บทที่ 6 คือเธอ

บทที่ 6

ชาวินเปิดเอกสารใบสมัครงานของเธออ่านที่ละแผ่น อย่างตั้งใจ ใบสมัครนี้ลงวันที่ได้ตั้งแต่ปี 2563

“นางสาวพัชชาภา วิไลลักษ์ อายุ 26 ปี สถานะโสด…” ชาวินเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“แค่ลงประวัติสมัครงานเธอยังต้องโกหกอีกหรือ ลูกก็มีอยู่ทั้งคน” เขาบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์

“บิดา มารดาเสียชีวิต คู่สมรส…..” ชาวินมองไปที่ช่องคู่สมรสที่ขีดออก “หรือว่าเธอจะเลิกกันไปแล้ว”

“เธอจบมหาลัยเดียวกับฉัน ปีเดียวกัน หรืออายจนไม่กล้าที่จะยอมรับความจริงว่าเป็นเธอเมื่อสี่ปีที่แล้ว”

ชาวินไล่อ่านประวัติเธอลงมาเรื่อย ๆ และเปิดเอกสารหน้าถัด ๆ ไป

“หนังสือสำคัญแสดงการจดทะเบียนเปลี่ยนชื่อสกุล นางสาวพริมา วงษ์วิไล” อ่านถึงตรงนี้ชาวินกำมือแน่น

“ดูสิเธอจะแก้ตัวได้อีกไหม”

กระทั่งเวลาล่วงเลยจนเกือบบ่ายสามโมงตรง พัชชาภาเร่งจัดของจนเสร็จเรียบร้อย และยังดีที่ได้กินข้าวโดยที่ศุภกฤตเอามาให้อีกด้วย เธอกะว่าเสร็จจากงานที่นี่ จะไปรับน้องดนตรีไปฝากไว้กับป้าพิณ ป้าข้างห้องก่อนและจะกลับมาทำงานในรีสอร์ตต่อ

ซึ่งพัชชาภาจะทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว ห้องที่เธออาศัยอยู่ก็เป็นห้องแถวของรีสอร์ที่เป็นสวัสดิการให้พนักงานทุกคน ร่วมถึงคนงานในไร่และรีสอร์ตได้อาศัยอยู่ และป้าพิณกับสามีแก่ทำงานอยู่ในไร่นี้ด้วยซึ่งป้าแก่ก็ช่วยพัชชาภาเลี้ยงดนตรีมาตั้งแต่ยังแบเบาะแล้ว เธอให้ค่าตอบแทนป้าแกเป็นประจำอยู่แล้ว

ขณะที่เตรียมตัวจะออกจากบ้านพัก ชาวินก็เข้าขวางหน้าเธอไว้ก่อน

“น้ำทำงานตามที่คุณวินสั่งหมดแล้วค่ะ เดี๋ยวน้ำขออนุญาตไปรับน้องดนตรีก่อนนะคะแล้วน้ำมาทำงานที่ออฟฟิศต่อ ไม่เกินสิบนาทีค่ะ” เธอเอ่ยขออนุญาตเขา เพราะศูนย์เด็กเล็กอยู่ใกล้แค่นี้ เขาคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าเขาจะซีเรียจเรื่องเวลาทำงาน เธอก็ยินดีที่จะทำล่วงเวลาทดแทนให้ได้เสมอ

“ลูกของชู้เธอคนนั้นนะหรือน้ำ” เขาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธเคือง

“คุณวิน พูดอะไรคะ”

“อย่ามาทำเป็นใสซื่อไม่รู้เรื่อง นี้!!” ชายหนุ่มยื่นเอกสารประวัติส่วนตัวของเธอให้

เธอรับมันมาด้วยดวงใจที่เต้นรัว ทั้งที่พยายามจะหลีกหนีแล้ว แต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสินะ พัชชาภาสูดลมหายใจเข้าจนลึก คิดอยู่ในใจ ยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง เธอจะต้องเผชิญหน้าและยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้ได้

“ใช่ค่ะ น้ำเอง ถ้าวิน…เอ่อถ้าคุณวินอยากให้น้ำชดใช้เรื่องตอนนั้นน้ำยินดีชดใช้ให้ค่ะ” เธอนึกไปถึงเงินจำนวนนั้นที่พี่ชายของเธอเอามา

“เธอต้องชดใช้อยู่แล้วแหละ” ชาวินกล่าวพร้อมกับสาวเท้าเข้าหาร่างบาง เธอทำได้แค่ถอยหนี จนแผ่นหลังแนบชิดกับข้างฝา ชาวินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทำให้ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่เธอคุ่นเคย เขาโน้มตัวลงใกล้ซอกคอขาว แต่พัชชาภารีบดันอกเขาไว้

“หลีกไปค่ะ น้ำจะไปรับลูก” เธอเอ่ยเสียงสั่น

“อยากชดใช้ไม่ใช่เหรอ อย่าพึงรีบไปสิ” เสียงแหบพร่าจงใจกระซิบที่ข้างหูเธอ

“ปล่อยค่ะ น้ำหมายถึงชดใช้เงินค่ะ ที่พี่ต้าเอาของคุณมา”

“คงจะรักชู้ของเธอมาสินะ ถึงได้ยอมหนีตามมันมาและยังจะยอมคืนเงินแทนมันอีก” ชาวินจับข้อมือเล็กกระชากร่างบางให้เข้าหากายแกร่งของเขา

“โอ๊ย คุณวินน้ำเจ็บ พี่ต้าไม่ได้เป็น..อุ๊บ” น้ำเสียงหายขาดช่วงไปเพราะถูกริมฝีปากใหญ่ จู่โจมจูบบดขยี้ริมฝีปากเล็กอย่างรุนแรง พัชชาภาพยายามดิ้นขัดขืน แต่ด้วยกำลังอันน้อยนิดมันแทบไม่เป็นผล

เมื่อเขาจูบเธอจนพอใจแล้ว กำลังจะถอนริมฝีปากออก พัชชาภาใช้จังหวะนี้ดันอกชายหนุ่มจนหลุดพ้น เธอถอยหนีออกห่างจากเขา มองเขาด้วยสายตาที่ตัดพ้อ

วินคิดว่าน้ำกับพี่ต้าเป็นชู้กันหรือเนี้ย จะบอกวินดีไหม แต่ตอนนี้วินมีคู่หมั้นแล้ว และดูเหมาะสมคู่ควรกันดี

เธอได้แต่คิดในใจ และตัดสินใจจะไม่พูดเรื่องที่พี่ต้าเป็นพี่ชายไม่ใช่ชู้ของเธอ เพราะยังไงวินก็มีคู่หมั้นเดี๋ยวก็คงต้องแต่งงานกันแล้ว เธอควรจะอยู่ห่างเขาไว้ดีกว่า

“น้ำสัญญาว่า จะหาเงินมาคืนคุณวินให้ครบค่ะ ส่วนเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนนั้นน้ำขอโทษวินจากใจจริง และมันผ่านมาแล้วน้ำกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ให้มันจบลงและนั้นเถอะนะ น้ำขอร้อง” เธอเอ่ยจบน้ำตาก็ไหลพรากอาบแก้มสวย

“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ ที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่มีความหมายอะไรเลยหรือน้ำ น้ำเคยรักวินบ้างไหม” น้ำเสียงชายหนุ่มฟังดูเศร้าแฝงไปด้วยถามรู้สึกมากมาย

“.........” รักสิทำไมน้ำจะไม่รักวิน น้ำรักวินมาตลอด แต่ตอนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว พัชชาภาได้แต่พูดคำเหล่านี้อยู่ในใจ เธอไม่อาจจะเอื้อมเขามาอยู่ข้างกายได้อีกแล้ว

“ขอตัวค่ะ เดี๋ยวน้องดนตรีจะรอนาน” เธอรีบเช็ดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะรีบออกมาจากบ้านหลังนี้ทันที โดยไม่ตอบอะไรเขา

“เธอไม่เคยรักฉันจริง ๆ ด้วย ได้สิ ถ้าเธออยากจะชดใช้ ฉันจะให้เธอได้ชดใช้อย่างสาสม”

ดวงตาแดงก่ำที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ เพ่งมองตามหลังขณะที่เธอหันหลังเดินจากเขาไป ภาพวันนั้นก็ผุดขึ้นมาฉายกวนใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น เขายกมือขึ้นมาบีบที่อกข้างซ้ายที่มันรู้สึกเจ็บเจียนจะเป็นบ้า ก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมา พร้อมกับหยิบแจกันที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงมันออกไปอย่างแรงจนแตกกระจาย…

“แม่น้ำ… แม่น้ำมารับแล้ว ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายวัยสามขวบเอ่ยเรียกอย่างดีใจที่เห็นแม่มารับ

“ครับมาแล้วครับคนเก่ง วันนี้ดื้อไหมครับ” พัชชาภาย่อตัวนั่งลงหอมแก้มกลมของลูกชายฟอดใหญ่

“ไม่ดื้อ ไม่ดื้อเลย จริง ๆ” เด็กชายเอ่ยตาแป้วจ้องมองเธอ

“จริงเหรอ”

“จริงครับ ทำไมแม่น้ำตาแดง ๆ ” เด็กชายกล่าวพร้อมกับเอานิ้วจิ้มไปที่ตาของหญิงสาว

“โอ๊ย !! ดนตรีจิ้มตาแม่ทำไมครับ แม่น้ำเจ็บนะ” เธอเล่นใหญ่เพื่อแกล้งลูกชาย

“งือ ดนตรีขอโทษ มา ๆ เป่าให้ครับ ฟู่ ฟู่ หายเจ็บ ๆ นะ”

“ว๊าว หายแล้วจริง ๆ ด้วย ดนตรีเก่งจังเลยลูก”

พัชชาภารับลูกชายก็พามาฝากไว้กับป้าพิณเหมือนอย่างเช่นเคย

“อย่าดื้อนะครับ บาย”

“ครับไม่ดื้อ แม่น้ำต้องทำงานหาเงินส่งดนตรีเรียนหนังสือ แม่น้ำจะกลับมา ตอนเข็มสั้นชี้เลขหก เข็มยาวชี้เลขสามนะครับยายพิณ” เด็กชายแก้มป่องท่องเสียงเจื้อยแจ้วตามที่แม่เคยสอนไว้ไม่มีผิด ยายพิณเมื่อฟังเด็กชายพูดแบบนี้ทุกวันก็มิรู้จักเบื่อ เพราะเด็กชายน่ารักเลี้ยงง่ายแบบนี้

พัชชาภารีบกลับมาทำงานในส่วนของออฟฟิศ และก็ไม่เจอกับชาวินแล้ว ได้ยินมาว่าเขาออกไปดูงานที่ไร่ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

“วันนี้ไม่เจอ พรุ่งนี้ก็ต้องเจออยู่ดี” คิดได้ดังนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าจนลึกแล้วจัดการงานตรงหน้าต่อ

ชาวินกับศุภกฤต พร้อมด้วยปกรณ์ ทั้งสามคนได้มาดูในส่วนของไร่ข้าวโพดที่ปลูกไว้สำหรับเลี้ยงวัวนม ปกรณ์ได้รายงานถึงผลประกอบการต่างที่ผ่านมา ซึ่งถือว่าดีมาก เพราะไม่เพียงลูกค้าที่มาพักในรีสอร์ตอย่างเดียว ลูกค้าส่วนใหญ่ยังให้ความสนใจแก่ผลิตภัณฑ์จากนมวัวแท้ของฟาร์มด้วย

ชาวินยืนมองฝูงวัวนมที่ปล่อยให้แทะเล็มหญ้า ที่ทุ่งกว้างตีนเขาล้อมรั้วกว้างไปจนสุดลูกตา ซึ่งในขณะนี้อยู่ก็ยังมีลูกค้าที่มาพักภายในรีสอร์ต เดินเล่นและถ่ายรูปกันโดยมีฉากเป็นภูเขาและฝูงวัวนมอยู่ด้านหลัง ทำให้ได้อารมณ์อีกแบบ

ขณะที่ชาวินยืนเหม่อมองอยู่นั้น เขารู้สึกว่าขากางเกงกระตุ้น เหมือนบางอย่างดึงอยู่ เขาจึงก้มลงมอง และจำได้ดีว่าเด็กชายตัวน้อยนี้เป็นลูกของพัชชาภานั้นเอง

“คุณอา ๆ ครับ”......