บทที่ 7

หลังจากที่ หยางหลง ไปเอาปลาที่หลุมดักปลา มาให้ท่านแม่ น้องชายทั้งสองก็กลับมาถึงจุดนัดพบที่หยางหลงนัดพอดี “น้องรอง น้องสาม พวกเจ้าได้อะไรมาบ้าง”

“ได้หมูป่ามาหนึ่งตัว กระต่ายป่า สามตัว และไก่ป่าห้าตัวขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ จะได้รีบเข้าเมืองไปขาย จะได้กลับมาไม่มืดค่ำ จนเกินไป”

“พี่ใหญ่จะเก็บ อะไรไว้ให้พี่สะใภ้ทำเป็นอาหารเย็นหรือไม่”

“ไม่ต้องหรอกน้องสาม น้องหญิงขึ้นเขาไปแล้ว คงได้อะไรกลับมาบ้าง อย่างน้อยๆ ยังมีปลา พวกนี้อีกมาก พี่เชื่อว่าน้องหญิงนำไปทำอาหารได้อร่อยแน่ๆ”

“พี่ใหญ่ท่านว่า ตั้งแต่พี่สะใภ้หายป่วย พี่ว่านางแปลกๆ ไปหรือไม่ ข้าก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าอะไรที่แปลกไป”

“น้องรองเจ้าคิดมากไปแล้ว ยังไง นางก็เป็นภรรยาข้า อาจจะเป็นเพราะว่าที่ผ่านมา ข้าไม่มีความสามารถ ดูแลนางให้สุขสบาย ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อ ทำให้นางต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้อดทนและเข้มแข็งขึ้นเพื่อช่วยเหลือพวกเรา ก็เป็นได้”

“พวกเจ้าสอง คนไปรอเกวียนรับจ้างที่หน้าหมู่บ้านก่อน พี่จะเอาปลากลับไปให้ท่านแม่แล้วจะตามไป”

เมื่อหยางหลงนำปลาที่ได้จากหลุมดักปลา ไปให้ท่านแม่แล้วก็รีบไปเอาเห็ดในห้องนอน แล้วจึงออกไปที่จุดรอเกวียนรับจ้าง การเดินทางเข้าเมืองสายรุ้งนั้น ใช้เวลาเดินทาง ประมาณ หนึ่งชั่วโมง ถ้าเดินเท้า ก็เกือบๆสามชั่วโมง เมื่อหยางหลงไปถึง คนก็ขึ้นเกวียน จนเกือบเต็มแล้ว หยางหลงไม่รอช้า รีบขึ้นไปนั่ง ยังที่นั่งที่มีน้องชายสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ค่าเกวียนเข้าเมืองคนละ สามอิแปะหยางหลงจ่ายเงิน ไป เก้าอิแปะ สำหรับสามคน

“วันนี้พวกเจ้าพี่น้อง จะเข้าเมืองไปขายของป่ารึ หยางหลง ”

“ขอรับท่านป้า ซู”

“ภรรยาของเจ้า นาง หายดีแล้วหรือ ถึงได้เดินขึ้นเขาไปหาของป่าอีก ”

“นางหายดีแล้วขอรับ ท่านป้า นางก็เป็นเช่นนี้ ใครห้ามปรามก็ไม่ฟัง ข้า ก็หมดปัญญาจะห้ามปรามนางแล้วขอรับ”

“เจ้าโชคดีแล้วที่ได้ นางมาเป็นภรรยาเจ้า นางขยันทำมาหากิน ไม่เหมือนลูกสาว บางบ้าน งานการไม่ทำ เอาแต่แต่งตัว เดินให้ท่าผู้ชายไปวันๆ”

ป้าซู พูดพลางเหลือบตามอง ไปยังนางหลิว แม่ของ หลิวอิงเถา นางหลิวได้แต่ กัดฟัน ไม่โวยวายออกมา เนื่องจากสามีนางเฒ่าหลิว นั่งมาด้วย ได้แต่คิดในใจ ฝากไว้ก่อนเถอะ นางซู นั่งเกวียนมา จนถึง ประตูเมือง ทุกคนก็ลง จากเกวียนเดินเข้าประตูเมืองไปทันที

“ใครจะกลับพร้อมเกวียน ก็ให้มารอที่ตรงนี้ อีก สามชั่วโมง ใครมาช้า ข้าไม่รอ ถือว่าข้าบอกแล้ว”

สาม พี่น้อง เดินเข้าประตูเมือง เข้ามาในเมืองสายรุ้ง วันนี้ ตลาดยังคงคึกคัก เช่นเดิม คนที่เข้ามาหางานทำก็ ยังเยอะเหมือน เดิม แต่งานก็ไม่ได้ หาง่ายๆ แถมยังต้องโดนหักค่านายหน้า หางาน อีก

“พี่ใหญ่ จะไปที่ใดก่อนขอรับ ข้าว่าเอา สัตว์ป่าพวกนี้ไป ขายก่อนดีหรือไม่ ค่อยไปร้านขายยา "

“เอาเช่นที่น้องรองว่าก็แล้วกัน”

จากนั้นทั้งสาม ได้มุ่งหน้าไปยังเหลาจวิ้นเสวียน เมื่อเดินมาถึง จึงได้เดิน เข้าประตูหลัง ร้าน อันเป็นจุดรับซื้อ สัตว์ป่าและของป่าอื่นๆ ด้านหลังนี้ จะมี พนักงาน รับซื้อ รออยู่ ซึ่งเหลาแห่งนี้ให้ราคาดี ไม่กดราคา กับชาวบ้าน

“สวัสดีขอรับ ท่านลุงหม่า ”

“อ้าว หยางหลงรึ วันนี้ เจ้าได้อะไรมา บ้างล่ะ ”

“มีหมู ป่า ไก่ป่า แล้วก็กระต่าย ขอรับ”

“โอ้ยังสดใหม่อยู่ เลย ”

“ใช่ขอรับ พวกข้าพึ่ง ได้มาเมื่อตอนเช้า ก็รีบมาขาย ทันที”

“หมูของเจ้า ข้า ให้ชั่งละห้าสิบอิแปะ ส่วนไก่ ข้าให้ตัวละ สิบห้าอิแปะ กระต่ายตัวละ ยี่สิบอิแปะ ”

“เจ้ารอสักครู่ ให้พนักงานนำหมูไปชั่งสักครู่ ”

หลังจากลุงหม่าเรียกพนักงานมายกหมูไปแล้ว ทั้งสามคนรอ ประมาณ สิบนาที พนักงานออกมาแจ้งน้ำหนักหมูแก่ลุงหม่า

“หมูป่า ทั้งหมด ห้าสิบชั่ง เป็นเงิน สองตำลึง ห้าสิบอิแปะ กระต่ายป่าสามตัว หกสิบอิแปะ ไก่ป่า ห้าตัว เจ็ดสิบห้าอิแปะ รวมเป็นเงิน สามตำลึง แปดสิบห้า อิแปะ ถูกต้องหรือไม่ "

“ถูกต้องขอรับ ข้าและ น้องๆ ขอตัวก่อน ขอบคุณลุงหม่ามากขอรับ"

“วันหลัง มีก็เอามาขายที่นี่อีกนะ ”

“ขอรับท่านลุง หม่า”

เมื่อทั้งสามขายสัตว์ป่าเสร็จ ก็เดินออกมาเพื่อที่จะไปร้านขายยา ทันที เดินมาถึง ร้านยา ไห่หนาน ทั้งสามก้าวเข้าไปในร้าน เมื่อพนักงานเห็นว่ามีลูกค้าเข้ามา ก็ออกมาต้อนรับ ทันที โดยไม่ได้มีสีหน้าดูถูกแม้แต่น้อย

“สวัสดี ขอรับ ท่านต้องการ ซื้อยา หรือว่ามาขายสมุนไพร ขอรับ”

"ข้าต้องการขายสมุนไพร แต่ขอพบผู้จัดการได้หรือไม่"

“เช่นนั้น เชิญ ท่านทั้ง สาม ทางด้านนี้เลย ขอรับ”

พนักงานเดินนำทั้งสาม เข้าไปนั่งรอในห้อง ด้านซ้ายมือ ผ่านไป สิบห้านาที มีชายวัยกลางคนเดิน เข้ามาในห้อง

“มีพนักงานไปแจ้งข้า ว่าพวกเจ้าต้องการ ขายสมุนไพร แล้วเป็นสมุนไพร ชนิดใด”

หยางหลง หยิบเห็ดหลินจือขึ้นมา หนึ่งดอก วางลงบนโต๊ะ ตรงหน้า ผู้จัดการ ทันที ที่ผู้จัดการเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ตกตะลึงอ้าปากค้าง ก่อนจะหยิบขึ้นมาดูด้วยมือที่สั่นเทา สองมือประคองไว้อย่างทะนุถนอม

“นี่มันเห็ดหลินจือแดง นับว่าหายากยิ่ง ข้าไม่เคยพบเห็นมาหลายสิบปีแล้ว ดอกใหญ่ อยู่ในสภาพสมบูรณ์ ข้าให้เจ้าดอกละ 500 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่ และเจ้ามีมากน้อยเท่าไหร่”

“ข้าพอใจขอรับ ข้ามีทั้งหมด 5 ดอก ขอรับ ” หยางหลงหยิบเห็ดหลินจือขึ้นมาอีก สี่ดอก ให้ผู้จัดการทันที ส่วนน้องชายทั้งสอง นั่งนิ่งไม่ไหวติงตั้งแต่ได้ยินราคาเห็ด เพียงแค่หนึ่งดอก แล้ว

“นี่ตั๋วเงิน ของเจ้า 2,500 ตำลึงทอง”

“ขอบพระคุณขอรับ ส่วน 500 ตำลึงทองนี้ ข้า ขอแลกเป็น ใบละ 100ตำลึงทอง 4 ใบ ส่วนที่เหลือ ข้าขอเป็นตำลึงเงินขอรับ”

“ได้ เจ้ารอสักประเดี๋ยว ข้าจะจัดการให้”

รอไม่นานผู้จัดการก็กลับมา พร้อม ตั๋วเงิน ใบละ หนึ่งร้อยตำลึงทอง สี่ใบ และตำลึงเงินอีก หนึ่งพันตำลึงเงิน

“นี่เงินของเจ้า ครั้งหน้าหากมีสมุนไพรอีก เจ้านำมาขายที่ร้านข้าอีกนะ ”

“ได้ขอรับ พวกข้าลาล่ะขอรับ”

ทั้งสามเดินออกมานอกร้าน เป้าหมายต่อไปคือ ซื้อข้าวของและธัญพืช เมื่อซื้อของจนครบแล้ว ก็ฝากไว้ที่ร้านก่อน ค่อยกลับมาเอาตอนที่ ซื้อเกวียนวัว แล้ว จากนั้น ทั้งสามคนก็ตรงไป ตลาดค้าวัว ทันที หยางหลงเลือกวัว ตัวผู้และตัวเมีย อย่างละ หนึ่งตัว พร้อม เทียมเกวียน ราคา สามสิบ ตำลึงทอง เมื่อได้เกวียน แล้ว ทั้ง สามคน ก็กลับไปเอาของ ที่ฝากไว้ทันที และซื้อขนม ไปฝากบุตรชาย แล้วจึงตรงกลับบ้านทันที