Share

บทที่ 2

last update Last Updated: 2025-03-22 16:00:47

หลังกินมื้อค่ำเสร็จทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน ตอนนี้อวี่หลิงกับอวี่ซิงกำลังนอนพูดคุยกันในเรื่องทั่วไป ทั้งสองสาวชวนกันขึ้นเขาตอนเช้ามืดอวี่หลิงบอกญาติสาวว่านางหายดีแล้วไม่ต้องเป็นห่วง นางจะพาไปเก็บผักป่าพรุ่งนี้ที่เจอไว้เมื่อวานว่าจะเดินไปพอดี แต่เห็นปลาในลำธารเยอะนางจึงเดินไปที่ลำธารก่อนจึงลื่นตกน้ำไป พรุ่งนี้จะขอไปแก้ตัวใหม่ ทั้งสาวสองนัดกันแล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อยหล้า แต่อวี่หลิงหลับและฝันไปเจอตากับยายรวมทั้งพ่อกับแม่ที่มาอวยพรที่นางจะแต่งงานและใช้ชีวิตที่ให้ให้ดีที่ได้โอกาสกลับมาเกิดใหม่ในครั้งนี้และทำความดีเอาไว้มากๆนะหลานรัก พร้อมมอบกำไลให้สายธารเธอจึงหยิบมาใส่เอาไว้ที่แขน ตายายบอกมันคือของวิเศษเป็นกำไลมิติ

"ยายให้หลานเป็นของขวัญแต่งงานไม่มีใครแย่งชิงเอาจากหลานได้ มีแค่หลานคนเดียวที่มองเห็นเอาละตายายกับพ่อแม่ของเจ้าหมดห่วงแล้ว" แล้วพวกเขาเดินเข้ามากอดสั่งลาหลานสาวสายธารร้องร้องให้กอดพ่อกับแม่และตายายแน่นไม่ยอมปล่อย

"แม่ขออวยพรให้ลูกของแม่จงโชคดีและมีความสุขตลอดไปนะลูกรัก"

"พ่อก็อวยพรด้วยเช่นเดียวกัน"

สายธารในร่างของอวี่หลิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาน้ำตาของเธอยังไหลเต็มสองแก้มของเธอเราฝันเหมือนจริงขนาดนั้นเลยหรือก่อนจะก้มลงดูกำไลที่แขนของตัวเองที่ตากับยายมอบให้และมันก็มีอยู่จริง!

โอ้ะพระเจ้าช่วยกล้วยทอดเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับเราอีกแล้วหรือนี้ นางจึงลองตั้งจิตขอดูของในมิติของตัวเองและสิ่งที่น่าตื่นเต้นก็คือบ้านไร่นาสวนผสมของตัวเองในมิติ สายธารวิ่งไปดูจนทั่วทุกที่ของไร่และบ้านสวนของเธอ

"ขอบพระคุณตากับยายมากๆเลยนะคะพ่อกับแม่ด้วยนะคะที่ไม่เคยทิ้งหนูเลย" สายธารส่งเสียงตะโกนขึ้นไปบนฟ้าและยกมือไหว้รูปของตายายพ่อแม่ในห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อเพราะรู้ว่าในบ้านหลังนี้มีทุกอย่างให้กินไม่มีวันหมดและเป็นภพเดิมของตัวเธอเองที่ซื้อหาเอาไว้มากมาย บ้างก็ปลูกเอาไว้จนเต็มไร่นาสวนผสมของเธอแล้วนั้นเอง

เธอจึงตั้งเวลาในมิติให้เร็วกว่าด้านนอกและนอนต่อไปจนเช้า จึงตื่นมาด้วยร่างกายที่สดชื่นแถมกินข้าวเช้าในมิติอาบน้ำจนเรียบร้อยแล้ว ถ้าเราเอาของออกไปให้คนในครอบครัวกินพวกเขาคงจะสงสัยนางน่าดูเอาวะซาลาเปาไส้ผักนี้ไปกินก็แล้วกันจึงจะดูไม่น่าเกียจจนเกินไป นางจึงแกล้งตื่นแต่เช้ามืดลุกมานวดแป้งทำซาลาเปาไส้ผักจนเต็มเข่ง เอาไว้ในครัวของครอบครัวของตากับยายและอาชายของนางเองรวมทั้งทุกคนในครอบครัวสามสิบลูกในเข่งร้อนๆที่ส่งกลิ่นหอมไปจนทุกคนเดินตามกลิ่นมาที่ครัว

"อ้าวอวี่หลิงหลานหายดีแล้วหรือจึงเข้าครัวทำอาหารเอง" อวี่จางเฉิงถามหลานสาว

"อาสะใภ้ต้มข้าวเอาไว้ให้หลานแล้วที่เรือนอาจึงเดินมาตาม แต่ได้กลิ่นหอมในครัวที่แท้เจ้าตื่นมาทำอาหารกินเองหรือ" อาของนางถามเพราะทุกคนกลัวว่านางจะเป็นไข้เพราะตกน้ำตกที่เย็นมาก

"อ้อพอดีเมื่อวานข้าได้หน่อไม้มาจากป่าและผักอีกนิดหน่อยนะเจ้าคะ เห็นที่ครัวมีแป้งจึงทำซาลาเปาเผื่อทุกคนด้วยเจ้าค่ะ" อวี่หลิงตอบและขอให้อาผู้ชายยกไปที่บ้านของตายายทั้งหมดนางบอกว่า

"ห่อใส่ตระกร้าเอาไว้แล้วจะขึ้นเขากับอวี่ซิงตอนเช้าเลยเจ้าค่ะท่านอา"

"เจ้าหายดีแล้วหรือหลิงเอ๋อร์" อวี่จางเฉิงถามหลานสาวด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ต้องรีบร้อนขึ้นเขาก็ได้ถึงบ้านเราจะจนแต่อาก็ไม่ยอมให้พวกเจ้าอดหรอกหนา" อาชายบอกหลานสาวกำพร้าที่พี่สาวทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

"ท่านอาอย่าได้เป็นห่วงข้าหายดีแล้วจริงๆเจ้าค่ะ วันนี้ว่าจะหาของดีมาให้ครอบครัวของเราให้ได้เยอะๆเลยละเจ้าค่ะ" นางตอบและยิ้มให้อาของนางจนตาหยี่ท่านอาของนางจึงวางใจและยกซาลาเปาออกไปที่เรือนของตัวเองโดยมีหลานสาวสะพายตระกร้าตามหลังไปติดๆเพราะอวี่ซิงนางตื่นและกลับไปที่บ้านก่อนอวี่หลิงเสียอีก

หลังจากกินมื้อเช้าที่ต้มข้าวใส่ผักใสๆให้ทุกคนได้กินในวันนี้สายธารนางมองดูข้าวต้มของบ้านตากับยายด้วยความหดหู่หัวใจ ที่พวกเขาต้องประหยัดขนาดไหนในแต่ละมื้อเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว นางสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทิ้งครอบครัวของตายายกับท่านอาอย่างแน่นอนดีนะที่นางทำซาลาเปามาเพื่อทุกคนจนอิ่ม ตากับยายจึงวางใจให้หลานสาวขึ้นเขาและให้ท่านอาไปด้วยเพราะอาหารของพวกเขาใกล้จะหมดแล้วนั้นเอง

ส่วนอาสะใภ้นางดูแลบ้านและดูพ่อแม่สามี อาสะใภ้นางไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ตั้งแต่คลอดลูกทั้งสองคนให้อาของอวี่หลิงนางจึงทำงานหนักไม่ค่อยได้จึงดูแลลูกกับพ่อแม่สามีรออยู่ที่บ้าน

สามคนอาหลานเดินขึ้นเขาไปก่อนยามเฉินพอขึ้นมาได้สูงพอสมควรอวี่หลิงจึงบอกว่าฝันถึงท่านเทพ

"เห็นวิธีดักสัตว์ใหม่ๆเมื่อคืนนี้ มีเทพมาบอกกับนางว่ามีผักชนิดไหนที่สามารถกินได้และเห็ดอีกมากมายท่านสงสารที่ข้าตกน้ำเมื่อวานนี้เจ้าค่ะ ท่านอาเรามาลองทำก็ไม่เสียหายนี้เจ้าค่ะ แล้วเราค่อยแยกย้ายกันไปเก็บผักป่ารอไปเจ้าค่ะท่านอาข้าเล็งเอาไว้แล้วว่ามันน่าจะอยู่ฝั่งโน้นนะเจ้าคะ ที่คนไม่ค่อยเข้าไปและท่านยังบอกว่าข้าจะโชคดีได้ของกลับไปที่บ้านมากมายเลยละเจ้าค่ะ"

สองพ่อลูกได้แต่มองหน้ากันและเดินตามหลานสาวไปดูตามที่นางบอกและกำชับว่าอย่าเข้าไปลึกมากมันอันตราย อวี่หลิงก็รับปากเดินไปทางที่ชาวบ้านไม่กล้าเข้าไปนอกจากพวกนายพรานเท่านั้นก็มีรอยเท้าคนขึ้นไปหาล่าสัตว์ประปราย อวี่หลิงนางเอามีดที่ถือมาด้วยตวัดไปที่ตรงทางเดินเพื่อไล่สัตว์มีพิษหรืองูตามทางเดิน

เดินมาได้สองเค่อนางจึงพาทุกคนเลี้ยวขวาเดินเข้าไปอีกไม่ไกลก็เจอที่จะวางกับดักแล้ว นางจึงขอให้ท่านอาขุดหลุมและเอาใบไม้ปิดเอาไว้สักสามหลุมตามที่นางปักไม้เอาไว้ให้แล้ว ก่อนจะแยกตัวไปวางกับดักที่นางอ้างว่าได้หัดทำตั้งแต่เช้ามืดตามที่ท่านเทพสอนทั้งสองคนพ่อลูกจึงเชื่อและไม่ซักถามนางให้นางหนักใจ

นางสอนให้อวี่ซิงวางกับดักไก่ป่าและกระต่ายป่าเพื่อจะได้ช่วยเหลือพ่อแม่ตายายให้หลุดพ้นจากความอดอยากก่อนที่นางจะแต่งออกไปจากบ้าน ต้องพาท่านอาและอวี่ซิงของใส่ในห้องเสบียงให้เต็มก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้ว่าที่สามีล่าสัตว์ได้พอมาเป็นสินสอดให้นางได้แล้วหรือยัง คิดไปก็สอนญาติผู้น้องทำไปด้วยพร้อมๆกันจนวางครบหมดสิบอันจึงเริ่มเก็บผักป่าแยกไปอีกทางที่พอดีกับท่านอาเดิมตามมาที่พวกนางวางกับดัก จากนั้นนางจึงพาทั้งสองเลี้ยวไปอีกทางที่ได้ยินเสียงน้ำไหลคงจะไหลมาจากบนเขาและไหลลงไปข้างหมู่บ้านให้ชาวบ้านได้กินได้ใช้นั้นเองและคงจะเป็นลำธารเดียวกันกับที่นางตกไปเมื่อวานนี้อย่างแน่นอน

ซึ่งมีผักป่ามากมายให้เก็บใส่ตระกร้าจนได้คนละครึ่งแล้ว นางพบทั้งเห็ดหูหนูเห็ดหอมแห้งและสดอีกมากมาย

"เห็นไหมท่านอาข้าบอกแล้วว่าวันนี้พวกเราจะโชคดีเราได้กันจนเต็มตระกร้าแล้ว โน้นใกล้จะถึงลำธารแล้วเจ้าค่ะ ไปพวกเราไปพักกินมื้อเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยจับปลาไปย่างเป็นมื้อเย็นกัน พวกเราต้องขึ้นมาทุกวันเพื่อเตรียมอาหารใส่หน้าหนาวที่จะถึงนี้อีกสี่เดือนเท่านั้นท่านอาก็เห็นแล้วว่าซาลาเปาที่ข้าทำเมื่อเช้านี้ทำจากหน่อไม้และมันก็กินได้ ไม่มีพิษถ้าเราต้มจนมันหายขมและนำมาแกงก็อร่อยมากเลยนะเจ้าคะ ผัดก็ได้ทำหน่อไม้ดองเอาไว้กินได้นานปีเลยและนำไปตากแห้งหรือนึ่งให้สุกใส่ใหเก็บเอาไว้กินหน้าหนาวเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ท่านอาลองเอาไม้ไผ่กลับไปด้วยสักสองลำให้ท่านตาทำที่ดักปลาข้าจะบอกวิธีทำเองเจ้าค่ะ" อวี่จางเฉิงถามหลานสาวว่า

"ท่านเทพบอกทุกอย่างให้หลานเลยหรือหลานเอ๋อร์ต่อไปนี้ครอบครัวของพวกเราคงพ้นจากความอดอยากแล้วอาดีใจยิ่งนัก" เขาลุกขึ้นทำความเคารพที่ภูเขาที่สอนวิธีหาอาหารให้กับหลานสาวของเขาด้วยความเคารพต่อทวยเทพบนเทือกเขาแห่งนี้

เอาวะข้าขอแอบอ้างท่านเทพนะเจ้าคะอวี่หลิงนางคิดในใจ

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 3

    พอหานตงเทียนพูดจบก็มีเสียงอือฮากันทั่วทั้งบริเวณลานบ้านของตากับยาย สายธารในร่างของอวี่หลิงมองหน้าของว่าที่สามีในอนาคต เขารูปร่างสูงใหญ่ผิวออกไปทางดำแดงเพราะตากแดดกลางแจ้งจะให้ขาวเหมือนบัณฑิตคงจะไม่ได้ หน้าซีกที่ไม่ปิดก็มีหนวดเคราแต่ฝั่งที่ปิดเอาไว้แค่ที่ดวงตามองไปเหมือนโจรสลัดในทะเลเลยสายธารคิดในใจเอาวะไหนๆเราก็ตายจนจากมาเข้าร่างคนอื่นแล้วคงมีคนอยากให้เรามาละนะ เธอคิดปลอบใจตัวเองหลังจากมองหน้าของวาที่สามีของตัวเองจนพอใจแล้ว ถึงแม้จะมีรอยแผลเป็นยาวลงมาข้างแก้มที่เด็กมองเห็นแล้วกลัว เพราะเขาไว้หนวดจึงทำให้แม้แต่สาวๆในหมู่บ้านยังมองนายพรานตาบอดด้วยความรังเกียจ เขาจึงไม่ค่อยเข้ามาในหมู่บ้านเท่าไรเวลาที่ไปขายสัตว์ป่าเขาก็ไปตั้งแต่ยามเหมาทุกคนจึงไม่ค่อยเห็นหน้าพรานหนุ่มแต่ถ้าเจอก็พากันวิ่งหนีเหมือนเขาจะมาเอาชีวิตใครไปเสียอย่างงั้นหานตงเทียนก็มองสาวน้อยว่าที่ภรรยาที่มองหน้าเขาด้วยเช่นเดียวกัน สองสายตาสบกันใจของพรานหนุ่มเต้นรัวนี้เขาเป็นอะไรอยู่มาได้ยี่สิบสองหนาวไม่เคยสนใจผู้หญิงในหมู่บ้านเลยสักครั้ง แต่สบกับดวงตาที่ใสซื่อของนางแล้วใจของเขาสั่นไหวจนยกมือจับหน้าอกตัวเองหรือเราจะไม่สบายกัน หาน

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 4

    หลังจากพูดคุยกันเข้าใจแล้วสองพี่น้องหานก็เดินทางกลับไปที่บ้านเชิงเขาของพวกเขาสามคนพี่น้อง ที่อาศัยอยู่พอมาถึงก็เจอกับน้องสาวที่ชะเง้อคอมองว่าพี่ชายของนางที่ไปดูกับดักและเก็บผักป่าทำไมจึงนานมากเช่นนี้ทำให้สาวน้อยหานซูอิงเป็นห่วงพี่ทั้งสองของตัวเองมาก พอมองเห็นพี่ชายกับฝาแฝดของตัวเองมาถึง นางจึงวิ่งไปหาด้วยความดีใจ"พี่ใหญ่พี่รองพวกท่านกลับมากันแล้วหรือเจ้าคะ ข้าดีใจยิ่งนักทำไมถึงไปนานมากละเจ้าคะข้าเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเรื่อง" นางรัวคำถามใส่พี่ชายทั้งสองทันทีที่เจอหน้าหานตงเทียนเอามือลูบหัวน้องสาวคนเล็กด้วยความอ่อนโยน"ไม่มีอะไรพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ" เขาตอบน้องสาวก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านของทั้งสามคนไป ส่วนพี่ชายใหญ่สร้างกระท่อมไม้ไผ่ขึ้นมาอีกหลังหนึ่งที่ทำเหมือนบ้านทั้งหลังเลยมีห้องนอนห้องโถงและอยู่ไกลกันเขาไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้เรือนไม้นี้แต่งภรรยาเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ก็ไม่ใช่ไม้ไผ่อย่างเดียว ไม้เนื้อแข็งที่เขากับน้องชายตัดลงมาสร้างเอาไว้ใช้ ใช้เวลาเป็นเดือนเอาเวลาหลังจากขึ้นเขาล่าสัตว์มาทำกับน้องชายสองคนจนแล้วเสร็จและหานตงเทียนยังไม่ได้ขึ้นนอนเลยสักคืนวันนี้หลังจากกินมื้อเช้าแล้วเขาจะทำค

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 5

    "ท่านไปตัดไม้ไผ่มาให้ข้าสักลำหน่อยสิเจ้าคะ ข้าจะลองทำที่ดักปลาก่อนที่เราจะกลับไปเก็บกับดักแล้วกลับลงไปหมู่บ้านเลยทีเดียว ถ้ามันดีข้าจะให้ท่านตาทำให้หลายๆอันนำไปทำปลาตากแห้งเอาไว้กินหน้าหนาวด้วยเจ้าค่ะถ้าเยอะเราก็เอาเอาไปขายในตลาด" อวี่หลิงบอกท่านอาของนาง"ได้สิเดี๋ยวอาจะไปตัดมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้ละหลิงเอ๋อร์"พออาของนางเดินไปที่ป่าไผ่ อวี่หลิงก็ลุกขึ้นเดินสำรวจในลำธารว่ามีปลากุ้งเยอะมากไหมนางพันขากางเกงขึ้นเหนือเข่าลงไปส่องดูกุ้งตามโขดหินไปเรื่อยๆโดยมีอวี่ซิงเดินตามข้างๆเพราะกว่าว่านางจะลื่นล้มอีกนั้นเองและลำธารข้างบนนี้ก็ไม่ทำให้นางผิดหวังเพราะมันไม่ค่อยมีคนขึ้นมาหาอาหารทางฝั่งนี้นั้นเอง พวกผู้หญิงชาวบ้านส่วนมากจะหาอยู่รอบนอกไม่กล้าเข้ามาในป่าลึกรวมทั้งเจ้าของร่างเดิมนางก็จะหาตามตีนเขาพอประทังชีวิตไปในแต่ละวันกับญาติสาวของนาง"ซิงเอ๋อร์เจ้ามาดูนี้เร็วกุ้งมีแต่ตัวโตๆทั้งนั้นเลย ไปเทผักรวมกันเอาตระกล้ามาใส่กุ้งด้วยดีกว่าไหม" นางถามอวี่ซิง"ไม่ต้องก็ได้ข้ามีถุงผ้านี้ไงหลิงเอ๋อร์เอาใส่ไปก่อนก็ได้ แต่ว่ามันกินได้จริงๆหรือหลิงเอ๋อร์ข้าไม่เคยกินเลยนะมันน่ากลัวดูตามันสิมีกล้ามเหมือนปีศาจเลย" น

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 6

    พอเดินมาถึงที่วางกับดักทั้งสามคนก็แยกกันไปเก็บกับดักของตัวเอง อวี่หลิงมาเจอก็เห็นกับดักของนางติดไก่ป่ามาหกตัว ของอวี่ซิงได้กระต่ายป่ามาสองตัวทั้งสองคนจึงเดินขึ้นไปอีกพอประมาณ"วางทิ้งเอาไว้อีกสักคืนก็น่าจะดีนะซิงเอ๋อร์ข้าว่าจะได้มาดูพร้อมปลาของพวกเราเช่นไรละดีไหม" สองพี่น้องปรึกษากันก่อนจะแยกกันวางกับดักกันต่อและเดินมารออาของนางตรงทางแยกนั้นเองอวี่ซิงทั้งตื่นเต้นและดีใจที่นางสามารถจับกระต่ายได้สองตัวยังไม่ตายนางมัดขามันเอาไว้ก่อนอย่างดีกันมันกระโดดหนีน่าเสียดายแย่สิถ้าหนีไปเกิดมาพึ่งจะเป็นครั้งแรกที่นางจับได้ส่วนอวี่หลิงนางก็มัดขาไก่และทำเหมือนชะรอมเอาไก่ยัดเข้าไปในนั้นเลยกันมันตาย นางตัดเอาเถาวัลย์นั้นมาทำแก้ขัดไปก่อนและยื่นให้อวี่ซิงใส่กระต่ายของนางด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งยังตัดไม้มาทำไม้หาบอีกต่างหากนางเอาถุงหอยกับกุ้งคนละข้างและเอาไก่ใส่ข้างถุงหอยนั้นเอง อวี่ซิงจึงทำตามนางบ้างแต่ได้ยินเสียงท่านอาเรียกเสียก่อน"หลิงเอ๋อร์ซิงเอ๋อรพวกเจ้ามาช่วยข้าลากหมูป่าหน่อยมันตัวใหญ่มาก" ตอนนี้ท่านอาของนางร่างเต็มไปด้วยเหงื่อกว่าจะเอาหมูขึ้นมาจากหลุมได้ มันตกลงไปขาหักเขาจึงฆ่ามันจนตายและจับมัดด้วย

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 7

    ลูกชายของทานอาอวี่จางเฉิงมายืนรอพ่อที่หน้าบ้านพอเห็นพ่อลากหมูป่ามาตามทางเขาดีใจวิ่งเข้าบ้านมาบอกแม่ให้ออกไปดูพ่อ"ท่านพ่อได้หมู่ป่ามาขอรับ ข้าเห็นท่านพ่อกำลังลากมาใกล้จะถึงบ้านของพวกเราแล้วขอรับท่านแม่ท่านตาท่านยายไปดูหน้าบ้านเลยถ้าไม่เชื่อข้า" เสียงของลูกชายคนเล็กของบ้านตะโกนบอกแม่ของตนเองทุกคนจึงรีบเดินออกมาดูที่หน้าบ้านก็พอดีกับอวี่จางเฉิงกับนายพรานหานลากหมูเข้ามาถึงในบ้านแล้ว กำลังลากต่อไปที่หลังบ้านก่อน จึงพากันมานั่งที่แคร่พักเหนื่อย"ขอบใจเจ้ามากหานตงเทียนถ้าไม่พบเจ้าพวกข้าทั้งสามคนคงมาถึงบ้านมืดค่ำอย่างแน่นอนเพราะแรงของลูกสาวกับหลานของข้าไม่มีมากขนาดนั้น" อวี่จางเฉิงบอกว่าที่หลานเขยของตัวเอง"ไม่เป็นไรขอรับท่านจางเฉิงอีกไม่กี่วันข้าก็จะแต่อวี่หลิงเข้าบ้านแล้วข้ายินดีช่วยเหลือครอบครัวของภรรยาขอรับ" เขาตอบรับคำขอบคุณยังกล่าวมาถึงนางอีกทุกคนจึงหันไปมองหลานสาวตัวเองยิ้มๆ"เอาละพักเหนื่อยแล้วก็ช่วยจางเฉิงแล่หมูด้วยนะหานตงเทียนจะได้นำเนื้อหมูไปทำมื้อค่ำให้กับน้องของเจ้าด้วย""ขอรับ""แล้วนี้นังหนูมันได้อะไรมากันจนเต็มตระกร้าไปหมด" ท่านตาถามหลานสาวตอนนี้ทุกคนนั่งดื่มน้ำด้วยความหิว"

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 8

    "พี่ใหญ่ท่านมามืดเลยนะขอรับวันนี้ไหนบอกว่าแค่ขึ้นไปวางกับดักอย่างไรเล่า" น้องชายถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วงพวกเขามีกันแค่สามคนพี่น้องถ้าไม่มีพี่ชายใหญ่สองพี่น้องต้องตายตามพี่ชายไปอย่างแน่นอนเพราะคนในหมู่บ้านรังเกียจพวกเขาที่มีพี่ชายตาบอดจนไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลยสักคนพวกเขาจึงมีกันแค่สามคนเท่านั้น"อ้อพอดีพี่เจอครอบครัวของว่าที่พี่สะใภ้ของพวกเจ้านางขึ้นไปหาของป่าจึงเจอ พวกนางโชคดีได้หมูป่าตัวใหญ่ลากกันลงมาถึงครึ่งทางที่พี่ลงเขามาพอดีจึงช่วยพวกเขาลากเข้าไปที่บ้านและช่วยชำแหละหมูป่าจนเสร็จได้เนื้อหมูมาเยอะแยะเลยในตระกร้าข้างหลังพี่ ยังมีในห่อผ้านี้ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเจ้านางบอกว่าเป็นอาหารใหม่ที่นางเจอในป่าจึงทำเผื่อพวกเราพร้อมกับครอบครัวของนางด้วย นี้ไงเจ้าเอาไปขึ้นโต๊ะอาหารเถิด" หานตงเทียนยกน้องห่อผ้าให้น้องสาวคนเล็กนำไปเปิดใส่ถ้วยกินมื้อค่ำกัน"ข้าอยากเจอหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ยิ่งนักเห็นพี่ชายรองบอกนางน่ารักมากพูดจาไพเราะมากๆเลยเจ้าค่ะ วันนี้พวกข้าก็ทำความสะอาดบ้านรอนางแล้วนะเจ้าคะ" นางบอกก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปในบ้านพร้อมพี่ชายที่เดินตามหลังนางมาติดๆ"เดี๋ยวก็ได้เจอ กินข้าวก่อนค่อยไปหมักหมูใ

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 9

    ยามเหมาสามคนอาหลานได้เวลาตื่นนอน อวี่หลิงเตรียมซาลาเปาไส้หมูใส่ห่อผ่าและเอากระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำดื่มในมิติของนางสามกระบอกให้กับสองพ่อลูก นางแยกห่อซาลาเปาอีกห่อเอาไว้ให้กับว่าที่สามีที่นัดกันขึ้นเขาไปเก็บกับดักด้วยเช่นเดียวกันเพราะชายหนุ่มไปเขาฝั่งซ้ายนางกับท่านอาไปฝั่งขวา จึงนัดเจอกันที่ทางพบกันตรงทางแยกที่ไปเก็บกับดัก พอเตรียมของครบทั้งสามคนก็รีบออกจากบ้านทันที นางบอกอาสะใภ้ไว้แล้วว่าให้ดูหม้อตุ๋นหมูให้นางด้วยมันเปื่อยแล้วเพียงแต่ดูไฟให้อุ่นตลอดก็พอซาลาเปาในเข่งนางอุ่นเอาไว้สำหรับทุกคนแล้วท่านอาของนางเดินนำหน้าถือคบไฟส่องนำทาง สองสาวเดินตามหลังอวี่หลิงรั้งท้ายนางอยากเอาไฟของนางออกมาใช้แต่คงทำไม่ได้เพราะความลับยังไม่อยากเปิดเผยทั้งกลัวว่าครอบครัวของร่างเดิมจะตกใจกลัวนางของให้มั่นใจเสียก่อนตอนนี้ตามน้ำไปก่อนช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นจากความลำบากเสียก่อนเดินขึ้นเขามาครึ่งชั่วยามก็ถึงทางแยกที่จะเลี้ยวขวาหานตงเทียนยืนรออยู่ตรงทางแยกตามที่บอกเอาไว้"อ้างตงเทียนมาถึงนานแล้วหรือ" อวี่จางเฉิงถามว่าที่หลานเขยพอมองเห็นว่าเขายืนรอทุกคนอยู่ก่อนแล้ว"ข้าพึ่งมาถึงสักครู่ขอรับท่าอวี่จาง" เขาตอบและมองไปข้างห

    Last Updated : 2025-03-22
  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 10

    อวี่หลิงมองลงไปที่ก้นหลุมเห็นหมูป่าสามตัวนอนหลับพวกมันคงจะเหนื่อยทั้งคืนที่ตกลงไปจึงวิ่งในหลุมจนหมดแรง มันคงเป็นครอบครัวเดียวกันที่เดินมาหากินพร้อมกันจนตกลงไปในหลุมทั้งสามตัวเลยสงสัยความลับเราคงต้องบอกท่านอากับญาติผู้น้องแล้วกระมังอวี่หลิงคิดก่อนที่จะเงยหน้าเรียกสองพ่อลูก"ท่านอาข้ามีความลับจะบอกข้าสามารถไว้ใจพวกท่านเพราะข้าถือว่าคือคนในครอบครัวของข้าและสิ่งที่ข้าจะบอกพวกท่านทั้งสองขอให้เก็บเป็นความลับไปจนตายได้ไหมเจ้าคะ ถึงแม้จะไม่มีใครมาแย่งมันจากข้าไปได้แต่ข้าก็ไม่อยากให้ใครรู้โดยไม่จำเป็นพวกท่านรับปากข้าได้ไหมเจ้าคะ" นางถามท่านอาและลูกสาวของท่านอาของนาง"หลิงเอ๋อร์ถึงแม้ครอบครัวเราจะยากจนแต่อาคนนี้ไม่เคยเอาเปรียบหรือรังแกเจ้า ข้ารักเจ้าเท่าลูกสาวของข้าคนหนึ่งที่พี่สาวทิ้งให้ข้าดูแลเจ้ามาเจ้าไม่เชื่อใจข้าอีกหรือ" ท่านอาถามนางกับด้วยความน้อยใจ"ไม่ใช่นะเจ้าคะแต่สิ่งที่ข้าจะบอกมันเหลือเชื่อมากต่างหากละเจ้าคะพวกท่านอย่าได้ตกใจไปละถ้าข้าบอกแล้ว" นางย้ำอีกอวี่ซิงพยักหน้ายิกๆ"ข้าสาบานด้วยความจริงใ-" นางยังพูดไม่จบอวี่หลิงนางเอามือปิดปากของนางเอาไว้ก่อนและส่งเสียงอือๆในลำคอ"พอเลยข้าเชื่

    Last Updated : 2025-03-22

Latest chapter

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 56

    ในที่สุดอวี่หลิงนางก็เจ็บท้องคลอดลูกในตอนกลางคืนที่สามีเตรียมหมอตำแยเอาไว้สามคนเถ้าแก่ร้านทำเครื่องประดับหามาให้สำหรับทำคลอดกับอวี่หลิงโดยเฉพาะ ตอนดึกในห้องนอนในมิติกับสามีนางปวดท้องจนพาสามีออกมาจากในมิติมานอนในห้องที่เตรียมเอาไว้คลอด หานตงเทียนเรียกน้องสาวเสียงดังให้ต้มน้ำช่วยหมอตำแยเสียงดังตื่นเต้นทั้งร้อนรนไปหมดเสียงตีเกราะดังขึ้นคนงานในไร่รีบลุกไปที่บ้านของเจ้านายทันทีที่ตอนนี้นายหญิงคงกำลังเจ็บท้องจะคลอดนายน้อยหรือคุณหนูของไร่แล้ว ทุกคนจึงรีบมาช่วยกันต้มน้ำคอยรับใช้ว่าในห้องทำคลอดของนายหญิงต้องการอะไรบ้างเพราะทุกคนต่างก็รอคอยนายน้อยคุณหนูน้อยกันทุกคนหานตงเทียนเดินวนเวียนที่หน้าประตูห้าทำคลอดจนหานซูอิงตาลายไปหมดรวมทั้งหานตงเหวินด้วยที่ไปส่งข่าวบอกความให้คนที่บ้านของท่านตาอวี่เซี่ยท่านยายกับท่านอาของนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ปวดท้องจะคลอดลูกแล้วครอบครัวอวี่จึงรีบมาที่บ้านของนางกันทุกคนยกเว้นอวี่ซิงที่จะมาในตอนเช้าเพราะท้องของนางก็ใหญ่โตไม่แพ้กันกับอวี่หลิงเสียงกรีดร้องของเมียรักหานตงเทียนใจจะขาดเขาอยากเจ็บแทนนางทุกอย่างถ้าเลือกได้นางบอกว่าคนสมัยนี้คลอดลูกน่ากลัวเพราะไม่มีโรงหมอที่ใหญ่

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 55

    หลังจากช่วยชาวบ้านและคนในเมืองนี้ก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว แต่ข่าวการช่วยเหลือจากสองครอบครัวที่นายน้อยหลี่ออกหน้าให้แทน นายอำเภอแจ้งบอกกับชาวบ้านว่าที่ผ่านหน้าหนาวมาได้ในหนึ่งเดือนที่หนักสุดเพราะขาดจากการติดต่อจากเมืองหลวงและไม่มีเสบียงส่งมาได้เพราะพายุหิมะที่ตกหนัก ที่ทุกครอบครัวของชาวบ้านที่ได้ของแจกจ่ายมาจากสามครอบครัวคือเหลาอาหารของนายน้อยหลี่และครอบครัวตระกูลอวี่กับครอบครัวหานแห่งหมู่บ้านให่หนาน ชาวบ้านธรรมดาที่ยึดอาชีพทำสวนผักขายที่นำข้าวปลาอาหารมาแจกจ่ายในตอนที่หิมะตกหนักที่ผ่านมาสร้างชื่อเสียงให้กับสามครอบครัวในอำเภอนี้เป็นอย่างมาก จนนายอำเภอออกมาขอบคุณถึงที่บ้านเชิงเขาของสองครอบครัวตาหลานและได้รางวัลแห่งการทำดีที่นายอำเภอส่งไปที่เมืองหลวงเรื่องการบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านตอนที่พายุหิมะถล่ม เป็นหน้าหนาวที่ยาวนานถึงหกเดือนตอนนี้ที่บ้านไร่พลิกหน้าดินและหว่านข้าวในที่ดินที่แบ่งเอาไว้ปลูกข้าวสามร้อยกว่าหมู่ ผักก็ทำการปลูกจนหมดทุกแปลงแล้วที่ผ่านมาทำตำลึงให้กับสองครอบครัวตาหลานมากมาย จนท่านยายร่ำให้ด้วยความดีใจที่ทุกวันนี้ไม่ต้องกลัวจะกับไปลำบากอีกต่อไปเพราะหลานสาวได้ทำอาชีพที่ยั่ง

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 54

    "ตามที่จริงข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ายินดีช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกันเอาเป็นว่าข้าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้ทุกครอบครัวในหมู่บ้านของพวกเราเลย ท่านลุงก็ไปบอกให้พวกเขามารับที่หน้าบ้านของข้าได้เลยหรือท่านลุงจะรับไปแจกแทนข้าก็ได้เพราะบางครอบครัวพวกเขาต่างรังเกียจครอบครัวของสามีข้าคงไม่กล้ามารับด้วยตัวเองก็ได้" นางบอกให้หัวหน้าหมู่บ้านได้รับรู้"ถ้าพวกมันคิดเช่นนั้นก็พากันอดตายไปเถอะข้าจะไปประกาศให้รับรู้กันทั้งหมู่บ้าน ใครไม่มาก็ไม่ต้องเอาในเมื่อจิตใจแคบแคบต่อพวกเจ้าเองข้าก็คงไปช่วยเหลือพวกเขาไม่ได้แต่ที่วิ่งมาที่บ้านของข้าก็มีแต่พวกที่เคยรังเกียจหานตงเทียนนะส่วนใหญ่" หัวหน้าหมู่บ้านบอกกับอวี่หลิง"ข้าไม่เป็นอะไรหรอกขอรับท่านลุงข้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้แต่อย่าเข้ามาล้ำเส้นข้าก็พอ" หานตงเทียนตอบกลับไป อวี่หลิงจึงถามท่านตาเรื่องนี้ด้วย"จะช่วยเหลือชาวเมืองร่วมกันกับข้าไหมเจ้าคะท่านตาท่านอา ข้าอยากช่วยคนที่ลำบากพวกเขาคงจะมีชีวิตไม่ต่างกับพวกเราเหมือนเมื่อก่อนข้าสงสารเด็กกับคนแก่เจ้าค่ะ ในเขตอำเภอข้าจะให้นายน้อยหลี่ออกหน้าให้เพราะข้าไม่ชอบความวุ่นวาย จะส่งของไปให้ห

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 53

    หน้าหนาวนี้ยาวนานถึงหกเดือนข้าวของที่ชาวบ้านพากันซื้อมาตุนเอาไว้กำลังขาดแคลนเพราะว่าทุกปีจะหนาวแค่สามถึงสี่เดือน แต่ปีนี้เกิดพายุหิมะถล่มในหลายเมือง ดีที่ก่อนที่พายุจะถล่มหนักนายน้อยหลี่ได้ขนส่งผักผลไม้ส่งไปทุกเมืองเพียงพอต่อการทำอาหารและขายในหนึ่งเดือนตอนนี้จึงหยุดส่งมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเพราะหิมะตกหนักมาก ทั้งยังมีพายุอีกเขาจึงเอาความปลอดภัยของคนงานและม้าเอาไว้ก่อนเพราะที่ส่งไปก็มากมายพอขายแล้วในตัวเมืองก็วุ่ยวายเพราะพายุหิมะถล่มคนก็ขาดแคลนเสบียงเพราะมันเข้าเดือนที่ห้าแล้วมีเพียงงานของอวี่หลิงกับท่านอาที่ไม่ขาดผักและอาหารต่อให้หนาวทั้งปีอวี่หลิงนางก็ยังอยู่ได้อย่างสบาย ตอนในหมู่บ้านคงกำลังวุ่นวายไหนจะพายุถล่มไหนจะขาดอาหารการกินทั้งกลัวว่าบ้านจะรับน้ำหนักไม่ไหวถล่มลงมาใส่คนในครอบครัวอีก"ท่านพี่หนาวนี้ทำไมยาวนานจังเลยละเจ้าคะ ข้าว่าคนในหมู่บ้านและตัวเมืองคงวุ่นวายน่าดูนี้ก็ห้าเดือนแล้วยังไม่มีวี่แววว่าหิมะจะหยุดตกเลย ข้าว่าอากาศมันแปรปวนยิ่งนักปีนี้ดีนะเจ้าคะที่ไร่ของเราไม่ขาดแคลนอาหารการกินข้าสงสารชาวบ้านที่ไม่มีตำลึงพอที่จะตุนเสบียงได้ยาวนานหลานเดือนทั้งคนไร้บ้านอีกเฮ้อ" นางถออนหา

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 52

    ในที่สุดการเก็บผลชีกวาก็เสร็จไปเรียบร้อยอวี่หลิงนางจัดงานเลี้ยงให้กับรายได้ที่ขายทั้งผักรอบแรกกับแตงโมนางได้ตำลึงมาหลายแสน นางจึงฉลองให้กับทุกคน จนแทบจะคลานออกจากวงของงานเลี้ยงกันเลยทีเดียวและคนงานนางยังให้พิเศษกับครอบครัวของคนงานของนางครัวละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน ให้เด็กน้อยทั้งสิบคนอีกคนละยี่สิบตำลึงเงินให้ทุกคนมีกำลึงใจทำงานให้นางกันทุกคนส่วนเด็กน้อยที่หัดปักผ้าสามสี่คนลูกของคนงานนางยังให้คนละห้าตำลึงเงินพวกเขาจะได้มีกำลังใจในการทำงานยิ่งๆขึ้นไป อีกทั้งยังทำตำลึงให้เลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวอีกต่อไปในภายภาคหน้ามีเพียงครอบครัวของท่านตากับท่านอาของนางที่ไม่รับตำลึงจากหลานสาวแต่ให้ทำอาหารที่อร่อยให้กินก็พอแล้ว เพราะท่านอาได้ตำลึงเป็นแสนมาเช่นเดียวกันในตอนนี้ทั้งสองครอบครัวไม่ขาดตำลึงทั้งยังหามาได้ทุกวันจากการส่งปลาทุกวันอีกที่เหลาอาหารทั้งสองสาขาของนายน้อยหลี่เหลียงเฉิน และท่านก็ยังจ่ายค่าเหนื่อยให้กับคนงานทุกคนในไร่เช่นเดียวกันกับหลานสาวด้วยทั้งสองไร่เพราะใช้ระบบเดียวกันทุกอย่างและคนที่ได้กำไรมากสุดคือนายน้อยหลี่นั้นเอง แต่อวี่หลิงนางรับมาสามเด้งเลยทั้งค่าสูตรอาหารทั้งส่วนแบ่งหนึ่งส่วนจ

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 51

    ในที่สุดผักที่บ้านของท่านอาของนางก็ตัดเสร็จใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เท่ากัน ตอนนี้กำลังไปเก็บชีกวาที่ไร่ของอวี่หลิงเกือบสามสิบหมู่รถม้าวิ่งเข้าออกที่บ้านไร่เชิงเขาทุกวัน ครอบครัวของท่านอาก็มาช่วยนางที่ไร่กันทุกคนเพราะแตงโมที่ไร่ของนางมีแต่ลูกใหญ่ๆเนื้อสีแดงหวานมากจนนายน้อยหลี่ต้องเหมารถม้ามาช่วยอีกจากต่างอำเภอใกล้เคียงที่มีสาขาของเหลาอาหารของเขา โดยผู้ดูแลเหลาหารถม้ามาให้ห้าสิบคันเลยจึงจะพอขนส่งแตงโมและผักส่งไปต่างเมืองแต่ก็แทบจะไม่พอขายสร้างกำไรให้นายน้อยหลี่จนยิ้มแก้มแทบจะแตกหลังจากวันที่เก็บผักวันสุดท้ายท่านอาได้เลี้ยงฉลองให้กับคนงานและคนที่มารับจ้างกันทุกคนรวมทั้งครอบครัวของอวี่หลิงด้วย นายน้อยหลี่ดื่มเหล้าของอวี่หลิงจนเมาได้ที่ก็สารภาพรักอวี่ซิงจนนางอายม้วนหลบหลังอวี่หลิงตลอดเวลา นางบอกกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่นางเป็นคนบ้านป่าคงไม่สามารถไปเป็นฮูหยินของเขาได้ที่เมืองหลวงได้และนางจะอยู่ที่บ้านไร่ไม่จากไปไหนจากท่านพ่อท่ายแม่ตากับยายและอวี่หลิงญาติของนางเอง ซึ่งนายน้อยหลี่ก็บอกว่าเขาจะอยู่ที่นี้เพราะบิดายกเหลาอาหารให้สองสาขาที่หุ้นกันกับหลงจู๊ดูแลทั้งสองสาขา และคงต้องอยู่ที่นี้ตลอดไปจะกลับเ

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 50

    เป็นเช้าที่ปวดเมื่อยที่เอวมากที่สุดอวี่หลิงคิดวันนี้นางตื่นเกือบยามซื่อเพราะเมื่อคืนพากันดื่มสามคนกับอาสะใภ้และอวี่ซิง ยิ่งดื่มยิ่งมันส์จนไม่รู้ว่าตัวเองเมาสามีต้องประคองเข้าบ้าน ไม่ต่างกันกับอาสะใภ้และลูกสาวที่ตอนนี้กำลังดื่มน้ำแกงแก้เมาจนไม่ได้ออกไปตัดผัดช่วยคนงาน มีเพียงบิดากับท่านตาที่ไปดูคนงานแต่หานตงเทียนก็ส่งหัวหน้าครอบครัวคนงานในไร่ของตัวเองไปช่วยก่อนเพราะต้องดูแลเมียรักที่ยังไม่ตื่นเช่นเดียวกัน เขาก็ให้น้องสาวทำน้ำแกงแก้เมาให้กับพี่สะใภ้ใหญ่เช่นเดียวกันพอนางย่อนขาลงเตียงเสียงประตูเปิดสามีก็เดินเข้ามาในห้องถามไถ่ภรรยาด้วยความเป็นห่วง"ปวดหัวไหมหลิงเอ๋อร์" หานตงเทียนยกน้ำแกงแก้เมาเข้ามาด้วยและป้อนให้นางถึงปากเลยทีเดียว"ดื่มสักหน่อยเถิดน้องจะได้ไม่ปวดหัว" เขาบอกเมียรักเอาถ้วยจ่อปากนางเลยจะไม่ดื่มก็ไม่ได้ก็สามีทำมาให้ขนาดนี้ นางจึงปิดจมูกและกลั้นใจดื่มไปจนหมดถ้วยด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบาย สามีจึงเอาก้อนน้ำผึ้งใส่ปากนางจึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"ดีขึ้นไหม" เขาถามภรรยากอดนางแนบอกเพราะกลั้นขำที่มองใบหน้าตลกที่นางทำหน้าตอนดื่มยาแกเมา "เจ้าค่ะข้าดีขึ้นแล้วและอยากอาบน้ำมากทั้งหิวมากๆด้

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 49

    ตัดผักที่บ้านไร่ของอวี่หลิงอาทิตย์หนึ่งนายน้อยหลี่แทบจะไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้านในเมือง มื้อเช้ากับมื้อเที่ยงกินที่บ้านของอวี่หลิงเพราะติดใจฝีมือของอวี่หลิงกับหานซูอิงและได้เมนูใหม่ๆกลับไปให้หลงจู๊อีกหลายรายการไก่ย่าง ปลาเผา กุ้งเผาที่น้ำจิ้มรสเด็ดจากไอ้เม็ดสีแดงสีเขียวที่นางเรียกว่าพริกที่กินเข้าไปทั้งร้อนและชาลิ้นน้ำตาแทบไหลแต่ก็ยังอดกินไม่ได้อยู่ดี ในไร่ของนางยังปลูกมะละกอและตำให้กินในมื้อเที่ยงทำให้เจริญอาหารยิ่งนักยิ่งมีไก่ย่างสมุนไพรเข้าไปอีก เนื้อแดดเดียวรสเด็ดจนนายน้อยหลี่อยากจะทำบ้านเอาไว้ที่นี้เลย จนไปขอค้างคืนที่บ้านหลังใหญ่ของอวี่ซานที่ยังไม่ได้เข้าไปนอนเพราะเขายังนอนบ้านหลังเดียวกับพี่สาวของตัวเองอยู่เลย จึงยกให้นายน้อยหลี่เช่านอนไปก่อนคนที่ได้ตำลึงคือตัวของอวี่ซานนั้นเองถั่วฝักยาว มะเขือเทศ แตงกวา แตงล้านรถม้าของเหลาอาหารของนายน้อยหลี่รับซื้อไปขายต่อทั้งหมด รถม้าที่จ้างเหมามาจากในตัวเมืองขนผักออกจากไร่วันละเป็นร้อยเที่ยว ชาวบ้านแตกตื่นกันทั้งหมูบ้านพอได้ยินข่าวว่าสองครอบครัวบ้านเชิงเขาทำการค้ากับเหลาอาหารชื่อดังในตัวเมืองยิ่งอยากจะมาให้เห็นกับตาแต่โดนหัวหน้าหมู่บ้านคาดโทษห

  • สามีข้าคือนายพรานตาบอด   บทที่ 48

    หลังจากวันที่เข้าไปขายมุกน้ำจืดตอนนี้ก็เป็นเวลาตัดผักขายของบ้านไร่เชิงเขาของนาง อีกไม่ถึงเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวเต็มตัว นางเพาะเมล็ดผักในโรงเรือนเอาไว้มากมายให้เพียงพอต่อการขายผักสดและทำผักดองในตอนระหว่างวันสองสามีภรรยาบอกให้คนงานทำหน้าที่แทนตัวเอง แล้วสองคนจะขึ้นเขาไปหาสิ่งที่ต้องการบนเขาลงมาปลูกในไร่ ไม่ว่าจะเป็นหัวมัน หัวเผือก นางขุดเอาทั้งหมดแม้แต่มันฝรั่งก็ยังมีที่จริงมันก็ควรจะมีครบทุกสิ่งทุกอย่างที่ในโลกแห่งนี้ที่สร้างขึ้นมาให้คนได้กิน เพียงแต่ยังไม่ถึงยุคที่มีความรู้มากมายและกินทุกสิ่งอย่างนั้นเอง ตรงนี้ก็คือผักสวนครัวขนาดใหญ่บนภูเขานั้นเองของส่วนมากนางจะเอาเข้ามิติให้หมดและทยอยนำออกมาไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยของคนงานที่ขึ้นเขาแค่สองคนทำไมถึงมีของลงมาเยอะขนาดนี้ แต่ส่วนมากนางจะทำเองเพราะลำพังงานในไร่ก็แทบล้นมือพวกเขาแล้ว ดีนะที่แต่ละบ้านมีลูกมีหลานที่สามารถทำงานได้แทบจะทุกคนยกเว้นเด็กน้อยสามสี่คนที่ตามติดหานซูอิงเป็นโขยงนั้นเองนางพาไปถอนหญ้าก็ตามกันไปพาไปเก็บไม่นานก็เต็มตระกร้าใหญ่และแบ่งปันไปให้คนงานในไร่ครบทุกครัวเรือน ของอะไรบนเขานางกับสามีหาเจอทุกอย่าง ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ขึ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status