บทที่ 68

เวินเหลียงได้แต่สวมเสื้อผ้า ขับรถออกจากบ้านไปถึงพิกัดที่เจียงมู่ส่งมา ไปถึงห้องวีไอพีแบบชินทางก่อนจะผลักประตูเข้าไป

บนโซฟามีคนนั่งอยู่สองคน คนหนึ่งคือเจียงมู่ อีกคนคือฟู่เจิง

เจียงมู่นั่งพิงอยู่กับพนักพิงของโซฟา กำลังจุดบุหรี่มวนหนึ่ง

ส่วนฟู่เจิงนั่งพิงอยู่กับพนักพิงของโซฟา หลับตาพักผ่อน ในมือยังถือแก้วเหล้าที่เหลือเหล้าอยู่ครึ่งแก้ว

พอได้ยินเสียงเปิดประตูก็ลืมตาขึ้นแล้วหลับลงอีก

บนพื้นมีขวดเหล้าระเกะระกะอยู่ไม่น้อย

เวินเหลียงเห็นแล้วพลันขมวดคิ้วมุ่น “คงไม่ใช่ว่าเขาดื่มหมดนี่นะ?”

เจียงมู่พยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ เขานั่นแหละ”

“อาเจิง”

เวินเหลียงเรียกเขาทีหนึ่งและเดินไปทางโซฟา หยิบแก้วเหล้าจากมือของเขาแล้ววางลงบนโต๊ะ

ฟู่เจิงลืมตาขึ้น ดวงตาดำขลับทั้งสองจ้องเธอเขม็ง แต่ไม่ได้พูดอะไร

เวินเหลียงสี่สายตาสอดประสานกับเขา หัวใจสะท้านนิด ๆ นาทีนั้นแบ่งแยกไม่ออกว่าเขาเมาหรือแกล้งเมากันแน่

“ดึกมากแล้ว กลับบ้านพักผ่อนเถอะ”

ฟู่เจิงยกมือนวดหว่างคิ้ว เขาลุกขึ้นยืนจากโซฟา แต่ซวนเซทันใด

เวินเหลียงรีบเข้าไปประคองเขาไว้ “เดินไหวไหมคะ?”

“ไหว”

เสียงแหบพร่าของฟู่เจิงดังขึ้น เขาปัดมือของเวินเห