Share

บทที่ 3

last update Last Updated: 2025-03-22 16:01:05

พอหานตงเทียนพูดจบก็มีเสียงอือฮากันทั่วทั้งบริเวณลานบ้านของตากับยาย สายธารในร่างของอวี่หลิงมองหน้าของว่าที่สามีในอนาคต เขารูปร่างสูงใหญ่ผิวออกไปทางดำแดงเพราะตากแดดกลางแจ้งจะให้ขาวเหมือนบัณฑิตคงจะไม่ได้ หน้าซีกที่ไม่ปิดก็มีหนวดเคราแต่ฝั่งที่ปิดเอาไว้แค่ที่ดวงตามองไปเหมือนโจรสลัดในทะเลเลยสายธารคิดในใจเอาวะไหนๆเราก็ตายจนจากมาเข้าร่างคนอื่นแล้วคงมีคนอยากให้เรามาละนะ เธอคิดปลอบใจตัวเองหลังจากมองหน้าของวาที่สามีของตัวเองจนพอใจแล้ว ถึงแม้จะมีรอยแผลเป็นยาวลงมาข้างแก้มที่เด็กมองเห็นแล้วกลัว เพราะเขาไว้หนวดจึงทำให้แม้แต่สาวๆในหมู่บ้านยังมองนายพรานตาบอดด้วยความรังเกียจ เขาจึงไม่ค่อยเข้ามาในหมู่บ้านเท่าไรเวลาที่ไปขายสัตว์ป่าเขาก็ไปตั้งแต่ยามเหมาทุกคนจึงไม่ค่อยเห็นหน้าพรานหนุ่มแต่ถ้าเจอก็พากันวิ่งหนีเหมือนเขาจะมาเอาชีวิตใครไปเสียอย่างงั้น

หานตงเทียนก็มองสาวน้อยว่าที่ภรรยาที่มองหน้าเขาด้วยเช่นเดียวกัน สองสายตาสบกันใจของพรานหนุ่มเต้นรัวนี้เขาเป็นอะไรอยู่มาได้ยี่สิบสองหนาวไม่เคยสนใจผู้หญิงในหมู่บ้านเลยสักครั้ง แต่สบกับดวงตาที่ใสซื่อของนางแล้วใจของเขาสั่นไหวจนยกมือจับหน้าอกตัวเองหรือเราจะไม่สบายกัน หานตงเทียนคิดในใจและสังเกตุสีหน้าของว่าที่ภรรยาตัวเองเงียบๆ

"เอาละในเมื่อได้ข้อยุติแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันไปได้แล้ว" หัวหน้าหมู่บ้านบอกลูกบ้านที่ตามไปที่ลำธารในป่า ทุกคนจึงแยกย้ายกันเดินออกไปจากลานหน้าบ้านของตากับยาย แต่ยังพูดกันเสียงดังว่าน่าสงสารนังหนูอวี่หลิงที่แต่งให้กับสามีตาบอดที่ยากจนไม่รู้จะพากันไปอดตายเพิ่มอีกหรือเปล่า บางคนก็สงสารด้วยความจริงใจ บางคนก็ซ้ำเติมในความโชคร้ายของคนอื่น สายธารจึงส่ายหัวให้กับความคิดของคนที่นี้ก็แค่ตาบอดไม่ใช่โรคติดต่อเสียหน่อย ทำยังกับเขานำเชื่อโรคไปให้อย่างแหละเหอะสมองพิการกันทั้งหมู่บ้านไปแล้วคนพวกนี้ เห็นคนพิการไม่ได้ชอบคิดว่าสวรรค์ลงโทษและสาปแช่งให้เขาเป็นเช่นนี้ทุกคนจึงไม่อยากเข้าใกล้เพราะกลัวว่าตัวเองจะโชคร้ายไปด้วยนั้นเอง

สายธารได้แต่ส่ายหัวในความคิดของคนพวกนี้ที่มองคนแค่รูปร่างภายนอก คนดีๆจึงต้องเสียใจที่ต้องมาเจอเรื่องน่าปวดหัวเช่นนี้ หานตงเทียนก็คงจะเสียใจมากเช่นเดียวกันที่คนในหมู่บ้านต่างก็รังเกียจครอบครัวของเขาจึงไม่ค่อยพาน้องเข้ามาในหมู่บ้านถ้าไม่จำเป็น เด็กในหมู่บ้านที่พอมองว่าพวกเขาเข้ามาต่างก็พากันวิ่งหนีเพราะกลัวจะโชคร้ายไปด้วยนั้นเอง

"เอาละนังหนูปีนี้เองก็จะครบสิบแปดในไม่กี่วันในเมื่อนายพรานเขายอมรับแต่งเองนังหนูอวี่หลิงแล้วข้าก็จะมาในวันที่พวกเจ้าแต่งงานกันเจ้าจะว่าอย่างไร" ละหัวหน้าหมู่บ้านถามอวี่หลิงขึ้น

เห้อะข้าจะไปว่าอะไรได้สายธารคิดในใจในเมื่อพวกท่านเจ้าจี้เจ้าการให้ข้าต้องแต่งเท่านั้นนี้นะยังจะมาถามหาความอะไรอีกเล่านางคิดแต่ในใจแต่ไม่พูดออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีตากับยายอาของนางภรรยาของท่านอาและลูกทั้งสองคนของท่านอา ที่ยืนจับมืออวี่หลิงในกำลังใจนางอยู่ข้างๆในความทรงจำครอบครัวของท่านอาดีกับนางทุกอย่างรวมทั้งตากับยายด้วยที่เสียทั้งลูกสาวและลูกเขยจากไข้ป่าไปพร้อมกันทิ้งหลานสาวเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าจะแต่งให้นายพรานหานตงเทียน ข้าต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านนายพรานต้องเดือดร้อนที่ช่วยเหลือข้าจนต้องมารับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับข้าขอโทษจริงๆเจ้าค่ะ" สายธารในร่างอวี่หลิงลุกขึ้นก้มขอโทษหานตงเทียนจากใจที่ต้องรับนางไปเป็นภรรยาด้วยความไม่เต็มใจ

หานตงเทียนเองก็ตกใจที่นางยอมแต่งให้เขาโดยที่ไม่โวยวายที่ได้สามีตาบอดเช่นเขา ทั้งยังขอโทษเขาอีกที่ต้องมาเดือดร้อนไปกับนางด้วยเขาจึงตอบว่าที่ภรรยาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงหลายส่วน

"ไม่เป็นไรถ้าเจ้าไม่รังเกียจครอบครัวของข้าที่ยากจนทั้งยังมีน้องทั้งสองคนที่ต้องดูแลอีก" หานตงเทียนตอบนางกับ

"อ้อข้าไม่รังเกียจเลยเจ้าค่ะข้ายินดีแต่งให้ท่านด้วยความเต็มใจเงินทองเป็นของนอกกายข้าจะช่วยท่านหาเองเจ้าค่ะไม่ต้องกลัว" อวี่หลิงตอบคำถามของหานตงเทียนด้วยรอยยิ้ม

หานตงเทียนมองหน้าของอวี่หลิงที่ยิ้มให้เขาจนตาหยี่จนตาพร่ามัวนางบอกไม่ได้รังเกียจครอบครัวของเขาเลยทั้งยังจะช่วยเขาหาตำลึงเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย เขาจึงยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจก่อนจะวางหน้าเรียบเฉยไม่ให้ใครเห็นรอยยิ้มเมื่อสักครู่ของเขา

ตากับยายจึงเดินเข้ามาหาหลานสาวถามด้วยความเป็นห่วง

"เจ้าพูดจริงใช่ไหมหลิงเอ๋อร์ถ้ากลัวก็บอกตากับยายถึงเราจะยากจนข้าก็รักเจ้ามากไม่ต่างไปจากลูกของอาของเจ้าเลย" ยายบอกหลานสาวและกอดนางแนบอก

สายธารกอดยายตอบที่ครอบครัวนี้รักหลานเท่าเทียมกันแม้จะยากจน นางคิดถึงตากับยายในภพเดิมที่แสนดีเช่นเดียวกันหรือนี้จะเป็นครอบครัวเก่าในภพเก่าและให้นางย้อนกาลเวลามาช่วยทุกคนจากความอดอยาก ไม่เป็นไรต่อไปนี้ข้าจะดูแลคนในครอบครัวของเจ้าเองอวี่หลิงสายธารพูดในใจอย่างหมายมั่น

"ยายจ๋าอย่าห่วงข้าสบายดีและเต็มใจแต่งให้นายพรานเจ้าค่ะ พวกท่านสบายใจได้เลยข้าจะไปอยู่กับสามีที่บ้านเชิงเขาหลังจากแต่งงานแล้ว บ้านหลังนี้ให้อวี่ซิงอยู่ต่อถ้านางแต่งงาน

"แค่ช่วยดูแลบ้านแทนข้าด้วยหรืออยากทำบ้านหลังไหม่ก็ได้ใกล้กันได้เลยข้ายินดีเจ้าค่ะตายาย" อวี่หลิงตอบทุกคนให้สบายใจ อวี่จางเฉิงถามหลานสาว

"เจ้าแน่ใจแล้วอาก็ไม่ขัดถ้าหลานอยู่ที่บ้านของสามีไม่ได้บ้านหลังนี้ก็ยังเป็นของหลานอาจะดูแลเอาไว้ให้เจ้าเอง"

"เจ้าค่ะท่านอาขอบพระคุณนะเจ้าคะที่ทุกคนดูแลข้ามาเป็นอย่างดีข้าจะตอบแทนคุณพวกท่านอย่างแน่นอน" จากนั้นอวี่ซิงก็มากอดญาติสาวเช่นเดียวกันเพราะทั้งคู่เกิดไล่เรี่ยกันอวี่หลิงห่างจากอวี่ซิงไม่กี่ปี

"ทุกคนไม่ต้องห่วงข้าเต็มใจแต่งงานให้นายพรานหานตงเทียนเจ้าค่ะ" อวี่หลิงตอบเสียงชัดเจนจนหานตงเทียนมองนางด้วยความสนใจเช่นเดียวกันที่นางไม่กลัวเขาเหมือนคนในหมู่บ้านหรือ

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 4

    หลังจากพูดคุยกันเข้าใจแล้วสองพี่น้องหานก็เดินทางกลับไปที่บ้านเชิงเขาของพวกเขาสามคนพี่น้อง ที่อาศัยอยู่พอมาถึงก็เจอกับน้องสาวที่ชะเง้อคอมองว่าพี่ชายของนางที่ไปดูกับดักและเก็บผักป่าทำไมจึงนานมากเช่นนี้ทำให้สาวน้อยหานซูอิงเป็นห่วงพี่ทั้งสองของตัวเองมาก พอมองเห็นพี่ชายกับฝาแฝดของตัวเองมาถึง นางจึงวิ่งไปหาด้วยความดีใจ"พี่ใหญ่พี่รองพวกท่านกลับมากันแล้วหรือเจ้าคะ ข้าดีใจยิ่งนักทำไมถึงไปนานมากละเจ้าคะข้าเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเรื่อง" นางรัวคำถามใส่พี่ชายทั้งสองทันทีที่เจอหน้าหานตงเทียนเอามือลูบหัวน้องสาวคนเล็กด้วยความอ่อนโยน"ไม่มีอะไรพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ" เขาตอบน้องสาวก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านของทั้งสามคนไป ส่วนพี่ชายใหญ่สร้างกระท่อมไม้ไผ่ขึ้นมาอีกหลังหนึ่งที่ทำเหมือนบ้านทั้งหลังเลยมีห้องนอนห้องโถงและอยู่ไกลกันเขาไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้เรือนไม้นี้แต่งภรรยาเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ก็ไม่ใช่ไม้ไผ่อย่างเดียว ไม้เนื้อแข็งที่เขากับน้องชายตัดลงมาสร้างเอาไว้ใช้ ใช้เวลาเป็นเดือนเอาเวลาหลังจากขึ้นเขาล่าสัตว์มาทำกับน้องชายสองคนจนแล้วเสร็จและหานตงเทียนยังไม่ได้ขึ้นนอนเลยสักคืนวันนี้หลังจากกินมื้อเช้าแล้วเขาจะทำค

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 5

    "ท่านไปตัดไม้ไผ่มาให้ข้าสักลำหน่อยสิเจ้าคะ ข้าจะลองทำที่ดักปลาก่อนที่เราจะกลับไปเก็บกับดักแล้วกลับลงไปหมู่บ้านเลยทีเดียว ถ้ามันดีข้าจะให้ท่านตาทำให้หลายๆอันนำไปทำปลาตากแห้งเอาไว้กินหน้าหนาวด้วยเจ้าค่ะถ้าเยอะเราก็เอาเอาไปขายในตลาด" อวี่หลิงบอกท่านอาของนาง"ได้สิเดี๋ยวอาจะไปตัดมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้ละหลิงเอ๋อร์"พออาของนางเดินไปที่ป่าไผ่ อวี่หลิงก็ลุกขึ้นเดินสำรวจในลำธารว่ามีปลากุ้งเยอะมากไหมนางพันขากางเกงขึ้นเหนือเข่าลงไปส่องดูกุ้งตามโขดหินไปเรื่อยๆโดยมีอวี่ซิงเดินตามข้างๆเพราะกว่าว่านางจะลื่นล้มอีกนั้นเองและลำธารข้างบนนี้ก็ไม่ทำให้นางผิดหวังเพราะมันไม่ค่อยมีคนขึ้นมาหาอาหารทางฝั่งนี้นั้นเอง พวกผู้หญิงชาวบ้านส่วนมากจะหาอยู่รอบนอกไม่กล้าเข้ามาในป่าลึกรวมทั้งเจ้าของร่างเดิมนางก็จะหาตามตีนเขาพอประทังชีวิตไปในแต่ละวันกับญาติสาวของนาง"ซิงเอ๋อร์เจ้ามาดูนี้เร็วกุ้งมีแต่ตัวโตๆทั้งนั้นเลย ไปเทผักรวมกันเอาตระกล้ามาใส่กุ้งด้วยดีกว่าไหม" นางถามอวี่ซิง"ไม่ต้องก็ได้ข้ามีถุงผ้านี้ไงหลิงเอ๋อร์เอาใส่ไปก่อนก็ได้ แต่ว่ามันกินได้จริงๆหรือหลิงเอ๋อร์ข้าไม่เคยกินเลยนะมันน่ากลัวดูตามันสิมีกล้ามเหมือนปีศาจเลย" น

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 6

    พอเดินมาถึงที่วางกับดักทั้งสามคนก็แยกกันไปเก็บกับดักของตัวเอง อวี่หลิงมาเจอก็เห็นกับดักของนางติดไก่ป่ามาหกตัว ของอวี่ซิงได้กระต่ายป่ามาสองตัวทั้งสองคนจึงเดินขึ้นไปอีกพอประมาณ"วางทิ้งเอาไว้อีกสักคืนก็น่าจะดีนะซิงเอ๋อร์ข้าว่าจะได้มาดูพร้อมปลาของพวกเราเช่นไรละดีไหม" สองพี่น้องปรึกษากันก่อนจะแยกกันวางกับดักกันต่อและเดินมารออาของนางตรงทางแยกนั้นเองอวี่ซิงทั้งตื่นเต้นและดีใจที่นางสามารถจับกระต่ายได้สองตัวยังไม่ตายนางมัดขามันเอาไว้ก่อนอย่างดีกันมันกระโดดหนีน่าเสียดายแย่สิถ้าหนีไปเกิดมาพึ่งจะเป็นครั้งแรกที่นางจับได้ส่วนอวี่หลิงนางก็มัดขาไก่และทำเหมือนชะรอมเอาไก่ยัดเข้าไปในนั้นเลยกันมันตาย นางตัดเอาเถาวัลย์นั้นมาทำแก้ขัดไปก่อนและยื่นให้อวี่ซิงใส่กระต่ายของนางด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งยังตัดไม้มาทำไม้หาบอีกต่างหากนางเอาถุงหอยกับกุ้งคนละข้างและเอาไก่ใส่ข้างถุงหอยนั้นเอง อวี่ซิงจึงทำตามนางบ้างแต่ได้ยินเสียงท่านอาเรียกเสียก่อน"หลิงเอ๋อร์ซิงเอ๋อรพวกเจ้ามาช่วยข้าลากหมูป่าหน่อยมันตัวใหญ่มาก" ตอนนี้ท่านอาของนางร่างเต็มไปด้วยเหงื่อกว่าจะเอาหมูขึ้นมาจากหลุมได้ มันตกลงไปขาหักเขาจึงฆ่ามันจนตายและจับมัดด้วย

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 7

    ลูกชายของทานอาอวี่จางเฉิงมายืนรอพ่อที่หน้าบ้านพอเห็นพ่อลากหมูป่ามาตามทางเขาดีใจวิ่งเข้าบ้านมาบอกแม่ให้ออกไปดูพ่อ"ท่านพ่อได้หมู่ป่ามาขอรับ ข้าเห็นท่านพ่อกำลังลากมาใกล้จะถึงบ้านของพวกเราแล้วขอรับท่านแม่ท่านตาท่านยายไปดูหน้าบ้านเลยถ้าไม่เชื่อข้า" เสียงของลูกชายคนเล็กของบ้านตะโกนบอกแม่ของตนเองทุกคนจึงรีบเดินออกมาดูที่หน้าบ้านก็พอดีกับอวี่จางเฉิงกับนายพรานหานลากหมูเข้ามาถึงในบ้านแล้ว กำลังลากต่อไปที่หลังบ้านก่อน จึงพากันมานั่งที่แคร่พักเหนื่อย"ขอบใจเจ้ามากหานตงเทียนถ้าไม่พบเจ้าพวกข้าทั้งสามคนคงมาถึงบ้านมืดค่ำอย่างแน่นอนเพราะแรงของลูกสาวกับหลานของข้าไม่มีมากขนาดนั้น" อวี่จางเฉิงบอกว่าที่หลานเขยของตัวเอง"ไม่เป็นไรขอรับท่านจางเฉิงอีกไม่กี่วันข้าก็จะแต่อวี่หลิงเข้าบ้านแล้วข้ายินดีช่วยเหลือครอบครัวของภรรยาขอรับ" เขาตอบรับคำขอบคุณยังกล่าวมาถึงนางอีกทุกคนจึงหันไปมองหลานสาวตัวเองยิ้มๆ"เอาละพักเหนื่อยแล้วก็ช่วยจางเฉิงแล่หมูด้วยนะหานตงเทียนจะได้นำเนื้อหมูไปทำมื้อค่ำให้กับน้องของเจ้าด้วย""ขอรับ""แล้วนี้นังหนูมันได้อะไรมากันจนเต็มตระกร้าไปหมด" ท่านตาถามหลานสาวตอนนี้ทุกคนนั่งดื่มน้ำด้วยความหิว"

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 8

    "พี่ใหญ่ท่านมามืดเลยนะขอรับวันนี้ไหนบอกว่าแค่ขึ้นไปวางกับดักอย่างไรเล่า" น้องชายถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วงพวกเขามีกันแค่สามคนพี่น้องถ้าไม่มีพี่ชายใหญ่สองพี่น้องต้องตายตามพี่ชายไปอย่างแน่นอนเพราะคนในหมู่บ้านรังเกียจพวกเขาที่มีพี่ชายตาบอดจนไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลยสักคนพวกเขาจึงมีกันแค่สามคนเท่านั้น"อ้อพอดีพี่เจอครอบครัวของว่าที่พี่สะใภ้ของพวกเจ้านางขึ้นไปหาของป่าจึงเจอ พวกนางโชคดีได้หมูป่าตัวใหญ่ลากกันลงมาถึงครึ่งทางที่พี่ลงเขามาพอดีจึงช่วยพวกเขาลากเข้าไปที่บ้านและช่วยชำแหละหมูป่าจนเสร็จได้เนื้อหมูมาเยอะแยะเลยในตระกร้าข้างหลังพี่ ยังมีในห่อผ้านี้ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเจ้านางบอกว่าเป็นอาหารใหม่ที่นางเจอในป่าจึงทำเผื่อพวกเราพร้อมกับครอบครัวของนางด้วย นี้ไงเจ้าเอาไปขึ้นโต๊ะอาหารเถิด" หานตงเทียนยกน้องห่อผ้าให้น้องสาวคนเล็กนำไปเปิดใส่ถ้วยกินมื้อค่ำกัน"ข้าอยากเจอหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ยิ่งนักเห็นพี่ชายรองบอกนางน่ารักมากพูดจาไพเราะมากๆเลยเจ้าค่ะ วันนี้พวกข้าก็ทำความสะอาดบ้านรอนางแล้วนะเจ้าคะ" นางบอกก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปในบ้านพร้อมพี่ชายที่เดินตามหลังนางมาติดๆ"เดี๋ยวก็ได้เจอ กินข้าวก่อนค่อยไปหมักหมูใ

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 9

    ยามเหมาสามคนอาหลานได้เวลาตื่นนอน อวี่หลิงเตรียมซาลาเปาไส้หมูใส่ห่อผ่าและเอากระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำดื่มในมิติของนางสามกระบอกให้กับสองพ่อลูก นางแยกห่อซาลาเปาอีกห่อเอาไว้ให้กับว่าที่สามีที่นัดกันขึ้นเขาไปเก็บกับดักด้วยเช่นเดียวกันเพราะชายหนุ่มไปเขาฝั่งซ้ายนางกับท่านอาไปฝั่งขวา จึงนัดเจอกันที่ทางพบกันตรงทางแยกที่ไปเก็บกับดัก พอเตรียมของครบทั้งสามคนก็รีบออกจากบ้านทันที นางบอกอาสะใภ้ไว้แล้วว่าให้ดูหม้อตุ๋นหมูให้นางด้วยมันเปื่อยแล้วเพียงแต่ดูไฟให้อุ่นตลอดก็พอซาลาเปาในเข่งนางอุ่นเอาไว้สำหรับทุกคนแล้วท่านอาของนางเดินนำหน้าถือคบไฟส่องนำทาง สองสาวเดินตามหลังอวี่หลิงรั้งท้ายนางอยากเอาไฟของนางออกมาใช้แต่คงทำไม่ได้เพราะความลับยังไม่อยากเปิดเผยทั้งกลัวว่าครอบครัวของร่างเดิมจะตกใจกลัวนางของให้มั่นใจเสียก่อนตอนนี้ตามน้ำไปก่อนช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นจากความลำบากเสียก่อนเดินขึ้นเขามาครึ่งชั่วยามก็ถึงทางแยกที่จะเลี้ยวขวาหานตงเทียนยืนรออยู่ตรงทางแยกตามที่บอกเอาไว้"อ้างตงเทียนมาถึงนานแล้วหรือ" อวี่จางเฉิงถามว่าที่หลานเขยพอมองเห็นว่าเขายืนรอทุกคนอยู่ก่อนแล้ว"ข้าพึ่งมาถึงสักครู่ขอรับท่าอวี่จาง" เขาตอบและมองไปข้างห

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 10

    อวี่หลิงมองลงไปที่ก้นหลุมเห็นหมูป่าสามตัวนอนหลับพวกมันคงจะเหนื่อยทั้งคืนที่ตกลงไปจึงวิ่งในหลุมจนหมดแรง มันคงเป็นครอบครัวเดียวกันที่เดินมาหากินพร้อมกันจนตกลงไปในหลุมทั้งสามตัวเลยสงสัยความลับเราคงต้องบอกท่านอากับญาติผู้น้องแล้วกระมังอวี่หลิงคิดก่อนที่จะเงยหน้าเรียกสองพ่อลูก"ท่านอาข้ามีความลับจะบอกข้าสามารถไว้ใจพวกท่านเพราะข้าถือว่าคือคนในครอบครัวของข้าและสิ่งที่ข้าจะบอกพวกท่านทั้งสองขอให้เก็บเป็นความลับไปจนตายได้ไหมเจ้าคะ ถึงแม้จะไม่มีใครมาแย่งมันจากข้าไปได้แต่ข้าก็ไม่อยากให้ใครรู้โดยไม่จำเป็นพวกท่านรับปากข้าได้ไหมเจ้าคะ" นางถามท่านอาและลูกสาวของท่านอาของนาง"หลิงเอ๋อร์ถึงแม้ครอบครัวเราจะยากจนแต่อาคนนี้ไม่เคยเอาเปรียบหรือรังแกเจ้า ข้ารักเจ้าเท่าลูกสาวของข้าคนหนึ่งที่พี่สาวทิ้งให้ข้าดูแลเจ้ามาเจ้าไม่เชื่อใจข้าอีกหรือ" ท่านอาถามนางกับด้วยความน้อยใจ"ไม่ใช่นะเจ้าคะแต่สิ่งที่ข้าจะบอกมันเหลือเชื่อมากต่างหากละเจ้าคะพวกท่านอย่าได้ตกใจไปละถ้าข้าบอกแล้ว" นางย้ำอีกอวี่ซิงพยักหน้ายิกๆ"ข้าสาบานด้วยความจริงใ-" นางยังพูดไม่จบอวี่หลิงนางเอามือปิดปากของนางเอาไว้ก่อนและส่งเสียงอือๆในลำคอ"พอเลยข้าเชื่

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 11

    อวี่หลิงนางมองชายหนุ่มที่นางส่งยิ้มให้จนหูแดงด้วยความเอ็นดูผู้ชายโบราณช่างขี้อายยิ่งนักนางคิดก่อนจะถามเขาไป"กินมื้อเช้าหรือยังเจ้าคะพี่ตงเทียน"กินอิ่มแล้วพี่ก็รีบเดินมาเลย นี้น้ำของเจ้าที่ให้พี่ไปเจ้าดื่มสิพี่กินไปครึ่งหนึ่งกลัวเจ้าไม่ได้ดื่มน้ำเอามาให้ข้าแทน" เขายื่นกระบอกน้ำให้นางก่อนจะรีบหันไปหาเอาของนางและหามกวางช่วยลงเขาเข้าหมู่บ้าน เขาไม่กล้ามองหน้านางนานเดี๋ยวนางจะเห็นว่าหน้าเขาแดงมากที่นางรับเอาน้ำที่เขาดื่มแล้วไปโดยไม่รังเกียจที่เขาดื่มก่อน เท่ากับว่านางเอาปากไปดื่มน้ำที่เดียวกันกับเขาหานตงเทียนใจเต้นแรงที่นางดื่มน้ำต่อจากเขาทันทีที่ที่ชายหนุ่มยื่นให้อวี่หลิงดื่มน้ำและร้องขอบคุณชายหนุ่มที่เป็นห่วงตัวเองจนเหลือน้ำเอาไว้ให้นางดื่มด้วย"พี่ตงเทียนให้ข้าช่วยท่านสะพายตระกร้าไหมเจ้าคะมันจะหนักมากนะที่ท่านต้องแบกกวางช่วยท่านอาของข้าด้วย" นางถามว่าที่สามีเพราะไม่อยากให้เขาหนักมากเกินไปนั้นเอง"ไม่เป็นไรข้าแบกเองมันหนักมากข้าไหวเจ้าแบกไม่ไหวหรอก" หานตงเทียนตอบว่าที่ภรรยาที่ถามเขาด้วยความห่วงใยแค่นี้เขาก็มีแรงยกหมูคนเดียวได้ทั้งตัวแล้วเขาคิก แอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความดีใจที่นางมีน้ำ

    Last Updated : 2025-03-25

Latest chapter

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 56

    ในที่สุดอวี่หลิงนางก็เจ็บท้องคลอดลูกในตอนกลางคืนที่สามีเตรียมหมอตำแยเอาไว้สามคนเถ้าแก่ร้านทำเครื่องประดับหามาให้สำหรับทำคลอดกับอวี่หลิงโดยเฉพาะ ตอนดึกในห้องนอนในมิติกับสามีนางปวดท้องจนพาสามีออกมาจากในมิติมานอนในห้องที่เตรียมเอาไว้คลอด หานตงเทียนเรียกน้องสาวเสียงดังให้ต้มน้ำช่วยหมอตำแยเสียงดังตื่นเต้นทั้งร้อนรนไปหมดเสียงตีเกราะดังขึ้นคนงานในไร่รีบลุกไปที่บ้านของเจ้านายทันทีที่ตอนนี้นายหญิงคงกำลังเจ็บท้องจะคลอดนายน้อยหรือคุณหนูของไร่แล้ว ทุกคนจึงรีบมาช่วยกันต้มน้ำคอยรับใช้ว่าในห้องทำคลอดของนายหญิงต้องการอะไรบ้างเพราะทุกคนต่างก็รอคอยนายน้อยคุณหนูน้อยกันทุกคนหานตงเทียนเดินวนเวียนที่หน้าประตูห้าทำคลอดจนหานซูอิงตาลายไปหมดรวมทั้งหานตงเหวินด้วยที่ไปส่งข่าวบอกความให้คนที่บ้านของท่านตาอวี่เซี่ยท่านยายกับท่านอาของนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ปวดท้องจะคลอดลูกแล้วครอบครัวอวี่จึงรีบมาที่บ้านของนางกันทุกคนยกเว้นอวี่ซิงที่จะมาในตอนเช้าเพราะท้องของนางก็ใหญ่โตไม่แพ้กันกับอวี่หลิงเสียงกรีดร้องของเมียรักหานตงเทียนใจจะขาดเขาอยากเจ็บแทนนางทุกอย่างถ้าเลือกได้นางบอกว่าคนสมัยนี้คลอดลูกน่ากลัวเพราะไม่มีโรงหมอที่ใหญ่

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 55

    หลังจากช่วยชาวบ้านและคนในเมืองนี้ก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว แต่ข่าวการช่วยเหลือจากสองครอบครัวที่นายน้อยหลี่ออกหน้าให้แทน นายอำเภอแจ้งบอกกับชาวบ้านว่าที่ผ่านหน้าหนาวมาได้ในหนึ่งเดือนที่หนักสุดเพราะขาดจากการติดต่อจากเมืองหลวงและไม่มีเสบียงส่งมาได้เพราะพายุหิมะที่ตกหนัก ที่ทุกครอบครัวของชาวบ้านที่ได้ของแจกจ่ายมาจากสามครอบครัวคือเหลาอาหารของนายน้อยหลี่และครอบครัวตระกูลอวี่กับครอบครัวหานแห่งหมู่บ้านให่หนาน ชาวบ้านธรรมดาที่ยึดอาชีพทำสวนผักขายที่นำข้าวปลาอาหารมาแจกจ่ายในตอนที่หิมะตกหนักที่ผ่านมาสร้างชื่อเสียงให้กับสามครอบครัวในอำเภอนี้เป็นอย่างมาก จนนายอำเภอออกมาขอบคุณถึงที่บ้านเชิงเขาของสองครอบครัวตาหลานและได้รางวัลแห่งการทำดีที่นายอำเภอส่งไปที่เมืองหลวงเรื่องการบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านตอนที่พายุหิมะถล่ม เป็นหน้าหนาวที่ยาวนานถึงหกเดือนตอนนี้ที่บ้านไร่พลิกหน้าดินและหว่านข้าวในที่ดินที่แบ่งเอาไว้ปลูกข้าวสามร้อยกว่าหมู่ ผักก็ทำการปลูกจนหมดทุกแปลงแล้วที่ผ่านมาทำตำลึงให้กับสองครอบครัวตาหลานมากมาย จนท่านยายร่ำให้ด้วยความดีใจที่ทุกวันนี้ไม่ต้องกลัวจะกับไปลำบากอีกต่อไปเพราะหลานสาวได้ทำอาชีพที่ยั่ง

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 54

    "ตามที่จริงข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ายินดีช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกันเอาเป็นว่าข้าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้ทุกครอบครัวในหมู่บ้านของพวกเราเลย ท่านลุงก็ไปบอกให้พวกเขามารับที่หน้าบ้านของข้าได้เลยหรือท่านลุงจะรับไปแจกแทนข้าก็ได้เพราะบางครอบครัวพวกเขาต่างรังเกียจครอบครัวของสามีข้าคงไม่กล้ามารับด้วยตัวเองก็ได้" นางบอกให้หัวหน้าหมู่บ้านได้รับรู้"ถ้าพวกมันคิดเช่นนั้นก็พากันอดตายไปเถอะข้าจะไปประกาศให้รับรู้กันทั้งหมู่บ้าน ใครไม่มาก็ไม่ต้องเอาในเมื่อจิตใจแคบแคบต่อพวกเจ้าเองข้าก็คงไปช่วยเหลือพวกเขาไม่ได้แต่ที่วิ่งมาที่บ้านของข้าก็มีแต่พวกที่เคยรังเกียจหานตงเทียนนะส่วนใหญ่" หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับอวี่หลิง"ข้าไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านลุงข้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้แต่อย่าเข้ามาล้ำเส้นข้าก็พอ" หานตงเทียนตอบกลับไป อวี่หลิงจึงถามท่านตาเรื่องนี้ด้วย"จะช่วยเหลือชาวเมืองร่วมกันกับข้าไหมเจ้าคะท่านตาท่านอา ข้าอยากช่วยคนที่ลำบากพวกเขาคงจะมีชีวิตไม่ต่างกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนข้าสงสารเด็กกับคนแก่เจ้าค่ะ ในเขตอำเภอข้าจะให้นายน้อยหลี่ออกหน้าให้เพราะข้าไม่ชอบความวุ่นวาย จะส่งของไปให้ห

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 53

    หน้าหนาวนี้ยาวนานถึงหกเดือนข้าวของที่ชาวบ้านพากันซื้อมาตุนเอาไว้กำลังขาดแคลนเพราะว่าทุกปีจะหนาวแค่สามถึงสี่เดือน แต่ปีนี้เกิดพายุหิมะถล่มในหลายเมือง ดีที่ก่อนที่พายุจะถล่มหนักนายน้อยหลี่ได้ขนส่งผักผลไม้ส่งไปทุกเมืองเพียงพอต่อการทำอาหารและขายในหนึ่งเดือนตอนนี้จึงหยุดส่งมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเพราะหิมะตกหนักมาก ทั้งยังมีพายุอีกเขาจึงเอาความปลอดภัยของคนงานและม้าเอาไว้ก่อนเพราะที่ส่งไปก็มากมายพอขายแล้วในตัวเมืองก็วุ่ยวายเพราะพายุหิมะถล่มคนก็ขาดแคลนเสบียงเพราะมันเข้าเดือนที่ห้าแล้วมีเพียงงานของอวี่หลิงกับท่านอาที่ไม่ขาดผักและอาหารต่อให้หนาวทั้งปีอวี่หลิงนางก็ยังอยู่ได้อย่างสบาย ตอนในหมู่บ้านคงกำลังวุ่นวายไหนจะพายุถล่มไหนจะขาดอาหารการกินทั้งกลัวว่าบ้านจะรับน้ำหนักไม่ไหวถล่มลงมาใส่คนในครอบครัวอีก"ท่านพี่หนาวนี้ทำไมยาวนานจังเลยละเจ้าคะ ข้าว่าคนในหมู่บ้านและตัวเมืองคงวุ่นวายน่าดูนี้ก็ห้าเดือนแล้วยังไม่มีวี่แววว่าหิมะจะหยุดตกเลย ข้าว่าอากาศมันแปรปวนยิ่งนักปีนี้ดีนะเจ้าคะที่ไร่ของเราไม่ขาดแคลนอาหารการกินข้าสงสารชาวบ้านที่ไม่มีตำลึงพอที่จะตุนเสบียงได้ยาวนานหลานเดือนทั้งคนไร้บ้านอีกเฮ้อ" นางถออนหา

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 52

    ในที่สุดการเก็บผลชีกวาก็เสร็จไปเรียบร้อยอวี่หลิงนางจัดงานเลี้ยงให้กับรายได้ที่ขายทั้งผักรอบแรกกับแตงโมนางได้ตำลึงมาหลายแสน นางจึงฉลองให้กับทุกคน จนแทบจะคลานออกจากวงของงานเลี้ยงกันเลยทีเดียวและคนงานนางยังให้พิเศษกับครอบครัวของคนงานของนางครัวละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน ให้เด็กน้อยทั้งสิบคนอีกคนละยี่สิบตำลึงเงินให้ทุกคนมีกำลึงใจทำงานให้นางกันทุกคนส่วนเด็กน้อยที่หัดปักผ้าสามสี่คนลูกของคนงานนางยังให้คนละห้าตำลึงเงินพวกเขาจะได้มีกำลังใจในการทำงานยิ่งๆขึ้นไป อีกทั้งยังทำตำลึงให้เลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวอีกต่อไปในภายภาคหน้ามีเพียงครอบครัวของท่านตากับท่านอาของนางที่ไม่รับตำลึงจากหลานสาวแต่ให้ทำอาหารที่อร่อยให้กินก็พอแล้ว เพราะท่านอาได้ตำลึงเป็นแสนมาเช่นเดียวกันในตอนนี้ทั้งสองครอบครัวไม่ขาดตำลึงทั้งยังหามาได้ทุกวันจากการส่งปลาทุกวันอีกที่เหลาอาหารทั้งสองสาขาของนายน้อยหลี่เหลียงเฉิน และท่านก็ยังจ่ายค่าเหนื่อยให้กับคนงานทุกคนในไร่เช่นเดียวกันกับหลานสาวด้วยทั้งสองไร่เพราะใช้ระบบเดียวกันทุกอย่างและคนที่ได้กำไรมากสุดคือนายน้อยหลี่นั้นเอง แต่อวี่หลิงนางรับมาสามเด้งเลยทั้งค่าสูตรอาหารทั้งส่วนแบ่งหนึ่งส่วนจ

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 51

    ในที่สุดผักที่บ้านของท่านอาของนางก็ตัดเสร็จใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เท่ากัน ตอนนี้กำลังไปเก็บชีกวาที่ไร่ของอวี่หลิงเกือบสามสิบหมู่รถม้าวิ่งเข้าออกที่บ้านไร่เชิงเขาทุกวัน ครอบครัวของท่านอาก็มาช่วยนางที่ไร่กันทุกคนเพราะแตงโมที่ไร่ของนางมีแต่ลูกใหญ่ๆเนื้อสีแดงหวานมากจนนายน้อยหลี่ต้องเหมารถม้ามาช่วยอีกจากต่างอำเภอใกล้เคียงที่มีสาขาของเหลาอาหารของเขา โดยผู้ดูแลเหลาหารถม้ามาให้ห้าสิบคันเลยจึงจะพอขนส่งแตงโมและผักส่งไปต่างเมืองแต่ก็แทบจะไม่พอขายสร้างกำไรให้นายน้อยหลี่จนยิ้มแก้มแทบจะแตกหลังจากวันที่เก็บผักวันสุดท้ายท่านอาได้เลี้ยงฉลองให้กับคนงานและคนที่มารับจ้างกันทุกคนรวมทั้งครอบครัวของอวี่หลิงด้วย นายน้อยหลี่ดื่มเหล้าของอวี่หลิงจนเมาได้ที่ก็สารภาพรักอวี่ซิงจนนางอายม้วนหลบหลังอวี่หลิงตลอดเวลา นางบอกกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่นางเป็นคนบ้านป่าคงไม่สามารถไปเป็นฮูหยินของเขาได้ที่เมืองหลวงได้และนางจะอยู่ที่บ้านไร่ไม่จากไปไหนจากท่านพ่อท่ายแม่ตากับยายและอวี่หลิงญาติของนางเอง ซึ่งนายน้อยหลี่ก็บอกว่าเขาจะอยู่ที่นี้เพราะบิดายกเหลาอาหารให้สองสาขาที่หุ้นกันกับหลงจู๊ดูแลทั้งสองสาขา และคงต้องอยู่ที่นี้ตลอดไปจะกลับเ

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 50

    เป็นเช้าที่ปวดเมื่อยที่เอวมากที่สุดอวี่หลิงคิดวันนี้นางตื่นเกือบยามซื่อเพราะเมื่อคืนพากันดื่มสามคนกับอาสะใภ้และอวี่ซิง ยิ่งดื่มยิ่งมันส์จนไม่รู้ว่าตัวเองเมาสามีต้องประคองเข้าบ้าน ไม่ต่างกันกับอาสะใภ้และลูกสาวที่ตอนนี้กำลังดื่มน้ำแกงแก้เมาจนไม่ได้ออกไปตัดผัดช่วยคนงาน มีเพียงบิดากับท่านตาที่ไปดูคนงานแต่หานตงเทียนก็ส่งหัวหน้าครอบครัวคนงานในไร่ของตัวเองไปช่วยก่อนเพราะต้องดูแลเมียรักที่ยังไม่ตื่นเช่นเดียวกัน เขาก็ให้น้องสาวทำน้ำแกงแก้เมาให้กับพี่สะใภ้ใหญ่เช่นเดียวกันพอนางย่อนขาลงเตียงเสียงประตูเปิดสามีก็เดินเข้ามาในห้องถามไถ่ภรรยาด้วยความเป็นห่วง"ปวดหัวไหมหลิงเอ๋อร์" หานตงเทียนยกน้ำแกงแก้เมาเข้ามาด้วยและป้อนให้นางถึงปากเลยทีเดียว"ดื่มสักหน่อยเถิดน้องจะได้ไม่ปวดหัว" เขาบอกเมียรักเอาถ้วยจ่อปากนางเลยจะไม่ดื่มก็ไม่ได้ก็สามีทำมาให้ขนาดนี้ นางจึงปิดจมูกและกลั้นใจดื่มไปจนหมดถ้วยด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบาย สามีจึงเอาก้อนน้ำผึ้งใส่ปากนางจึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"ดีขึ้นไหม" เขาถามภรรยากอดนางแนบอกเพราะกลั้นขำที่มองใบหน้าตลกที่นางทำหน้าตอนดื่มยาแกเมา "เจ้าค่ะข้าดีขึ้นแล้วและอยากอาบน้ำมากทั้งหิวมากๆด้

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 49

    ตัดผักที่บ้านไร่ของอวี่หลิงอาทิตย์หนึ่งนายน้อยหลี่แทบจะไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้านในเมือง มื้อเช้ากับมื้อเที่ยงกินที่บ้านของอวี่หลิงเพราะติดใจฝีมือของอวี่หลิงกับหานซูอิงและได้เมนูใหม่ๆกลับไปให้หลงจู๊อีกหลายรายการไก่ย่าง ปลาเผา กุ้งเผาที่น้ำจิ้มรสเด็ดจากไอ้เม็ดสีแดงสีเขียวที่นางเรียกว่าพริกที่กินเข้าไปทั้งร้อนและชาลิ้นน้ำตาแทบไหลแต่ก็ยังอดกินไม่ได้อยู่ดี ในไร่ของนางยังปลูกมะละกอและตำให้กินในมื้อเที่ยงทำให้เจริญอาหารยิ่งนักยิ่งมีไก่ย่างสมุนไพรเข้าไปอีก เนื้อแดดเดียวรสเด็ดจนนายน้อยหลี่อยากจะทำบ้านเอาไว้ที่นี้เลย จนไปขอค้างคืนที่บ้านหลังใหญ่ของอวี่ซานที่ยังไม่ได้เข้าไปนอนเพราะเขายังนอนบ้านหลังเดียวกับพี่สาวของตัวเองอยู่เลย จึงยกให้นายน้อยหลี่เช่านอนไปก่อนคนที่ได้ตำลึงคือตัวของอวี่ซานนั้นเองถั่วฝักยาว มะเขือเทศ แตงกวา แตงล้านรถม้าของเหลาอาหารของนายน้อยหลี่รับซื้อไปขายต่อทั้งหมด รถม้าที่จ้างเหมามาจากในตัวเมืองขนผักออกจากไร่วันละเป็นร้อยเที่ยว ชาวบ้านแตกตื่นกันทั้งหมูบ้านพอได้ยินข่าวว่าสองครอบครัวบ้านเชิงเขาทำการค้ากับเหลาอาหารชื่อดังในตัวเมืองยิ่งอยากจะมาให้เห็นกับตาแต่โดนหัวหน้าหมู่บ้านคาดโทษห

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 48

    หลังจากวันที่เข้าไปขายมุกน้ำจืดตอนนี้ก็เป็นเวลาตัดผักขายของบ้านไร่เชิงเขาของนาง อีกไม่ถึงเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวเต็มตัว นางเพาะเมล็ดผักในโรงเรือนเอาไว้มากมายให้เพียงพอต่อการขายผักสดและทำผักดองในตอนระหว่างวันสองสามีภรรยาบอกให้คนงานทำหน้าที่แทนตัวเอง แล้วสองคนจะขึ้นเขาไปหาสิ่งที่ต้องการบนเขาลงมาปลูกในไร่ ไม่ว่าจะเป็นหัวมัน หัวเผือก นางขุดเอาทั้งหมดแม้แต่มันฝรั่งก็ยังมีที่จริงมันก็ควรจะมีครบทุกสิ่งทุกอย่างที่ในโลกแห่งนี้ที่สร้างขึ้นมาให้คนได้กิน เพียงแต่ยังไม่ถึงยุคที่มีความรู้มากมายและกินทุกสิ่งอย่างนั้นเอง ตรงนี้ก็คือผักสวนครัวขนาดใหญ่บนภูเขานั้นเองของส่วนมากนางจะเอาเข้ามิติให้หมดและทยอยนำออกมาไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยของคนงานที่ขึ้นเขาแค่สองคนทำไมถึงมีของลงมาเยอะขนาดนี้ แต่ส่วนมากนางจะทำเองเพราะลำพังงานในไร่ก็แทบล้นมือพวกเขาแล้ว ดีนะที่แต่ละบ้านมีลูกมีหลานที่สามารถทำงานได้แทบจะทุกคนยกเว้นเด็กน้อยสามสี่คนที่ตามติดหานซูอิงเป็นโขยงนั้นเองนางพาไปถอนหญ้าก็ตามกันไปพาไปเก็บไม่นานก็เต็มตระกร้าใหญ่และแบ่งปันไปให้คนงานในไร่ครบทุกครัวเรือน ของอะไรบนเขานางกับสามีหาเจอทุกอย่าง ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ขึ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status