เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 111
บทที่เกี่ยวข้อง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 112
ถนนหน้าเยว่ฟางโหลวเต็มไปด้วยผู้คนที่หลั่งไหลมา ผู้มามุงดูมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่าคนที่กินแล้วไม่จ่ายเงินคือหลานสาวแท้ๆ ของแม่ทัพเจิ้นหยวน เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้านก็ยิ่งดังขึ้น เมิ่งชิงและพวกแทบจะจมอยู่ในน้ำลายกระเด็นจากคนมุง ต่างเอาแขนเสื้อบังหน้า อยากจะหาหลุมซ่อนตัว เมิ่งชิงอยากจะออกไปตามหาว่านเมิ่งเยียน แต่กลับพบว่าแทบจะเบียดออกไปไม่ได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ ผู้คนมักจะทนไม่ไหวจนแสดงธาตุแท้ออกมา สตรีข้างๆ โทษเมิ่งชิงด้วยความโกรธ "ล้วนเป็นความผิดของเจ้า ข้าบอกแล้วให้ส่งคนไปตามว่านเมิ่งเยียน เจ้าไม่ยอม ยังบอกว่าไม่อยากเห็นหน้านาง ตอนนี้เรื่องวุ่นวายขนาดนี้ หากท่านพ่อข้ารู้เข้า ต้องกักบริเวณข้าครึ่งปีแน่!" เมิ่งชิงกำลังหงุดหงิดอยู่แล้ว พอได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโมโห ผลักสตรีผู้นั้นอย่างแรง "เจ้าคิดว่าข้าสบายนักหรือ? ท่านปู่ข้าเกลียดที่สุดคือคนที่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น หากท่านรู้ว่าข้ากินแล้วไม่จ่ายเงิน ต้องลงโทษข้าตามกฎของตระกูลแน่!" พูดจบ เมิ่งชิงก็เห็นร่างของว่านเมิ่งเยียนในฝูงชน นางดีใจจนแทบบ้า ตะโกนเสียงดัง "เมิ่งเยียน!" ฝูงชนแหวกทางให้ ว่านเมิ่งเยียนเดินมาหยุดตรงหน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 113
เจียงซุ่ยฮวนร้องอย่างตกใจ "อ้าว! คนที่กินเลี้ยงไม่จ่ายเงินจะใช่เจ้าหรือไม่?" สีหน้าเมิ่งชิงแดงบ้างซีดบ้าง ขบฟันแน่นพูด "นี่เป็นความเข้าใจผิด ข้าไม่ได้กินแล้วไม่จ่ายเงิน!" "อย่างนั้นหรือ? ข้าเห็นไม่เหมือนเป็นความเข้าใจผิดเลยนะ" เจียงซุ่ยฮวนแสดงท่าทีเห็นใจเล็กน้อย แต่ดวงตากลับวาววับด้วยรอยยิ้ม "น่าเสียดายจริงๆ" "เสียดายอะไร?" เมิ่งชิงงุนงง จ้องเจียงซุ่ยฮวนอย่างดุร้าย เจียงซุ่ยฮวนพยายามกดมุมปากที่จะยกขึ้น "ตามที่ข้ารู้มา พวกเจ้าหลายคนยังไม่ได้แต่งงานใช่หรือไม่?" เมิ่งชิงพูดอย่างหยิ่งผยอง "ใช่แล้ว ตระกูลพวกเราดีถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าต้องเลือกคู่ครองในอนาคตอย่างดี" "ไม่เหมือนเจ้า หย่าจากองค์ชายหนานหมิงแล้ว ยังตัดขาดกับจวนหย่งอ๋อง ตกอับถึงเพียงนี้ ข้าว่ามีแต่ขอทานบนถนนที่ยอมแต่งกับเจ้า" เมิ่งชิงพูดจบก็หัวเราะคิกคัก เจียงซุ่ยฮวนก็หัวเราะ "ข้าว่าเจ้าควรเป็นห่วงตัวเองกับเพื่อนๆ ของเจ้ามากกว่า" นางมองผู้คนรอบข้าง ยิ้มให้เมิ่งชิง "วันนี้เรื่องที่พวกเจ้ากินเลี้ยงไม่จ่ายเงินอื้อฉาวถึงเพียงนี้ พรุ่งนี้คงแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ไม่รู้ว่าบรรดาขุนนางผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง ผู้ใดจะยอมรับ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 114
เมิ่งชิงถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว "เจ้ารู้ได้อย่างไร?" "หึ ไม่อยากให้คนรู้ ก็อย่าทำเสียตั้งแต่แรก" ว่านเมิ่งเยียนชายตามองเมิ่งชิงอย่างเย็นชา แล้วพูดกับเจียงซุ่ยฮวน "ซุ่ยฮวน พวกเราไปกันเถอะ" "อืม" ทั้งสองหันหลังเดินจากไป ไม่สนใจเมิ่งชิงกับพวกอีก พวกนางที่ติดอยู่ท่ามกลางฝูงชนแทบจะสิ้นหวัง นอกจากเมิ่งชิง คนอื่นๆ ล้วนเสียใจมาก ที่แต่ก่อนปฏิบัติต่อว่านเมิ่งเยียนเช่นนั้น หากไม่ทำเช่นนั้น วันนี้ก็คงไม่ต้องมาพบจุดจบเช่นนี้ เถ้าแก่เห็นพวกนางหาเงินมาจ่ายไม่ได้จริงๆ จึงส่งคนไปที่บ้านของพวกนาง เล่าเรื่องที่พวกนางกินแล้วไม่จ่ายเงิน แม่ทัพเจิ้นหยวนโกรธจัด สั่งคนไปรับตัวเมิ่งชิงกลับมาทันที ใช้แส้เฆี่ยนเมิ่งชิงอย่างรุนแรง ไม่ว่ามารดาของเมิ่งชิงจะขอร้องอย่างไรก็ไม่ฟัง เฆี่ยนจนเมิ่งชิงแทบลุกไม่ขึ้น แล้วขังไว้ในห้องห้ามออกมา คนอื่นๆ ก็ถูกลงโทษเช่นเดียวกัน เมื่อเจียงซุ่ยฮวนรู้เรื่องนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงของวันรุ่งขึ้นแล้ว หงหลัวได้ยินมาจากในเมือง จึงเล่าให้เจียงซุ่ยฮวนฟังอย่างมีอรรถรส เจียงซุ่ยฮวนจิบชา แค่นหัวเราะเย็นชา "สมควรแล้ว" เมิ่งชิงกับพวกเอาเปรียบว่านเมิ่งเยียนมานาน ถึงเวลาที่ต้องชดใ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 115
"เด็กน้อย พวกเราเป็นคนมีชีวิต ไม่ใช่งานศิลปะที่สลักจากหิน ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ อย่าเข้มงวดกับตัวเองมากนัก" เจียงซุ่ยฮวนปลอบ หลังแต่งหน้าเสร็จ หยิ่งเถาช่วยว่านเมิ่งเยียนเกล้าผมทรงหลวมๆ ดูน่ารักมีชีวิตชีวา สุดท้ายเจียงซุ่ยฮวนหยิบกระโปรงสีเขียวอมเทาของตนให้ว่านเมิ่งเยียนเปลี่ยน ใบหน้าของว่านเมิ่งเยียนงดงามอยู่แล้ว พอแต่งหน้าแล้วยิ่งดูสง่างามเหนือโลกีย์ ดูสะอาดตาและสวยงาม แต่งตัวเช่นนี้ สวยกว่าเมื่อครู่มากนัก เจียงซุ่ยฮวนพอใจยิ่ง ว่านเมิ่งเยียนมองตัวเองในกระจกอย่างตกตะลึง พึมพำ "ที่แท้ข้าก็สวยได้ถึงเพียงนี้" เจียงซุ่ยฮวนตบบ่านาง "หญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองนั่นแหละสวยที่สุด" พวกนางนั่งรถม้าไปจวนเสวีย ระหว่างทางเจียงซุ่ยฮวนถามลอยๆ "เจ้าส่งบัตรเชิญไปจวนเสวียหรือยัง?" ว่านเมิ่งเยียนสูดลมหายใจเฮือก ตกใจ "ข้าลืมไป แย่แล้วๆ คราวนี้คุณชายเสวียต้องมีความประทับใจที่แย่กับข้าแน่ๆ" เจียงซุ่ยฮวนปลอบ "อย่ากังวลไปเลย เดี๋ยวพวกเราไม่ต้องเข้าไป เจ้าแค่อธิบายให้คุณชายเสวียเข้าใจที่หน้าประตูก็พอ" "เมิ่งชิงกับพวกนางแกล้งเจ้าเช่นนั้น ทำลายชื่อเสียงของเจ้า เจ้าร้อนใจจนลืมส่งบัตรเชิญล่วงหน้า ก็เป็น
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 116
ทั้งสองหันไปมองเจียงซุ่ยฮวนพร้อมกัน เจียงซุ่ยฮวนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "คุณชายเสวียช่างยุ่งจริงๆ" นางหันไปยิ้มให้ว่านเมิ่งเยียน "วันนี้ยังเช้าอยู่ พวกเราไปหาร้านน้ำชาดื่มชากันเถอะ" ว่านเมิ่งเยียนฝืนยิ้ม "ดี" ดวงตาของเสวียหลิงฉายแววประหลาดใจ "เจ้าคือเจียงซุ่ยฮวน ธิดาแท้ๆ ของท่านโหว?" เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้ว "ท่านรู้จักข้า?" เสวียหลิงพยักหน้า "เมื่อไม่นานในงานอภิเษกขององค์ชายหนานหมิง ข้าเคยเห็นเจ้าที่วังหนานหมิง" เขาทำท่าเหมือนเห็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตได้ "ได้ยินฮูหยินท่านเสนาบดีบอกว่าเจ้ามีวิชาแพทย์?" เจียงซุ่ยฮวนไม่รู้จักฮูหยินท่านเสนาบดีคนไหน แต่ช่วงก่อนหน้านี้มีสตรีผู้สูงศักดิ์ท่าทางสง่างามคนหนึ่งมาให้นางรักษา และชื่นชมวิชาแพทย์ของนางไม่หยุด หากนางเดาไม่ผิด สตรีผู้นั้นคงเป็นฮูหยินท่านเสนาบดี "ใช่ พอรู้บ้างเล็กน้อย" เจียงซุ่ยฮวนยิ้มไม่เต็มใจ ดึงแขนว่านเมิ่งเยียนเตรียมจะจากไป "รอก่อน!" เสวียหลิงรีบขวางหน้าพวกนางไว้ พูดกับเจียงซุ่ยฮวน "ขออภัยคุณหนูเจียง เมื่อครู่ข้าเสียมารยาท" เจียงซุ่ยฮวนกอดอก พูดเสียงเย็น "คุณชายเสวีย ข้ามากับเมิ่งเยียน หากท่านจะขอโทษ ก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 117
“อะไรนะ?” สีหน้าของเสวียหลิงซีดขาว รีบสาวเท้าก้าวยาวกลับเข้าไปในจวนทันทีเจียงซุ่ยฮวนกับว่านเมิ่งเยียนมองหน้ากัน ก่อนจะเดินตามเข้าไปเมื่อทั้งสามมาถึงหน้าเตียงของมารดาเสวียหลิง ก็เห็นร่างของนางซูบผอม หน้าซีดคล้ำ และร่างกายสั่นกระตุกไม่หยุด เลือดสดๆ ไหลซึมออกจากปากอย่างช้าๆเสวียหลิงเห็นดังนั้นก็คุกเข่าลงข้างเตียง จับมือของมารดาไว้แน่นแล้วพูดว่า "ท่านแม่ ข้าพาแพทย์มาช่วยท่านแล้ว โปรดอดทนไว้ก่อน"แต่ดูเหมือนมารดาของเสวียหลิงจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาเลย มีเพียงร่างที่ยังคงกระตุกต่อไปเจียงซุ่ยฮวนไม่พูดพร่ำใดๆ รีบดันตัวเสวียหลิงออกไป แล้วนำหมอนหยกที่อยู่ใต้ศีรษะของมารดาออก เปลี่ยนเป็นหมอนผ้านุ่มแทน จากนั้นปลดเสื้อของนางเล็กน้อยเพื่อช่วยให้หายใจสะดวกขึ้น ก่อนจะจับปากของนางให้เปิดออกเพื่อตรวจดู จึงพบว่านางกัดลิ้นตัวเองจนเลือดไหลเจียงซุ่ยฮวนหยิบยาห้ามเลือดออกมาโรยลงไปบนบาดแผล จากนั้นใช้ผ้าเช็ดรอยเลือดที่มุมปากของนางอย่างระมัดระวังเสวียหลิงตกใจร้องถามว่า "เจ้ากำลังทำอะไร?"เจียงซุ่ยฮวนพูดโดยไม่หันกลับไป "หมอนหยกแข็งเกินไป อาจทำให้ศีรษะแม่เจ้าได้รับบาดเจ็บได้ ปลดเสื้อเพื่อช่วยให้หายใจสะด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 118
บนเครื่องมือปรากฏว่ามีปรสิตยาวประมาณสามเซนติเมตรอยู่ในร่างกายของท่านท่านแม่เสวีย ซึ่งกำลังกดทับเส้นประสาทของนาง ส่งผลให้ท่านท่านแม่เสวียเกิดอาการกระตุกไม่หยุดเจียงซุ่ยฮวนสูดหายใจลึก ดูท่าว่าคงต้องผ่าตัดนำปรสิตในร่างของท่านแม่เสวียออกมาให้ได้นางฉีดยาสลบให้ท่านแม่เสวีย รอจนกระทั่งนางหมดสติไป นางจึงเริ่มทำความสะอาดห้องผ่าตัดอย่างละเอียด และเปลี่ยนชุดผ่าตัดเพื่อเริ่มต้นการผ่าตัดกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่รุนแรงแทรกซึมเข้าสู่โพรงจมูก ขณะนั้นเด็กในครรภ์ของเจียงซุ่ยฮวนกลับขยับตัวขึ้นมาเล็กน้อยนี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงการดิ้นของเด็ก แต่ไม่มีเวลาจะดีใจ นางลูบท้องพลางพูดเบา ๆ ว่า “เจ้าเป็นเด็กดี รอให้แม่ทำงานนี้เสร็จก่อน แล้วแม่จะพาเจ้าไปกินอาหารดี ๆ”สิ้นเสียงพูด เด็กในครรภ์ก็หยุดขยับทันทีเจียงซุ่ยฮวนยิ้มอย่างโล่งอก หยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาและเริ่มทำการผ่าตัดแม้ว่านางจะไม่ได้ทำการผ่าตัดมาหลายเดือนแล้ว แต่มือของนางยังคงมั่นคง นางดำเนินการผ่าตัดอย่างเป็นระเบียบโดยลำพังนางค่อย ๆ คีบปรสิตออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วโยนมันลงในถาดที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นจึงเริ่มเย็บแผล แผลที่เย็บนั้นแน่นหนาและละเอ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 119
ว่านเมิ่งเยียนนึกว่าคนที่นางกอดอยู่นั้นเป็นสาวใช้ พอตั้งสติได้แล้วหันไปมองข้างๆ กลับกลายเป็นเสวียหลิง!นางรีบปล่อยมือออกทันที แล้วพูดด้วยความกระดากอายว่า "ขออภัยเจ้าค่ะคุณชายเสวีย ข้าไม่ได้ตั้งใจ"เสวียหลิงทำทีเป็นไม่ใส่ใจ ตอบว่า "ไม่เป็นไร"เจียงซุ่ยฮวนมองทั้งสองคนที่ดูประดักประเดิดกันคนละแบบแล้วหัวเราะ ก่อนชี้ไปที่ตัวพยาธิในจานแล้วพูดว่า "ไม่ต้องกลัว พยาธินี่พอออกจากร่างคนแล้วก็ไร้พิษสง""จะเหยียบมันให้ตายหรือเผามันก็แล้วแต่เจ้า"เสวียหลิงสั่งให้คนรับใช้เก็บพยาธิในจานไว้ แล้วพูดว่า "ท่านพ่อของข้าไปที่เมืองฉางอานเพื่อพาแพทย์มารักษาท่านแม่ รอท่านกลับมา ข้าจะให้ท่านดูว่าเจ้าตัวการเล็กๆ นี่แหละที่ทำให้แม่ข้าเจ็บป่วยมานาน และทำให้ครอบครัวข้าไม่มีความสุขเลย""ได้" เจียงซุ่ยฮวนหยิบกล่องยาออกมาจากแขนเสื้อสามกล่อง เป็นยาบรรเทาปวด ยาแก้อักเสบ และสเปรย์เร่งการสมานแผลนางส่งยาเหล่านั้นให้เสวียหลิง พร้อมอธิบายอย่างละเอียดว่า "กล่องนี้เป็นยาบรรเทาปวด หากแม่เจ้ารู้สึกเจ็บแผล ให้กินเม็ดหนึ่ง กล่องนี้เป็นยาแก้อักเสบ กินหลังอาหารวันละหนึ่งเม็ด ส่วนสเปรย์ ให้ฉีดวันละครั้ง เข้าใจหรือไม่?"เสวียห
บทล่าสุด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 266
เจียงซุ่ยฮวนก้มมองแขนเสื้อของตน ก็ไม่ได้โปร่งแสงเลย หลวงพ่อฮุ่ยทงมองออกได้อย่างไร? เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง หลวงพ่อฮุ่ยทงนั่งอยู่บนเบาะกลางห้องแล้ว นางลังเลครู่หนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปปิดประตูแล้วนั่งลงตรงหน้าท่าน ระหว่างทั้งสองมีโต๊ะน้ำชาเตี้ยๆ วางอยู่ หลวงพ่อฮุ่ยทงรินชาถ้วยหนึ่งส่งให้เจียงซุ่ยฮวน นางรับมาจิบเบาๆ นางไม่กล้าดื่มมาก เพียงแตะริมฝีปากเท่านั้น หลวงพ่อฮุ่ยทงยิ้ม "โยมไม่ต้องกังวล อาตมาเชิญเธอมาเพียงอยากคุยสักหน่อย ชานี้ดื่มได้อย่างสบายใจ" "ขอบคุณเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนถือถ้วยชาอย่างเก้อเขิน จะดื่มก็ไม่ใช่ ไม่ดื่มก็ไม่เชิง สุดท้ายจึงเปลี่ยนเรื่อง "ท่านมีอะไรจะบอกหม่อมฉันหรือ?" "เมื่อครู่อาตมาเห็นโยมในตำหนักเป่าฮว่า รู้สึกทันทีว่าเรามีวาสนาต่อกัน" หลวงพ่อฮุ่ยทงก้มหน้า รินชาให้ตัวเองถ้วยหนึ่ง "ในตำหนักเป่าฮว่ามีผู้คนมากมาย แต่มีเพียงโยมที่แตกต่างจากคนอื่น" น้ำชาไหลลงถ้วย ใบชาในถ้วยพลิ้วไหวขึ้นลงในน้ำ ก่อนจะค่อยๆ สงบนิ่งจมลงก้นถ้วย เจียงซุ่ยฮวนกลั้นหายใจ ถามอย่างระแวดระวัง "ต่างอย่างไรหรือเจ้าคะ?" หลวงพ่อฮุ่ยทงพูดช้าๆ "โยมไม่ได้เป็นของราชวงศ์นี้" "..." เจียงซุ่ยฮวนคิดใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 265
ท่านอ๋องก้าวยาวๆ เดินออกไป ได้ยินคำพูดของฮูหยินอ๋องก็โต้กลับทันทีโดยไม่ต้องคิด "เป็นไปไม่ได้! หลวงพ่อฮุ่ยทงเป็นใคร? จะมีวาสนากับเด็กอกตัญญูอย่างเจียงซุ่ยฮวนได้อย่างไร?" "บางทีเด็กคนนี้อาจมีวาสนาทางธรรมก็ได้?" ฮูหยินอ๋องคาดเดาเสียงเบา "พูดแล้วก็แปลก หลังจากเด็กคนนี้ออกจากจวนอ๋อง กลับยิ่งเก่งกาจขึ้น ไม่เพียงได้ใกล้ชิดองค์ชายเป่ยโม่ ยังได้เป็นหมอหลวง ตอนนี้แม้แต่หลวงพ่อฮุ่ยทงก็ยังต้องการพบนาง..." "ท่านว่าตอนนั้นพวกเราไม่ควรตัดขาดความสัมพันธ์กับนางหรือ?" ในใจของฮูหยินอ๋องผุดความรู้สึกเสียใจขึ้นมา ไม่กี่วันมานี้ได้ยินว่าเจียงซุ่ยฮวนรักษาโรคให้สตรี ทุกคนที่ได้รับการรักษาต่างชื่นชมวิชาแพทย์ของนางไม่ขาดปาก แม้ฮูหยินอ๋องจะรู้สึกไม่สบายตัวบ้าง แต่ก็เกรงจะเสียหน้าจึงไม่กล้าไปให้นางรักษา สีหน้าท่านอ๋องมืดลง ต่อว่า "ตอนนั้นเราตกลงกันแล้วว่าจะถือว่าเม่ยเอ๋อร์เป็นบุตรสาวคนเดียวของเรา ตอนนี้เจ้ากลับมาเสียใจอีกแล้ว?" "เจ้าว่าเด็กอย่างเจียงซุ่ยฮวนได้ใกล้ชิดองค์ชายเป่ยโม่ ตอนนี้ก็ยังไม่ถูกกันอยู่ดี? ต่อให้หลวงพ่อฮุ่ยทงมีวาสนากับนาง ด้วยนิสัยไม่รู้จักบุญคุณของนาง ต้องคว้าโอกาสนี้ไม่ได้แน่!" ท่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 264
"เบาะรองนั่งของเจ้านุ่มกว่าของข้า!" จางรั่วรั่วทำท่าเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมาก ถอนหายใจพร่ำบ่น "น่าสงสัยจริงที่พระรูปนั้นพาเจ้ามาที่นี่ ที่แท้ก็เตรียมเบาะพิเศษไว้ให้เจ้านี่เอง" เจียงซุ่ยฮวนก้มมองเบาะที่นางคุกเข่าอยู่ ดูเหมือนจะหนากว่าของคนอื่นอยู่บ้าง จางรั่วรั่วนึกอะไรขึ้นมาได้ กระซิบถาม "หรือว่าเจ้ารู้จักกับพระรูปนั้น?" "ไม่รู้จักหรอก อาจเห็นข้าแต่งตัวบางๆ กลัวเข่าจะหนาวก็เป็นได้" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า คิดในใจว่าคงเป็นกู้จิ่นเตรียมไว้ให้ ไม่เกี่ยวกับพระรูปนั้น จางรั่วรั่วลูบเสื้อผ้าของเจียงซุ่ยฮวน พูดว่า "เสื้อคลุมของเจ้าบางกว่าของข้าจริงๆ ตำหนักเป่าฮว่าหนาวขนาดนี้ เหตุใดเจ้าไม่สวมเสื้อผ้าที่หนากว่านี้?" ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะตอบ พระสงฆ์ชราปรากฏกายขึ้นด้านหลัง ดูจากจีวรที่สวมใส่ น่าจะเป็นเจ้าอาวาส เจ้าอาวาสตบบ่านางเบาๆ สามครั้ง นางคิดว่าท่านคงเห็นว่านางไม่ตั้งใจสวดมนต์ จึงยิ้มเขินๆ ให้ท่าน รอยยิ้มแฝงแววขอโทษ เจ้าอาวาสประนมมือโค้งตัวเล็กน้อย แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร จางรั่วรั่วเบิกตากว้าง กระตุกแขนเสื้อนางคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง นางทำมือห้ามให้จางรั่วรั่วเงียบ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 263
"ข้าได้ยินมาว่า เมื่ออัครเสนาบดีทราบเรื่อง จะไปถามความจริงจากฝ่าบาท แต่ถูกชายารัชทายาทห้ามไว้" จางรั่วรั่วแบมือพลางกล่าว "ข้าเดาว่าชายารัชทายาทคงไม่อยากอยู่กับองค์รัชทายาทมานานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้เกรงจะเสียหน้าจึงไม่ได้พูดออกมา บัดนี้องค์รัชทายาทสวรรคต นางก็เป็นอิสระแล้ว" "และอัครเสนาบดีก็รักใคร่บุตรสาวมาก จึงปล่อยเรื่องผ่านไป" เจียงซุ่ยฮวนเข้าใจแจ่มแจ้ง กล่าวว่า "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้" ที่ฝ่าบาททรงสรุปสาเหตุการสวรรคตขององค์รัชทายาทอย่างลวกๆ อาจเป็นเพราะไม่ทรงโปรดองค์รัชทายาทจริงๆ "อืม! พวกเราเป็นเพื่อนกัน ข้าถึงได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้เจ้าฟัง เจ้าอย่าได้บอกใครเป็นอันขาด" จางรั่วรั่วกล่าวอย่างจริงจัง "ได้ ข้าจะไม่บอกใคร" ทั้งสองสนทนากันอีกครู่หนึ่ง ก็ได้ยินหลิวกงกงยืนตะโกนที่ประตูตำหนักเป่าฮว่า "พิธีสวดภาวนาของราชวงศ์เสร็จสิ้นแล้ว! เชิญขุนนางทั้งหลายเข้าพิธี!" เจียงซุ่ยฮวนเงยหน้าขึ้น เห็นเหล่าราชวงศ์ทยอยเดินออกมา กู้จิ่นยืนอยู่หน้าสุด สวมอาภรณ์สีขาว เส้นผมที่หน้าผากพลิ้วไหวในสายลม ดูงดงามดั่งสายลมยามฟ้าใส ฮองเฮาทรงยืนข้างกู้จิ่น ดูเหมือนจะทรงร้องไห้จนสลบ มีนางกำนัลสองคน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 262
เจียงซุ่ยฮวนหันกลับไป เบื้องหน้าคือใบหน้างดงามของจางรั่วรั่ว นางดูเหมือนอยากจะยิ้ม แต่กลัวคนอื่นจะเห็น จึงยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อบังหน้า พูดเสียงเบา "ข้าหาเจ้าตั้งนาน นึกว่าเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว" "เจ้าหาข้าทำไม?" เจียงซุ่ยฮวนถาม จางรั่วรั่วตอบอย่างหน้าตาเฉย "ก็เพื่อหาเพื่อนคุยน่ะสิ" พูดจบ นางก็ผายปากไปทางฝูงชน "ดูพวกเขาสิ แต่ละคนช่างเล่นละครเก่งจริง บิดามารดาข้าอ้างว่าป่วยไม่มา ข้าก็ไม่อยากอยู่กับพวกเขา น่าเบื่อเหลือเกิน" "หืม?" เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ ไม่เข้าใจความหมาย นางแค่นเสียงพูด "พวกนี้ปกติลับหลังด่าองค์รัชทายาทไม่รู้ว่าด่าหยาบคายแค่ไหน หลายคนถึงกับสาปแช่งพระองค์ แต่พอองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ พวกเขากลับทำหน้าเศร้าโศกเสียใจ น่าขยะแขยงจริง" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกประหลาดใจ รู้อยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทไม่เป็นที่นิยม แต่ไม่คิดว่าทุกคนจะเกลียดชังพระองค์ จางรั่วรั่วส่ายหน้าพลางพูด "ไม่เหมือนข้า แม้แต่จะแกล้งทำก็ยังทำไม่ได้ หลายครั้งเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา" เจียงซุ่ยฮวนหันมองคนรอบข้าง กระซิบถาม "ในหมู่คนมากมายเช่นนี้ ไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทจริงๆ เลยหรือ?"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 261
แต่ว่าฝูหลิงดูเหมือนจะสนใจชุนเถา หากชุนเถาก็มีใจให้เขาเช่นกัน ทั้งสองก็คงจะได้พบกันบ่อยๆ ชุนเถาพยักหน้าแรงๆ "เข้าใจแล้ว ข้าเต็มใจเป็นศิษย์ของท่าน!" พูดจบ ชุนเถาก็ลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงข้างเท้าเจียงซุ่ยฮวน "หมอหลวงเจียง นับจากนี้ท่านก็คืออาจารย์ของข้า" นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซุ่ยฮวนรับศิษย์ นางรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย ลูบจมูกพลางกล่าว "พอเถอะ ลุกขึ้นเถิด" ชุนเถาลุกขึ้นมาอย่างดีใจ ชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะถาม "ขอบคุณท่านอาจารย์ ข้าทานอาหารได้แล้วหรือ?" "..." คนผู้นี้คิดแต่เรื่องกินจริงๆ นางพยักหน้า "ทานเถิด" คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดเพิ่ม "เจ้าชอบกินก็ได้ แต่จำไว้ว่า ต่อไปอย่าให้การกินมาทำให้งานเสียล่ะ" "อื้มๆ!" ชุนเถาพยักหน้าพลางทาน "ท่านวางใจได้ ข้าเข้าใจแล้ว" อากาศบนเขายิ่งเย็นลงทุกที เมื่อเจียงซุ่ยฮวนตื่นนอนตอนเช้า พบว่าโอ่งน้ำสองใบในลานเรือนมีน้ำแข็งเกาะ ผิวน้ำกลายเป็นน้ำแข็งหนาทึบ น้ำในโอ่งนี้เป็นน้ำพุจากภูเขาที่กู้จิ่นสั่งให้คนไปตัก ว่ากันว่าน้ำพุนี้ช่วยบำรุงผิวพรรณให้งดงาม นางจึงใช้น้ำพุนี้ล้างหน้าแปรงฟันทุกวัน เจียงซุ่ยฮวนเคาะน้ำแข็งในโอ่ง ดูท่าวันนี้คงใช้ไม่ได้แล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 260
"หืม?" ชุนเถากำลังแทะน่องไก่อยู่ เมื่อได้ยินเสียงของเจียงซุ่ยฮวน รีบวางน่องไก่ในมือลงทันที ลุกขึ้นยืนถาม "ท่านหมอเจียง มีอะไรจะสั่งบ่าวหรือเจ้าคะ?" ชุนเถามีใบหน้าเด็กๆ ดูไร้เดียงสา ดูเหมือนจะอวบขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ๆ มุมปากยังมีน้ำมันเงาวับ เจียงซุ่ยฮวนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ "เจ้าเช็ดปากก่อน ข้ามีเรื่องจะบอก" ชุนเถารับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก กำผ้าไว้ในมือด้วยความประหม่า "ท่านจะบอกอะไรหรือเจ้าคะ?" "จะส่งบ่าวกลับไปหรือเจ้าคะ?" ชุนเถาส่ายหน้าอย่างต่อต้าน "หากบ่าวทำอะไรไม่ดี ท่านบอกบ่าวได้ บ่าวจะแก้ไขเอง ได้โปรดให้บ่าวอยู่ที่นี่ต่อเถิดเจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้ว "เจ้าไม่อยากกลับหรือ?" "ไม่อยากเจ้าค่ะ" ชุนเถาส่ายหน้าแรงๆ "นางกำนัลคนอื่นๆ ของฮองเฮารังเกียจที่บ่าวกินมาก พวกนางกีดกันบ่าว แต่ท่านไม่เคยรังเกียจบ่าว ยังให้บ่าวกินข้าวด้วยกัน บ่าวอยากติดตามรับใช้ท่านเจ้าค่ะ" "เจ้าช่างซื่อสัตย์" เจียงซุ่ยฮวนยิ้ม กล่าวว่า "ข้าพอจะพาเจ้าไปด้วยได้ แต่ข้ามีสาวใช้สองคนแล้ว ไม่ต้องการเพิ่มอีก" ชุนเถาเกาศีรษะ "บ่าวทำอย่างอื่นได้เจ้าค่ะ บ่าวทำอาหารอร่อย เป็นแม่ครัวให้ท่านได้" "ข้าไม่ต้อ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 259
เมื่อได้ฟังคำพูดของกู้จิ่น ในสมองของเจียงซุ่ยฮวนราวกับมีบางอย่างสว่างวาบขึ้น นางลองเอ่ยปากถาม "ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่า ฝ่าบาทจริงๆ แล้ว..." นางพูดได้เพียงครึ่งประโยคก็หยุดลง กู้จิ่นชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เขาเกือบจะโต้แย้งแต่กลับหุบปากแน่น จมอยู่ในภวังค์ความคิด ทั้งสองเดินกลับเรือนอย่างเงียบงัน เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจจะกลับห้อง ปล่อยให้กู้จิ่นได้ครุ่นคิดตามลำพัง นางเพิ่งจะก้าวเท้าไปทางห้อง ก็ถูกกู้จิ่นเรียกไว้ "เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงไว้ใจพี่ใหญ่เช่นนี้?" "ไม่ทราบเจ้าค่ะ" กู้จิ่นกล่าว "ตอนข้ายังเล็ก ข้าชอบเล่นลูกหนังมาก วันหนึ่งตอนเช้าข้าตื่นมาเห็นลูกหนังลอยอยู่ในทะเลสาบ จึงก้มตัวลงไปที่ริมทะเลสาบเพื่อหยิบ ใครจะรู้ว่าพลาดพลั้งตกลงไป" "พี่ใหญ่เป็นผู้ช่วยข้าขึ้นมา แต่ตัวท่านเองกลับเกือบจมน้ำตาย" เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตา กล่าวว่า "ไม่แปลกที่ท่านกับฝ่าบาทจึงสนิทกันเช่นนี้" "อืม พี่ใหญ่มีบุญคุณช่วยชีวิตข้า ข้าจึงไว้ใจท่านเช่นนี้" กู้จิ่นกล่าวเสียงทุ้ม "ข้าได้คิดถึงคำพูดของเจ้า มันก็มีเหตุผล แต่ในฐานะของข้า ข้าไม่อยากเชื่อว่าพี่ใหญ่เป็นฆาตกร" "บางทีข้าอาจคิดมากไป หากองค์รัชท
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 258
กู้จิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ทูลถาม "เสด็จพี่ การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทช่างน่าสงสัยยิ่งนัก พระองค์จะไม่ทรงสืบสวนต่อหรือ? จะทรงตัดสินโดยเชื่อเพียงคำกล่าวด้านเดียวของโหรหลวงได้อย่างไร?" สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูอ่อนล้า "เจ้าจิ่น มิใช่ว่าข้าไม่อยากสืบ แต่ความจริงของเรื่องนี้ก็เป็นเช่นนี้แหละ" "รัชทายาทเป็นโอรสของข้า ข้าเจ็บปวดยิ่งกว่าพวกเจ้าทั้งหมด แต่เขาตายไปแล้ว ต่อให้สืบสวนอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้เขาฟื้นคืนชีพได้" ฮ่องเต้ตรัสจบ ทรงยกพระหัตถ์กุมพระนลาฏ ทรงเอนพระวรกายลงช้าๆ "ให้นำร่างรัชทายาทกลับวัง ประกาศว่าเขาล้มป่วยกะทันหัน" "ข้าปวดพระเศียร พวกเจ้าออกไปก่อน เหลือไว้แต่โหรหลวง ข้ายังมีเรื่องจะถามเขา" กู้จิ่นเชื่อฟังฮ่องเต้เสมอ แม้ในใจจะยังสงสัย แต่ก็นำเจียงซุ่ยฮวนและหมอหลวงเมิ่งออกไป หน้าพระแท่นบรรทมเหลือเพียงโหรหลวงและหลิวกงกง ฮ่องเต้ตรัสกับหลิวกงกงด้วยความพอพระทัย "การแสดงของเจ้าเมื่อครู่ข้าพอใจมาก พระราชทานรางวัล" "ขอบพระทัยในพระมหากรุณาพ่ะย่ะค่ะ" หลิวกงกงค้อมกายถอยไปด้านข้าง ที่เขาอยู่รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้มาได้หลายปี ก็เพราะความว่องไวปราดเปรียวของเขา การรับใช้ฮ่องเต้เปรียบ
