บทที่ 1395 อภิปรายปรัชญาเต๋า

บนภูเขาสูงอีกลูกหนึ่ง ลั่วสุ่ยชิงกำลังสนทนาเรื่องปรัชญาเต๋ากับนักพรตเทียนชิง

“ข้าได้ยินมาว่าลัทธิเต๋าให้ความสำคัญกับฟ้าดินว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน ลัทธิเต๋าก็เป็นเรื่องธรรมชาติ หากเป็นเช่นนี้ ทำไมจึงเชื่อในผู้ก่อตั้งสามเทพที่ไม่รู้ตัวตนเหล่านั้น มิสู้ทำตามใจ ทำทุกอย่างที่อยากทำ จะไม่สนุกกว่ากันหรือ!”

หลังจากฟังคำพูดของลั่วสุ่ยชิง นักพรตเทียนชิงก็ไม่รู้สึกไม่พอใจ เขาลูบหนวดเคราสีเทาของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อมีเครื่องมือที่เรียกว่ากฎเกณฑ์ ก็สามารถสร้างให้เป็นรูปทรงกลมและทรงเหลี่ยมได้ แม้ว่าจะอยู่บ้านสบายๆ แต่ก็มีความเชื่อของตัวเองเช่นกัน ดังคำกล่าวที่ว่า เมื่อตอบสนองต่อธรรมชาติที่แท้จริงของตนเองอยู่เสมอ และอยู่ในสภาวะสงบอยู่เสมอ จิตใจจะบริสุทธิ์และสงบตลอดไป!”

ลั่วสุ่ยชิงตอบหึเบาๆ

“นักพรตพูดมามากมายขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นว่าอารมณ์ที่แท้จริงของท่านเป็นอิสระสักเท่าใดเลย ในความคิดของข้า ท่านแค่กำลังสร้างรังไหมผูกมัดตัวเอง”

นักพรตเทียนชิงจิบชาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ “รังไหมคืออะไร อาตมภาพไม่เคยเห็น แต่เคยเห็นรังไหมของแม่นาง อยู่ในใจ อยู่ในห้วงจิตใจ อารมณ์ของเจ้าดูเหมือนอิสระและง่ายดาย แต่ถ