นี่เป็นงานเลี้ยงแรกที่จัดโดยซ่งซีซี หลังจากที่นางแต่งเข้าจวนอ๋องหากจัดได้ไม่ดีก็จะทำให้คนอื่นหัวเราะได้ โดยเฉพราะที่สนมฮุ่ยไทเฟยให้ความสำคัญกับงานวันเกิดของตนเองมากนัก นางย่อมไม่อยากให้งานวันเกิดของตนเองเป็นเรื่องตลกอย่างแน่นอนดังนั้น นางจึงต้องถามสนมฮุ่ยไทเฟยด้วยตนเองว่ามีผู้ใดบ้างที่นางต้องเชิญหรือไม่?สนมฮุ่ยไทเฟยแสร้งคิดอยู่นานและกล่าวว่า "เต๋อกุ้ยไทเฟย ฉีกุ้ยไทเฟย หากพวกนางสามารถออกจากวังก็เชิญมาเลย ส่วนคนอื่นๆ นั้นเจ้าตัดสินใจเอง"ซ่งซีซีรู้ดีว่าพวกนางต้องได้รับเชิญแน่ๆ โดยเฉพาะเต๋อกุ้ยไทเฟยซ่งซีซีรู้สึกแปลกใจ ที่จริงแล้วคนโปรดของฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ใช่พวกนาง แต่เป็นพระสนมซูไทเฟยและพระสนมหวั้นกุ้ยไทเฟยที่ตายไปแล้วทำไมนางถึงไม่ลงรอยกันกับเต๋อกุ้ยไทเฟยและฉีกุ้ยไทเฟยตลอดล่ะ?ตอนนี้เนื่องจากการเกี่ยวดองกับตระกูลฉี ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับฉีกุ้ยไทเฟยจึงดีขึ้นมาหน่อย แต่สำหรับเต๋อกุ้ยไทเฟยแล้วยังคงต่อสู้ไปมาและไม่ลงรอยกันซ่งซีซีอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย "เต๋อกุ้ยไทเฟยเคยทำให้ท่านขุ่นเคืองใจหรือ"สนมฮุ่ยไทเฟยสบถขึ้นมาเบา "อย่าถูกหลอกด้วยรูปร่างหน้าตาภายนอกของนาง คนๆ นี้ดูจ
แม่นมเกาส่งรายชื่อมาให้ ชื่อก่อนเข้าวัง ชื่อหลังเข้าวัง บ้านเกิด อายุ ปีที่เข้าวัง และวังที่เคยรับใช้บ้าง ล้วนเขียนไว้อย่างละเอียดเมื่อดูเผินๆ ไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ มีเพียงสามคนเท่านั้นที่เคยรับใช้ในตำหนักอื่น ได้แก่ หลานเยว่ จิ้งซิน และซู่หลานป้าหลานเยว่เคยรับใช้พระสนมหวั้นกุ้ยเฟยมา หลังจากพระสนมหวั้นกุ้ยเฟยสิ้นพระชนม์ หลานเยว่ก็ถูกมอบให้แก่สนมฮุ่ยไทเฟยโดยไทเฮาเดิมทีจิ้งซินและซู่หลานเป็นคนดูแลพระสนมลี่เฟยของฮ่องเต้องค์ก่อน พระสนมลี่เฟยเป็นสนมคนโปรดในขณะนั้น แต่นางเสียชีวิตกะทันหัน ได้ยินว่าตายด้วยโรคร้ายแรงหลังจากที่พระสนมลี่เฟยสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้องค์ก่อนก็โกรธมากจนเอาผิดคนที่อยู่ข้างกายนาง โดนลงโทษถูกวางยาตายหมด มีแต่จิ้งซินและซู่หลานที่ถูกไทเฮาเรียกไปดูแลสนมฮุ่ยไทเฟยที่กำลังป่วยนั้น เลยได้รอดชีวิตสำหรับคนอื่นๆ ส่วนใหญ่เป็นคนที่สนมฮุ่ยไทเฟยนำจากจวนของตนเอง แม่นมเกาเป็นพี่เลี้ยงเด็กของสนมฮุ่ยไทเฟย และสนมฮุ่ยไทเฟยถือว่านางเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กไม่มีทางที่จะมีปัญหากับแม่นมเกา และสำหรับคนที่ถูกนำเข้ามาในวังจากจวนนั้นก็คงไม่มีปัญหาเช่นกันซ่งซีซีเลยสั่งให้ผู้คนจับตาดูทั้งสามคน
องค์หญิงใหญ่ยิ้มอย่างเย็นชา "จะรีบร้อนทำไม อยากทำเรื่องนี้ให้สำเร็จก็ต้องให้สนมฮุ่ยไทเฟยมาจัดการเอง""สนมฮุ่ยไทเฟย?" ท่านหญิงเจียอี้นึกถึงครั้งสุดท้ายที่แม่สามีและลูกสะใภ้สองคนมาทวงเงิน และนางก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา "ตอนนี้นางเป็นพวกเดียวกันกับซ่งซีซีแล้ว จะยอมเชื่อฟังเราหรือ?"องค์หญิงใหญ่ค่อยๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ "นางไม่ฟังเรา แต่วิธีการยั่วยุมันก็มีผลกับนางตลอด มีคนหนึ่งสามารถบรรลุสิ่งนี้ได้"ดวงตาของท่านหญิงเจียอี้เป็นประกาย "จะใช้วิธียั่วยุงั้นเหรอ เต๋อกุ้ยไทเฟย"นางตบขาแล้วพูดว่า "ท่านแม่เป็นคนคิดรอบคอบจริงๆ ฉีอี๋เยว่ พระชายาฉินอ๋องมีบุตรสาวคนหนึ่ง ส่วนชายารองหยวนก็มีบุตรชายและบุตรสาวสองคน ชายารองหมิงก็มีบุตรสาวหนึ่งคน ตอนนี้ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ คาดว่าที่ชายารองหมิงกำลังตั้งครรภ์นั้น สนมฮุ่ยไทเฟยยังไม่รู้เรื่อง แต่ถ้านางรู้ นางจะถูกยั่วให้เกิดความคิดแต่งอนุภรรยาให้เซี่ยหลูโม่ พวกนางสองแม่สามีและลูกสะใภ้หากทะเลาะกัน งั้นก็สนุกน่าดูเลย"องค์หญิงใหญ่ดื่มชาช้าๆ เมื่อน้ำชาเย็นแล้ว นางก็สั่งให้คนใช้ชงชาอีกแก้ว "พวกนางคงไม่มีทางอยู่ฝ่ายเดียวกันตลอดหรอก แม่สามีกับลูกสะใภ้ถึงยังไงก
"ท่านแม่!" จ้านเส้าฮวนจัดเก็บความตื่นเต้นในสายตาของตนไม่ได้ "ท่านหญิงเจียอี้จะพาลูกไปเข้าร่วมงานด้วย นางบอกว่าในงานเลี้ยงวันเกิดนางจะช่วยให้ลูกกลายเป็นชายารองของเป่ยหมิงอ๋องได้"ทันใดนั้นดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของฮูหยินผู้เฒ่าก็เป็นประกายขึ้นมา และนางพยายามลุกขึ้นนั่ง "เจ้าพูดจริงจังหรือ""แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ท่านหญิงเจียอี้บอกกับลูกด้วยปากเอง และองค์หญิงใหญ่ก็ฟังอยู่ข้างๆ ด้วย"ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกตื่นตาตื่นใจราวกับว่าเลือดในทั่วร่างไหลเวียนได้อย่างลื่นไหลมากขึ้น และการหายใจก็เร็วขึ้น "หากเรื่องนี้เป็นจริงล่ะก็ องค์หญิงใหญ่และท่านหญิงเจียอี้ต่างก็เป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของเรา"แต่ไม่นานนักนางก็ขมวดคิ้วทันที "ทำไมพวกนางถึงช่วยเจ้าแบบนี้? พวกนางกำลังวางแผนอะไรกับเจ้าอยู่เหรอ? อย่าเพิ่งดีใจไป ให้แม่คิดดูก่อน"จ้านเส้าฮวนลุกขึ้นยืนและกระทืบเท้าของนาง "ท่านแม่ ไม่ว่าแผนการของพวกนางจะเป็นเช่นไร ขอแค่ข้าสามารถแต่งเข้าจวนอ๋อง ต่อให้ต้องอยู่ต่ำกว่าซ่งซีซี ข้าก็ยอม ถึงยังไงข้ามีอายุน้อยกว่า นางก็แค่ผู้หญิงที่แต่งงานมาสองครั้งนั้นจะดีกว่าข้าได้อย่างไร"จากนั้นนางรีบนั่งลงอีกครั้ง "นอ
นางหมินประหลาดใจ "ได้รับเชิญจริงๆ หรือว่าหลอกนางกันแน่ จะว่าไปท่านก็เป็นคนจากจวนแม่ทัพด้วย แล้วนางจะเชิญท่านไปได้ยังไง?""ทำไมจะเชิญชวนไม่ได้ล่ะ หาใช่ว่าทุกคนในจวนแม่ทัพล้วนจะใจร้ายหมด" ฮูหยินผู้เฒ่ารองมีความสุขและปลื้มอกปลื้มใจมาก "กลับไปบอกฮวนเอ๋อร์ จะได้ให้นางไปบอกแม่สามีของเจ้า เพื่อให้นางอึดอัดใจสักหน่อย"นางหมินยิ้มอย่างขมขื่น "อาสะใภ้รอง นี่ท่านกับท่านแม่สามีไม่กินเส้นกันขนาดนั้นเหรอ?"ฮูหยินผู้เฒ่ารองหัวเราะเยาะ "ใครล่ะที่จะไม่กินเส้นกันกับนาง แค่ไม่ชอบความโลภและความโหดเหี้ยมของนาง ยังเป็นคนเนรคุณด้วย ฮูหยินใหญ่ ข้าขอพูดอะไรตรงๆ ที่เจ้าอาจไม่ชอบฟังนะ เจ้านี่ช่างโง่จริงๆ ผู้ใดดีกับเจ้า ผู้ใดไม่ดีกับเจ้า เจ้าไม่แยกแยะเลย""ทำไมจะไม่แยกแยะล่ะ อาสะใภ้ก็รู้ดีว่าครอบครัวพ่อแม่ของข้าไร้ความสามารถ ท่านสามีก็ไม่ค่อยชอบข้า แม่สามียิ่งดูถูกข้าด้วย แล้วจะให้ข้าทำอะไรได้ล่ะ""เจ้าไม่สามารถทำอะไรได้ แต่อย่าช่วยคนร้ายทำเรื่องชั่วๆ" ฮูหยินผู้เฒ่ารองพูดตรงๆ "แม่สามีของเจ้า หวังชิงหลู ยี่ฝาง และน้องสาวของสามีเจ้าล้วนไม่ใช่คนดีอะไร พวกนางต่างก็อยากรังแกซีซี เจ้าอยากไปช่วยพวกนางก็พอ""แน่นอน
นางต้องทุ่มเทน้ำพักน้ำแรงไปดูแลเรื่องต่างๆ ในจวน แถมยังใช้เงินส่วนตัวของตนเองมาอุดหนุนอีกด้วย แต่ละวันต้องเหนื่อยล้ามาก เมื่อนอนลงก็เหมือนกับเอวจะหักอยู่แล้วแต่ซ่งซีซีกลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุข นางไม่ยอมจริงๆขณะที่นางกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดนี้ ก็ได้ยินน้องสามีพูดว่า "ได้ยินมาว่าสนมฮุ่ยไทเฟยเคยพูดต่อสาธารณะว่านางไม่ชอบซ่งซีซีมาก่อน เดาว่าแม่สามีและลูกสะใภ้สองคนนี้คงไม่ลงรอยกัน อาจไม่แน่เมื่อถึงวันจัดงานเลี้ยงนั้น สนมฮุ่ยไทเฟยจะตั้งกฏให้ซ่งซีซีก็ได้ ด้วยนิสัยใจคอของซ่งซีซีในทุกวันนี้ เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เข้าแน่ๆ"หวังชิงหลูจำสิ่งที่นางพูดบนรถม้าในวันนั้นได้ นางหยิ่งผยองและกำเริบเสิบสานมาก อยากจะดูว่านางถูกสนมฮุ่ยไทเฟยรังแกกับตาจริงๆเพียงแต่ว่าไม่มีคำเชิญให้กับจวนแม่ทัพ แล้วนางไปได้อย่างไร?ทันใดนั้นนางก็คิดถึงครอบครัวของพ่อแม่ ตอนนี้พี่ชายได้ดูแลกองทัพเป่ยหมิง แล้วจวนเป่ยหมิงอ๋องกำลังจัดงานเลี้ยง ดังนั้นน่าจะมีบัตรเชิญให้จวนป๋อผิงซีสินะ?เมื่อคิดเช่นนี้ หลังจากดูแลแม่สามีกินยาเสร็จ แล้วบอกว่าท่านแม่ไม่ค่อยสบายเลยอยากกลับไปเยี่ยมแม่เมื่อกลับไปถามแม่แล้ว แก็พบว่าได้รับบัตร
ทำไมหวังชิงหลูจะไม่อยากมีลูกเร็วๆ ล่ะ?แต่นางก็มีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกได้ท่านสามีดูเหมือนจะไม่ค่อยกระตือรือร้นในเรื่องอย่างที่ว่า ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะร่วมรักกันเป็นครั้งคราว เขาก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงตามหลักแล้วไม่น่าเป็นไปได้ เขาเป็นแม่ทัพ ร่างกายแข็งแรงดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?อาหารการกินในประจำวันของท่านสามี นางก็ใช้อาหารบำรุงเป็นหลัก เดิมทีอยากจะหาหมอมาตรวจให้ท่านสามีสักหน่อย แต่ก็กลัวว่าทำให้เขารู้สึกขายหน้าหวังชิงหลูมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกอยู่ในใจ นางรู้สึกว่าชีวิตดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่พอคิดดูก็รู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่เสมอ แต่ก็ไม่รู้ว่าสรุปแล้วมีปัญหาอะไรกันแน่พอดีว่านางจี พี่สะใภ้ของหวังชิงหลูซึ่งปัจจุบันคือฮูหยินป๋อผิงซีมาส่งยาให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่า นางประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินว่าน้องสาวจะไปงานเลี้ยงของสนมฮุ่ยไทเฟยด้วยฮูหยินผู้เฒ่าพูดว่า "น้องเจ้าอยากไปก็ปล่อยให้นางไปเถอะ เพราะนางกับจวนเป่ยหมิงอ๋องรู้จักกันมาก่อนแล้ว แม้ว่าจะไม่มีบัตรเชิญให้จวนแม่ทัพ แต่นางไปกับพวกเราก็ไม่มีผู้ใดว่าอะไรหรอก"นางจีขมวดคิ้ว "ท่านแม่ ตอนนี้น้องสาวเป็นสมาชิกของจวนแม
ซ่งซีซีได้เชิญชวนตระกูลฝางจริงๆ ด้วย ตระกูลฝางเป็นตระกูลทหาร ยามนี้ฝางเทียนสวียังอยู่ในกองทัพเป่ยหมิง แม่ทัพผู้เฒ่าแห่งตระกูลฝางนอนป่วยมาสองสามปีแล้วนายหญิงของตระกูลฝางในปัจจุบันนี้คือฮูหยินของฝางเทียนสวี แล้วบ้านอื่นๆ ก็ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไรเนื่องจากสูญเสียลูกหลานไปตระกูลทหารมีความเจ็บปวดที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้เนื่องจากท่านสามีของตนเองยังทำงานอยู่ในกองทัพ บวกกับลูกๆ ยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นฝางฮูหยินจึงต้องออกไปสุงสิงกับคนอื่นบ้าง เพื่อหาคู่ครองและอนาคตให้ลูกๆ ด้วยบุตรชายคนโตของนางก็เข้าร่วมกองทัพด้วย แต่เมื่อออกศึกทำให้ขาข้างหนึ่งได้รับบาดเจ็บส่งผลให้เขาจนถึงเวลานี้แล้วยังหาคู่ไม่ได้บุตรชายรองเดินเส้นทางฝ่ายปกครอง ได้สอบติดจวี่เหริน (ชื่อตำแหน่งเมื่อสอบผ่านเข้ารับราชการในระดับกลาง) แต่เขาจะสอบต่อไปอย่างแน่นอนนอกจากนี้ยังมีบุตรสาวคนหนึ่งชื่อฝางอวี่ซึ่งมีอายุสิบสามปี แม้ว่าจะไม่รีบ แต่บางคนก็หมั้นหมายกันเมื่ออายุสิบสองหรือสิบสามปี ส่วนนางก็ยังไม่ได้ตกลงสักทีคราวนี้ตระกูลฝางได้รับบัตรเชิญนี้ และฝางฮูหยินก็คิดที่จะพาอาสะใภ้ออกไปเดินเล่นสักหน่อยอาสะใภ้ก็คือนางลู่ ท่านแ
เสิ่นว่านจือและพรรคพวกพักอยู่ในจวนท่านอ๋องฮุยมาหลายวัน จนแทบจะพลิกจวนค้นหาไปทั่ว แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไร นางจึงตัดสินใจจะถอนตัวกลับ ในแต่ละวัน นางเอาแต่นั่งกินดื่มกับท่านอ๋องฮุย จนรู้สึกว่าตัวเองเกียจคร้าน เสียเวลาเปล่า โดยเฉพาะเมื่อซ่งซีซีกำลังยุ่งมาก แต่นางกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ ระหว่างมื้อเย็น นางจึงบอกกับท่านอ๋องฮุยว่าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ ท่านอ๋องฮุยมองนางพร้อมหัวเราะ "ทำไมหรือ? หรือจวนของข้าเลี้ยงดูเจ้าด้วยของดีๆ ไม่พอ?" เสิ่นว่านจือตอบอย่างตรงไปตรงมา "ท่านเลี้ยงดูดีเกินไป ทุกวันมีแต่ของเลิศรสจากป่าและทะเลจนข้ารู้สึกเกินพอ" "เจ้าช่างเป็นหมูป่าเสียจริง กินอาหารเลิศรสไม่เป็น!" ท่านอ๋องฮุยหัวเราะเสียงดัง "เอาเถอะ หากเจ้าอยู่เบื่อแล้ว ก็กลับไปเถิด" เขาเรียกลุงสิบสามมา สั่งว่า "เจ้าสิบสาม ไปที่คลังสมบัติ เลือกของขวัญสักสองสามชิ้นไว้ส่งให้พวกเขาในวันพรุ่งนี้" ลุงสิบสามตอบ "ขอรับ ข้าจะไปจัดการทันที" ลุงกวนที่ยืนรออยู่หน้าประตูได้ยินจึงกล่าวว่า "ฝ่าบาท ให้ข้าไปเถอะ" ท่านอ๋องฮุยมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า "อืม เจ้าก็ไปเถิด เลือกของดีๆ
เพราะการจัดกำลังป้องกันของกองทัพซวนเจีย เมืองหลวงจึงตกอยู่ในสภาวะระแวงระวังอย่างหนักด้วยการประกาศห้ามออกจากเคหสถานในเวลากลางคืน ทำให้สถานที่บันเทิงเริงรมย์ต่างๆ ดำเนินกิจการได้ลำบาก โรงน้ำชาและโรงสุราต่างปิดประตูทันทีเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เมืองหลวงในยามค่ำคืนราวกับเป็นเมืองร้างกลยุทธ์ในตอนนี้คือ ข้าศึกไม่เคลื่อนไหว เราก็ไม่เคลื่อนไหวงานก่อสร้างคลองยังคงดำเนินต่อไป หากหยุดงานโดยไม่มีเหตุผล กองทัพซวนเจียจะบุกล้อมทันทีเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ซ่งซีซีจึงยังสามารถควบคุมสถานการณ์ได้และถือไพ่เหนือกว่าหากงานก่อสร้างไม่หยุด กิจการคลองจะดำเนินไปตามปกติ ซึ่งเป็นผลดีทั้งต่อราชสำนักและราษฎรแม้การเผชิญหน้าระหว่างสองกองทัพยังไม่เกิดขึ้น แต่บรรยากาศของสงครามกลับเข้มข้นราวกับควันปืนที่เริ่มปกคลุมการเข้าออกประตูเมืองถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวดทุกวัน เป็นไปไม่ได้ที่นกต่อจะไม่กลับมาเมืองหลวง เมื่อเดิมพันด้วยชีวิตและทรัพย์สิน เขาจะสั่งการจากระยะไกลได้อย่างไร?ก่อนหน้านี้ ซ่งซีซีสงสัยว่านกต่ออาจกลับมาแล้ว แต่เสิ่นว่านจือที่พักอยู่ในจวนอ๋องฮุยกลับไม่พบเบาะแสใดเลย อีกทั้งข้ารับใช้ใกล้ชิดของท่านอ๋องฮุยล้วนเป
แม้ว่าจะไม่ถูกต้องตามระเบียบ แต่ก่อนที่นางจีจะกลับไป ซ่งซีซีก็สั่งให้คนไปซื้อโจ๊กเนื้อบดสองหม้อ โดยอ้างว่าเป็นของชาวบ้านที่ต้องการขอบคุณฮูหยินจีสำหรับการแจกจ่ายโจ๊กตลอดหลายปีที่ผ่านมา และตอนนี้ต้องการตอบแทนบุญคุณครั้งนี้นางจีร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ นางหวังว่าลูกๆ จะได้ดื่มโจ๊กอุ่นๆ สักคำ แม้เพียงนิดเดียวหลังออกจากหอต้าหลี่ ซ่งซีซีครุ่นคิดแล้วสั่งให้อาจารย์หยูไปเล่าถึงเรื่องที่ชาวบ้านบริจาคโจ๊กให้เป็นที่แพร่หลายเดิมทีผู้คนยังจดจำความมีน้ำใจของนางจีที่แจกจ่ายโจ๊กได้ แต่ช่วงนี้เรื่องราวนั้นเริ่มเงียบหายไปตอนนี้จึงเหมาะที่จะใช้โอกาสนี้จุดกระแสเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งอาจารย์หยูจึงแต่งเรื่องเล็กน้อย โดยเล่าว่าชาวบ้านที่มอบโจ๊กเดิมทีเป็นคนเร่ร่อนชานเมืองหลวงที่อดอยากจนเกือบตาย ดื่มโจ๊กที่โรงทานหลายวันติดต่อกัน และก่อนออกจากเมืองหลวง โรงทานยังมอบเสบียงให้เขาห่อหนึ่งแม้ปัจจุบันชีวิตของเขาก็ไม่ได้ดีขึ้นนัก แต่เมื่อได้ยินว่าผู้มีพระคุณของเขาประสบเคราะห์ เขาจึงรีบเดินทางมาที่เมืองหลวงและซื้อโจ๊กอุ่นๆ สองหม้อมาส่งที่เรือนจำ พร้อมร้องขอให้นำไปให้ผู้มีพระคุณเซี่ยหรูหลิงซึ่งดูแลเรือนจำ เ
นางถามว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหลูมีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”หงเชวี่ยตอบว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าอาการยังพอรับได้ แต่ถ้าหวังชิงหลูไข้สูงไม่ลด ก็อาจเป็นอันตรายได้ นางเครียดเกินไป ตอนที่พบนาง นางจับมือข้าไว้แน่น ถามว่าตัวเองจะตายหรือไม่ พูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อ เดี๋ยวโทษคนนั้น เดี๋ยวโทษคนนี้ บางครั้งก็โทษตัวเองที่ตัดสินใจผิดพลาดหลายอย่าง”ซ่งซีซีไม่ได้พูดอะไร นางไม่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของผู้อื่น เพียงแต่หวังว่านางจะไม่ทำให้ฮูหยินจีลำบากไปกว่านี้หากหวังชิงหลูเสียชีวิตในเรือนจำ จะสร้างความหวาดกลัวให้กับคนในตระกูลหวัง ซึ่งจะเพิ่มภาระทางจิตใจให้กับฮูหยินจีอย่างแน่นอน“หงเชวี่ย อีกสองวันเจ้าไปดูพวกเขาอีกทีนะ”หงเชวี่ยพยักหน้า “เจ้าค่ะ”ซ่งซีซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อีกสองวันเจ้าไป ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”นางอยากพูดคุยกับฮูหยินจีตามลำพัง เพราะในที่สิ้นหวังเช่นเรือนจำนั้น หากไม่มีแม้แต่คนพูดคุย มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ไม่สิ้นสุด วันเวลาก็จะยืดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุดอย่างไรก็ตาม ตอนนี้นางมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เนื่องจากฝ่าบาททรงพระประชวรและงดราชกิจ นางจึงต้องไปพบเสนาบดีมู่เพื่อแจ้งเรื่องจินชางหมิงเปล
เนื่องจากฝ่าบาททรงส่งชีกุ้ยไปปฏิบัติหน้าที่ข้างนอก งานดูแลเรือนจำจึงถูกมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ของหอต้าหลี่ดูแล และผู้ที่รับหน้าที่นี้คือเซี่ยหรูหลิงไม่นานนัก เซี่ยหรูหลิงก็เดินทางมาที่จวนเป่ยหมิงอ๋องเพื่อพบซ่งซีซี บอกว่ามีเรื่องที่เขาตัดสินใจไม่ได้ และขอให้ซ่งซีซีช่วยแนะนำซ่งซีซีรีบกินข้าวเพียงสองสามคำแล้วออกมาพบเขา เพราะกังวลว่าอาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮูหยินจีและเด็กๆแต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่เซี่ยหรูหลิงกล่าว นางก็พบว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหลูทั้งสองคนหลังจากถูกส่งตัวเข้าเรือนจำก็วิตกกังวลทุกวัน อีกทั้งอาหารยังแย่ยิ่งกว่าอาหารที่เคยให้สุนัขกิน หลังจากนั้นไม่กี่วันก็เริ่มอาเจียนและท้องเสียก่อนหน้านี้ ซ่งซีซีเคยให้ยากับฮูหยินจี ซึ่งรวมถึงยาสำหรับอาการท้องเสียและปวดท้องเพราะไม่ชินสภาพแวดล้อม ยาทำให้อาการดีขึ้น แต่เพราะต้องกินอาหารแบบนั้นต่อไป อาการจึงกลับมาแย่ลงอีก และหวังชิงหลูก็มีไข้สูงฮูหยินผู้เฒ่าร้องขออย่างน่าสงสารให้ช่วยหาหมอ เซี่ยหรูหลิงไม่กล้าตัดสินใจ จึงออกมาขอคำปรึกษาจากซ่งซีซีซ่งซีซีถามว่า “แล้วคนอื่นล่ะ? มีอาการเหมือนกันหรือไม่?”“เดิมที
แต่ครั้งนี้เมื่อเข้าไปในวัง กลับไม่ได้พบฝ่าบาท อู๋ต้าปั้นออกมาแจ้งข่าวว่า วันนี้ฝ่าบาทไอจนมีเลือดปนและเกือบหมดสติ ตอนนี้หมอหลวงกำลังรักษาซ่งซีซีรีบถาม “เป็นเพราะพระวรกายอ่อนแอ หรือถูกลอบวางยาพิษ?”คำถามนี้ชัดเจนว่าแฝงด้วยความระแวง หากเป็นสถานการณ์ปกติหรือคนอื่น ซ่งซีซีคงไม่กล้าถามแต่สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป อีกทั้งคนที่นางเผชิญหน้าอยู่คืออู๋ต้าปั้น นางจึงถามอู๋ต้าปั้นถอนหายใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “หมอหลวงวินิจฉัยว่าไม่ได้ถูกวางยาพิษ แต่เพราะฝ่าบาททรงวิตกกังวลอย่างหนัก พักผ่อนน้อยและเบื่ออาหาร อีกทั้งสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้ทรงติดเชื้อและไอมาแล้วหลายวัน แม้จะดื่มยามาหลายวันแต่ไม่ได้ผล วันนี้ไอไม่หยุดจนกระทั่งมีเลือดปนและแทบหายใจไม่ออก”เมื่อได้ยินว่าไม่ใช่การวางยาพิษ ซ่งซีซีก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย หากเป็นการวางยาพิษ ก็หมายความว่ามีคนแฝงตัวเข้ามาในวังแล้ว ซึ่งจะทำให้สถานการณ์ยากลำบากยิ่งขึ้นการไอเป็นเลือดอาจเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ได้ ซ่งซีซีจึงยังไม่จากไป แต่เฝ้ารออยู่ด้านนอกเพื่อรอหมอหลวงออกมาแจ้งสถานการณ์นอกจากซ่งซีซีแล้ว ยังมีขุนนางอีกหลายคนที่รอเพื่อกราบทูลเรื่อ
ซ่งซีซีนั่งกลับลงบนเก้าอี้ กล่าวว่า “เรื่องที่พวกเจ้าทุจริตนั้น ฝ่าบาททรงทราบดีแล้ว ตอนนี้ที่ทรงให้ข้าสอบสวนเป็นการส่วนตัว ก็เพื่อมอบโอกาสให้พวกเจ้า หากพูดความจริง หัวของเจ้าจะยังปลอดภัย หากให้ข้อมูลที่มีค่าเพิ่มเติม อย่างมากก็แค่ถูกเนรเทศไปทำงานนอกเมือง ยังสามารถโลดแล่นในวงราชการได้”เกาหมิงอวี้ที่มีประสบการณ์ในราชสำนักมานานย่อมรู้ดีว่าให้ข้อมูลที่มีค่ามากขึ้น หมายถึงการขายเจ้านายและผู้ใต้บังคับบัญชาเขาไม่มีข้อสงสัยในคำพูดของซ่งซีซีด้วยสองเหตุผล หนึ่งคือ ช่วงนี้อู๋เยว่และคนของเขาตรวจสอบทางน้ำอยู่เสมอ สองคือ ซ่งซีซีออกหน้ามาสอบสวนด้วยตัวเอง หากไม่มีพระราชโองการจากฝ่าบาท นางไม่จำเป็นต้องลงมือเอง จะส่งใครมาทรมานเขาก็ได้แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าซ่งซีซีวิเคราะห์เขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง และคาดการณ์ความคิดของเขาไปก่อนแล้ว“พวกเจ้าทุจริตทั้งระบบ ท่าทีของจินชางหมิงเป็นอย่างไร?”เกาหมิงอวี้ครุ่นคิดก่อนตอบว่า “จะว่าไปจริงๆ แล้ว เขาเป็นคนเริ่มเปิดทางให้เราทุจริต โดยอ้างว่าเป็นค่าเหนื่อยของเรา เมื่อเริ่มต้นแล้ว เราลองเบิกเงินเกินมาเล็กน้อย เขาก็ไม่ว่าอะไร จากนั้นเรากล้าขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาเขาเตือนเ
หลังจากเฝ้าสังเกตอยู่สองวัน ซ่งซีซีตัดสินใจลงมือกับเกาหมิงอวี้ รองหัวหน้ากรมจัดการแม่น้ำเกาหมิงอวี้อายุสามสิบห้าปี รับราชการในกรมโยธามาแล้วห้าปี เขามีพื้นเพมาจากครอบครัวชาวไร่ชาวนา เมื่อยังเยาว์วัยพ่อแม่เสียชีวิต เพื่อให้เขาได้เรียนในสำนักที่ดีที่สุด เขาดูดทรัพย์สมบัติของพี่น้องจนหมดสิ้นหลังสอบจอหงวนได้ เขาเข้ารับราชการ และกลายเป็นคนโลภเงินอย่างที่สุด ขี้เหนียวอย่างยิ่งยวด ทอดทิ้งพี่น้องที่เคยเลี้ยงดูเขาไปเหมือนของไร้ค่า และไม่ติดต่อพวกเขาอีกเลยยังไม่หมดแค่นั้น เขาอ้างความหึงหวงเป็นเหตุผลในการหย่ากับภรรยาคนแรก แล้วแต่งงานกับบุตรสาวของอาจารย์ผู้มีพระคุณอาจารย์ผู้มีพระคุณของเขาคืออธิการสำนักไป๋หยุน ซึ่งปัจจุบันเสียชีวิตไปแล้ว ลูกสาวคนเดียวของอาจารย์แต่งงานกับเขา แต่ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างดีเขาคือคนไร้ค่าและทรยศทว่าคนไร้ค่าเช่นนี้กลับใช้งานได้ดี เพราะความโลภ โกรธ หลง และความเห็นแก่ตัวของเขา มีจุดอ่อนที่สามารถกดดันจนยอมพูดทุกอย่างคืนนั้น ซ่งซีซีสั่งให้กุ้นเอ๋อร์จับตัวเขามายังเรือนทางตะวันตกของเมือง ขังเขาไว้หนึ่งคืน ให้เขาหวาดกลัวและหิวโหย จากนั้นค่อยสอบสวนในวันถัดไปเกาห
จักรพรรดิซูชิงมีราชโองการให้อู๋เยว่พาคนไปควบคุมงานโดยตรง ทว่า จินชางหมิงรับมือได้อย่างคล่องแคล่ว พาอู๋เยว่ไปตรวจสอบผลสำเร็จด้วยตนเองหลังจากเริ่มงานมาเป็นเวลานาน อ่างเก็บน้ำก็ใกล้เสร็จสมบูรณ์คุณภาพของอ่างเก็บน้ำนั้นยอดเยี่ยม เขื่อนที่สร้างขึ้นมั่นคงดั่งกำแพงทองหลังจากตรวจสอบอ่างเก็บน้ำแล้ว ก็ไปตรวจสอบทางน้ำ ทุกพื้นที่ได้ขุดลอกเสร็จเรียบร้อย ส่วนเขื่อนที่เสียหายก่อนหน้านี้ก็ได้รับการซ่อมแซมและเสริมความแข็งแรงแล้วอู๋เยว่ยังส่งคนไปพูดคุยกับคนงานก่อสร้างทางน้ำ ชายฉกรรจ์แต่ละคนที่ผิวคล้ำแดด ดูซื่อๆ ขัดเขินเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าขุนนางส่วนใหญ่ถามอะไรก็ตอบสิ่งนั้น หากให้พวกเขาบอกความไม่พอใจอะไร พวกเขามักลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะถามว่าอาหารสามารถปรับปรุงได้ไหม โดยเฉพาะเพิ่มหมูติดมันให้หน่อยอู๋เยว่คิดว่าคนเหล่านี้เป็นคนเรียบง่าย ไม่มีปัญหาอะไร และไม่มีความเคียดแค้นในแววตาเขายังพาคนไปดูที่พักชั่วคราวของคนงานก่อสร้างเหล่านี้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกระท่อมไม้และกระท่อมหญ้าแฝก ภายในมีเพียงที่นอนใหญ่ที่รองรับคนได้เจ็ดแปดคน ดูรกเล็กน้อยในกระท่อมไม่มีอาวุธ เครื่องมือที่ต้องใช้ทั้งหมดจะถูกเก็บไว้ในค