LOGINShare
5.กำราบชายาจอมพยศ (1)
Last Updated:
2025-02-27 01:33:11ไม่คิดเลยว่าสวรรค์จะมีส่วนอาบน้ำเป็นบ่อที่มิดชิดประดับประดาสวยงามเช่นนี้
ซีหรูคิดในใจขณะที่เกาถิงเข้ามาพร้อมนางกำนัลที่มานำทางให้ไปยังพื้นที่อาบน้ำซึ่งเชื่อมต่อด้านหลังตำหนัก
“ข้านึกว่าชาวสวรรค์เช่นพวกเจ้า จะมีกายทิพย์หอมสะอาด ไม่จำเป็นต้องชำระล้างร่างกายเสียอีก”
นางกำนัลสองคนต่างยิ้มกับคำพูดของพระชายาก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ย
“บ่อน้ำนี้เป็นน้ำแร่สวรรค์เพคะ แช่แล้วจะช่วยให้ผ่อนคลายแล้วก็สมานบาดแผลภายนอกกับรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้ดีเพคะ”
“หมายความว่าก็ไม่ได้อาบน้ำกันทุกวัน”
“เพคะ แต่ไท่จื่อมักแช่น้ำแร่ทุกครั้งเมื่อกลับจากราชกิจเพคะ”
ซีหรูมองหน้าผู้ตอบนิ่งชั่วอึดใจก่อนจะยิ้มบาง
“พวกเจ้ารู้ลึกรู้จริงเช่นนี้ ข้าถามคนไม่ผิดจริงๆ”
นางกำลังคนที่บอกหน้าซีดแล้วรีบคุกเข่าลงพร้อมเพื่อนของนางเองก็เช่นกัน
“พระชายาโปรดอภัย ข้าน้อยเพียงต้องการให้พระชายาทราบถึงกิจวัตรของไท่จื่อเพคะ”
“ใช่เพคะ ทุกครั้งที่ไท่จื่อแช่น้ำแร่จะมีเพียงหวังหย่งกับจางหย่งปรนนิบัติเพคะ พวกเราเหล่านางกำนัลไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าตำหนักหลี่คุณในเวลานี้เพคะ”
นางกำนัลอีกนางรีบช่วยสหายตน
ผู้เป็นพระชายาอดนึกแปลกใจกับคำบอกไม่ได้จึงถามต่อ
“แล้วเข้าได้เวลาไหน ไท่จื่อมีแค่ผู้ชายสองคนดูแลเช่นนั้นหรือ”
“ทำความสะอาดในเวลาไท่จื่อไม่อยู่”
นางกำนัลตอบเสียงเบา
เกาถิงที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็หลุดถามขึ้น
“ไท่จื่อไม่มีสาวงามปรนนิบัติหรือ”
นางกำนัลสองคนต่างก็ใบหน้ามีสีระเรื่อหากก็สั่นหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอย่างขัดเขิน
ซีหรูเองก็ยังไม่อยากเชื่อนัก แม้ยังไม่เคยสัมผัสกับความสัมพันธ์หนุ่มสาวด้วยตัวเอง แต่คิดว่าไท่จื่อสวรรค์หรือจะอยู่มาอย่างเดียวดายหลายแสนปี แม้ไม่มีชายาคู่กายก็น่าจะมีสตรีปรนนิบัติที่ถูกใจบ้าง
“จะเป็นไปได้อย่างไร พวกเจ้าแค่ต้องการให้ข้าสบายใจเท่านั้นกระมัง ไม่ต้องเกรงมากไป ข้าไม่ติดใจเรื่องนี้”
นางบอกอย่างไม่คิดมากนัก
“ข้าน้อยพูดจริงเพคะ”
“เอาเถิด ข้าอยากอาบน้ำเต็มทน อาถิง...”
ตัดบทแล้วก็เรียกคนของตนอย่างเคยชิน อาถิงรีบเข้ามาทำหน้าที่ของตน ขณะสองสาวนางกำนัลวางเครื่องหอมและผ้าจัดเตรียมปรนนิบัติพระชายา
“เจ้าทั้งสองไปเตรียมชุดใหม่กับอาหารให้ข้าได้เลย ในนี้แค่เกาถิงก็พอ”
ซีหรูไม่ชินกับการปรนนิบัติจากคนมากมาย สำหรับนางมีเพียงเกาถิงรับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนสาวใช้คนอื่นก็ดูแลเรื่องทั่วไป
เมื่อนางกำนัลทั้งสองคนไปแล้วเกาถิงก็เอ่ยเสียงเบา
“หากไท่จื่อไม่มีหญิงใดจริง นับเรื่องว่าเป็นเรื่องดีต่อพระชายามากนะเพคะ”
“เจ้าพูดแบบนี้ข้ารู้สึกแปลกๆ”
ใบหน้างดงามงอเล็กน้อย ขณะก้าวลงไปยังบ่อน้ำ
“เดี๋ยวก็ชินเพคะ ว่าแต่เหตุใดตัวพระชายาถึงได้เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ากับ เอ่อ...”
“อาเจียนน่ะเหรอ คิก...”
เมื่อคนสนิทสีหน้ากระอักกระอ่วนซีหรูก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน
“แค่ทำให้ไท่จื่อไม่กล้าเข้าใกล้น่ะ”
“โธ่...พระชายา สามีภรรยาเป็นเหมือนคนคนเดียวกัน ท่านทำเช่นนี้ในคืนอภิเษก ไท่จื่ออาจขัดเคืองใจได้นะเพคะ”
เกาถิงเตือนเพราะหวังดีกับนายตน
“จะอย่างไรไท่จื่อก็ยังเป็นคนอื่นสำหรับข้า”
ซีหรูยังไม่เชื่อคนสนิท และนางก็มีแผนต่อไปในใจแล้วด้วย
สามวันผ่านไปแล้ว ซีหรูมาอยู่ในตำหนักฟางหรูซึ่งติดกับตำหนักหลี่คุณของไท่จื่อ และก็ได้รับรู้ว่าไท่จื่อมีราชกิจไม่ได้กลับมายังตำหนักเลยนับจากวันแต่งงาน
‘ไท่จื่อมีราชกิจมากมาย ไม่ค่อยพักที่ตำหนักนานนักเพคะ’
หนึ่งในนางกำนัลบอกมาเช่นนั้น หากก็นับว่าน่าโล่งใจสำหรับซีหรู เพราะอยู่คนละตำหนักทั้งไท่จื่อยังมีงานล้นมือให้ต้องจัดการ ทว่านางกลับเริ่มเบื่อ เมื่อวันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ เดินไปมาในตำหนัก
“เจ้าว่าเราควรจะไปเดินท่องสวรรค์ดีหรือไม่อาถิง”
“จะดีหรือเพคะ ที่นี่ไม่เหมือนเผ่าปีศาจเรา ข้าไม่รู้กฎเกณฑ์สวรรค์เลย”
เกาถิงกังวลแทนนายตน
“คงไม่มีปัญหา ไท่จื่อบอกว่าอยากไปที่ใดก็บอกนางกำนัล หมายความว่าข้าย่อมเดินดูที่ต่างๆ ได้”
บอกแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำไปก่อน เกาถิงจึงจำต้องเดินตาม
ซีหรูไม่รู้ว่าบนสวรรค์มีสิ่งใดบ้าง จึงให้นางกำนัลพาตนค่อยๆ เดินดูส่วนต่างๆ ใกล้วังไท่จื่อก่อน ยังไม่ต้องไปไกลมากนัก
“ตรงนั้นเหตุใดเงียบเหงานัก สวรรค์มีที่ที่ให้ความรู้สึกหดหู่เช่นนี้ด้วยหรือ”
สายตาคู่งามมองไปยังสถานที่หนึ่งติดท้ายวังไท่จื่อด้านหลังอุทยาน
“ตรงนั้นเป็นตำหนักปิดเพคะ ห้ามผู้ใดเข้าใกล้ ข้าน้อยเคยได้ยินมาว่าเป็นตำหนักชายาของไท่จื่อองค์ก่อนที่ทำผิดร้ายแรงต่อพระชายาเอกเพคะ”
“นางถูกสังหารหรือ”
ซีหรูพึมพำ รู้สึกขนลุกหากก็เศร้าใจระคนกัน สวรรค์ก็มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเช่นกันสินะ
“ข้าน้อยไม่ทราบได้เพคะ เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีคนพูดนักเพคะ ทั้งเรื่องยังนานมากแล้ว ผู้คนในตำหนักของไท่จื่อจิ่นลี่กับไท่จื่อองค์ก่อนเป็นคนละส่วนกันเพคะ”
ซีหรูพยักหน้ารับรู้ นางเคยได้ยินมาว่าไท่จื่อองค์ก่อนถูกเฮยตงลอบโจมตีแล้วหายสาบสูญ นายไม่อยู่แล้วบ่าวก็คงถูกโยกย้ายสังกัด
มาคิดดูแล้วการใช้ชีวิตบนสวรรค์คงยุ่งยากไม่น้อย แม้เป็นพระชายาทำผิดโทษก็มหันต์ เมื่อนายหมดอำนาจบ่าวก็ได้รับผลกระทบไปด้วย จะว่าไปหากไท่จื่อไม่มีสตรีคนอื่นจริงก็เป็นผลดีกับตนเช่นที่เกาถิงบอก เพราะคงไม่มีผู้ใดคอยแก่งแย่งใส่ร้ายป้ายสีให้นางต้องเดือดร้อน
ได้แต่หวังว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
“ไท่จื่อกลับมาแล้วเพคะ”
นางกำนัลรีบเข้ามารายงานในวันต่อมาด้วยสีหน้ายินดี ขณะที่ซีหรูนอนเอนหลังเล่นพร้อมเด็ดองุ่นกินด้วยความเบื่อหน่าย
“แล้วยังไง เขาก็อยู่ตำหนักเขา ข้าก็อยู่ตำหนักข้า”
ผู้เป็นพระชายาเอ่ยเสียงเอื่อยอย่างไม่ใส่ใจ นางกำนัลถึงกับงุนงง เกาถิงจึงขยับเข้ามาแตะขาเบาๆ
“พระชายา ไท่จื่อกลับมาจากราชกิจ ท่านควรดูแลปรนนิบัตินะเพคะ”
“ปรนนิบัติอะไร ข้าทำกับข้าว ทำขนมไม่เป็น หรือจะให้อาบน้ำให้เขา”
พูดไปแล้วก็ทำท่าขนลุกส่ายหน้า
“ไท่จื่อมีคนดูแลอยู่ไม่ใช่หรือ ปกติก็ไม่ให้นางกำนัลเข้าไปวุ่นวาย ข้าไปยุ่งเขาอาจไม่ชอบใจ”
“หากเป็นพระชายา ไท่จื่อย่อมพอใจเพคะ”
นางกำนัลรีบสนับสนุน
ซีหรูส่ายหน้าไม่เอาด้วย นางไม่ได้อยากปรนนิบัติเขา แล้วเกิดมาก็ไม่เคยต้องปรนนิบัติผู้ใด
เกาถิงกับนางกำนัลได้แต่แอบสบตากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ทั้งที่คิดว่าตนจะอยู่ในตำหนักได้อย่างสบายไม่มีปัญหากลับต้องวิตกเมื่ออยู่ๆ นางกำนัลก็เข้ามาบอกว่าไท่จื่อจะมาร่วมมื้ออาหารที่ตำหนักของนาง
“เทพเซียนไม่ได้อิ่มทิพย์อยู่แล้วหรือ”
นางคิดว่าพวกเขาร่วมดื่มกินในวันแต่งงานของนางพอเป็นพิธีเพื่อร่วมฉลองงานมงคลเพียงเท่านั้น คงไม่กินอาหารจริงจังครบทุกมื้อ
ไม่นานเหล่านางกำนัลก็นำอาหารมาจัดวางเต็มโต๊ะ เกาถิงอยากให้นางเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ทว่าซีหรูไม่เปลี่ยน ได้แต่เดินไปมาอย่างกระวนกระวายแล้วก็นึกถึงแผนการของตนคือจะทำให้ไท่จื่อไม่อยากเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ ขึ้นมา
“เจ้ารีบเอาเหล้ามาให้ข้าโดยเร็ว”
=========
ครั้งนี้ซีหรูจะป่วนไท่จื่อสำเร็จไหมนะ? ^-^
เรื่องนี้ให้อารมณ์แตกต่างจาก ‘สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา’ อยากให้ออกมาเป็นดราม่าหวานซึ้งอบอุ่นใจ รักหวานเคล้าน้ำตา ตอนนี้อาจจะยังเขียนไม่ได้เยอะ แต่จะพยายามอัปเรื่อยๆ นะคะ
Related chapters
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 5.กำราบชายาจอมพยศ (2)
“เจ้ารีบเอาเหล้ามาให้ข้าโดยเร็ว”นางสั่งกับหนึ่งในนางกำนัลที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร อีกฝ่ายก็รับคำแล้วเร่งรีบไปจัดการ เกาถิงได้แต่มองอย่างแปลกใจ เมื่อได้เหล้ามาและนางกำนัลออกไปหมดแล้วซีหรูก็รีบดื่มอย่างเช่นที่เคยทำในวันแต่งงาน“ไท่จื่อกำลังจะมาแล้ว ท่านดื่มเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะพระชายา ไท่จื่อย่อมต้องการเวลาส่วนตัวกับท่าน”สีหน้าของซีหรูเหยเก หากก็ยังพยายามดื่มต่อ ในลำคอ ช่องท้องและใบหน้าร้อนวูบวาบด้วยสุรารสชาติร้อนแรง“เวลานี้ไท่จื่อไม่มีผู้ใด ท่านควรทำตัวให้เป็นที่โปรดปราน ยึดหัวใจของไท่จื่อไว้ให้ได้เพียงผู้เดียว ยิ่งหากมีทายาท ยิ่งส่งเสริมความมั่นคงของท่าน”เกาถิงไม่อยากให้นายตนละเลยการใช้ชีวิตสำหรับคู่แต่งงาน แม้มาอยู่สวรรค์ชั้นฟ้าก็ไม่ต่างจากทุกที่นัก หากวันใดวันหนึ่งมีไท่จื่อชายารอง ย่อมต้องมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นซีหรูทอดถอนใจ อย่างไรนางก็ยังไม่คุ้นชินกับสวามี ทั้งไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อกัน นางคิดว่าเขาเองก็เช่นกัน“เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย ข้ากับไท่จื่อก็เพิ่งพบหน้ากันในวันแต่งงาน ยังต่างก็เป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เขาเองก็ดูไม่ชอบหน้าข้าเท่าไรนัก”นางพูดไปอย่างที่เข้าใจ ด้วยท่าทางของอีก
Last Updated : 2025-02-27สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 6.ไท่จื่อวิตถาร (1)
อ้อมแขนกำยำรัดร่างของซีหรูแนบแน่นจนรู้สึกได้ถึงเรือนกายหนาแกร่งพร้อมสัดส่วนต่างจากตนที่เบียดชิดทำเอาขนลุกชัน ทั้งหัวใจยังยิ่งสั่นระรัว ปากอุ่นกระด้างกดลงไม่รุนแรง หากมีพลานุภาพทำให้ขาของนางราวไร้กระดูก นอกจากบดเบียดไม่ห่างแล้วอีกฝ่ายยังเม้มกลีบปากทั้งบนล่าง มือบางเกร็งจนขยำสาบเสื้อบนแผงอกกว้างราวเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวร่างนุ่มนิ่มที่ทิ้งกายเข้ามาหามากกว่าเดิม ดึงสัญชาตญาณดิบในกายชายที่ถูกเก็บกดเอาไว้ภายใต้ความมั่นคงของจิตจิ่นลี่ในมาเนิ่นนาน ริมฝีปากและลมหายใจร้อนอ่อนบางกรุ่นกลิ่นเหล้าไม่ได้ทำให้นึกรังเกียจ กลับเชิญชวนให้ลิ้มลองครอบครอง อยากมึนเมาไปกับนาง คิดแล้วปลายลิ้นอุ่นก็ขยับไล้เพื่อหาทางล่วงล้ำโพรงปากนุ่มมือหนาเคลื่อนไหวตามใจปรารถนาที่อยากแตะต้องร่างนุ่มมือในทุกส่วน ข้างหนึ่งไล้ไปหยุดวางกระชับสะโพก อีกข้างลูบผ่านเอวบางขึ้นมาเกาะกุมเหนือทรวงอวบอิ่มแล้วร่างเล็กก็สะดุ้งเบาๆ กลีบปากอิ่มเผยอเป็นโอกาสให้เขาสอดแทรกลิ้นเข้าโลมเล้าลิ้นเล็กได้ตามต้องการ“อื้อ...”ซีหรูที่มึนกับสัมผัสแสนระทึกใจเริ่มขยับตัวอย่างต่อต้าน ความตระหนกก่อตัวในจิตใจสาวน้อยเมื่อถูกคุกคามในร่างกายส่วนที่ไม่ควรให้ผู้ใดแตะ
Last Updated : 2025-02-27สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 6.ไท่จื่อวิตถาร (2)
“เจ้าเป็นภรรยา ไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียงหรือแย้งสามี ที่ดินแดนปีศาจทุกคนอาจจะตามใจเจ้าแม้แต่เจ้าปีศาจ แต่ที่นี่เจ้าต้องเชื่อฟังข้า เดินตามข้าหนึ่งก้าว”แม้น้ำเสียงที่เอ่ยจะราบเรียบหากก็เน้นถึงคำสั่งชัดเจน และคนฟังก็รู้สึกราวถูกกดขี่ข่มเหงให้อยู่ในฐานะที่ต่ำกว่า“นี่ข้าเป็นชายาหรือบ่าวของท่าน ข้าก็มีความคิดของข้า อยากพูดอะไรข้าก็จะพูด”“หากคำพูดกับการกระทำของเจ้าเหมาะสมและเป็นผู้ใหญ่ ข้าจะไม่บังคับเลย แต่นี่เจ้าหาเรื่องป่วนข้าเป็นเด็กไม่ยอมโตแล้วก็เอาแต่ใจ ไม่คิดทำหน้าที่ภรรยาที่ดีแม้แต่น้อย”“ถึงข้าจะอายุน้อยกว่าท่านหลายแสนปี แต่ข้าก็โตแล้ว”ซีหรูเสียงแข็ง ตาขุ่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าไท่จื่อดุเหมือนนางเป็นเด็กเล็กไม่ประสา“ท่านไม่ใช่อาจารย์ ไม่ใช่ท่านพ่อ อย่ามาสั่งสอนเหมือนข้าไม่รู้ความ”เพราะคำก็เด็กสองคำก็เด็กของสวามีทำให้ซีหรูโกรธจัด นางรู้ว่าตนนั้นยังอายุน้อย แต่ก็ไม่ใช่คนที่โง่งมคิดเองไม่เป็น ต้องทำตามทุกอย่างที่เขาสั่งเพียงเท่านั้น นางไม่ชอบความคิดเช่นนี้ แม้เป็นสตรี อ่อนด้อยประสบการณ์กว่าแต่นางก็เป็นชายาสามีภรรยาวควรยืนเคียงข้างกัน ช่วยส่งเสริมกันและกัน บิดาของนางบอกเอาไว้เช่นนั้นก่อนจะ
Last Updated : 2025-02-27สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 7.ไม่ร่วมเตียงกับใครนอกจากเจ้า (1)
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างไท่จื่อกับพระชายาค่อนข้างเงียบ ต่างคนต่างตักอาหารของตน ไม่ได้ใส่ใจกันและกัน ไม่มีการพูดคุยระหว่างมื้อเช่นสามีภรรยา ไร้ความหวานชื่นใดๆเกาถิงที่คอยรับใช้กับนางกำนัลหนึ่งคนได้แต่ลอบสบตากัน ก่อนหน้านี้สายตาคมกริบเหลือบมองนางแวบหนึ่งในตอนมาถึงโต๊ะอาหารทำให้เกาถิงแทบอยากให้ตนเองตัวเล็กลงนัก และนางก็ได้รู้แล้วว่าผู้ที่ลงไปแดนมนุษย์กับไท่จื่อในครั้งนั้นชื่อหวังหย่ง อีกฝ่ายมองเธอด้วยแววตาสงสัยชัดเจนทว่าไม่เอ่ยถาม นั่นยิ่งทำให้นางไม่สบายใจหากก็ยังทำราวไม่เคยพบเจอเขาไม่นานไท่จื่อก็วางช้อนแล้วนั่งนิ่งเงียบ ซีหรูที่ยังกินอยู่แสร้งกินเชื่องช้าไปเรื่อยๆ คิดว่าเขาอิ่มและเบื่อก็คงกลับตำหนักไปเอง ทว่าผ่านไปครู่หนึ่งอีกฝ่ายก็ยังนั่งหลังตรงท่าทางเคร่งขรึม สร้างความกดดันให้ผู้ที่ตั้งใจถ่วงเวลา สุดท้ายนางก็เอ่ยเพราะไม่อยากฝืนทนอีกแล้ว“ท่านอิ่มแล้วกลับตำหนักก่อนก็ได้ ข้ายังไม่อิ่ม เกรงใจไท่จื่อ”บอกแล้วก็รีบตักน้ำแกงตรงหน้ามาซด แสดงท่าทางให้รู้ว่าตนนั้นยังเอร็ดอร่อยกับการกินยิ่งนัก“ข้าจะพักที่ตำหนักเจ้า”“พรวด...”เกาถิงรีบเข้ามาเช็ดปากให้นายตนที่เลอะน้ำแกง เพราะคำพูดของไท่จื่อท
Last Updated : 2025-02-27สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 7.ไม่ร่วมเตียงกับใครนอกจากเจ้า (2)
เมื่อตั้งใจหลบเลี่ยงซีหรูก็รีบกลับมาเข้านอน โดยมีเกาถิงกับนางกำนัลเฝ้าอยู่ด้านหน้าห้อง ครู่ใหญ่ร่างสูงใหญ่ของไท่จื่อกับหวังหย่งจางหย่งก็ปรากฏกายขึ้น ทั้งสองนางย่อกายก้มหน้าทันที“เปิดประตู”จิ่นลี่เอ่ยเสียงเรียบ“เอ่อ พระชายาหลับแล้วเพคะ”เกาถิงจำใจบอกเสียงเบาตามความต้องการของนายตนโดยไม่กล้าสบตาคู่คมกริบ“ผู้มีชนักติดหลัง แล้วยังกล้าโกหกซ้ำซากอาจเพราะเห็นว่าข้าละเลย แต่ยังไงความผิดติดตัวก็ยังคงอยู่”ไท่จื่อเปรยเสียงเรียบ ทำเอาเกาถิงเริ่มตัวสั่น ใจคอไม่ดีนัก“อ่านฎีกาเมื่อครู่ รายงานที่ว่ามนุษย์ชาวบ้านถูกไฟเวทย์ทำร้ายบาดเจ็บโดยไม่รู้สาเหตุหลายคน ยังหาผู้รับผิดชอบไม่ได้ด้วยสิ”คราวนี้เกาถิงเหลือบขึ้นมองไท่จื่อด้วยสายตาตระหนกแล้วรีบคุกเข่าลงอย่างเกรงกลัว“ขอไท่จื่อเมตตา เป็นข้าน้อยเองที่ผิด ข้าน้อยยินดีรับผิดเพคะ”“เจ้ายินดีรับผิดที่โกหกข้าว่าพระชายาหลับแล้ว หรือเรื่องอื่น”จิ่นลี่ถามหยั่งเชิง อีกฝ่ายก็ยิ่งหน้าซีดเผือด“เอ่อ...”“เจ้าคงไม่อยากให้ข้าละเลยนายของเจ้า”เขาไม่ได้ต้องการฟังความเห็นคนสนิทของชายาตนอยู่แล้วจึงกล่าวตัดบท ก่อนจะสั่งความหวังหย่ง“หวังหย่ง คดีนี้ที่โลกมนุษย์เจ้าจัดการ
Last Updated : 2025-02-27สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 8.กินกับเจ้าอะไรก็หวาน (1)
ปลายนิ้วแกร่งไล้บนกลีบปากอิ่มของคนที่นอนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยราวตกอยู่ในภวังค์ จิ่นลี่เองก็ชื่นใจกับรสหวานล้ำที่ได้รับจากชายาของตนเช่นกัน รู้สึกดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนผลักไสเช่นครั้งก่อนแรงแตะแผ่วทำให้ซีหรูเม้มปากตนเองก่อนจะหลุบตาลงต่ำ ไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนในตอนนี้ มือจะขยับผลักไสอกหนายังไม่อาจทำได้ จะให้พูดตรงๆ คือไม่คิดจะทำมากกว่ายิ่งเห็นกิริยาของอีกฝ่ายจิ่นลี่ก็ยิ่งอยากมอบจูบแสนหวานอีกครั้ง ทว่าก่อนที่ปากได้รูปจะแตะกลีบปากนุ่ม ซีหรูก็เอ่ยขัด“ไท่จื่อ...”“หืม?”“ท่านทำให้...ข้ากลัว”เสียงของซีหรูเบาแทบไม่ได้ยิน“เจ้ายังกลัวข้าอยู่อีกหรือ”จิ่นลี่ห่วงอีกฝ่ายไม่น้อย ทั้งที่มั่นใจว่าตนอ่อนโยนกับชายา ไม่ใจร้อนดุดันเช่นก่อนหน้านี้แล้ว และซีหรูก็ไม่ได้ดิ้นรนหนีแต่อย่างใด ทว่านางก็ยังกลัวเช่นเดิมซีหรูไม่ได้ตอบหากสีหน้าของนางดูไม่สบายใจ แต่ไท่จื่อสวรรค์เช่นเขาย่อมไม่มีสิ่งใดจัดการไม่ได้“อย่ากลัวไปเลยชายาของข้า หากได้ทำบ่อยขึ้นเจ้าก็จะคุ้นเคยไปเอง”“เอ่อ...”ยังเอ่ยไม่ทันจบริมฝีปากอิ่มก็ถูกครอบครองซ้ำอีก กลีบปากร้อนที่บดเบียดลงมานั้นนุ่มนวลแฝงความร้อนระอุ ราวส่งมอบกระแสหวามไหวสู่
Last Updated : 2025-02-28สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 8.กินกับเจ้าอะไรก็หวาน (2)
มือบางหยิบนั่นจับนี่ใส่เครื่องปรุงลงในหม้ออย่างอารมณ์ดี ทว่าเกาถิงกลับมองอย่างกังวล อาหารหลายอย่างเสร็จพร้อมเต็มโต๊ะ แต่เป็นการปรุงรสตามความพอใจไม่ชิมแต่อย่างใด“พระชายา ท่านเล่นสนุกมากเกินไปแล้วนะเพคะ”“เล่นอะไรกันเล่าอาถิง”“ท่านไม่ชิมรสเลย เช่นนี้ไท่จื่อกินไปแล้วรสชาติไม่ดีจะทำอย่างไรเพคะ”“การทำอาหารเป็นงานศิลป์ รสดีหรือไม่นั้นอยู่ที่ใจ ข้าเชื่อมั่นว่าดีย่อมออกมาดี”ผู้พูดยิ้มอย่างมีแผนในใจชัดเจนจนเกาถิงเชื่อไม่ลง“พระชายา”เกาถิงอ่อนใจไม่รู้จะขัดอย่างไร เมื่อไม่อาจบังคับนายตนได้จึงทำได้เพียงขอร้องอีกครั้ง“ท่านไม่ควรทำเรื่องให้เป็นที่ขัดเคืองใจไท่จื่ออีกนะเพคะ ไท่จื่ออภัยให้ท่านในสองครั้งที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้อาจไม่เป็นเช่นนั้น เพราะท่านเหมือนจงใจทำร้ายไท่จื่อ”“เขาอภัยที่ไหนกัน เขาโยนข้าลงน้ำ”ซีหรูหน้างอ รู้สึกเหมือนเกาถิงไม่เข้าใจตนและไม่อยู่ข้างตนอีกแล้ว“เจ้าเอาแต่บอกให้ข้าเอาใจเขา เจ้าไม่เคยรู้ว่าลับหลังผู้อื่นไท่จื่อทำสิ่งใดกับข้าบ้าง ไม่เคยเห็นใจข้าบ้างเลย”พูดจบแล้วก็เดินหนีออกไปจากห้องครัวด้วยความโกรธระคนน้อยใจ เกาถิงจำต้องรีบตามไปแล้วบอกให้พนักงานห้องเครื่องที่ไปรอด้านนอ
Last Updated : 2025-02-28สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 9.มีใจต่อกัน (1)
‘ข้าไปเข้าเฝ้าพระบิดาไม่นานแล้วจะกลับมาหาเจ้า’คำบอกของไท่จื่อหลังมื้ออาหารทำให้ซีหรูถอนหายใจด้วยสีหน้าลำบากใจโดยมีเกาถิงช่วยดูแลขณะอาบน้ำ“อาถิง”“เพคะ”“เจ้าเคยใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอกเมื่ออยู่ใกล้ผู้ใดหรือไม่”นางเอ่ยถามคนสนิทด้วยไม่เข้าใจอาการของตนนัก เมื่ออยู่กับไท่จื่อนางจะทั้งหวั่นเกรงทั้งตระหนกใจเต้นระรัว หากก็รู้สึกวาบหวิวในกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในคราวเดียวกัน“พระชายาเกิดอาการเช่นนี้เพราะไท่จื่อใช่หรือไหมเพคะ”เกาถิงถามพลางยิ้มเอ็นดู แม้นายตนไม่ได้ตอบทว่าแก้มเนียนบนดวงหน้างดงามแดงปลั่ง อาจเพราะน้ำแร่ร้อน หากท่าทางก็ราวขัดเขินแต่เหมือนจะไม่รู้ตัวนัก ด้วยนายตนนั้นไม่เคยชิดใกล้ชายใดนอกจากเจ้าปีศาจกับผู้คุมกฎทั้งสองนับแต่โตมา ราชาปีศาจทะนุถนอมธิดาน้อยมากแม้แต่อาจารย์สอนฝึกพลังปราณวิชาเวทย์ก็เป็นภรรยาของผู้คุมกฎหูพาน ได้มาอยู่ใกล้ชิดไท่จื่อในฐานะสามีภรรยาย่อมต้องรู้สึกแปลกไปกว่าปกติ“ข้ายังไม่เคยชื่นชอบหรือมีใจต่อผู้ใดเพคะ”คิ้วเรียวงามขยับเข้าหากันแล้วหันมองคนของตน“เจ้าหมายถึง...ข้า...”“ท่านมีใจต่อไท่จื่อเพคะ”ซีหรูแทบสะอึก ดวงตาคู่งามเปิดกว้างคาดไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน“ท่า
Last Updated : 2025-02-28
Latest chapter
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 30.เคียงข้างตราบนิรันดร์ (2)
ร่างอรชรเดินเข้ามายังส่วนอาบน้ำแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นแผ่นหลังเปลือยอยู่ในน้ำ ใจกระตุกสั่นไหวจึงหันไปทางอื่น ทั้งยังลังเลไม่กล้าขยับเท้าต่อ“ซีซี”เสียงเข้มแม้จะทุ้มนุ่มหากก็ทำเอาคนได้ยินหน้าเจื่อน ไม่รู้จะทำอย่างไรแต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปใกล้“ไท่จื่อให้หวังหย่งจางหย่งมาปรนนิบัติไม่ดีกว่าหรือเพคะ”ซีซวนถามเสียงเบาทั้งที่เข้ามาแล้ว เมื่อขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ ไท่จื่อก็บอกว่านางต้องปรนนิบัติทั้งเวลาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า แน่นอนว่านางลำบากใจด้วยความขัดเขินแม้จะแนบชิดร่างกายกันมาหลายครั้งหลายครา“ไม่ปรนนิบัติก็ได้”พร้อมกับพูดร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นทำเอาผู้ที่ยืนชิดริมสระสะดุ้ง ทว่ายังไม่ทันถอยก็ถูกฉุดให้หล่นเข้าไปอยู่อ้อมอกแกร่งด้วยมัดกล้ามกำยำน่าอิงแอบ“อุ๊ย ไท่จื่อ”“มาอาบด้วยกันดีกว่า”ไม่เพียงพูดมือหนายังเคลื่อนไหวทั่วตัวต้องการถอดชุดของนางไปด้วย“เอ่อ อาถิงรออยู่ข้างนอกเพคะ นางคงได้ยินเสียงเป็นแน่”ซีซวนอุบอิบบอกพลางส่ายหน้า รู้ว่าอาบด้วยกันของไท่จื่อมีความหมายมากกว่านั้นนางขอกับบิดาให้เกาถิงมาอยู่ด้วยตั้งแต่วันที่พบท่านหลังพิธีอภิเษก ซึ่งบิดาก็ไม่ได้ขัดแต่อย่างใด เพราะเกาถิงเองก็คง
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 30.เคียงข้างตราบนิรันดร์ (1)
เรือนร่างไร้อาภรณ์สองร่างกอดก่ายแนบชิด ก่อนจิ่นลี่จะยกร่างเล็กกว่าขึ้นมานั่งคร่อมตักตน ซีซวนดูลำบากใจหากเขาก็กอดเอวบางแล้วลูบไล้ฝ่ามือตนบนผิวนุ่มของร่างสาวจนไม่หลงเหลือสัดส่วนใดที่ไม่ได้แตะต้อง อกอวบสวยยิ่งเคล้นคลึงก็ยิ่งชวนให้อยากลงน้ำหนักมือมากขึ้น ทั้งยังน่าซุกซบกว่าอกหนาของเขาเสียอีก จิ่นลี่มั่นใจว่าตนสามารถนอนซุกอกอวบได้ทั้งคืนไม่เพียงแค่คิดเขาก้มลงดูดดื่มยอดทรวงสีหวานให้เต็มที่เท่าที่ต้องการ ใบหน้าคมคายฝังปรนเปรอสองปทุมกลมกลึงเนิ่นนาน หากมือก็ไม่ลืมปลุกปั่นกายสาวสุดบอบบาง ดอกไม้แสนพิสุทธิ์พร้อมพรักเพื่อเขาแล้ว หากจิ่นลี่ยังใจเย็นไม่รีบหักหาญ ซีซวนต้องการมากเท่าไรนางจะยิ่งรู้สึกดีเมื่อเป็นของกันและกันซีซวนรู้สึกเหมือนตนหอบจนเหนื่อยอ่อน มือเกาะบ่าหนาราวหาที่ยึดด้วยไม่กล้านั่งลงเต็มสะโพก แต่ก็ฝืนเกร็งไม่ได้นานเพราะร่างกายปวกเปียกไร้กระดูกจากการรุมเร้าฉกาจฉกรรจ์“ไท่จื่อ ได้โปรด”นางเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่าร้องขอสิ่งใด รู้เพียงร่างกายตนต้องการบางอย่างและแล้วจิ่นลี่ก็พาร่างงามลงไปนอนระทดระทวยใต้ร่างตน มอบจูบอันร้อนแรงครู่หนึ่งพร้อมกับค่อยๆ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แม้อีกฝ่ายจะเริ่มดิ้
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 29.พระชายาจากเผ่าบุปผา (2)
“เจ้าทำเช่นนี้ข้าชักกลัวแล้วว่าเจ้าอยากกลับสวรรค์กับข้าหรือไม่ กลัวเจ้าจะอยากกลับเผ่าปีศาจมากกว่า”“ข้ากลัวว่าจะไม่ได้กอดท่านพ่ออีกแล้ว”เมื่อชายาตนทำเสียงงอแงนิดๆ ผู้เป็นไท่จื่อก็ใจอ่อน“เอาเถิด ข้าจะพาเจ้าไปเผ่าปีศาจในทุกครั้งที่เจ้าต้องการ อย่างน้อยก็...”เขาหยุดไปชั่วอึดใจก่อนจะบอกต่อ“เอาดอกไป่เหอไปให้เจ้าในทุกปี”หัวใจของซีซวนกระตุกวูบหนึ่งกับคำพูดนี้ ราวตอบรับความรู้สึกที่ไท่จื่อมีต่อซีหรู“ข้ายังอยากทำเหมือนเดิม ร่างของเจ้าอยู่ที่นั่น แม้แต่งกับเจ้าที่เป็นเซียนแล้ว ข้าก็ไม่อาจลืมเจ้าที่เป็นปีศาจครึ่งมนุษย์ได้”ซีซวนไม่ได้ขุ่นเคืองใจ นางรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ไท่จื่อยังผูกพันกับตนในชาติก่อนอยู่ และยิ้มกว้างให้กับสวามีของตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข“ข้าขอถามเจ้าปีศาจเรื่องนึงได้หรือไม่”ไท่จื่อมีโอกาสเอ่ยถึงสิ่งที่ตนสงสัย“ท่านรู้ว่าซีหรูมาเกิดใหม่ยังเผ่าบุปผา แล้วเหตุใดจึงไม่เคยบอกข้า”“ในตอนแรกข้าเพียงหวังจึงให้จางฉวนนำแหวนมาที่นี่ ไม่ได้มั่นใจแต่อย่างใด และเมื่อได้รู้ว่าในแหวนมังกรมีดวงจิตวิญญาณอยู่ อดีตเทพธิดาสามารถสร้างชีวิตใหม่ให้ซีหรูได้ ข้าก็ดีใจนัก ไม่ได้คิดว่านางจะเหม
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 29.พระชายาจากเผ่าบุปผา (1)
หลังไท่จื่อเอ่ยปากขอซีซวนแต่งงานแล้วแจ้งความนี้กับอดีตเทพธิดาบุปผาเพียงวันเดียว ขบวนสู่ขอจากสวรรค์กับของกำนัลก็มาถึงยังเผ่าบุปผา“ข้าให้หวังหย่งกับจางหย่งจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพแล้ว รอเพียงซีซวนตอบรับ”ไท่จื่อเอ่ยเมื่อหลิงเซียวมองของกำนัลมากมายที่นำเข้ามาในตำหนักด้วยความประหลาดใจ“ส่วนฤกษ์ยามนั้น พระมารดารอคำตอบจากเทพชะตา และพระบิดากับพระมารดายินดีให้จัดงานที่เผ่าบุปผา ทั้งสองพระองค์จะมารับชายาข้ากลับสวรรค์พร้อมกับข้า”จิ่นลี่ไม่ได้กลับสวรรค์ก็จริง ทว่าส่งสารขอราชโองการกับบิดาตนนับแต่บอกกับอดีตเทพธิดาไปว่าจะทำให้ถูกต้องทุกประการ บิดากับมารดาตนยินดีรับซีซวนเป็นสะใภ้สวรรค์โดยไม่ติดใจในข้อใด ด้วยสถานะของนางเป็นธิดาของอดีตเทพธิดาเซียนขั้นสูงสุดในเผ่าบุปผาซีซวนจะได้รับตำแหน่งพระชายาเอกไม่ต่างจากซีหรู“องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาเมตตาซีซวนยิ่งนัก”หลิงเซียวทำได้เพียงตอบรับ รู้สึกใจหายไม่น้อยเมื่อบุตรสาวกำลังจะห่างไปจากอกตน นางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน“ซีซวนไม่เคยต้องอยู่ห่างจากข้า ได้แต่หวังว่าเมื่อไปอยู่สวรรค์ชั้นฟ้าไท่จื่อจะเอ็นดูนาง”“ท่านก็ทราบดีว่าข้ารักซีซีมากเพียงใด นางคือชายาเพ
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 28.สัมผัสแสนคิดถึง (2)
“เจ้าพร้อมปลอบข้าแล้วใช่หรือไม่”ไม่เพียงถามร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามยังบดเบียดให้รับรู้ได้ถึงความกร้าวร้อนที่น่าเกรงกราม ซีซวนหลบสายตาคม หน้าท้องร้อนวูบทว่าจิตใจกลับเฝ้ารอให้ไท่จื่อแตะต้อง คาดหวังพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงกระทบหน้าอกข้างซ้าย“ร่างกายที่ยังไม่หายดีของเจ้าอาจยังรับไม่ไหว ข้าจะเบามืออย่างที่สุด”ในชั่วอึดใจร่างของทั้งสองก็เปลือยเปล่าด้วยฝีมือจิ่นลี่ ร่างอรชรสั่นเบาๆ อยู่ตลอดเวลาทำให้เขาอยากปลอบ แม้ซีซวนจะจำเมื่อครั้งเป็นซีหรูได้แล้วแต่ความจริงข้อหนึ่งก็คือนางยังผุดผ่องด้วยวัยแรกแย้ม อย่างไรก็ไม่อาจรับเขาได้โดยง่าย ทั้งหัวใจที่บาดเจ็บหนักยังไม่แข็งแรงดีทำให้จิ่นลี่เลือกไม่เอาแต่ใจหลังจูบอย่างดูดดื่มแล้วร่างสูงใหญ่ก็เคลื่อนลงพร้อมนาบปากตนฝากรอยร้อนรุ่มผ่านลำคอ กลางอกอวบ ระเรื่อยลงมายังหน้าท้องแบนราบจูบเม้มผิวอ่อนบางทุกจุดที่ผ่านซีซวนขยับกายอย่างไม่เป็นสุข ทรวงอกสะท้อนสูงตามลมหายใจที่รุนแรงด้วยอารมณ์หวาม ไฟปรารถนาลุกพรึ่บในร่างจากที่ค่อยๆ ถูกจุดให้ระอุก่อนหน้านี้ ยิ่งมือหนาลูบไล้ต้นขากับสะโพกซีซวนก็ยิ่งร้อนรน ทั้งลมหายใจร้อนกับปากอุ่นจัดยังเลื่อนต่ำลงอีก บดจูบแผดเผาร่างสาวด
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 28.สัมผัสแสนคิดถึง (1)
“เจ้าทิ้งข้าไปนานนัก แต่ไม่ว่านานแค่ไหนข้าก็ไม่เคยลืมเจ้าไปจากใจ”ซีซวนร้องไห้หนักขึ้นจนตัวสั่นเทา นางเองไม่ได้รับรู้สิ่งใด มีความสุขกับชีวิตใหม่ของตน ทว่าผู้ที่อยู่กับการจากลาอันแสนเศร้านั้นต้องจมอยู่กับความทุกข์ทนนานนัก รู้ซึ้งถึงหัวอกไท่จื่อที่พยายามไขว่คว้าพระชายาที่สูญเสียไปกลับคืนมา หากเป็นนางเอง แม้มีเวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มอีกเพียงวันเดียวนางก็จะทำทุกอย่างให้กลับไปอยู่เคียงข้างไท่จื่อเช่นเดิม ในเมื่อซีหรูจากมาโดยไร้คำร่ำลาจิ่นลี่จับมือบางสองข้างที่ประคองแก้มตนไปจูบด้วยความดีใจและแสนคิดถึง ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าประชิด แตะปากได้รูปประทับจูบซับน้ำตาบนแก้มนวลให้ซีซวนหลับตาลงให้สัมผัสอ่อนโยนและอบอุ่นจากริมฝีปากไท่จื่อปลอบประโลม ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงแนบชิดเหนือกลีบปากตน นางจึงขยับตอบรับจุมพิตด้วยความเต็มใจเมื่อหัวใจสองดวงที่ต่างผูกพันรักใคร่กลับมาใกล้ชิดความโหยหาจึงก่อเกิด จูบผะผ่าวแผ่วเบาจึงค่อยเพิ่มความดูดดื่มขึ้น ปลายลิ้นอุ่นรุกไล่ซีซวนก็ยินดีเปิดรับเกี่ยวกระหวัดลิ้นตนกับอีกฝ่ายตามสัญชาตญาณและความรู้สึกส่วนลึกในหัวใจ ใจดวงน้อยเต้นเร่า เนื้อตัวร้อนวูบวาบทว่าใจกลับต้องการแนบกายบดเบียด
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 27.เจ้าไม่ไป ข้าไม่กลับ (2)
“ไม่ลำบากเลย ข้ายินดีดูแลเจ้า”จิ่นลี่บอกพร้อมยิ้มบางเป็นอีกครั้งที่ใจดวงน้อยของซีซวนกระตุก ไม่กี่วันมานี้ที่ปัดถ้วยยาทิ้งนั้นนางไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าเมื่อไท่จื่อบอกว่าเป็นผู้ต้มด้วยตัวเองนางก็ลำบากใจที่จะปัดทิ้ง ไม่ได้สงสารแต่กังวลว่าจะกลายเป็นเผ่าบุปผาทำให้ไท่จื่อสวรรค์ต้องลำบาก“เกรงใจไท่จื่อ ครั้งนี้ข้าจะดื่มยาท่าน แต่อย่าได้ทำเช่นนี้อีกเลย”ซีซวนบอกแล้วรับไปดื่มอย่างไม่เกี่ยงงอนอีก“ข้าบอกแล้วว่ายินดี...”“ขอไท่จื่อเมตตา...”ร่างอรชรทรุดลงคุกเข่าในทันใด ทำเอาจิ่นลี่นิ่งไปชั่วอึดใจ ภาพซีหรูคุกเข่าแวบเข้ามาในหัว เขารีบรั้งนางขึ้นแต่ซีซวนส่ายหน้าไปมาไม่ยอมลุก“ได้โปรดปล่อยข้ากับท่านแม่ และเผ่าบุปผาไปเถิด”“ลุกขึ้นเถิด”อีกฝ่ายก้มหน้าไม่ยอมขยับเช่นที่เขาต้องการ หลังจากยืนคิดครู่หนึ่งจิ่นลี่ก็คุกเข่าลงตรงหน้าซีซวนเช่นกัน ใบหน้างดงามเงยขึ้นมามองเข้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ“ไท่จื่อ”จิ่นลี่มองสบตากับซีซวนนิ่ง ดวงตาคู่งามสดใสดูสั่นไหว สีหน้าแสดงถึงความไม่มั่นใจและงุนงง“ผู้ที่ควรคุกเข่าควรเป็นข้า ข้าเสียใจกับเรื่องในวันนั้นนัก เพราะข้าเอาแต่ใจทำให้เจ้าต้องทำเช่นนั้น ทุกอย่างล้วนเ
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 27.เจ้าไม่ไป ข้าไม่กลับ (1)
หวังหย่งกับจางหย่งหอบฎีกาเดินทางไปกลับสวรรค์กับเผ่าบุปผาบ่อยครั้งในช่วงหลายวันที่ไท่จื่ออยู่ที่นี่ ทั้งยังไปจัดการราชกิจกับไท่จื่อในบางวันเวลานี้กระท่อมเชิงเขาในสวนดอกไม้เป็นที่พำนักไท่จื่อ ด้วยอาการซีซวนยังไม่ดีจิ่นลี่จึงยังไม่กลับสวรรค์ แม้จะไม่ได้พบหน้าอีกฝ่ายหากเขาก็ถามไถ่อาการกับอดีตเทพธิดาในทุกวันเช้าเย็น แต่อยู่ใกล้เพียงแค่นี้ทว่าไม่อาจพบได้ทำให้จิ่นลี่ยิ่งคิดถึง สุดท้ายเขาก็อดใจไม่อยู่ ขอให้เห็นว่านางดีขึ้นแม้ในยามหลับก็ยังดีร่างสูงใหญ่ปรากฏกายขึ้นในห้องของซีซวนกลางดึก ยืนมองใบหน้างดงามในยามหลับหากก็พอมีสีสันขึ้นมากว่าก่อนหน้านี้ มุมปากได้รูปขยับยิ้มเล็กน้อย อยากยื่นมือไปแตะแก้มนุ่มแต่พยายามยับยั้งใจตนเองเอาไว้ขณะนั้นซีซวนก็ขยับพลิกตัวเอียงไปทางฝั่งซ้ายแล้วนางก็สะดุ้งมือกุมอกตนเอง ทั้งยังไอออกมาเบาๆ ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้“แค่กๆ”คิ้วเรียวขมวดก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภายในห้องค่อนข้างมืด ซีซวนพยายามลุกจากเตียงช้าๆ จับทิศทางค่อยๆ เดินไปยังโต๊ะวางกาน้ำชาเพื่อรินชา แม้มีเสี่ยวชิงนอนอยู่ที่เตียงเล็กมุมหนึ่งในห้องนางด้วย แต่ซีซวนไม่อยากเรียกรบกวนอีกฝ่ายจึงพยายามด้วยตัวเองจิ่นลี่ใ
สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ 26.หากไม่เต็มใจอย่าคิดว่าจะได้ตัว (2)
“เจ้าต้องอยู่กับข้าตลอดไปซีซี”หลิงเซียวที่นั่งอยู่บนเตียงข้างบุตรสาวลูบหน้าผากเล็กอย่างปวดใจ ไม่คิดว่าซีซวนจะเลือกวิธีนี้ ไม่ใช่เพียงแค่ปลิดชีพตัวเอง ยังฆ่าคนอีกสองคนให้ตายตามไปด้วย นางเหลือบมองไท่จื่อที่จับมือบุตรสาวตนไม่ปล่อยแล้วก็ถอนหายใจอย่างลำบากใจ หากก็คิดว่าตนควรพูดในสิ่งที่จำเป็นที่สุด ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่เรื่องนี้จะจบลงด้วยดี“ไท่จื่อ ข้าอยากพูดบางอย่างกับท่าน”จิ่นลี่เหลือบขึ้นมองผู้ที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของร่างซีซวน“ข้าไม่ได้คิดขวางท่านเลย หากท่านรักผูกพันกับซีซวนด้วยใจจริง”“ข้า...”“ท่านเอ่ยได้เต็มคำจริงหรือ”หลิงเซียวถามขึ้นมาก่อนที่ไท่จื่อจะตอบจบเสียอีก“ท่านรักพระชายาท่านแน่นอน แต่ท่านเพิ่งพบเจอซีซวน นางมีชีวิตของนางในพันแปดร้อยปีที่ผ่านมา นางลืมเลือนความเป็นซีหรูพระชายาของท่านไปแล้ว และท่านก็ไม่เคยรู้จักกับนางที่เป็นซีซวนมาก่อน”ไท่จื่อยังมีสีหน้าไม่เห็นด้วยนัก หากหลิงเซียวก็ยังเอ่ยต่อถึงสิ่งที่อยากขอ“ข้าอยากให้ซีซวนมีความสุข ข้าขอร้องท่าน หากต้องการให้ซีซวนไปอยู่บนสวรรค์กับท่าน ขอให้นางไปอย่างเต็มใจได้หรือไม่”จิ่นลี่นิ่งคิดครู่หนึ่ง มองใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือ
