"ไม่ได้กินข้าวมาเหรอ?"พี่รามรับฉันด้วยมือทั้งสองข้างของเขาแล้วเขาก็เอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงเป็นห่วงแววตาที่เขามองฉันมันเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยฉัน"ค่ะงื้อๆๆ"ฉันเอาหน้าซุกกับอกของพี่ราม"ท่านประธานมีแขกเหรอคะ?"หล่อนคนนั้นรีบลุกขึ้นยืนอย่างไวตรงหน้าฉันและพี่รามหล่อนมีสีหน้าที่ตกใจมาก หล่อนไม่เห็นฉันจริงๆด้วย"นี้คุณเอริยาประธานบริษัทอีกคนหนึ่ง"พี่รามบอกหล่อนคนนั้นไปหล่อนยิ่งมีสีหน้าที่ตกใจหนักเดิม ฉันจึงหันไปเเสยะยิ้มให้หล่อนหล่อนมองฉันที่กอดคอพี่รามอยู่แล้วหล่อนก็มองมือพี่รามทั้งสองข้างที่โอบรัดร่างของฉันอยู่เช่นกัน ที่นี้หล่อนรู้รึยังจ๊ะ ว่าใครชนะ?หึ!"สะวัสดีค่ะคุณเอริยา ฉันเป็นเลขาของท่านประธานค่ะ"หล่อนบอกฉันด้วยนำ้เสียงตื่นตกใจ อ๋อที่เเท้ก็เป็นเลขาหน้าท้อง เห้ยแล้วก่อนหน้านี้หล่อนบอกว่าหล่อนจะไปพบคุณชาวๆๆอะไรนี้แหละที่กระบี่กับพี่รามเหรอ อุ๊ยถ้าเป็นแบบนั้นพี่รามของฉันเสร็จหล่อนนี้แน่ๆๆไม่ได้ฮันนี่ไม่ยอม!"จ๊ะ!!!"ฉันตอบหล่อนไปพลางกระแทกเสียงใส่แบบไม่เต็มใจ"พรุ่งนี้กี่โมง?"พี่รามยังคงถามคำถามที่เขาถามหล่อนค้างไว้"เราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้เวลา8โมงเช้าค่ะเพราะเรามีนัดดินเนอร์กับค
8โมง ณ บ้านอัดสิลาเลิศ"นายครับ!จะไม่ให้ผมไปด้วยจริงๆเหรอครับ"รอนมือขวาของพี่รามเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ฉันกับพี่รามกำลังจะเดินไปที่รถแต่ก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงและหันกลับไปมองรอน"ไม่เป็นไรหรอกรอนฉันไปคุยงานที่ไกลๆแบบนั้นไม่มีใครตามไปเจอหรอกนะ"พี่รามหันกลับไปบอกรอน รอนจึงเดินมาหาพี่รามที่รถรอนถือกล่องกำมะหยี่สีดำมาด้วยแล้วเขาก็เปิดกล่องกำมะหยี่ออกในนั้นเป็นนาฬิกาดิจิตอลสีดำสำหรับผู้ชาย"คาดนาฬิกานี้ติดตัวไว้ตลอดนะครับนาย"รอนยื่นนาฬิกาดิจิตอลสีดำให้พี่ราม พี่รามรับมาพลางมองไปที่รอน"อ๋อ ผมให้อดุลทำให้คุณรามโดยเฉพาะครับเผื่อมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นนาฬิกาตัวนี้ถูกฝังชิบติดตามไว้ครับ และมันสามารถจับเวลาการเดินปกติและผิดปกติได้ครับ ถ้ามันขึ้นสีเขียวคือเราเดินปกติแต่ถ้ามันขึ้นสีแดงแสดงว่าผิดปกติครับคือถ้าคุณรามวิ่งไปเรื่อยๆเหมือนหนีอะไร นาฬิกาจะขึ้นหน้าจอสีแดงครับมันจะส่งสัญญาณมาที่ผมทันที"รอนอธิบายกลไกของนาฬิกาตัวนี้ให้พี่รามฟัง ส่วนอดุลเขาเป็นน้องชายของรอนน่าจะรุ่นๆเดียวกันกับฉัน อดุลสามารถประดิษฐ์สิ่งของได้ทุกอย่างรวมถึงหุ่นยนต์ที่ทำงานบ้านได้ทุกอย่างและสามารถทำอาหารได้ด้วย สมองของอดุลอั
"พี่รามคะ จะให้ฮันนี่นอนห้องไหนเหรอคะ"ฉันถามพี่รามไปอย่างสงสัยเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่มีโชฟาสีเทาอยู่หนึ่งตัวเป็นแบบยาวนั่งนอนได้หลายคน และมีโทรทัศน์จอแบน32นิ้วตั้งอยู่ "นอนด้วยกันนี้แหละ เธอไปนอนในห้องเดี๋ยวฉันนอนห้องนี้เอง"พี่รามบอกในขณะที่เราอยู่ในห้องโถงใหญ่ ฉันจึงพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินเข้าไปยังห้องนอน ในห้องนอนถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวสะอาดตาที่สุด ที่นอนสีขาวกว้างมาก จ๊อก จ๊อกอุ๊ยเสียงท้องฉันร้องเองฉันหิวแล้วอ่ะ ฉันกับพี่รามนั่งรถมาตั้งหลายชั่วโมง ระหว่างทางพี่รามแวะปั้มและเข้าเซเว่นไปซื้อข้าวกล่องกับขนมมาตุนไว้ให้ฉันเยอะมาก แต่ฉันไม่ชอบกินขนมฉันจึงกินข้าวไปแค่กล่องเดียวกันปวดท้อง แต่ตอนนี้มันใกล้จะสี่โมงเย็นแล้วนะฉันเริ่มจะหิวแล้วเพราะฉันกินข้าวกล่องในตามร้านข้างทางไปเมื่อตอนเที่ยง เมื่อฉันเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วฉันจึงเดินออกไปหาพี่รามที่ห้องโถงแต่เมื่อออกมาก็เห็นว่าพี่รามคุยโทรศัพท์อยู่ที่นอกระเบียงห้อง เขามองมาที่ฉัน ฉันจึงทำไม้ทำมือว่าฉันจะลงไปกินข้าวข้างล่าง เขาจะไปด้วยกันไหม พี่รามยกมือมาส่ายมือโบกไปมาสงสัยเขาจะไม่กินฉันจึงพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปที่ลิฟต์แล้วกดลิฟต์เพื่
"ไปฮันนี่"พี่รามอุ้มฉันมาไว้ในอ้อมกอดของเขาแล้วเขาก็พาฉันไปยังโรงแรม ฉันมองพี่รามตาเยิ้มเลย วันนี้พี่รามหล่อมากกว่าทุกๆวันฉันเอามือไปลูบหน้าอกของพี่ราม พี่รามก็สะดุ้งเลยแล้วพี่รามก็อุ้มฉันจนมาถึงห้องนอน เขาค่อยๆวางร่างของฉันลงไปบนที่นอนสีขาว"พี่รามขาาาา^_^"ฉันเรียกพี่รามด้วยนำ้เสียงกระเส่าพี่รามมองหน้าฉันพลางทำหน้าเศร้าๆ"พี่ต้องทำจริงๆๆใช่ไหมฮันนี่?"พี่รามถามฉันเหรอ ทำอะไร"ใช่ค่ะมาม่ะมาหาฮันนี่สิคะ"ฉันกระดิกนิ้วชี้เรียกพี่รามให้เข้ามา ฉันเริ่มร้อนอีกแล้ว ฉันจึงถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของฉันออกเหลือแต่เสื้อสายเดี่ยว มันก็ยังไม่หายร้อนอยู่ดี ฉันจึงถอดเสื้อสายเดียวออกตามด้วยกางเกงขาสั้น ตอนนี้จึงเหลือแค่กางเกงชั้นในลายลูกไม้สีขาวของฉันและบราปีกนกสีดำแค่นั้นที่ปดปิดร่างกายที่ขาวนวลเนียนของฉันอยู่ พี่รามมองมาที่ฉัน ฉันจึงค่อยๆคลานจากเตียงเข้าไปหาพี่รามที่ยืนอยู่ข้างๆเตียง"พี่ราม เร็วๆๆสิคะ ฮันนี่จะไม่ไหวแล้วนะ!”ฉันคลานเข้าไปจนถึงพี่ราม ฉันจึงลุกขึ้นไปถอดเสื้อยืดสีนำ้เงินของพี่รามออกเผยให้เห็นหน้าอกขาวๆกับหัวนมสีชมพูซิกซ์แพ็กสวยๆฉันเอามือลูบไล้ไปตามแผงอกของพี่ราม แล้วฉันก็ค่อยๆยื่นหน้าขึ้นไป
9โมงเช้าห้องพัก5220"อืมมมโอ้ยปวดเมื่อยทั้งตัวเลยระบมไปหมด"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวฉันมองไปรอบๆห้องนี้มันห้องโรงแรมที่เราเข้าพักเมื่อวาน ฉันจึงมองไปข้างล่างเตียงมันมีเสื้อผ้าของฉันกับพี่รามกองอยู่บนพื้น เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของฉันอยู่ที่พื้นฉันจึงเปิดผ้าห่มดูทันทีอย่างตกใจ แลว้ายฉันไม่ได้ใส่อะไรเลยฮืฮๆหมดกันพรหมจรรย์ที่เก็บรักษามา25ปีเต็มเพื่อให้พี่ราม เออว่ะก็ให้พี่รามพี่รามก็ได้ไปแล้วหนิ โอ้ยอายอ่ะ ใจฉัน ฉันก็โกรธธันน่ะที่วางยาฉันถ้าเมื่อคืนพี่รามไม่ไปเจอฉันฉันจะเป็นยังไงฮืฮๆๆแต่อีกใจก็อยากจะขอบคุณธันที่ทำให้ฉันได้ซิงพี่รามโอ้ยแค่คิดก็ฟิน ดีนะที่พี่รามให้ฉันมาด้วยไม่งั้นพี่รามเสร็จอีแม่นางเลขานั้นแน่ๆๆโมโหเว้ย ไปอาบนำ้ดีกว่าเริ่มปวดท้องนิดๆแล้วอ่ะกินข้าวผิดเวลาอีกแล้ว"โอ้ย เจ็บ!ฮืฮๆๆๆ!อีธันฉันเกลียดแก!!!"เมื่อฉันก้าวขาลงจากเตียงนอนก็ต้องล้มไปนั่งกับพื้นเพราะมันเจ็บตรงใจกลางความเป็นสาวไปหมดเลยพี่รามรุนแรงกับฉันเหรอเมื่อคืน ไม่เห็นรู้สึกว่าเขารุนแรงเลยสักนิดนะ"ฮันนี่!!ลงไปทำอะไรตรงนั้น?"พี่รามเปิดประตูห้องเข้ามาเขาก็เห็นฉันที่นั่งอยู่กับพื้น พี่รามก็รีบวิ่งเข้าอุ้มฉันขึ้นมานั่งบ
เพลี๊ย ฉันตีมือพี่รามไปอีกทีมือซนจริงๆพี่รามจึงยิ้มแหยๆให้ฉันโอ้ยทำไมน่ารัก เขาก็ยืนถูตัวเขาไปด้วย"เสร็จแล้วค่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามจึงเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบนำ้มาให้ฉันแล้วฉันก็สวม พี่รามก็สวมของเขาบ้างเเล้วเขาก็อุ้มฉันไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน เขาไปหยิบกระเป๋าของฉันที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาเปิดหาเสื้อผ้าของฉัน "พี่รามหาเสื้อผ้าให้ฮันนี่ได้ยังคะเนี่ยนานแล้วนะ"ฉันที่นั่งมองพี่รามโยนเสื้อผ้าของฉันทิ้งบนที่นอน แทบจะหมดอยู่แล้วเนี่ยฉันเอามา5ชุดพี่รามทิ้งไปสามแล้วจ้า"ทำไมมันมีแต่โป๊ๆๆล่ะฮันนี่?"พี่รามเงยหน้าจากกระเป๋าของฉันมามองหน้าฉันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเขาก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนอน"พี่รามจะไปไหนคะ?"ฉันรีบเรียกเขาอย่างสงสัย เขาก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉัน"พี่จะไปเอาชุดของพี่มาให้ฮันนี่ใส่"ห๊ะ ว้อท อะไรของพี่รามเนี่ย"ไม่ได้ค่ะชุดของพี่ฮันนี่จะใส่ได้ไงล่ะพี่ตัวออกจะใหญ่ฮันนี่ตัวนิดเดียวเอง"ฉันบอกพี่รามไปตามความจริง พี่รามก็ทำหน้าหงุดหงิดหน้างอ"เมื่อก่อนฮันนี่ก็ใส่แบบนั้นนี่ ไม่เป็นไรหรอกคะให้ฮันนี่ใส่นะๆๆคะ"ฉันจึงอ้อนพี่รามไปเขาจึงเดินกลับมาที่ฉัน และก้มลงม
"สวัสดีครับคุณเอริยา รัตนบูรภาพิทักษ์"เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันหันไปมองพี่รามเพื่อจะขออนุญาตจับมือทักทายคุณเชาวริทพี่รามพยักหน้าให้ฉันเป็นเชิงอนุญาต ฉันจึงยื่นมือไปจับมือกับคุณเชาวริทอย่างเป็นมิตร"สวัสดีค่ะคุณเชาวริท^_^"เขารู้จักฉันเหรอ แล้วเขาก็ผายมือเชิญให้เรานั่ง ฉันกับพี่รามจึงนั่งลง"ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะมากับเลขาซะอีกนะครับเนี่ย เห็นเลขาคุณติดต่อผมมา"คุณเชาวริทเอ่ยถามพี่รามอย่างแปลกใจ"แต่คุณมากับคุณฮันนี่ก็ดีแล้วล่ะครับ ผมอยากเจอคุณมานานแล้ว"คุณเชาวริทหันมายิ้มให้ฉันฉันจึงยิ้มตอบ พี่รามหันมามองหน้าฉันอย่างไวพลางทำสายตาดุๆมาให้ฉันอะไรกันเมื่อกี้นี้ยังอนุญาตอยู่เลยหนิ"เราสั่งอะไรกันมาทานดีกว่าไหมคะ?"ฉันที่เห็นว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีจึงเอ่ยขึ้น"ดีเลยครับผมกำลังหิวอยู่พอดีเลย"คุณเชาวริทตอบฉันพลางยิ้มละมุนให้ฉัน ฉันจึงยกมือเรียกพนักงานที่ยืนรออยู่ให้เอาเมนูมาให้"คุณฮันนี่ชอบทานอะไรเหรอครับ?"คุณเชาวริทถามแววตาที่เขามองฉันเต็มไปด้วยความชื่นชม พี่รามที่ตอนแรกก้มดูเมนูอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคุณเชาวริทด้วยสายตาไม่พอใจ ฉันจึงหันไปยิ้มให้พี่รามแล้วก็หันไปตอบคุณเชาวริท"ฮันนี่ทานได้ทุกอย่า
LINE LINE(เสียงไลน์เข้า) MYBOY:พี่อยู่ฟิตเนสนะ กลับบ้านมืดนิดหนึ่งนะครับMYBOY:Send picture.Honey:ทำไมต้องปิดรูปคนข้างๆด้วยล่ะค่ะ🤨MYBOY:เดี๋ยวหนูชอบเพื่อนพี่ไง🤭Honey:หนูไม่ชอบหรอกค่ะ😒MYBOY:กินข้าวยังครับHoney:กินแล้วค่ะ หนูไปนอนดูซีรี่ย์ก่อนนะพี่รามMYBOY:ครับพี่ก็จะไปออกกำลังกายนะคืนนี้พี่ไปนอนด้วยนะไปล่ะครับบ๊าย😘Honey:นอนอย่างเดียวนะคะ🧐และพี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉันกลับมาเขาอ่านอย่างเดียว ฮ่าๆสงสัยจะไม่ได้อยากจะมานอนอย่างเดียวล่ะมั้ง วันนี้ฉันไม่ได้เข้าบริษัทพี่รามไม่ให้ไปเขาบอกว่าฉันอาจจะเพลียจากการเดินทางเลยให้ฉันพักอยู่บ้านวันหนึ่งส่วนเขาไปทำงานจ้า เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านก็เที่ยงคืน ขาไปมันก็ไม่ได้นานแต่ทำไมขากลับมันนานก็พี่รามน่ะสิขับรถกินลมชมวิวอยู่นั้นแหละแล้วฉันก็ต้องกินยาคุมฉุกเฉินอีกเม็ดหนึ่งด้วย พี่รามมาส่งฉันที่บ้านเขาบอกว่าเขาขับรถกลับไม่ไหวขอขึ้นไปนอนด้วย ฉันจึงบอกเขาไปว่าขับรถกลับไม่ไหวก็เดินไปสิค่ะ เขาเลยอุ้มฉันเข้าบ้านและขึ้นห้องนอนฉันเลย ดีน่ะที่ฉันโทรบอกแม่นมวาดให้เปิดประบ้านไว้ ให้แม่นมไม่ต้องรอ พี่รามเขาแค่มานอนกอดฉันเฉยๆไม่ได้ทำอะไรฉัน พอตอนเช้าฉันตื่นมาก็ไ
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา