ท่านอ๋องฮุยกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินตามไปทันที เมื่อหมอมาตรวจดู ลุงสิบสามขาหักทั้งสองข้าง ฟันหักไปสามซี่ กระดูกใบหน้าหักหลายแห่ง แต่เขายังคงยิ้มให้ท่านอ๋องฮุย แม้ความเจ็บปวดจะทำให้เขาเจ็บปากปวดเขี้ยว เขาก็จะยิ้มเขาไม่เป็นไรหรอก ท่านอ๋องฮุยหันหน้าไปทางอื่นด้วยความเจ็บปวด คนที่ติดตามเขามาทั้งชีวิตกลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาทั้งโกรธแค้นและรู้สึกหมดหนทาง ตราอาญาสิทธิ์ของเขานั้น ตอนที่อยู่หนิงโจวได้มีการหลอมขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น เพื่อป้องกันว่าหากวันใดวันหนึ่งหากลูกชายของเขาขโมยตราไปใช้บัญชาคนของเขา หากเขาทราบเรื่องได้ทันท่วงที ก็จะสามารถให้คนอื่นถืออีกหนึ่งตราไปหยุดยั้งได้แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้กลับได้ใช้ประโยชน์จริงๆ ความวุ่นวายเรื่องงานสร้างคลองสงบลงอย่างรวดเร็ว จินชางหมิงถูกปลดจากตำแหน่งฐานะตรวจสอบงานไม่รอบคอบ และถูกส่งตัวไปขังคุก ส่วนงานก่อสร้างคลองถูกมอบหมายให้ท่านโหวเซวียนผิงเป็นผู้ดูแลด้วยตนเอง สำหรับขุนนางกรมจัดการแม่น้ำคนอื่นๆ ทั้งหมดก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งฐานละเลยหน้าที่ แต่ทั้งจักรพรรดิ์ซูชิงและซ่งซีซีต่างก็รู้ดีว่า ผู้ที่ควบคุมการก่อสร้างคลองนั้น แม้ภายนอกจะดูเ
พอตกค่ำ จินซิวเต๋อพาสายลับกลับมารายงานอย่างรีบร้อนว่า “ท่านอ๋อง เฮ่อซวงจื้อได้รวบรวมกำลังพลที่กระจัดกระจายของพวกเราจนครบแล้ว อีกทั้งยังได้รับม้าอีกห้าร้อยตัวจากตระกูลเสิ่น กำลังเดินทางกลับมา ตามเวลาที่คาดไว้ อีกสามวันจะถึงขอรับ” อ๋องเยี่ยนลุกพรวดขึ้นด้วยความยินดีอย่างยิ่ง “จริงหรือ!?” “เป็นความจริงแน่นอนขอรับ สายลับอยู่ด้านนอก ท่านอ๋องสามารถเรียกมาสอบถามได้” “รีบเรียกเข้ามา!” อ๋องเยี่ยนนั่งลง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดกองกำลังก็ถูกรวบรวมทั้งหมด แต่เหตุใดตระกูลเสิ่นถึงยอมมอบม้าสงครามห้าร้อยตัว? ตั้งแต่เกิดเรื่องของเสิ่นว่านจือ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลเสิ่นก็ขาดสะบั้นไปแล้ว สายลับเดินเข้ามา คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าเฮ่อมีคำสั่งให้ข้าน้อยมารายงานว่า กองกำลังส่วนตัวถูกรวบรวมเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งอาจารย์ชิว ที่ปรึกษาของหนิงจวิ้นอ๋อง ได้นำกองทัพห้าพันนายและม้าห้าร้อยตัวมาช่วย หนิงจวิ้นอ๋องมีข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียว คือช่วยชีวิตท่านอ๋องฮุยออกมาให้ได้” อ๋องเยี่ยนได้ยินชื่อหนิงจวิ้นอ๋องก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเขาพยายามจะดึงหนิงจวิ้นอ๋องมาร่วมมือ
เจ้าสิบเอ็ดฝางได้รับรายงานจากสายลับมานานแล้วว่า มีกองกำลังลึกลับหลายกลุ่มกำลังรวมตัวกันนอกหนิงโจว และกำลังมุ่งหน้ามายังเยี่ยนโจว ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาก็ได้รับจดหมายจากอาจารย์หยู เตือนว่าอ๋องเยี่ยนอาจแสร้งยอมแพ้ ล่อลวงให้กองทัพเข้ามาในเมือง จากนั้นก็ทำศึกประสานภายในและภายนอก เขายังรู้อีกว่า อ๋องเยี่ยนเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของหนิงจวิ้นอ๋องเท่านั้น เขาเองก็เคยเป็นสายลับเก็บข่าวมาหลายปี เพียงมีข้อมูลสองสามจุด เขาก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์และวางกลยุทธ์ได้ หลูหงกับฉีฟางที่เดิมควรจะประจำอยู่ในเมืองหลวง กลับปรากฏตัวที่นอกเยี่ยนโจวเพื่อสมทบกับเขาเมื่อวานนี้ ตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจ เพราะเมืองหลวงควรเป็นที่ที่อันตรายที่สุด เหตุใดจึงส่งทั้งสองคนนี้มาที่นี่ เมื่อได้ฟังฉีฟางอธิบาย เขาจึงรู้ว่าอาจารย์ของใต้เท้าซ่ง ประมุขแห่งสถาบันว่านซงเหมิน ได้เดินทางไปยังเมืองหลวงด้วยตนเอง และนำคนจากยุทธภพไปช่วย เขาจึงวางใจ คนจากยุทธภพโดยทั่วไปจะไม่เข้าร่วมการเมืองของราชสำนัก แต่หากมีขบถสร้างความวุ่นวาย พวกเขาจะลงจากเขาเพื่อรักษาความยุติธรรม เหตุการณ์เช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาก่อน คนอื่นเขาอาจไม
อ๋องเยี่ยนยังไม่รู้ว่าการเจรจาครั้งนี้เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า สุดท้ายแล้วเขาจะถูกส่งมอบออกไป เพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อให้กองกำลังของเจ้าสิบเอ็ดฝางบุกเข้าเมือง เจ้าสิบเอ็ดฝางยอมรับข้อเสนอการเจรจา เขาเดินทางไปเพียงลำพัง ฝ่ายอู๋เซี่ยงก็ไปเพียงคนเดียวเช่นกัน แม้จะมีคนติดตามอยู่ แต่ก็อยู่ห่างออกไปสิบจั้ง อู๋เซี่ยงแสร้งแสดงความบริสุทธิ์ใจว่า ขุนนางส่วนใหญ่ในเยี่ยนโจว รวมถึงตัวเขาเอง ต่างไม่รู้ว่าอ๋องเยี่ยนคิดก่อกบฏ ส่วนคนที่รู้ก็เพราะถูกข่มขู่ด้วยอำนาจของอ๋องเยี่ยนจนไม่กล้าพูด เจ้าสิบเอ็ดฝางแสดงท่าทีไม่เชื่อ คิดว่าพวกเขาล้วนสมคบคิดกันมานานแล้ว ท่าทีที่แข็งกร้าวของเจ้าสิบเอ็ดฝาง ทำให้อู๋เซี่ยงเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางสืบรู้เกี่ยวกับหนิงจวิ้นอ๋องหรือกองกำลังลับที่กำลังเดินทางมา นอกจากจะประเมินจากท่าทีของเขาแล้ว อู๋เซี่ยงยังมีความเชื่อมั่นในชิวเหมิงอย่างมาก ความนับถือและความไว้วางใจนี้ มาจากความสามารถของชิวเหมิงที่สามารถเกลี้ยกล่อมตระกูลเสิ่นได้ ก่อนหน้านี้ ทั้งอู๋เซี่ยงและอ๋องเยี่ยนพยายามมานานเพื่อดึงตระกูลเสิ่นเข้าร่วม แต่ก็ไม่อาจทำให้หัวหน้าตระกูลเสิ่นยอมรับได้ การที่ตระ
อ๋องเยี่ยนและอ๋องฮวยถูกคุมตัวออกมาจากประตูเมือง โดยที่อู๋เซี่ยงเป็นคนพาพวกเขาออกมาเอง อ๋องฮวยนึกว่าเมื่อถึงตอนส่งตัว อู๋เซี่ยงจะสั่งให้คนปล่อยเขา แต่พอทหารจากกองทัพเมืองหลวงเข้ามาจับกุมกลับไม่มีคำสั่งใดๆ จากอู๋เซี่ยง เขาเริ่มหวาดหวั่น พยายามดิ้นรนมองไปที่อู๋เซี่ยง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม อู๋เซี่ยงพยักหน้าให้เล็กน้อยเพื่อให้เขาวางใจ แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะก่อนหน้านี้บอกไว้เพียงแค่จะมัดเขาออกไปด้วย แต่จะส่งมอบเฉพาะพี่สามเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับส่งตัวเขาพร้อมกับเขาให้ทหารจากเมืองหลวง หรือนี่หมายความว่าพวกเขาตั้งใจจะสละเขา? คิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที “ข้าไม่มีความผิด ข้าเป็นคนจับอ๋องเยี่ยนไว้ พวกเจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” เจ้าสิบเอ็ดฝางมองเขาอย่างเย็นชา “โง่เขลา!” “อู๋เซี่ยง!” หัวใจของอ๋องฮวยราวกับตกลงไปในหุบเหว เขาหันไปมองอู๋เซี่ยงอย่างร้อนรน ใบหน้าจากแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นวิงวอน “ท่านอู๋เซี่ยง ท่านก็รู้ว่าข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่ได้คิดก่อกบฏ รีบบอกท่านแม่ทัพฝางให้ชัดเจนเสียที!” อู๋เซี่ยงหลุบตาลง กล่าวอย่างสงบว่า “เชื่อว่าฮิ่งเต้ของพวกเราจะทรงตัดสินค
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายเปิดศึกกันอยู่นั้น อูโซเว่ยก็ได้นำกลุ่มคนจากยุทธภพมาถึงหนิงโจว จังหวะเวลานั้นถูกคำนวณไว้อย่างดี เพราะในหนิงโจวขณะนี้ไม่มีใครคุมการปกครองได้ ขุนนางส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนของหนิงจวิ้นอ๋อง แต่กองกำลังที่พอจะต่อสู้นั้นถูกส่งออกไปจนหมด เหลือเพียงทหารพันนายกับเจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการเท่านั้น อูโซเว่ยถืออาญาสิทธิ์ตรงไปยังจวนผู้ว่าการ สั่งปลดผู้ว่าการออกจากตำแหน่ง และเข้ายึดจวนทันที ในขณะเดียวกัน หัวหน้าตระกูลเสิ่นก็นำกองกำลังจากหลายสำนักคุ้มกันและขบวนการค้าต่างๆ มาสมทบ การศึกในหนิงโจวครั้งนี้จัดการได้ง่ายที่สุด ด้วยตราอาญาสิทธิ์ของท่านอ๋องฮุย จวนหนิงจวิ้นอ๋องจึงถูกสั่งปิด ตอนนี้จวนหนิงจวิ้นอ๋องไม่มีคนของท่านอ๋องฮุยอยู่แล้ว พวกคนเก่าทั้งหมดถูกขับไล่ไปยังไร่ในชนบท หลังจากที่อูโซเว่ยยึดศาลาว่าการได้ เขาก็นำกำลังตรงไปยังจวนหนิงจวิ้นอ๋องจับกุมเหล่าที่ปรึกษาและผู้ดูแลทั้งหมดไว้ ทรมานเค้นความจริงจนได้รหัสลับที่ใช้ในการติดต่อออกมา อีกทั้งยังยึดนกพิราบสื่อสารของชิวเหมิงไว้ทั้งหมด นกพิราบแต่ละตัวมีเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า บางตัวใช้สำหรับติดต่อกับหนิงจวิ้นอ๋อง เซี่ยทิงเ
จินซิวเต๋อก็สับสนไม่แพ้กัน “ข้าก็ไม่รู้ ท่านชิวเหมิงบอกข้าด้วยปากของตนเอง” อู๋เซี่ยงเริ่มตื่นตระหนก ชิวเหมิงขึ้นชื่อว่าเป็นผู้วางแผนไร้ที่ติ เขาพูดเองว่าจะมาถึงก่อนตะวันตกดิน ก็ย่อมจะมาถึงก่อนเวลา ไม่ใช่หลังเวลา “หรือจะมีกองซุ่มโจมตีระหว่างทาง? เป็นไปไม่ได้ ข่าวก่อนหน้านี้รายงานว่า กองทัพของมู่ฉงกุยกระจายตัวไปปราบโจรและเดินทางไปยังแคว้นเยว่แล้ว ไม่มีทางกลับมาได้ทันเวลา” “ถ้ามีกองทัพซุ่มโจมตีระหว่างทาง ท่านชิวเหมิงคงส่งข่าวมาแล้ว พวกเขามีสายสืบอยู่” จินซิวเต๋อพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด “ท่านอาจารย์ แล้วเราจะทำอย่างไร? พวกเราไม่อาจสู้กองทัพเมืองหลวงได้เลย” อู๋เซี่ยงสูดหายใจลึกๆ หลายครั้งก่อนจะกล่าวอย่างสงบ “ตอนนี้พวกเราทำได้เพียงปกป้องตัวเอง หาทางหนีออกไปเพื่อสมทบกับชิวเหมิง” “ถ้าเช่นนั้น เมืองเยี่ยนโจวก็ต้องแตกแน่” จินซิวเต๋อพูดอย่างร้อนรน “พวกเรามีครอบครัวมากมาย จะอพยพพวกเขาไปได้อย่างไร? ประตูเมืองถูกปิดหมดแล้ว เราทำได้แค่หนีไปทางเขาโต้วขุย แต่มีคนแก่ เด็ก และสตรีมากมาย เราจะทำอย่างไรดี?” อู๋เซี่ยงสั่งการเหล่าบ่าวไพร่และองครักษ์ในจวนอ๋องเยี่ยน “ตอนนี้ไม่ต้องสนใจมากนัก เอาต
ในเรือนเหวินซี โคมไฟที่อยู่หน้าทางเดินส่องภาพกระดาษตัดบนโครงตาข่ายหน้าต่าง และสะท้อนมันลงบนผนังบ้านราวกับสัตว์ขนาดยักษ์อย่างไรอย่างนั้นซ่งซีซีนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่มีพนักพิง ประสานมือไว้ข้างหน้า ร่างเพรียวบางห่อด้วยเสื้อผ้าเรียบๆ นางมองไปที่คนอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นสามีที่เพิ่งต่างงานของนาง ซึ่งนางรอคอยมานานหนึ่งปีชุดเกราะทหารที่ดูค่อนข้างเก่าของจ้านเป่ยว่างยังไม่ได้ถอด และเขาดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีความรู้สึกขอโทษแฝงไว้ "ซีซี ได้ออกพระราชกฤษฎีกาให้สมรสกันแล้ว ยี่ฝางจะต้องแต่งเข้ามาอย่างแน่นอน"ซ่งซีซีประสานมือไว้หน้าลำตัว ดวงตาของนางมืดมัว นางถามอย่างสงสัย "ไทโฮ่วเคยกล่าวไว้ว่าแม่ทัพยี่ฝางเป็นแบบอย่างสำหรับผู้หญิงในใต้หล้า นางยอมที่จะเป็นอนุภรรยาหรือ? "ดวงตาที่หนักอึ้งของจ้านเป่ยว่างฉายแววความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ ไม่ใช่อนุภรรยา นางเป็นภรรยาเท่าเทียม ไม่ต่างจากเจ้า"ซ่งซีซียังคงนิ่งเฉยและพูดว่า "ท่านแม่ทัพรู้ดีว่าภรรยาเท่าเทียมแค่ฟังดูดีเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วนางก็เป็นอนุภรรยาอยู่ดี"จ้านเป่ยว่างขมวดคิ้ว "จะอนุอะไรกัน นางกับข้ามีใจให้กันในสนามรบและตกหลุมรักกัน อีกอย่างเ
จินซิวเต๋อก็สับสนไม่แพ้กัน “ข้าก็ไม่รู้ ท่านชิวเหมิงบอกข้าด้วยปากของตนเอง” อู๋เซี่ยงเริ่มตื่นตระหนก ชิวเหมิงขึ้นชื่อว่าเป็นผู้วางแผนไร้ที่ติ เขาพูดเองว่าจะมาถึงก่อนตะวันตกดิน ก็ย่อมจะมาถึงก่อนเวลา ไม่ใช่หลังเวลา “หรือจะมีกองซุ่มโจมตีระหว่างทาง? เป็นไปไม่ได้ ข่าวก่อนหน้านี้รายงานว่า กองทัพของมู่ฉงกุยกระจายตัวไปปราบโจรและเดินทางไปยังแคว้นเยว่แล้ว ไม่มีทางกลับมาได้ทันเวลา” “ถ้ามีกองทัพซุ่มโจมตีระหว่างทาง ท่านชิวเหมิงคงส่งข่าวมาแล้ว พวกเขามีสายสืบอยู่” จินซิวเต๋อพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด “ท่านอาจารย์ แล้วเราจะทำอย่างไร? พวกเราไม่อาจสู้กองทัพเมืองหลวงได้เลย” อู๋เซี่ยงสูดหายใจลึกๆ หลายครั้งก่อนจะกล่าวอย่างสงบ “ตอนนี้พวกเราทำได้เพียงปกป้องตัวเอง หาทางหนีออกไปเพื่อสมทบกับชิวเหมิง” “ถ้าเช่นนั้น เมืองเยี่ยนโจวก็ต้องแตกแน่” จินซิวเต๋อพูดอย่างร้อนรน “พวกเรามีครอบครัวมากมาย จะอพยพพวกเขาไปได้อย่างไร? ประตูเมืองถูกปิดหมดแล้ว เราทำได้แค่หนีไปทางเขาโต้วขุย แต่มีคนแก่ เด็ก และสตรีมากมาย เราจะทำอย่างไรดี?” อู๋เซี่ยงสั่งการเหล่าบ่าวไพร่และองครักษ์ในจวนอ๋องเยี่ยน “ตอนนี้ไม่ต้องสนใจมากนัก เอาต
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายเปิดศึกกันอยู่นั้น อูโซเว่ยก็ได้นำกลุ่มคนจากยุทธภพมาถึงหนิงโจว จังหวะเวลานั้นถูกคำนวณไว้อย่างดี เพราะในหนิงโจวขณะนี้ไม่มีใครคุมการปกครองได้ ขุนนางส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนของหนิงจวิ้นอ๋อง แต่กองกำลังที่พอจะต่อสู้นั้นถูกส่งออกไปจนหมด เหลือเพียงทหารพันนายกับเจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการเท่านั้น อูโซเว่ยถืออาญาสิทธิ์ตรงไปยังจวนผู้ว่าการ สั่งปลดผู้ว่าการออกจากตำแหน่ง และเข้ายึดจวนทันที ในขณะเดียวกัน หัวหน้าตระกูลเสิ่นก็นำกองกำลังจากหลายสำนักคุ้มกันและขบวนการค้าต่างๆ มาสมทบ การศึกในหนิงโจวครั้งนี้จัดการได้ง่ายที่สุด ด้วยตราอาญาสิทธิ์ของท่านอ๋องฮุย จวนหนิงจวิ้นอ๋องจึงถูกสั่งปิด ตอนนี้จวนหนิงจวิ้นอ๋องไม่มีคนของท่านอ๋องฮุยอยู่แล้ว พวกคนเก่าทั้งหมดถูกขับไล่ไปยังไร่ในชนบท หลังจากที่อูโซเว่ยยึดศาลาว่าการได้ เขาก็นำกำลังตรงไปยังจวนหนิงจวิ้นอ๋องจับกุมเหล่าที่ปรึกษาและผู้ดูแลทั้งหมดไว้ ทรมานเค้นความจริงจนได้รหัสลับที่ใช้ในการติดต่อออกมา อีกทั้งยังยึดนกพิราบสื่อสารของชิวเหมิงไว้ทั้งหมด นกพิราบแต่ละตัวมีเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า บางตัวใช้สำหรับติดต่อกับหนิงจวิ้นอ๋อง เซี่ยทิงเ
อ๋องเยี่ยนและอ๋องฮวยถูกคุมตัวออกมาจากประตูเมือง โดยที่อู๋เซี่ยงเป็นคนพาพวกเขาออกมาเอง อ๋องฮวยนึกว่าเมื่อถึงตอนส่งตัว อู๋เซี่ยงจะสั่งให้คนปล่อยเขา แต่พอทหารจากกองทัพเมืองหลวงเข้ามาจับกุมกลับไม่มีคำสั่งใดๆ จากอู๋เซี่ยง เขาเริ่มหวาดหวั่น พยายามดิ้นรนมองไปที่อู๋เซี่ยง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม อู๋เซี่ยงพยักหน้าให้เล็กน้อยเพื่อให้เขาวางใจ แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะก่อนหน้านี้บอกไว้เพียงแค่จะมัดเขาออกไปด้วย แต่จะส่งมอบเฉพาะพี่สามเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับส่งตัวเขาพร้อมกับเขาให้ทหารจากเมืองหลวง หรือนี่หมายความว่าพวกเขาตั้งใจจะสละเขา? คิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที “ข้าไม่มีความผิด ข้าเป็นคนจับอ๋องเยี่ยนไว้ พวกเจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” เจ้าสิบเอ็ดฝางมองเขาอย่างเย็นชา “โง่เขลา!” “อู๋เซี่ยง!” หัวใจของอ๋องฮวยราวกับตกลงไปในหุบเหว เขาหันไปมองอู๋เซี่ยงอย่างร้อนรน ใบหน้าจากแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นวิงวอน “ท่านอู๋เซี่ยง ท่านก็รู้ว่าข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่ได้คิดก่อกบฏ รีบบอกท่านแม่ทัพฝางให้ชัดเจนเสียที!” อู๋เซี่ยงหลุบตาลง กล่าวอย่างสงบว่า “เชื่อว่าฮิ่งเต้ของพวกเราจะทรงตัดสินค
อ๋องเยี่ยนยังไม่รู้ว่าการเจรจาครั้งนี้เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า สุดท้ายแล้วเขาจะถูกส่งมอบออกไป เพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อให้กองกำลังของเจ้าสิบเอ็ดฝางบุกเข้าเมือง เจ้าสิบเอ็ดฝางยอมรับข้อเสนอการเจรจา เขาเดินทางไปเพียงลำพัง ฝ่ายอู๋เซี่ยงก็ไปเพียงคนเดียวเช่นกัน แม้จะมีคนติดตามอยู่ แต่ก็อยู่ห่างออกไปสิบจั้ง อู๋เซี่ยงแสร้งแสดงความบริสุทธิ์ใจว่า ขุนนางส่วนใหญ่ในเยี่ยนโจว รวมถึงตัวเขาเอง ต่างไม่รู้ว่าอ๋องเยี่ยนคิดก่อกบฏ ส่วนคนที่รู้ก็เพราะถูกข่มขู่ด้วยอำนาจของอ๋องเยี่ยนจนไม่กล้าพูด เจ้าสิบเอ็ดฝางแสดงท่าทีไม่เชื่อ คิดว่าพวกเขาล้วนสมคบคิดกันมานานแล้ว ท่าทีที่แข็งกร้าวของเจ้าสิบเอ็ดฝาง ทำให้อู๋เซี่ยงเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางสืบรู้เกี่ยวกับหนิงจวิ้นอ๋องหรือกองกำลังลับที่กำลังเดินทางมา นอกจากจะประเมินจากท่าทีของเขาแล้ว อู๋เซี่ยงยังมีความเชื่อมั่นในชิวเหมิงอย่างมาก ความนับถือและความไว้วางใจนี้ มาจากความสามารถของชิวเหมิงที่สามารถเกลี้ยกล่อมตระกูลเสิ่นได้ ก่อนหน้านี้ ทั้งอู๋เซี่ยงและอ๋องเยี่ยนพยายามมานานเพื่อดึงตระกูลเสิ่นเข้าร่วม แต่ก็ไม่อาจทำให้หัวหน้าตระกูลเสิ่นยอมรับได้ การที่ตระ
เจ้าสิบเอ็ดฝางได้รับรายงานจากสายลับมานานแล้วว่า มีกองกำลังลึกลับหลายกลุ่มกำลังรวมตัวกันนอกหนิงโจว และกำลังมุ่งหน้ามายังเยี่ยนโจว ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาก็ได้รับจดหมายจากอาจารย์หยู เตือนว่าอ๋องเยี่ยนอาจแสร้งยอมแพ้ ล่อลวงให้กองทัพเข้ามาในเมือง จากนั้นก็ทำศึกประสานภายในและภายนอก เขายังรู้อีกว่า อ๋องเยี่ยนเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของหนิงจวิ้นอ๋องเท่านั้น เขาเองก็เคยเป็นสายลับเก็บข่าวมาหลายปี เพียงมีข้อมูลสองสามจุด เขาก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์และวางกลยุทธ์ได้ หลูหงกับฉีฟางที่เดิมควรจะประจำอยู่ในเมืองหลวง กลับปรากฏตัวที่นอกเยี่ยนโจวเพื่อสมทบกับเขาเมื่อวานนี้ ตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจ เพราะเมืองหลวงควรเป็นที่ที่อันตรายที่สุด เหตุใดจึงส่งทั้งสองคนนี้มาที่นี่ เมื่อได้ฟังฉีฟางอธิบาย เขาจึงรู้ว่าอาจารย์ของใต้เท้าซ่ง ประมุขแห่งสถาบันว่านซงเหมิน ได้เดินทางไปยังเมืองหลวงด้วยตนเอง และนำคนจากยุทธภพไปช่วย เขาจึงวางใจ คนจากยุทธภพโดยทั่วไปจะไม่เข้าร่วมการเมืองของราชสำนัก แต่หากมีขบถสร้างความวุ่นวาย พวกเขาจะลงจากเขาเพื่อรักษาความยุติธรรม เหตุการณ์เช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาก่อน คนอื่นเขาอาจไม
พอตกค่ำ จินซิวเต๋อพาสายลับกลับมารายงานอย่างรีบร้อนว่า “ท่านอ๋อง เฮ่อซวงจื้อได้รวบรวมกำลังพลที่กระจัดกระจายของพวกเราจนครบแล้ว อีกทั้งยังได้รับม้าอีกห้าร้อยตัวจากตระกูลเสิ่น กำลังเดินทางกลับมา ตามเวลาที่คาดไว้ อีกสามวันจะถึงขอรับ” อ๋องเยี่ยนลุกพรวดขึ้นด้วยความยินดีอย่างยิ่ง “จริงหรือ!?” “เป็นความจริงแน่นอนขอรับ สายลับอยู่ด้านนอก ท่านอ๋องสามารถเรียกมาสอบถามได้” “รีบเรียกเข้ามา!” อ๋องเยี่ยนนั่งลง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดกองกำลังก็ถูกรวบรวมทั้งหมด แต่เหตุใดตระกูลเสิ่นถึงยอมมอบม้าสงครามห้าร้อยตัว? ตั้งแต่เกิดเรื่องของเสิ่นว่านจือ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลเสิ่นก็ขาดสะบั้นไปแล้ว สายลับเดินเข้ามา คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าเฮ่อมีคำสั่งให้ข้าน้อยมารายงานว่า กองกำลังส่วนตัวถูกรวบรวมเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งอาจารย์ชิว ที่ปรึกษาของหนิงจวิ้นอ๋อง ได้นำกองทัพห้าพันนายและม้าห้าร้อยตัวมาช่วย หนิงจวิ้นอ๋องมีข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียว คือช่วยชีวิตท่านอ๋องฮุยออกมาให้ได้” อ๋องเยี่ยนได้ยินชื่อหนิงจวิ้นอ๋องก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเขาพยายามจะดึงหนิงจวิ้นอ๋องมาร่วมมือ
ท่านอ๋องฮุยกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินตามไปทันที เมื่อหมอมาตรวจดู ลุงสิบสามขาหักทั้งสองข้าง ฟันหักไปสามซี่ กระดูกใบหน้าหักหลายแห่ง แต่เขายังคงยิ้มให้ท่านอ๋องฮุย แม้ความเจ็บปวดจะทำให้เขาเจ็บปากปวดเขี้ยว เขาก็จะยิ้มเขาไม่เป็นไรหรอก ท่านอ๋องฮุยหันหน้าไปทางอื่นด้วยความเจ็บปวด คนที่ติดตามเขามาทั้งชีวิตกลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาทั้งโกรธแค้นและรู้สึกหมดหนทาง ตราอาญาสิทธิ์ของเขานั้น ตอนที่อยู่หนิงโจวได้มีการหลอมขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น เพื่อป้องกันว่าหากวันใดวันหนึ่งหากลูกชายของเขาขโมยตราไปใช้บัญชาคนของเขา หากเขาทราบเรื่องได้ทันท่วงที ก็จะสามารถให้คนอื่นถืออีกหนึ่งตราไปหยุดยั้งได้แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้กลับได้ใช้ประโยชน์จริงๆ ความวุ่นวายเรื่องงานสร้างคลองสงบลงอย่างรวดเร็ว จินชางหมิงถูกปลดจากตำแหน่งฐานะตรวจสอบงานไม่รอบคอบ และถูกส่งตัวไปขังคุก ส่วนงานก่อสร้างคลองถูกมอบหมายให้ท่านโหวเซวียนผิงเป็นผู้ดูแลด้วยตนเอง สำหรับขุนนางกรมจัดการแม่น้ำคนอื่นๆ ทั้งหมดก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งฐานละเลยหน้าที่ แต่ทั้งจักรพรรดิ์ซูชิงและซ่งซีซีต่างก็รู้ดีว่า ผู้ที่ควบคุมการก่อสร้างคลองนั้น แม้ภายนอกจะดูเ
พอฟ้าสาง เหรินหยางอวิ๋นก็พาพวกเขาไปยังตึกว่างจิง ซ่งซีซีจึงได้รู้ว่าผู้ที่มาไม่ได้มีแค่อาจารย์จากสำนักของพวกนาง แต่ยังมีเหล่าประมุขและผู้อาวุโสจากหลายสำนักมาด้วย แม้แต่อาจารย์ของเสิ่นว่านจือ กุ้นเอ๋อร์ และหมั่นโถวก็ยังมาถึงที่นี่ เสิ่นว่านจือร้องเสียงดังสองครั้งเมื่อเห็นอาจารย์ของนาง ก่อนจะวิ่งเข้าไปหา “ท่านอาจารย์ ท่านมาถึงที่นี่ได้อย่างไร? ทำไมไม่บอกข้าก่อนเลยเจ้าคะ?” ประมุขชื่อเยียนยิ้มอย่างเอ็นดูพลางมองศิษย์ตัวน้อยที่เป็นเหมือนขุมทรัพย์ของเขา “ได้ยินว่าพวกเจ้าต้องปกป้องเมืองหลวง ข้าย่อมต้องมาเองเพื่อเป็นกำลังเสริมช่วยพวกเจ้า” “ท่านอาจารย์ช่างดีจริงๆ เดี๋ยวข้าจะจัดหาที่ดินอีกผืนให้ท่านนะเจ้าคะ” เสิ่นว่านจือพูดพลางคล้องแขนท่านอาจารย์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ประมุขชื่อเยียนเอ็ดนางเบาๆ “ข้าจะเอาที่ดินมากมายของเจ้าไปทำอะไร? ไม่ต้องซื้อให้อีกแล้ว ข้าได้ยินมาว่าบนภูเขาตู๋กูมีบ่อน้ำแร่แห่งหนึ่ง ข้าอยากซื้อไว้ให้เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องของเจ้าได้แช่พักฟื้นกล้ามเนื้อ เสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรง” เสิ่นว่านจือพยักหน้าอย่างใจกว้าง “จัดไป!” ทุกคนต่างมองประมุขชื่อเยียนด้วยสายตาอิจ
พวกมันมีวิชาตัวเบาที่สูงส่ง ต่างกระจายตัวหลบหนี เหรินหยางอวิ๋นจะตามจับคนใดคนหนึ่งนั้นพอทำได้ แต่จะไล่ตามให้หมดทุกคนก็เป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ไล่ตาม เพียงแต่ในความมืด คว้าหูของซ่งซีซีได้ในมือเดียว แล้วบิดจนแทบจะพลิกกลับ “เจ้ากล้าดีนัก คิดจะรบโดยไม่ตั้งการป้องกันเลยหรือ? คิดว่าตนเองไร้เทียมทานแล้วอย่างนั้นหรือ? เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคนที่เก่งกว่า เคยได้ยินหรือไม่?” ซ่งซีซีร้องโอดโอยเสียงดัง อาจารย์หยูจุดตะเกียงขึ้น ส่องให้เห็นรอยเลือดบนร่างกายของทุกคน เหรินหยางอวิ๋นเพิ่งเห็นว่าซ่งซีซีได้รับบาดเจ็บ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือที่บิดหูของนาง กลับยิ่งออกแรงเพิ่มขึ้นกัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่รู้เลยหรือว่าเซี่ยทิงเหยียนจะทำอะไร? ถึงไม่ยอมเขียนจดหมายกลับไปขอความช่วยเหลือที่เหมยซาน? ข้าว่าเจ้ายิ่งนับวันยิ่งเหลิงเกินไปแล้ว รอให้อาจารย์อาของเจ้ามาถึงก่อนเถอะ เจ้าจะต้องเจอดีแน่” นี่เป็นครั้งแรกที่เหรินหยางอวิ๋นโกรธซ่งซีซีมากเช่นนี้ แต่ก่อนนางทำความผิดใหญ่โตแค่ไหน เขาก็ยังยอมก้มหัวมอบของกำนัลผู้อื่นไปขอโทษแทนนาง แต่คราวนี้กลับกลายเป็นซ่งซีซีที่ต้องก้มตัวขอร้องแทน “รู้แล้วว่าผิดเจ้าค