บทที่ 174

โจชัวขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาตอบเสียงเข้ม “ไว้คราวหน้าแล้วกัน”

“ก็ได้ค่ะ...” เนลลี่ก้มหน้าอย่างผิดหวัง

เอเดรียนทนไม่ได้กับภาพที่เห็น “มานี่สิ เนลลี่ มาป้อนปู่แทนสิ!”

ใบหน้าของเนลลี่สดใสขึ้นมา เธอหยิบถ้วยขึ้นมาตรงหน้าเอเดรียน “อ้าปากนะคะคุณปู่”

เอเดรียนยิ้มกว้างให้เธอแล้วอ้าปากอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้นลูน่าก็กินเสร็จ นีลเลยมาช่วยเนลลี่ป้อนคุณปู่ด้วย ตอนแรกเอเดรียนอยากจะปฏิเสธ แต่เขาต้านทานสีหน้าเศร้าของเธอไม่ไหว ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้พวกเขาทำตามต้องการ

ลูน่าที่กินเสร็จแล้วจึงออกจากโต๊ะไปนั่งที่โซฟา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและในตอนที่กำลังจะเช็คข่าว จู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่าเบาะโซฟาข้าง ๆ ยุบลงไป โจชัวหย่อนร่างผอมสูงของเขาลงนั่งข้าง ๆ เธอ

“ส่งมือเธอมา” เขาสั่งเสียงต่ำ

ลูน่ายื่นมือให้เขาในทันทีราวกับเป็นระบบอัตโนมัติ

ความรู้สึกเหมือนไฟฟ้าไหลเข้ามาในขณะที่มือของเธอนาบอยู่บนฝ่ามืออันกว้างและหยาบของโจชัว เธอพยายามจะชักมือกลับ แต่เขากำมือไว้แน่นเสียแล้ว

“อย่าขยับ” โจชัวจับมือเธอไว้ในขณะที่ใช้อีกมือเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกมา เขาถอดผ้าพันแผลออกจากหลังมือที่บวมแดง แผลพุพองของเธอปริแตกและมี