เพลี๊ย ฉันตีมือพี่รามไปอีกทีมือซนจริงๆพี่รามจึงยิ้มแหยๆให้ฉันโอ้ยทำไมน่ารัก เขาก็ยืนถูตัวเขาไปด้วย"เสร็จแล้วค่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามจึงเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบนำ้มาให้ฉันแล้วฉันก็สวม พี่รามก็สวมของเขาบ้างเเล้วเขาก็อุ้มฉันไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน เขาไปหยิบกระเป๋าของฉันที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาเปิดหาเสื้อผ้าของฉัน "พี่รามหาเสื้อผ้าให้ฮันนี่ได้ยังคะเนี่ยนานแล้วนะ"ฉันที่นั่งมองพี่รามโยนเสื้อผ้าของฉันทิ้งบนที่นอน แทบจะหมดอยู่แล้วเนี่ยฉันเอามา5ชุดพี่รามทิ้งไปสามแล้วจ้า"ทำไมมันมีแต่โป๊ๆๆล่ะฮันนี่?"พี่รามเงยหน้าจากกระเป๋าของฉันมามองหน้าฉันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเขาก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนอน"พี่รามจะไปไหนคะ?"ฉันรีบเรียกเขาอย่างสงสัย เขาก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉัน"พี่จะไปเอาชุดของพี่มาให้ฮันนี่ใส่"ห๊ะ ว้อท อะไรของพี่รามเนี่ย"ไม่ได้ค่ะชุดของพี่ฮันนี่จะใส่ได้ไงล่ะพี่ตัวออกจะใหญ่ฮันนี่ตัวนิดเดียวเอง"ฉันบอกพี่รามไปตามความจริง พี่รามก็ทำหน้าหงุดหงิดหน้างอ"เมื่อก่อนฮันนี่ก็ใส่แบบนั้นนี่ ไม่เป็นไรหรอกคะให้ฮันนี่ใส่นะๆๆคะ"ฉันจึงอ้อนพี่รามไปเขาจึงเดินกลับมาที่ฉัน และก้มลงม
"สวัสดีครับคุณเอริยา รัตนบูรภาพิทักษ์"เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันหันไปมองพี่รามเพื่อจะขออนุญาตจับมือทักทายคุณเชาวริทพี่รามพยักหน้าให้ฉันเป็นเชิงอนุญาต ฉันจึงยื่นมือไปจับมือกับคุณเชาวริทอย่างเป็นมิตร"สวัสดีค่ะคุณเชาวริท^_^"เขารู้จักฉันเหรอ แล้วเขาก็ผายมือเชิญให้เรานั่ง ฉันกับพี่รามจึงนั่งลง"ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะมากับเลขาซะอีกนะครับเนี่ย เห็นเลขาคุณติดต่อผมมา"คุณเชาวริทเอ่ยถามพี่รามอย่างแปลกใจ"แต่คุณมากับคุณฮันนี่ก็ดีแล้วล่ะครับ ผมอยากเจอคุณมานานแล้ว"คุณเชาวริทหันมายิ้มให้ฉันฉันจึงยิ้มตอบ พี่รามหันมามองหน้าฉันอย่างไวพลางทำสายตาดุๆมาให้ฉันอะไรกันเมื่อกี้นี้ยังอนุญาตอยู่เลยหนิ"เราสั่งอะไรกันมาทานดีกว่าไหมคะ?"ฉันที่เห็นว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีจึงเอ่ยขึ้น"ดีเลยครับผมกำลังหิวอยู่พอดีเลย"คุณเชาวริทตอบฉันพลางยิ้มละมุนให้ฉัน ฉันจึงยกมือเรียกพนักงานที่ยืนรออยู่ให้เอาเมนูมาให้"คุณฮันนี่ชอบทานอะไรเหรอครับ?"คุณเชาวริทถามแววตาที่เขามองฉันเต็มไปด้วยความชื่นชม พี่รามที่ตอนแรกก้มดูเมนูอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคุณเชาวริทด้วยสายตาไม่พอใจ ฉันจึงหันไปยิ้มให้พี่รามแล้วก็หันไปตอบคุณเชาวริท"ฮันนี่ทานได้ทุกอย่า
LINE LINE(เสียงไลน์เข้า) MYBOY:พี่อยู่ฟิตเนสนะ กลับบ้านมืดนิดหนึ่งนะครับMYBOY:Send picture.Honey:ทำไมต้องปิดรูปคนข้างๆด้วยล่ะค่ะ🤨MYBOY:เดี๋ยวหนูชอบเพื่อนพี่ไง🤭Honey:หนูไม่ชอบหรอกค่ะ😒MYBOY:กินข้าวยังครับHoney:กินแล้วค่ะ หนูไปนอนดูซีรี่ย์ก่อนนะพี่รามMYBOY:ครับพี่ก็จะไปออกกำลังกายนะคืนนี้พี่ไปนอนด้วยนะไปล่ะครับบ๊าย😘Honey:นอนอย่างเดียวนะคะ🧐และพี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉันกลับมาเขาอ่านอย่างเดียว ฮ่าๆสงสัยจะไม่ได้อยากจะมานอนอย่างเดียวล่ะมั้ง วันนี้ฉันไม่ได้เข้าบริษัทพี่รามไม่ให้ไปเขาบอกว่าฉันอาจจะเพลียจากการเดินทางเลยให้ฉันพักอยู่บ้านวันหนึ่งส่วนเขาไปทำงานจ้า เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านก็เที่ยงคืน ขาไปมันก็ไม่ได้นานแต่ทำไมขากลับมันนานก็พี่รามน่ะสิขับรถกินลมชมวิวอยู่นั้นแหละแล้วฉันก็ต้องกินยาคุมฉุกเฉินอีกเม็ดหนึ่งด้วย พี่รามมาส่งฉันที่บ้านเขาบอกว่าเขาขับรถกลับไม่ไหวขอขึ้นไปนอนด้วย ฉันจึงบอกเขาไปว่าขับรถกลับไม่ไหวก็เดินไปสิค่ะ เขาเลยอุ้มฉันเข้าบ้านและขึ้นห้องนอนฉันเลย ดีน่ะที่ฉันโทรบอกแม่นมวาดให้เปิดประบ้านไว้ ให้แม่นมไม่ต้องรอ พี่รามเขาแค่มานอนกอดฉันเฉยๆไม่ได้ทำอะไรฉัน พอตอนเช้าฉันตื่นมาก็ไ
"นั่งก่อนสิครับฮันนี่"พี่น็อตเชื้อเชิญให้ฉันนั่งฉันจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆพี่น็อต"มาดูผับเหรอเรา"พี่พอร์ชเอ่ยถามฉัน แปลกจังวันนี้พวกพี่ๆเขาไม่มีสาวๆเลยทำไมกันนะ"อ๋อค่ะ มาเที่ยวด้วยอยู่บ้านเบื่อๆนะคะ"ฉันตอบพี่พอร์ชไปพลางส่งยิ้มบางๆไปให้เขา"อ๋อ คิดถึงไอ้เฮลเนอะเหงาอ่ะ"พี่น็อตพูดพลางยกมือมาแกล้งปาดนำ้ตาทำท่าทางเศร้าสร้อย"ป่านนี้มีเมียไปแล้วมั้งไม่เห็นติดต่อมาเลยสัสเฮล"พี่พอร์ชพูดขึ้นพี่รันเวย์พยักหน้าเห็นด้วย"อ่ะดื่มเปล่าเรา"พี่รันเวย์ชงเหล้าแล้วส่งมาให้ฉันฉันจึงรับมา"ขอบคุณค่ะ"ฉันขอบคุณพี่รันเวย์ไปพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ"ไอ้รามไปไหนว่ะช่วงนี้เงียบๆ"พี่พอร์ชเอ่ยถามพี่น็อตด้วยสีหน้าสงสัย"เอ่อไม่ใช่ออกจากถ้ำแล้วไปแอบมีเมียแล้วอ่ะ"พี่รันเวย์เสริม"น่าจะมีแล้วมั้งมันอ่ะ เมื่อวานซืนมันโทรมาถามกูว่าถ้าผู้หญิงโดนยาปลุกเซ็กซ์ต้องทำยังไง"พี่น็อตพูดขึ้นพลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบไปด้วย ด้วยท่าทางสบายๆแคร๊กๆๆๆ ฉันที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มถึงกับสำลักคำพูดของพี่น็อต คนที่พี่รามโทรหาคือพี่น็อตเหรอเนี่ย?"ฮันนี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ ค่อยๆดื่มสิครับอ่ะนี่"พี่น็อตพูดพลางส่งกระดาษทิชชูมาให้ฉัน ฉันรับม
"ไหนบอกพี่ว่าดูซีรี่ย์อยู่บ้านไง?”พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัวด้วยสายตาโกรธๆเขาใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้นใส่หมวกแก๊ปสีดำสะพายกระเป๋าหลังสีดำโทนดำทั้งชุดเลยนะคะเนี่ย"ก็ฮันนี่เหงาอยากออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างน่ะคะ"ฉันบอกพี่รามไปพลางจับมือเขาให้นั่งลงข้างๆฉัน แต่เขากลับนั่งแทรกกลางระหว่างฉันกับพี่น็อตแทน"อะไรของมึงเนี่ยไอ้รามทำตัวเป็นไอ้เฮลสองไปได้"พี่น็อตหันมากระแหนะกระแหนพี่ราม ส่วนพี่เตอร์ก็เดินไปนั่งข้างหน้าข้างๆพี่พอร์ช โต๊ะที่นี้เป็นครึ่งวงกลมฉันนั่งด้านในต่อมาคือพี่รามต่อพี่รามคือพี่น็อตแล้วก็เป็นทางเดิน ส่วนอีกฝั่งติดทางเดินเป็นพี่เตอร์นั่งตรงข้ามกับพี่น็อตต่อด้วยพี่พอร์ชพี่พอร์ชนั่งตรงข้ามกับพี่รามต่อด้วยพี่รันเวย์พี่รันเวย์นั่งตรงข้ามกับฉัน"เอ่อใช่ๆๆๆ"พี่พอร์ชเสริมพี่น็อต"เสือก"พี่รามบอกพี่ทั้งสองไปคำเดียวสั้นๆๆอีกครั้ง โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา"น้องสาวไอ้เฮล ทำไมกูไม่เคยเห็นว่ะ?แม่งมีน้องสาวน่ารักๆขนาดนี้เลย?"พี่เตอร์พูดถามพี่น็อตพลางหันมาส่งยิ้มให้ฉันอึกๆๆๆๆ พี่รามยกแก้วเหล้าของเขาที่พี่รันเวย์เพิ่งชงให้ดื่มทีเดีย
"กลับก่อนนะคะพี่ๆสวัสดีค่ะ"ฉันรีบยกมือสวัสดีแต่ได้แค่มือข้างเดียวอีกข้างหนึ่งถูกพี่รามจับไว้ไง พี่รามจูงมือฉันมาเรื่อยๆจนมาถึงโซนที่มีคนอยู่เยอะมากโซนนี้เป็นของสำหรับนักเต้น ผู้ชายทุกคนที่อยู่แถวนี้มองมาที่ฉัน และเรียกชื่อฉันพี่รามมองไปที่ผู้ชายพวกนั้นด้วยสายตาที่น่ากลัวมากค่ะ ผู้ชายพวกนั้นจึงเลิกมองฉัน พี่รามคว้าเอวของฉันเข้าไปกอดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ พี่รามพาฉันเดินฝ่าฝูงคนออกมายังหน้าทางเข้าผับเขาจึงเลิกกอดฉันแล้วจับมือฉันตามเดิม เขาพาฉันเดินออกมาที่โรงจอดรถของผับ"รถจอดอยู่ไหนครับหนู"พี่รามหันกลับมาถามฉัน อุ๊ยพี่รามเรียกฉันว่าหนูน่ารักอ่ะ"ล็อค10ค่ะ BMW Z4สีขาว "ฉันจึงตอบพี่รามไปพี่รามก็พยักหน้าพลางยื่นมืออีกข้างมาขอกุญแจรถจากฉัน ฉันจึงส่งกุญแจไปให้เขา"คันนี้ไอ้เฮลเพิ่งซื้อเองยังไม่เห็นมันขับเลย มันให้หนูเหรอ"พี่รามเดินไปด้วยพลางถามฉันไปด้วย"อ๋อค่ะฮันนี่แค่ขอยืม แต่พี่เฮลให้เลย^_^"ฉันตอบพี่รามไปมือของพี่รามที่จับมือฉันและพากันเดินแบบนี้มันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อก่อนตอนที่พี่รามไปรับฉันที่โรงเรียนเพื่อวิ่งกลับบ้านกับเขา แต่ฉันวิ่งไม่ไหว พี่รามเลยเปลี่ยนจากวิ่งมาเดินจับมือฉันแทนแบบ
ก๊อกๆๆๆ(เสียงเคาะประตู)"คุณฮันนี่เสร็จรึยังคะคุณรามมารอแล้วนะคะ"เสียงแม่นมวาดมาเคาะประตูห้องฉัน ตอนนี้ฉันกำลังแต่งหน้าอยู่ พี่รามเขาไม่ได้นอนกับฉันหรอกค่ะเมื่อคืนนี้หลังจากที่เขาขับรถมาส่งที่บ้านฉัน ฉันก็ไม่ได้ให้เขานอนด้วยหรอก พี่รามตื้อฉันอยู่นานมากแต่ฉันก็ไม่ใจอ่อนจนเขาต้องเดินคอตกกลับบ้านเขาไป นี่เพิ่งจะ7โมงพี่รามรีบมาทำไมกัน"ใกล้เสร็จแล้วค่ะแม่นมบอกพี่รามรอหนูแปปหนึ่งนะคะ"ฉันตะโกนบอกแม่นมไปพลางรีบจัดแจงตัวเองให้เสร็จห้องอาหารบ้านรัตนบูรภาพิทักษ์"คุณหนูมาทานข้าวก่อนคะเดี๋ยวจะเจ็บท้องนะ"แม่นมวาดจัดโต๊ะอาหารอยู่เมื่อเห็นฉันที่เดินลงมาจากบันไดบ้านที่กำลังจะเดินไปยังห้องรับแขกเพื่อไปหาพี่ราม แต่ก็หยุดด้วยเสียงแม่นมฉันจึงเดินเข้าไปก็เห็นพี่รามนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารพลางหันมายิ้มแฉ่งให้ฉัน ฉันจึงเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเขา พี่รามรีบเลื่อนเก้าอี้เพื่อให้ฉันนั่งได้อย่างสบายให้"ขอบคุณค่ะ^_^"ฉันหันไปขอบคุณพี่ราม เขาก็ยิ้มอยู่นั้นแหละ ไมืรู้จะยิ้มอะไรขนาดนั้น รู้บ้างไหมว่ายิ้มเขานะมันน่ารัก ใบหน้าหล่อๆขาวๆริมฝีปากบางสีชมพูจมูกโด่งเป็นสันไหนจะผมหน้าม้าที่ปกหน้าเขาอยู่อีก บอกได้คำเดียวว่าน่ารั
"หนูขอถามอะไรพี่รามหน่อยได้ไหมคะ"ฉันรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาพี่รามแล้วเอาแขนทั้งสองข้างขึ้นไปคล้องคอพี่รามไว้ พี่รามส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน ฉันจึงยื่นหน้าขึ้นไปใช้ริมฝีปากของตัวเองแตะริมฝีปากของพี่รามเบาๆ"ถามอะไรคะ?"พี่รามมองฉันและถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย"พี่รามชอบเลขาหน้าห้องไหมคะ"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปพลางหันหน้าพยักพเยิดหน้าไปทางประตูห้องทำงานของพี่ราม พี่รามมองหน้าฉันแล้วเขาก็ยิ้ม เขาก้มลงมาจุ๊ฟปากฉันเบาๆ งื้อๆน่ารักอีกแล้ว"ไม่ชอบครับพี่ไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนเลย^_^"พี่รามตอบฉันพลางยื่นหน้ากลับขึ้นไปพลางยิ้มละมุนกลับมาให้ฉัน แววตาคู่สวยของเขากำลังจับจ้องมาที่ฉันตลอดเวลาในแววตาของเขาสะท้อนเงาของฉันอยู่ในนั้น"แล้วพี่รามไม่ชอบฮันนี่เหรอคะ”ฉันถามพี่รามไปอย่างสงสัยก็เขาบอกว่าเขาไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนเลยหนิ พี่รามหัวเราะในลำคอเบาๆ "หึๆๆไม่บอกโปรดดูที่การกระทำนะครับหนู"พี่รามยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฉันทั้งสองข้างแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างไว ฉันยังคงตกตะลึงในคำตอบของพี่รามที่เขาไม่บอกฉันแต่ให้ดูจากการกระทำของเขาอย่างงั้นเหรอ พี่รามมองมาที่ฉันแล้วทำมือว่าให้ฉันไปทำงานได้แล้ว ฉันจึงพยักหน้า
ห้องพัก5674"ตาราม น้องเป็นยังไงบ้างลูก?"หทัยเมื่อเปิดประตูห้องพักเข้าไปก็เข้าไปก็เห็นราม นั่งกุมมือฮันนี่อยู่ แล้วก็มีเด็กผู้ชายตัวน้อยนั่งมองฮันนี่อยู่เหมือนกัน"คุณอาหทัย สวัสดีครับ"รามเมื่อได้ยินเสียงเขาก็ลุกขึ้นยืนหันไปหาหทัยและยกมือสวัสดีหทัยทันทีด้วยความตกใจ"น้องเป็นยังไงบ้างลูก?"ฤดีเดินเข้าไปหารามลูกชายคนเดียวของเธอพลางตบไหล่ของลูกชายเธออย่างให้กำลังใจ"น้องยังไม่ฟื้นเลยครับแม่ฮืฮๆๆ"รามเมื่อเห็นคนเป็นแม่ก็ร้องไห้กอดฤดี ฤดีก็กอดรามเพื่อให้กำลังใจ ลูกชายของเธอมองโทรมลงไปเยอะมาก หทัยเดินเข้าไปหาฮันนี่ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ หทัยจับมือฮันนี่ลูกสาวเธอด้วยความเป็นห่วง"ฮันนี่ขา มี๊มาหาแล้วไงคะลูก ลืมตามามองมี๊สิค่ะ"หทัยร้องเรียกฮันนี่นำ้ตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา เมื่อเห็นสภาพลูกของเธอ ตามตัวของฮันนี่มีบาดแผลแค่ถลอกเล็กน้อย ตอนนี้คงเหลือเพียงผ้าก๊อซพันรอบศรีษะของลูกสาวเธอ หทัยลูบมือไปตามตัวของฮันนี่ด้วยความเป็นห่วง"ตั้งแต่วันนั้นน้องก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยครับคุณอา"รามจูงมือฤดีมายืนข้างหทัย"เป็นเพราะผม น้องถึงโดนรถชนผมขอโทษครับ"รามยกมือไปไหว้ขอโทษหทัย หทัยรีบคว้ามือรามไว้อย่าง
รามวยุทัศ..3วันต่อมา ณ ห้องคนไข้ 5674"ทำไมพี่สาวหลับนานจังเลยล่ะครับพี่ชาย?"เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามรามที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเตียงเขากุมมือของฮันนี่ที่นอนอยู่บนเตียงไว้ตลอด เธอนอนหลับมา3วันเต็มๆแล้วโดยมีรามมาเฝ้าฮันนี่ทุกวัน และเด็กชายตัวน้อยกับแม่ของเขาก็มาเยี่ยมฮันนี่ทุกวันเช่นกัน เด็กชายตัวน้อยจะเเอบหอมแก้มฮันนี่ทุกครั้งที่เขามาที่นี้และเขาก็จะโดนรามหยิกแก้มทุกครั้งที่เด็กชายตัวน้อยแอบหอมแก้มฮันนี่"พี่สาวคนสวยไม่หิวนมเหรอ"เด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้ที่ฮันนี่นอนอยู่เด็กชายตัวน้อยยื่นหน้าไปหาฮันนี่ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา"พี่สาวเขาไม่หิวนมหรอกครับไทเกอร์ พี่เขาโตแล้วน่ะ"แม่ของเด็กชายตัวน้อยเดินเข้ามาลูบหัวลูกชายด้วยความรัก แล้วหันไปยิ้มให้กับราม รามเองก็ผละจากหน้าฮันนี่มามองหน้าและยิ้มตอบหญิงวัยกลางคนเช่นกัน"คุณรามทานอะไรบ้างรึยังคะเนี่ย"เธอหันไปถามรามด้วยความเป็นห่วง เขาเอาแต่นั่งมองฮันนี่มาตลอด3วันแล้วบางทีเขาก็เผลอหลับแล้วละเมอเรียกชื่อฮันนี่ เธอสงสารเขาเขาไม่ยอมทานอะไรมาหลายวันแล้ว "ผมไม่หิวครับ"รามตอบเธอไป เธอจึงมองไปที่รามแล้วฮันนี่ "งั้นเดี๋ยวน้ามานะคะค
เมื่อประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพร้อมหมอที่ทำการช่วยชีวิตฮันนี่ ผมกับคุณน้าผู้หญิงรีบวิ่งเข้าไปหาหมออย่างไวเพื่อจะรอฟังข่าวดีจากคุณหมอ ขอให้เป็นข่าวดีนะครับฮันนี่"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?"ผมรีบร้อนรนถามหมอไปหมอยิ้มน้อยๆให้ผมเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ที่นี้ก็คงรอแค่ให้เธอฟื้น"หมอตอบผมมา ฮันนี่หนูเก่งมาก ผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดรอนอย่างดีใจ"แต่หัวสมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักหมอคิดว่า คนไข้น่าจะมีปัญหากับความทรงจำนิดหน่อยครับ"ผมที่กอดรอนอยู่นั้นรีบหันกลับไปหาหมอทันที"คุณหมอหมายความว่าแฟนผมจะความจำเสื่อมเหรอครับ?"ผมเอ่ยถามหมอไปด้วยความตกใจอะไรกัน เธอจะจำผมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ?"ใช่ครับ ตอนนี้เราคงต้องรอดูอาการตอนคนไข้ฟื้นขึ้นมาอีกที เพื่อจะดูว่าความทรงจำของเธอหายไปแค่ไหน แต่ถ้าโชคดีอาจจะหายไปแค่บางส่วน แต่ถ้าโชคไม่ดีอาจจะหายทั้งหมดครับ"หมอตอบผมมาด้วยนำ้เสียงเห็นใจเขาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ แล้วหมอก็เดินผ่านร่างผมไป ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง ฮันนี่หนูจะจำพี่ไม่ได้เหรอคะ "นาย"รอนเดินมาพยุงร่างของผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาผมมานั่งบนเก้าอี้ยาวที่
ราม วยุทัศ....โรงพยาบาลเอกชน....."นาย มานั่งก่อนสิครับ"รอนเอ่ยเรียกผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฮันนี่อยู่ในห้องฉุกเฉินเธอเข้าไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมรอเธออยู่ตรงหน้าประตูห้องฉุกเฉินอยู่ตลอดเวลา อย่าเป็นอะไรนะคะคนเก่งของพี่ ผมพรำ่ภาวนากับพระเจ้าให้ช่วยฮันนี่ให้ปลอดภัย ถ้าเลือกได้ผมขอเจ็บแทนเธอได้ไหม ฮันนี่ยังไม่ได้สติเลย ตอนนี้เสื้อผ้าของผมก็ติดเลือดของเธออยู่ แต่ตอนนี้มันแห้งหมดแล้วครับ"นาย ทำใจดีๆไว้นะครับ คุณฮันนี่เธอเป็นคนเก่ง เธอต้องปลอดภัย นายไปนั่งก่อนนะครับ"รอนเดินมาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ ใช่ฮันนี่หนูเป็นคนเก่ง หนูต้องปลอดภัยกลับมาหาพี่อีกครั้งนะครับ"รอนฮืฮๆๆๆๆ"ผมปล่อยโฮออกมาเมื่อผมนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของเธอ รอนกอดผมเพื่อปลอบผม"ฮันนี่บอกฉันว่าเธอจะไม่ไปไหนอีกแล้วไงรอนแต่ทำไมๆๆ""ฉันผิดเองรอน ฉันดูแลเธอไม่ดีฮืฮๆๆ""คนที่จะต้องเจ็บ มันต้องเป็นฉันรอน""ฉันยอมเจ็บเพื่อฮันนี่ ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บ""สงสาร ฮันนี่เลือดออกเยอะมาก หนูคงจะเจ็บมากใช่ไหมคะฮืฮๆๆ"ผมยังคงพรำ่เพ้อเหมือนคนที่เสียสติ รอนก็เป็นผู้ฟังที่ดี"นาย ใจเย็นๆ
"พี่ตั้งใจทำไว้ให้หนู หนูอย่าถอดนะครับ พี่ก็จะไม่ถอดเหมือนกัน^_^"พี่รามบอกฉันพลางยื่นแหวนของเขามาให้ฉันดู"ทำไมเหรอคะ"ฉันงงที่พี่รามยื่นแหวนของเขามาให้ฉันไหนเขาบอกว่าเขาจะไม่ถอดมันไง"ให้หนูสวมให้พี่ไง พี่ยังสวมให้หนูเลย^_^"พี่รามพูดขึ้นพลางยื่นนิ้วนางข้างซ้ายของเขามาให้ฉันสวมแหวนให้เขา ฉันจึงสวมแหวนให้เขา เมื่อฉันสวมให้เขาเสร็จ เขาก็หอมแก้มฉันอย่างอ่อนโยน แหวนสองวงที่พี่รามใส่สร้อยห้อยคอติดตัวไว้ตลอดคือแหวนที่เขาตั้งใจให้ฉ้นอย่างนั้นเหรอ น่ารักจริงๆเลยแฟนฉัน^_^"ขอบคุณนะคะที่รักหนู"ฉันหอมแก้มพี่รามไปแล้วเอนหัวซบไหล่กว้างของพี่ราม พี่รามก็เอามือมาโอบไหล่ฉันและลูบผมฉันอย่างแผ่วเบาอบอุ่นจัง ฉันรักผู้ชายคนนี้จังเลย"พี่ก็ขอบคุณหนูนะที่รักพี่"พี่รามเอ่ยบอกฉันพลางจูบผมฉันเบาๆ"พี่รามหนูอยากกินไอติมง่ะ"ฉันผละตัวออกจากพี่ราม แล้วมองไปยังร้านไอติมร้านเดิมที่ตอนเด็กๆฉันกับพี่รามจะกินกันประจำก่อนกลับบ้าน พี่รามก็หันไปมองร้านไอติมที่อยู่อีกฝั่งของถนน"เหมือนเด็กเลยเรา เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้นะครับ รสเดิมเนอะ?"พี่รามถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าตอบเขา พี่รามจำได้ด้วย รสไอติมที่ฉันชอบคือรสมะนาวเปรี้ยวๆส่วนพี่
"อ๋อ พี่ลืมยกจากไข่เจียวมาด้วยแปปหนึ่งนะครับ"พี่รามทำท่านึกอะไรได้แล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวพร้อมกับถือจากไข่เจียวมาวางไว้ แล้วเขาก็เทนำ้ในเหยือกที่วางอยู่บนโต๊ะใส่แก้วฉันให้ฉัน พ่อบ้านพ่อเรือนจริงๆแฟนของฉัน^_^"ทานเลยค่ะ"พี่รามบอกฉัน ฉันจึงพยักหน้าแล้วลงมือชิมอาหารที่ฉันทำ พี่รามเขาก็กินเช่นกัน"อร่อยไหมคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่รามไปพลางทำหน้าลุ้นสุดขีดกับคำตอบของพี่ราม พี่รามตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่าแล้วเขาก็นั่งทำหน้าพิจารณาอยู่นานกว่าเขาจะตอบฉัน"อร่อยมากครับ เก่งที่สุดเลยแฟนพี่^_^"พี่รามพูดพลางเอามือของเขามาหยิกแก้มทั้งสองข้างของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว ฉันจึงยิ้มไปให้เขา เขาน่ารักจริงๆเลยแฟนฉันฉันโล่งอกไปทีกับคำตอบของพี่ราม"พี่ขอนอนด้วยได้ไหมคะ"พี่รามหันมาอ้อนฉันทันทีที่เราสองคนช่วยกันล้างจานเสร็จ"ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้เราจะต้องไปเดทกันนะคะ พี่รามต้องกลับไปนอนที่บ้านค่ะมันจะได้ตื่นเต้นไงคะ"ฉันบอกพี่ราม เขาเบะปากมองมาที่ฉัน น่ารักอีกแล้ว"เห้อ พี่อยากนอนกับหนูง่ะ นะๆๆๆ"พี่รามยังคงตื๊อฉันอยู่ ฉันจึงดันหลังเขาให้เดินออกมาจากห้องครัว เดินตรงไปยังประตูหน้าบ้านเขาก็ขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินออกม
"มีอะไรคะคุณฮันนี่?"แม่นมวาดและบรรดาสาวใช้ต่างพาหันมามองฉันแทนละครด้วยความสงสัย"แม่นมช่วยอะไรฮันนี่หน่อยได้ไหม นะพลีสสส"ฉันยกมือไหว้แม่นมวาดพลางทำหน้าอ้อนให้ท่าน"ช่วยอะไรคะ?"แม่นมหันมาถามฉันอย่างงุนงง"ถ้าพี่รามมา ช่วยบอกว่าฮันนี่ไม่อยู่นะคะ ฮันนี่ไปเที่ยว"ฉันบอกแม่นมวาดไปท่านมีสีหน้าคิดหนัก เพราะท่านไม่อยากจะโกหกใครน่ะสิ แล้วท่านก็มักจะสอนฉันเสมอว่าห้ามโกหกมันไม่ดี แต่ฮันนี่ขอนุญาตโกหกพี่รามนิดหนึ่งนะคะแม่นม"นะคะๆๆๆแม่นมนะๆๆๆครั้งนี้ครั้งเดียวจริงๆค่ะ"ฉันอ้อนแม่นมวาดไปให้หนักกว่าเดิม คราวนี้ท่านจึงพยักหน้าแทนคำตอบ ท่านใจอ่อนแล้ว^_^"ขอบคุณค่ะแม่นม"ฉันหอมแก้มแม่นมไปพลางเอ่ยขอบคุณท่าน"แม่นมครับอยู่ไหนครับ?"ฉันหันไปมองทางที่มาของเสียงเรียกนั้น เสียงพี่รามหนิทำไมเขามาไวจัง? เขาขับรถมาหรือเหาะมาเนี่ยเร็วมาก พี่รามเอ่ยเรียกหาแม่นมวาดอยู่ที่ห้องโถงบ้านถ้าเลี้ยวซ้ายเข้ามาจะเจอห้องนั่งเล่นที่ฉันอยู่นี้"หนูไปก่อนนะคะแม่นม บอกพี่รามว่าหนูไปเที่ยวนะคะขอบคุณค่ะ"พอฉันพูดกับแม่นมวาดเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งออกทางประตูหลังห้องนั่งเล่นวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอนของฉันแล้วปิดไฟขึ้นไปนอนบนที่นอนเอาผ้านวมคลุ
LINE LINE(เสียงแจ้งเตือนไลน์)เสียงแจ้งเตือนไลน์ของฉันดังขึ้น ฉันที่กำลังนอนดูซีรี่ย์เกาหลีอยู่ที่ห้องนอนของฉันเอง มือก็รีบควานหาโทรศัพท์อย่างไว ใครไลน์มาMYBOY:หนูคร๊าบคิดถึงพี่ไหมเมื่อฉันเจอโทรศัพท์ก็เอามาเปิดดูก็พบว่าเป็นไลน์ของมายบอยของฉันเอง หลังจากวันที่พี่รามของฉันเป็นแฟนนี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว พี่รามมานอนกับฉันทุกวัน แต่เขาไม่ทำอะไรฉันหรอกนะ เราไปทำงานพร้อมกันกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ ไม่รู้ว่าฉันหรือพี่รามใครติดใครกันแน่ แต่วันนี้ฉันไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทหยุดพี่รามมานอนที่บ้านฉันทั้งวัน แต่ตอนเย็นเพื่อนเขาโทรมาชวนไปฟิตเนส ตอนแรกพี่รามเขาจะไม่ไป แต่ฉันบอกให้เขาออกไปเจอเพื่อนๆบ้าง เขาก็เลยงอนฉันหาว่าฉันไล่เขา เขาก็เลยออกจากบ้านฉันไปฟิตเนสเลย แล้วตอนนี้ทักมาถามว่าคิดถึงไหมฮ่าๆพี่รามน่ะพี่รามMYBOY:พี่คิดถึงหนูจังเลยMYBOY:Send picture.พี่รามส่งรูปซิกซ์แพ็กแน่นๆของเขามาให้ฉันดูMYBOY:พี่เซ็กซี่ไหมครับ ใจเต้นแรงอ่ะป่าวอะไรของพี่รามเขาน่ะฮ่าๆน่ารักจริงๆแฟนใครเนี่ย ฉันอ่านไลน์พี่รามแต่ฉันไม่ตอบเขาดูดิเขาจะทำยังไงMYBOY:พี่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จกำลังจะไปอาบนำ้นะครับMYBOY:ทำไมหนูฮันไ
"ฮันนี่ ไม่จำเป็นที่จะต้องโกหกพี่รามหนิคะ"ฉันตอบพี่รามไปพลางยิ้มมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง พี่รามมองหน้าฉันแล้วเขาก็ค่อยๆถอยหลังไป ชนเข้ากับเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงนั้น"พี่รามมีอะไรจะบอกฮันนี่อีกไหมคะ เสียเวลาฮันนี่มามากแล้ว"ฉันยังคงทำหน้านิ่งๆและนำ้เสียงเบื่อๆส่งไปให้เขาอยู่ พี่รามก็มองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด "พี่แค่อยากจะบอกว่า พี่รักฮันนี่นะครับ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่ฮันนี่ลืมตามาดูโลกนี้ วันที่อาหทัยคลอดหนูพี่ก็ไปเฝ้าหน้าห้องคลอดกับอาเฮสตลอด จนถึงตอนที่พี่ได้ยินเสียงหนูร้องออกมาจากห้องคลอดพี่กระโดนกอดอาเฮสอย่างดีใจ แล้วพอหนูโตมาพี่ก็ไปเล่นกับหนูทุกวัน จนกระทั้งหนูเข้าโรงเรียนพี่ก็ไปรอรับหนูเพื่อจะได้เดินกลับบ้านกับหนูทุกๆวัน และพอหนูโตเป็นสาวหนูก็มาสารภาพรักกับพี่ ตอนนั้นพี่มันขี้ขลาดเกินไปที่จะคบกับหนู ทำให้หนูหนีพี่ไป ตั้งแต่หนูไปไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงหนูเลย จนกระทั้งพี่ตัดสินใจสืบเรื่องที่อยู่ของหนู แล้วพี่ก็ตามไปแอบดูหนูทุกๆๆเดือน เดือนละหลายๆวัน พี่เห็นว่าหนูมีความสุขดีในที่ที่ไม่มีพี่ พี่ก็คิดว่าหนูคงจะไม่ชอบพี่อีกแล้ว จนหนูกลับมาที่เมืองไทย พี่ดีใจมากวันที่หนูมาขอนอนกับพี่