หยางหลงกลับมาถึงบ้านก่อนเวลาอาหารเย็นเล็กน้อย หานตงรับหน้าที่นำวัวไปเข้าคอก หาน้ำและอาหารให้วัวเสร็จแล้วถึงได้เดินเข้าบ้านไปอาบน้ำ วันนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ พอฤดูหนาวผ่านไป ที่บ้านเขาก็จะสร้างบ้านใหม่ ตงหมิง ยิ้มแย้มด้วยความสุขใจ เดินยิ้มประหนึ่งคนบ้า หมิงเทียนที่กลับจากอาบน้ำเดินมาเจอผู้เป็นพี่ชาย ท
“กินเนื้อจ๊ะ แต่ตัวเล็กแค่นี้ คงยังไม่หย่านมแน่ๆ คงต้องหานมวัวมาให้กิน ไม่รู้หมู่บ้านข้างหน้าจะมีหรือไม่ ท่านพี่ถ้าถึงหมู่บ้านข้างหน้า ช่วยหาซื้อนมมาให้เจ้าสามตัวนี้ด้วยนะเจ้าคะ ถือโอกาสพักเกวียน หาอะไรกินด้วย ลูกๆคงจะหิวแล้ว”“ได้น้องหญิง”“ลูกๆ ตั้งชื่อให้ ทั้งสามตัวหรือยัง”“ตั้งแล้วขอรับ”“ต้าเฮ
สองสามีภรรยาช่วยกันทำอาหาร เนี่ยหลิงนำของที่เอามาเติมข้าวสารใส่ไหจนเต็มเครื่องปรุงเครื่องเทศต่างๆ เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว รอแค่ท่านพ่อกับน้องชายกลับมา ตาเฒ่าหวังชิงเล่ยกับลูกชายหวังเจ๋อลู่ ทั้งสองคนเดินหาผักป่าได้มาพอสมควรจึงชวนกันกลับบ้าน“เจ๋อลู่ พ่อว่าเรากลับกันเถอะวันนี้คงไม่มีอะไรให้เราได้เก็บ
“เอาล่ะ พอได้ แล้วทั้งคู่เลย ท่านพี่ ท่านก็รู้ว่า ลู่เจ๋อแค่หยอกเย้า ท่านจะโมโหไปทำไม กินข้าวกันเถอะหลานๆหิวแล้ว”“ก็ได้ กินข้าวก็ได้ ข้าเห็นแก่ที่หลานข้าหิวข้าวหรอกนะ มิเช่นนั้นเจ้าอย่าหวังว่าจะรอด”ผ่านไปกี่ปีๆ ท่านพ่อยังเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าอะไร ลูกสาวคือทุกสิ่ง เมื่อทุกคนกินข้าว อิ่มหนำสำราญแล้
เช้าวันใหม่ อากาศแจ่มใสทุกคนตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตา กินอาหารเช้าที่เนี่ยหลิงลุกขึ้นมาทำแต่เช้ามืด ทุกคนมีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส โดยเฉพาะเฒ่าหวังที่พาหลานชายเดินไปอวดในหมู่บ้านมา หน้าบานยิ่งกว่าฝาหม้อ เมื่อมีคนชมว่าหลานชาย มารยาทดีรู้ความ ทำให้เฒ่าหวังเดินยืดเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจ แน่ละสินี่เป็นลูก
เกวียนลาสองคัน วิ่งตามกันเข้ามาในหมู่บ้าน ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านไม่น้อย และตามมาด้วยเสียงซุบซิบ ครอบครัวหวังไม่ได้สนใจ เสียงนกเสียงกาเหล่านั้น ชาวบ้านต่างพูดคุยกัน บ้างก็อิจฉา บ้างก็ยินดีกับตาเฒ่าหวัง“เฒ่าหวัง ซื้อเกวียนลาแถมยังซื้อของมาเต็มเกวียนอีก เจ้าว่าเฒ่าหวังไปร่ำรวยอะไรมา” ชาวบ้านหนึ่ง“เมื
เช้าวันใหม่ เนี่ยหลิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด ช่วยท่านแม่เข้าครัวทำอาหาร เช้านี้ทำโจ๊กธัญพืช มีปลาแห้งทอด เนื้อแห้งทอด ผัดผักที่เก็บจากสวนหลังบ้าน ทุกคนรวมตัวกันที่ห้องโถง เมื่อยกสำรับมาเรียบร้อยแล้วก็ลงมือกินทันที ท่านพ่อก็เริ่มจะอวยลูกสาวอีกแล้ว“ลูกพ่อ เนื้อแห้งนี่ รสดีมาก พ่อชอบ ปลาแห้งนี่ก็ไม่ม
“เอาไปเถอะน่า ลูกสาวคนดีของข้าให้ไว้ ข้าไม่ได้ใช้อะไร ของทุกอย่างเตรียมครบแล้ว เจ้าอย่าได้กังวล รักษาตัวเองให้หายก่อน”“ขอบใจเจ้ามาก”“อย่าได้พูดให้มากความ ตอนข้าลำบาก เจ้าก็ยื่นมือมาช่วยข้า ตอนเจ้าลำบาก ข้าก็ต้องช่วยเจ้า”“แล้วนี่อาหลิงจะกลับหมู่บ้านป่าหมอกเมื่อไหร่หรือ"“พรุ่งนี้น่ะ ตอนนี้ลูกสาวคน
“ขอรับนายน้อยชิงหลง ว่าแต่เมื่อไหร่น้องชายของท่านจะออกมาล่ะขอรับ”“เดี๋ยวบ่าวไพร่คงเอาออกมานั้นล่ะ รอไปก่อน”“ขอรับ ข้ารอได้”หลังจากหย่าศึกระหว่างคนกับงูลงได้ไม่นานประตูห้องที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับท่านพ่อและสาวใช้สองคน ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีทารกน้อยอยู่ ชิงหลงไม่รอช้ารีบรับน้องชายจากสาวใช้มาอุ้
“อุแว๊ แง๊”“ลูกชายเจ้าค่ะเป็นคุณชายน้อย” สาวใช้โผล่หน้าออกมาบอกคนที่รออยู่ด้านนอกของห้องเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นสีหน้าผิดหวัง ของลูกชายและพ่อตาอย่างตาเฒ่าหวังผู้ที่คาดหวังจะได้ลูกสาวหลานสาวผิดหวังนางจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพลันเสียงในห้องยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ“เบ่งเจ้าค่ะเบ่ง นายหญิงยังมีอีกเจ้าค่ะ”
นับจากวันที่เนี่ยหลิงถูกท่านพ่อและสามีขอให้นางมีบุตรเพิ่มเวลาผ่านมาแล้วแปดเดือนและเป็นแปดเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับนางตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว หลังจากที่นางบอกว่าจะยอมมีลูกเพิ่มเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนนางก็ตั้งครรภ์สมใจบิดาเช่นตาเฒ่าหวังและบุตรเขยอย่างหยางหลง ยังมีอีกหนึ่งคนที่ดีใจมากเ
เมื่อได้รับสัญญาณอดีตรัชทายาทนำกำลังทหารที่พระองค์มีบุกเข้าวังหลวงไปทันทีจะเรียกว่าบุกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้คนต่างหลับใหลกันหมด พระองค์จึงสั่งให้จับทหารรักษาวังมัดรวมกันเอาไว้รวมถึงองครักษ์เงาที่ตอนนี้หลับใหลอยู่ตามต้นไม้และตกลงมาบนพื้นจับมัดทั้งหมดเอาไว้ ส่วนพระองค์จะไปนั่งรอที่ท้องพระโรงเหลืออีกไ
วังหลวงอาณาจักรหมื่นสายหมอกห้องทรงพระอักษร ตอนนี้องค์เจ้ากำลังปรึกษาหารือกันเคร่งเครียดกับแม่ทัพกัวเรื่องศึกภายในของอาณาจักรพันศิลาและแผนการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือต้องทำอย่างรัดกุมจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าอาณาจักรหมื่นสายหมอกให้การช่วยเหลืออดีตรัชทายาทช่วงชิงบัลลังก์“แม่ทัพกัวทางนั้นเรียบร้อยดีหรือไม่”“
พี่ใหญ่พี่รอง น้องสาวมีนี่มาฝากพวกท่านอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ" เยี่ยหงนำมีดสั้นมาให้พี่ชายทั้งสองที่ไม่รู้นางไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน“ยังคงเป็นน้องสาวที่ยังรักพี่ใหญ่กับพี่รองเสมอ” เนี่ยฟงเดินมาอุ้มน้องสาวไปนั่งตัก“เอาล่ะๆพอแล้วฟงเอ๋อร์จะแกล้งน้องทำไมเห็นไหมน้องเสียใจหมดแล้ว” เนี่ยหลิงปรามบุตรชาย“โถ
เนี่ยหลิงพาลูกๆพักค้างคืนที่หุบกระทิงแห่งนี้เพียงคืนเดียวเท่านั้นพอรุ่งเช้านางก็พาครอบครัวเดินทางกลับทันทีไป๋หลงบอกกับนางว่าลู่เจ๋อได้ส่งสารมาบอกว่าทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้วเหลือแค่รอเวลาลงมือและอยากจะขอยืมคนของหลานชายไปเพิ่มเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เขาเองก็กังวลใจมากเพราะถ
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก