LOGINShare
บทที่ 6 แชร์เฮ้าส์
มิราวดีไม่มีเวลาให้ทำใจหรือเสียใจกับความรักที่มอบให้แฟนหนุ่มมาหลายปีมากนัก เพราะต้องตั้งสติเอาชีวิตรอดจากนรกบนดินนี้เสียก่อน หญิงสาวรีบจัดเก็บของลงกระเป๋าเท่าที่ทำได้ โชคดีที่ไม่มีของเยอะ หลังจากเก็บของใช้เวลาร่วมหลายชั่วโมงจนข้ามวันใหม่ เธอจึงใช้โทรศัพท์เครื่องสำรองรีบโทร.บอกเจ้าของห้องไม่ต่อสัญญาและย้ายออกทันที
เมื่อจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วจึงรีบโทร.แจ้งธนาคารอายัดธุรกรรมทางการเงินทั้งหมดไว้ ถึงแม้ใจอยากจะแจ้งความมาก แต่หากแจ้งไปต่อให้ตำรวจเข้าไปตรวจค้นคงไม่เจอเพราะพวกนั้นคงไหวตัวทัน ในเวลานี้มิราวดีไม่ไว้ใจเพื่อนสนิทหรือใครที่รู้จักเลย เพราะอาจจะบอกที่อยู่ให้แฟนหนุ่มรู้ได้ จึงทำได้เพียงเก็บและขนของทั้งหมดที่ใส่ได้ลงรถ และขับออกจากคอนโดฯ ไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวขับรถออกจากสถานที่เดิมมาหาห้องพักเพื่ออยู่ชั่วคราวไปก่อน แต่ก็ไม่มีที่ไหนที่จะทำให้รู้สึกปลอดภัยกระทั่งรถขับผ่านบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ไกลออกจากใจกลางเมือง ซ้ำยังประกาศติดว่า “แชร์เฮ้าส์” ดวงตากลมมองด้วยความลังเลเพราะไม่ชินกับการอยู่ร่วมคนแปลกหน้า แต่นี่อาจจะเป็นความปลอดภัยแบบหนึ่งก็ได้ มิราวดีตัดสินใจจอดรถไว้ข้างทาง และกำลังจะกดกริ่ง แต่ประตูบ้านและเสียงพูดอัตโนมัติก็ดังขึ้น ‘เชิญครับคุณผู้หญิง หากต้องการติดต่อแชร์เฮ้าส์ กรุณาติดต่อด้านในได้เลยครับ’ มิราวดีเดินเข้าไปในบ้านประตูด้านนอกก็ปิดลง โดยไม่คิดจะหันหลัง ไปมองแผ่นป้ายที่ติดอยู่ได้หายไปแล้ว สองเท้าก้าวเดินตรงไปพลางกวาดสายตามองคฤหาสน์ขนาดใหญ่ทรงยุโรปร่วมสมัย ทั้งสองข้างเป็นสวนที่ประดับด้วยรูปปั้นเทพนิยายโบราณ ส่วนทางด้านหน้ามีน้ำพุขนาดใหญ่ประดับด้วยรูปปั้นอย่างสวยงาม “มาแล้วเรอะ ๆ กำลังรออยู่” มิราวดีหันหลังมองที่ต้นเสียง แต่กลับไม่เห็นเจ้าของเสียง “ระบบเสียงอัตโนมัติอีกเหรอ” “ใช่ที่ไหนละ” มิราวดีฟังอีกครั้ง และรับรู้ว่าเสียงที่ได้ยินนั้นอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาจึงก้มลงมอง ไก่สีขาวที่เธอเจอเมื่อคืนวาน! หญิงสาวมองราวกับเป็นเรื่องประหลาด และอยากที่จะหาความจริง จึงโน้มตัวลงไปหมายจะสัมผัสไก่ที่อยู่ตรงหน้า แต่... “เข้ามาคุยกันข้างในก่อนสิ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นทำให้เธอลุกหันไปมอง “คุณ !” มิราวดีร้องอุทานด้วยความตกใจ...โลกนี้ช่างเล็กมากนัก ไม่คิดว่าเจ้าของบ้านแชร์เฮ้าส์จะเป็นคนเดียวกับที่เมื่อวานเธอกระโดดขึ้นรถ “เอ่อ...คุณคือเจ้าของบ้านแชร์เฮ้าส์เหรอคะ” รชตมองด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะหมุนตัวเดินนำเข้าไปข้างในโดยไม่พูดอะไร มิราวดีมองไก่สีขาวที่เดินตามเจ้าของไปจึงได้แต่ยืนงงและเดินตามเข้าไปข้างใน “นั่งลงก่อนสิ” มิราวดีนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามชายหนุ่มอย่างประหม่า เมื่อหันมองไป รอบ ๆ เพราะว่าหรูหรามากเสียจนไม่รู้จะบรรยายออกมาอย่างไร “เอ่อ...แชร์เฮ้าส์ที่จะให้ฉันเช่าอยู่แถวไหนเหรอคะ ไกลจากตัวเมืองมากไหมคะ” “ที่นี่” รชตหน้านิ่ง “คะ” มิราวดีคิดว่าหูของตนต้องเพี้ยนไปแน่ จะใช่คฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างไร หรูเกินจะให้คนนอกเข้ามาอยู่ด้วยซ้ำไป และมันก็คงแพงจนจ่ายไม่ไหว “ฉันหมายถึง...” “ก็ที่นี่นั่นแหละ ที่นี่...” อาโปพูดพลางขยับปีกเดินไปมาบนโซฟา “จริงสิ ! ถึงเวลาอาหารว่างฉันแล้ว งั้นก็คุยกันไปก่อนนะ” อาโปกระโดดลงจากโซฟาและเดินออกไปทันที มิราวดีอึ้งซ้ำสอง และคิดว่าไก่ขาวตัวนี้ต้องเป็นไก่จริง ๆ ที่พูดได้ไม่ใช่หุ่นยนต์ เพราะท่าทางนั้นดูธรรมชาติมากกว่าระบบทางเทคโนโลยีในสมัยนี้ แต่...วิทยาศาสตร์คนรวยไปไกลขนาดสิ่งมีชีวิตพูดได้แล้วหรือ “เอ่อ...คุณ...” “รชต” หญิงสาวพยักหน้า “คุณรชตคะ คือฉันอยากทราบว่าบ้านที่ฉันจะเช่าร่วมกับคนอื่นอยู่ที่ไหนคะ แล้วเข้าพักได้เลยไหมคะ ราคาเท่าไหร่คะ มีสัญญารายเดือนหรือรายปีคะ วางมัดจำกี่เดือนคะ แล้วต้อง...” คำถามมากมายมาเป็นชุดจนลืมไปว่าคนฟังนั้นจะฟังทันตามที่พูดออกไปหรือไม่ เพราะความใจร้อนอยากหาที่พักห่างไกล ไม่มีคนรู้จัก และยิ่งมีเพื่อนร่วมบ้านหลายคนก็ยิ่งดีมากขึ้น พวกนั้นคงไม่กล้าบุกเข้ามา ในตอนนี้เธอไม่มีเวลาให้คิดเยอะว่าผู้ชายตรงหน้าจะเป็นพวกค้ามนุษย์หรือไม่ด้วยซ้ำ ขอเพียงมีที่พักชั่วคราวก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกครั้งหนึ่ง “พักที่นี่ เข้าพักได้เลย ค่าเช่าของผมไม่คิดแต่คุณต้องดูแล และช่วย อาบน้ำให้อาโปด้วย” เขามีลูกแล้วเหรอ มิราวดีรู้สึกฉงนกับคำพูดของอีกฝ่าย “พักฟรีเหรอคะ คุณคงไม่หลอกฉันไปขายใช่ไหมคะ” “ขายคุณคงไม่ได้ทำให้ผมรวยหรอกนะ” เขาช่างปากร้ายจริงเชียว ! มิราวดีมองด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ในใจก็คาดคิดว่าถ้าหากเขาหลอกลวงจริง ๆ ก็คงทำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เอ๊ะ ! หรือกำลังลวงให้ตายใจแล้วค่อยหลอกไปขายแบบแฟน(เก่า)ของเธอ “ถ้าคุณไม่ไว้ใจก็ไปหาที่อื่นได้” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ไว้ตัดสินใจได้ค่อยกลับมาอีกที” หญิงสาวตัดสินใจค่อนข้างลำบาก แต่เงื่อนไขนั้นทำให้เธอรู้สึกคิดหนักเพราะของฟรีไม่มีในโลก หากมีฟรีวันข้างหน้าอาจจะต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างที่น่ากลัวแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจลุกขึ้น “ขอฉันตัดสินใจก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาใหม่ค่ะ” “ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนค่ะ” รชตลุกขึ้นและก้าวเข้าไปหาก่อนพูดกับเธอว่า “เดี๋ยวก่อน” “คะ” “นี่เบอร์ของผม หากคุณต้องการจะเข้าพักก็โทร.มาได้เสมอ” รชตยื่นนามบัตรให้หญิงสาว พลางเอื้อมมือไปสัมผัสที่ต้นคอของเธอ นัยน์ตาคมจ้องมองราวกับต้องการค้นหาสัมผัสของดวงวิญญาณนี้ เพียงเสี้ยววินาทีที่รู้สึกได้ทำให้มั่นใจว่านี่คือผู้หญิงที่ตามหามาตลอดหลายร้อยปี “ผมจะรอคำตอบจากคุณ”Related chapters
สามีพันธกาลรัก บทที่ 7 รอคำตอบ
“ผมจะรอคำตอบจากคุณ”มิราวดีเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ชั่วครู่ พอรู้สึกตัวก็รีบขยับตัวถอยห่างทันที “เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”เมื่อพูดจบหญิงสาวก็รีบเดินออกจากห้องรับแขกไปอย่างรวดเร็วรชตมองคนตัวเล็กเดินจากไปจนลับสายตา จึงเดินออกจากห้องรับแขกขึ้นมานั่งอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือ ไม่นานนักอาโปก็เดินเข้ามา“ปล่อยโอกาสแบบนี้ไปจะดีเหรอ ฉันเองก็ไม่อยากใช้พลังเยอะนะ รู้ไหมว่าฉันต้องอ่านความทรงจำของเธอ และสร้างภาพลวงตาขึ้นมาให้หล่อนขับมาทางนี้ได้ลำบากแค่ไหน...” อาโปเดินเข้ามาพลางบ่น พลังของเทพก็มีขีดจำกัดในการรับรู้เรื่องราว เพราะฉะนั้นถึงรับรู้เพียงเหตุการณ์ช่วงสั้น ๆ ว่าหญิงสาวต้องการย้ายที่ใหม่อย่างเร่งด่วนเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น ไม่อาจรับรู้ได้เจ้าไก่สีขาวกระโดดขึ้นนั่งประจำที่เก้าอี้เล็ก“วันนี้อาหารว่างไม่ได้เรื่องเลยนะ”“ถ้าเรื่องมากก็ไปทำกินเองสิ” รชตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่...“หน็อย !” อาโปมองด้วยแววตาขุ่นเคือง ไม่ว่าจะผ่านมากี่ร้อยปีนิสัยและวาจาก็ยังคงไม่เปลี่ยน เฮ้อ...แต่ก็นะ “แล้วจะทำอย่างไรต่อไป”ชายหนุ่มยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ยังไงเธอก็ต้องกลับมา”อาโปหันมองแววตามั่นใจและรอยยิ้มที่
สามีพันธกาลรัก บทที่ 1 เวลาที่ยาวนาน
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจิตนาการของนักเขียนเท่านั้น เนื้อเรื่อง สถานที่ วัฒนธรรม ความเชื่อ ศาสนา เเละตัวละครไม่มีอยู่จริง ผู้อ่านที่น่ารักโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยจ้า ทั้งหมดคือการสมมุติเพื่อเขียนขึ้นมาใหม่ทั้งหมดค่ะ./สามีพันธกาลรักเขียน เฌอรินทิพย์././ปีคริสต์ศักราช 199Xตึกสูงระฟ้ามากมายในเมืองหลวง ถนนหนทาง และเทคโนโลยีเปลี่ยนไปทุกยุคทุกสมัย เสียงฝีเท้าหยุดลง ปรากฏร่างของชายหนุ่มรูปร่าง สูงโปร่ง ดวงตาสีเทาดำ เรือนผมสีดำ ใบหน้าคมสัน ริมฝีปากเรียว ยืนแหงนมองตึกสูงโดยรอบ ผู้คนขวักไขว่กันด้วยชีวิตเร่งรีบ ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม กาลเวลาผันผ่านอย่างรวดเร็วทว่าอายุขัยของเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง“นายท่าน” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้เขาหันไปมองดวงตานิ่งของชายหนุ่มมองพินิจคนตรงหน้าซึ่งถูกส่งตัวมา“ผมชื่อมงคลเป็นลูกชายของเด่นภูมิ มาทำหน้าที่รับใช้นายท่านต่อจากพ่อครับ”“อืม” เขาพยักหน้ารับชายหนุ่มมอง ก่อนจะส่งกรงที่ถืออยู่ในมือให้อีกฝ่ายโดยไม่ได้ถามสิ่งอื่นใดแล้วเดินขึ้นมานั่งในรถ จนกระทั่งรถออกตัวได้สักพัก เสียงของคนขับรถก็พูดขึ้น “พ่อผมเสียไปเมื่อปีที่แล้ว
สามีพันธกาลรัก บทที่ 2 คำขอโทษจากคู่หมั้น
บทที่ 1 ปีคริสต์ศักราช 20XX ภายในห้องชุดคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น หญิงสาวรูปร่างเพรียวส่วนสูงราวกับนางแบบ ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาสีดำกลมโต ริมฝีปากอิ่มเข้ากับรูปหน้า กำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขขณะที่เลือกหยิบเสื้อผ้าอยู่หน้ากระจก รอยยิ้มหวานปรากฏออกมาครั้นนึกถึงคำพูดของแฟนหนุ่มเมื่อสามวันก่อนที่ดังก้องในหัว ‘ที่รัก...เราแต่งงานกันนะ’ มิราวดีหยิบเสื้อผ้าขึ้นทาบตัวครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังไม่พอใจ วันนี้แฟนหนุ่มกำชับให้แต่งตัวสวยที่สุดด้วยแล้วยิ่งทำให้มั่นใจว่าจะต้องมีอะไรมาเซอร์ไพรส์อีกแน่นอน ดวงตากลมหันมองเสื้อผ้าหลายสิบชุดที่กองรวมอยู่บนเตียง หยิบยกขึ้นมาดูหลายทีโดยที่ยังตัดสินใจไม่ได้ พอได้ยินเสียงสั่นข้อความเข้าจึงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดอ่าน รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าอย่างมีความสุข มองตัวอักษรบนจออย่างเขินอาย มิราวดีวางโทรศัพท์ก่อนหันไปเลือกชุดต่อเมื่อรู้ว่าเสียเวลาไปนานพอสมควร มือหยิบชุดขึ้นทาบมองตัวเองสะท้อนจากหน้ากระจก ก่อนตัดสินใจเลือกชุดเดรสสั้นเหนือเข่าเข้ากับสีผิวและสีผม เมื่อเลือกเสื้อผ้าที่จะสวมไปทานมื้อค่ำได้แล้ว หญิงสาวจึงรีบอาบน้ำออกมาแ
สามีพันธกาลรัก บทที่ 3 ชดใช้
ณัฏฐ์ขยับตัวนั่งที่เบาะเหมือนเดิม พลางมองคู่หมั้นหลับคอพับด้วย สีหน้าลังเล จะต้องทำจริง ๆ หรือ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่กำลังจะแต่งงานด้วยและเป็นคนที่ไว้ใจเขามากที่สุด แต่ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องตายทั้งคู่ และเธอก็บอกเองว่าต่อให้เขาทำผิดมากแค่ไหนก็อภัยให้ได้เสมอ “ขอโทษนะ” เขาได้แต่เอ่ยขอโทษด้วยความผิดบาป แม้ใจยังลังเลอยากจะเลี้ยวรถกลับไปก็ตาม “บ้าจริง !” ส่วนลึกในใจตอกย้ำต่อความรักและความเชื่อใจที่มีให้กันจนไม่กล้าที่จะทำ ณัฏฐ์นั่งลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจจะขับรถเลี้ยวกลับไปทว่า ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ เสียงเคาะกระจกทำให้เขาสะดุ้งหันไปมองด้วยความหวาดหวั่น คนด้านนอกทำมือเป็นสัญญาณบอกให้ออกมา ณัฏฐ์ทำอะไรไม่ถูกเพราะ ความกลัวกำลังครอบงำจิตใจ จึงทำตามที่อีกฝ่ายบอกโดยง่าย “เงินอยู่ไหน” ชายหนุ่มสะดุ้งพลางยกมือขึ้นไหว้ “ผมยังไม่มี ผม...” ยังพูดไม่ทันจบณัฏฐ์ก็ถูกอีกฝ่ายต่อยล้มลงที่พื้น ครั้นจะทรงตัวยืนขึ้นก็ถูกกระทืบซ้ำอีกหลายที “อั๊วบอกแล้ว ถ้าไม่มีเงินให้ก็ต้องตาย !” ชายหนุ่มมองปืนที่อยู่ในมือชายร่างท้วมด้วยความหวาดกลัว พลาง ยกมือขึ้นไหว้ของร้องชีวิต “เฮียโ
สามีพันธกาลรัก บทที่ 4 เอาตัวรอด
นานเกือบสองชั่วโมง กว่าที่หญิงสาวคนนี้จะยอมเล่าว่าตนเองนั้นก็ถูกขายใช้หนี้พนันเหมือนกัน และก็พยายามหาทางหนีหลายรอบแต่ไม่เคยสำเร็จ ทั้งยังบอกอีกว่ามีทางเดียวที่จะหนีได้คือช่วงหลังงานประมูล ช่วงนั้นคนคุมมีน้อย ซ้ำเฮียโชคหรือพ่อค้ามนุษย์ก็สนใจแต่ลูกค้าและเงินที่กำลังได้มา“เราหนีไปด้วยกันไหม”อีกฝ่ายส่ายหน้า เพราะรู้ว่าหมดหนทางแล้ว“ไม่ได้ เพราะพวกมันเข้มงวดกับฉันมากขึ้น หากมันเจอว่าฉันหนีไปอีก ฉันต้องถูกฆ่าตายแน่ ๆ ถ้าเธอหนีไปได้ก็รีบย้ายที่อยู่ ย้ายไปให้ไกล ๆ ไม่ให้มันตามเจอ”มิราวดีพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไรอีก เพราะนอกจากจะต้องหนีแล้วคงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ตอนนี้ได้เพียงแค่เฝ้ารอเวลาที่จะถูกขายประมูลออกไปหญิงสาวรู้สึกเจ็บใจมากกว่าเจ็บปวด เพราะไว้ใจแฟนหนุ่มราวกับคนในครอบครัวแต่ท้ายที่สุดกลับถูกแทงข้างหลัง ความรักที่มีไม่ได้สลายหายไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงแต่มันกลับดูว่างเปล่าและย้ำเตือนว่าที่ผ่านมาแค่คำหลอกลวง ไม่ใช่ความจริงใจ ไม่ใช่ความรัก แค่คำตอแหลของผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นถ้าเขารักเธอจริง คงไม่ทำร้ายชีวิตเธอแบบนี้ !หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...มิราวดีใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงในห้องพัก
สามีพันธกาลรัก บทที่ 5 ผู้มีพระคุณ
เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามากระชั้นชิดขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายและกำลังของ มิราวดีเริ่มตก เพราะไม่เคยต้องใช้แรงมากมายเท่านี้ พอเข้าตัวห้างสรรพสินค้าก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง มีผู้คนค่อนข้างเยอะทำให้วิ่งหลบหนีได้ง่าย แม้จะมีคนมองทุกครั้งที่วิ่งผ่านหรือชน แต่ก็ไม่มีเวลามากพอที่จะเอ่ยคำขอโทษ ได้แต่กล่าวขอโทษในใจและวิ่งหนีต่อไป“เฮ้ย อยู่ทางนั้น !”“ทำไมตาดีขนาดนี้เนี่ย !” เธอบ่นพลางหันมองทั้งสองคนที่กำลังวิ่งตามทางบันไดเลื่อน แม้จะอยู่ห่างมากพอแต่ความไวของอีกฝ่ายก็ทำให้ประมาทไม่ได้“เป็นนักวิ่งระดับชาติหรือไง !”มิราวดีรู้ตัวดีว่าต้องหาสักที่หลบซ่อนไม่ให้หาเจอ แต่ถ้าเข้าห้องน้ำไปก็ไม่ปลอดภัย ถ้าหากไม่มีคนแล้วพวกนั้นบุกเข้ามา เหมือนไปติดกับเต็ม ๆ หญิงสาวรู้สึกกระวนกระวายจนเริ่มหาทางออกไม่ได้ แม้จะอยู่ใจกลางเมืองแต่ทว่าเธอก็ไม่มีโทรศัพท์หรือเงินติดตัวมาสักนิด ครั้นจะขอความช่วยเหลือคนที่เดินผ่านก็รีบเดินหนีเธอทันทีในตอนนี้ไม่มีเวลาคิดมาก ทำได้แต่วิ่งหนีไป กระทั่งหนีออกมาทางประตูของห้างที่เป็นลานรับส่งรถแล้ว ก็ยิ่งตัดสินใจลำบากว่าจะไปทางไหนต่อดี จะกลับเข้าไปใหม่ก็ไม่ทันเพราะพวกนั้นตามมาแล้ว“นั่น ! อยู่
Latest chapter
