บทที่ 8

ตู้ม!

สมองอันเคอซินระเบิดทันที

จิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนลขึ้นบัญชีดำเธอจริงๆ

ไม่มีใครรู้ว่าเธอทุ่มเทความพยายามแค่ไหน ต้องพบคนมากเพียงใด เพื่อที่เธอต้องสร้างความสัมพันธ์ความร่วมมือกับ จิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนล

ตอนเพียงเพราะคำพูดของหนิงเป่ย ทำให้การทำงานหนักทั้งหมดของเธอสูญเปล่า

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ

พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำต้อนรับราชาอย่างเจิ้นเป่ย

จิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนลจะคัดเลือกแขกจากพันธมิตรเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำ

ตอนนี้เธอก็สูญเสียโอกาสในการพบกับราชาเจิ้นเป่ยอีกด้วย

หนิงเป่ยได้ฆ่าเธอทางอ้อมแล้ว!

อันเคอซิน ไม่สามารถทนต่อกดดันนี้ได้ ทำให้ตัวเธอทรุดลงกับพื้น

หลังจากนั้นตั้งแต่เช้าจนค่ำ อันเคอซินก็นอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ไม่กิน ไม่ดื่ม หรือไม่แม้แต่พูดคุย

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ว่าหนิงเป่ยจะโหดร้ายถึงเพียงนี้ หลังจากการหย่าร้างที่เกิดขึ้น และเขาจะทำสิ่งที่ไร้ความปราณีแบบนี้ลงได้อย่างไร?

ไม่ว่าครอบครัวของเธอจะพยายามให้ความกระจ่างกับเธอแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์

จนกระทั่งช่วงหัวค่ำ ในที่สุดอันเคอซินก็เปิดปาก: "แม่ เอาโทรศัพท์ของฉันมาให้ฉันหน่อย"

ได้ ได้!

หลีชุนฮวารีบยื่นโทรศัพท์ให้

อันเคอซิน กดหมายเลขโทรศัพท์ของหนิงเป่ย

“หนิงเป่ย ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”

หนิงเป่ยสับสนเล็กน้อย: “ผมทำอะไรลงไป?”

อันเคอซิน: “หยุดทำเป็นงงได้แล้ว อยากให้ฉันพูดอีกหรอคะ?”

"คุณทำให้จิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนลใส่ชื่อฉันลงบัญชีดำ มันเป็นผลงานชิ้นเอกของคุณเลยค่ะ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด หัวใจที่มีแผลเป็นหนิงเป่ยก็มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีก

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า อันเคอซินจะโทษตัวเขา

คุณต้องการให้ผมเชื่อฟังอันกั๋วเหว่ย และมอบงานของผมให้เขาไหม?

คุณต้องการให้ผมทนหรือแม้แต่หัวเราะเมื่ออันกั๋วเหว่ยและภรรยาของเขาทุบตีหรือต่อว่าผมใช่ไหม?

บางทีผมอาจจะเคยทำมันมาก่อน

แต่ตอนนี้ ขอโทษ

หนิงเป่ยไม่สนใจที่จะแก้ตัวต่อ: "ผมช่วยคุณไม่ได้ ถ้าคุณคิดอย่างนั้น"

“อีกอย่าง ผมลืมบัตรประชาชนไว้ในรถของคุณ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ อันเคอซินก็วางสายโทรศัพท์

หลังจากนั้นความเงียบก็ดำเนินต่อไป

หลีชุนฮวาทนไม่ไหวอีกต่อไป: " เคอซิน อย่าเพิ่งยอมแพ้ แม่จะโทรหา ซื่อเจี๋ยตอนนี้ บางทีซื่อเจี๋ยอาจช่วยได้"

อันกั๋วเหว่ยพูดชึ้นมาว่า: "ใช่แล้ว โทรหาพี่ซื่อเจี๋ย พี่เขาจะสามารถหาวิธีแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน"

ทันทีที่หลีชุนฮวาโทรมา หยางซื่อเจี๋ยก็รีบวิ่งมารับสาย

หลังจากรู้เรื่องราวอย่างลึกซึ้งแล้ว หยางซื่อเจี๋ยก็ต่อว่าหนิงเป่ยก่อน จากนั้นจึงปลอบอันเคอซินและพูดว่า " เคอซิน ไม่ต้องกังวลนะครับ ถ้าคุณยังอยากเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำต้อนรับของราชาเจิ้นเป่ย? ผมมีวิธี"

จริงหรอคะ?

อันเคอซินตั้งตารอเวลานั้น

หยางซื่อเจี๋ยพูดว่า "แน่นอนครับ คุณควรรู้ว่าครั้งนี้เผิงเหลาฮุ่ยจากเขตทหารจังหวัดในฐานะตัวแทนของต้าเซี่ยได้เข้าพบกับราชาเจิ้นเป่ยด้วยตนเอง

"ส่วนบ้านผมเป็นหุ้นส่วนของคลังอาวุธในเขตทหารจังหวัด พ่อของผมกับเผิงเหลามีมิตรภาพนิดหน่อย ตอนนี้ผมโทรหาพ่อและให้พ่อขอตั๋วเข้างานเลี้ยงอาหารค่ํากับเผิงเหลา นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ"

ทันใดนั้นดวงตาอันเคอซินก็เปล่งประกาย: "คุณชายหยาง ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรจริงๆค่ะ"

หยางซื่อเจี๋ยโทรหาพ่อของเขาทันที

หลังจากวางสายแล้ว หยางซื่อเจี๋ยก็พูดว่า: " เคอซิน มีข่าวดีครับ"

“พ่อของฉันบอกฉันว่าผู้อำนวยการหลิวเว่ย แห่งสำนักงานสาธารณสุขจะให้การต้อนรับคุณเผิงและแขกผู้มีเกียรติอีกคนที่โรงแรมของผมคืนนี้ ฉันจะพาคุณไปดื่มอวยพรคุณเผิง”

"หากคุณสามารถสร้างความประทับใจที่ดีให้กับคุณเผิงได้ ไม่ต้องพูดถึงตั๋วเข้างานเลี้ยง คุณอาจมีโอกาสร่วมมือกับคลังแสงด้วยซ้ำครับ"

ครอบครัวของอันเคอซินรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

หากเธอสามารถร่วมมือกับคลังแสงได้จริงๆ มันก็จะเทียบเท่ากับการหาโล่ป้องกันสำหรับครอบครัวของเธอ

จากนี้ไป สถานะของครอบครัวของเธอในเมืองฉงเฉิงและแม้แต่มณฑลเสฉวนทั้งหมดก็จะสูงขึ้น!

อันเคอซิน พูดอย่างจริงใจ: "คุณชายหยาง ครั้งนี้คุณช่วยฉันไว้มาก ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรจริงๆ"

หยางซื่อเจี๋ยยิ้มอย่างคลุมเครือให้เธอ: "ทำไมคุณถึงสุภาพขนาดนี้ พวกเราไม่มีคนนอกนิครับ"

เมื่อเห็นรอยยิ้มคลุมเครือของเขา อันเคอซินก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ณ ตอนนี้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อ หยางซื่อเจี๋ย และเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนเท่านั้น

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเธอจะจัดการกับหยางซื่อเจี๋ย ที่สารภาพรักกับเธออย่างไรในอนาคต

หลีชุนฮวา อันกั๋วเหว่ยและหร่วนเสี่ยวหลิง อดไม่ได้ที่จะชมหยางซื่อเจี๋ย

"ซื่อเจี๋ยด้วยวัยเพียงเท่านี้ คุณสามารถรับมือกับบุคคลสำคัญอย่างคุณเผิงและผู้อำนวยการหลิวได้ คุณเป็นคนและมีไหวพริบและมืออาชีพจริงๆ "

"พี่ซื่อเจี๋ย พี่คือไอดอลของผม ในอนาคตผมจะเรียนรู้เพิ่มเติมจากพี่... "

โดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป หลายคนมาถึงโรงแรมของหยางซื่อเจี๋ยอย่างรวดเร็ว โรงแรมตี้หาวแกรนด์

สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้องโถง พวกเขาก็พบกับหนิงเป่ย

แน่นอนว่า หนิงเป่ยมาร่วมงานเลี้ยง

หลิวเว่ยเพิ่งบอกว่าเขาได้เชิญนายเผิงจากเขตทหารจังหวัด มาแนะนำเขาด้วย

หนิงเป่ยต้องการปฏิเสธ เขาไม่คุ้นเคยกับการรับประทานอาหารร่วมกับคนแปลกหน้าที่โต๊ะเดียวกัน

แต่โจวไห่ถง โจมตีเขาทางโทรศัพท์และบังคับให้เขามา โดยบอกว่าในฐานะพนักงานของบริษัท เขามีความรับผิดชอบและหน้าที่ในการช่วยบริษัทรักษาความสัมพันธ์ทางสังคม

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำใจมา

เมื่ออันกั๋วเหว่ยเห็นหนิงเป่ย เขาก็โกรธทันที

เขาก้าวไปสองก้าวอย่างรวดเร็วและขวางทางหนิงเป่ย: "ไอ้หนิง หยุดตรงนี่"

หนิงเป่ยถอนหายใจ พวกเขาเป็นศัตรูกันจริง ๆ “คุณมีปัญหากับฉันหรือเปล่า?”

อันกั๋วเหว่ย: "ไร้สาระ แกทุบตีฉันและภรรยาของฉัน เรื่องแบบนี้มันปล่อยไปได้เหรอ? คิดเยอะไปล่ะ"

“ขอโทษฉันและเสี่ยวหลิงเดี๋ยวนี้”

หนิงเป่ย: "แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?"

อันกั๋วเหว่ย: "เชื่อหรือไม่ ฉันจะทุบหัวแกให้แหลก..."

ด้วยเหตุนี้ อันกั๋วเหว่ยก็พร้อมที่จะดำเนินการทันที

"หยุดเดี๋ยวนี้!" อันเคอซินสั่งให้อันกั๋วเหว่ยหยุด: "อย่ามาจุ้นจ้าน ให้ฉันคุยกับเขาก่อน"

เธอเดินเข้าไปแล้วพูดกับหนิงเป่ยว่า " หนิงเป่ยมากับฉันสิ ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ"

เมื่อคิดถึงการกระทำที่ไร้ความปรานีของ อันเคอซินก่อนหน้านี้ หนิงเป่ย ก็ไม่อยากคุยกับเธอ

แต่เขาไม่สามารถพาตัวเองไปทำแบบนั้นได้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงต้องตามเธอไปยังมุมอับ

"มีอะไร?"

อันเคอซินพูดว่า: " หนิงเป่ย เรื่องที่ฉันถูกขึ้นบัญชีดํา ฉันปล่อยเรื่องนี้ไม่ได้"

“ถ้าไปทำร้ายใครเขา ก็ต้องขอโทษ”

แม้ว่า อันเคอซินจะเกลียดหนิงเป่ย

แต่เมื่อคิดถึงว่าเขาเคยบริจาคเลือดให้มาก่อน จนถึงขั้นเป็นลมไป ก็ทนไม่ได้ที่จะตำหนิเขา

หนิงเป่ย ได้ยินสิ่งนี้ก็หัวเราะเยาะสองครั้ง

แน่นอนว่า อันเคอซินยังคงให้ความสำคัญกับครอบครัวของเธอก่อนเสมอ

เธอไม่เคยถือว่าตัวเขาเป็นครอบครัวใช่ไหม?

ไม่ อาจจะไม่ดีเท่าคนนอกเลยด้วยซ้ำ?

เมื่อเป็นเช่นนี้ หนิงเป่ยก็ขอไม่สุภาพต่อ: "ถ้าผมปฏิเสธล่ะ?"

อันเค่อซินตําหนิว่า "หนิงเป่ย คุณอย่าก่อกวนจนเป็นเรื่องใหญ่หน่อยได้ไหม"

"พูดตามตรงเถอะ วันนี้เรามาพบคุณหลิวจากสํานักอนามัยและเผิงเหล่าจากเขตทหารจังหวัด ฉันไม่กล้ารับประกันว่าเสี่ยวเหว่ยจะพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณต่อหน้าพวกเขาหรือไม่"

"เมื่อเสี่ยวเหว่ยฟ้องคุณแล้ว ก็เพียงพอสําหรับคุณที่จะโดนให้ออกไปแล้ว อย่างน้อยตําแหน่งคนขับรถของคุณก็ไม่รับประกันว่ายังมีอยู่"

ไร้สาระเหรอ?

ยังไม่บรรลุนิติภาวะ?

หลังจากแต่งงานมาห้าปี นี่คือการประเมินของผมเหรอ?

ดูเหมือนว่าคุณไม่เคยพยายามเข้าใจผมเลยจริงๆ

หนิงเป่ยถามกลับ: “คุณกำลังขู่ผมเหรอ?”

อันเคอซิน: "ฉันกำลังช่วยคุณอยู่ค่ะ คุณเข้าใจหรือเปล่า?"

"ตอนนี้คุณต้องพึ่งพาสถานะคนขับรถของโจวไห่ถงที่ยิ่งใหญ่ เมื่อคุณหมดสถานะนี้แล้ว คุณก็ไม่มีอะไรเลย"

"เอาเป็นว่า คุณไปขอโทษเสี่ยวเหว่ยด้วยความจริงใจ ฉันสามารถพาคุณไปชนแก้วกับผู้อำนวยการหลิวสํานักและเผิงเหล่าค่ะ จริงสิยังได้ยินว่ามีบุคคลสําคัญอีกคนหนึ่งอยู่ในงานเลี้ยงนี้ด้วย ไม่รู้ว่าจะมีอำนาจขนาดไหน"

“หากคุณสามารถสร้างความประทับใจที่ดีให้กับพวกเขาได้ มันจะเป็นผลดีต่ออนาคตของคุณ”

เมื่อได้ยิน อันเคอซิน พูดแบบนี้หนิงเป่ยก็อยากจะหัวเราะออกมา