LOGINShare
บทที่ 669
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 670
ตึกว่างเจียงหรือที่รู้จักกันในชื่อตึกว่างจิง เป็นหนึ่งในอาคารที่สูงที่สุดในเมืองหลวงจากจุดสูงสุดที่นี่ สามารถมองเห็นท่าเรือหนานเจียงทางตอนเหนือ และทิวทัศน์มุมกว้างของเมืองหลวงส่วนใหญ่ก็เห็นได้หมดด้วย อาคารตึกนี้สูงมากและยิ่งใหญ่ทีเดียว หรูหรามากจนบรรยายไม่ถูกแต่การใช้บริการห้องส่วนตัวบนชั้นสูงสุดของตึกว่างจิงนั้นราคาไม่เบาเลย แค่ค่าน้ำชาก็ราคาห้าตำลึงแล้ว หากสั่งอาหาร ใช้จ่ายหลายสิบตำลึงก็มีแต่อาหารธรรมดามาก ต้องกินของดีๆ งั้นก็ต้องใช้จ่ายเป็นร้อยตำลึงถึงขนาดเป็นพันตำลึงก็เป็นได้ส่วนเจ้าของตึกว่างจิงเป็นผู้ใด คงมีคนไม่มากที่รู้แค่ว่าคนที่มาที่นี่มีแต่คนใหญ่คนโตทั้งนั้น ตึกว่างจิงนี้ได้ทำเงินมากมายทุกวันคนที่รู้เรื่องก็จะไม่บอกคนนอก เพราะคนที่มีมิตรภาพกับทางภูเขาเหม่ยชานก็มีไม่เยอะในเมืองหลวงเสิ่นว่านจือและฝางฮูหยินถึงก่อน เสิ่นว่านจือเอาใจคนเก่งมากทีเดียว บัดนี้ได้เรียกฝางฮูหยินว่าพี่สะใภ้ด้วย ส่วนฝางฮูหยินก็ชอบนางมาก โดยชื่นชมว่ามีน้องแบบนี้ถือว่าเป็นพรของตนเองเลยเมื่อพวกนางมาถึงตึกว่างเจียง นางเจินยังไม่ถึง เสิ่นว่านจือวิ่งขึ้นๆ ลงๆ และพอใจกับความหรูหราของที่นี่มาก "เมื่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 671
ขนมที่ตึกว่างจิงมีหลากหลายรูปแบบ ซึ่งประณีตและอร่อย ขนมพุทราจีนธรรมดาชิ้นหนึ่งมีรสหวาน แต่ไม่เยิ้ม และมีกลิ่นหอมและเหนียวเหนอะหนะในปากเสิ่นว่านจือกัดไปคำหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ตอนเด็กๆ ข้าชอบกินขนมหวานๆ แบบนี้ พ่อครัวที่บ้านไม่ทำ ก็ให้พี่ชายแอบออกไปซื้อมาให้กิน เราสองคนชอบซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นพุทราแล้วกินขนมพุทรา"นางมองออกไปนอกหน้าต่าง และดวงอาทิตย์ก็ส่องเข้ามา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความทรงจำ "ในอดีตก็เป็นวันในฤดูใบไม้ร่วงที่สดใสเช่นนี้ แต่เดือนกันยายนตอนนั้นไม่เย็นเท่าเมืองหลวง และบางครั้งยังร้อนด้วยซ้ำ แสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องว่างระหว่างต้นพุทรา และใบหน้าของพี่ชายก็เต็มไปด้วยแสงแดด"ขณะที่นางพูดพลางยื่นมือออกไปสัมผัสกระต่ายข้างๆ และถอนหายใจเบาๆ "แต่ข้าไม่ได้เจอพี่ชายมานานแล้ว"นางเจินอึ้งไป สมองของนางก็ปรากฏภาพที่นางกล่าวถึง ดวงตาของนางยังคงจ้องมองไปที่เจ้ากระต่ายตัวนั้นไม่รู้ว่าทำไม นางรู้สึกแน่อกอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่ามีบางอย่างกีดขวางอยู่ และมันก็อึดอัดมาก"คุณหนูเสิ่น ตัวกระต่ายนี้" นางอดไม่ได้ที่จะถามเสิ่นว่านจือพยักหน้าและยิ้มสดใส "ใช่ พี่ชายเป็นคนมอบให้ข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 672
นางถูกลักพาตัว ก่อนหน้านี้ นางมีพ่อแม่มีพี่ชาย นางเป็นเด็กซน แต่คนในครอบครัวต่างก็เอ็นดูนาง เจ้ากระต่ายนี้มิใช่พี่ชายของคุณหนูเสิ่นทำให้นาง เป็นพี่ชายของนางทำให้นางต่างหากแต่หลายๆ เรื่องนางจำไม่ได้แล้ว จำไม่ได้ว่าพ่อแม่และพี่ชายมีหน้าตาเป็นอย่างไร ใช่แล้ว นางยังมีปู่ย่าด้วย ท่านปู่ท่านย่าก็ตามใจนางมาก มีเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่นอยู่ในความทรงจำของนาง "เสี่ยวไป๋ของปู่เมื่อไหร่จะโตขึ้นล่ะ เมื่อไรจะได้รู้ความบ้างล่ะ?"เสิ่นว่านจือยืนเงียบๆ อยู่ข้างนาง มองทิวทัศน์ของแม่น้ำหนานเจียง และชมเบาๆ "อยู่ตึกเจียงจิงนี้ชมทัศนียภาพแม่น้ำก็ดูสวยงามจริงๆ"คำว่า "เจียงจิง" ราวกับสายฟ้าผ่าเข้าสมองของนาง"หยูเจียงจิง หากเจ้ายังเอาแต่ใจนางอีก นางจะเสียนิสัยได้ ต่อไปจะหาคู่ครองได้อย่างไร""หยูเจียงจิง มานี่เร็วเข้า ลูกสาวขาหัก"หน้าอกของนางกระเพื่อมอย่างรวดเร็ว ในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ นางกลับเหงื่อออกไปหมด ซึ่งหยดลงมาบนหน้าผากของนาง "ข้า..."นางพูดด้วยความยากลำบากและเสียงเบามาก "พ่อของข้าชื่อหยูเจียงจิง เจ้ากระต่ายนี้เป็นพี่ชายข้าทำให้ข้า เรื่องที่เจ้าพูดเมื่อกี้เป็นเรื่องของข้า เจ้ารู้พ่อแม่พี่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 673
แม้ว่าจะไม่มีใครขึ้นมาที่นี่ แต่ก็ถูกทำความสะอาดอย่างดี และมีโครงชิงช้าบนแท่นขนาดเล็กที่สามารถรองรับคนสองสามคนนั่งด้วยกันไม่มีราวกั้น ทั้งชานชาลาก็ไม่มีราวกั้น หากเล่นชิงช้าให้แกว่งออกไป ถ้าจับไม่แน่นก็ล้มได้ง่ายเสิ่นว่านจือชวนหยูไป๋นั่งบนชิงช้า หันหน้าไปทางทิวทัศน์แม่น้ำและแกว่งไปมาเบาๆในใจของหยูไป๋ยังคงกลัวเล็กน้อย เพราะทักษะการต่อสู้ของนางไม่ได้เก่งมากนัก และวิชาตัวเบาก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน นางจับเชือกข้างชิงช้าไว้แน่น"เมื่อพบข้าที่จวนโหวกู้เจ้ายังไม่รู้จักตัวตนของข้า เหตใดพอกลับไปก็แน่ใจได้แล้ว?" หยูไป๋ไม่เข้าใจจุดนี้ ทั้งหมดนี้บังเอิญมากจนดูเหมือนเป็นกับดักที่ออกแบบมาอย่างดีเสิ่นว่านจือกล่าวว่า "วันนั้นข้ารู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับเจ้าเพราะไฝบนริมฝีปากของเจ้า ท่านแม่ของพระชายาเสิ่นว่านจือก็มีไฝที่มุมปากด้วย และใบหน้าก็คล้ายกับพระชายาเป่ยหมิงอ๋องเล็กน้อยด้วย นอกจากนี้กิริยาท่าทางบางอย่างของเจ้าข้าก็รู้สึกคุ้นเคยในตอนนั้น แต่จำไม่ได้ว่าดูเหมือนใคร ตอนนี้ข้านึกได้แล้วดูเหมือนอาจารย์หยู""อาจารย์หยู?" หยูไป๋กล่าวคำสามคำนี้ รู้สึกแปลกหน้ามาก นางจำชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยื่นขนมพุทราให้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 674
แต่นางหาเลี้ยงชีพกับหัวหน้ากลุ่มมาตั้งแต่เด็ก นางรู้ว่าใจคนไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น นางไม่เป็นอะไรกับองค์หญิงใหญ่ และช่วยชีวิตนางยังหาคู่ครองที่ดีให้นาง ซึ่งมันฟังดูเหลือเชื่อมากอีกอย่างนางมาเมืองหลวงได้ระยะหนึ่งแล้ว และไม่เห็นนางจะจับคู่อะไรให้ตนเอง นางอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกแล้ว หากต้องการจับคู่ให้นางอย่างจริงใจ คงทำเรื่องไปตั้งนานแล้วอันที่จริงนาองก็ไม่รู้ว่าตนเองอายุเท่าไหร่ แต่เมื่อหัวหน้ากลุ่มช่วยชีวิตนาง โดยบอกว่านางเป็นเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ จากการคำนวณ บัดนี้ก็อายุยี่สิบกลางๆยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงในจวน ถ้านางมีใจจะทำจริงก็ควรจะให้ตัวเองออกมาแสดงตัวหน่อย แต่ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยง นางก็ถูกขังไว้ที่ลานหลัง อย่าว่าแต่ออกไป แม้แต่ประตูห้องก็ออกไปไม่ได้ แม่นมอธิบายกับนางว่าเพราะนางยังเรียนมารยาทไม่เสร็จ หากออกไปจะไปเสียหน้ากับแขกผู้มีเกียรติได้"เจ้าบอกว่าที่องค์หญิงใหญ่ชีวิตข้าอาจมีเรื่องแอบแฝง จริงหรือเปล่า?" นางถามด้วยอาการหายใจลำบาก"ไม่แน่ใจ ดังนั้นเราจำเป็นต้องสอบสวน เจ้าบอกสถานการณ์ในขณะนั้นให้ฟังได้ไหม? นอกจากนี้ยังมีการแยกย้ายกลุ่มกายกรรมของเจ้าด้วย"หยูไป๋
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 675
เมื่อหยูไป๋กลับไปที่จวนโหวกู้ ฮูหยินโหวกู้ก็เข้ามาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ทันทีนางเป็นถึงฮูหยินจวนโหวผู้สูงศักดิ์ ในปกติที่นางสุภาพกับสาวกายกรรมมากเพราะได้เห็นแก่หน้าองค์หญิงใหญ่ แต่เมื่อเห็นนางตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางเสียท่าไป จึงถามแบบดุเดือดว่า "เคยร้องไห้หรือ เจ้า ร้องไห้ต่อหน้าพวกนางหรือ?"หยูไป๋ลูบหน้าอก ราวกับยังคงหวาดกลัวอยู่ "ฮูหยินมิทราบว่าที่ที่เราไปคือตึกว่างจิง เดิมทีเราอยู่บนชั้นสูงสุดแล้ว แต่เพื่อทดสอบความกล้าหาญของข้า คุณหนูเสิ่นกล่าวว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางเป็นแม่ทัพ ในฐานะภรรยาของเขาไม่สามารถเป็นคนขี้ขลาดได้ จึงจับมือข้าแล้วบินขึ้นไปจุดสูงสุด บินอยู่กลางอากาศจริงๆ ข้าตกใจแทบแย่ แต่ข้าไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าคุณหนูเสิ่น ที่นั่นลมมันแรง พัดจนข้าตาแดง ข้าร้องไห้ตอนเรากลับถึงรถม้า หากฮูหยินไม่เชื่อก็ถามไห่ถังได้นะ"ฮูหยินโหวกู้เงยหน้าขึ้นแล้วถามไห่ถัง "ที่นางพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"ไห่ถังตอบตามความเป็นจริงว่า "เรียนฮูหยินเจ้าค่ะ เป็นแบบนี้จริงๆ คุณหนูเสิ่นมองที่หน้าต่างแล้วถามคุณหนูแบบยั่วยุเล็กน้อยว่ากล้าขึ้นไปหรือไม่ ยังบอกการเป็นฝางฮูหยินไม่สามารถเป็นคนขี้ขลาดได้ ข้าน้อยค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 676
เสิ่นว่านจือก็กลับไปที่จวนอ๋อง และเรียกซ่งซีซีและอาจารย์หยูไปที่ห้องอ่านหนังสือ เซี่ยหลูโม่ยังไม่กลับมา อาจารย์หยูรีบร้อนที่จะฟังผล ดังนั้นเขาจึงทนไม่ไหวที่จะรอท่านอ๋องกลับมาคำพูดแรกของนางก็ทำให้อาจารย์หยูร้องไห้ "อาจารย์หยู ข้าแน่ใจว่านางเป็นน้องสาวของเจ้า"นับตั้งแต่เสิ่นว่านจือออกไป เขาก็กระสับกระส่าย กลัว กลัวมาก กลัวว่าเมื่อเสิ่นว่านจือกลับมาจะส่ายหัวให้เขาดังนั้นเมื่อเสิ่นว่านจือออกไปนานเท่าไร เขาก็กระวนกระวายใจนานเท่านั้น เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนอยู่แล้ว และวันนี้มีรอยคล้ำใต้ตาอย่างลึก ในที่สุดได้รอเสิ่นว่านจือกลับมา ก่อนที่เขาจะหายใจเสร็จก่อนค่อยถาม ทว่าเสิ่นว่านจือก็พูดก่อนหลังจากอึ้งไป น้ำตาก็ไหลลงมาพระชายาและคุณหนูเสิ่นต่างก็อยู่ด้วย เขานั่งลงเก้าอี้หลังโต๊ะด้วยขาที่สั่นเทา เขาเอนตัวลงบนโต๊ะเป็นเวลานานก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น และถามด้วยตาแดง "คุณหนูเสิ่น เจ้าต้องรับผิดชอบสิ่งที่เจ้าพูดนะ เจ้าแน่ใจจริงๆ ใช่ไหม?""แน่ใจ นางได้พูดถึงเหตุการณ์ในอดีตและเล่าเรื่องที่นางยังจำได้หลายอย่างให้ข้าฟัง อีกอย่างมีบางสิ่งที่เจ้าไม่ได้บอกข้าด้วย เจ้าถูกแม่ของเจ้าทุบตีด้วยไม้ปัดขนนกใช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 677
ซ่งซีซีขัดจังหวะ "เจ้าบอกว่ากลุ่มกายกรรมมักถูกคนหาเรื่องเป็นบ่อยครั้งในหลายปีก่อน ถูกหาเรื่องอย่างไร นางได้บอกไหม""มี คนที่หาเรื่องพวกนั้นพังเครื่องมือต่างๆ ของพวกเขาไป จากนั้นก็ได้ซื้อใหม่หลายครั้ง แต่ก็โดนทำลาย ทำให้หัวหน้ากลุ่มโกรธมาก""เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?""นางบอกว่ามันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว และเหตุการณ์นี้กินเวลาไปครึ่งปีแล้ว""อืม จดจำไว้ว่าองค์หญิงใหญ่อาจจะได้ไปอำเภอหยงเมื่อห้าปีที่แล้วหรือว่านางส่งคนไปที่นั่น" ซ่งซีซีพูดกับอาจารย์หยูอาจารย์หยูพยักหน้า "พระชายาเตือนข้าไว้แล้ว เอาแต่ฟังเรื่องของนางจนลืมไปว่าหนี้บุญคุณช่วยชีวิตขององค์หญิงใหญ่จำเป็นต้องสอบสวนด้วย"อาจารย์หยูไม่เคยประมาทขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้เขาตื่นตัวไปจริงๆเสิ่นว่านจือกล่าวต่อ "หลังจากที่กลุ่มกายกรรมถูกยุบ ทุกคนแยกย้ายกันเป็นเวลาหลายเดือน เหลือนางคนเดียวที่ไม่มีญาติพี่น้องใดๆ และทำอะไรไม่ถูก แต่ต่อมาเนื่องจากหัวหน้ากลุ่มมีสุขภาพไม่ดีก็เลยกลับมา หยูไป๋ก็อยู่ที่อำเภอหยงเพื่อดูแลเขา อย่างน้อยก็นับว่ามีญาติอยู่รอบๆ อาศัยความสามารถของนาง นางทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขึ้นเขาเก็บสมุนไพรและล่าสัตว์ และสมุนไพ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1601
เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
