Mag-log inShare
บทที่ 419
Kaugnay na kabanata
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 420
แม้เสียงของผู้ว่าการเมืองจะเบา แต่ก็ดังพอให้ทุกคนในที่นั้นได้ยินชัดเจน อธิบดีกรมอาญาหรี่ตามอง "ฟังจากคำพูดของเจ้า เจ้ารู้ว่าบิดามารดาของทารกเหล่านั้นเป็นใครใช่หรือไม่?" "เรื่องนี้..." สายตาของผู้ว่าการเมืองดูลังเล พูดติดอ่าง "ท่าน...ข้าน้อยไม่กล้าปิดบัง แม้จะไม่มีผู้ใดมาแจ้งความ แต่ที่มาของทารกเหล่านี้ ข้าน้อยก็พอรู้อยู่บ้าง" "รีบพูดมา!" ผู้ว่าการเมืองผู้นี้ดูเหมือนยังไม่กล้าพูด ใช้ข้อศอกสะกิดผู้ว่าการเมืองสองคนข้าง ๆ แต่ทั้งสองต่างหลบหลีก เขาจึงจำใจต้องพูด "หากข้าน้อยเดาไม่ผิด บิดามารดาของทารกเหล่านั้นส่วนใหญ่ล้วนเสียชีวิตไปแล้ว" ทุกคนในท้องพระโรงตกตะลึง ฮ่องเต้ตบที่วางแขนของบัลลังก์มังกรตวาดด้วยความโกรธ "พูดอะไรเหลวไหล! ทารกมากมายปานนั้น จะมีบิดามารดาตายได้อย่างไร?" ผู้ว่าการเมืองตัวสั่น ก้มกระแทกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง "ฝ่าบาทโปรดละเว้นโทษ! ฝ่าบาทโปรดละเว้นโทษ! ต่อให้ข้าพระองค์มีความกล้าแปดร้อยเท่า ก็ไม่กล้าหลอกลวงฝ่าบาท!" กู้จิ่นเอ่ยขึ้น "พระเชษฐา ลองให้ผู้ว่าการเมืองผู้นี้พูดให้จบก่อน" ฮ่องเต้เดิมต้องการให้คนลากผู้ว่าการเมืองออกไป แต่เมื่อกู้จิ่นพูดขึ้น พระองค์จึงระงั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 421
องครักษ์สิบกว่าคนพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน แต่รองเท้าบินเร็วเกินไป คนมากมายก็ไม่อาจสกัดได้ ล้มลงพร้อมกัน กู้จิ่นกุมกระบี่กระโดดไปข้างหน้า หวังจะสกัดรองเท้าไว้กลางอากาศ แต่เขาเห็นชัดเจนว่า เมื่อเขาถือกระบี่พุ่งเข้าไป สายตาของฮ่องเต้กลับมีแววตาหวาดกลัววูบหนึ่ง พระวรกายเอนไปข้างหลังเล็กน้อย ความกลัวนั้นมิใช่เพราะรองเท้า แต่เป็นกระบี่ในมือเขา หรืออาจจะเป็น...ตัวเขา? กู้จิ่นยืนข้างบัลลังก์มังกร ใช้กระบี่ในมือเกี่ยวรองเท้าออก จ้องมองฮ่องเต้บนบัลลังก์มังกร "พระเชษฐา พระองค์กลัวหรือ?" ฮ่องเต้นั่งตรง ยิ้มฝืดเฝื่อน "ใช่ เรากลัวว่าจะถูกรองเท้าขว้างโดน" "หากข้าอยู่ตรงนี้ พระเชษฐาไม่ต้องกังวล" สายตาของกู้จิ่นมีความหมายลึกล้ำ เขาค่อย ๆ เก็บกระบี่ช้า ๆ ต่อหน้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไอเบา ๆ สองครั้ง ละสายตาจากกู้จิ่น "ดูเหมือนเขายังไม่ตื่นดี มา! สาดน้ำต่อ!" องครักษ์หามน้ำแข็งมาอีกสองถัง สาดลงบนตัวผู้ว่าฯจางทั้งหมด น้ำแข็งนี้เพิ่งตักมาจากสระ ข้างในยังมีปลาทองสีแดงหนึ่งตัว ปลาทองกระดิกบนศีรษะของผู้ว่าฯจางสองสามที แล้วตกลงบนพื้น คราวนี้เขาตื่นเต็มที่แล้ว เขาเช็ดน้ำแข็งบนใบหน้า เงยหน้ามองสภาพรอบข้าง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 422
ผู้ว่าฯจางจึงนึกขึ้นได้ ที่แท้ก็มีเรื่องเช่นนี้จริง แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ บอกว่าจะส่งคนไปสืบสวน แล้วก็วิ่งไปหอคณิกาทันที ก็แค่ไม่กี่ครอบครัว มีอะไรต้องสืบสวนด้วย ผู้ว่าฯจางฝืนยิ้ม กล่าวอย่างกระดากปาก "ฝ่าบาท มีเรื่องเช่นนี้จริง แต่ผู้ที่เป็นโรคประหลาดมีเพียงไม่กี่ครอบครัว ข้าพระองค์มีงานมากมาย จึงเผลอลืมเรื่องนี้ไป""ท่าน!" ผู้ว่าการเมืองร้องอุทาน "ไม่กี่ครอบครัวนั้นเป็นเรื่องสิบวันก่อน บัดนี้มีคนตายไปหลายร้อยครัวเรือนแล้ว!" ผู้ว่าฯจางได้ยินตัวเลขนี้แล้ว รู้สึกเสมือนน้ำทั้งหมดบนร่างกลายเป็นน้ำแข็ง ถามอย่างไม่อยากเชื่อ "เท่าไร? หลายร้อยครัวเรือน?" ถึงแม้ว่าแขนขาของเขาจะแข็งด้วยความหนาวเย็น แต่ก็ยังฝืนตัวเองพุ่งเข้าไป คว้าปกเสื้อของผู้ว่าการเมืองถาม "ตายไปตั้งหลายร้อยครัวเรือน ทำไมไม่มาบอกข้า!" ผู้ว่าการเมืองสีหน้าไร้เดียงสา "ท่าน ท่านบอกว่าจะส่งคนมา ให้ข้าน้อยรออยู่อย่างสงบนิ่งไม่ใช่หรือ?" "เจ้าเป็นคนโง่หรือไร? ข้าบอกให้เจ้ารอ เจ้าก็รอรึ?" ผู้ว่าฯจางโกรธจนเกือบเป็นลม "ตายไปมากมายเช่นนี้ เจ้าไม่รู้จักมาหาข้าอีกสักครั้ง?" มือของผู้ว่าฯจางกำแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ผู้ว่าการเมือง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 423
ฮองเฮาลุกขึ้นพรวด นางกำนัลจื่อหยิงรีบเดินเข้าไปประคอง นางกุมแขนจื่อหยิงแน่น ถามว่า "หลิวกงกง เจ้าบอกว่าศพนี้เป็นใคร" หลิวกงกงค้อมตัวลงบนพื้น ก้มหน้าแนบพื้นตอบว่า "ฮองเฮา ใบหน้าของศพนี้คล้ายกับองค์หญิงจิ่นซวนมาก บางทีข้าน้อยอาจดูผิดไป" ในฐานะขันทีเก่าที่อยู่ในวังมาหลายปี หลิวกงกงได้บังคับตัวเองให้สงบลง และเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกลงโทษ เขาได้อธิบายเพิ่มเติมจากคำที่พูดไปเมื่อครู่ สีหน้าของจื่อหยิงบิดเบี้ยวเล็กน้อย นางก้มลงมองแขนตัวเองอย่างลับ ๆ เห็นเล็บยาวของฮองเฮากดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะจมลงไปในเนื้อ นางกัดริมฝีปากแน่นจึงทนไม่ร้องออกมาได้ "เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นจิ่นซวน" ฮองเฮาสีหน้าซีดขาว น้ำเสียงหนักแน่น "จิ่นซวนอยู่ในวัง เมื่อวานข้ายังเห็นนาง ศพบนพื้นนี้ไม่ใช่จิ่นซวนแน่นอน" ฝ่าบาทใช้มือยันหน้าผาก ปิดบังความเฉยชาในดวงตา ฮองเฮาให้กำเนิดทั้งองค์ชายรัชทายาทและจิ่นซวนสองคน องค์ชายรัชทายาทเป็นคนไร้ความสามารถ จิ่นซวนก็เช่นกัน ไม่เข้าใจพิณ หมาก กาพย์ กลอน ไม่สามารถแต่งบทกวี มักจะดื่มสุรา เมื่อเมาก็อาละวาดในตำหนักองค์หญิง ไม่มีลักษณะขององค์หญิงเลย ส่วนจิ่นซิ่วซึ่งฮองเฮาเลี้ยงดูมา แม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 424
ทุกคนต่างประหลาดใจ วรยุทธ์ขององครักษ์เสื้อแพรเก่งกาจเพียงนั้น จิ่นซวนปลอมผู้นี้คนเดียวจะต่อสู้กับองครักษ์เสื้อแพรมากมายเช่นนี้ คงไม่ได้เสียสติไปแล้วกระมัง มีเพียงกู้จิ่นที่สีหน้าเคร่งเครียด ไม่ว่าจิ่นซวนลึกลับตัวปลอมผู้นี้จะเป็นใคร ก็คงไม่โง่พอที่จะเดินเข้าสู่ความตายเช่นนี้ จิ่นซวนปลอมวิ่งเข้าไปในกลุ่มองครักษ์เสื้อแพร ถูกล้อมรอบด้วยองครักษ์เสื้อแพรจำนวนมาก เขายังคงไม่ตื่นตระหนก ล้วงลูกกลมสีดำออกมาจากอก ทุ่มลงพื้นอย่างแรง ชั่วขณะนั้น หมอกขาวลอยขึ้น ปกคลุมทุกคนไว้ ตรงหน้ากลายเป็นสีขาวโพลน มองไม่เห็นอะไรเลย "เป็นอย่างที่คิด มีกลอุบาย!" กู้จิ่นกำกระบี่ในมือแน่น คนรอบข้างพากันตื่นตระหนก ตะโกนกันว่า "คุ้มครองฝ่าบาท!" "คุ้มครองฮองเฮา!" สถานการณ์วุ่นวายอย่างยิ่ง กู้จิ่นจ้องมองโดยรอบอย่างตั้งใจ เมื่อหมอกขาวจางลงเล็กน้อย เขาเห็นเงาร่างเลือนรางวูบผ่านด้านหลังองครักษ์เสื้อแพร จึงตวาดเสียงเข้ม "อยู่ทางซ้ายด้านหลังพวกเจ้า! ตามไป!" องครักษ์เสื้อแพรรีบไล่ตาม ตามจิ่นซวนปลอมมาถึงทางเล็กในอุทยานหลวง ที่นี่ไม่มีหมอกขาว จึงเห็นเงาร่างของจิ่นซวนปลอมกระโดดข้ามต้นไม้ไปได้อย่างชัดเจน จิ่นซวนปลอ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 425
ฝ่าบาทตรัสถาม "หมอหลวงเมิ่ง เจ้าเป็นอะไรไป" "ข้าน้อยได้กลิ่นชะมดเชียง" หมอหลวงเมิ่งสูดจมูกแรง ๆ ฮองเฮาหัวเราะแห้ง ๆ "หมอหลวงเมิ่งคงดมผิดแล้ว ชะมดเชียงเป็นของต้องห้ามในวัง ที่นี่เป็นอุทยานหลวง จะมีชะมดเชียงได้อย่างไร"เมื่อหลายสิบปีก่อน เคยมีนางสนมแกล้งใช้ชะมดเชียงทำให้ไท่ชิงฮองเฮาที่ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแท้งบุตร หลังจากนั้นชะมดเชียงจึงกลายเป็นของต้องห้ามในวังหลวง แม้ว่าในวังหลวงปัจจุบันจะไม่มีนางสนมตั้งครรภ์มาสิบกว่าปีแล้ว แต่ชะมดเชียงก็ยังคงเป็นของต้องห้าม หมอหลวงเมิ่งสูดจมูก "ไม่ถูกต้อง แม้ที่นี่จะมีกลิ่นหอมหลายชนิด แต่ข้าน้อยดมได้ชัดเจน ในนั้นปะปนกลิ่นชะมดเชียงอย่างแน่นอน" เขาค้นหาแหล่งที่มาของกลิ่นชะมดเชียง ถึงกับก้มลงหากลิ่นในพุ่มหญ้าข้าง ๆ ฮองเฮาดูตื่นกลัว ราวกับกลัวว่าหมอหลวงเมิ่งจะพบบางสิ่ง อย่างไรก็ตาม ฮองเฮายิ่งกลัวอะไร สิ่งนั้นก็ยิ่งเกิดขึ้น พลันเห็นหมอหลวงเมิ่งนอนราบกับพื้น ยื่นแขนเข้าไปในพุ่มหญ้า หยิบน้ำหอมชิ้นเล็กออกมา เขาถือน้ำหอมมาดมที่ใต้จมูกแรง ๆ แล้วพยักหน้า "ดูเหมือนข้าน้อยจะดมไม่ผิด ในนี้มีชะมดเชียง" "น้ำหอมนี้มาจากไหน" เขาถือน้ำหอมถาม กู้จิ่นมองไ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 426
ฝูหลิงหยิบน้ำหอมชิ้นหนึ่งมาดมที่ปลายจมูก พยักหน้า "มีกลิ่นชะมดเชียงอ่อน ๆ จริง ๆ" หมอหลวงเมิ่งให้หมอหลวงคนอื่น ๆ ดมทีละคน มีเพียงหมอหลวงคนหนึ่งที่เพิ่งหายจากหวัดลม จมูกจึงไม่ว่องไว ดมไม่ได้กลิ่น ส่วนหมอหลวงคนอื่น ๆ ล้วนดมกลิ่นชะมดเชียงในน้ำหอมได้ "ฝ่าบาท ฮองเฮา หมอหลวงทั้งหมดจากกรมหมอหลวงอยู่ที่นี่แล้ว พวกเขาล้วนดมได้กลิ่น ย่อมเป็นหลักฐานยืนยันว่าข้าน้อยไม่ได้โกหก!" หมอหลวงเมิ่งอุ้มน้ำหอมในมือกราบทูล สีพระพักตร์ฝ่าบาทเครียดจัดจนแทบจะหยดน้ำได้ พระองค์จ้องฮองเฮาที่ดูเหมือนจะล้มพับ แล้วตรัสกับหมอหลวงเมิ่ง "นำชะมดเชียงมา เราจะดมเอง" หมอหลวงเมิ่งรีบนำชะมดเชียงให้ฝ่าบาท หลังจากฝ่าบาทดมแล้ว เขาก็ยื่นน้ำหอมในมือไป แต่ถูกฝ่าบาทปฏิเสธ "เราไม่จำเป็นต้องดมน้ำหอมชิ้นนี้อีก เมื่อครู่น้ำหอมมากมายตกลงพื้นพร้อมกัน ในอากาศมีกลิ่นเหมือนกับชะมดเชียงนี่" น้ำเสียงของฝ่าบาททุ้มต่ำ ดูเหมือนจะแฝงความโกรธมหาศาล พระองค์จ้องฮองเฮาด้วยความโกรธเกรี้ยว "ฮองเฮา ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก" ฮองเฮาซีดขาว ดูเหมือนจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ นางกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า "ฝ่าบาท หม่อมฉันอยู่เคียงข้างพระองค์มานา
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 427
จื่อหยิงเข้าวังมาตั้งแต่เป็นนางกำนัลข้างกายฮองเฮา เป็นคนที่ฮองเฮาไว้ใจที่สุดคนหนึ่ง ฮองเฮาจึงกล้ามอบหมายเรื่องนี้ให้นางทำ เมื่อนางเปิดเผยเรื่องนี้ออกมา ความโกรธจากการถูกทรยศในใจฮองเฮา แม้จะเหนือกว่าความกลัวการถูกลงโทษจากฝ่าบาท ฮองเฮามือหนึ่งกระชากผมจื่อหยิง อีกมือหนึ่งบีบคอนาง เล็บยาวและแหลมจิกลงไปในผิวหนัง เกิดเป็นรอยเลือดหลายแนว ใบหน้าของจื่อหยิงเขียวคล้ำเพราะขาดอากาศ ใช้เสียงแผ่วเบากล่าวว่า "ฮองเฮา ข้าน้อยทำเพื่อท่านนะเพคะ!" "ทาสสกปรก ทรยศข้าแล้วยังกล้าอ้างว่าทำเพื่อข้า!" มือของฮองเฮายิ่งเพิ่มแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวน่ากลัว เห็นจื่อหยิงยิ่งหายใจแผ่วลง ฝ่าบาทจึงออกคำสั่ง "ทหาร จับฮองเฮาไว้!" หลิวกงกงพาขันทีน้อยสองคนพยายามดึงฮองเฮาออก แต่มือของฮองเฮากำแน่นเกินไป ขันทีน้อยไม่กล้าใช้แรง จึงดึงไม่ออก กู้จิ่นเดินเข้าไปกดจุดฮองเฮา หลังจากขันทีน้อยดึงจื่อหยิงที่แทบขาดใจออกแล้ว กู้จิ่นจึงปลดจุดของฮองเฮา ฝ่าบาทตรัสเสียงเฉียบ "นำฮองเฮาและนางกำนัลคนนี้ไปขังในคุกหลวง!" "ฝ่าบาท อย่าได้ทำเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ!" อธิบดีกรมอาญารีบขอร้อง "ฮองเฮาเป็นพระมารดาแห่งแผ่นดิน หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เก
Pinakabagong kabanata
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 546
จางรั่วรั่วเพิ่งสังเกตเห็นกู้จิ่น นางยืดตัวตรงทันที ค้อมกายคำนับเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความประหม่าว่า "หม่อมฉันเรียนวิชายุทธ์จากสำนักในเมืองหลวงเพคะ" "เจ้าไม่ต้องไปอีกแล้ว" "เหตุใดเล่าเพคะ?" "สิ้นเปลืองเงินทองเปล่า ๆ" จางรั่วรั่วยักไหล่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกลั้นยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า "รั่วรั่ว ครั้งนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องจะถาม มารดาของเจ้าอยู่ที่ใดหรือ?" "มารดาของหม่อมฉันกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเพคะ" จางรั่วรั่วเก็บดาบในมือ เดินมาใกล้เจียงซุ่ยฮวนแล้วกระซิบว่า "ตำรับยาที่ท่านจัดให้บิดามารดาของหม่อมฉันได้ผลยิ่งนัก บิดาของหม่อมฉันเพิ่งรับประทานได้ไม่กี่วัน มารดาก็ตั้งครรภ์เสียแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะ "ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก" "มารดาของหม่อมฉันพูดเสมอว่าอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะมาก่อน" จางรั่วรั่วนำทาง พลางหันมาถามด้วยความอยากรู้ "ท่านมาหามารดาของหม่อมฉันเพื่อถามเรื่องใดหรือเพคะ?" "เจ้าเคยบอกข้าว่า เมื่อแรกเกิดของเจ้า มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่าเหยียนซวีมาที่จวนของเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนถาม "แน่นอนว่าจำได้เพคะ" "ข้ามีภาพ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 545
ผ่านไปราวหนึ่งกาน้ำชา ฮั่วเซิงวาดภาพเสร็จหนึ่งภาพ เจียงซุ่ยฮวนยกกระดาษขึ้นดู ในภาพเป็นชายวัยกลางคน ดูมีเมตตาและใจดี นางส่งภาพวาดให้กู้จิ่น "ฮั่วเซิงเคยบอกว่านักพรตเหยียนซวีดูมีอายุเจ็ดสิบกว่าปี คนในภาพวาดนี้หนุ่มเช่นนี้ น่าจะเป็นอาจารย์ของเขา" เพื่อไม่ให้ผิดพลาด นางก็ถามฮั่วเซิงอีกหนึ่งประโยค "คนในภาพวาดนี้คือใคร?" "อาจารย์ของข้า" "อืม วาดต่อไปเถิด" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า ภาพวาดนี้แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนจริง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ น่าจะตามหาคนจากภาพวาดได้ เมื่อวาดนักพรตเหยียนซวี การเคลื่อนไหวของฮั่วเซิงช้าลงมาก คงจำใบหน้าของนักพรตเหยียนซวีไม่ชัด จึงวาดได้ช้า เจียงซุ่ยฮวนหาวข้าง ๆ กู้จิ่นเห็นแล้วกล่าว "อาฮวน ข้าส่งคนไปส่งเจ้ากลับก่อนดีหรือไม่?" "ไม่รีบเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ ชี้ไปที่ฮั่วเซิงบนพื้น "หม่อมฉันอยากดูว่านักพรตเหยียนซวีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่" "รอเขาวาดเสร็จหม่อมฉันค่อยกลับ" "ได้" ผ่านไปอีกหนึ่งกาน้ำชา ในที่สุดฮั่วเซิงก็วางพู่กันยืดตัวขึ้น คราวนี้กู้จิ่นเป็นคนเก็บภาพจากพื้น แล้วดูพร้อมกับเจียงซุ่ยฮวน ในภาพเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีจริง ๆ ชายชราผู้นี้มีตาเล็กเ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 544
ในคุกใต้ดินที่มืดสลัว ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกายวาววับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับในท้องฟ้ายามค่ำคืน กู้จิ่นถาม "วิธีอะไรหรือ?" "หม่อมฉันมีน้ำยาชนิดหนึ่ง ที่จะทำให้ฮั่วเซิงพูดความจริงออกมาได้" เจียงซุ่ยฮวนยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้ออีกครั้ง หยิบขวดน้ำยาบังคับให้พูดความจริงออกมา "มีของเช่นนี้ด้วยหรือ" กู้จิ่นดูประหลาดใจ มองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "อาฮวนของข้าช่างเก่งจริง ๆ" นางรู้สึกเขินเล็กน้อย ลูบจมูก "ก็พอได้" นางรู้สึกสงสัย หากกู้จิ่นรู้ว่านางมีห้องทดลอง เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร? แต่เรื่องเช่นนี้ ยังไม่อาจพูดออกมาก่อน ในระหว่างรอฮั่วเซิงฟื้น กู้จิ่นและเจียงซุ่ยฮวนสนทนากันเสียงเบา ร่างกายของทั้งสองใกล้ชิดกัน รอบข้างแผ่ซ่านไออุ่นบาง ๆ ผู้คุมมองดูทั้งสอง คิดว่าตัวเองคงง่วง ถึงได้รู้สึกอบอุ่นในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือกและมืดมิดเช่นนี้ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ร่างของฮั่วเซิงสะดุ้งอย่างแรง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงซุ่ยฮวนกำลังคุยกับกู้จิ่น หางตาสังเกตเห็นฮั่วเซิงฟื้นแล้ว นางจึงก้มลงมอง ฮั่วเซิงจำพวกเขาได้ในทันที ดิ้นรนถอยหลังไป ปากส่งเสียง "อ่า ๆ" แว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 543
"ฮั่วเซิง! ฮั่วเซิง!" ผู้คุมตะโกนเรียกสองครั้งผ่านซี่กรง ฮั่วเซิงที่นอนอยู่บนพื้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้คุมกล่าว "ครึ่งชั่วยามก่อน จู่ ๆ เขาก็อาเจียนเป็นฟองขาวออกมา ชักกระตุกไปทั้งตัว ตอนแรกบ่าวคิดว่าเขาแกล้ง พอผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด" "บ่าวไม่รู้วิชาการแพทย์ จึงรีบไปแจ้งชางอี้ เมื่อบ่าวกลับมา ฮั่วเซิงก็เป็นเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นให้เจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ด้านหลัง แล้วสั่งผู้คุม "เปิดประตูคุก ลากฮั่วเซิงออกมา" ฮั่วเซิงอาจจะแกล้ง กู้จิ่นต้องตรวจสอบก่อน จึงจะให้เจียงซุ่ยฮวนลงมือได้ ผู้คุมลากฮั่วเซิงมาตรงหน้ากู้จิ่น ซึ่งไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก้มลงจับคอฮั่วเซิงพลิกตัว แล้ววางมือไว้ใต้จมูกเขา ลมหายใจที่เขาหายใจออกมาอ่อนมาก แทบจะหายใจออกแต่หายใจเข้าไม่ได้ ร่างกายก็เย็นเฉียบ "ใกล้ตายจริง ๆ" กู้จิ่นลุกขึ้น พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าลองดู ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป" "ได้" เจียงซุ่ยฮวนเดินเข้าไปใกล้ เริ่มตรวจร่างกายฮั่วเซิงอย่างละเอียด เพื่อให้เจียงซุ่ยฮวนเห็นชัดขึ้น กู้จิ่นนำตะเกียงน้ำมันมาวางใกล้เท้านาง ได้ยินนางพึมพำ "ตับถูกทำลาย คล้ายเป็นพิษจากยา"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 542
"เข้ามาพูด" ชางอี้ผลักประตูเข้ามา "ฮั่วเซิงที่ถูกขังในคุกใต้ดินเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ฮั่วเซิง? เจียงซุ่ยฮวนได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนฟันคัน ฮั่วเซิงผู้นี้ไม่เพียงขโมยเสี่ยวถังหยวนที่เพิ่งเกิด ยังจะเอาเสี่ยวถังหยวนไปเป็นเครื่องสังเวย คนเช่นนี้ตายก็ยังไม่พอ! กู้จิ่นกล่าวเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?" ชางอี้พูดเสียงเบา "ได้ยินว่าเป็นโรคร้ายกำเริบ บ่าวยังไม่ทันไปตรวจดูพ่ะย่ะค่ะ" กู้จิ่นนวดขมับ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "อาฮวน เรื่องนี้ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง ตอนนี้ข้าต้องไปที่คุกใต้ดินก่อน" เจียงซุ่ยฮวนรั้งเขาไว้ "ฮั่วเซิงผู้นั้นยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่?" "อืม" กู้จิ่นพยักหน้า "ยังมีความลับที่เขาไม่ได้บอก ยังตายไม่ได้" "เช่นนั้นหม่อมฉันไปกับท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนสวมรองเท้ายืนขึ้น "ไปกันเถิด" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "อาฮวน เจ้าควรพักผ่อนให้ดี" "วันนี้หลังจากกลับจากวังแล้ว หม่อมฉันพักผ่อนมานานแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว นางคลอดบุตรมาหลายวันแล้ว อีกทั้งของบำรุงที่กู้จิ่นส่งมาล้วนเข้าท้องนางไปหมด ร่างกายของนางฟื้นฟูเกือบเป็นปกติแล้ว กู้จิ่นก้าวไปกอดนาง พูดเสียงเบา "อาฮว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 541
เจ้าถังหยวนกู้จิ่นกล่าวเสียงต่ำ "ข้าก็คิดไม่ออก ดังนั้นช่วงนี้ข้าจึงสืบเรื่อยมา แต่กลับพบความลับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน" "เปรี๊ยะ" ขณะที่กู้จิ่นกำลังจะพูดต่อ จู่ ๆ นอกหน้าต่างก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น คล้ายเสียงกิ่งไม้หัก กู้จิ่นเงยหน้าขึ้นทันที สายตาคมกริบราวกับมีดมองไปที่หน้าต่าง เอ่ยเสียงกร้าว "ใคร?" เจียงซุ่ยฮวนวางมือไว้ข้างหลัง หยิบกริชออกมาจากห้องทดลอง กำไว้แน่น "ฮิ ๆ ข้าเอง" หน้าต่างถูกเปิดออก ฉู่เฉินโผล่หัวเข้ามากล่าว "ข้าเดินผ่านมาทางนี้พอดี ไม่ระวังเหยียบกิ่งไม้เข้า" "ขออภัยจริง ๆ ข้าจะไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว" ฉู่เฉินพูดพลางจะปิดหน้าต่าง "อาจารย์รอก่อน" เจียงซุ่ยฮวนเรียกเขาไว้ ถามว่า "กลางวันท่านไปไหนมา?" ฉู่เฉินหยุดการเคลื่อนไหว กล่าวว่า "ข้าแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนเลย" "เช่นนั้นหรือ?" กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น "ท่านไม่ได้ไปบ่อนพนันหรือ?" เจียงซุ่ยฮวนได้ยินคำว่าบ่อนพนัน ก็ขมวดคิ้วทันที "เอ๋? บ่อนพนันอะไร?" ฉู่เฉินดูกระวนกระวายใจ สายตาไม่อยู่นิ่ง "ข้าจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร?" กู้จิ่นกล่าว "ที่ข้อมือของท่านผูกเชือกแดงสามเส้น หากข้าจำไม่ผิด เ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 540
กู้จิ่นนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน ถามว่า "อาฮวน เจ้าจะบอกอะไรข้า?" เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องที่นางเห็นที่หน้าประตูวังในตอนกลางวัน รวมทั้งเรื่องที่จีกุ้ยเฟยปลอมตัวเป็นเมิ่งเซียวเขียนจดหมายถึงเมิ่งชิงให้กู้จิ่นฟังด้วย หลังจากเล่าทั้งหมดแล้ว เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย "จีกุ้ยเฟยช่างมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ หากท่านไม่เปิดโปงนาง สุดท้ายคนที่จะสืบราชบัลลังก์อาจเป็นฉู่อี้" ตอนแรกที่กู้จิ่นรู้ว่าจีกุ้ยเฟยนอกใจฮ่องเต้ เขาโกรธมาก แต่บัดนี้กลับดูสงบมาก เขาถามเสียงเรียบ ๆ "อาฮวน เจ้ายังต้องการใช้มือของจีกุ้ยเฟยจัดการเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?" "อีกอย่าง จีกุ้ยเฟยยังติดค้างเจ้าสองบุญคุณ หากเปิดโปงนางตอนนี้ เจ้าก็จะเสียเปรียบไม่ใช่หรือ?" เจียงซุ่ยฮวนลูบคาง กล่าวว่า "ท่านพูดมีเหตุผล" "แต่เมื่อเทียบกับเรื่องของหม่อมฉัน เรื่องราชบัลลังก์สำคัญกว่า" นางจ้องกู้จิ่นอย่างจริงจัง พูดอย่างมีนัยสำคัญ "ท่านสนิทกับฮ่องเต้มาก คงไม่อยากเห็นพระองค์ถูกหลอกอยู่ตลอดไป" กู้จิ่นมองเข้าไปในดวงตานาง จู่ ๆ ก็หัวเราะขื่น ๆ "อาฮวน เจ้าทายใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่?" "ท่านบอกมาได้ หม่อมฉันจะได้รู้ว่าตนเองทายถูกหร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 539
แม่ทัพเจิ้นหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบยิ่ง ราวกับผิดหวังในตัวฮ่องเต้อย่างถึงที่สุด "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา กระหม่อมขอมอบป้ายอาญาสิทธิ์ในวันนี้ นับจากนี้ไปไม่มีความเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก" เขาค่อย ๆ ล้วงป้ายอาญาสิทธิ์ออกจากอกเสื้อ ประคองด้วยสองมือส่งไปยังพระพักตร์ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงรับอาญาสิทธิ์โดยไม่ลังเล "สมกับเป็นแม่ทัพเจิ้นหยวน เด็ดขาดทีเดียว" แม่ทัพเจิ้นหยวนโขกศีรษะแรงลงกับพื้น "กระหม่อมขอทูลลา!" พูดจบ เขาลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง งานมงคลกลายเป็นเช่นนี้ คนรับใช้ที่หามเกี้ยวและสินสอดข้าง ๆ มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ฉู่เลี่ยนเดิมก็ไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งชิง เห็นเหตุการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ เขาซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ ดึงดอกไม้สีแดงใหญ่ที่หน้าอกออก กล่าวว่า "เสด็จพ่อ วันนี้งานแต่งนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ลูกขอทูลลา" "เจ้าจะลาอะไร ใครบอกว่างานแต่งนี้เป็นไปไม่ได้?" ฮ่องเต้ขมวดพระขนง"เอ๋?" ฉู่เลี่ยนตกตะลึง "เสด็จพ่อ จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนก็ไม่มีแล้ว จะแต่งงานกันได้อย่างไร? ไม่ทราบว่าพระองค์จะให้ลูกแต่งกับสามัญชนหรือ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 538
ความหมายของจีกุ้ยเฟยชัดเจน แม้เมิ่งชิงจะทำผิด แต่หากสั่งประหารนางตอนนี้ ฉู่เลี่ยนก็จะไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีกตลอดชีวิต ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แม้ฉู่เลี่ยนจะไม่มีความสามารถอะไร ปกติชอบใช้เล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ยังดีที่เขาเชื่อฟัง หากเขาไม่มีทายาท ก็จะน่าเสียดายเกินไป "พระสนม ท่านคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?" ฮ่องเต้ทรงโยนปัญหาให้จีกุ้ยเฟย จีกุ้ยเฟยทูลตอบ "หม่อมฉันเห็นว่า เมิ่งชิงก่อเรื่องอุกอาจเช่นนี้ แม่ทัพเจิ้นหยวนย่อมหนีความผิดไม่พ้น ไม่สู้ลงโทษแม่ทัพเจิ้นหยวนก่อน ส่วนเมิ่งชิงนั้น รอให้นางคลอดบุตรแล้วค่อยจัดการก็ไม่สายเพคะ" "วิธีนี้ดี" ฮ่องเต้ทรงพยักหน้า สั่งหลิวกงกงที่อยู่ข้างกาย "ไปเรียกแม่ทัพเจิ้นหยวนมา เราต้องถามเขาดูว่า เขาเลี้ยงดูหลานสาวเช่นนี้มาได้อย่างไร!" แม่ทัพเจิ้นหยวนนั่งอยู่ในรถม้าหน้าประตูวัง หลิวกงกงนำตัวเขามาอย่างรวดเร็ว เขาเดินอย่างรวดเร็ว ใบหน้ามีแววโกรธ เมื่อเดินมาถึงข้างกายเมิ่งชิง เขาตบหน้านางเต็มแรงหนึ่งที "นางชั่ว!" "ข้าใช้ชีวิตในสนามรบมาทั้งชีวิต กลับเลี้ยงหลานสาวเช่นเจ้าที่ไม่รู้จักกาลเทศะ ช่างเป็นความอัปยศของข้า
