล ไม่ประพฤติธรรม ฉะนั้น โยมก็มาพิจารณาในตนเองเถิด“

“แล้วผู้ชายสองคนนั้นล่ะคะท่าน เขาเป็นใคร”

“เทวทูตน่ะโยม ท่านก็ปรากฏไปทุกที่ ในดวงจิตของจวนผู้หมดอายุขัย แต่ก็ไม่ใช่กับทุกกรณีเอาเป็นว่า นั่นคือ สัญญาณเตือนไม่ให้ประมาท ธรรมดาของชีวิต ซึ่งมีเกิดแก่เจ็บตาย  สิ่งที่โยมได้พบเห็นจากนรก ก็เอามาสอนลูกหลานให้เกรงกลัวต่อบาปและเร่งสร้างกุศลธรรมให้มากขึ้น”

“ดิฉันเห็นชายคนหนึ่ง กำลังปีนไต่ต้นงิ้วเหล็กอย่างทุรนทุรายกับผู้หญิงอีกคน บางคนอยู่ในกระทะทองแดง พวกเขารู้จักดิฉัน ร้องเรียกให้ช่วย แต่เรียกดิฉันว่า แสนคำ ไม่ใช่ชื่อในตอนนี้ หมายความว่ายังไงคะ”

“สัตว์โลกได้รับทุกขเวทนาเพราะกรรมที่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ต้องชดใช้ไปจนกว่า หมดเวลาชดใช้กรรมนั้น มีทานอย่างหนึ่งที่ให้ผลตรงถึงวิญญาณที่รับโทษอยู่ในนรกภูมิ   นั่นคือ การปฏิบัติธรรมให้เป็นทาน ซึ่งโยมสามารถส่งไปให้ช่วยเขาให้ทุเลาความทุกข์นั้นได้ แต่ก็ยังไม่สามารถช่วยเขาพ้นจากการรับโทษความผิดที่ได้เคยทำ”  

ÿ

อธิคมกลับมาถึงกุฏิก่อนเป็นคนแรก เข้ามานั่งร่วมวงสนทนาด้วย เขาสังเกตว่า เจ้าขวัญหล้าหน้าตามีเลือดฝาดระเรื่อขึ้น

สำหรับตัวเจ้าขวัญหล้าแล้ว ตั้งแต่สลบและฟื้นขึ้นมา  เมฆหมอก ทะมึนที่ปกคลุมจิตใจของเธอมาตั้งแต่อุบัติเหตุของลูกเขยและหลานชายค่อย ๆ จางลงไป  ร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้น   

พอภาณินีและอลงกตกลับเข้ามา หลวงพ่อก็ถามขึ้นว่า

“มีข่าวดีอะไรล่ะ อาจารย์ยิ้มอิ่มบุญกันเข้ามาเชียว”

“พี่เนตรโทรมาค่ะ บอกข่าวว่า เจ้าขวัญสรวงนิมนต์  พระธุดงค์ เข้ามาสวดเทศน์โปรดคุณเลอสรวง ปรากฏว่า คุณเลอสรวงลืมตาขึ้นมา แถมยังขยับมือได้แล้ว”

“จริงเหรอคะ ทำไมป้าของหลานไม่โทรมาบอกย่า” เจ้าขวัญหล้าดีใจ น้ำตาปริ่มรื้นไหล

“อ๋อ เจ้าคะ เจ้าขวัญสรวงกำลังดูแลคุณเลอสรวงอยู่ค่ะ คงไม่สะดวกจะใช้โทรศัพท์”

“หลวงพ่อคะ อุ้มกับพี่คมจะสั่งพิมพ์หนังสือสวดมนต์มาถวายวัดเพิ่มอีก 3,000 เล่ม ตอนท่านธุดงค์ เราจะขับรถตามไปเอาหนังสือไปมอบให้วัดที่ท่านแวะพักนะคะ”

“นี่โยมสองคน ทำอย่างนั้น เพราะอะไร ห่วงลูกสาวหรือ” หลวงพ่อยิ้มบาง ๆ

“มิได้ค่ะท่าน อุ้มกับพี่คม อยากร่วมอนุโมทนาด้วยจริง ๆ”

“เรื่องหนังสือก็เรื่องหนึ่ง ทำกันคนละครั้งก็ได้ ส่วนการเดินธุดงค์ไปกับธรรมจาริกแค่แบกกลดและเครื่องอัฎฐบริขารของตัวก็เพียงพอแล้ว อย่าห่วงไปเลย”

ภาณินีก้มกราบ ยอมรับแต่โดยดี  

อลงกตพนมมือ กล่าวกับหลวงพ่อว่า

“ท่านครับ เหตุการณ์เมื่อ 17 ปีก่อนเป็นอย่างไร ผมอยากทราบมานานแล้ว”

“ให้อาจารย์เล่าเถอะ” หลวงพ่อบอกอธิคม 

อธิคมขยับท่านั่งใหม่ ให้สบายขึ้น ก่อนจะเริ่มเรื่องอย่างเป็นการเป็นงาน     “เมื่อ 17 ปี ก่อน การค้นพบพระธาตุหลวงเวียง ไชย ริมน้ำกาหลง อำเภอลอง จังหวัดแพร่  เป็นเพราะ ผมกับอุ้มต้องการพิสูจน์ว่าทำไมจึงมีปรากฏการณ์ฟ้าผ่าเป็นเส้นสายทุกวันแรม 8 ค่ำ เดือน 12 ชาวบ้านบอกน่ะครับว่าเป็นอย่างนั้นมาทุกปี แต่หลังจากที่เราค้นพบพระธาตุ ทำพิธีบวงสรวงและขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานของกรมศิลปากรแล้ว ก็ไม่ปรากฏเหตุการณ์อย่างนั้นอีกเลย” 

“ผู้สร้างพระธาตุหลวงเวียงไชยน่าจะเป็นผู้หญิงนะโยม” หลวงพ่ออุดมหรืออดีตอธิบดีกรมศิลปากร นายอุดม สุจริตชน บอกข้อสันนิษฐานของท่าน

“ภาพแกะสลักที่ฐานพระธาตุด้านใน ห้องเล็ก ๆ ใต้ห้องเก็บพระบรมสารีริกธาตุ เป็นภาพสตรีสูงศักดิ์ ปลูกต้นโพธิ์ริมแม่น้ำ เธอใช้ต้นโพธิ์ สื่อถึงพระพุทธศาสนา สถานที่คือริมน้ำกาหลงนั้นเอง หมายถึงว่า เธอปรารถนาจะสืบทอดพระพุทธศาสนาในดินแดนนั้นให้มั่นคงถาวรสืบไป”

อธิคมอธิบายที่มาของข้อสันนิษฐานนั้น

เจ้าองค์อินทร์มองดอกเตอร์อธิคมด้วยความชื่นชม

“อาจารย์เก่งมาก ๆ เลยครับ แล้วพอจะทราบมั้ยครับว่าเธอคนนั้นเป็นใคร”

อธิคมยิ้มกับเจ้าองค์อินทร์ “เรายังไม่ทราบครับ”

“แล้วทำอย่างไรเราจึงจะทราบได้ล่ะครับ”

“ถ้าว่ากันตามความเชื่อของชาวบ้านในถิ่นนั้น เขามีเรื่องเล่าว่า เจ้าผู้ครองเวียงไชยองค์สุดท้าย ชื่อ เจ้าศรีเวียงไชยะบุรีก่อนจะถูกฆ่าตายระหว่างแตกทัพ ได้สาปแช่งลูกหลานของศัตรูคือเจ้าผู้ครองเชียงรุ้งเอาไว้ สตรีผู้นั้นอาจจะเป็นลูกหลานของ เวียงไชย หรือเชียงรุ้งที่รับเอาพระพุทธศาสนาเข้าไป และทำพิธีกรรมทางศาสนาบางอย่างเพื่อลบล้างคำสาป”

ÿ

บ่ายวันนั้น อลงกตแยกกับครอบครัวแมนรัตน์ โดยติดรถน้องสาวกลับไปที่บ้านคลองมอญ  เจ้าเทพนรินทร์เดินแยกไปเตรียมรถ  เจ้าองค์อินทร์ประคองเจ้าย่าเดินเคียงข้างมาอย่างระมัดระวัง ระหว่างนั้นเจ้าขวัญหล้าได้สั่งข้อความสำคัญกับหลานชายคนโต

“องค์อินทร์โทรศัพท์บอกทอมมัสให้จัดการเรื่องทรัพย์สินและผลประโยชน์ของเราที่อังกฤษให้เรียบร้อยด้วยนะ”

“ครับเจ้าย่า แต่ผมเกรงว่าจะใช้เวลามากพอดู กว่าจะเรียบร้อย”

เจ้าองค์อินทร์นึกถึงปัญหาใหม่ ๆ ในครอบครัวของเขาที่กำลังจะตามมา ภายหลังการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวของเจ้าย่าครั้งนี้

“ย้ำกับทอมมัสไปว่าเป็นความต้องการของย่า คนที่จะเป็นปัญหาคือพ่อของหลานคนเดียวเท่านั้น แต่ย่าก็ตระเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว คิดว่าทอมมัสจะจัดการได้”

ÿ

ณ  แกรนด์คอนโดมิเนียม ย่านสุขุมวิท  ในห้องพักของสองพี่น้อง เจ้าเทพนรินทร์ได้รับฟังเรื่องราวจากพี่ชาย ก็ร้องอุทานลั่น 

“อะไรนะ! เจ้าพี่ เจ้าย่าจะปักหลักอยู่เมืองไทย ไม่กลับไปที่โน่นแล้ว”

พี่ชายพยักหน้า เหยียดขายาวบนที่นอนหนานุ่ม หลับตาพริ้ม

“จะไปกันใหญ่แล้ว ละ...แล้ว....เจ้าพ่อของเราล่ะ ท่านทราบหรือยัง”

พี่ชายส่ายหน้า น้องชายพูดต่อ

“โธ่! แล้วใครจะกล้าบอกล่ะ พี่ชายแหละ บอกเจ้าพ่อเองนะ ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ตอนเจ้าย่าตัดสินใจน่ะ”

“ใจเย็น ๆ น้องชาย พี่ไม่เห็นว่า พ่อกับแม่ของเราจะต้องเดือดร้อนไปด้วยเลย ท่านก็อยู่ที่นั่น ทำงานของท่านไป สำนักงานกฎหมายนั่นยังไงน้องก็ต้องทำต่อ พี่จะอยู่ทางนี้ดูแลเจ้าย่าเอง”

เจ้าองค์อินทร์นึกถึงเด็กสาวหน้าตาสดใส จิ้มลิ้ม มีดอกลีลาวดีสีขาวทัดหูทั้งสองข้าง

“อาจารย์อลงกตช่วยให้พี่สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยได้แล้ว เหลือแต่สภาอาจารย์มหาวิทยาลัยอนุมัติเป็นทางการเท่านั้น”

“แล้วงานของพี่ชายทางโน้นล่ะ”

“พี่มันอิสรชน ทำอะไร ที่ไหนก็ได้ พ่อแม่ท่านไม่ห่วงพี่อยู่แล้ว” 

“ใจคอพี่ชายจะทิ้งผมกับเจ้าพ่อและคุณแม่เหรอครับ”

“ใครว่าล่ะ คิดมากไปได้ พี่เองต่างหากเป็นคนถูกทอดทิ้ง พ่อกับแม่รักและห่วงใยนรินทร์มากนะ”

“พี่ชายต่างหากที่คิดมาก เจ้าพ่อบ่นกับผมเสมอ ๆ ว่าเป็นห่วงอนาคตของเจ้าพี่”

“กลัวพี่เอาตัวไม่รอดน่ะสิ หึ หึ ช่างเหอะ”

เจ้าองค์อินทร์พลิกตัวตะแคงข้างหันหลังให้น้องชาย ค่อย ๆ ปิดหนังตาลง ในใจยังคิดถึงบางเรื่องอยู่

ÿ

เจ้าเทพนรินทร์เปิดโน้ตบุ้ค และส่งจดหมายอิเล็กทรอนิกส์  แจ้งให้เจ้าแมนสรวงผู้เป็นบิดาได้รับทราบความเคลื่อนไหวที่เมืองไทย  เจ้าแมนสรวงโทรศัพท์สวนกลับมาแทบจะในทันทีที่อ่านข้อความจากจอคอมพิวเตอร์

“เกิดอะไรขึ้น นรินทร์ เล่าให้พ่อฟังอย่างละเอียด”

“ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะครับเจ้าพ่อ พี่ชายเล่าให้ฟังอีกต่อหนึ่ง”

เจ้าเทพนรินทร์เดินออกไปคุยในห้องนั่งเล่น

“ตามองค์อินทร์มาคุยกับพ่อเดี๋ยวนี้เลย” เจ้าแมนสรวง ยืนรอลูกชายคนโต ใจไม่เป็นสุข

“เจ้าพี่เพิ่งจะหลับไปน่ะครับ”

“ปลุกมันขึ้นมา” เจ้าแมนสรวงส่งเสียงเข้ม

“ครับ เจ้าพ่อรอเดี๋ยวนะ ” เจ้าเทพนรินทร์เดินกลับเข้าในห้องนอนของเจ้าองค์อินทร์

“เจ้าพี่ครับ เจ้าพี่” เขย่าตัวพี่ชาย

เจ้าองค์อินทร์แสร้งหลับต่อทำเป็นไม่รู้สึกตัว เจ้าเทพนรินทร์รายงานพ่อ             

“ปลุกไม่ตื่นเลยครับ ยังไงผมจะให้เจ้าพี่โทรกลับทันทีที่ตื่นนะครับ”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ องค์อินทร์นี่ยิ่งไกลพ่อก็ยิ่งเหลวไหล”

“นี่แหละครับ ที่ผมจะบอกเจ้าพ่อ พี่ชายจะอยู่เมืองไทยกับเจ้าย่า ให้ผมกลับไปลอนดอนคนเดียว ส่วนทรัพย์สินทางนั้นให้มิสเตอร์ทอมมัสจัดการโอนและขายให้หมด”

“อ้าว! จะไปก็ไปแต่ตัวสิ  ทางนี้พ่อกับแม่ยังอยู่แท้ ๆ กิจการร้านเพชรก็ยังไปได้  นี่พ่อก็ช่วยทอมมัสดูแล ระหว่างที่เจ้าป้าของลูกไม่อยู่”

“ดูเหมือนเจ้าย่ากับเจ้าป้าจะไม่ห่วงอะไรมากไปกว่าชีวิตของพี่เลอสรวงนะครับ”

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น  เฮอะ!”

ลูกชายคนเล็กของเขาตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดและน้ำ เสียงเยาะหยันจากปากของเจ้าแมนสรวง