เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1049
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1050
เจียอี้มองดูผู้หญิงที่มีสีหน้าเศร้าโศกตรงหน้าแล้วพูดว่า "หากเจ้ากำลังมองหาทางออกเพื่อเอาชีวิตรอด ก็เข้าไปเถอะ แม้ว่าอาจจะใช้ชีวิตลำบากหน่อย แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำร้ายเจ้าได้อีกเลย"น้ำตาของผู้หญิงคนนั้นก็พรั่งพรูจากก้นดวงตาทันทีราวกับแม่น้ำที่ไหลล้นตลิ่งนางชื่อของเธอคือโม่หลานจวิน เดิมทีนางกับสามีเฉินเซิ่งเปิดร้านย้อมผ้าที่เมืองหลวง มีลูกสาวคนหนึ่ง ไม่เชิงว่าร่ำรวยมาก แต่สามีภรรยาสองคนรักใคร่กัน ไม่ขาดแคลนเงิน ถือว่ามีชีวิตที่ดีเพียงแต่ตอนนางให้กำเนิดลูกสาวคนั้นมีเลือดออกเยอะ หมอบอกว่าสามารถมีชีวิตรอดได้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณแล้ว น่าเสียดายที่นางจะไม่สามารถมีบุตรได้อีกนางเสียใจมาก แต่สามีของนางก็คอยปลอบใจนาง โดยบอกว่าการมีลูกสาวหนึ่งคนก็เพียงพอแล้ว และเขามีน้องชายสองคนที่สามารถสืบเชื้อสายตระกูลเฉินได้ในฐานะพี่สะใภ้คนโต ทั้งยังมีเงินด้วย จึงช่วยน้องสามีจัดเรื่องการแต่งงานด้วย พวกเขทั้งสองต่างให้กำเนิดบุตรชาย ในเวลานั้น น้องสามีทั้งสองยังเคารพนางมาก ทุกๆ เรื่องก็จะถามความเห็นของพี่สะใภ้ก่อนหนึ่งปีที่แล้ว สามีและลูกสาวพบกับโจรในระหว่างทางกลับบ้านเกิดเยี่ยมญาติ ตอนไปยังเป็นคนเป็นๆ อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1051
โม่หลานจวินย้ายเข้าไปอยู่ในห้องที่สามของแถวผิง และโรงงานเย็บปักซู่เจินได้รับคนแรกมาอย่างแท้จริงเมื่อเสิ่นว่านจือเห็นนางนั่งข้างเครื่องปักและเริ่มเย็บปักถักร้อย นางก็ยิ้มอย่างปลื้มอกปลื้มใจการเริ่มต้นมันยากลำบากมากจริงๆ แต่อย่างน้อยมันก็เริ่มแล้ว หวังว่าพวกผู้หญิงที่สิ้นหวังนั้นจะนึกถึงโรงงานเย็บปักซู่เจินก่อนที่พวกนางจะแสวงหาความตายจ้านเส้าฮวนถูกหย่า และได้กลับไปบ้านพ่อแม่ของนาง หวังชิงหลูรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก แต่เกิมก็ไม่อยากให้นางเข้าไป แต่จ้านเป่ยว่างยืนกรานที่จะรับนางกลับจวน นางโกรธมากจนกลับบ้านพ่อแม่อีกครั้งนางบ่นกับแม่ตนเองว่าบัดนี้จ้านเป่ยว่างไม่มีเงินเดือนอีก จึงทำงานไม่จริงจังด้วย วันๆ ทำตัวเหมือนคนไร้ต่า นางไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกต่อไปฮูหยินผู้เฒ่าก็ชินแล้ว และปล่อยให้นางร้องไห้แต่นางจีตอบอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ถ้าไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ต่อได้ งั้นก็หย่ากับเขาสิ หลังหย่าก็อย่ากลับมาบ้านนี้อีก ไปโรงงานเย็บปักซู่เจินเถอะ แต่เกรงว่าโรงงานเย็บปักซู่เจินคงไม่รับเจ้า ที่นางหมินกระโดดลงแม่น้ำ เจ้าได้ออกแรงมาไม่น้อยด้วย"หวังชิงหลูกลัวที่จะได้ยินชื่อของหมินซู่เจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1052
ต้องขอบคุณซ่งซีซีทำให้หอต้าหลี่เริ่มมีงานยุ่งอีกครั้งซ่งซีซีก็คอยดูแลอย่างเอาใจใส่ ได้ส่วกับข้าวให้กับเซี่ยหลูโม่ด้วยตนเอง ดูแลเขาเป็นอย่างดีมีหลักฐานแล้ว หอต้าหลี่แค่ต้องตรวจสอบทบทวน จากนั้นไปนำคนหลับมาสอบสวนจริงๆ แล้วเรื่องพวกนี้ไม่ได้ให้เซี่ยหลูโม่เสียแรงอะไรมากนัก แต่คนเหล่านี้ล้วนมีที่พึ่งพาอยู่เบื้อนหลัง แทนที่จะให้ซีซีไปรุกราน งั้นให้เขาไปทำจะดีกว่าปล่อยให้ตระกูลขุนนางเหล่านี้ไปเกลียดชังเขาเถอะคนที่มีความสุขที่สุดก็คือลู่เจิน ช่วงนี้เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างขยันขันแข็งมากขึ้น เขามั่นใจมากว่าหลังจากการปรับปรุงค่ายลาดตระเวนแล้ว มันจะกลายเป็นหน่วยงานที่ปกป้องความปลอดภัยของเมืองหลวงอย่างแท้จริงอีกครั้งทว่าเขาดีใจเร็วไปหน่อย หลังจากที่หอต้าหลี่เริ่มสอบสวน ก็มีผู้คนทยอยรายงาน โดยบอกว่าหน้าที่ของค่ายลาดตระเวนซ้ำกันกับกองกำลังเมืองหลวง และขอให้ยกเลิกค่ายลาดตระเวนนี่เป็นเรื่องจริงจริง ดังนั้นซ่งซีซีจึงยื่นคำร้องให้แยกหน้าที่ระหว่างค่ายลาดตระเวนและกองกำลังเมืองหลวงมาใหม่จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ได้ตอบตกลงในการประชุม หลังเลิกประชุมก็เรียกซ่งซีซีไปที่ห้องทรงพระอักษร"เมื่อวานข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1053
หลังจากที่ยี่ฝางถูกนักการทูตของซีจิงนำตัวไป เขาเกือบจะฝันร้ายทุกคืน ฝันว่าชาวซีจิงสับยี่ฝางเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง และเนื้อบนร่างกายของนางก็ถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ และเลือดเหมือนคลื่นลูกใหญ่ทำให้เขาจมอยู่กับมันแม้ว่าตอนปฏิบัติหน้าที่ในระหว่างวัน บางครั้งเขาก็ได้ยินเสียงของยี่ฝาง บางครั้งเป็นเสียงขอความช่วยเหลือ บางครั้งก็ด่าว่าเขาใจจืดใจดำ และบางครั้งก็กรีดร้องอย่างน่าสังเวชเขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นบ้าเขารู้สึกผิดกับยี่ฝางในใจ แต่ก็คิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นถูกต้อง การต่อสู้ระหว่างศีลธรรมกับความปรารถนาส่วนตัวมันก็ทำให้เขาเหนื่อยล้ามากพอและหมดกำลังแล้วเขาก็รู้ดีว่าตำแหน่งที่ว่ารองผู้บัญชาการของตนเองนั้นจริงๆ แล้วมันก็แค่ในนาม ฝ่าบาทไม่ได้ให้เขาทำงานสำคัญอะไร วันๆ ก็แค่เดินเล่นไปทั่ว พอกลับจวนก็อย่ไม่สงบอีก ไม่ใช่หวังชิงหลูก่อวุ่นวาย ก็เป็นจ้านเส้าฮวนที่โน้มน้าวให้เขาไปเรียกร้องความยุติธรรมที่จวนโหวอยู่ที่ไหนก็ไม่สงบเลย อยากจะหาใครมาคุยเล่นเพื่อระบายความคับข้องใจของตนเอง แต่เขาไม่มีเพื่อนแล้ว ไม่มีใครอยากจะสุงสิงกับเขาจริงๆ แล้ว ซ่งซีซีรู้ว่ายี่ฝางยังไม่ตาย มีข่าวมาจากร้านอวี๋นยี่ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1054
เซี่ยหลูโม่โกรธเล็กน้อยเพราะจ้านเป่ยว่างไม่รู้ความจริงๆ แต่ไม่ได้หึงซีซีเพิ่งออกมาจากห้องทรงพระอักษร เขาก็หยุดนางเพื่อซักถาม ไม่มีสมองจริงๆ ผู้คนที่เข้าออกห้องทรงพระอักษรมีมากมาย ไม่เพียงแต่ขันทีและนางกำนัลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงขุนนางที่กำลังรอเข้าเฝ้าอยู่ซ่งซีซีกล่าวว่า "ข้าไม่ได้สนใจเขามากนัก แต่เขายังมาถามเกี่ยวกับยี่ฝาง ซึ่งทำให้ข้าประหลาดใจหน่อย""อย่าไปสนใจเลย" เซี่ยหลูโม่กางแขนออกแล้วจับนางไว้ในอ้อมแขนของเขา "ไปรับรุ่ยเอ๋อร์เลย"รถม้าแล่นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และแสงระเรื่อของพระอาทิตย์ตกก็ส่องผ่านช่องว่างในม่านรถม้า กระทบใบหน้าของพวกเขาสองคนราวกับว่าถูกเคลือบด้วยชั้นทองคำอันอบอุ่นไม่มีผิดเมื่อเขามาถึงสถาบัน จางต้าจ้วงก็หยุดรถม้าเรียบร้อยและเข้าไปในสถาบันเพื่อรับคน หลังจากนั้นไม่นาน เขาจับมือรุ่ยเอ๋อร์ออกมาตอนนี้รุ่ยเอ๋อร์ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เมื่อเขาเพิ่งไปสถาบันแรกๆ ถ้าได้เห็นอาและอาเขยมารับ เขาจะกระโดดออกมา ตอนนี้แม้ว่าเขาจะดูตื่นเต้นด้วย แต่ก็ยังเดินอย่างเรียบร้อยจนกระทั่งขึ้นรถม้า และคารวะให้อาเขยเสร็จ จากนั้นก็ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของท่านอา "ท่านอา วันนี้อาจารย์ได้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1055
ทันทีที่องค์ชายใหญ่พูดเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปรุ่ยเอ๋อร์ยืนอยู่ข้างท่านอาขอเขาและบีบมุมเสื้อผ้าด้วยกระดากใจ ตัวเขามีกลิ่น ทุกครั้งที่เขากลับจวนจะต้องแช่ตัวในอ่างน้ำยา ซึ่งเป็นยาที่หมอมหัศจรรย์ดันจ่ายให้ เขาดมจนชินแล้วเลยคิดว่าไม่มีกลิ่นความรู้สึกอับอายเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ตอนที่เขาเป็นขอทาน คำพูดที่เขาได้ยินบ่อยที่สุดก็คือ "เจ้าตัวเหม็น ออกไป"ซ่งซีซีจับมือเล็กๆ ของเขาแล้วใช้มืออีกข้างลูบแก้มของเขา "อาชอบกลิ่นหอมของยานี้นะ"รุ่ยเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น และพบความหาความหวังจากดวงตาอันอบอุ่นของท่านอา จริงสิ แค่โดนหาว่าไม่กี่คำเอง แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอเขายิ้มให้ท่านอาตรงๆ เขาไม่สนใจคนอื่นจะพูดอะไรทั้งนั้นเมื่อเห็นไทเฮามีสีหน้าไม่พอใจ ฮองเฮาฉีก็รีบลุกขึ้นและดึงองค์ชายใหญ่เข้าไปใกล้ จากนั้นดุขึ้นมาว่า "ใครสอนให้เจ้าพูดแบบนี้? ขอโทษกับเสนาบดีกั๋วกงซ่งตัวน้อยเร็วเข้า"องค์ชายใหญ่ยคางขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าไม่ต้องการขอโทษคนขอทานหรอก"ทันทีที่เขาพูดจบ องค์ชายใหญ่ก็รู้สึกเหมือนตนเองกำลังลอยอยู่ในกลางอากาศ ก่อนที่เขาจะรู้ตัว ที่ก้นก็โดนตบอย่างจังไปสองฉาด เขาเจ็บมากจนร้องไห้ออกมา"กลั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1056
ทางด้านฮ่องเต้ เมื่อจักรพรรดิ์ซูชิงฟังรายงานของอู๋ต้าปั้นเสร็จ ใบหน้าของเขาโกรธจัดจนไม่น่ามองและสาปแช่ง "ไอ้ชั่ว!"อู๋ต้าปั้นกล่าวว่า "ฝ่าบาท ไทเฮาให้สนมฮุ่ยไทเฟย ท่านอ๋องและพระชายาได้ออกจากวังแล้ว บอกว่าต้องให้เสนาบดีกั๋วกงซ่งตัวน้อยคนเดียวอยู่ต่อเพื่อรับประทานอาหาร รอถึงเวลาปิดประตูค่อยส่งเขาออกไปพะย่ะค่ะ"จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสว่า "เจ้าไปที่ห้องครัว ให้พวกเขาทำอาหารที่ไทเฮาชอบ เดี๋ยวข้าจะไปกินเป็นเพื่อนไทเฮา""เจ้าค่ะ!""ไปส่งข้าวที่ตำหนักฉางชุน ให้จ้านเป่ยว่างพาเจ้าองค์ชายใหญ่ไปคุกเข่าที่วิหารบรรพบุรุษ ให้จ้านเป่ยว่างบอกเขาถึงสงครามทั้งหมดที่ตระกูลซ่งทำ ข้าจะสอบถามเขา"อู๋ต้าปั้นคิดว่ามันดีมาก โดยเฉพาะให้จ้านเป่ยว่างพาไปก็ยิ่งดีหลังจากที่อู๋ต้าปั้นออกไป จักรพรรดิ์ซูชิงมองดูเอกสารราชการบนโต๊ะและหมดอารมณ์ในทันทีในช่วงสองปีที่ผ่านมา เสียงเรียกร้องให้มีการแต่งตั้งรัชทายาทจากขุนนางต่างๆ มีมากมาย นทุกราชวงศ์ต่างๆ ที่ผ่านมา การแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งรัชทายาทก็รุนแรงมากตลอด รวมทั้งราชสำนัก วังหลัง ตระกูลชุนนาง กองกำลังต่างๆ แต่ละฝ่ายก็แข่งขันกันแต่สำหรับราชวงศ์นี้อาจกล่าวได้ว่าไม่มี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1057
ดวงตาของจักรพรรดิ์ซูชิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "มันเป็นความผิดของลูก"ไทเฮากล่าวต่อ "แต่เดิมข้าอยากจะพูดคุยเรื่องมิตรภาพของเจ้ากับคุณชายซ่งหลายคนนั้น และเล่าอดีตของพวกเจ้า จะได้ทำให้เจ้าลืมตัวตนที่ในฐานะฮ่องเต้ และปฏิบัติต่อรุ่ยเอ๋อร์ในฐานะผู้อาวุโสเท่านั้น แต่ข้าไม่ได้ ต้องการทำเช่นนี้ เพราะถ้าต้องการให้พูดถึงความรู้สึกซ้ำๆ เพื่อนึกถึงมัน งั้นความรู้สึกนั้นมันก็เป็นเท็จ ดังนั้นข้าจึงยื่นคำขาดให้เจ้าโดยตรง ต้องปฏิบัติต่อเขาอย่างดี และห้ามให้ใครมารังแกเขาเป็นอันขาด"คำพูดของไทเฮาทำให้จักรพรรดิ์ซูชิงหวนนึกถึงความทรงจำมากมายราวกับว่าเขาเพิ่งจำได้ว่าเขาเคยมีเพื่อนสนิท ในเวลานั้นเขาได้ผูกมิตรกับตระกูลซ่ง ไม่สามารถพูดได้ว่าเขาไร้เดียงสาโดยสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิบัติต่อมิตรภาพเหล่านั้นด้วยความจริงใจเมื่อพ่อลูกของตระกูลซ่งเสียชีวิต เขาเพิ่งขึ้นครองบัลลังก์ไม่นาน และเขามักจะเอาเวลาไปคิดหาวิธีการรักษาตำแหน่งของตนเอง อยากเอาชนะใจขุนนางต่างๆ และค่อยสร้างผลงานต่อไปเขาเห็นคุณค่าของความสำเร็จในการยึดเขตหนานเจียงกลับคืนมา ดังนั้นเมื่อเขารู้ว่าพ่อลูกของตระกูลซ่งเสียชีวิตแล้ว ในตอนแรกเขาไม่ได้รู้สึกเศ
บทล่าสุด
