10. ลูกไม้ที่ปลิวไปไกลต้น

"สวัสดีครับ” อลงกตยื่นมือออกไปจับมือทักทาย

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เจ้าแมนสรวงยื่นมือมาจับเขย่าเบา ๆ   “ว่าไงองค์อินทร์”

“สวัสดีครับ เจ้าพ่อ” เจ้าองค์อินทร์ยกมือไหว้ “สวัสดีทอมมัส นี่อาจารย์อลงกต สามีของหมอเนตรดาวครับ คุณแม่ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ” เจ้าองค์อินทร์ถามบิดาของเขา

“ถ้ามาก็ต้องเห็นสิ” เขาตอบลูกชายคนโต แต่เมินมองออกไปทางด้านหลัง “รีบพาพ่อเข้าที่พักเลย” เขาเอ่ยกับลูกชายคนเล็ก น้ำเสียงอ่อนโยนกว่าคำพูดประโยคแรก

เจ้าองค์อินทร์เข้าใจบิดาดี เขายิ้ม แล้วยักคิ้วข้างหนึ่งกับน้องชาย สองมือล้วงกระเป๋า ทำเดินตัวเอียง กระซิบบอกน้องชาย “พ่อของนาย แน่มาก”

เจ้าเทพนรินทร์อมยิ้ม เอาหัวไหล่กระแทกอกพี่ชาย  แล้วเข็นกระเป๋าเดินทางของเจ้าพ่อ พลางชี้มือบอกทางไปยังห้องรับรอง

ÿ

อลงกตพอจะรู้เรื่องความบาดหมางระหว่างพ่อลูกคู่นี้มาบ้าง เขาจึงรู้สึกเห็นใจชายหนุ่มเดินช้า ๆ เข้าไปโอบไหล่           

“สักวันเจ้าแมนสรวงจะเห็นว่า ลูกชายของเขาคนนี้ คือ ณ แมนรัตน์ ที่กล้าแกร่งคนหนึ่ง”

“ขอบคุณครับ ผมตัดสินใจทำในสิ่งที่ท่านไม่เห็นด้วย แต่ถ้าผมเชื่อมั่นว่าจะทำให้ชีวิตของผมมันดี มันมีความสุข ผมก็จะทำ ผมผิดหรือครับที่ไม่เป็นอย่างที่พวกท่านต้องการ”

“มันไม่ผิดหรอก ที่ลูกไม่ชอบในสิ่งพ่อแม่ชอบ เพียงแต่พวกท่านคาดหวังเอากับเจ้าเยอะมาก ท่านคงหวังจะให้ลูกชายคนโตสืบทอดสำนักงานกฎหมายของท่านด้วยนะ”

“ครับ...แต่...ช่างเถอะครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ถึงตอนนี้ ผมขอแค่เจ้าพ่อยังเห็นว่าผมเป็นลูกคนหนึ่งเท่านั้น”  

“เถอะน่า!! นึกถึงเจ้าย่าของเจ้าเอาไว้ อย่างน้อยท่านก็เห็นอะไรดี ๆ ในตัวเจ้า” อลงกตตบไหล่ผู้อ่อนวัยกว่า ส่งกำลังใจให้เขาอีกครั้ง

“นั่นสิครับ” ชายหนุ่มหายใจยาว ๆ ลึก ๆ “เจ้าย่าและเจ้าป้ายังต้องการผม แล้วก็คุณแม่อีกคน”

“สู้น่ะ น้องชาย” อลงกตกล่าวทิ้งท้าย 

ÿ

เจ้าเทพนรินทร์และเจ้าแมนสรวง เข้าห้องพักที่แกรนด์คอนโดมิเนียม เจ้าองค์อินทร์และอลงกตพาทอมมัสไปพักที่โรงแรมไฮแอทเอราวัณ  ถนนราชประสงค์

“ทอมมัส พรุ่งนี้เราค่อยบินไปเชียงรายกันนะ”

“โอเค อินดี้ เจ้าย่าของคุณท่านจะต้อนรับผมยังไงนะ”

“คงหาสาว ๆ ไว้รำฟ้อนให้คุณดูอยู่ล่ะมั้ง เผื่อคุณจะถูกใจสาวไทยสักคน หึ หึ”

“ฝันไปเถอะอินดี้ นอกจากมันเป็นแผนของคุณเอง” ทอมมัสหัวเราะ “แล้วพบกันใหม่ครับ ดอกเตอร์อลงกต อินดี้”

 ทอมมัสยืนส่งที่ประตูห้อง ร้องเรียกเจ้าองค์อินทร์อีกครั้ง

“เฮ้! อินดี้ ยังไงเจ้าย่าของคุณ ก็ไม่ปล่อยให้คุณเลือกหลานสะใภ้ตามใจตัวคุณเองหรอกน่ะ เชื่อผม”

เจ้าองค์อินทร์กลับหลังหัน หรี่ตาข้างซ้าย เอามือทำท่าเล็งปืนไปที่ทอมมัส 

“คุณรู้อะไร ถ้าไม่บอกผมมาให้หมด ตายแน่” เจ้าองค์อินทร์ส่งท้ายด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

ÿ

ณ คุ้มแมนรัตน์ อำเภอเชียงแสน จังหวัดเชียงราย บนเนื้อที่ 20 ไร่ ริมแม่น้ำโขง เลอสรวง ณ แมนรัตน์ สมิธ นั่งอยู่บนรถเข็น  เจ้าขวัญสรวงมารดาของเขา  กำลังอ่านหนังสือพิมพ์กรอบบ่ายให้ลูกชายฟัง

เลอสรวงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเจื้อยแจ้วผ่านหูทุก ๆ วัน เป็นเสียงเดียวกับที่เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็ก เจ้าขวัญหล้าเก็บดอกบัวหลวงกำลังแรกแย้ม พับกลีบบัว ลอยน้ำในแก้วใส วางบนโต๊ะ เขากะพริบตาถี่ขึ้น เมื่อบัวดอกนั้นหมุนวนช้า ๆ

แมนสรวงแสดงความเกี้ยวกราดต่อหน้าญาติพี่น้อง เมื่อรู้ว่าสมบัติทั้งหมด ไม่ได้ถูกแบ่งให้เขาอย่างที่หวังไว้ ... งานเลี้ยงแบบขันโตกถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตามประเพณีเหนือ เจ้าขวัญหล้าตั้งใจจะให้องค์อินทร์บวช หากเลอสรวงกลับมาหายเป็นปกติ

ÿ

หมอเนตรดาวสะกิดข้อมือเจ้าขวัญสรวง ทั้งคู่ยิ้มให้กันและกัน

“เลอสรวง หลานชอบดอกบัวหลวงหรือจ๊ะ”

เจ้าขวัญหล้าเอ่ยทัก เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลานชาย

“ระวังครับเจ้าแม่ เดี๋ยวจะหกล้ม” เจ้าแมนสรวงที่เพิ่งเดินทางมาถึง แสดงตัวต่อหน้าทุกคน

“ไม่เป็นไร...แม่แข็งแรงดีหูตาก็ดีขึ้นมาก”  

เจ้าขวัญหล้าจับข้อมือเจ้าแมนสรวงแล้วก้าวเดินช้า ๆ  ไปหาเลอสรวง “เลอสรวงหลานยาย โอ!”

เจ้าขวัญหล้าตะลึงพรึงเพริศ ยกฝ่ามือทาบหน้าอก “หลานยกมือ และบังคับนิ้วได้แล้ว”

“แต่ทางกฎหมายก็ยังเรียกว่า คนพิการทุพพลภาพอยู่ดีล่ะครับ หึ หึ” เจ้าแมนสรวงแค่นหัวเราะ

เจ้าขวัญหล้าหันขวับไปมองลูกชาย ส่งสายตาตำหนิ และปะปนด้วยความรู้สึกละอายใจ

ÿ

“สวัสดีครับ” ทอมมัสพนมมือไหว้ทุก ๆ คน

เจ้าขวัญหล้าโอบกอดทอมมัส ทอมมัสหอมแก้มเธอ

“เจ้าขวัญสรวงที่รัก” ทอมมัสโผเข้าหาเจ้าขวัญสรวงเป็นคนต่อไป “ผมคิดถึงคุณมาก เลอสรวงสร้างภาระให้คุณมากมายจริง ๆ”

“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นกับลูกค่ะ คุณดูสิทอมมัส เขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนแค่ไหน”

“พระเจ้า!” ทอมมัสเดินเข้าไปหาเลอสรวง ร่างสูงใหญ่ของทอมมัส ทำให้เลอสรวงแหงนคอมอง

เจ้าแมนสรวงคว้าถ้วยแก้วลอยดอกบัวหลวงมาถือเอาไว้

“ดูซิ! แกจะมีปัญญาเอามือมาคว้าคืนไปมั้ย”

“แมนสรวง!” เจ้าขวัญหล้าตวาดเสียงสูง “เอาวางลงที่เดิมเดี๋ยวนี้”

เจ้าแมนสรวงยังคงถือถ้วยแก้วไว้ในมือ  เลอสรวงมองทอมมัส แล้วเลยไปมองหน้าแมนสรวง เห็นถ้วยแก้วไปอยู่ในมือของแมนสรวง เขาหันกลับไปมองบนโต๊ะอีกครั้ง แววตาเลื่อนลอย

“เห็นมั้ย มันก็ยังเป็นคนสมองกลวงเหมือนเดิม”

เจ้าแมนสรวงวางถ้วยแก้วลงบนโต๊ะ เบะปาก ยักไหล่ ท่าทางยียวน

เจ้าองค์อินทร์ปรากฏกายอยู่ที่นั่นอย่างเงียบเชียบ

“ผมเห็นสิ่งที่เจ้าพ่อทำกับน้องแล้ว ไม่สามารถคิดเป็นอื่นไปได้ นอกจากคิดว่า เจ้าพ่อกำลังอิจฉาเลอสรวงอยู่ และก็เป็นเอามากซะด้วย”

“นั่นสิ” เจ้าขวัญหล้าเดินช้า ๆ เข้ามาใกล้ลูกชายคนเดียว   “แม่รู้ว่าแกร้าย แต่ก็ไม่นึกว่า แกจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าทุกคนในบ้าน ญาติพี่น้องด้วยกันเอง ที่แกมานี่ มีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นใช่มั้ย ที่อยากรู้”

“เจ้าแม่!” เจ้าแมนสรวงอุทานลั่น แม่ของเขาพูดจี้ใจดำ

“แม่รู้ทันแกหรอกนะ ทอมมัสจัดการให้แม่เสร็จแล้ว ทรัพย์สินส่วนของแกที่แม่ให้ไป นั่นเพียงพอให้แกมีชีวิตที่ดีแล้ว  ถ้ารู้จักใช้มัน ส่วนที่เหลืออยู่เป็นของแม่ แม่ยังไม่ให้ใครทั้งนั้น จนกว่าแม่จะตาย และแม่เลือกที่จะตายที่นี่”

เจ้าแมนสรวงจะยังไม่เชื่อง่าย ๆ “ว่าไงนรินทร์แกได้ยินเหมือนพ่อมั้ย”

เจ้าเทพนรินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ  “ไม่ใช่ไม่เชื่อเจ้าย่านะครับ แต่ผมคิดว่าเจ้าย่าพูดถูก สำนักงานกฎหมายของเรา เจ้าย่าร่วมทุนและสร้างขึ้นมา เจ้าย่ายกให้มันเป็นของผมทั้งหมดก็น่าจะพอแล้วนะครับ”

“ยกให้ใครนะ” เจ้าแมนสรวงหน้าตาเหรอหรา

“ให้ผมครับ”

“เมื่อไหร่”

“เจ้าย่าบอกผม หลายวันแล้วครับ”

ÿ

เจ้าขวัญหล้าพยักหน้า ให้สัญญาณทอมมัส

ทอมมัสเดินเข้ามาแทรกอยู่กลางความขัดแย้งภายในครอบครัว “เอาล่ะครับ ในเมื่อเจ้ามรดกอนุญาตให้ผมพูด ผมก็จะพูดเฉพาะในส่วนที่เจ้ามรดกสั่งเอาไว้ ทรัพย์สินและกิจการใน  เมย์แฟร์” เขาเดินโหย่ง ๆ ไปหาเจ้าองค์อินทร์ “อินดี้ ขอกระเป๋าเอกสารของผม”

เจ้าองค์อินทร์ยื่นกระเป๋าหนังสีดำมันวับ ส่งให้ทอมมัส  ทนายความของเจ้าขวัญหล้าปลดรหัสล็อคกุญแจกระเป๋า แล้วล้วงหยิบเอกสารออกมา 1 ปึกใหญ่

“สำนักงานกฎหมายแมนรัตน์ หุ้นส่วน 70 เปอร์เซ็นต์ของเจ้าขวัญหล้า จะตกเป็นของเจ้าเทพนรินทร์ทั้งหมด โดยมีเงื่อนไขว่า ภายใน 10 ปีนับแต่ได้ครอบครองกิจการจะต้องไม่ถ่ายโอน หรือขาย หรือแบ่งให้ใคร ถ้าผิดจากนี้ ทรัพย์สินส่วนนี้จะตกเป็นขององค์กรกฎหมายเพื่อช่วยเหลือทางคดีแก่ผู้ยากไร้”

ทอมมัสวางเอกสารลงบนโต๊ะ

“เซ็นรับทราบกันทุกคนเลยครับ เชิญ”

แมนสรวงยืนกอดอก กัดฟันกรอด หยิบปากกาขึ้นจรดหน้ากระดาษ แต่วางปากกาลง  

“แกไม่พอใจที่แม่ยกหุ้นส่วนของแม่ให้ลูกชายแกเหรอ  ที่แกบอกแม่ว่า ต้องการสร้างสำนักงานกฎหมายให้มีชื่อเสียง ไม่ใช่เพื่อตัวแกเอง แต่เพื่อลูกชายทั้งสองคน แล้วแกก็โกรธเกลียดองค์อินทร์มากที่เขาไม่ยอมเรียนกฎหมายตามคำสั่งของแก ถ้าแกยังต้องการทำสิ่งนั้น เพื่อลูกจริง ๆ ก็น่าจะยินดีกับการตัดสินใจของแม่ นรินทร์ต้องทำความต้องการของพ่อได้เป็นจริงแน่ ๆ ใช่มั้ย หลานย่า”

“ครับเจ้าย่า ผมมั่นใจครับ ของ ๆ ผมก็เหมือนกับของเจ้าพ่ออยู่แล้ว”

เจ้าแมนสรวงนัยน์ตาแดงก่ำ เขาควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านอย่างสุดกำลัง

“ได้! ไม่มีปัญหา แล้วทรัพย์สินอื่น ๆ ล่ะ ร้านเพชรของนายสมิธนั่น”

“อ๋อ หุ้นส่วนของเจ้าขวัญหล้าที่ร้านเพชรและวัตถุโบราณของมิสเตอร์สมิธ ท่านโอนขาดไปแล้วครับ หลังจากสมิธเสียชีวิต และรู้ว่าคุณเลอสรวงมีโอกาสแค่ 1 เปอร์เซ็นต์ ที่จะกลับเป็นเหมือนเดิม”

"เจ้าแม่โอนขาดแล้ว โอนให้ใครครับ” เจ้าแมนสรวงถามทอมมัส มองหน้าเจ้าขวัญหล้า หาคำตอบจากทั้งสองคน

 “ผมตอบเจ้าไม่ได้ครับ เป็นความลับของเจ้านายของผม” ทอมมัสกล่าวยิ้ม ๆ กวนอารมณ์อีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ

 เจ้าแมนสรวงหันขวับไปจ้องหน้าพี่สาว อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เจ้าขวัญสรวงส่ายหน้า

 “ท่านไม่ได้ให้พี่หรอก พี่ได้รับส่วนที่สมิธถือหุ้นอยู่แค่นั้น และตอนที่พี่ตัดสินใจพาลูกกลับมาอยู่ที่นี่ พี่ก็ขายหุ้นที่ร้านเพชรทั้งหมดไปแล้ว บ้านหลังนี้และคอนโดที่กรุงเทพฯ ก็ซื้อหามาจากเงินที่พี่ขายกิจการร้านเพชรของสมิธ”

“ได้...ได้...ในเมื่อทำแบบนี้กับผม ทิ้งผมไว้ที่นั่นคนเดียวอีกแล้ว เมื่อสามสิบปีก่อน เจ้าแม่กับเจ้าพี่ก็ทำกับผมอย่างนี้พอผมตามไปอยู่ด้วย ตั้งหลักปักฐานมั่นคง ทุกคนก็ย้ายหนีกลับมาที่นี่อีก”

เจ้าแมนสรวงตะโกนโหวกเหวก เหมือนคนเสียสติ

“แมนสรวง!”

เจ้าขวัญสรวงผุดลุกขึ้น หมอเนตรดาวมองตามอย่างเป็นห่วง “ที่พี่ไปเพราะเจ้าพ่อไม่ต้อนรับสมิธต่างหาก ความรักและผูกพันระหว่างพี่กับสมิธเป็นเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ  เพราะเธอยังเด็ก เธอรักพี่และหวงพี่ เหมือนพี่เป็นสมบัติของเธอ พอพี่แต่งงานกับ สมิธ เธอก็รับไม่ได้ โกรธและเกลียดเขา พาลมาลงโทษเอากับพี่และหลาน ตอนนั้นน้องเองเป็นฝ่ายขับไล่ไสส่งพี่ให้ไปไกล ๆพี่ก็ไป แต่เจ้าแม่...”

เจ้าขวัญสรวงเหลียวหน้าไปมองเจ้าขวัญหล้า พลางสะอื้นไห้ “เจ้าแม่ทนเห็นพี่ไปยากลำบากไม่ได้ พอเจ้าพ่อสิ้น ท่านก็ตามไปอยู่ที่ลอนดอนกับพี่ น้องไม่ได้ถูกทอดทิ้ง ยังมีเจ้าแม่ดูแลน้องอยู่จนเรียนจบไฮสกูลที่เมืองไทย แล้วน้องก็ตามไปพร้อม ๆ กับเจ้าแม่   น้องคิดแต่ว่าตัวเองสูญเสีย ที่จริงแล้วน้องได้ทุกอย่างมาตลอดเวลา ไม่เคยเลยสักครั้ง แมนสรวงที่พี่จะไม่รัก ไม่ห่วงใยน้องชายคนนี้ เพียงแต่น้องไม่เห็นค่าของมัน”

“ลูกคิดแค้นเจ้าพี่มากเกินไปนะแมนสรวง ตอนนี้อายุ    ก็มากขึ้นแล้ว มองดูลูก ๆ สิ โตเป็นหนุ่มมีงานการทำกันหมดแล้ว พ่อยังยึดติดกับอารมณ์โกรธแค้นสมัยเด็ก ๆ ไม่อายลูก ๆ บ้างหรือไง”

“อย่ามาสั่งสอนผม และผมไม่เชื่อคำโกหกพกลมพวกนั้น!” เจ้าแมนสรวงเดินลงส้นเท้าออกไปจากห้อง

ÿ

บริเวณรอบคุ้มแมนรัตน์ ประดับประดาโคมไฟ สว่างไสว เจ้าขวัญหล้าและเจ้าขวัญสรวง จัดเตรียมงานไว้รับรองเจ้าแมนสรวงและทอมมัส

“งานเลี้ยงอาหารขันโตก ฟ้อนเล็บ งานบุญสู่ขวัญ บุญเลี้ยงพระ ขึ้นบ้านใหม่”

ทอมมัสรู้สึกทึ่งกับการต้อนรับเขา “อินดี้บอกผมแล้ว  แต่นึกว่าพูดอำกันเล่น ๆ”

“ทอมมัส ขอบคุณนะ คุณดูแลเราสองคนมาด้วยดีเสมอ ฉันคงคิดถึงคุณน่าดูเลย”

เจ้าขวัญหล้ายิ้มละมุนละไม นัยน์ตาเริ่มระรื้นชุ่มน้ำตา

“ผมเองก็คิดถึงพวกคุณมาก แต่เจ้าครับ เจ้าแมนสรวงยังไม่เป็นที่น่าไว้ใจนัก เขาเจ้าเล่ห์มาก ในวงการทนายความเขาเป็นที่เล่าลือ เรื่องการหักหลังเพื่อน   ตอนนี้แทบจะไม่ใครคบเขาอยู่แล้ว นอกจากพวกนักเลง มาเฟีย ที่ชอบคบหากับเขา”

"แล้วคดีอุบัติเหตุของเลอสรวงล่ะ มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ย” เจ้าขวัญสรวงถามเสียงเบาเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ

“มีครับ เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ตำรวจกันเอาไว้เป็นพยาน   เขาบอกว่า นักเลงบ่อนคาสิโนย่านโซโหให้เงินค่าจ้างแล้วพาเขาไปชี้รถ บอกให้ตัดสายเบรกแค่นั้น และตำรวจก็ควบคุมตัวนักเลงบ่อนคนนั้นได้แล้ว”

“เขาว่ายังไง ซัดทอดใครมั้ย” เจ้าขวัญหล้าพูดกับทอมมัส

ประตูห้องเลื่อนเปิด เจ้าแมนสรวงเดินเข้ามาหาคนทั้งสาม ทอมมัสชะงักโดยสัญชาตญาณ

เจ้าแมนสรวงปรับท่าทีมาเป็นมิตรกับทุกคนได้อย่างรวดเร็ว “เจ้าแม่ เจ้าพี่ ทอมมัส เฮ้! คุณมาอยู่ตรงนี้เอง ผมตามหาเสียทั่วเชียว”

“มีอะไรกับผมเป็นพิเศษหรือเปล่า” ทอมมัสพูดคุยเป็นปกต

“สาว ๆ สวย ๆ มาเตรียมตัวรำฟ้อนให้คุณกับผมดู ไม่ออกไปต้อนรับหน่อยเหรอ”

“โอ...ไม่ล่ะครับ สู้กับลูกชายคุณสองคน ผมสู้ไม่ได้หรอก”

“ดูถูกตัวเองเกินไป ไปกันเถอะทอมมัส”

ทอมมัสลุกขึ้น ค้อมศีรษะให้หญิงชราทั้งสอง

“ขอตัวก่อนนะครับเจ้า ขอบคุณสำหรับงานนี้ ที่ทำให้เราสองคน”

เจ้าแมนสรวงเดินโอบไหล่ทอมมัสออกไปข้างนอก

ÿ

ในห้องนั้น เหลือเพียงสองคนแม่ลูก

“รู้สึกว่าแมนสรวงจะเลิกรังเกียจทอมมัสแล้วนะคะ    เจ้าแม่ ไม่เคยเห็นเขาอยากสนิทสนมกับทนายความของเราเลย”

“ระวังตัวเอาไว้บ้างก็ดีนะ คนของเราเหลี่ยมจัด นี่พอรู้ว่าเรารู้ทัน ก็ปรับท่าทีใหม่ แม่ไม่เข้าใจเลย ว่าแมนสรวงไปได้นิสัยแย่ ๆ อย่างนี้มาจากไหน”

เจ้าขวัญหล้าวางดอกบัวหลวง ดอกสุดท้ายลงในอ่างแก้วใส “เลอสรวงเก่งขึ้นมาก เมื่อกลางวัน ลูกสังเกตหรือเปล่า”

“ตอนไหนคะ”

“ที่แมนสรวงถือถ้วยแก้วเอาไว้ในมือ เลอสรวงมองตามตลอด สมองของเขา เริ่มบังคับและควบคุมให้ไปตามความต้องการของจิตใจได้แล้ว”

“อ๋อ...ค่ะ หมอเนตรบอกลูกแล้ว เสียงดัง ๆ ของแมนสรวงอาจเข้าไปกระตุ้นความทรงจำบางอย่างของเลอสรวงค่ะ”

“พูดถึงหมอ... ขวัญสรวง หมอเนตรดาวกับอาจารย์อลงกตได้พบกันหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เจ้าแม่ ครอบครัวของน้องสาวอาจารย์ก็มากันแล้วตั้งแต่ตอนบ่ายค่ะ”

“องค์อินทร์บอกว่าถ้าเลอสรวงหายเป็นปกติ จะบวชพระ ให้บวชก่อนที่แมนสรวงจะกลับอังกฤษดีมั้ย”

“กีดีค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกเมื่อไหร่ สำหรับวิชุดา คงต้องใช้วิธีโทรศัพท์บอก” 

“ลองดูนะ องค์อินทร์ก็เหมือนเป็นลูกคนหนึ่งของเธอ เขาบวชก็เหมือนลูกชายของเธอบวช”

“ลูกจะช่วยงานของหลานอย่างเต็มที่ค่ะเจ้าแม่ อย่าห่วงเลย จะว่าไปนะคะ องค์อินทร์สนิทสนมกับเลอสรวงมากกว่านรินทร์เสียอีก คู่นั้นรู้ใจกันชนิดที่ไม่ต้องเอ่ยปากเลยเชียว”

“ใช่ ! แม่ว่า องค์อินทร์คงตั้งใจมาเกิดเป็นลูกของเรา มากกว่าเป็นลูกของแมนสรวงนะ” เจ้าขวัญหล้าหัวเราะเบา ๆ

“นั่นสิคะเจ้าแม่”

เจ้าขวัญหล้าช้อนตาขึ้นมองลูกสาว ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา แววตาสว่างวาบ แล้ววูบลงไปพร้อมกับความรู้สึกเศร้าหมอง

ÿ

ลานหญ้ากว้าง หน้าคุ้มแมนรัตน์ ปูเสื่อผืนยาวเป็นแถว ๆ  วางขันโตกอาหารเป็นวง เจ้าขวัญหล้าแต่งกายเต็มยศ เจ้านางคุ้มหลวงตามขนบประเพณีของตระกูล ประดับช่อเอื้องสายน้ำผึ้งที่เกล้ามวยผม

แขกชุดหนึ่งแต่งกายอย่างล้านนา ผ้าฝ้ายทอมือสีสด หญิงคนหนึ่งวัยใกล้เคียงกันกับเจ้าขวัญหล้า พอพบเห็นหน้ากันก็โผกอด ร่ำไห้

“ขวัญหล้า...โอ ขวัญหล้า เจ้ายังอยู่ดี นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอะเจอกันอีกแล้ว”

“อยู่ดี มีสุขบ้าง ทุกข์บ้างคละเคล้าไปตามประสาละตัว แม่ท้าวศรีบุญจันทร์”

“พ่อหนุ่มหน้าละอ่อน ผิวใสคนนั้น ใครล่ะนั่น”