บทที่ 1

ค่ำคืนกลางฤดูร้อนในเดือนพฤษภาคมนั้น อากาศค่อนข้างร้อนจัดหลังจากกลับจากทำงานที่ร้านอาหารแล้ว เนี่ยหลิงวางแผนที่จะกลับบ้านทันทีวันนี้ทั้งวันเนี่ยหลังโชคไม่ดีเอาซะเลย มีลูกค้าทะเลาะกันที่ร้านและมีการลงไม้ลงมือกันด้วย ทำให้เนี่ยหลิงที่กำลังเอาอาหารออกมาเสิร์ฟ โดนลูกหลงไปด้วย

ในตอนเช้าออกจากบ้านไปทำงานเดินมาถึงกลางซอยโดนหมาไล่กวด หลังจากวิ่งสู้ฟัดจนมาถึงป้ายรถเมล์ กระโดดขึ้นรถ นั่งมาได้สักพัก รถเสียต้องลง รอคันใหม่ไปทำงานงายโดนเจ้านายด่าอีก เฮ้อ ทำไมกันนะชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้ หวังว่า พรุ่งนี้คงจะมีอะไรดีๆเข้ามาบ้าง

เนี่ยหลิงแบกร่างกายโทรมๆบนหัวมีผ้าพันแผลพันไว้ กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้าในใจพลันก่นด่าสองสามีภรรยาผู้ก่อการทะเลาะวิวาทในวันนี้ หลังจากอาบน้ำ เสร็จเนี่ยหลิงหาอะไรกิน ก่อนที่จะกินยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบ แล้วก็นอนหลับไป โดยเนี่ยหลิงไม่ได้รับรู้เลยว่าเธอจะไม่มีโอกาสตื่นขึ้นมาใน โลกปัจจุบันอีกแล้ว

เนี่ยหลิงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง เนี่ยหลิงมั่นใจว่าเธอแค่หัวแตก ทำไม ถึงได้เจ็บปวดไปทั้งตัวแบบนี้ หรือมันจะเป็นความฝัน ความฝันทำไมเหมือนจริง ฝันที่ไหนจะเจ็บปวดได้ขนาดนี้ เนี่ยหลิงลืมตาขึ้นมาช้าๆ และได้รับรู้ว่าความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ใช่แค่หัวแตก แต่ ทั้งร่างกายมีแผลฟกช้ำอยู่ทั่วตัว โชคดีที่ไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก แต่แผลที่หัวรู้สึกจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

"อ่า นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย แล้ว นี่ฉันอยู่ที่ไหน ทำไม ห้องนี้เก่าและผุพังมาก แถม ผ้าห่มเก่าๆบางๆ นี่มันอะไร"

ถึงเนี่ยหลิงจะไม่ได้เงินเดือนสูงมากมาย แต่มันก็ไม่ขนาดนี้ไหม แล้วนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ในขณะที่เนี่ยหลิงกำลังตกตะกอนความคิดอยู่นั้น นึกถึงเหตุผลที่เธอมาอยู่ที่นี่ นึกยังไง ก็นึกไม่ออก ไม่มีเหตุผลใดมาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย

นี่มันเรื่องบัดซบอันใดกันเหตุใด พระเจ้าไม่เห็นใจเธอบ้าง ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ จะลุกนั่งยังไม่ได้เลย อย่าหวังว่าจะลุกเดินออกไปจากที่นี่ได้ เธอทำผิดอะไร ทำไมจะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

แค่หัวแตกเพราะโดนลูกหลง แต่พอตื่นขึ้นมาทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ หลังจากได้ตัดพ้อก่นด่าในโชคชะตาอยู่นาน พลันมีเสียงดังขึ้นเหนือหัว เนี่ยหลิง

“นี่เจ้าน่ะหยุดบ่นและต่อว่าได้แล้ว พระผู้เป็นเจ้าไม่เคยติดค้างใคร และเจ้าก็เช่นกัน”

เนี่ยหลิง ได้แต่นึกในใจว่า ไม่ติดค้างเหรอ แฟนยังไม่มี สามี ยังไม่เกิด เกิดมาก็กำพร้าบิดามารดาเป็นใครยังไม่รู้ แล้วนี่อะไร ยังต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้อีก

เหตุผลล่ะมีไหมตอบได้ไหม ว่าทำไม ถึงมาอยู่ที่ตรงนี้แถมในสภาพที่ไม่น่าดูเลย ด้วยพลันปรากฏ ร่างของชายชราผมขาว เคราขาว ขึ้นมาเนี่ยหลิงพลันสำนึกได้สงสัยเราจะตายแล้วจริงๆ แต่ว่าตายแล้วก็ต้องเป็นวิญญาณ แล้ววิญญาณ เจ็บได้ด้วยรึ ก่อนที่เนี่ยหลิงจะทันได้คิดไปไกล และไร้สาระมากกว่านี้ ชายชราได้เอ่ยขึ้นว่า

“พอๆๆ เจ้าจะพูดพร่ำอะไรเยอะแยะ ฟังข้า ให้ดี ข้าจะพูดแค่ครั้งเดียว เจ้าได้ตายจากโลกนั้นไปแล้ว และ ข้าได้ส่งเจ้ามาที่นี่ และที่นี่ เจ้าจะได้ทุกอย่าง ตามที่ อยากได้ ครอบ ครัว บิดามารดา สามี ลูก เจ้ามีครบ เจ้าจงใช้ชีวิตให้ดี และต้องขอโทษด้วยที่ ทำให้ดวงจิตของเจ้าไปเกิดผิดที่ ตอนนี้เจ้าได้กลับมาแล้ว ข้าจะชดเชย ให้เจ้า ความทรงจำชาติที่แล้วของเจ้า รวมถึงความสามารถ ต่างๆ ของ เจ้า จะยัง คงอยู่ เอาล่ะเจ้ามีอะไร อยากถามหรือไม่ เนี่ยหลิง"

จบคำพูดของชายชรา เนี่ยหลิงถามในสิ่งที่ คาใจทันที เธอตายได้อย่างไร จึงได้ ถามชายชราว่า

“คุณตาคะหนูตายได้อย่างไรคะ”

“ ชายชราที่มองเนี่ยหลิง นิ่งๆ เอาล่ะถ้าอยากรู้ ข้าจะบอกให้ เจ้า เป็นไข้ และนอนตกเตียงหัวฟาดพื้น นั่นคือสาเหตุ ที่เจ้าตาย(ในใจกลับตอบว่าเจ้าตายเพราะข้านี่แหละแต่ใครจะบอกนางกัน) อ่อ แล้วโลกที่เจ้ามาเกิดใหม่นี้ เป็นโลกแห่งผู้ฝึกตน มีสัตว์วิญญาณ และพลังธาตุ เอาล่ะข้าต้องไปแล้ว ก่อนไป ข้า มีของจะมอบให้เจ้า ชายชราโบกมือหนึ่งครั้ง มีธนู พร้อมลูก มาให้หนึ่งชุด และแหวนหนึ่งวงเอาล่ะ หยดเลือดของเจ้าลงที่แหวนได้แล้ว มันจะเป็นของเจ้า ผู้อื่นไม่สามารถใช้ได้ ขอที่จำเป็นข้าใส่ไว้ในแหวนมิติ ให้แล้ว มีอะไรอีกหรือไม่ หากไม่มี คำถามอะไร ข้าต้องไปแล้ว"

เนี่ยหลิงจากนั่ง งง แบบ อิหยังวะอยู่ “เดี๋ยวค่ะคุณตา ไม่ให้พรหนูหน่อยหรือคะ ไหนๆก็ให้หนูมาอยู่ที่นี่แล้ว” “ข้าให้เจ้าได้ สองข้อ ไม่มากไปกว่านี้ เจ้า ว่ามาเลย ต้องการขออะไร”

“ข้อหนึ่ง ข้าต้องการฝึกปราณได้และมีพลังธาตุทุกธาตุ”

“ได้ข้าให้เจ้า “ข้อสองล่ะว่ามา”

“ข้อสอง ข้าขอให้มีความจำที่ดี จดจำได้แค่ผ่านตา สามารถเรียนรู้ได้เร็วกว่าคนอื่น”

“เอาล่ะข้าให้เจ้า หมดเวลาของข้าแล้ว เจ้าจงใช้ชีวิตใหม่ให้ดี และพระผู้เป็นเจ้าไม่เคยติดค้างเจ้า จำไว้ให้ดี ไม่ว่าจะเป็นเจ้าในชาติที่แล้ว หรือชาตินี้ ก็คือเจ้า ข้าไปล่ะ”

หลังจากชายชราไปแล้ว เนี่ยหลิง หลับลงไปด้วยความอ่อน เพลีย

ตอนที่1. ตายแบบ อิหยังวะ และเริ่มต้นแบบ มีความหวัง(หวังว่ามันจะดี)

หลังจากได้สติ เนี่ยหลิงได้ทบทวนความทรงจำของเนี่ยหลิงคนเก่าเริ่มเรียบเรียงข้อมูลในหัวเนี่ยหลิงตายแล้วมาเกิดใหม่เป็นหวังเนี่ยหลิงสะใภ้ใหญ่ของสกุลหนิง แห่งหมู่บ้านป่าหมอกตั้งอยู่เชิงเขาหมอกทมิฬด้านขวาติดกับชายทะเล ด้านซ้ายติดกับหมู่บ้านสายหมอกด้านหน้าติดกับถนนเส้นทางที่จะเข้าไปยังเมืองสายรุ้ง แห่งอาณาจักรหมื่นสายหมอกแต่เดิมสกุลหนิงไม่ใช่คนหมู่บ้านป่าหมอกหลังจากประมุขสกุลหนิงเสียชีวิตลงฮูหยินผู้เฒ่าได้ทำการขับไล่ และทำหนังสือตัดขาด แก่ ท่านพ่อสามี เนื่องจากไม่ใช่ลูกของนาง แต่เป็นลูกที่เกิดจากฮูหยิน คนก่อน ทั้งหมด จึงได้เดินทาง ออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ณ หมู่บ้านป่าหมอกแห่งนี้

ด้วยเงินที่ติดตัวมาไม่กี่ตำลึง ครอบครัวสามีของเนี่ยหลิง ประกอบด้วย ท่านพ่อหนิงเหวินเทียน ท่านแม่สวี่กุ้ยฮัว ลูกชายคนโต หนิงหยางหลงหรือก็คือสามีของเนี่ยหลิง น้องชายคนรอง หนิงหานตง น้องสาม หนิงหมิงเทียน และน้องสี่หนิงเหม่ยหลัน หนิงหยางหลง แต่งงาน กับ หวังเนี่ยหลิง มีบุตร ชาย สามคน คนโต หนิงเนี่ยฟง คนที่สอง หนิงมู่เฟย น้องเล็ก หนิงชินหลง

น้องชายทั้งสองของหยางหลง และน้องสาวยังไม่มีใครได้ออกเรือน เนื่องจากตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ฐานะทางการเงินย่ำแย่เพราะไม่ได้อะไรติดตัวมาเลย จากคหบดีร่ำรวยต้องมาขึ้นเขา ทำนา หาของป่า ล่าสัตว์ เพื่อขายเป็นรายได้ มาจุนเจือครอบครอบครัวสกุลหนิง มีที่ดิน ติดเชิงเขา แค่ 5หมู่ ปลูกบ้านด้วยดินเหนียวห้าห้อง หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องน้ำ เนื่องจากมีจำนวนสมาชิกในครอบครัวเยอะทำให้ห้องไม่พอน้องชายสองคนนอนด้วยกัน หนึ่งห้อง น้องสาวหนึ่งห้อง เนี่ยหลิงกับลูกและสามีหนึ่งห้อง ท่านพ่อและท่านแม่หนึ่งห้อง

เมื่อสองวันก่อนเนี่ยหลิงได้เขาไปในภูเขาข้างหมู่บ้านเพื่อเก็บเห็ดและหาของป่าไปขายและนำมาทำอาหาร ซึ่งเนี่ยหลิงทำแบบนี้เป็นประจำ ตั้งแต่สามีและน้องชายทั้งสอง เข้าไปทำงานในเมืองสายรุ้ง เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัวแต่ ไม่เพียงพอ ในบ้านมีทั้งคนแก่เด็กๆและน้องสาวอายุได้เพียงสิบสี่หนาว ลูกๆของเนี่ยหลิงเองยังเล็กคนโต ห้าหนาว คนที่สอง สี่หนาว ส่วนคนเล็ก สามหนาว เนี่ยหลิงเองจึงต้องเข้าป่าเพื่อหาอาหารเพิ่ม ตอนนี้ใกล้จะเข้าหน้าหนาวแล้ว เนี่ยหลิงกลัวว่าจะไม่มีอาหารพอให้ผ่านหน้าหนาวไปได้เพราะช่วงฤดูหนาว สามีและน้องชายจะหางานทำไม่ได้ เฮ้อๆๆๆๆจะไหวไหมจะรอดไหม เนี่ยหลิงได้แต่คิดพลันได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา

“ท่างพี่ ท่างแม่เมื่อไหร่จะตื่ง ขอยับ”

หนิงชิงหลง เอ่ยถามพี่ชาย

“ชู่วๆ น้องเล็กอย่าเสียงดัง ท่านแม่ไม่สบายต้องนอน ท่านหมอโหยวบอกว่าท่านแม่ต้องนอนมากๆ ถึงจะหายดี”

“ แต่ แต่ ข้า คิดถึงท่างแม่นี่” เด็กน้อยชิงหลง ได้เอ่ย ออกมา

สักพักน้องสาวสามีเดินเข้ามาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้พี่สะใภ้

“อาเฟย อาหลง หลานสองคนออกไปอยู่กับท่านย่าก่อนนะ อาเล็กจะเช็ดตัวให้ท่านแม่เจ้า”

ระหว่างนั้น เนี่ยหลิงได้ลืมตาขึ้นมา

“ท่างแม่ตื่นแล้ว”

“ ท่านแม่ ตื่นแล้ว ไปตามท่านพ่อ กับพี่ใหญ่กัน” ว่าพลางวิ่งออกไป

“ พี่สะใภ้ ท่านตื่นแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว ขอโทษนะ ที่พี่ไม่เอาไหน ลำบากเจ้าแล้ว”

“ พี่สะใภ้อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น ข้าหาได้ลำบากไม่ กลับเป็นพี่สะใภ้ ที่ลำบากที่สุด"

“ขอบคุณเจ้ามากน้องเล็ก ที่ดูแลเด็กๆตอนที่พี่ ล้มป่วย”

" พี่สะใภ้อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น พวกเราเป็นครอบครัว เดียวกัน นะเจ้าคะ”

“แล้วนี่ ท่านพ่อท่านแม่และคนอื่นๆไปไหนกันหมด”

“พี่รองกับพี่สาม ไปหางานทำในเมืองเจ้าค่ะ ส่วนพี่ใหญ่วันนี้ไม่ได้ไป อยู่ช่วยท่านพ่อกับท่านแม่ พลิกหน้าดิน ปลูกมันเทศเจ้าค่ะพี่สะใภ้ คงหิวแล้วข้าไปทำโจ๊กมาให้นะเจ้าคะจะได้ดื่ม ยา "

หลังจากน้องสาวออกไปสามีและลูกชายทั้งสามก็มาถึง “น้องหญิงเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง พี่ขอโทษ ที่พี่ดูแลเจ้าไม่ดี ทำให้เจ้าลำบากและได้รับบาดเจ็บ พี่ช่างเป็น สามีที่ไร้ความสามารถ”

เนี่ยหลิงได้แต่ทอดถอนใจ เมื่อเห็นสีหน้าหดหู่ของสามี

“ท่านพี่อย่าได้พูดเช่นนั้นเจ้าค่ะน้องไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะพักสักสาม สี่วัน คงดีขึ้นเจ้าค่ะ”