บทที่ 60 ใต้หล้าไม่มีบุรุษใดเป็นคนดี

อักษรเจ็ดตัวนี้ดั่งมังกรบินถลาหงษ์ร่ายระบำ ดูอิสระ พู่กันมีหนักเบา มีพลังยิ่งนัก

อินชิงเสวียนลอบอุทานในใจว่าเขียนได้ดีนัก

หลี่เต๋อฝูพลันเดินมา พูดเสียงทุ้มว่า “ฝ่าบาท หลิงผินเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้วางพู่กันลง กล่าวอย่างไม่ยินดีว่า “นางมาทำอะไร”

“ตรัสว่าจะขอพบฝ่าบาท”

หลี่เต๋อฝูหัวเราะพลาง พูดขึ้นอีกว่า “หลายวันมานี้ฝ่าบาทอ่านฎีกาติดต่อกัน ควรพักบ้างแล้วพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้จะแข็งแรงเพียงไหนหากทรงงานหนักก็มิอาจต้านทานได้”

เย่จิ่งอวี้เงยหน้ากวาดตา สายตาแหลมคม

“หรือเจ้าก็ได้ผลประโยชน์จากซูฉ่ายเวยด้วย”

หลี่เต๋อฝูลนลานคุกเข่าลงพื้น โขกหัวพูดว่า “กระหม่อมมิบังอาจ กระหม่อมเกรงว่าจะทรงงานหนักมากเกินไปจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

อินชิงเสวียนเห็นหลี่เต๋อฝูที่แก่มากแล้ว ต้องมาคุกเข่าร้องขอชีวิตด้วยความกลัวเช่นนี้ อดนึกถึงยายหลี่ที่อยู่ในวังเย็นขึ้นมาไม่ได้

จึงพูดอยู่ข้างๆ ว่า “ฝ่าบาท หลี่กงกงเห็นแก่พระวรกายของพระองค์จริงๆ อีกทั้งทรงงานควรก็แบ่งสมดุลให้ดีจึงจะมีผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้น”

“แบ่งสมดุลให้ดี?”

เย่จิ่งอวี้ผ่อนสีหน้าลง

“คำพูดของเจ้านี้มีเหตุผลนัก”

พอนึกถึงคำพูดของไทเฮาว่าอีกไม่นานลู่งจิ้