บทที่ 257

“ฉันแค่สงสัยน่ะค่ะ” ลูน่าที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับรู้สึกสนุกสนานพลางมองไปยังถนนตรงหน้าเธอ “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำรูปของคุณพัง?”

ธีโอยิ้มตอบในขณะที่มือของเขายังคงกำไว้ที่พวงมาลัย “ถ้าผมบอกว่า ผมเชื่อว่าจันทร์เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้นล่ะครับ คุณจะว่าไง?”

ลูน่าตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะจากคำตอบของเขา ก่อนที่เสียงหัวเราะเบา ๆ จะหลุดออกมาจากปากของเธอ “คุณอัลเลนรู้จักฉันเหรอคะ?”

“ผมเคยสนใจการออกแบบเครื่องเพชรด้วยเหมือนกัน แล้วก็ลองทำอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้เพราะว่ามันยากเกินไป ในตอนนั้น ผมศึกษาค้นคว้าเยอะมากผมก็เลยคุ้นเคยกับงานของคุณ จะบอกว่าจันทร์เจ้าเป็นชื่อสามัญประจำวงการออกแบบเครื่องประดับก็คงไม่เกินจริง”

ลูน่าแปลกใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่หลังจากครุ่นคิดไปพักหนึ่ง เธอก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นเหตุเป็นผล ถ้าไม่ใฃ่เพราะเขาจำได้ว่าเธอคือจันทร์เจ้า ตอนนั้นธีโอก็คงไม่ช่วยเธอและคงไม่เสนอตัวจะไปส่งเธอที่บ้านด้วย

เธอแย้มยิ้มบาง ๆ “โลกกลมมากเลยนะคะ”

“ต้องขอบคุณที่ตอนเด็ก ๆ ผมศึกษามาค่อนข้างเยอะ ถ้าไม่อย่างนั้น ผมคงพลาดโอกาสในการได้รู้จักกับท่านอาจารย์ในวันนี้ไป” เสียงของธีโอยังคงนุ่