LOGINShare
บทที่ 211
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 212
ในกลางดึกเช่นนี้ สุดท้ายก็ระเบิดแล้ว นางหมินรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจมาก จึงหันหลังกลับและออกไปเสียงคำรามของชายและหญิงดังมาจากด้านหลัง และพร้อมกับเสียงกรีดร้องของจ้านเส้าฮวนอีกด้วย นางหมินค่อยๆ เดินไปยังห้องโถงใหญ่ของลานด้านใน เมื่อก่อนซ่งซีซีก็นั่งอยู่เก้าอี้นั้นเป็นผู้นำจัดการเรื่งต่างๆ ของครอบครัวงานต่างๆ ที่วุ่นวายซับซ้อน นางมักจะมีความอดทน และปฏิบัติต่อทุกคนด้วยความเมตตาเสมอ แม้ว่าท่านแม่สามีจะอาการกำเริบในตอนกลางคืน นางยังเฝ้าดูแลทั้งคืน วันถัดไปก็ไม่พักผ่อนสักหน่อย ยังคงทำงานต่อดูเหมือนนางจะเหนื่อยไม่เป็นด้วยเลย แต่ใครล่ะที่ไม่เหนื่อย? มันแค่เพียงทนไว้ก็เท่านั้นก่อนหน้านี้นางหมินไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้นางเข้าใจทุกอย่างแล้วนางนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง และมองไปที่ห้องโถงใหญ่ที่ว่างเปล่า เพื่อประหยัดเงิน ระเบียงข้างหน้าแค่จุดโคมไฟเพียงอันเดียว มันส่งแสงส่องที่โต๊ะเก้าอี้อย่างโดดเดี่ยว จวนแม่ทัพแก่งนี้ราวกับหลุมฝังศพนางมีความสุขกับซ่งซีซี ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพื่อตอนที่นางอยู่จวนแม่ทัพ นางให้ความช่วยเหลือกับตนเองไม่น้อยไม่เพียงแต่ด้านวัตถุเท่านั้น ตอนนี้นางทำหน้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 213
จ้านเป่ยว่างได้เลื่อนตำแหน่ง ยี่ฝางก็หวังว่าตนเองจะได้ดำรงตำแหน่งเป็นขุนนางได้ ต่อให้เป็นแค่ทหารในกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวง หรือไม่ก็หัวกน้ากลุ่มของกองทัพซวนเจียก็ได้นางรู้ดีว่าตนเองทำเรื่องผิด ตำแหน่งสูงๆ นางไม่หวังแล้ว แต่ถึงยังไงสงครามชายแดนเฉิงหลิง นางเป็นคนสร้างผลงานมากที่สุด มองข้ามสงครามของเขตหนานเจียง ให้นางดำรงตำแหน่งงานเล็กๆ ก็มิใช่เรื่องยากตราบใดที่นางยังมียศถาบรรดาศักดิ์อยู่ นางก็ยังสามารถลืมตาอ้าปากขึ้นได้แต่นางคิดง่ายเกินไป แม้แต่ซ่งซีซีก็มียศแบบในนาม ไม่ต้องไปทำงานที่สำนักกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงจริงๆ และไม่ต้องเข้าร่วมฝึกฝนของกองทัพซวนเจียด้วย แน่นอนว่าหากมีความจำเป็นจริงๆ นางก็ไปได้ นางไม่ต้องไป แต่ไม่ใช่ว่าไปไม่ได้ดังนั้น ยี่ฝางรอเป็นเวลาหลายวัน แต่กลับได้รับเอกสารจากกระทรวงกลาโหมที่ระบุบว่านางโดนไล่ออกจากกองทัพ และผลงานทั้งหมดที่นางสร้างขึ้นในชายแดนเฉิงหลิง ก็ถูกกำจัดไปหมดนางไม่ใช่แม่ทัพยี่อีกต่อไป หรือแม้แต่ทหาร ผลงานที่ชายแดนเฉิงหลิงก็หายไปหมด ราวกับว่านางไม่เคยออกศึกมาก่อนนางจำเป็นต้องคืนตราประทับของแม่ทัพและอาวุธที่ออกโดยกระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 214
เซี่ยหลูโม่ไปที่สถาบันว่านซงเหมิน และสนมฮุ่ยไทเฟยได้ส่งคนไปตามหาซ่งซีซีให้เข้าวังหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ ความคิดที่สนมฮุ่ยไทเฟยมีต่อซ่งซีซีก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ มันยังไม่เพียงพอที่นางเปลี่ยนใจมายอมรับซ่งซีซีเป็นลูกสะใภ้ของนางนางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเวลานาน จนพบว่านางไม่มีวิธีที่จะมารับมือ ซ่งซีซียังกล้าทำตัวกำเริบต่อหน้าองค์หญิงใหญ่เสียอีก ดังนั้นใช้วิธีแบบบังคับก็ไม่ได้ผลดังนั้น นางจึงวางแผนที่จะใช้อารมณ์และเหตุผลเพื่อทำให้นางยอมแพ้โดยสมัครใจเมื่อซ่งซีซีมาถึงตำหนักฉางชุน นางเห็นว่าได้จัดโต๊ะไว้ มีน้ำชาและของว่างเตรียมไว้ให้พร้อม แม้แต่ใบหน้าที่เย่อหยิ่งของสนมฮุ่ยไทเฟยก็ยังฝืนยิ้มออกมามันมองออกว่านางกำลังฝืนยิ้ม เพราะมันดูแข็งมากหลังจากที่ซ่งซีซีคารวะเสร็จ สนมฮุ่ยไทเฟยก็ให้ตนข้างกายออกไปหมด ก่อนจะคุยเล่นกับนาง"ข้าเป็นหวังดีต่อเจ้าจริงๆ นะ เจ้าถูกโม่เอ๋อหลอก โม่เอ๋อมีคนรักในใจตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อก่อนเขาเคยสาบานว่าจะแต่งงานกับคนนั้นให้ได้ นอกจากหญิงคนนั้นแล้ว เขาจะไม่แต่งกับผู้อื่น ใจของเขาไม่มีทางมีที่ว่างให้เจ้า แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รักตนเอง เจ้าจะมี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 215
นางมองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของซ่งซีซี และรูปร่างที่เพรียวบางของนาง มันก็ยากที่จะจินตนาการว่านางจะฆ่าศัตรูเป็นสามท่อนในมีดเดียวอย่างที่โม่เอ๋อพูดเลยจากนั้นนางก็นึกถึงสิ่งที่นางพูดในงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ และถามว่า "วันนั้นที่เจ้าทำให้องค์หญิงใหญ่ขุ่นเคืองใจอย่างนั้น ไม่กลัวนางแก้แค้นเจ้าหรือ?"ซ่งซีซีทำท่าใจเย็น "เสือที่ไม่มีฟันแล้ว ทำไมนางต้องไปกลัวล่ะ"สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวอย่างเย็นชา "เจ้ายังเด็กเกินไป และไม่รู้ฝีมือของนาง นางมีกลอุบายมากมายอยู่ลับหลัง คนแบบนี้ มักจะชอบเล่นลูกไม้ลับหลัง เจ้าคอยดูได้เลย""หากนางเล่นลูกไม้ลับหลังสักครั้ง งั้นเราก็โต้กลับอย่างเปิดเผยให้นางสองครั้ง เราเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ได้ทำผิดอะไร จะมองในแง่เปิดเผยหรือแง่ลับหลัง เราต่างไม่เกรงกลัวหรอก แต่กลับนางนั่นเอง มีเรื่องมากมายที่คนอื่นยังไม่รู้ พอคนมีจุดอ่อนแล้ว งั้นก็รับมือได้ง่ายเลย"ขณะที่นางพูด นางก็กำถ้วยในมือให้แน่นขึ้น จนทำให้มันแตกออกเลย จากนั้นวางเศษถ้วยไว้บนโต๊ะเมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจของสนมฮุ่ยไทเฟยก็สั่นเทา และนางก็งอเอวที่เดิมทียึดตรงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เมื่อตระหนักว่านี่เป็นสัญญาณของควา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 216
หลังจากที่ซ่งซีซีออกจากวัง นางก็ขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปยังจวนองค์หญิงใหญ่จริงๆเดิมทีนางก็วางแผนจะไปจวนขององค์หญิงใหญ่ในวันนี้อยู่แล้ว แต่เกิดความล่าช้าเนื่องจากถูกเรียกตัวเข้าวังอย่างกะทันหันแต่ก็ไม่ถือว่าล่าช้าอะไร ยามนี้ก็เลยเที่ยงแล้ว คิดดูแล้วองค์หญิงใหญ่ก็คงตื่นจากการงีบหลับยามเที่ยงแล้ว กำลังมีพลังงานอยู่ ไม่น่าทำให้คนเราผิดหวังในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ได้จัดการกับสินเดิมที่เอากลับมาจากจวนแม่ทัพ บางอย่างก็ถูกจัดเก็บไว้ บางอย่างก็ถูกขายออก ส่วนสิ่งของที่ขายไม่ได้นั้นก็กองไว้ที่มุมนึงเมื่อแต่งงานกับเซี่ยหลูโม่ จะไม่สามารถใช้สิ่งเหล่านั้นเป็นสินเดิมได้อีก ดังนั้นหลังจากจัดเรียงในคลังเพื่อดูว่าต้องซื้อสิ่งของใดบ้าง ลุงฟูจะได้ทำรายการเอาไว้ท่ามกลางกองสิ่งของเลอะเทอะเหล่านั้น ได้พบอนุสรณ์พรหมจรรย์ที่องค์หญิงใหญ่มอบให้การแกะสลักของสิ่งนี้ดูประณีตจริงๆ และวัสดุที่ใช้ก็มีราคาแพงมากเช่นกัน ถึงขนาดแกะสลักจากหยกเหอเทียนด้วยซ้ำแน่นอนว่า "ของขวัญ" อันล้ำค่าเช่นนี้จะต้องส่งคืนให้กับองค์หญิงใหญ่ตอนที่องค์หญิงใหญ่มอบอนุสรณ์พรหมจรรย์นั้น เป็นเวลาที่ข่าวการตายของท่านพ่อและพี่ชายของนา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 217
ซ่งซีซีเลิกคิ้ว มองดูใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวขององค์หญิงใหญ่ นางเหลือบมองเห็นสาวรับใช้กำลังวิ่งเข้ามาขวางหน้าองค์หญิงใหญ่ ก่อนตะโกนว่า "องครักษ์ องครักษ์มานี่!"ซ่งซีซียกริมฝีปากขึ้นแล้วยิ้ม "องค์หญิงใหญ่ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ข้าแค่มาคืนของเท่านั้น"สายตาขององค์หญิงใหญ่ตกลงไปที่อนุสรณ์พรหมจรรย์ในมือของนาง สีหน้าเปลี่ยนอย่างไม่น่ามองทันที ของนี้ยังเก็บไว้อยู่หรือของแบบนี้ ไม่ควรพังให้ไม่เหลือชิ้นดีด้วยความโกรธหลังจากได้รับมันหรือ? วันนั้นแค่คิดซะว่า นางพูดเพ้อเจ้อ ไม่ไม่ถึงว่านางได้เก็บมันไว้จริงๆหัวหน้าองครักษ์นำคนกำลังจะวิ่งเข้าไป ทว่าองค์หญิงใหญ่ตะโกนอย่างดุดันว่า "ถอยออกไป เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู"มีเพียงคนใกล้ชิดข้างกายนางเท่านั้นเท่านั้นที่รู้เรื่องอนุสรณ์พรหมจรรย์ จะพูดอย่างใดก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ไม่สามารถให้คนนอกเห็นเข้าจริงๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเหล่านี้ไม่ใช่องครักษ์ส่วนตัวที่คอยอยู่ข้างกายนางในฝ่ายใน พวกเขาเป็นองครักษ์ฝ่ายนอก เก็บความลับไว้ไม่ได้มากที่สุด บางทีดื่มสรุเยอะไปหน่อย ก็พูดอะไรไปหมดสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ นางยังคงอยู่ต่อ ทันทีที่ประตูปิดลง องค์หญิงใหญ่ก็จับตามองซ่งซีซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 218
ในห้องหนังสือหลวง อู๋ต้าปั้นเข้าไปรายงาน "ฝ่าบาทพะยะค่ะ องค์หญิงใหญ่เข้าวังแล้ว ทรงบอกว่าจะพบฝ่าบาท"ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นจากกองรายงานต่างๆ โยนปากกาทิ้ง และยื่นมือออกไปนวดลางคิ้ว “ได้บอกว่ามีเรื่องอะไร?”อู๋ต้าปั้นพูดอย่างระมัดระวัง "ไม่ได้บอก แต่มองเห็นชัดว่ากำลังโกรธอยู่"ฮ่องเต้เยาะเย้ยว่า "เสด็จอาของข้าคนนี้เป็นคนแข็งแกร่งตลอด ทุกเทศการหรือปีใใหม่ที่นางเข้าวัง ก็มักจะวางมาดเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าข้า ไม่ค่อยมาหาข้าเป็นการส่วนตัวเอง เพราะยังไงก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่องค์หญิงใหญ่อย่างนางจัดการไม่ได้ มีความเป็นไปได้สูง เพราะเรื่องในงานเลี้ยงวันเกิด"เขาเคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงวันเกิด แต่บอกไม่ได้ว่าได้รู้เรื่องทั้งหมด ทว่าเรื่องผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ที่เข้าวังวันนี้ก็ยังเพราะเรื่องนั้นหรือ?"เชิญนางเข้ามา" ฮ่องเต้กล่าวอู๋ต้าปั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "องค์หญิงใหญ่อยู่ในตำหนักฉือหนิง กำลังรอให้ฝ่าบาทเข้าไปหา ได้ยินว่าได้เรียกสนมฮุ่ยไทเฟยไปด้วย""ให้ข้าไปหางั้นเหรอ?" ฮ่องเต้ยิ้มบางๆ รอยยิ้มไม่เข้าตา "ได้เลย ข้าที่เป็นรุ่นน้องควรไปเยี่ยมเสด็จอาสินะ"อู๋ต้าปั้นโค้งคำนับแล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 219
องค์หญิงใหญ่กัดฟันแน่นและพูดสามคำออกมาว่า "ซ่งซีซี"ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ สนมฮุ่ยไทเฟยก็ก้มหน้าลงอีก และสายตาของนางก็เริ่มเหม่อลอยนางได้ส่งคนไปติดตามซ่งซีซี เพื่อดูว่านางได้ไปที่จวนองค์หญิงใหญ่หรือไม่ แต่ยังไม่ทันคนของนางกลับมารายงานเลย องค์หญิงใหญ่เข้าวังก่อนแล้ว ยังเรียกนางมาด้วยเมื่อเห็นท่าทีขององค์หญิงใหญ่ สนมฮุ่ยไทเฟยไม่จำเป็นต้องฟังคำรายงาน ก็สามารถมั่นใจได้ว่าซ่งซีซีไปที่จวนองค์หญิงแล้ว และยังพูดคำรุนแรงกับองค์หญิงใหญ่ แต่น่าจะเป็นคำพูดที่ทำให้ตนเองสะใจแน่ๆไม่รู้ว่าได้พูดอะไรไปบ้าง? สามารถทำให้ยายแก่ปากร้ายนี้โกรธมากเช่นนี้ ไม่เคยเห็นนาง เข้าวังเพื่อตามหาฮ่องเต้ออกหน้าแทนนางมาก่อนเลยไทเฮาขมวดคิ้ว "ซ่งซีซี นางเป็นอะไร เหตุใดต้องให้ฮ่องเต้ออกคำสั่งไปลงโทษนาง?"องค์หญิงใหญ่พูดด้วยความโกรธว่า "นางบุกรุกเข้าจวนของข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตเลย ยังพูดจาหยาบคายกับข้า"ไทเฮาเป็นคนเข้าข้างซ่งซีซีมากที่สุดแล้ว และนางก็ไม่ถูกคอกับองค์หญิงใหญ่ นางกล่าวว่า "นางบุกรุกเข้าไปจวนของเจ้า เจ้าก็สั่งให้คนไล่นางออกก็ได้แล้วนี่ ส่วนนางพูดจาหยาบคาย นางหยาบคายยังไง เจ้าว่ามาให้ฟังหน่อยสิ"องค์หญิ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1512
ตำแหน่งที่เขานั่ง แสดงถึงจุดยืนของเป่ยถังในการเจรจาครั้งนี้!เป็นกลาง!ซ่งซีซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอีกครั้งว่า การที่แคว้นเข้มแข็งนั้นดีเพียงใดการเจรจาในช่วงแรกเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ คำพูดซ้ำไปซ้ำมา ถูกเน้นย้ำไม่รู้จบ ล่ามของทั้งสองฝ่ายทำหน้าที่แปล โดยส่วนใหญ่เป็นการกล่าวถึงปัญหาทางประวัติศาสตร์นี่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หากเริ่มต้นด้วยการยอมถอยแต่แรก ก็จะต้องถอยไปเรื่อยๆดังนั้น การเจรจาครั้งแรกจึงไม่ได้ข้อสรุปใดๆ เป็นเพียงการลองเชิงขีดจำกัดของกันและกันในวันรุ่งขึ้น การเจรจาครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น ตอนแรกก็ยังคงเน้นย้ำเรื่องเดิมสองรอบ จนกระทั่งอันเฟิงชินอ๋องเอ่ยขึ้นว่า “ถ่วงเวลาเช่นนี้ไม่มีความหมาย สองแคว้นของพวกเจ้าโต้เถียงกันเรื่องพรมแดนมาหลายสิบปีแล้ว นี่ไม่ใช่ปัญหาที่จะสามารถแก้ไขได้ในวันเดียว เราพักเรื่องพรมแดนไว้ก่อน ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามีความตั้งใจจะทำสัญญาสันติระหว่างสองแคว้นหรือไม่ และจะไม่ละเมิดต่อกัน?”ทุกคนล้วนให้คำตอบที่แน่ชัด ต่างกล่าวว่าตนมาโดยมีความหวังที่ดี อยากให้สองแคว้นยุติความขัดแย้งอันเฟิงชินอ๋องหยิบแผ่นรายการออกมาแผ่นหนึ่ง บนกระดาษระบุรายการสินค้าของ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1511
ทว่า ซ่งซีซีสังเกตเห็นว่าบรรดาญาติวงศ์ตระกูลและขุนนางของซีจิงดูเหมือนไม่รู้เรื่องที่เป่ยถังจะเข้ามาแทรกแซงการเจรจา พวกเขาล้วนเผยสีหน้าตกตะลึงหลังจากตกตะลึง พวกเขากลับแสดงความยินดีและมั่นใจออกมา คิดดูแล้วพวกเขาก็คงเห็นว่าการที่เป่ยถังเข้าร่วมเป็นการช่วยหนุนหลังซีจิงเห็นเช่นนี้ซ่งซีซีกลับรู้สึกวางใจขึ้นเล็กน้อยเพราะหากเป็นเช่นนั้นจักรพรรดินีหยวนซินย่อมสามารถแจ้งพวกเขาล่วงหน้าได้ อย่างน้อยก็ควรให้ขุนนางที่ร่วมเจรจารับรู้แต่นางเหตุใดจึงไม่กล่าวถึงเรื่องนี้เล่าดูเหมือนว่ามีเพียงความเป็นไปได้หนึ่งเดียว นางเองก็หวังให้ต่างฝ่ายต่างยอมผ่อนปรนกัน อีกทั้งบรรดาขุนนางในราชสำนักที่สนับสนุนนางนั้นมีไม่มาก ดังนั้นนางจึงเชิญเป่ยถังอันเฟิงชินอ๋องมา เพื่อให้ทุกฝ่ายยอมรับได้เช่นนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าคืนก่อนที่จักรพรรดินีหยวนซินเรียกนางและเสิ่นว่านจือเข้าเฝ้าในวัง เหตุใดนางจึงกล่าวถ้อยคำว่าความปรารถนามิอาจเป็นจริง การสอบเข้ารับราชการของสตรีเป็นเพียงตัวอย่างที่ยกขึ้นมา นางต้องการสื่อว่าหลายๆ นโยบายล้วนผลักดันได้ยากหลังจากวิเคราะห์เหตุการณ์โดยละเอียดซ่งซีซีพลันรู้สึกมองโลกในแง่ดีขึ้นหลังจากง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1510
ในสถานการณ์เช่นนี้ ปกติแล้วทุกคนมักจะไม่มีความอยากอาหารมากนัก อาหารแต่ละจานมักจะถูกชิมเพียงคำเดียวก่อนจะให้คนยกออกไปแต่สำหรับคนของเป่ยถัง พวกเขาดูเหมือนให้ความเคารพต่ออาหารอย่างแท้จริง ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร พวกเขากินจนหมดสิ้น ไม่มีการเหลือทิ้ง แม้แต่จอกสุราที่รินเต็ม ก็หมดลงในพริบตา ข้ารับใช้ที่ดูแลพวกเขาคงจะเหนื่อยไม่น้อยเสิ่นว่านจือนึกถึงมื้ออาหารที่หอชุนหม่าน วันนั้นพวกเขาก็กินจนเกลี้ยงจาน ไม่มีแม้แต่เศษอาหารเหลืออยู่นางอยากพูดอะไรกับซ่งซีซี แต่ในห้องโถงแห่งนี้นอกจากเสียงเคี้ยวอาหารแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกเลย นางจึงพูดออกไปไม่ได้ทว่า เพียงสบตากันหนึ่งครั้ง พวกนางก็เข้าใจความคิดของกันและกันเสิ่นว่านจืออยากจะบอกว่า การที่คนของเป่ยถังปรากฏตัวในที่นี้ อาจเกี่ยวข้องกับการเจรจาสงบศึกซ่งซีซีเองก็คิดเช่นนั้นแต่ยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าพวกเขามาเพื่อเป็นผู้ไกล่เกลี่ย หรือมาเพื่อช่วยฝ่ายซีจิง หากเป็นอย่างแรก การเจรจาก็คงสำเร็จลุล่วงได้โดยง่าย และอาจลงนามข้อตกลงกันได้ในเวลาไม่นานแต่หากเป็นอย่างหลัง นั่นหมายความว่านี่จะกลายเป็นศึกยืดเยื้อ เพราะหากเป่ยถังหนุนหลังซีจิงอยู่ แคว้นซางก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1509
งานเลี้ยงในวังในวันรุ่งขึ้นเริ่มขึ้นในเวลาบ่ายสามโมง โดยซูลันจีเป็นผู้มารับพวกเขาเข้าไปในวังด้วยตนเองเช่นเคยดังที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ พิธีราชาภิเษกได้จัดขึ้นไปนานแล้ว งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อการเจรจาที่แนวชายแดนเป็นหลัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าสู่วัง ก็ไม่ได้พบเห็นทูตจากอาณาจักรอื่นๆภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยพระบรมวงศานุวงศ์และเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋น แม้พวกเขาจะไม่ได้แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อคณะทูตจากแคว้นซาง แต่ท่าทีของพวกเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรนักทว่า ในสถานการณ์เช่นนี้จำเป็นต้องมีล่ามแปลภาษา ดังนั้นการสนทนาของทุกฝ่ายจึงไม่ได้มากไปกว่าการทักทายทั่วไปพวกเขานึกว่าคงไม่มีทูตจากอาณาจักรอื่นแล้ว ทว่าในขณะเข้าที่ประทับ จักรพรรดิ์หยวนซินก็ตรัสกับคณะทูตจากแคว้นซางว่า “วันนี้ยังมีแขกผู้ทรงเกียรติจากเป่ยถัง พวกเขากำลังจะมาถึงแล้ว เราเชื่อว่าเจ้าทั้งหลายจะเข้ากันได้ดี”หลี่เต๋อฮวยถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาทันที “แขกจากเป่ยถังหรือ? ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด?”เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะอาวุธอย่างปืนหกตาของเหรินหยางอวิ๋น รวมถึงปืนตาหกนัดและเกวียนระเบิดล้วนเป็นอาวุธที่ดัดแปลงมาจากต้นแบบของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1508
จักรพรรดิ์หยวนซินกล่าวต่อ “น่าขันนัก ในอดีตเราคือองค์หญิงใหญ่ จึงสามารถประกาศเรียกร้องให้สตรีเข้าสู่วงราชการได้ แต่บัดนี้เราคือฮ่องเต้ กลับต้องค่อยเป็นค่อยไป เพื่อถ่วงดุลอำนาจทุกฝ่าย ลดความเป็นปรปักษ์และความหวาดระแวงที่มีต่อเรา อีกทั้งภาระที่เราต้องพิจารณาก็มีมากขึ้น บางคราใจร้อนจนอยากจะตัดศีรษะพวกที่ต่อต้านให้หมดสิ้น”ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ที่จริงแล้ว ไม่ว่าผู้เป็นฮ่องเต้หรือขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี เป้าหมายของฝ่าบาทล้วนเหมือนกัน ท้ายที่สุดก็เพื่อความสงบสุขมั่นคงของแผ่นดิน เพื่อให้ประชาราษฎร์มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เมื่อแผ่นดินรุ่งเรือง ปราศจากศึกสงคราม เมื่อนั้นฝ่าบาทจะทรงปฏิรูปเช่นไร ก็มิใช่เรื่องยากเกินไปนัก ส่วนตอนนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือฝ่าบาทต้องทรงมั่นคงเสียก่อน”คำพูดนั้นคลุมเครือ ทว่าจักรพรรดิ์หยวนซินเข้าใจความหมายของนาง บัดนี้แผ่นดินยังคงวุ่นวาย มีกลุ่มอำนาจมากมายขวางกั้น แค่รักษาความมั่นคงของราชสำนักก็ยากเย็นยิ่งแล้วหากนางปฏิรูปอย่างหุนหัน องค์จักรพรรดิ์เองก็คงไม่อาจประคองราชบัลลังก์ให้มั่นคง ต่อให้คิดถึงอนาคตก็คงไร้ประโยชน์เสิ่นว่านจือเห็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1507
พระราชวังแห่งซีจิงตระการตาโอ่อ่าหรูหรา ตั้งตระหง่านท่ามกลางรัตติกาล แผ่รัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์และสงบน่าเกรงขามเมื่อผ่านประตูพระราชวังชั้นแรก รถม้ายังคงแล่นไปบนถนนภายในวังที่กว้างขวาง ไม่ได้คับแคบนักทว่าที่นี่ใช้ตะเกียงน้ำมันราวกับไม่ต้องเสียเงิน ที่ใดที่หนึ่งล้วนจุดไฟส่องสว่างไสว เมื่อก้าวลงจากรถม้าแล้วเดินไปตามระเบียงทางเดิน ค่ำคืนที่มืดมิดกลับสว่างราวกับกลางวัน บนต้นไม้ใหญ่สองข้างทางแขวนโคมไฟลมไว้มากมาย หากใครคิดซ่อนตัวอยู่บนนั้น คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเพียงปรายตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนซูลันจีเดินนำอยู่เบื้องหน้า เมื่อมาถึงด้านหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง นางกำนัลในวังสองนางก้าวออกมา พูดคุยกับซูลันจีเป็นภาษาซีจิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพลางค้อมกายคารวะซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือซูลันจีกล่าวว่า “ใต้เท้าซ่ง แม่นางเสิ่น ฝ่าบาททรงเชิญทั้งสองท่านเข้าสู่ตำหนัก”นางกำนัลทั้งสองเดินนำไปข้างหน้า พาซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือเข้าไปภายในภายในตำหนักโอ่อ่าตระการตา เสาสลักลวดลายสองต้นขนาบข้าง หนานแน่นจนดูเหมือนพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า ให้ความรู้สึกหนักแน่นกดดันจักรพรรดิ์หยวนซิน ประทับอยู่บนพระเก้าอี้ไม้จันทน์ส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1506
เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงของซีจิง ก็เป็นวันที่สิบสามเดือนแปดแล้ว ระยะเวลานับจากที่พวกเขาออกจากแคว้นซาง ผ่านไปครบหนึ่งเดือนพอดียามบ่าย แสงแดดอบอุ่นกำลังดีฉินอ๋องนอนเอนอยู่ในรถม้า ขณะเข้าสู่ตัวเมืองนับตั้งแต่เข้าสู่เขตแดนซีจิง พวกเขาถูกลอบสังหารถึงเจ็ดครั้ง ครั้งสุดท้ายมาอย่างดุดัน ควรเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ถูกฝึกมาเพื่อสละชีพ กองทัพซวนเจียได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้แต่เสิ่นว่านจือเองก็ถูกฟันเข้าที่ไหล่ เคราะห์ดีที่ไม่ได้ลึกถึงเส้นเอ็นฉินอ๋องตกใจแทบสิ้นสติ ก็เพราะตอนที่กลุ่มนักฆ่าบุกเข้ามา เขาเพิ่งจะออกจากห้องส้วมได้ไม่นาน ดาบของนักฆ่าพุ่งเข้าปักอกเขาไปแล้ว และกำลังจะทะลุเข้าไปอีก ทว่า…ซ่งซีซีพบเห็นทัน นางพลิกกายคว้าหอกยาว ตวัดแทงเข้ากลางอกของนักฆ่าก่อน จากนั้นใช้ตะขอที่ปลายหอกพาดเกี่ยวแล้วกระชากร่างของนักฆ่าล้มไปด้านหลัง ฉินอ๋องจึงรอดชีวิตมาได้เขาบาดเจ็บเพียงผิวเผิน ทว่ากลับทำราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่ำร้องโอดครวญอยู่ครึ่งคืนกว่าจะสงบลงซูลันจีนำข้าราชบริพารมาออกต้อนรับ บัดนี้ เขาเป็นเสนาบดีแห่งซีจิงทันทีที่มองเห็นซ่งซีซี เขาก็จำได้ในทันที ค้อมกายคารวะแล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ทั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1505
ฉินอ๋องได้รับความหวาดกลัว จึงให้หมอหลวงจ่ายยาบำรุงประสาทเพื่อบรรเทาอาการซ่งซีซีไปเยี่ยมดูอาการของเขา หน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้สีเลือด ริมฝีปากยังสั่นระริก เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “พวกมือสังหารไปหมดแล้วหรือยัง?”ซ่งซีซีบอกเขาว่า มือสังหารจากไปแล้ว เขาถึงค่อยหยุดสั่นไปบ้างที่จริง คนรอบตัวเขาต่างบอกไปแล้วว่าศัตรูถูกขับไล่ไปหมดแล้ว แต่เขากลับไม่เชื่อ ต้องให้ซ่งซีซีเป็นคนพูดเองถึงจะรู้สึกปลอดภัยซ่งซีซีกำชับให้เขาพักผ่อนดีๆ แล้วจึงออกมาหลี่เต๋อฮวยกำลังปลอบขวัญผู้คนอื่นๆ ในฐานะเสนาบดีกรมทหาร เขาผ่านประสบการณ์มามาก ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นอันใด เขาเชื่อมั่นในตัวพระชายาและกองทัพซวนเจีย มิได้เห็นว่าเป็นเรื่องน่ากลัวอะไรนัก อย่างมากก็แค่เสียหัวหนึ่งขณะเดียวกัน กลุ่มคนจากภูเขาเหม่ยชานรวมตัวกันสนทนา เริ่มสงสัยว่ากลุ่มคนชุดดำที่พบเจอที่ชายแดนเฉิงหลิง อาจจะเป็นกลุ่มเดียวกับมือสังหารในคืนนี้ข้อสันนิษฐานนี้เป็นเสิ่นว่านจือที่กล่าวขึ้นมา นางคิดว่าพวกเขาหายตัวไปได้อย่างลึกลับเกินไป น่าจะมีเส้นทางลับที่ใช้หนีออกไป และพวกนั้นต้องมีแผนเตรียมการไว้ล่วงหน้ายิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองกลุ่มล้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1504
เช้าตรู่ กองคณะทูตออกเดินทางไปยังซีจิงซ่งซีซีมิได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากนัก เพราะขากลับก็ยังต้องผ่านชายแดนเฉิงหลิงอยู่ดี นางยังมีโอกาสได้พบกับครอบครัวของท่านตาอีกหลังจากออกจากชายแดนเฉิงหลิง เส้นทางก็เริ่มขรุขระมากขึ้น หลายจุดเต็มไปด้วยหลุมบ่อ หรือไม่ก็ถูกทำลายโดยเจตนา ทำให้รถม้าวิ่งไปได้ยากทว่าฉินอ๋องกลับไม่ต้องการขี่ม้าอีกแล้ว แม้จะได้พักฟื้นอยู่หลายวัน แต่บาดแผลที่ต้นขาของเขาก็ยังเจ็บอยู่มาก ถึงแม้จะเดินได้ แต่เมื่อต้องนั่งบนอานม้า ความเจ็บปวดยังคงสร้างความลำบากให้แก่เขาดังนั้น ฉินอ๋องผู้ที่เพิ่งสร้างความดีความชอบในชายแดนเฉิงหลิง และเป็นผู้ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงเด็ก ก็เอ่ยปากว่าเขาจะนั่งรถม้าเมื่อรถม้าติดหล่ม กองทัพซวนเจียก็ลงจากหลังม้าช่วยกันเข็นอย่างยากลำบากดีที่ว่าตอนนี้เส้นทางระหว่างสองแคว้นเปิดให้สัญจร ไม่มีการปิดกั้น ดังนั้นจึงสามารถเดินทางไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดขึ้นมาใหม่ได้หากต้องปีนข้ามภูเขาสูงลิบลิ่ว เกรงว่าบั้นท้ายอันสูงศักดิ์ของฉินอ๋องคงต้องรับเคราะห์ไปอีกมากเมื่อเข้าสู่เขตแดนของซีจิง ขบวนเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองลู่เปินเอ่อร์ ซึ่งมีขุนนางและทหารของซีจิงมาคอยต้
