บทที่ 13

หยางหลงบังคับเกวียนวัวออกจากหมู่บ้านป่าหมอก พร้อมกับเนี่ยหลิงขับมาได้ครึ่งทาง เนี่ยหลิงหันซ้ายหันขวาไม่มีใครอยู่แถวนี้ นางรีบเอาหมีขนเหล็กออกมา และนำเสื่อมาคลุมไว้ หยางหลงได้แต่มองการกระทำของนาง ตาปริบๆ เขาแค่ยังไม่ชินที่ อยู่ๆมีของออกมาจากอากาศแค่นั้นเองจริงจริ๊ง

"น้องหญิง จะซื้ออะไรไปให้บ้านพ่อตาบ้างหรือ"

"ข้าว และธัญพืช ผ้าห่ม ชุดเครื่องนอน สำหรับทุกคน ส่วนเนื้อสัตว์ ไม่ต้องซื้อเรามีแล้ว ที่เหลือก็เป็น เครื่องปรุง เครื่องเทศ ผ้าสำหรับตัดชุด เจ้าค่ะ"

“แล้วแต่น้องหญิง จะจัดการ ข้าวซื้อให้มากหน่อย ไม่รู้ว่า จะหนาวยาวนานเท่าไหร่ ที่หมู่บ้านนั้น ป่าเขาไม่อุดมสมบูรณ์เหมือนหมู่บ้านป่าหมอก ท่านพ่อตาเอง หลังจากบาดเจ็บครานั้น ถึงแม้จะหายดีแล้วแต่ แต่ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไหร่นัก”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านพี่นะเจ้าคะ ที่สนับสนุนข้าทุกเรื่อง”

“เจ้าเป็นภรรยาของพี่ ไม่ว่าเจ้าจะทำอันใด พี่พร้อมสนับสนุน ขอเพียงแค่ไม่อันตรายเป็นพอ”

“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าจะเริ่มฝึกปราณตอน เข้าหน้าหนาว ท่านพี่ว่าดีหรือไม่เจ้าคะ”

“พี่เห็นด้วย เช่นนั้นช่วงนี้ เราต้องกักตุนอาหารให้มากหน่อย เรื่องฟืนให้ น้องรองกับน้องสามรับผิดชอบ พอถึงตอนนั้นจะได้มีเวลาฝึกปราณกัน ต่อไปนี้ครอบครัวเราคงไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีใครมาทำร้ายอีกหรือไม่”

“เจ้าค่ะท่านพี่”

“ถึงแล้วล่ะน้องหญิง เราจะไปขายสัตว์ที่เหลาจวิ้นเสวียนก่อน ค่อยไปร้านรับซื้อสมุนไพร”

“เจ้าค่ะ”

หยางหลงบังคับเกวียนมาจนถึงเหลาจวี้เสวียน และบังคับเกวียนเข้าไปหลังร้านตรงจุดรับซื้อของทันที

“ท่านลุงหม่า สวัสดีขอรับ”

“อ้าว หยางหลงเองหรือ สวัสดี วันนี้ได้อะไรมาขายให้ข้าบ้าง ตอนนี้ที่ร้าน ขาดแคลน เนื้อสัตว์ เพราะใกล้จะเข้้าหน้าหนาวแล้ว ชาวบ้านที่ล่าสัตว์มาขายประจำก็ ส่งสัตว์ มาน้อยกว่าปกติ เพราะ ต้องกักตุนอาหาร สำหรับหน้าหนาวนี้ ”

“เชิญท่านลุง ทางนี้ขอรับ” หยางหลงเรียกให้ท่านลุงหม่ามาดู ที่เกวียน เมื่อ เดินมาถึง หยางหลง เอาเสื่อที่คลุมหมีขนเหล็ก ออก เมื่อลุงหม่า เห็นหมีขนเหล็ก ซึ่งเป็นสัตว์วิญญาณ ถึงแม้จะระดับต่ำ ก็ไม่ใช่ที่ใครจะล่ามาได้ ปาก ที่อ้าแล้วหุบ หุบแล้วอ้า ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ลุงหม่า มองดูหมีขนเหล็กตาแทบถลน

“นี่ นี่ๆๆ นี่ๆ อยู่ครึ่งค่อนวันถึงหาเสียงเจอ หมีขนเหล็กสัตว์วิญญาณ ระดับต่ำ ถึงกับเป็นสัตว์วิญญาณ พวกเจ้าช่างเก่งกาจนัก ”

“ยังมีนี่อีก ขอรับ กระต่ายแสงจันทร์ อีก สองตัว” หยางหลงเอ่ยจบ ลุงหม่า อ้าปากค้างตาโต ยืนนิ่งไม่ไหวติง

“ท่านลุงหม่า ท่านลุงหม่า ขอรับ ท่านรับซื้อหรือไม่ขอรับ” หยางหลงที่เห็นลุงหม่า นิ่งอึ้ง ก็ร้อนใจถามออกมาทันที

“ซื้อๆ รับซื้อสิ เจ้ารอสักครู่ ข้าจะไปเรียนนายท่าน ให้มาตกลงราคากับเจ้า เจ้านั่งรอสักประเดี๋ยว ”

“ขอรับ รบกวนลุงหม่าแล้ว”

หลังลุงหม่า แแกไปไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกับ ชายวัยกลางคน คาดว่าคงจะเป็นนายท่านของลุงหม่า

“เป็นเจ้าหรือที่เอาสัตว์วิญญาณ มาขาย”

“เป็นข้าเองขอรับ”

“หมีขนเหล็กข้าให้เจ้า 1,000 ตำลึงทองส่วนกระต่ายแสงจันทร์ สองตัว ข้าให้ตัวละ 100 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่”

“ข้าพอใจขอรับ ขอบพระคุณท่านมาก”

“ถ้าเจ้ามีสัตว์ป่าก็เอามาขายที่ร้านข้าอีกนะ เจ้ารอสักครู่ ข้าจะให้ลุงหม่า นำเงินมาให้”

“ขอรับ” ไม่นานลุงหม่าเอาตั๋วเงิน 1,000 ตำลึงทอง 1 ใบ และ100 ตำลึงทอง 2 ใบ มายื่นให้หยางหลง เมื่อได้รับเงินแล้ว เขาบังคับเกวียนไปที่ร้านรับซื้อสมุนไพรทันที พอไปถึงหน้าร้าน หยางหลงบอกให้เนี่ยหลิงรอที่ร้านน้ำชาตรงข้าม ร้านสมุนไพร เพราะเขาต้องเอาเกวียนไปจอด ยังที่รับจอดเกวียนก่อน

“น้องหญิงเจ้าเข้าไปนั่งรอพี่ที่ร้านน้ำชา ตรงนั้นก่อน พี่นำเกวียนไปฝากไม่นานพี่จะรีบกลับมา”

“ได้เจ้าค่ะท่านพี่” เนี่ยหลิงเข้าไปนั่งในร้าน สั่งน้ำชามาหนึ่งกา และ ซาลาเปา สามลูก สักพัก หยางหลง ก็มาถึง ทั้งคู่ กินซาลาเปา หมด ก็ลุกขึ้นจ่ายเงิน แล้วเดินข้ามไปร้าน ไห่หนาน ที่หยางหลงเคยเอาเห็ดหลินจือมาขาย เดินเข้ามาในร้านก็เจอกับพนักงาน ในร้าน ทั้งคู่เดินตรงไปหาพนักงานทันที

“สวัสดีขอรับไม่ทราบว่า ท่านทั้งสอง ต้องการซื้อสมุนไพร หรือ ขายขอรับ”

“ข้ามีสมุนไพรมาขาย ขอพบผู้จัดการได้หรือไม่”

“เช่นนั้นเชิญนั่งรอที่ห้อง ด้านซ้าย ก่อนขอรับ ข้าจะไปเรียนผู้จัดการให้”

ทั้งสองคน เดินเข้าไปนั่งรอตามที่พนักงานบอกกล่าว เวลาผ่านไปไม่นาน ผู้จัดการเดินเข้ามา และเอ่ยทักหยางหลง ทันที

“สวัสดี วันนี้เจ้ามีอะไรมาขายให้ข้าหรือ”

“สวัสดีขอรับ/ เจ้าค่ะ” ทั้งสองกล่าวสวัสดีออกไป พร้อมกับที่หยางหลงแนะนำเนี่ยหลิง ให้ผู้จัดการได้รู้จัก

“วันนี้ ข้ามีเห็ดหลินจือแดง สองดอก โสม สี่ต้น และเห็ดเปลวอัคคีขอรับ”

“อ๊าย นี่ข้าตกใจ ตั้งแต่ เห็ดหลินจือแล้ว ดูแล้วพวกเจ้ามีโชคไม่น้อย เห็ดข้าให้ราคาเดิม โสม ข้าให้ ต้นละ 400 ตำลึงทอง ส่วนเห็ด ข้าให้ดอกละ 100 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่”

“ข้าพอใจขอรับ”

“เจ้ารอสักครู่ ข้าจะไปเอาตั๋วเงินที่ห้องบัญชีมาให้”

“ขอบคุณขอรับ”

“นี่ตั๋วเงินของเจ้า 2,800 ตำลึงทอง เจ้าตรวจสอบดูว่าถูกต้องหรือไม่”

“ถูกต้องขอรับ ขอบพระคุณท่านมาก พวกข้าลาล่ะขอรับ”

“ได้ ถ้ามีสมุนไพรอีก ก็เอามาขายที่ร้านข้าอีกนะ”

“ขอรับ”

หยางหลงยื่นเงินให้เนี่ยหลิงเก็บ นางเก็บเข้าแหวนมิติทันที หลังจากนั้น นางไปซื้อข้าวและธัญพืช ผ้าห่มฟูกนอน เครื่องปรุง เครื่องเทศต่างๆ ผ้าพับสำหรับตัดชุด เพื่อที่จะนำไปให้ท่านพ่อท่านแม่นาง แป้ง ต่างๆ อย่างละ สามกระสอบ ข้าวอย่างดี สี่กระสอบ เมื่อซื้อของจนครบแล้ว ทั้งสองเดินทางกลับหมู่บ้านทันที เพื่อที่จะกลับไปให้ทันอาหารเย็น