“เห็นที สิ่งที่จะทำให้เจ้าหายจากอาการน่าสงสารก็คือต้องขับความร้อนจากร่างกาย และดื่มด่ำกับความสุขให้มากที่สุด”
มู่อี้เถียนว่าจบจึงมองเหมียวจื่อเผยด้วยความสิเน่หา เขาเป็นหนุ่มน้อยก็จริง และตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีสาวใช้ห้องข้างหลายคน แต่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยังไม่เกิดขึ้นสักครา นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ถูกตาต้องใจใคร ทว่าผิดกับเมื่อเห็นเหมียวจื่อเผย นางมีเสน่ห์ลึกลับ ชวนให้เขาอยากสัมผัส และเป็นเจ้าของ
“แต่เจ้าอย่าเพิ่งหวังสูง ข้าจะให้ผู้ใด เห็นขาอ่อนได้ง่ายๆ จนกว่า ข้าจะมั่นใจว่า เจ้าคู่ควรพอ ที่จะปล่อยความอุ่นซ่านเข้าสู่กลีบชื้นแฉะ” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างถือตัว จากนั้นจึงเป่าปาก เรียกสาวใช้ และบ่าวชายคนสนิทของตน ที่คอยรับใช้อยู่ใกล้ๆ ในบริเวณนั้น
เมื่อคนแปลกหน้าที่เดินเข้ามาในห้องดังกล่าว ทำให้เหมียวจื่อเผย รู้สึกตื่นเต้น ทั้งคู่ ดูเหมือนเพิ่งพ้นวัยเด็กมาไม่กี่ปี และตื่นกลัวมิน้อย ซึ่งความเยาว์นี้ มันช่างหอมหวานเหลือเกินสำหรับหญิงสาว
“พิษราคะที่อยู่ในร่างกายเจ้า ย่อมต้องรีบขจัดออกให้หมด หาไม่แล้ว อาจมีอันตราย จนทำให้สิ้นลมหายใจ”
ได้ยินเช่นนั้น เหมียวจื่อเผยก็แสร้งอ้าปากกว้าง และดวงตากลมโตเบิกค้าง ราวกับตกใจเหลือเกิน
“แต่ไม่ต้องกังวลสิ่งใด เพราะข้า พึงใจต่อเจ้า ดังนั้นจึงอยากช่วยต่อชีวิต”
เมื่อมู่อี้เถียนเอ่ยจบ สาวใช้กับบ่าวชาย ก็เข้ามาหาเหมียวจื่อเผย ในคราแรกพวกเขาเงอะงะอยู่บ้าง แต่พอมู่อี้เถียนส่งเสียงคำรามอย่างขัดใจ ทุกอย่างเลยเข้าที่เข้าทาง
“อื้อ... อ๊ะ...”
เนื่องจากกำลังแสดงบทบาทสตรีต้องพิษ ทั้งยังเป็นใบ้ เหมียวจื่อเผยที่กำลังถูกจับเปลื้องผ้า จึงทำได้เพียงดิ้นหนี กระทั่งมือของหลางฮั่ว ซึ่งเป็นสาวใช้ลูบไล้หน้าอกเหมียวจื่อเถียน ความสยิวซ่านก็บังเกิดขึ้น
อีกฝ่ายเริ่มนวดเฟ้นเคล้นคลึงหน้าอกเหมียวจื่อเผย พอเห็นว่านางไม่ได้ปฏิเสธ จึงโน้นริมฝีปากมาประกบกัน
“อี้... อ๊า อ๋า...” การถูกผู้หญิงด้วยกันจุมพิตมันชวนให้ขนที่หลังต้นคอลุกชัน ทว่าสาวใช้คนนี้ ลีลาจัดว่าไม่ธรรมดา นางบดริมฝีปากนุ่มๆ กับเหมียวจื่อเผย มือแตะยอดถันของหญิงสาว แตะไม่พอยังออกแรงบดบี้ให้เกิดความซ่านสยิว
ส่วนเจี๋ยชาง บ่าวที่ใบหน้าหวานก็ทำในสิ่งที่ชวนให้หวีดเสียงแหลมสูงเหลือเกิน เขากำลังอมนิ้วเท้าของเหมียวจื่อเผยสลับการดูดเลีย!
ใบหน้าเด็กน้อยของมู่อี้เถียนมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้น เขาชอบภาพดังกล่าว และเสียงครางชายหญิง ก็เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาจะได้ยิน
“นางบ่าวโง่ จงเอากลีบของเจ้า ไปถูไถนาง แล้วทำให้มันเกิดเสียงแจ๊ะๆ ๆ กับเสียงบดเบียดเนื้อนิ่มเข้าด้วยกัน เร็วเข้า ข้าอยากได้ยิน!”
เหมียวจื่อเผย คาดไม่ถึงว่า คุณชายห้าที่อายุเพียงเท่านี้จะเป็นคนตัณหากลับที่ชอบเรื่องสัปดน
อึดใจต่อมา หลางฮั่วไม่รอช้ารีบทำตามคำสั่งมู่อี้เถียน และตัวนางได้รับการกระตุ้นจากแรงสิเน่หา อีกทั้งในร่างกายสูดกลิ่นกำยานราคะไปก่อนหน้านี้
กลีบสวาทหลางฮั่วอาจไม่งามเท่าเหมียวจื่อเผย และยังเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ กระนั้นเมื่อนางใช้มันถูไถกับพื้นที่ฉ่ำหวานของเหมียวจื่อเผย พร้อมบดเบียดเนื้อสาวด้วยกัน ความซ่านแสนรัญจวนก็เกิดขึ้น
น้ำเมือกชโลมพื้นที่งาม และสตรีทั้งสองมิอาจอดกลั้นความซ่านสยิวได้ ฝ่ายสาวใช้ครางเสียงดัง นางใช้มือข้างหนึ่งบีบและนวดเฟ้นหน้าอกเหมียวจื่อเผย บีบแรงจนมู่อี้เถียนเกิดอาการหึงหวง
“นังบ่าวชั้นต่ำ หากทำให้แม่นางผู้นี้ บอบช้ำเพียงเล็กน้อย ข้าจะโบยเจ้าให้เนื้อแตก”
เมื่อมู่อี้เถียนตวาด การเล่นสนุกของสองหญิงกับหนึ่งชาย จึงลดความบ้าคลั่งลง
ยามนั้นบ่าวหนุ่มหน้าใส เริ่มซุกไซ้ซอกคอเหมียวจื่อเผย และแท่งหยกเขาถูไถตามส่วนเว้าส่วนโค้งของนาง
“ฟังข้าให้ดี ห้าม...นำท่อนเอ็นเจ้า เข้าไปในส่วนใดของหญิงใบ้ และน้ำหล่อลื่นเจ้า ก็เช็ดเสียด้วย มันไหลเยิ้มจนน่าขยะแขยงแล้ว”
มู่อี้เถียนสั่งเจี๋ยชาง และเขามีอารมณ์เป็นอย่างมาก ความเป็นชายจึงผงาดง้ำ แม้ไม่มีขนาดใหญ่โต แต่มันสมตัว อีกทั้งเขาเกิดความต้องการอยากร่วมรักกับเหมียวจื่อเผย ผิดแต่ว่าเขาไม่อาจทำสิ่งนั้นได้
จากนั้นมู่อี้เถียนก็พาท่อนเนื้อร้อนมาอยู่กึ่งกลางระหว่างสองเต้าอวบอัดของเหมียวจื่อเผย เขาเสือกแทงมันขึ้นลงด้านบนล่าง ดวงตาเรียวสวยส่งประกายความเจ้าชู้ถึงนาง เมื่อพิศแล้วในยามนี้คุณชายห้า กลับไม่หลงเหลือเค้าของเด็กหนุ่ม
ฝ่ายเหมียวจื่อเผยก็อยากเอาใจเขา สองมือนางบีบเต้าอวบๆ เข้าหาท่อนเนื้อสวยที่ปลายหัวหยักเป็นสีชมพูสด เขาช่างหอมหวาน เปี่ยมด้วยความไร้เดียงสา และรักสนุกเหลือเกิน
“อ๊าส์! หญิงใบ้... เจ้าเรียนรู้ศาสตร์เหล่านี้จากที่ใด!”
มู่อี้เถียนชอบใจ เขาเสือกท่อนเนื้อแรงขึ้น และเหมียวจื่อเผยบีบสองเต้าของตนชิดกัน หวังที่จะให้มันรัดขาที่สามของอีกฝ่ายให้เขากระสันอย่างหนักหน่วง
ในขณะนั้น มู่อี้เถียนเต็มไปด้วยแรงตัณหา เขาจึงสั่งให้สาวใช้ กับบ่าวสาวร่วมรักกัน ส่วนเขานำนิ้วเรียวของตนกวาดเข้าไปในปากของเหมียวจื่อเผย
ความเร่าร้อนของทั้งคู่ ผสานเสียงการสับสะโพกของเจี๋ยชางกับกลีบสวาทหลางฮั่ว จึงทำให้ในห้องดังกล่าวเต็มไปกลิ่นอายแห่งราคะ
“เจ้าอยากให้ข้าเชยชมส่วนนั้นด้วยสิ่งใด”
มู่อี้เถียนถาม และกลีบงามอันแฉะชื้นของเหมียวจื่อเผยที่ถูกกระตุ้นจากสาวใช้ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะพร้อมแล้วเพื่อให้คุณชายห้าสำราญใจ ด้วยลิ้น นิ้วเรียวยาว หรือจะเป็นแท่งหยกที่ยังบริสุทธิ์อยู่
มู่ป๋อจางมองฮูหยินตน ฝ่ายนั้นแม้อายุเข้าวัยเลขสี่ตอนต้น แต่นางยังเป็นสตรีที่ดูแลเรือนร่างอย่างดีเสมอมา ผิดแต่เขากับนางไม่มีทายาทด้วยกัน เว้นเสียแต่ลูกชายของน้องสาวที่ทั้งคู่รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม นอกจากนั้น นางยังไม่พิสมัยการร่วมเตียงกับบุรุษ การที่เขากับนางเป็นคู่ชีวิตกัน ขึ้นอยู่กับผลประโยชน์เป็นหลัก “ฮูหยิน ช่วงนี้เฉิงเอ๋อร์... อาการเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อต้นเดือน ตอนที่ข้ากลับมาจากเมืองไห่ ได้ยินว่าเขากำลังหัดเดิน” หมี่อิงถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ “เฉิงเอ๋อร์ พอจะมีแรงเดินบ้าง แต่จิตใจเขาย่ำแย่ ท่านพี่คงเข้าใจ แต่ไหน แต่ไร เขาคือคนเจ้าบ้านน้อย คอยดูแลกิจการทุกอย่างช่วยท่านพี่ตลอด แล้วตอนนี้แม้ป่วยไข้ แต่ก็นับว่าเป็นลูกชายที่มีสมองดีกว่าผู้ใด” “โถ ฮูหยิน เฉิงเอ๋อร์ยังต้องนั่งรถเข็นเช่นนี้ เขาจะไปตรวจงาน หรือเข้าไปเจรจาเรื่องสำคัญกับราชสำนักได้อย่างไร เจ้าก็รู้ กองคลังเปลี่ยนใต้เท้าคนใหม่ คนผู้นั้น ใช่ว่าจะมีเมตตาต่อผู้พิการ หากส่งเฉิงเอ๋อร์ไป เกรงว่าจะได้รับเสียงหัวเราะมากกว่า” “ถึงอย่างนั้น เขาก็เป็นลูกชายที่ท่านพี่ไว้วางใจที่สุด”
“คุณชายสาม อย่างไรข้าขอตัว ไปดูแลอาหารสักหน่อย เย็นนี้เจ้าบ้านมู่ มีแขกด้วย ข้าจำเป็นต้องจัดเตรียมอย่างดี” “ตามสบาย แต่อย่าทำสิ่งใดให้เสียชื่อบิดา อาหารทุกอย่างนอกจากเลิศรสย่อมต้องไร้พิษ ห้ามทำเรื่องเหลวไหลให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน เพราะหนนี้ อนุเฉิน คงไม่โชคดีเหมือนอย่างที่เคยทำเรื่องชั่วๆ แล้วไม่มีผู้ใดสืบหาความผิดได้” สิ่งที่มู่ข่ายเฉิงกล่าว ทำให้เฉินปี้หนาวจับขั้วหัวใจ สีหน้านางซีดเผือด มือและเท้าพลันเย็นจัด กระนั้นก็แสร้งยิ้ม และหัวเราะเสียงแปร่งๆ กลบเกลื่อนอาการครั่นคร้ามใจตน “ฮึ ดูเหมือน คนที่พิการ ลุกขึ้นถ่ายเบา ถ่ายหนักด้วยตนเองไม่ได้เยี่ยงท่าน ยังมีพิษสงมิน้อย เช่นนี้ข้าสมควรต้องระวังตัวให้มาก ถึงมากที่สุด” “กล่าวเช่นนี้นับว่าสมควร ข้าเชื่อเหลือเกินว่า บุรุษแซ่มู่ ทั้งสี่ที่ตำหนักน้ำพุซีเฉอ ย่อมไม่มีผู้ใดก้าวขึ้นมาแทนที่ข้าได้ โดยเฉพาะลูกชายของเจ้า น้องห้าเสี่ยวเถียน คนไร้เดียงสา และ...อ่อนด้วยเรื่องการมองคน!” เอ่ยจบมู่ข่ายเฉิงก็สั่งบ่าวคนสนิทเข็นรถของตนไปอีกด้าน ขณะที่ล้อรถเขาหมุนห่างออกไป เสียงหัวเราะชายหนุ่มก้องกังวาน ชวนให้เฉินปี้ร้อ
น้ำพุซีเฉอ สถานที่แห่งนั้นค่อนข้างซับซ้อน ยามนี้มีเพียงเขากับนางอยู่ด้วยกันสองต่อสอง “รู้หรือไม่ข้าคือผู้ใด” มู่เซ่าหลิงถาม และสำรวจเหมียวจื่อเผยด้วยสายตาที่ไม่ต้องคาดเดา ก็รู้ว่าเขาเกิดความต้องการต่อความสาวและความงามอันเปิดเผยของนาง “อ่อ...ข้าลืมไปว่าเจ้าเป็นใบ้” เหมียวจื่อเผยส่ายหน้าช้าๆ ไม่เชิงปฏิเสธ แต่ไม่ยอมรับ “เอ หรือถูกคนล่อลวงมา แต่มิน่าเป็นไปได้ ท่าทางเจ้า มิใช่สตรีปัญญาทึบ ทั้งยังมีจริตเยี่ยงหญิงงามเมือง” หญิงสาวแสดงท่าถอนหายใจ ริมฝีปากอวบอิ่มสีสดเม้มชิด กิริยากึ่งว้าวุ่นใจกึ่งตื่นกลัว ซึ่งทำให้มู่เซ่าหลิงอยากจัดการนางให้เร็วขึ้น “สตรีในตำหนักน้ำพุซีเฉอ ข้าย่อมต้องสำรวจให้ดี มิอาจให้สายลับ เข้ามาปะปน และเมื่อพวกเจ้าทำงานคุ้มค่าจ้าง ข้าจะตอบแทนน้ำใจอย่างดี เสียดายเจ้าพูดไม่ได้ แต่ข้า ก็ไม่อาจปล่อยให้เจ้าเปลี่ยวเหงา อ่อ...ยามนี้น้องห้าถูกพี่ใหญ่กักบริเวณที่ห้องคุณธรรม เพื่อสำนึกตน” เรื่องนี้เหมียวจื่อเผยไม่ทราบ คนที่เฉลยต่อจากนั้นก็คือมู่เซ่าหลิงนั่นเอง “เด็กน้อยอย่างเขา เป็นลูกแหง่มากไปสักหน่อย เจ้าอย่าได้ห่วงเลย ยามนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น เหมียวจื่อเผยยอมรับว่า นางอ่อนเพลียและมีไข้อ่อนๆ กระนั้นนับว่าโชคดีที่ได้กินยาและดื่มโจ๊กเพื่อคลายความหิว เมื่อนางลุกไปชำระร่างกาย สาวใช้กับบ่าวชาย ซึ่งถูกสั่งให้มารับใช้นาง ต่างแสดงท่าทีเหมือนโกรธแค้นและชิงชัง “เจ้าคือนังแพศยาดูเอาเถิดทำให้คุณชายห้าต้องถูกจำกัดบริเวณ ทั้งที่ใกล้ถึงวันคัดเลือกเจ้าบ้านน้อยแล้ว” หญิงสาวฟังคำหลางฮั่นก็ตื่นเต้นไปด้วย การคัดเลือกเจ้าบ้านน้อยสำคัญที่สุด ในวันนั้นเหมียวจื่อเผยจะกลายเป็นสตรีที่ชี้ชะตาชีวิตบุรุษแซ่มู่ แน่ล่ะ เหมียวจื่อเผยไม่ตอบหลางฮั่ว นางเพียงทำไม้ ทำมือสื่อสาร “นังหญิงไร้ยางอาย ยังไม่เลิกแกล้งทำเป็นใบ้อีกหรือ!?” เหมียวจื่อเผยมองหน้าหลางฮั่ว ท้าทายอีกฝ่ายด้วยสายตา จากนั้นริมฝีปากอวบอิ่มที่ทาชาดแดงก็ขยับไหวช้าๆ “ข้าไม่เคยบอกว่าเป็นใบ้ หรือต้องพิษร้ายอันใด” สิ้นคำพูดเหมียวจื่อเผย สาวใช้ก็เหมือนเจอผีกลางวันแสกๆ นางตกใจ จึงอ้าปากกว้าง ทั้งยังแสดงอาการขวัญเสีย มือหนึ่งยื่นไปคว้าร่างเจี๋ยชาง ตีแขนเขาแรงๆ เพื่อเรียกสติตนกลับคืน “นังงูพิษ มันได้ยินสิ่งที่เราพูดทุ
ก่อนวันชำระล้างกายที่บ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ “ทำตามที่ข้าบอก ครั้งนี้ข้าคือผู้ชนะ ถ้าหากเจ้า สามารถทำให้พี่ใหญ่พึงใจ ก็จะเป็นอิสระออกจากเรือนหลังนี้ได้ พร้อมเงินสองพันตำลึงเงินจากข้าและน้องสี่” เหมียวจื่อเผยชอบมู่เซ่าหลิง เขาเป็นบุรุษหล่อร้าย และมีความชั่วช้าในสันดาน “คุณชายรองกำลังต้องการให้ข้ายั่วยวนคุณชายใหญ่” “มิใช่ยั่วยวน สิ่งที่ข้าสั่งคือ พี่ใหญ่ต้องสมสู่กับเจ้าให้เราดูเป็นขวัญตา” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ บนดวงหน้างดงาม “ท่านทั้งสองช่างเป็นคนที่รักสนุกโดยแท้ อยากเห็นข้าร่วมรักกับคุณชายใหญ่จนเนื้อเต้นเช่นนั้นหรือ” “ฮ่าๆ ๆ ข้าขอเตือนก่อน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ที่เจ้าจะทำให้ มู่เหรินฮั่น ผู้เย็นชา ไร้ความรู้สึก สาดความขาวข้นใส่เรือนร่างของเจ้า” ได้ยินแบบนั้น เหมียวจื่อเผยพลันเนื้อเต้น นางรักความสนุกและอยากเอาชนะ ยิ่งเขาเป็นบุรุษที่ไม่อยากให้สตรีเข้าใกล้ ทั้งหวงเนื้อหวงตัว และชอบมีความสัมพันธ์แปลกประหลาด นางก็อยากเริ่มงานในตอนนี้เลย จากนั้นเหมียวจื่อเผยต้องประหลาดใจ เมื่อรู้ว่าการเสพสุขกับมู่เหรินฮั่น นางต้องแต่งก
เมื่อทั้งคู่ดื่มสุราจดหมดหนึ่งป้าน จากคำพูดที่หยั่งเชิงของแต่ละฝ่าย ก็เป็นคำสัปดน มู่เหรินฮั่นยิ้มบ่อยครั้ง มือเขาเอื้อมไปบีบสะโพกเหมียวจื่อเผย พอไฟในกายร้อนฉ่า เขาจึงจับร่างนางมานั่งซ้อนทับบนตักของตน ชายหนุ่มถูกใจนางมิน้อย ทั้งเสื้อตาข่ายไหมทองที่สวมไว้ และการเขียนสีวาดลวดลายบนตัวนาง ซึ่งมีทั้งอักษรโบราณ และรูปของปีศาจในตำนาน “พวกมันล้วน ต้องการให้ข้าสมสู่กับเจ้า” มู่เหรินฮั่นหมายถึงบรรดาน้องชายของเขา “แล้ว คุณชายใหญ่ ยังจะหลงกลพวกเขาอีกหรือ” “ไม่... สำหรับข้า ใครก็บังคับให้ทำสิ่งต่างๆ มิได้ กระนั้นการ ได้เย่อเจ้าวันนี้ เห็นทีคงเป็นเรื่องแปลกใหม่ ที่ข้าจะกระทำ เนื่องจากถึงเวลา ที่ข้าอยากพิสูจน์ตนเอง” คำพูดของมู่เหรินฮั่น สร้างความฉงนให้แก่เหมียวจื่อเผย ทว่ายามนี้นางหาได้สนใจ ด้วยรู้เพียงแต่ว่า นางจะต้องรีดน้ำขาวข้นและอุ่นจัดออกจากร่างชายหนุ่มผู้นี้ให้ได้ มากถึงมากที่สุด ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจไม่ร่วมมือกับนางเพื่อเล่นสนุกด้วยกัน ส่วนฝ่ายมู่เหรินฮั่ว ก็จำเป็นต้องเสพรักกับเหมียวจื่อเผย เพื่อทำให้บรรดาคุณชายที่แอบดูอยู่ ม
มู่เซ่าหลิงยังเป็นฝ่ายแทรกความใหญ่โตเข้าไปกระแทกกระทั้นเหมียวจื่อเผยเช่นเดิม ผิดแต่เขาเปิดโอกาสให้น้องสี่ ได้ทำรักกับนางจากประตูหลังด้วย “หากน้องสี่ไม่ถือ จงมาเสร็จพร้อมกันในตัวนางดีหรือไม่” ในขณะนั้น เหมียวจื่อเผยนั่งอยู่บนกึ่งกลางลำตัวมู่เซ่าหลิง และบั้นท้ายงอนหนั่นแน่นเด้งไหวไปมา กลีบสวาทนางรับศึกหนักอยู่อย่างช่ำแฉะ แต่ดอกเบญจมาศก็เย้ายวนสายตามู่จิงหงมิหยอก ซึ่งก่อนหน้านั้นเขาได้เห็นพี่ชายคนโตร่วมรักนางอย่างถึงใจในช่องทางนี้มาแล้ว ฝ่ายนางก็ออดอ้อนร้องเรียกให้เขาปล่อยน้ำหวานเข้าสีขาวขุ่นเข้าไป ซึ่งภาพดังกล่าวยังติดตามู่จิงหง “ข้าหาใช่คนสัปดนอย่างพี่ใหญ่” “ฮ่าๆ ๆ ขืนเจ้ามัวแต่พล่ามไม่หยุด ระวังน้องห้า จะโผล่เข้ามา แล้วสาดความอุ่นข้นของเขาใส่รูก้นนางแทนเจ้า” ได้ยินแล้ว มู่จิงหงจึงไม่รอช้า เขาประกบเข้าด้านหลังเหมียวจื่อเผย แล้วถ่มน้ำลายเหนียวๆ ของตนป้ายดอกไม้งามของนาง “เสี่ยวเหม่ย อดทนสักหน่อย รับรองว่าเจ้าจะมีความสุขกว่าสตรีนางอื่นเป็นแน่แท้” เหมียวจื่อเผยตื่นกลัว กระนั้นในทุกจังหวะที่มู่จิงหงนำพาความใหญ่โตผ่านเข้าไป หัวใจนางกับล
หญิงสาวพุ่งตัวไปอีกฝั่งหมายใจไปยังบ่อน้ำพุ สถานที่ซึ่งมั่นใจว่าต้องได้พบคุณชายทั้งสี่คนเป็นแน่แท้ ทว่าในขณะเดียวกันนั้นที่ หลางฮั่วเกิดสติแตก นางล้วงเข้าไปในสาปเสื้อ ได้มีดสั้นเล่มหนึ่งออกมา “คุณชายห้าสั่งว่า หากนางโสเภณีคนไหน ไม่เชื่อฟังและคิดออกไปจากตำหนักแห่งนี้ก่อนทำหน้าที่สุดท้ายแล้วเสร็จ ก็ให้ข้ากับอาชาง เฉือนนางให้เป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปทิ้งด้านหลังตำหนัก เพื่อเป็นอาการหมาป่าและสัตว์เลื้อยคลาน!” “อย่านะ พวกเจ้าจะทำเรื่องเลวทรามกับข้าเยี่ยงนั้นไม่ได้” “หึๆ ๆ เหตุใดจะไม่ได้ ไป อาชางจับตัวหญิงแพศยามา” เจี๋ยชางไม่ได้อยากทำตามคำพูดของหลางฮั่ว แต่เพื่อตัดปัญหาความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น เขาเลยบ่ายหน้าหมายจะเข้ามาจับตัวเหมียวจื่อเผย ยามนั้นเกิดการวิ่งไล่ปล้ำกัน เหมียวจื่อเผยแม้จะคล่องตัว ทว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มหุ่นสูงเพรียว และคล่องแคล่ว นางวิ่งหลบเขาไปได้หลายอึดใจ หากสุดท้ายก็ถูกตะครุบตัว เหมียวจื่อเผยดิ้นปัดไปมาอย่างแรง สองเท้าถีบเจี๋ยชาง และเขาเริ่มเจ็บจึงสะบัดร่างนางชนกับก้อนหินใหญ่ “โอ๊ย... ปะ ปล่อยนะ” ที่น่องข
เมืองหลวงแคว้นต้าโจว หนึ่งปีผ่านไป ในที่สุดฟ่านฉือตี้ก็ได้เป็นฮ่องเต้สมใจอยาก ทว่าสิ่งที่เขาหวาดกลัวอยู่ลึกๆ คือ เขายังไม่ได้ศีรษะขแม่ทัพหลัว ส่วนหยวนเว่ยตู้กลายเป็นเครื่องสังเวยนับแต่เกิดเรื่องในคืนนั้น และมันทำให้เขาเสียใจอยู่มิน้อย ทว่าเพื่อความยิ่งใหญ่ สิ่งใดที่สละได้เขาก็ไม่รอช้า ถึงอย่างนั้นระยะเวลาที่ผ่านมา ลู่เฟยก็ได้ให้กำเนิดทารกเพศชายกับเขา แน่นอนเด็กคนนี้คือองค์ชายผู้งดงาม ที่ภายหน้าจะก้าวขึ้นผู้ครองแคว้นต้าโจว มิต่างจากเขา ลู่เฟยก้าวมาใกล้ๆ ชายหนุ่ม และส่งจอกสุราให้อีกฝ่าย “สุรานี้รสดี ทั้งยังช่วยให้ผ่อนคลายเพคะ” “อาหราน...เรามีหลายสิ่งแล้ว เพียงแต่...ภัยจากหลัวเจียงเฉินเป็นสิ่งที่ประมาทไม่ได้” “เรื่องนี้ไม่ยาก และไม่ง่ายนัก บิดาหม่อมฉันเป็นอิสระได้เพราะฮ่องเต้ ส่วนพี่น้องคนอื่นอยู่อย่างสงบ ดังนั้นก่อนที่หม่อมฉันจะไปทำหน้าที่สำคัญของตน ย่อมช่วยให้ฝ่าบาทได้สมหวัง” “อาหรานจะตัดหัวแม่ทัพหลัวให้เราสินะ” หญิงสาวอมยิ้ม... “หากสวรรค์กำหนดให้เขาต้องสิ้นลมหายใจ หม่อมฉันย่อมทำสำเร็จแน่” “หมายควา
เสียงหวีดร้องดังไปทั้งเรือนพักของหยวนเว่ยตู้ อาการของนางย่อมไม่ธรรมดาแน่ “ตี้อ๋อง... เรียกตี้อ๋องให้ข้าที โอ้ ท่านพี่... ท่านอยู่ที่ไหน” หยวนเว่ยตู้น่าสงสารเหลือเกิน นางไม่คาดคิดว่าตนจะปวดท้องหนักเพียงนี้ อีกทั้งฟ้าฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา บรรยากาศชวนให้ขนลุกโดยแท้ นอกจากให้ตามฟ่านฉือตี้ คนท้องแก่ยังอยากพบพี่ชายของตนด้วย เวลาผ่านไปราวๆ หนึ่งชั่วยาม สถานการณ์ยิ่งย่ำแย่ เนื้อตัวหยวนเว่ยตู้เริ่มมีสีเขียวคล้ำเป็นจ้ำๆ ใบหน้าก็ซีดสลด กระทั่งนางกรี๊ดร้องอย่างคนเสียสติ ทั้งหมอตำแย และแพทย์ต่างผงะตื่นตกใจ เนื่องจากมีเลือดสดๆ ไหลออกจากช่องคลอดนางเป็นจำนวนมาก เลือดดังกล่าวเป็นสีเข้มจัด และมีกลิ่นเหม็นคาวจัด ทุกคนแทบหยุดหายใจ เกิดความโกลาหล ทั้งสร้างความสะพรึงกลัวต่อทุกชีวิตในห้องนั้น “นะ นั่น... ใช่หรือไม่ หัวงู!” “โอ้ คือมันคือสัตว์อสูร เผ่ยหลงเฟย!” เสียงดังกล่าวสร้างความอกสั่นขวัญอแขวนยิ่งกว่าเดิม และอสูรตนนั้น พอออกมาจากร่างกายหยวนเว่ยตู้ได้ ก็แผดเสียงลั่น พอจะมีใครเข้าไปจัดการ มันก็แสยะปากกว้าง อวดฟันซี่แหลมคม เ
เมืองโหลว จวนรับรองขององค์ชายห้า หยวนเว่ยตู้ไม่เข้าใจว่า เหตุใดตี้อ๋องถึงได้พาสตรีนางนี้มาพบนาง พอเขาแนะนำว่า ลู่เฟยเป็นอนุคนใหม่ หญิงสาวพลันมือเท้าเย็น แต่ไหนแต่ไรตี้อ๋องไม่เคยเหลวไหล นางกับเขาแต่งงานกันได้หนึ่งปีก็จริง ทว่าก่อนหน้านั้นรู้จักกันมาเป็นระยะเวลาเกือบสิบปี ดังนั้นจึงคิดว่าตนรู้จักเขาดีพอ ทว่าเป็นวันนี้ เมื่อเห็นเขาพาสตรีอื่นมาถึงที่นี่ หัวใจนางก็แหลกสลายไม่มีชิ้นดี และฟ่านฉือตี้กลายเป็นคนแปลกหน้าทันที “พระชายา ที่นี่ย่อมปลอดภัยที่สุด เราฝากอาหรานไว้ด้วย” น้ำเสียงเขาราบเรียบ สีหน้าไร้ความทุกข์ร้อน บุรุษเช่นเขาไฉนถึงกลายเป็นคนเย็นชา ทั้งทำร้ายความรู้สึกนางได้ถึงเพียงนี้ “หากตี้อ๋องต้องการความปลอดภัย ไฉนถึงไม่พานางกลับเมืองหลวง อย่างไรเรือนพักเมือง ก็ใกล้เขตสงคราม” ชายหนุ่มหลับตาลงและกล่าวว่า “เราห่วงความปลอดภัยพระชายา อีกทั้งสถานการณ์เมืองหลวงใช่ว่าจะดี ที่ป้อมเมืองโหลวมีทหารมากฝีมือดี ทั้งยังมีที่หลบภัย อีกอย่างไม่ใช่สถานที่ซึ่งชาวเสอ หรือสิบสองเผ่าต้องการรุกราน เพราะเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์” ฟ่านฉือตี้กล่าว และเขาจับจูงมือ ตั้งใจพาลู่เฟยไป
เช้าวันใหม่ ลู่เฟยออกมานอกกระโจม ได้ทราบว่าหลัวเจียงเฉินเดินทางเข้าไปในค่ายกลแล้ว เมื่อล่วงรู้เช่นนี้ ย่อมเท่ากับว่าสิ่งที่นางวางไว้สำเร็จตามแผน คงเหลือแต่ให้ผู้ชายทั้งสองคนต่อสู้กันเอง ฝ่ายนางรอเพียงผู้ชนะ และคนๆ นั้นจะอยู่รอด ให้นางได้จมูกจูงทำในสิ่งที่ปรารถนาต่อไป ลู่เฟยเดินเตร่ไปเรื่อย ไม่เห็นทหารที่ประจำการอยู่ด้านนอกหนาตาเช่นเดิม ดูเหมือนสถานการณ์เปลี่ยนไป กระนั้นที่นี่ยังมีเชลยที่ถูกขังเอาไว้ ใจคิดอยากช่วยเหลือพวกเขา หลายคนคือเหล่าสัตว์ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ ถูกนายพราน รวมถึงพวกมีอาคมจับมาให้เป็นเชลย “เจ้าหุบเขาน้อยจะให้ทหารพวกนั้นผ่านไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเกิดเรื่องร้ายแรง แม่ทัพหลัว จะทำให้ผู้คนหนีตาย อพยพมาอาศัยที่เขาหวงซาน จากนั้นพวกเราทั้งหมดจะไม่มีป่าศักดิ์สิทธิ์ซ่อนตัวอีก” “เขาขอแค่ผ่านทาง พวกเจ้าก็ได้ยินสิ่งที่แม่ทัพหลัวให้สัญญากับข้า” “โถ มีมนุษย์คนใดบ้าง ที่เราเชื่อถือคำพูดได้ โดยเฉพาะคนที่อำมหิตเช่นแม่ทัพหลัว บุรุษผู้นั้นแค่ต้องการเล่นสนุกกับท่าน แล้วหลอกเอาแผนที่ เข้าไปในค่ายกลเพื่อเขาจะได้นำทัพผ่านไปโดยสะดวก” หลายเสียงที่บอก ท
หลัวเจียงเฉินพาหญิงสาวมาในกระโจมพักผ่อนส่วนตัว เขาไม่ได้ต้องการสิ่งใด นอกจากปรนเปรอในสิ่งที่นางเสนอ “อยากให้ข้าเป็นเจ้าบ่าวเยี่ยงนั้นหรือ” “ใช่ ข้าต้องการเข้าพิธีวิวาห์กับท่าน ดื่มเหล้ามงคล ผูกปมผมครองคู่” “เสี่ยวหราน ข้ามีหน้าที่มากมาย หากแค่ขึ้นเตียงด้วยกัน เรื่องนั้นย่อมพอทำให้เจ้าสมปรารถนาได้” ลู่เฟยสับสนอยู่มาก คำที่นางได้ยินฮวานหมิง หรือนางแมวเทาบอกมิใช่เช่นนี้ การวิวาห์ระหว่างชายหญิง ย่อมเป็นข้อบ่งชี้ว่าอีกฝ่ายยอมรับนางในฐานะภรรยา ถึงแม้ใจนางยามนี้ แค่อยากเล่นสนุกกับเขาก็ตามที “แล้วท่านจะยอมรับข้าเป็นภรรยาหรือไม่” ชายหนุ่มแค่ต้องการปลดปล่อย ดังนั้นเขาเลยเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ว่า “หากสตรีที่หลับนอนกับข้าทุกคน ต้องเป็นภรรยา เช่นนี้ข้าคงมีบ้านเล็กบ้านน้อยมากมายไปหมด ทว่าสำหรับคนงามที่หายากยิ่ง ข้าจะยอมเรียกเจ้าว่าเมียก็แล้วกัน” คำพูดนั้นฟังแล้วหยาบคายสักหน่อย ทว่าลู่เฟยหลงใหลอีกฝ่าย เขาสง่างาม ดูองอาจ จึงช่วยไม่ได้ที่นางงูเขียวจะนิยมเขา นอกจากไอสังหารรุนแรง เขายังมีดวงจิตที่เข้มแข็ง เทียบเท่ากับเซียนผู้หนึ่งได้เลย
ลู่เฟยไม่ได้มีความตื่นตระหนกเช่นคนอื่น หลายวันที่ผ่านมานางปรับตัวได้มากแล้ว ทั้งยังรู้จักเรื่องระหว่างชายหญิง เรียกได้ว่านางสนุกทุกครั้งที่ฮวานหมิงเล่าสิ่งต่างๆ ให้ฟัง โดยเฉพาะการอุ่นเตียงกับคนรัก นี่คือสิ่งที่จะยึดเหนี่ยวชายหญิงไว้ด้วยกัน นางต้องการเช่นนี้ วางแผนให้ตนถูกทหารจับตัว เพื่อจะได้ใกล้ชิดผู้นำของกองทัพใหญ่จากแคว้นต้าโจว เขาผู้นั้น นางจำได้แม่นยำว่า คือหลัวเจียงเฉิน พี่ชายของหยวนเว่ยตู้ ผู้เป็นพระชายาขององค์ชายห้า... บุรุษที่นางล่อลวงเขาก่อนหน้านั้น หญิงสาวถูกสั่งให้เดินไปเบื้องหน้า ตามทาสคนอื่นๆ หลายคนร้องไห้ บ้างหวาดกลัว ส่วนลู่เฟยหยุดร้องเพลง และนางแย้มยิ้ม มือนางทั้งสองข้างก็มัดไพล่หลังไว้ ท่าทางไม่ได้สบายนัก นอกจากนั้นทหารบางคนมองนางด้วยสายตาหยาบคาย และหื่นกระหาย ด้วยคะเนว่านางคงเป็นสตรีเริงเมือง ไม่ก็คนเสียสติ ด้วยปากถามหาเจ้าบ่าวของตน และหวังอยากปีนขึ้นเตียงอย่างเดียว ดวงตาคมกริบมองไปยังลู่เฟย สำรวจอย่างพินิจ สตรีที่งดงามทั้งสวมเสื้อผ้าบางเบา อยู่ในกลุ่มเชลยได้เยี่ยงไร “พานางมาหาข้า” เสียงแม่ทัพหนุ่มเสมือนเป็นการแหวกทางให้ร่างที่มีกลิ่น
เขาไห่ซาน เมืองคัง รอยต่อดินแดนแคว้นเสอและแคว้นต้าโจว ซึ่งมีการสู้รบกันอยู่เนืองๆ ยามนี้ โจวอ๋องประสงค์อยากได้เมืองคังกลับคืน รวมถึงพื้นที่แคว้นเสอที่ครอบครองอยู่ ดังนั้นจึงสั่งให้หลัวเจียงเฉินยกทัพมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ พร้อมกันนั้น ได้มอบหมายให้ลูกชายคนที่ห้า ตี้อ๋องหรือฟ่านฉือตี้ติดตามอีกฝ่ายมาด้วย ทั้งเพื่อศึกษาการศึก รวมถึงคอยสอดแนมสิ่งต่างๆ ให้แก่ตน ยามนี้ หลัวเจียงเฉินมีสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างที่สุด เขาสั่งทหารในสังกัดตรวจสอบทุกอย่างดีแล้ว แต่มีรายงานว่าทางข้างหน้าเป็นพื้นที่ซึ่งมีค่ายกลที่สลับซับซ้อน ดังนั้นจึงต้องเสียทหารฝีมือดีนับสองร้อยนาย และคาดคะเนว่าคนพวกนั้นกำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตาย ฝ่ายเขาอยากพิสูจน์ค่ายกลเขาหวงซานด้วยตนเอง ทว่าองค์ชายห้าที่ติดมาร่วมปราบปรามกลุ่มกบฏแคว้นเสอพยายามคัดค้าน เนื่องจากมีอันตรายเกินไป และอย่างไรแคว้นเสอกับพวกสิบสอบเผ่าวางแผนไว้เช่นนี้ เพื่อให้หลัวเจียงเฉินไม่อาจยกทัพผ่านไปง่ายๆ จึงมีทั้งค่ายกล และการเผาไฟป่าเป็นระยะๆ รวมถึงช่วงนี้มีการขาดแคลนอาหาร ด้วยถูกปล้นเสบียงมาตลอดการยกทัพมาถึงที่นี่ “เราจะเข้าไปในค่ายกลด้วยต
ดวงตาของอสรพิษมองภาพเบื้องหน้า เห็นแล้วก็หงุดหงิดใจ นับห้าร้อยปีที่อยู่เขาหวงซาน มีหลายสิ่งเกิดขึ้น ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา ม้าศึกนับพันตัวมุ่งหน้าที่นี่ ทั้งยังมีรถลาก อุปกรณ์ในการรบ รวมถึงสิ่งที่สามารถสร้างลูกไฟขนาดใหญ่ ทั้งเพื่อทำลายกำแพงสูงและภูเขา เรื่องทั้งหมดแปลกใหม่ต่อลู่เฟย นั่นเป็นเพราะนางพึ่งออกมาจากผลึกมรกตได้ไม่นาน สิ่งที่เกี่ยวพันกับมนุษย์นางยังไม่แตกฉาก ต้องใช้เวลาเรียนรู้สึกพัก ลู่เฟยพลิกตัวบิดความเมื่อยล้า ก่อนเปลี่ยนร่างตนอย่างที่มนุษย์ชอบมอง คือสาวงามสวมอาภรณ์เบาบางสีเขียวดำ ครั้งหนึ่งผู้เป็นเจ้าชื่อ ผิงจื่อหราน เจ้าสาวที่ฝ่ายเจ้าบ่าวตระกูลแซ่เจี่ยงซื้อตัวมา และส่งนางเพื่อให้เป็นเครื่องสังเวยปีศาจ หวังต่ออายุคนในตระกูลเจี่ยง ความคิดดังกล่าวชั่วช้า ช่างน่าชิงชัง ทว่าสำหรับเผ่าพันธุ์ปีศาจ นับว่าดียิ่ง ด้วยวิญญาณบริสุทธิ์คือสิ่งที่ตามหา และดูเหมือนว่านางจะได้ครอบครองมันมิน้อยแล้ว เมื่อมองกองกำลังเบื้องล่าง นางย้อนคิดถึงเรื่องราวเมื่อหลายวันก่อน พรานป่าผู้หนึ่งชมว่านางงดงามราวกับเทพเซียน ทั้งยังอยากพานางกลับบ้านด้วยกัน ทว่าคุยกันได
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ขบวนเล็กๆ หยุดอยู่หน้าซุ้มประตูเมืองโหลวที่เก่าทั้งทรุดโทรม ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ฝ่ายหวังตู้ ซึ่งทำหน้าที่แม่สื่อ นางกำลังกลัวหลายสิ่ง ยามนี้หมดเวลาจะทำเรื่องที่เป็นอันตรายต่อตนเอง เมื่อผ่านประตูโค้งไปนับว่าสิ้นสุดเขตอาคมที่เหล่านักพรตลงเอาไว้ จากนั้นเข้าสู่พื้นที่ของเขาหวงซาน ซึ่งแม้แต่เด็กยังรู้ว่าเป็นดินแดนของปีศาจ และยามนี้มีเจ้าหุบเขาน้อย ซึ่งเป็นเผ่าหลงเฟยดูแลอยู่ ฝ่ายนั้นมากด้วยฤทธิ์เดช ซึ่งกำลังรวบรวบวิญญาณให้ได้มากที่สุด เพื่อจะได้ครอบครองทะเลหงเซ่อ รวมถึงปลดปล่อยอดีตเจ้าหุบเขา หรือเจี้ยนชุนเฟยที่ถูกกักขังไว้ให้เป็นอิสระ ด้วยถูกเหล่าเทพเซียนผนึกร่างเอาไว้ แม่สื่อนิ่งงันไปพักหนึ่ง พลางคิดในใจ นางไม่คิดอยากทำสิ่งเป็นบาปกรรมเช่นนี้ แต่คนจนมีชีวิตถูกแสนถูก การแต่งงานเพื่อช่วยต่อเติมอายุสกุลเจ้าบ่าวมีมาช้านาน ก่อนหน้านั้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน นางมีชะตากรรมไม่ต่างกัน ครั้งนี้เกิดขึ้นกับสตรีแซ่ผิง ผู้น่าสงสารด้วยความกตัญญูของนางกลับไร้ค่า ฝ่ายคนงานติดตามขบวน รวมถึงผู้บังคับรถม้า จู่ๆ ต่างหวีดร้องอย่างคนเสียสติ ส่วนผู