เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1065
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1066
เขาหายเฮือกใหญ่ ราวกับมีมือใหญ่บีบหัวใจของเขาเอาไว้ ทำให้เขาหายใจไม่ออกเลย"เจ้าเป็นอะไร" หวังชิงหลูถูกปลุกให้ตื่นขึ้น จากนั้นก็เห็นเขาลุกขึ้นนั่งและมีท่าทางใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถามอย่างหงุดหงิดว่า "เจ้าฝันร้ายอีกแล้วหรือ?"ช่วงนี้เขาฝันร้ายบ่อยๆ และไม่รู้ว่าได้ทำสิ่งเลวร้ายไปมากขนาดไหนเชียวสิ่งที่ทำให้หวังชิงหลูรำคาญมากที่สุดก็คือหลายครั้งที่เขาฝันร้ายมักจะเรียกชื่อยี่ฝางเมื่อเห็นเขาเงียบและเอาแต่กุมหน้าอกและหายใจเฮือกใหญ่ นางก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า "ฝันถึงยี่ฝางอีกแล้วหรือ? ฝันว่านางตายหรือเปล่า?""นางตายแล้ว" จ้านเป่ยว่างพึมพำโดยไม่รู้ว่าบนใบหน้านั้นเป็นน้ำตาหรือเหงื่อบนกันเชียว "เหมือนจริงมาก ข้าฝันว่านางถูกชาวบ้านฟันจนตาย ตายอย่างอนาถ ขนาดศีรษะถูกตัดออกด้วย มีเลือดออกเต็มพื้น และร่างกายถูกฟันจนไม่น่ามอง"เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ในกลางดึกเช่นนี้ หวังชิงหลูก็รู้สึกชาที่หนังศีรษะและดุว่า "เอาล่ะ นางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็เป็นเรื่องของนาง เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย รีบเข้านอนได้แล้ว"จ้านเป่ยว่างลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า "เจ้านอนเถอะ ข้าจะไปนอนที่ห้องหนังสือ"หวังชิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1067
จ้านเป่ยว่างไม่ได้สนใจนาง กลับเดินโซเซขึ้นไปบนบันไดหินแล้วผลักประตูเข้าไปข้างในมืดสนิท และเขาคลำหาอยู่นานกว่าจะพบไม้จุดไฟและจุดตะเกียง แสงไฟสลัวๆ ส่องสว่างทุกสิ่งในเรืองมงคลที่นี่เรียบง่ายมาก โต๊ะ เก้าอี้ และเครื่องเรือนล้วนเป็นของธรรมดาๆ ทั้งสิ้น ของล้ำค่าจริงๆ คือประตูและหน้าต่าง นางใช้ไม้เหล็กเพื่อเสริมความแข็งเขาแค่นั่งอยู่ที่นี่อย่างว่างเปล่า ปล่อยให้หวังชิงหลูสาปแช่งอยู่ข้างนอกหวังชิงหลูด่าอยู่พักหนึ่ง แต่เขาก็ยังคงเพิกเฉย หวังชิงหลูจึงพูดด้วยความโกรธว่า "ในเมื่อเจ้าเอาแต่หวนนึกถึงคนอดีต งั้นเราสองคนก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากัน หย่ากันเถอะ"คำว่า "หย่า" กระทบจิตใจของเขาและพาเขากลับมาจากความทรงจำที่สิ้นหวังเขาเงยหน้าขึ้น และแสงไม่สามารถส่องเข้าถึงดวงตาของเขา "หย่า?""หย่าเลย!" หวังชิงหลูโยนร่มและตะเกียงออกไปแล้วตากฝนเข้าไปด้วยท่าทางบ้าคลั่ง "ไหนๆ ข้าก็หย่ามาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่สนใจว่าจะมีครั้งที่สอง จ้านเป่ยว่าง ในใจของเจ้าไม่มีข้า และข้าก็ไม่ชอบเจ้า เจ้าสิบเอ็ดฝางยังไม่ได้แต่งงาน เขาต่างหากที่เป็นสามีของข้า ข้าจะไปหาเขา"จ้านเป่ยว่างอึ้งไปพักหนึ่ง "เจ้าสิบเอ็ดฝางงั้นเหรอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1068
ชีวิตของหวังชิงหลูแย่มากในช่วงนี้จ้านเป่ยว่างไม่มีความก้าวหน้า และทำงานได้ไม่ดี ฝ่าบาทเอือมระอาเขา แต่ช่วงนี้มีคนไปโรงงานเย็บปักซู่เจินจริงๆหมินซู่เจิน ผู้หญิงที่นางดูถูกมาก แม้กระทั่งตั้งชื่อโรงงานด้วยชื่อของนาง หลังจากที่นางเสียชีวิตและพี่สะใภ้ยืนยันว่าการตายของนางหมินเกี่ยวข้องกับนาง ดังนั้นโรงงานเย็บปักซู่เจินจึงเหมือนกับเข็มที่ทิ่มเข้าไปอยู่ในลำคอของนาง กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ทำให้รู้สึกอึดอัดมากนอกจากนี้ยังมีจ้านเส้าฮวน ซึ่งถูกจวนโหวไล่ออกจากบ้าน เดิมทีนางควรทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่กลับหยิ่งมาก ชอบหาเรื่องที่ที่ นางไม่ชอบขี้หน้าอีกฝ่ายมากทีเดียวบัดนี้อยากจะหาสามีใหม่แล้ว น่าขำจริงๆ แต่ก่อนจ้านเส้าฮวนชอบพูดว่าผู้หญิงถูกหย่า ว่าซ่งซีซีเสร็จก็มาว่านางต่อ บัดนี้จ้านเส้าฮวนเองก็กลายเป็นผู้หญิงถูกหย่าด้วย ไม่ จ้านเส้าฮวนเป็นอนุที่ถูกหย่า นางไม่แม้แต่เป็นภรรยาเอกมาด้วยซ้ำแต่กลับมาตีวัวกระทบคราดต่อหน้านางไปวันๆ บอกว่าพี่สะใภ้ก็เมหือนแม่ ควรจะหาคู่ครองใหม่ให้นางทว่าจ้านเส้าฮวนเป็นคนชอบฝันกลางวัน ยังคิดจะแต่งงานเข้าตระกูลชั้นสูง ต่อให้เป็นอนุภรรยาก็ได้ แต่ต้องเป็นตระกูลชั้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1069
หวังชิงหลูไม่รู้ว่าควรจะไปยังไงต่อ จึงคิดว่างั้นก็ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละเพราะถึงยังไงนางเป็นผู้เสนอการหย่าก่อน ส่วนจ้านเป่ยว่างก็ตอบตกลงอย่างหุนหันพลันแล่น หากพวกเขาหย่ากันจริงๆ เขาคงไม่สามารถหาภรรยาได้อีกมีใครอีกที่ชอบเขา? เว้นแต่เขาจะมองหาแม่ค้าหรือไม่ก็หญิงสาวจากครอบครัวธรรมดาๆ ตราบใดที่ครอบครัวมีอำนาจนั้นย่อมคิดว่าเขาไม่คู่ควร"ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องคืนนี้ก่อน" หวังชิงหลูหลับตาอย่างเหนื่อยหน่าย "พรุ่งนี้ไปตามหาหมอมาให้ บอกว่าข้าไม่สบาย และต้องพักรักษาตัวสักสองสามวัน""เจ้าค่ะ!" หงเอ๋อร์เห็นว่าเดี๋ยวนางก็บอกว่าจะหย่าอย่างเด็ดขาด เดี๋ยวก็บอกว่าอย่าพูดถึงมัน นางจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรเลยไม่กล้าพูดอะไรอีกจ้านเป่ยว่างไปรออยู่ที่หน้าประตูจวนเป่ยหมิงอ๋องในเช้าวันรุ่งขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปขอพบเซี่ยหลูโม่ ไม่ใช่ซ่งซีซีเมื่อเซี่ยหลูโม่ออกจากจวนก็เห็นเขาจูงม้าอยู่ที่มุมประตูด้วยใบหน้าซีดเซียว จึงเรียกจางต้าจ้วงเข้าไปถามจ้านเป่ยว่างรีบนำม้าเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทำการไหว้ "คารวะท่านอ๋องขอรับ""มีอะไร" เซี่ยหลูโม่มองเขาจ้านเป่ยว่างรวบรวมความกล้าแล้วถามว่า "ท่านอ๋อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1070
ไม่นานข่าวของยี่ฝางก็แพร่กระจายกลับมายังเมืองหลวงศิษย์พี่ผิงกับคนของร้านอวี๋นยี่ต่างเห็นกับตาตัวเองว่าผู้คนระบายความโกรธออกมายังไง และยี่ฝางตายอย่างอนาถยังไงจดหมายนี้ไม่ได้ถูกส่งกลับโดยนกพิราบบิน แต่ถูกส่งไปที่จวนเป่ยหมิงอ๋องด้วยม้าเร็วของร้านอวี๋นยี่ โดยได้อธิบายไว้อย่างละเอียดนี่ก็ยังเป็นศิษย์พี่ผิงที่ตั้งเขียนให้ละเอียดหน่อย เพื่อให้ซีซีดูผู้กระทำความผิดของคดีฆ่าล้างตระกูลซ่งคือยี่ฝาง ซ่งซีซีเกลียดนางเข้ากระดูก แต่เนื่องจากเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในเมืองลู่เปินเอ่อร์ นางไม่สามารถไปแก้แค้นด้วยตัวเองได้ ดังนั้น ศิษย์พี่ผิงจึงส่งรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดให้กับนาง ให้นางใจเย็นลงหน่อยซ่งซีซีอ่านแล้วอ่านอีก นางจำลายมือนี้ได้ นี่เป็นลายมือของศิษย์พี่ผิงหลังจากอ่านจบแล้ว นางก็เหม่อลอยอยู่พักใหญ่ นางถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ร้องไห้ยกใหญ่ในอ้อมแขนของเซี่ยหลูโม่เซี่ยหลูโม่กอดนางไว้ และตบหลังของนางเบา ๆ ในใจก็รู้สึกสงสารเห็นใจมาก ในที่สุดนางก็สามารถร้องไห้อย่างอิสระเช่นนี้ได้สักทีเพียงแต่ เมื่อคนตายไปแล้วความแค้นก็จะหายไป แต่ความเจ็บปวดจะคงอยู่ตลอดชีวิตเซี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1071
ของขวัญเหล่านั้น ก็วางอยู่ในห้องเก็บของ ซ่งซีซีไม่เคยดูเลยแม้แต่แวบเดียวหลังจากกินอาหารเย็นแล้ว ซ่งซีซีก็ถือตะเกียงเข้าไปตามลำพังเซี่ยหลูโม่บอกว่าจะไปกับนาง แต่นางบอกว่าไม่ต้อง นางอยากจะเปิดของขวัญด้วยตัวเอง แม้แต่ เสิ่นว่านจืออยากจะไปเป็นเพื่อนนางก็ถูกปฏิเสธไว้ข้างนอกเช่นกันเซี่ยหลูโม่ไม่วางใจ ก็เลยยกม้านั่งมานั่งอยู่ด้านนอกประตูเป็นเพื่อนนางจางต้าจ้วงได้กลับมารายงานแล้ว บอกว่าหลังจากจ้านเป่ยว่างรู้เรื่องนี้แล้ว ก็เอาหัวโขกกับผนัง มีเลือดออกมามากมายจางต้าจ้วงตกใจมาก เขาเห็นจ้านเป่ยว่างเข้าไปชนกับผนังกับตา เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขารุนแรงกับตัวเองเช่นนี้ จางต้าจ้วงรู้สึกเหมือนเขาต้องการวิ่งเข้าไปชนให้ตายจริง ๆโชคดีที่ตอนที่เขาวิ่งออกไปเท้าก็โซเซนิดหนึ่ง ทำให้แรงลดน้อยลง ไม่อย่างนั้นถ้าชนเข้าไปเต็มแรงจริง ๆ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอนจางต้าจ้วงถามอาจารย์หยูอย่างไม่เข้าใจ "ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้? ถ้าเขาต้องการตายไปกับยี่ฝาง ตอนที่ยี่ฝางถูกจับตัวไป เขาก็ตามนางไปเลย ก็เท่ากับได้สนองความรักของเขาที่มีต่อยี่ฝางไหม่? ทำไมถึงเป็นตอนนี้ ตอนที่ยี่ฝางถูกลงโทษประหารชีวิตแล้ว เขาถึงจะแสวงหาคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1072
มันเล็กขนาดไหน?มันยาวประมาณนิ้วก้อย แต่บางพอ ๆ กับกระดาษ นางหยิบขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วโยนออกไป มีดบินปักเข้าไปในผนัง และหายไปจนมองไม่เห็นแล้วแน่นอนว่ามีดบินไม่ได้มีความน่ากลัวมากขนาดนี้ แต่เนื่องจากรูปร่างของใบหลิ่วบวกกับความบาง เมื่อใช้กำลังภายในลอยออกไป พลังของมันเลยน่ากลัวมากสิ่งนี้ก็ไม่ได้ทำให้ซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจ เพราะแม้แต่นางเด็ดใบไม่หรือกลีบดอกใบลอยออกไปก็สามารถมีพลังเช่นนี้ แน่นอนว่าความรุนแรงค่อนข้างน้อยกว่า มีดบินก็ใช้ได้ดีกว่าดี สามารถเอาชีวิตคนได้นางก็จำได้ว่าลุงสามกับลุงเจ็ดเคยไปเยี่ยมนางที่ภูเขาเหม่ยชาน ในเวลานั้นท่านอาจารย์กำลังยุ่งอยู่กับการคิดค้นอาวุธลับ และนางในเวลานั้นก็กำลังฝึก จึงบ่นกับลุงสามและลุงเจ็ดว่า ถ้ามีอาวุธลับสักอย่างที่เข้ามือและมีความรุนแรงน่าสะพรึงกลัว ก็จะดีมากเลยทันใดนั้น นางก็นึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที รีบหยิบกำไลและเทเข็มสองสามเล่มจากกระบอกออกมา ใส่ลงไปในรูเล็ก ๆ ของทับทิม และเมื่อปิดลง และขยับไพลินก็ได้ยินเพียงเสียงแกร๊กดังขึ้นสองครั้ง เข็มเหล็กก็ลอยออกมา พลังของมันน่ากลัวมาก เข็มเหล็กสองเล่มปักเข้าไปบนคานในเวลาเดียวกันเน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1073
ซ่งซีซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็รับมานางนั่งบนหีบไม้ กำจดหมายไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดออกอ่านลุงเจ็ดไม่ชอบเรียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาชอบทำงานไม้และกลไก ฝึกศิลปะการต่อสู้ก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก แต่ท่านตามักจะพูดว่าเขาไม่เอาการเอางาน แม้จะเป็นทหาร ก็ต้องเข้าใจตำราการศึก มีกลยุทธ์ ดังนั้นท่านตาจึงใช้ไม้บังคับให้ตั้งใจเรียนหนังสือไม่ใช่ไม่ตั้งใจเรียน แต่เขาไม่มีพรสวรรค์เลย ในเรื่องของการเรียนสุดท้ายแล้วลุงเจ็ดก็ไม่ประสบความสำเร็จ ลายมือที่เขาเขียนก็ไม่สวยเลย เขาเคยพูดว่า ลายมือของเขาโบยบินเหมือนกับมังกรและหงส์ พู่กันก็กวัดแกว่งเหมือนมังกร ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะชื่นชมได้ซ่งซีซีนึกถึงคำพูดนี้ของเขา และมองตัวอักษรที่ไม่เป็นเส้นเหล่านี้ ก็เห็นด้วยกับเขาโชคดีที่สามารถเข้าใจความหมายโดยประมาณได้ เว้นแต่บางคำที่อ่านไม่ออกแล้ว แค่เข้าใจความหมายก็พอในจดหมายได้ระบุวิธีการใช้อาวุธลับเหล่านั้น ก็เหมือนกับตอนที่พวกเขาใช้เมื่อครู่จริง ๆ จำเป็นต้องเอียงเล็กน้อยถึงจะโจมตีตรงเป้าหมายนี่ใช่ว่าเขาจะตั้งใจทำขึ้น เพียงแต่ตอนที่ทำรีบร้อน เพราะสงครามใกล้เข้ามาแล้ว ไม่มีเวลาปรับปรุงให้ดีขึ้น รอสงครา
บทล่าสุด
