ทวงแค้น - 10

"พวกเจ้าไม่ต้องตาม"

หัวหน้าโจรสั่ง และนั่นทำให้คนที่เหลืออีกสองคนรู้สึกไม่ค่อยพอใจ พวกเขาเองก็อยากเห็นเงินที่ว่านั้นกับตาเช่นกัน

"พวกข้าไปด้วย"

หนึ่งในสองคนที่เหลือเอ่ยขึ้น

"ข้าจะไปดูเองกับตาเผื่อมีกับดัก"

สิ้นเสียงหัวหน้าโจรลูกน้องที่เหลือก็ได้แต่เก็บความไม่พอใจไว้เงียบ ๆ แล้วรอดูสถานการณ์ต่อ

ส่วนเฟิงซูเหยาได้แต่แอบยิ้มสะใจที่โจรพวกนี้กำลังเดิมตามหมากที่นางวางไว้

"นำไป!"

"คุณหนูระวังนะเจ้าคะ"

อาถังมองแผ่นหลังบางด้วยใจกังวล นางชะเง้อคอมองจนสุดสายตาพร้อมกับโจรอีกสองคนที่ยืนไม่เป็นสุขอยู่ใกล้ ๆ

ผ่านมาไม่กี่อึดใจเสียงดัง สวบ! เหมือนมีคนย่ำหยียบใบไม้แห้งก็ดังขึ้น

"หนี! หัวหน้าพวกเจ้าเอาเงินหนีไปทางนู้นแล้ว"

เฟิงซูเหยาวิ่งหน้าตื่นมาบอกพวกโจรที่เหลือ ความโลภขึ้นหน้า โจรสองคนได้ฟังเช่นนั้นจึงเร่งมาดูที่ท้ายรถม้า เห็นร่องรอยฝีเท้าคนเหยียบกิ่งไม้หักวิ่งไปอีกทางตามคำบอกเล่ายิ่งรู้สึกกระวนกระวายและโมโหยิ่งนักที่ถูกหักหลัง

"ตามไป! มันกล้าหักหลังพวกเรา"

เสียงวิ่งบุกป่าของโจรสองคนเรียกเสียงหัวเราะอย่างสะใจของเฟิงซูเหยาได้เป็นอย่างดี

"คุณหนูไม่บาดเจ็บตรงไหนนะเจ้าคะ"

อาถังเหงื่อตกเอาแต่ห่วงนายหญิง หากแต่คนถูกห่วงกลับไม่มีแม้แต่ความหวาดกลัวในสายตา แถมใบหน้ายังเอิบอิ่มเต็มไปด้วยความสุขอย่างย้อนแย้งกับเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอ

"เดินทางต่อเถอะ"

ร่างระหงเดินไปยังม้าตัวหนึ่ง จัดการปลดอุปกรณ์ที่พ่วงกับตัวรถลาก สตรีที่เคยอ่อนแอขึ้นคร่อมหลังม้าด้วยท่วงท่าสง่างาม ทำเอาอาถังถึงกับขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะไม่เคยเห็นมุมนี้ของคุณหนูนาง

"ค...คุณหนู ท่าน... ม้า"

"เร็วเข้า เดี๋ยวสองคนนั้นรู้ว่าถูกหลอกจะย้อนกลับมาก่อน"

ม้าน้ำดีร่างกายแข็งแกร่งเดินมาหยุดตรงหน้าอาถัง มือแน่งน้อยเอื้อมมาฉุดดึงสตรีที่จับต้นชนปลายไม่กระจ่างขึ้นมานั่งซ้อนท้าย

เสียงม้าส่งเสียงคึกคะน้องพร้อมกับควบไปตามทิศทางที่เฟิงซูเหยาคุมบังเหียน

"อาถัง! เจ้ายังหายใจอยู่หรือไม่"

เห็นสาวใช้เงียบตั้งแต่นางขึ้นมาบนหลังม้าแล้วจึงถามไถ่เสียหน่อย อาถังไม่ตอบเพราะนี่คือการนั่งบนหลังม้าที่วิ่งเร็วดุจสายลมครั้งแรง ทว่าเพราะแรงสวมกอดเอวบางทำให้เฟิงซูเหยามั่นใจว่าคนด้านหลังยังมีลมหายใจอยู่

"โจรกระจอกกลุ่มนั้นเป็นคนของฮูหยินรอง"

เสียงบอกเล่าของเฟิงซูเหยาทำให้อาถังเลิกกลัวการนั่งบนหลังม้าหันมามาสนใจประโยคนั้นแทน

"คุณหนูปรักปรำฮูหยินรองไม่ได้นะเจ้าคะ"

"ข้าไม่ได้ใส่ร้าย พวกนั้นไม่ใช่คนของกองโจรเฟิงเสี้ยว"

"คุณหนูมั่นใจได้เช่นไร"

"ไม่มีสิ่งใดที่ข้ามั่นใจกว่านี้แล้ว"

แม้อาถังจะอยากถามต่อว่าอะไรทำให้คุณหนูนางมั่นใจเช่นนั้นแต่กลับมิกล้าถาม เปลี่ยนเป็นถามเรื่องค้างคาใจอีกเรื่องแทน

"หัวหน้าโจรผู้นั้นหักหลังพวกเดียวกันจริงหรือเจ้าคะ"

เฟิงซูเหยาหัวเราะในลำคอครั้งหนึ่งพร้อมเอ่ย

"เจ้าคิดว่าเช่นไรล่ะ"

เป็นการตอบคำถามแบบใดกันทำให้คนถามคิ้วยุ่งยิ่งกว่าเดิม

เฟิงซูเหยาจะพูดออกไปได้เช่นไรว่านางจัดการหัวหน้าโจรไปชดใช้กรรมที่ปรโลกแล้ว จากนั้นจึงใส่ความคนตายว่าเขาหนีไปพร้อมเงินที่ไม่มีจริง

"เรื่องที่ข้าพูดเจ้าห้ามบอกแก่ท่านพ่อ"

"เรื่องโจรหรือเรื่องฮูหยินรองเจ้าคะ"

"เรื่องที่โจรเป็นคนของฮูหยินรอง"

"ทำไมล่ะเจ้าคะ?"

ไหนคุณหนูบอกว่าเป็นคนของฮูหยินรอง เหตุใดถึงได้ห้ามตนเอ่ยบอกเรื่องนี้แก่แม่ทัพใหญ่ฟ่าง

"จะจับงูพิษเราต้องมีอุปกรณ์ครบไม่เช่นนั้นมันจะแว้งกัดให้บาดเจ็บแทน"

เฟิงซูเหยาบอกเป็นนัยนัยว่า การจะจับผู้บ่งการให้ดิ้นไม่หลุดต้องมีหลักฐาน แม้ครั้งนี้จะไม่มีหลักฐานแต่โจรสามคนนั้นต้องเป็นฝีมือสองแม่ลูกนั่นแน่

สองแม่ลูกนั่นคงวางแผนคิดกำจัดนางระหว่างทางที่ไปค่ายทหารแล้วโยนความผิดให้กองโจรที่ใคร ๆ ต่างรู้จักชื่อเสียงเรียงนามด้านความโฉดชั่วเฟิงเสี้ยว ทำให้ตอนออกจากจวนคนพวกนั้นจึงไม่มาหาเรื่องนาง

"เจ้าค่ะ อาถังจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ"

เฟิงซูเหยาพยักหน้าให้หนึ่งครั้งพร้อมตบเท้าเพื่อเร่งความเร็วม้าตัวนี้ให้ถึงที่หมายโดยไว

คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงเหมาะกับงานเฉลิมฉลองวันประสูติขององค์ชายสามอี้เฟยยิ่งนัก

"บุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ช่างมีวาสนา สวรรค์เมตตาคุ้มครองเสียจริง กลับมาจากความตายไม่พอ ยังรอดพ้นเงื้อมมือกลุ่มโจรนั่นได้อีก"

ไป๋เจิ้นหยาง องค์ชายแห่งแคว้นไป๋พ่วงตำแหน่งศิษย์ร่วมสำนักที่กลายมาเป็นสหายสนิทกับองค์ชายอี้เฟยกล่าวชื่นชมความโชคดีของคุณหนูสามตระกูลฟ่างหลังจากที่นางฝ่าความตายหนีจากโจรพวกนั้นมาถึงค่ายทหารได้อย่างปลอดภัย

"นับว่าสวรรค์เมตตากระหม่อมมาก เซียนเอ๋อร์คือแก้วตาดวงใจของกระหม่อม หากสิ้นนางไป กระหม่อมคงไม่มีกำลังใจจะอยู่ต่อ"

นึกย้อนไปแล้วแม่ทัพใหญ่ฟ่างก็ใจหายใจคว่ำ บุตรสาวออกจากจวนเดินทางมาหาตนที่นี่หากแต่ไม่มีผู้ใดรายงาน ดฝโชคดีแค่ไหนที่ครั้ฃนี้โจรพวกนั้นไม่คร่าชีวิตนางไปอย่างไม่หวนกลับ

ส่วนเรื่องที่ทั้งค่ายต่างรู้ดีคือเขานั้นรักใคร่บุตรสาวคนสุดท้องมากกว่าคนอื่น ต่อให้ถูกนินทาว่ารักลูกไม่เท่ากันเสวียนสวี่ก็มิเคยสนใจ เพราะรู้แก่ใจตนดีว่าสิ่งที่ถูกกล่าวหาเป็นเรื่องจริง

แต่ถึงแม้จะบอกว่าเขารักฟ่างเซียนเซียนมากกว่าผู้ใด เสวียนสวี่ก็มิเคยทอดทิ้งเจินเม่ยบุตรสาวคนรองให้ลำบากสักครั้ง แถมยังตามใจนางจนเสียผู้เสียคนถึงขั้นทำให้ข้ารับใช้ในจวนเอือมระอากับความเอาแต่ใจของนาง