เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 75
บทที่เกี่ยวข้อง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 76
ภายใต้แสงจันทร์ ผิวน้ำระยิบระยับ สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ราวกับทางช้างเผือกสุกสกาว โคมไฟดอกไม้เล็กๆ เหมือนดวงดาวที่ลอยเคว้งคว้างในทางช้างเผือก กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวนอย่างประหลาดใจ หันไปมองโคมไฟในแม่น้ำ พูดเรียบๆ "ข้าไม่มีความปรารถนา" เจียงซุ่ยฮวนไม่เชื่อ "คนเราอยู่ในโลก จะไม่มีความปรารถนาได้อย่างไร บัณฑิตหวังสอบได้ตำแหน่ง คนจนขอให้ร่ำรวย ขอทานข้างถนนปรารถนาได้กินอิ่มสักมื้อ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความปรารถนา" "องค์ชายไม่มีความปรารถนาแม้แต่อย่างเดียว หรือว่าหลุดพ้นจากโลกียะแล้ว" ดวงตากู้จิ่นลึกล้ำดั่งบ่อน้ำเก่าที่ไร้คลื่น "ผู้คนอธิษฐาน เพราะด้วยเหตุผลต่างๆ ทำให้ไม่อาจควบคุมชีวิตตนเอง จึงได้แต่ขอพรจากสวรรค์" น้ำเสียงเขาหนักแน่นและมั่นใจ "สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าจะหามันด้วยตัวเอง แม้เบื้องหน้าจะเป็นภูเขาดาบทะเลเพลิง ข้าก็จะไม่ยอมแพ้" เจียงซุ่ยฮวนพูดไม่ออกเป็นเวลานาน ในคำพูดของกู้จิ่นดูเหมือนจะแฝงความลับบางอย่าง เจียงซุ่ยฮวนเป็นคนรู้จักขอบเขต รู้ว่าอะไรควรถาม อะไรไม่ควรถาม นางมีลางสังหรณ์ว่าความลับของกู้จิ่นอันตรายยิ่ง เป็นเรื่องที่นางไม่ควรเข้าไปพัวพันเด็ดขาด นางถือโคมไฟสองดวงในมือ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 77
"เจ้าเปิดโรงหมอที่ไหน?" "ในจวนที่ข้าซื้อ ข้าจัดห้องหนึ่งเป็นโรงหมอ" กู้จิ่นขมวดคิ้ว "เจ้าเปิดโรงหมอในบ้านตัวเอง จะมีคนไปรักษาได้อย่างไร?" "หนึ่งเหวินก็ทำให้วีรบุรุษลำบากได้ ข้าก็อยากเช่าร้านสักแห่ง แต่เงินในมือไม่พอน่ะ" พูดจบ เจียงซุ่ยฮวนก็ยืดอกอย่างมั่นใจ "แต่ไม่เป็นไร รอวิชาแพทย์อันยอดเยี่ยมของข้าเป็นที่รู้จัก จะมีคนมารักษามากขึ้นเรื่อยๆ" ระหว่างคุย ทั้งสองมาถึงหน้าบ้านเจียงซุ่ยฮวน กู้จิ่นหยุดเดิน องครักษ์ลับคนหนึ่งปรากฏตัว กระซิบข้างหูกู้จิ่นสองสามประโยค แล้วหายไป กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวนพูด "สาวใช้สองคนของเจ้าถูกส่งกลับมาแล้ว เจ้าก็เข้าบ้านเถิด" "แล้วคุณชายหลี่เสวียหมิงล่ะ?" เจียงซุ่ยฮวนถาม เพราะหลี่เสวียหมิงออกมากับนาง หากหายไปนางก็มีส่วนรับผิดชอบ "คนของข้าหลงทาง พลาดส่งเขาไปเมืองเหนือเสียแล้ว" กู้จิ่นพูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้า เจียงซุ่ยฮวนชะงัก "ที่นี่คือเมืองใต้นะ ไปเมืองเหนือต้องเดินหลายเค่อ" กู้จิ่นพูด "ไม่ต้องกังวล ก่อนฟ้าสางพรุ่งนี้จะส่งเขากลับบ้านอย่างปลอดภัย" แม้จะพูดเช่นนั้น แต่เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง กู้จิ่นเก็บตุ๊กตาน้ำตาลในมือ "ขอบ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 78
เจียงซุ่ยฮวนคิดว่ามีคนมาหาเรื่องอีก จึงพับแขนเสื้อเดินไปที่ประตูอย่างฮึดฮัด ด่า "ใครอีกล่ะ! แต่เช้าก็มาก่อเรื่อง! ข้าจะ..." คำพูดของนางหยุดชะงักเมื่อเห็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตู คนเหล่านี้แต่งตัวธรรมดา ดูเหมือนชาวบ้านทั่วไป ไม่มีใครที่นางคุ้นหน้า "พวกท่านมาทำอะไร" เจียงซุ่ยฮวนถามอย่างสงสัย คุณลุงที่ยืนอยู่หน้าสุดพูด "ได้ยินว่าที่นี่เปิดสถานพยาบาลใหม่ พวกเรามารักษาโรค" "ใช่แล้ว!" คนรอบๆ พูด "สถานพยาบาลในเมืองหลวงรักษาแพงเหลือเกิน ได้ยินว่าที่นี่เปิดเหยินซ่านถังใหม่ พวกเราก็เลยมาลองดู" "คุณหนู ที่นี่คือเหยินซ่านถังใช่หรือไม่" เจียงซุ่ยฮวนยิ้มตาหยี โบกมือ "ใช่แล้ว เชิญเข้ามาเถอะ" นางให้คนไข้เข้าแถวรอที่หน้าห้องยา ส่วนตัวนางเข้าไปสวมเสื้อกาวน์ขาว นั่งหลังโต๊ะตรวจ ให้หยิ่งเถาพาคุณลุงที่ยืนหัวแถวเข้ามา คุณลุงเข้ามามองรอบๆ ถามเจียงซุ่ยฮวน "คุณหนู หมออยู่ที่ไหนหรือ" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม "คุณลุง ข้าคือหมอ ท่านนั่งก่อน ข้าจะจับชีพจรให้" "ไม่เคยเห็นหญิงสาวอายุน้อยเป็นหมอมาก่อน" คุณลุงนั่งลงยื่นมือให้อย่างครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย "ข้าเป็นโรคเรื้อรังมาหลายปี ปวดเอว พอฝนตกก็ยืดตัวไม่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 79
เจียงซุ่ยฮวนหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาดู บนนั้นเขียนว่า: ใจเมตตากรุณา คือศาลาแห่งคนดี หัวหมอเทียบเท่าหัวหมอฮัวโต๋ ช่วยเหลือและเยียวยาผู้บาดเจ็บ เหรินซ่านถัง ดูแลสุขภาพของท่านด้วยความใส่ใจ! ที่อยู่: ห่างจากสำนักฝูชิงไปทางทิศตะวันออก 700 จั้ง ห่างจากคูเมืองไปทางทิศใต้ 200 จั้ง สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ร้านยา" หลังจากอ่านจบ ปฏิกิริยาแรกของเจียงซุ่ยฮวนคือสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ นี่มันกระดาษเซวียนอย่างดีนะ นางจะใช้กระดาษดีเช่นนี้มาทำโฆษณาได้อย่างไร? ใครกันนะที่ช่วยนางเขียนสิ่งนี้? หลังจากคนไข้กลับไปหมดแล้ว เจียงซุ่ยฮวนส่งยวี่จี๋ออกไปเดินสำรวจรอบเมืองหลวง ดูว่ามีที่อื่นติดประกาศนี้อีกหรือไม่ เมื่อกลับมา ยวี่จี๋พูดอย่างตื่นเต้นว่า "คุณหนู ในเมืองหลวงมีหลายที่ที่ติดกระดาษแผ่นนี้เลยขอรับ คงเป็นผู้มีน้ำใจคนใดคนหนึ่งช่วยท่านแน่ๆ" เจียงซุ่ยฮวนคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ใครกันที่ใจป้ำถึงขนาดใช้กระดาษเซวียนอย่างดีมาช่วยนางทำโฆษณา? แถมยังติดเสียมากมายเช่นนี้! คนแรกที่นางนึกถึงคือหลี่เสวียหมิง เพราะเขาเป็นอาจารย์ที่สำนักฝูชิง และที่สำนักฝูชิงมีกระดาษเซวียนมากมายที่สุด นางมุ่งหน้าไปที่ส
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 80
หลี่เสวียหมิงเขียนที่อยู่ลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง ก่อนจะส่งให้เจียงซุ่ยฮวน "ข้าได้ยินจากศิษย์ว่า บ้านของพ่อม่ายผู้นั้นอยู่ที่นี่" เจียงซุ่ยฮวนชำเลืองดูที่อยู่ เห็นว่าเป็นตำบลหนึ่งใกล้เมืองหลวง หากเดินทางด้วยรถม้าก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วยาม แม้ว่าบัดนี้จะเป็นยามบ่ายแล้ว แต่เจียงซุ่ยฮวนเกรงว่าหากรอช้าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน จึงตัดสินใจออกเดินทางทันที นางไม่มีเวลามาสนใจเรื่องใบปลิวอีกแล้ว จึงถือที่อยู่นั้นเตรียมจะจากไป หลี่เสวียหมิงเรียกนางไว้ กล่าวว่า "ศิษย์บอกว่าพ่อม่ายผู้นั้นดื่มสุราเป็นนิจ อีกทั้งมีนิสัยดุร้าย เจ้าไปคนเดียวอาจเป็นอันตราย ให้ข้าไปเป็นเพื่อนดีหรือไม่" นางครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะปฏิเสธ เพราะหลี่เสวียหมิงไม่มีวิทยายุทธ์ ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ แค่พ่อม่ายคนเดียวเท่านั้น นางรับมือได้ เมื่อกลับถึงเรือน เจียงซุ่ยฮวนสั่งให้อวี่จี๋เตรียมม้า สั่งความจางยุนให้เฝ้าเรือน ส่วนนางพาหยิ่งเถาและหงหลัวขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปยังบ้านของพ่อม่าย แม้ว่าม้าเจ้าเสี่ยวจะวิ่งเร็วปานใด แต่เมื่อถึงตำบลนั้น ฟ้าก็มืดเสียแล้ว พระจันทร์เสี้ยวสีขาวลอยเด่นอยู่บนนภา สายลมเย็นพัดโชย เจียงซุ่ยฮวนดีใ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 81
เขาจ้องมองเจียงซุ่ยฮวนอย่างละเอียด แล้วร้องอย่างตกใจ "เจ้าคงไม่ใช่ทารกหญิงคนนั้นกระมัง?" มุมปากเจียงซุ่ยฮวนยกขึ้นเล็กน้อย "หากข้าบอกว่าใช่เล่า?" พ่อหม้ายเซถอยหลังโซเซ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น สองมือโบกไปมาในอากาศอย่างสับสน "อย่ามาหาข้า! ข้ารู้ผิดแล้ว ไม่ใช่ข้าทำ ไม่เกี่ยวกับข้า!" คำพูดของเขาไม่สอดคล้องกัน ครู่หนึ่งบอกว่าตนผิด อีกครู่กลับบอกว่าไม่เกี่ยวกับตน แปลกประหลาดยิ่งนัก เจียงซุ่ยฮวนย่อตัวลง ปักมีดสั้นลงบนพื้นข้างเท้าพ่อหม้าย พูดอย่างไร้อารมณ์ "ข้าต้องการรู้เพียงสองเรื่อง หากเจ้าตอบได้ถูกต้อง ข้าจะปล่อยเจ้าไปและไม่แจ้งทางการ" "เรื่องแรก ทารกหญิงผู้นั้นเป็นเด็กที่เจ้าเก็บมาจริงหรือไม่? เรื่องที่สอง เจ้าขายทารกให้ผู้ใด?" ราตรีมืดดำราวหมึก เสียงใสเย็นชาของเจียงซุ่ยฮวนแหลมคมดั่งใบมีดที่แทงทะลุความมืด ตรงเข้าสู่หูของพ่อหม้าย เขาพูดเสียงสั่น "บอกไม่ได้ หากข้าพูดออกไป ข้าก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้ พวกเขาจะฆ่าข้าเพื่อปิดปาก!" คำพูดนี้ราวกับปลายด้ายที่โผล่ออกมาจากเส้นด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง เจียงซุ่ยฮวนคว้าปลายด้ายนั้นไว้ ซักถามต่อ "ใครจะฆ่าเจ้า?" พ่อหม้ายกุมศีรษะ สีหน้าทุกข์ทรมาน "ผ่า
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 82
พ่อม่ายส่ายหน้า "ข้าก็ไม่รู้ว่าคนลึกลับผู้นั้นเป็นใคร สิบเจ็ดปีก่อนข้าเคยเป็นคนเลี้ยงม้าอยู่ที่จวนท่านอ๋อง แต่ถูกไล่ออกเพราะดื่มสุรา อาจเป็นเพราะข้าคุ้นเคยกับจวนท่านอ๋อง คนลึกลับผู้นั้นจึงมาหาข้ากระมัง" "ส่วนแม่นมที่จวนท่านอ๋องผู้นั้น จำได้ว่านางชื่อจางชุ่ยฮวา ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่ที่จวนหรือไม่" จางชุ่ยฮวา? ในความทรงจำของเจียงซุ่ยฮวนไม่มีผู้ใดชื่อนี้ บางทีนางอาจจากไปก่อนที่ร่างเดิมจะกลับจวน เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่น้ำเสียงของพ่อม่ายฟังดูจริงใจ ไม่เหมือนกำลังโกหก เห็นว่าคงไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากปากพ่อม่ายแล้ว เจียงซุ่ยฮวนลุกขึ้นจะไป เมื่อเห็นประตูที่พังอยู่ที่ทางเข้า นางจึงโยนเงินก้อนเล็กให้พ่อม่าย "เอาไปซ่อมประตู อย่าออกไปไหน ข้าจะกลับมาหาท่านอีก" "ได้เจ้าค่ะ" พ่อม่ายก้าวไปข้างหน้าสองก้าวรับเงินไว้ "คุณหนูต้องจำไว้ อย่าเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใดฟัง" เจียงซุ่ยฮวนมองที่ขาของเขา แววตาเยือกเย็นวาบผ่าน นางพุ่งเข้าไปจิ้มจุดของพ่อม่ายอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาขยับไม่ได้ พ่อม่ายขยับตัวไม่ได้เลย เหลือเพียงลูกตาที่กลอกไปมา ปากเผยอถามว่า "คุณหนู ท่านจิ้มจุดข้าทำไม"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 83
จากบทเรียนในอดีต เจียงซุ่ยฮวนจึงไม่คิดจะเชื่อเขาง่ายๆ "เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่าสิ่งที่เจ้าพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง?" แววตาพ่อหม้ายกลอกไปมา จู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ตาเบิกกว้าง "ในผ้าอ้อมที่ห่อทารกหญิงตอนนั้นมีผ้าเช็ดหน้าไหมแท้ผืนหนึ่ง ข้าเห็นว่าผ้าดีจึงแอบเก็บไว้ อยู่ในตู้ในห้องข้า" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าห้องพ่อหม้ายด้วยความครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย และพบผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนหนึ่งในตู้จริงๆ บนนั้นมีตัวอักษรเขียนไว้ แต่เวลาผ่านมานานเกินกว่าจะอ่านออกชัดเจน นางพลิกผ้าเช็ดหน้าในมือดูซ้ำไปซ้ำมา จมอยู่ในความเงียบ คืนนี้ได้ข้อมูลมากเกินไป นางต้องการเวลาย่อย ผ่านไปครู่หนึ่ง นางเก็บผ้าเช็ดหน้าในมือ แล้วถามอีก "พระสนมองค์ใดในวังเป็นคนทิ้งทารก?" พ่อหม้ายตอบ "ไม่รู้ ข้ากับแม่นมผู้นั้นแอบนัดพบกัน นางไม่กล้าบอกข้าเรื่องเหล่านี้" เจียงซุ่ยฮวนเข้าใจได้ แม่นมที่รับใช้ในวังออกมาแอบนัดพบผู้ใด ย่อมไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนมากนัก "เจ้ายังติดต่อกับแม่นมผู้นั้นอยู่หรือไม่?" สีหน้าพ่อหม้ายเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก ยิ้มคล้ายจะร้องไห้ "ตั้งแต่สิบเจ็ดปีก่อน
บทล่าสุด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 262
เจียงซุ่ยฮวนหันกลับไป เบื้องหน้าคือใบหน้างดงามของจางรั่วรั่ว นางดูเหมือนอยากจะยิ้ม แต่กลัวคนอื่นจะเห็น จึงยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อบังหน้า พูดเสียงเบา "ข้าหาเจ้าตั้งนาน นึกว่าเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว" "เจ้าหาข้าทำไม?" เจียงซุ่ยฮวนถาม จางรั่วรั่วตอบอย่างหน้าตาเฉย "ก็เพื่อหาเพื่อนคุยน่ะสิ" พูดจบ นางก็ผายปากไปทางฝูงชน "ดูพวกเขาสิ แต่ละคนช่างเล่นละครเก่งจริง บิดามารดาข้าอ้างว่าป่วยไม่มา ข้าก็ไม่อยากอยู่กับพวกเขา น่าเบื่อเหลือเกิน" "หืม?" เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ ไม่เข้าใจความหมาย นางแค่นเสียงพูด "พวกนี้ปกติลับหลังด่าองค์รัชทายาทไม่รู้ว่าด่าหยาบคายแค่ไหน หลายคนถึงกับสาปแช่งพระองค์ แต่พอองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ พวกเขากลับทำหน้าเศร้าโศกเสียใจ น่าขยะแขยงจริง" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกประหลาดใจ รู้อยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทไม่เป็นที่นิยม แต่ไม่คิดว่าทุกคนจะเกลียดชังพระองค์ จางรั่วรั่วส่ายหน้าพลางพูด "ไม่เหมือนข้า แม้แต่จะแกล้งทำก็ยังทำไม่ได้ หลายครั้งเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา" เจียงซุ่ยฮวนหันมองคนรอบข้าง กระซิบถาม "ในหมู่คนมากมายเช่นนี้ ไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทจริงๆ เลยหรือ?"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 261
แต่ว่าฝูหลิงดูเหมือนจะสนใจชุนเถา หากชุนเถาก็มีใจให้เขาเช่นกัน ทั้งสองก็คงจะได้พบกันบ่อยๆ ชุนเถาพยักหน้าแรงๆ "เข้าใจแล้ว ข้าเต็มใจเป็นศิษย์ของท่าน!" พูดจบ ชุนเถาก็ลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงข้างเท้าเจียงซุ่ยฮวน "หมอหลวงเจียง นับจากนี้ท่านก็คืออาจารย์ของข้า" นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซุ่ยฮวนรับศิษย์ นางรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย ลูบจมูกพลางกล่าว "พอเถอะ ลุกขึ้นเถิด" ชุนเถาลุกขึ้นมาอย่างดีใจ ชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะถาม "ขอบคุณท่านอาจารย์ ข้าทานอาหารได้แล้วหรือ?" "..." คนผู้นี้คิดแต่เรื่องกินจริงๆ นางพยักหน้า "ทานเถิด" คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดเพิ่ม "เจ้าชอบกินก็ได้ แต่จำไว้ว่า ต่อไปอย่าให้การกินมาทำให้งานเสียล่ะ" "อื้มๆ!" ชุนเถาพยักหน้าพลางทาน "ท่านวางใจได้ ข้าเข้าใจแล้ว" อากาศบนเขายิ่งเย็นลงทุกที เมื่อเจียงซุ่ยฮวนตื่นนอนตอนเช้า พบว่าโอ่งน้ำสองใบในลานเรือนมีน้ำแข็งเกาะ ผิวน้ำกลายเป็นน้ำแข็งหนาทึบ น้ำในโอ่งนี้เป็นน้ำพุจากภูเขาที่กู้จิ่นสั่งให้คนไปตัก ว่ากันว่าน้ำพุนี้ช่วยบำรุงผิวพรรณให้งดงาม นางจึงใช้น้ำพุนี้ล้างหน้าแปรงฟันทุกวัน เจียงซุ่ยฮวนเคาะน้ำแข็งในโอ่ง ดูท่าวันนี้คงใช้ไม่ได้แล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 260
"หืม?" ชุนเถากำลังแทะน่องไก่อยู่ เมื่อได้ยินเสียงของเจียงซุ่ยฮวน รีบวางน่องไก่ในมือลงทันที ลุกขึ้นยืนถาม "ท่านหมอเจียง มีอะไรจะสั่งบ่าวหรือเจ้าคะ?" ชุนเถามีใบหน้าเด็กๆ ดูไร้เดียงสา ดูเหมือนจะอวบขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ๆ มุมปากยังมีน้ำมันเงาวับ เจียงซุ่ยฮวนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ "เจ้าเช็ดปากก่อน ข้ามีเรื่องจะบอก" ชุนเถารับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก กำผ้าไว้ในมือด้วยความประหม่า "ท่านจะบอกอะไรหรือเจ้าคะ?" "จะส่งบ่าวกลับไปหรือเจ้าคะ?" ชุนเถาส่ายหน้าอย่างต่อต้าน "หากบ่าวทำอะไรไม่ดี ท่านบอกบ่าวได้ บ่าวจะแก้ไขเอง ได้โปรดให้บ่าวอยู่ที่นี่ต่อเถิดเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้ว "เจ้าไม่อยากกลับหรือ?" "ไม่อยากเจ้าค่ะ" ชุนเถาส่ายหน้าแรงๆ "นางกำนัลคนอื่นๆ ของฮองเฮารังเกียจที่บ่าวกินมาก พวกนางกีดกันบ่าว แต่ท่านไม่เคยรังเกียจบ่าว ยังให้บ่าวกินข้าวด้วยกัน บ่าวอยากติดตามรับใช้ท่านเจ้าค่ะ" "เจ้าช่างซื่อสัตย์" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม กล่าวว่า "ข้าพอจะพาเจ้าไปด้วยได้ แต่ข้ามีสาวใช้สองคนแล้ว ไม่ต้องการเพิ่มอีก" ชุนเถาเกาศีรษะ "บ่าวทำอย่างอื่นได้เจ้าค่ะ บ่าวทำอาหารอร่อย เป็นแม่ครัวให้ท่านได้" "ข้าไม่ต้อ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 259
เมื่อได้ฟังคำพูดของกู้จิ่น ในสมองของเจียงซุ่ยฮวนราวกับมีบางอย่างสว่างวาบขึ้น นางลองเอ่ยปากถาม "ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่า ฝ่าบาทจริงๆ แล้ว..." นางพูดได้เพียงครึ่งประโยคก็หยุดลง กู้จิ่นชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เขาเกือบจะโต้แย้งแต่กลับหุบปากแน่น จมอยู่ในภวังค์ความคิด ทั้งสองเดินกลับเรือนอย่างเงียบงัน เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจจะกลับห้อง ปล่อยให้กู้จิ่นได้ครุ่นคิดตามลำพัง นางเพิ่งจะก้าวเท้าไปทางห้อง ก็ถูกกู้จิ่นเรียกไว้ "เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงไว้ใจพี่ใหญ่เช่นนี้?" "ไม่ทราบเจ้าค่ะ" กู้จิ่นกล่าว "ตอนข้ายังเล็ก ข้าชอบเล่นลูกหนังมาก วันหนึ่งตอนเช้าข้าตื่นมาเห็นลูกหนังลอยอยู่ในทะเลสาบ จึงก้มตัวลงไปที่ริมทะเลสาบเพื่อหยิบ ใครจะรู้ว่าพลาดพลั้งตกลงไป" "พี่ใหญ่เป็นผู้ช่วยข้าขึ้นมา แต่ตัวท่านเองกลับเกือบจมน้ำตาย" เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตา กล่าวว่า "ไม่แปลกที่ท่านกับฝ่าบาทจึงสนิทกันเช่นนี้" "อืม พี่ใหญ่มีบุญคุณช่วยชีวิตข้า ข้าจึงไว้ใจท่านเช่นนี้" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "ข้าได้คิดถึงคำพูดของเจ้า มันก็มีเหตุผล แต่ในฐานะของข้า ข้าไม่อยากเชื่อว่าพี่ใหญ่เป็นฆาตกร" "บางทีข้าอาจคิดมากไป หากองค์รัชท
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 258
กู้จิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ทูลถาม "เสด็จพี่ การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทช่างน่าสงสัยยิ่งนัก พระองค์จะไม่ทรงสืบสวนต่อหรือ? จะทรงตัดสินโดยเชื่อเพียงคำกล่าวด้านเดียวของโหรหลวงได้อย่างไร?" สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูอ่อนล้า "เจ้าจิ่น มิใช่ว่าข้าไม่อยากสืบ แต่ความจริงของเรื่องนี้ก็เป็นเช่นนี้แหละ" "รัชทายาทเป็นโอรสของข้า ข้าเจ็บปวดยิ่งกว่าพวกเจ้าทั้งหมด แต่เขาตายไปแล้ว ต่อให้สืบสวนอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้เขาฟื้นคืนชีพได้" ฮ่องเต้ตรัสจบ ทรงยกพระหัตถ์กุมพระนลาฏ ทรงเอนพระวรกายลงช้าๆ "ให้นำร่างรัชทายาทกลับวัง ประกาศว่าเขาล้มป่วยกะทันหัน" "ข้าปวดพระเศียร พวกเจ้าออกไปก่อน เหลือไว้แต่โหรหลวง ข้ายังมีเรื่องจะถามเขา" กู้จิ่นเชื่อฟังฮ่องเต้เสมอ แม้ในใจจะยังสงสัย แต่ก็นำเจียงซุ่ยฮวนและหมอหลวงเมิ่งออกไป หน้าพระแท่นบรรทมเหลือเพียงโหรหลวงและหลิวกงกง ฮ่องเต้ตรัสกับหลิวกงกงด้วยความพอพระทัย "การแสดงของเจ้าเมื่อครู่ข้าพอใจมาก พระราชทานรางวัล" "ขอบพระทัยในพระมหากรุณาพ่ะย่ะค่ะ" หลิวกงกงค้อมกายถอยไปด้านข้าง ที่เขาอยู่รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้มาได้หลายปี ก็เพราะความว่องไวปราดเปรียวของเขา การรับใช้ฮ่องเต้เปรียบ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 257
โหรหลวงดูเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของเจียงซุ่ยฮวน จึงหันมามองทางนางแวบหนึ่ง เจียงซุ่ยฮวนมองเข้าไปในดวงตาของเขา จู่ๆ ก็รู้สึกสะท้านเยือก สีหน้าของเขาคล้ายยิ้มแต่ก็ไม่เชิง หางตาเฉียงขึ้น ม่านตาเป็นสีเขียวจางๆ ดูคล้ายดวงตางู เพียงแค่ถูกเขามองเช่นนั้น เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกราวกับมีงูเลื้อยผ่านผิวหนัง ทั้งลื่นทั้งเหนียว แผ่ความเย็นยะเยือกจนถึงกระดูก โหรหลวงละสายตาไป คำนับฝ่าบาทและกู้จิ่น "ถวายบังคมฝ่าบาทและองค์ชายเป่ยโม่" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงบอกว่าไม่ต้องตามหา?" "เพราะหญ้าสีดำที่วางยาองค์รัชทายาทนั้น แต่เดิมเป็นของกระหม่อม" โหรหลวงกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่คำพูดของเขาเหมือนก้อนหินใหญ่ตกลงในผืนน้ำเรียบ สาดกระเซ็นเป็นละอองใหญ่ ในบรรดาผู้ที่ตกตะลึง เจียงซุ่ยฮวนกับหมอหลวงเมิ่งมีปฏิกิริยารุนแรงที่สุด ทั้งสองอ้าปากค้าง เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจ โหรหลวงผู้นี้มาสารภาพผิดหรือ? ฝ่าบาทก็ทรงตกพระทัย ตรัสถาม "โหรหลวง จงอธิบายให้ชัดเจน! เจ้าเป็นผู้สังหารองค์รัชทายาทหรือ?" "ทูลฝ่าบาท มิใช่กระหม่อมที่สังหารองค์รัชทายาท ตามที่กระหม่อมเห็น องค์รัชทายาททรงปลิดพระชนม์เอง" เมื่อโหรห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 256
เมื่อทอดพระเนตรเห็นกระบอกฉีดยาในมือของเจียงซุ่ยฮวน พระเนตรของฮ่องเต้วาบขึ้นด้วยความเย็นชาเพียงชั่วแวบ นางเจียงซุ่ยฮวนผู้นี้ช่างมีความคิดละเอียดรอบคอบยิ่งนัก นางมิใช่เพียงมีวิทยายุทธ์เป็นเลิศ แต่ยังเฉลียวฉลาด ดูท่าจะประมาทไม่ได้ ฮ่องเต้มิได้แสดงความไม่พอพระทัยออกมา ตรัสเสียงนุ่ม "หมอหลวงเจียง เจ้ามีน้ำใจ แต่ต้องรอสักครู่" พระองค์ทอดพระเนตรมองผู้คนที่อยู่หน้าพระแท่นบรรทม แล้วตรัส "ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปก่อน" องครักษ์เสื้อแพร นางกำนัล และขันทีต่างพากันออกไป ชุนเถายืนงุนงงมองเจียงซุ่ยฮวน จนได้รับสัญญาณจากดวงตาของนางจึงวางใจออกไป จีกุ้ยเฟยกุมพระหัตถ์ฮ่องเต้ ทูลถามเสียงแผ่ว "ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องออกไปด้วยหรือเพคะ?" ฮ่องเต้ทรงโบกพระหัตถ์ "เจ้าออกไปก่อน ปิดข่าวนี้ อย่าให้คนในวังนำไปเล่าลือ" ด้วยองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ด้วยพิษ หากข่าวรั่วไหลออกไป ย่อมมีผู้สงสัยราชวงศ์ต้าเหยียนอย่างแน่นอน "เพคะ หม่อมฉันจะปิดข่าวนี้ให้มิดชิด" จีกุ้ยเฟยย่อกายคำนับ เดินออกจากตำหนัก ขณะเดินผ่านเจียงซุ่ยฮวน จีกุ้ยเฟยทอดสายตามองนางอย่างครุ่นคิด นางกล้าสบตากลับ เห็นจีกุ้ยเฟยยิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มที่แฝ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บาที่ 255
ตำหนักมังกรนอนที่เงียบสงบกลายเป็นเสียงร่ำไห้ระงม ฝ่าบาททรงโบกพระหัตถ์ให้ลากตัวคนทั้งสามออกไป หมอหลวงเมิ่งและชุนเถาได้ฟังแล้วต่างตกตะลึง พวกเขาคิดว่าชายารัชทายาทเป็นผู้เชิญเจียงซุ่ยฮวนมา ที่แท้นี่เป็นแผนขององค์รัชทายาทเอง หมอหลวงเมิ่งและชุนเถาเพิ่งตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น หมอหลวงเมิ่งกราบทูล "ฝ่าบาท กระหม่อมขอรับรอง แน่นอนว่านางกำนัลผู้นั้นมาแจ้งว่าชายารัชทายาทประชวรจริง" ชุนเถารีบเสริม "บ่าวก็ขอรับรองเพคะ ตอนนั้นหมอหลวงเจียงไม่อยู่ นางกำนัลผู้นั้นมาหาบ่าว บ่าวเป็นผู้แจ้งต่อหมอหลวงเจียงเอง" ฝ่าบาททรงหันไปมองนางกำนัลที่คุกเข่าอยู่บนพื้น "เช่นนั้นเจ้าก็คือนางกำนัลที่ทำลายหน้าต่างหนีไปใช่หรือไม่?" นางกำนัลนั้นตัวสั่นไม่หยุด "ฝ่าบาท บ่าวไม่รู้อะไรเลยเพคะ บ่าวเพียงทำตามรับสั่งขององค์รัชทายาทนำหมอหลวงเจียงเข้ามา หมอหลวงเจียงบอกว่าสีพระพักตร์องค์รัชทายาทไม่ดี แล้วองค์รัชทายาทก็...ก็ทรงล้มลงกะทันหัน" "บ่าวตกใจเกินไป ด้วยความร้อนรนจึงทำลายหน้าต่างหนีไป ขอพระองค์ทรงอภัยด้วยเพคะ!" ฝ่าบาททรงสดับแล้ว ทรงพินิจเจียงซุ่ยฮวนอย่างครุ่นคิด "คำให้การของคนเหล่านี้ตรงกับที่เจ้าเล่า ดูเหมือนเจ้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 254
เจียงซุ่ยฮวนถูกดึงให้ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน รีบดึงชายกระโปรงลงทันที เกรงว่าผู้อื่นจะเห็นแผ่นประคบที่เข่าของนาง นางกระซิบถามเบาๆ "เหตุใดท่านจึงรู้เรื่องเร็วเช่นนี้?" "เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ในคฤหาสน์มีองครักษ์ลับของข้าอยู่ทั่ว" กู้จิ่นยืนอยู่ข้างนาง จ้องมองฮ่องเต้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย "..." เจียงซุ่ยฮวนได้เห็นองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ต่อหน้าต่อตา ด้วยความตื่นตระหนกและประหม่า ทำให้นางลืมเรื่ององครักษ์ลับไปสิ้นเมื่อได้ยินเสียงของกู้จิ่น ฮ่องเต้ทรงผลักพระหัตถ์ของจีกุ้ยเฟยออก "เจ้าจิ่น เจ้ามาแล้วหรือ" "อืม" กู้จิ่นทอดสายตามองร่างขององค์รัชทายาทที่บรรทมอยู่บนพื้น แล้วทูลว่า "เสด็จพี่ การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทไม่เกี่ยวข้องกับหมอหลวงเจียง กระหม่อมขอเป็นพยานให้นางเอง" แววตาของจีกุ้ยเฟยฉายแววประหลาดใจ นางได้ยินว่ากู้จิ่นกับหมอหลวงหญิงคนใหม่นี้ไม่ถูกกัน แต่ดูเหมือนคำเล่าลือจะไม่ตรงกับความเป็นจริง ฮ่องเต้ตรัส "เจ้าจิ่น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า อย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยว" "โอรสคนโตของข้าตายเช่นนี้ ข้าต้องสืบให้ถึงที่สุด!" กู้จิ่นเอ่ยเสียงทุ้มหนัก "กระหม่อมมีพยาน" "โอ้?" พระเนตรของฮ่องเต้
