บทที่ 1279

ยามเที่ยงของวันถัดมา ทั้งสองคนเพิ่งตื่นขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง

ดวงตาสบกัน เซี่ยหลูโม่แววตาเข้มขึ้นทันที รู้สึกว่าการหลับไปเมื่อคืนทำให้พละกำลังกลับคืนมาทั้งหมด เขาดึงนางเข้ามากอดแนบชิด กระซิบข้างหูด้วยริมฝีปากที่แตะไปมา

ซ่งซีซีรีบผลักเขาออก “ลุกขึ้นได้แล้ว!”

เป่าจูที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงเคลื่อนไหว กลัวว่าทั้งสองจะรั้งกันต่อไป รีบกล่าวขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พระชายา พระสนมไท่เฟยให้คนมาแจ้งสามรอบแล้วเจ้าค่ะ”

เซี่ยหลูโม่ถอนมือออกจากที่เดิม ดวงตายังลุกโชนด้วยเปลวเพลิงแห่งความดื้อรั้นและอวดดี “ตอนนี้ฟังเจ้า คืนนี้เจ้าต้องฟังข้า”

เมื่อคืน เซี่ยหลูโม่กลับมาดึกเกินไป จึงไม่ได้ไปคำนับพระสนมไท่เฟย

ปกติพระสนมไท่เฟยจะไม่ใส่ใจว่าเขาไปที่ไหน แม้กระทั่งออกศึกนางก็ไม่กังวลมากนัก

ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าศึกสงครามอันตรายเพียงใด แต่ฮองเฮามักทำให้นางเชื่อมั่นว่าบุตรชายของตนนั้นไร้ผู้เทียบทาน

แต่ครั้งนี้ จวนออกกองกันเกือบครึ่ง ทุกคนในจวนต่างเต็มไปด้วยความตึงเครียด จนนางพลอยวิตกไปด้วย

เมื่อคืนซ่งซีซีกลับมาแล้ว แต่เขากลับยังไม่มา แม้จะบอกว่าเข้าวัง แต่เมื่อไม่ได้เห็นหน้าเขาจริง ๆ ใจของนางก็ยังไม่สงบ