บทที่ 6

วันนี้เนี่ยหลิงตื่นแต่เช้า เช่นเคย หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ก็เดินเข้าครัว ทำอาหารเช้าทัน ที มันไม่ง่ายเลยที่จะทำอาหาร ให้เพียงพอ ในแต่ละวัน ด้วยจำนวนสมาชิกครอบครัวมีถึง 10 คน ด้วยแล้ว นับว่าเยอะ มาก จำนวนอาหารในแต่ละวัน จึงต้องใช้จำนวนมากเช่นกัน เฮ้อๆ คงต้องขึ้นเขาหาของป่า ล่าสัตว์ ให้มากหน่อย ลำพังเงินที่ สามีและน้อง ชายทั้งสองคน ไปรับจ้างในเมือง วันละไม่กี่ อิแปะ มันจะไปพอได้ยังไงเอาวะสู้โว้ย

“ทำอะไรดีหว่า โจ๊กมันเทศ แล้วกัน จะทำหมั่นโถว ก็ไม่มีแป้ง อ๊ะ ยังมีปลาที่ ได้มาเมื่อวานอยู่นี่นา งั้นก็ทำโจ๊กปลาแล้วกัน ง่ายๆ ”

หลังจาก บ่นคนเดียวในครัวเสร็จ เนี่ยหลิง ก็ไป จัดการทำ ความสะอาดปลา ควักไส้ล้างให้สะอาด นำปลามาแล่ เอาแต่เนื้อ ส่วนที่หัว และก้างปลา เนี่ยหลิงนำมาทำน้ำซุปสำหรับต้มโจ๊ก หลังจาก จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เนี่ยหลิงนำขิงมาหั่นฝอย และซอยต้นหอม สำหรับ โรยหน้าโจ๊ก และทำกระเทียมเจียว เพิ่ม ทำอาหารแต่ละครั้ง ใช้อาหารจำนวนมาก ไม่ได้ ล่ะ ต้องเร่งหาเงิน หาอาหาร ไม่งั้นได้ ตายรอบสองแน่ๆ

“อาหลิงเจ้าตื่นมาทำอะไร ตั้งแต่เช้า ”

“ข้าทำอาหารเช้าเสร็จพอดีท่านแม่ ท่านไปล้างหน้าล้างตาก่อนเจ้าค่ะ”

“ ท่านแม่ ท่านแม่ กลิ่นอะไร หอมมากเลย ” เสียงของ เนี่ยฟง กับมู่เฟย ดังมาก่อนที่ตัวจะวิ่งมาถึง ส่วนชินหลง เดินงัวเงียมากอดขาผู้เป็นแม่ พร้อมกับพูดออกมาทั้งที่ยังงัวเงีย

“ ท่างแม่ ข้าหิว กินได้หรือยังขอรับ”

เนี่ยหลิงได้แต่ ทอดถอนใจเฮ้อ เด็กๆ ผอมแห้ง อาหารไม่เพียงพอ ต่อไปนี้ เนี่ยหลิงคนนี้ จะพยายามให้มาก คงต้องปฏิวัติ ในการดำรงชีพใหม่ เสียแล้ว

“หลงเอ๋อร์ ลูกไปล้างหน้าล้างตา กับ พี่ใหญ่พี่รอง ก่อน แล้วค่อยมากินข้าว ลูก สองคน พาน้องไปล้างหน้า ล้างตาแล้วค่อยพาน้องมากินข้าว”

“ขอรับท่านแม่”

เนี่ยหลิงยก หม้อออกไปตั้งที่ห้องโถง พอดีกับที่ เหม่ยหลันกลับมาจาก รดน้ำผักที่หลังบ้าน เนี่ยหลิงจึงได้บอกให้ไปยก ถ้วยชามออกมา หลังจากที่ทุกคนมาครบแล้ว ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตากิน

“อร่อยมาก เลย อาหลิง พ่อไม่ได้กิน อะไร อร่อย อีกเลย ตั้งแต่ เราย้ายมาอยู่ที่นี่ ”

“อร่อยก็กินเยอะๆ เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าทำไว้เยอะมาก ท่านแม่เจ้าคะ วันนี้ ข้าอยากให้ ท่านแม่และน้องเล็ก ช่วย ทำความสะอาดปลา ให้ข้าหน่อยเจ้าค่ะ ข้าจะขึ้นเขาไปหาของป่า แต่ปลาที่ได้มาเมื่อวาน ยังเหลืออีก เยอะ ไม่แน่ว่า วันนี้ คง มีปลาในหลุมดักปลา อีก เยอะ ข้าจะ ทำปลาตากแห้ง ไว้เป็นเสบียงหน้าหนาวเจ้าค่ะ ”

“ได้ๆ แม่จะช่วยทำให้ เจ้า ทำให้แม่ดูก่อนก็แล้วกัน แม่จะได้ทำตามได้ถูก ”

“ท่านแม่ๆ ข้าอยากขึ้นเขากับท่านแม่ ” “ข้าด้วยๆๆ”

“แม่ว่า ลูกๆอยู่ให้ท่านปู่สอนหนังสือ ดีหรือไม่ แม่จะให้ท่านพ่อ ซื้อขนม มาฝากพวกเจ้าดีหรือไม่”

“อาฟง อาเฟย หลงเอ๋อร์ อยู่เรียนคัดอักษรกับปู่ ดีกว่า นะ บนเขาอันตราย เอาไว้พวกเจ้าโตกว่านี้ก่อน ค่อยไป กับพ่อเจ้า ดีหรือไม่ ”

“ก็ ได้ขอรับท่านปู่” “ท่านพี่เจ้าคะ ข้าวานท่านพี่ ไปดูปลาที่หลุมดักปลา หน่อยนะเจ้าคะ จะได้เอามาให้ท่านแม่ทำความสะอาด ไว้ ข้ากลับมาจากหาของป่าแล้วข้าจะมาหมัก เองเจ้าค่ะ ”

“ได้น้องหญิง” หลังจากอิ่มกันหมดแล้ว ท่านแม่และน้องเล็ก เป็นคนทำความสะอาดถ้วยชาม ท่านพ่อไปสอนหนังสือให้ หลานๆ สามีและน้องชายขึ้นเขาไปดูกับดัก เนี่ยหลิงเตรียมของขึ้นเขา หลังจากที่สอนแม่สามีทำปลาแล้ว

เนี่ยหลิง สะพายตะกร้าขึ้นเขา มีเสียมอันเล็กๆใส่ไปด้วย พร้อมกระบอกไม้ไผ่ที่ใส่น้ำดื่ม มีมันเทศ เผาสองหัว ไว้เป็นอาหารเที่ยงและไม่ลืมจะหยิบธนูไปด้วย เดินมาได้สักพัก เจอกับชาวบ้านที่ขึ้นเขาไปหาของป่าด้วยเช่นกัน เนี่ยหลิงเดินมาสักพักรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตร มองอยู่ เนี่ยหลิงหันมอง พลันเจอเข้า กับ ชะนีปากแดงหน้าวอก ที่ในความทรงจำเดิม คือ เด็กสาว ข้างบ้าน ลูก สาวนางหลิว หลิวอิงเถา หลิวอิงเถา อายุ 19 ยังไม่ได้ออกเรือน

นางอิจฉาเนี่ยหลิง เพราะนางหลงรักหยางหลง ในตอนที่ ครอบครัวนี้ ย้ายมาอยู่ที่นี่ เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ส่วนเนี่ยหลิง ขึ้นเขาหาของป่า และได้พบกับหยางหลง บนเขานั่นเอง เจอกันบ่อยๆ ก็รักกัน ก็เลยแต่งงานกัน ง่ายๆ แบบนี้แหละ อ่า สายตาเช่นนี้ ยิงลูกตาแตกเลยดีไหม ไม่ได้ อ่อนแออ่อนโยนนะ เนี่ยหลิงได้แต่คิด พลันตอน นั้นเอง อิงเถาอดทนมองเนี่ยหลิงไม่ได้เลย พูดออกมา

“โอ๊ะ ข้าก็นึกว่าใคร ที่ไหน เนี่ยหลิงนี่เอง ได้ข่าวว่าตกเขา ยังไม่ตายอีกหรือ ช่างหนังหนา จริงๆ ข้าล่ะนับถือ”

หื้มมมมมม ว่าจะไม่แล้วนะ เอาซะหน่อยดีไหม แรงมาแรงกลับไม่โกง ร้ายมาร้ายกลับ นะจ๊ะ

“ข้าหนังหนา ก็ดีกว่า หน้าหนา แบบคนเช่นเจ้านะ หน้าหนา แม้กระทั่งให้ท่าสามีคนอื่น ดีนะ สามีข้าหาได้ตาต่ำ”

พูดจบเนี่ยหลิงก็เดิน ไปทันที ทิ้งเสียง ผีเปรตให้กรีดร้อง ลั่นตีนเขาไว้เบื้องหลัง ฮ่าๆ นึกว่าจะแน่ บอกเลย โนสน โนแคร์ เอาเวลาไปทำมาหากินดีกว่า เนี่ยหลิงเดินขึ้นเขา มาอีกด้าน ซึ่งเป็นคนละฝั่ง ของเมื่อวาน ยิ่งเดินลึกเข้าไป ยิ่งเห็นป่าที่อุดมสมบูรณ์มาก เดินมาสักพักเนี่ยหลิง ก็เจอเข้ากับ เห็ดหอม แวะเก็บเห็ดหอม จนหมด ก็เดินต่อ เจอเห็ด สนอีก จำนวนมาก เนี่ยหลิง ยังเจอเห็ดหูหนูดำด้วย หลังจาก เก็บสารพัดเห็ด แล้ว เนี่ยหลิงก็เดินต่อ ทันที โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองหลงเขามา ในป่าชั้นกลาง ตั้งแต่ตอนไหน ตอนนั้น เอง สายตาของเนี่ยหลิงหันไปเจอเข้ากับ หญ้ามรกตเหมันต์ สมุนไพร วิญญาณ ขั้นต่ำ โอ้ มี ห้าต้นล่ะ เก็บๆ สมบัติ จ๋า ข้ามาแล้ว ปกติ จะเจอแต่สมุนไพร ที่ไม่ใช่สมุนไพรวิญญาณ อ่าช่างโชคดีจริงๆ หลังจากเก็บสมุนไพร ทั้งห้าต้นแล้ว ก็เดินต่อ สักพัก ได้ยินเสียง หมูป่าร้อง อู๊ดอี๊ดๆ เนี่ยหลิงไม่รอช้า เดินไปตามเสียงร้องที่ได้ยิน เนี่ยหลิงแอบอยู่ หลังต้นไม้ใหญ่ มองดูฝูงหมูป่า จำนวน 8 ตัว เนี่ยหลิง เล็งธนูขึ้นอย่างไว เล็งไปที่ตัวใหญ่ ที่สุด ฟิ้ววว ปั๊ก

หมูป่าตัวใหญ่ล้ม ขาดใจตาย ในดอกเดียว หืม ธนูนี่ ดีจริงๆ ยิงโดนตรงไหน ก็ตาย ฮ่าๆ แต่ว่า จะทำยังไง กับหมูนี่ดี แบกลงไปเลยแล้วกัน วันนี้ พอแค่นี้ก่อน รีบกลับก่อนที่ สัตว์ตัวอื่นจะได้กลิ่นเลือด ดีกว่า เนี่ยหลิง แบกหมูตัวใหญ่เดินลงเขาไป เดินออกมาถึงป่าชั้นนอก เนี่ยหลิง วางหมูลงนั่งพัก เอาน้ำออกมาดื่ม ด้วยความเหนื่อยล้า

“โอ้ย เหนื่อย ไม่ไหวๆพักก่อน เอ๊ะเหมือนจะลืม ว่ามีแหวนมิติ ทำไมโง่ขนาดนี้เนี่ย ”

เนี่ยหลิงเก็บหมูเข้าแหวน และเดินหาที่ พัก เพื่อกินอาหารเที่ยง เนี่ยหลิง พักใต้ต้นไม้ใหญ่ เมื่อกิน มันเผาสองหัวที่เอามาหมดแล้ว จึงได้เริ่ม มองหาสิ่งที่รู้จักและกินได้ เดินไป มองหาไป ทันใดนั้น สายตาพลันหันไปเจอกับกวางหลงฝูง ไม่ต้องเอื้อนเอ่ย เนี่ยหลิงขึ้นสายธนูเล็งไปที่กวางทันที และก็ไม่พลาด กวางชะตาขาดล้มลงขาดใจตายทันที เห็นที คงต้องแบกลงไป จะเก็บใส่แหวนคงไม่ดี ต้องค่อยๆ สร้างสถานการณ์ ให้ชาวบ้านเห็น ถ้าเกิด อยู่ๆ มีเงินขึ้นมา ก็จะมีปัญหาตามมาได้ เอาล่ะวันนี้คงพอแค่นี้คงไม่ล่าสัตว์ แล้ว เดินดูเผื่อจะเจออะไรอีก วันพรุ่งนี้ ค่อยมาเก็บ ใหม่ วันนี้เป็นการเก็บเกี่ยวที่ไม่เลวเลยจริงๆ เนี่ยหลิงคิด อย่างมีความสุขและเดินลงเขาไป