3.ตัวประกันเชื่อมสัมพันธ์ (2)

“ลูกไม่ไป ลูกไม่แต่ง เหตุใดท่านพ่อจึงผลักไสลูก”

คนพูดกอดอกทั้งยังเมินหน้าหนีอย่างไม่อยากรับฟังสิ่งใด

หลังจากนางฟื้นขึ้นมาสามวันก็มีราชโองการจากสวรรค์ชั้นฟ้ามายังเผ่าปีศาจ สู่ขอองค์หญิงเผ่าปีศาจเพื่ออภิเษกกับไท่จื่อสวรรค์

ซีหรูถูกเรียกออกมารับราชโองการ ถอยกลับไปอยู่ด้านหลังบิดาพร้อมส่ายหน้าไม่ยอมรับ ทำให้เจ้าปีศาจจำต้องเป็นผู้รับไว้ด้วยความเกรงใจ ผู้แทนพระองค์ย้ำว่าวันคืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งต่อไปขบวนเกี้ยวเจ้าสาวจากสวรรค์จะมารับว่าที่พระชายา จากนั้นก็กลับไป

“เผ่าปีศาจของเรา ตั้งใจอยู่อย่างสันติ เป็นมิตรกับทั้งหกพิภพนับแต่ท่านปู่ของลูกขึ้นครองดินแดน”

โจวซุ่นพยายามบอกให้บุตรสาวเข้าใจทั้งที่ตนนั้นก็ห่วงซีหรูมากเช่นกัน ทั้งยังไม่อยากอยู่ห่างลูกสาวคนเดียวแม้แต่น้อย

“เมื่อสวรรค์หยิบยื่นไมตรี พ่อก็จำต้องรับไว้ เดิมทีเผ่าปีศาจกับสวรรค์ก็ยากจะเกี่ยวข้องกัน แต่ครานี้สวรรค์ยอมผูกสัมพันธ์ ซื้อใจเผ่าปีศาจด้วยเกียรติของชายาไท่จื่อ ยิ่งทำให้เราปฏิเสธไม่ได้”

“ใช่ ธิดาน้อย เราเพิ่งอยู่อย่างสงบสุขไม่กี่พันปี เราไม่ต้องการให้มีสงครามอีก”

“เห็นแก่ราษฎรเผ่าปีศาจ ที่สำคัญธิดาน้อยควรเห็นแก่เจ้าปีศาจ ที่จำเป็นต้องได้รับการไว้วางใจจากสวรรค์ ว่าเราไม่คิดรุกรานหกพิภพอีกแล้ว”

หูพานกับจางฉวนที่อยู่ในท้องพระโรงด้วยก็เอ่ยสนับสนุน ทั้งคู่รับรู้เรื่องนับแต่ราชาปีศาจกลับจากสวรรค์ แม้แปลกใจหากก็เห็นว่าไม่ควรตัดไมตรีสวรรค์

“โดยมีข้าเป็นตัวประกัน”

ซีหรูเอ่ยเสียงเง้างอด

มีหรือที่โจวซุ่นและผู้คุมกฎทั้งสองจะไม่เข้าใจในข้อนี้ ทว่าการไม่น้อมรับข้อเสนอก็เท่ากับคิดเอาใจออกห่างสวรรค์และหกพิภพ

“ลูกพ่อ เจ้าคือแก้วตาดวงใจของพ่อ ไหนเลยจะคิดผลักไสเจ้า แต่ไหนแต่ไร พ่อก็ไม่เคยยอมให้เจ้าอยู่ไกลหูไกลตา ห่างกายก็มีคนคอยดูแลเสมอ เมื่อต้องส่งเจ้าไปแต่งงานพ่อก็เสียใจนัก แต่หน้าที่ความรับผิดชอบของพ่อกับลูกคือดินแดนแห่งนี้”

โจวซุ่นเอ่ยพร้อมวางมือลงบนไหล่บางแล้วก็รู้สึกได้ว่าร่างบอบบางกำลังสั่นเบาๆ สุดท้ายบุตรสาวก็หันมากอดตนพร้อมน้ำตาไหลริน

“ท่านพ่อ”

ซีหรูร้องไห้โดยไม่สะกดกลั้นใดๆ นางเข้าใจถึงหน้าที่ต่อเผ่าปีศาจของบิดา ท่านปู่ที่ป่วยหนักต้องขอร้องหลายครั้งเพื่อให้บิดาของนางตอบรับว่าจะครองบัลลังก์สานต่อ ด้วยบิดาไม่ต้องการอยู่เหนือคนทั้งปวง ต้องการเป็นเพียงผู้คุมกฎช่วยดูแลเผ่าปีศาจ และบอกเสมอว่าตนไม่มีความสามารถเพียงพอ ทว่าเมื่อวาระสุดท้ายของท่านปู่มาถึง ท่านพ่อของนางก็ไม่อาจปฏิเสธได้อีก

และนับแต่นั้นมา เรื่องของนางก็มีเกาถิงคอยจัดการและรายงานจางฉวนผู้คุมกฎคนใหม่ ยิ่งอยู่สูงภาระความรับผิดชอบยิ่งมากขึ้นทำให้ซีหรูพบหน้าบิดาน้อยลง ความทุกข์ร้อนของราษฎรเผ่าปีศาจมาก่อนกินข้าวกับบุตรสาวเช่นนาง

“พ่อมีเจ้าเป็นลูกคนเดียว ทั้งยังเป็นหญิง วันใดวันนึงก็ต้องแต่งงาน ต้องห่างจากอก แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะต้องจากไปอยู่ไกลถึงเพียงนี้ ไม่ใช่เพียงเจ้าที่ใจหาย พ่อเองก็ยากจะทำใจได้เช่นกัน”

ราชาปีศาจเอ่ยพร้อมลูบหลังบาง หากแต่งกับปีศาจด้วยกัน ตนก็จะสามารถดูแลบุตรสาวได้ตลอดไป ทว่ามีงานมากมายให้ดูแลในเผ่าปีศาจ ไม่สามารถไปมายังสวรรค์ได้สะดวกนัก

จากกันครั้งนี้ราวจากกันตลอดกาล

หูพานกับจางฉวนสบตากันแล้วก็ถอนหายใจ ต่างก็สงสารธิดาน้อยที่ต้องห่างจากบิดาซึ่งอุ้มชูโดยไร้มารดามาตั้งแต่อายุยังน้อย การต้องไปอยู่ต่างถิ่นเพียงลำพังนั้นยากยิ่งสำหรับนาง ในเมื่อแท้จริงแล้วนางมีเลือดปีศาจเพียงครึ่ง นับว่าอันตรายรอบด้านหากอยู่นอกดินแดนปีศาจ ราชาปีศาจเองก็คงวิตกในเรื่องนี้ไม่ต่างกัน

ที่สำคัญซีหรูไม่รู้ว่าตนอ่อนแอเพราะไม่ใช่ปีศาจโดยสมบูรณ์ ด้วยถูกบดบังความทรงจำโดยเจ้าปีศาจ

“ธิดาน้อย หักห้ามใจบ้างเถิดเจ้าค่ะ ท่านร้องไห้มานานแล้วนะเจ้าคะ”

เกาถิงแตะมือบางของผู้เป็นนายที่ก้าวลงจากเกี้ยวเจ้าสาวงดงามอลังการ ด้วยอีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้ นับแต่ก่อนออกจากเผ่าปีศาจ กอดท่านเจ้าปีศาจ กระทั่งขึ้นเกี้ยวก็ยังสะอื้นไม่หยุด อย่างไม่สนใจว่าบรรดาชาวสวรรค์ที่มารับเจ้าสาวจะคิดเช่นไร แล้วส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซับ

การเดินทางมายังสวรรค์ชั้นฟ้าโดยการนำทางของเผ่าสวรรค์นั้นไม่นานนัก หากซีหรูก็ราวไม่รับรู้สิ่งใด แม้บิดาจะตามมาพร้อมผู้คุมกฎทั้งสองเพื่อร่วมงานอภิเษกด้วยนางก็ยังรู้สึกใจวูบโหวงเหลือเกิน

ซีหรูถูกพาไปยืนเคียงข้างเจ้าของร่างสูงใหญ่ของคนผู้หนึ่ง ก่อนจะมีหญิงคนหนึ่งกระซิบให้ก้าวเดินไปพร้อมกัน

ท้องพระโรงกว้างใหญ่สีทองวิบวับอร่ามตาชนิดที่มีผ้าแดงคลุมอยู่ก็ยังสะท้อนเข้ามา ผู้คนมากมายยืนแสดงความยินดี นางเห็นบิดานั่งอยู่ด้านหน้าต่ำจากบัลลังก์ทองลงมา แม้เลือนรางก็มองออก ซีหรูกวาดสายตามองหลายสิ่งหากกลับไม่เหลือบมองผู้อยู่ข้างตน

“วันนี้สวรรค์เกี่ยวดองกับปีศาจ นับเป็นนิมิตรหมายที่ดี สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนครั้งนี้จะส่งผลต่อทุกพิภพ บ่งบอกถึงความสมัครสมานสามัคคี ยังความร่มเย็นเป็นสุขทั่วทุกพิภพ”

เสียงเข้มของผู้ที่อยู่บนบัลลังก์เอ่ย นี่คงเป็นจักรพรรดิสวรรค์ ซีหรูคิดในใจ คำพูดนี้ฟังดูก็รู้ว่า ในเมื่อมีนางเป็นตัวประกันอยู่บนสวรรค์แล้ว เผ่าปีศาจย่อมต้องไม่กล้าผิดสัญญารุกรานเผ่าใด ทั้งที่เผ่าปีศาจวางมือลงไปหลายพันปีนับแต่ท่านปู่ของนางปกครอง เผ่าต่างๆ ก็ยังระแวงแคลงใจแล้วหาอุบายโดยเผ่าสวรรค์ที่เป็นผู้นำ บีบท่านพ่อของนาง ซีหรูนึกขุ่นใจนัก

หลังจบคำพูดจักรพรรดิสวรรค์ร่างสูงใหญ่ข้างกายนางก็คุกเข่าลงคำนับ นางจึงต้องทำตามพร้อมเอ่ยขอบพระทัย จากนั้นทุกคนต่างร่วมดื่มยินดีตามคำเชิญของผู้ที่นั่งบนบัลลัง ซีหรูมองไปยังบิดาของตนท่านก็ดื่มและมองมาที่นางด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใย เห็นเช่นนี้แล้วทำให้นางคิดได้

บิดายินยอมเพื่อความสงบสุขของเผ่าปีศาจและทุกพิภพ นางเองเป็นบุตรเพียงคนเดียวก็ควรช่วยแบ่งเบาภาระบิดา ทว่าบิดาไม่เคยเปิดโอกาสให้ช่วยงานใดเพราะร่างกายอ่อนแอ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นางมีหน้าที่รับผิดชอบ ฉะนั้นก็ควรทำให้บิดาปกครองดินแดนปีศาจโดยไม่ลำบากใจ ไม่มีผู้ใดหรือเผ่าไหนเคลือบแคลงหวาดระแวง

‘ท่านพ่อ ลูกจะอยู่ที่นี่ให้จงได้ เป็นเกราะคุ้มกันท่านกับเผ่าปีศาจเรา ไม่ทำให้ท่านเป็นห่วง’

นางพยายามสบตาบิดาผ่านผ้าคลุมแล้วยิ้มบาง แม้จะอยู่ค่อนข้างห่างหากก็เห็นว่าท่านยิ้มตอบกลับมา เพียงเท่านี้ซีหรูก็อุ่นใจที่บิดารับรู้ความตั้งใจของนาง แม้น้ำจะเอ่อคลอนัยน์ตาหากกลับรู้สึกฮึกเหิมในใจ

มือบางยกเหล้ามงคลขึ้นดื่มจอกแล้วจอกเล่า รีบดื่มไปก็มองประตูไปเกรงว่าจะมีคนเข้ามาเสียก่อน สุดท้ายเมื่อกลัวจะช้าไปก็ยกทั้งกาขึ้นกรอกปาก แม้จะบาดคอทว่าก็ฝืนดื่ม หกบ้างเลอะบ้างก็ไม่ใส่ใจ กระทั่งหมดก็รีบปิดหน้าลง ขยับตัวจะลุกขึ้นไปยังเตียงแต่กลับก้าวขาไม่ออก ความมึนศีรษะทำให้ต้องทรุดนั่งลงที่เดิม ภายในอกแน่นและตีรวนแปลกๆ ทั้งรู้สึกเหมือนหน้าพร้อมจะทิ่มลงบนโต๊ะจนต้องใช้สองมือค้ำยันคางตนเอาไว้

“นี่...นี่ข้าเมาแล้วหรือ เร็วจริง”

เสียงหวานยานคางทั้งลิ้นยังแทบพันกัน

ปกตินางก็ไม่ได้คอแข็งนัก ไม่ค่อยดื่มเหล้ายกเว้นสังสรรค์พอเป็นพิธีเพราะบิดาเป็นห่วงสุขภาพ แต่ครั้งนี้นางตั้งใจเมา ด้วยมีแผนที่จะไล่เจ้าบ่าวของตนออกจากห้องหอ

ขณะคิดพลางยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวประตูก็เปิดแล้วร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา ซีหรูยังนั่งท่าเดิมไม่ขยับเพราะมึนเมา

ทว่าในสายตาผู้เห็นนั้นช่างดูไม่สำรวมและไม่มีมารยาท ด้วยเจ้าสาวควรนั่งเรียบร้อยอยู่บนเตียง

นางได้ยินเสียงถอนหายใจจากอีกฝ่ายราวระอาชัดเจนก่อนเขาจะเอ่ยขึ้น

“เหตุใดเจ้ามานั่งอยู่ตรงนี้”

“แล้วเหตุใดจะนั่งไม่ได้...เพคะ”

น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นราวชวนหาเรื่อง ทว่าความอ้อแอ้ทำให้ตาคมเหลือบมองจอกเหล้ามงคล และเห็นว่ามีการใช้ไปแล้วหนึ่งใบ

“นี่เจ้าเมาหรือ”

“เมาหรือไม่ สำคัญหรือเพคะ หรือว่า...ไท่จื่อ จะไม่เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่เมา”

ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวจงใจก่อกวน และแน่นอนว่าผู้ที่ตั้งมั่นในกฎระเบียบอันเคร่งครัดอยู่เป็นนิตย์นึกขุ่นเคือง หากเขาก็ข่มอารมณ์ขยับไปหยิบไม้มาเปิดผ้าขึ้นในทันใด

ซีหรูสะดุ้งแล้วอึ้งนิ่งงัน ไม่ทันคิดว่าเจ้าบ่าวของตนจะเปิดทันทีเช่นนี้ เปลือกตาบางกะพริบสองสามครั้งปรับสายตาแล้วก็เห็นใบหน้าคมคายโดดเด่น หากก็มีความเข้มขรึมน่าเกรงขามที่ก้มลงมามองและทันได้เห็นแววประหลาดใจในนั้น

“เจ้า...ปีศาจน้อย...”

คำเรียกของอีกฝ่ายทำให้คนที่เมาคิ้วกระตุก

“ถึงข้าจะเป็นปีศาจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเรียกเช่นนี้ ข้ามีชื่อ หรือหากท่านรังเกียจที่จะเรียกชื่อ ก็ไม่ต้องเรียกว่าอะไรทั้งนั้น”

เสียงหวานเมามายขุ่นขวาง พร้อมทั้งมองเขาด้วยความไม่พอใจ ทว่าที่น่าแปลกคือสีหน้ากับแววตาไม่แสดงถึงความคุ้นเคยใดๆ

ไท่จื่อจิ่นลี่จ้องปีศาจน้อยที่ได้พบในโลกมนุษย์แล้วหนีไปนิ่งนานอย่างต้องการสำรวจเพื่อความแน่ใจ

เหตุใดนางถึงมีท่าทางราวจำเขาไม่ได้

=========

ซีหรูมอมเหล้าตัวเอง ป่วนคืนเข้าหอ แถมจำไท่จื่อไม่ได้ด้วย จิ่นลี่จะจัดการยังไงล่ะเนี่ย ^-^