บทที่ 265

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันทำงานจนดึก?” ลูน่าถามพลางเคี้ยวอาหารที่ธีโอซื้อมาให้เธอ

ธีโอหัวเราะเบา ๆ “ถ้าผมบอกว่าผมรอคุณอยู่ข้างนอกมาตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้วล่ะ”

ลูน่าเกือบสำลักอาหาร “จริงเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ครับ ผมล้อเล่น” ธีโอเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วยืดเส้นยืดสาย “เมื่อเช้าตอนที่ผมไปบ้านเพื่อนคุณ ผมขอเบอร์เธอมาด้วย ผมโทรไปถามเธอเมื่อกี้ เธอบอกว่าคุณยังไม่กลับบ้าน ผมก็เลยเดาว่าคุณน่าจะอยู่ที่ทำงาน”

ลูน่ารู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำอธิบายของธีโอ ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จะตอบสนองยังไงถ้าธีโอรอเธอมานานกว่าสามชั่วโมงจริง ๆ

เธอยัดอาหารที่เหลือเข้าปากอย่างรีบร้อนเท่าที่จะทำได้ “ไปกันเถอะค่ะ”

ธีโอหัวเราะเบา ๆ แล้วช่วยเธอเก็บกวาดกล่องอาหาร “ไปกันครับ เจ้าของตึกกำลังรอเราอยู่”

ลูน่าพยักหน้าและตามเขาออกไปจากสำนักงาน โจชัวยืนมองทุกอย่างอยู่ในเงามืดของสำนักงานจึงไม่มีใครรู้ เขามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกค่อนข้างไม่พอใจที่ปรากฏบนใบหน้าขณะที่พวกเขาสองคนเดินเข้าลิฟต์ไป

ในตอนที่ธีโอขึ้นลิฟต์ไป จู่ ๆ เขาก็หันมามองทางที่โจชัวยืนอยู่แล้วเหมือนจะมองตรงมายังเขา

ประตูลิฟต์ปิดลง และพวกเขาสองคนก็ลงไป ในเสี้ยววินาทีหลังจา