5 ยะ อย่า

“คุณจะทำอะไร” น้ำหวานที่เริ่มกลัวถามขึ้น ตอนนี้กลกันต์ดันร่างเธอเข้ามาในห้องพร้อมตัวเองแล้วปิดประตู ก่อนลากร่างบางมายังเตียงนอนนุ่ม ออกแรงผลักจนเธอล้มลงนอนราบไปบนที่นอน

ร่างสูงไม่ตอบแต่ใช้ลำตัวนอนลงทาบทับบนคนตัวเล็กจนรู้สึกอึดอัด มือซ้ายของคนตัวโตกว่าจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างรวบวางไว้เหนือหัว ขาเรียวเล็กที่พยายามจะดิ้นหนีไม่เป็นผลเพราะโดนคนตัวโตล็อกไว้

ร่างบางที่ดีดดิ้นไปมาจึงสัมผัสกับร่างสูงที่มีเพียงเสื้อผ้าขวางกั้น

มือขวาที่ยังว่างของกลกันต์ปัดป่ายไปทั่วร่างบาง พยายามจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกจากตัว ก่อนเลื้อยเข้าไปกอบกุมบีบเค้นดอกบัวคู่งาม

ด้วยความตกใจ ริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะผรุสวาจาออกมา จึงโดนริมฝีปากหนาเข้าประกบจูบอย่างดุดัน เร่งเร้า น้ำหวานเบิกตากว้าง นอนแน่นิ่ง ตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่ากลกันต์จะทำเช่นนี้ ปลายลิ้นร้อนของกลกันต์พยายามจะสอดเข้าไปควานหาความหวานของคนตัวเล็ก

“อื้อออ” เสียงต่อต้านเบาๆดังมาจากร่างบางเพราะโดนช่วงชิงลมหายจนจนรู้สึกหายใจไม่ออก

กลกันต์จึงหยุดปล่อยให้อีกคนพักหายใจก่อนประกบจูบลงไปอีกครั้ง

“อ้ออ” เสียงเล็กหายเข้าไปในริมฝีปากเพราะริมฝีปากหนาที่ประกบลงมา กลกันต์ค่อยละเลียดชิมปากอิ่มอีกครั้งก่อนขบเม้มเบาๆ ก่อนจูบเลื้อยไปตามผิวอ่อนนุ่มลำคอจนถึงเนินอกอวบนิ่ม จนเกิดเป็นรอยแดงเพราะหนวดเคราที่ล้อมรอบริมฝีปากหนา ที่ตอนนี้เสื้อตัวสวยที่สวมใส่ถูกกลกนต์ถอดออกจดหมดโดยที่น้ำหวานไม่รู้ตัว

 มือข้างที่ยังว่างอยู่ลูบไล้ไปทั่วร่างคนตัวเล็ก เลื้อยเข้าไปกอบกุมหยอกเย้ายอดปทุมทัน จนน้ำหวานรู้สึกอ่อนระทวย ไร้แรงต่อต้าน กลกันต์จึงปล่อยทั้งสองข้างของน้ำหวานให้เป็นอิสระ แล้วใช้มือตนทำประโยชน์อื่น

แม้จะเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับกลกันต์ การสัมผัสกันของชายหญิงเป็นเช่นนี้เอง แต่สมองน้อยๆยังสั่งการออกมาว่าไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้  น้ำหวานไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะอยากทำแบบนี้กับเธอ จึงใช้มือทั้งสองข้างผลักอกเขา

“ยะ อย่า! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ทำไมจะไม่ได้”

น้ำหวานใจวูบอีกครั้ง เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว กลกันต์จับมือน้ำหวานที่พยายามจะดันอกเขากางออกสองฝั่ง ใช้มือใหญ่กดทับไว้ ก้มหน้าลงดูดดึงยอดปทุมทัน ที่แข็งขืนสู้ทั้งสองข้าง

“อ่ะ อื้อออ อืมมมมมม”

เสียงที่กำลังจะร้องห้ามกลายเป็นเสียงครางเบาๆจากน้ำหวานเมื่อไม่อาจฝืนธรรมชาติได้

ดูดดึงจนพอใจแล้ว กลกันต์จึงละริมฝีปากออกมาเพื่อเปลี่ยนเป้าหมาย ริมปีฝากค่อยๆจูบละเลียดลงมาตั้งแต่ใต้หน้าอก วนลงมาแล้ววนจูบรอบสะดือน้อย จนน้ำหวานเสียวท้องน้อยวูบโหวงแปลก ไม่เคยเจอความรู้สึกนี้มาก่อน

“อ๊า คุณกันต์ อย่าทำนะ” เสียงประท้วงที่แหบพร่าดังกระเส่าขึ้น

“อื๊อออ” น้ำหวานร้องเบาๆเมื่อแพนตี้ตัวบาง เครื่องแต่งกายชิ้นสุดท้ายที่สวมอยู่หลุดออกไปตามเรียวขางาม

ส่วนสุดท้ายในร่างกายที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ถูกเปิดเผยให้กลกันต์เห็นจนเต็มตา มือหนาจับแยกเรียวขางามออกจากกันเพื่อเชยชมความงามอย่างชัดเจน

“น้ำหวานสวยมาก” กลกันต์เอ่ยชมจากใจด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้มภายในใจมายาวนาน กดจูบไปตามแนวเรียวขางามอย่างไม่ให้เธอได้เตรียมใจ ก่อนจะฉกเข้าที่ใจกลางดอกไม้งามที่จะมีเขาเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว ตวัดปลายลิ้นลงออกแรงถี่จนน้ำหวานบิดเร้าไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่านกับสัมผัสใหม่

“ยะ อย่า มอง”

“อ๊า... ”

“อื้อ อืมมมม หวานรู้สึกแปลก แปลก ”

เสียงหวานที่เอ่ยมากระตุ้นให้กลกันต์ตวัดปลายลิ้นถี่ขึ้นก่อนซุกไซร้เข้าไปในกลีบดอกไม้งาม

รู้สึกเหมือนทนไม่ไหว

“อื้อออ คุณกันต์ น้ำหวานจะไม่ไหวว”

“อ๊ะ อ๊ะ อร๊ายยยยยยยยยย อา~~~”

น้ำหวานที่ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาครั้งแรกในชีวิตหวีดร้องออกมาในตอนสุดท้ายด้วยสมองที่ขาวโพลน นอนหอบหายใจถี่อย่างหมดแรง

แฮก แฮก

กลกันต์ยิ้มก่อนคลานตัวเข้าไปจนอยู่ในระดับเดียวกันมองดวงหน้าหวานที่หมดแรง

“เก่งมาก เด็กดี”

กลกันต์ใช้ฝามือหนาลูบเบาๆ บนดวงหน้าของน้ำหวาน กดจูบลงบนหน้าฝากอิ่ม ด้วยส่งสายตาที่ทอดมองเธอด้วยความหลงใหล

เขาไม่อยากให้ครั้งแรกของเธอเกิดจากการทะเลาะกันเช่นวันนี้ แต่เพราะอารมณ์หึงและหวงที่เห็นเธอออกไปกับชายอื่นจึงทำให้ขาดสติ

ร่างสูงที่อารมณ์กำลังปะทุ พยายามปรับอารมณ์ความต้องการตนเองอยู่หากเกินเลยไปมากกว่านี้กลัวคนตัวเล็กจะรับไม่ไหว อยากทะนุถนอม ให้เธอยินยอมเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ

น้ำหวานที่เหนื่อยและอายจนไม่รู้จะพูดอะไร จึงหันหน้าหนีกลกันต์ที่กำลังมองสบตา แล้วพลิกตัวหันหน้าหนี

กลกันต์ที่เห็นคนแก้มแดงหันหน้าหนีจึงเข้าไปแนบแผ่นหลังเนียนกอดกระชับแล้วกระซิบที่ข้างหู

“อายทำไม พี่เห็นของหวานหมดแล้ว”

“อื้อออ” ด้วยความอายหนักกว่าเก่าร่างเล็กจึงดิ้นขลุกขลักออกจากอกแกร่ง จนไม่ทันสังเกตคำพูดของกลกันต์ที่มีคำสรรพนามใหม่ระหว่างเขาและเธอ

“ปล่อยค่ะ หวานจะไปล้างตัว”

“ไม่ปล่อยค่ะ หวานต้องบอกพี่มาก่อน คนที่ออกไปด้วยวันนี้คือใคร”

น้ำเสียงที่หวานหูผิดปกติของกลกันต์ทำให้น้ำหวานรู้สึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ และรู้สึกแปลกกับความสัมพันธ์ใหม่ระหว่างทั้งสอง

“ถ้าคนที่มาส่งเป็นแฟนหวานล่ะคะ” น้ำหวานพูดอย่างท้าทาย

“อย่ามาประชด พี่รู้ว่าไม่ใช่แฟน” กอดกระชับให้แน่นขึ้น กระซิบที่ใบหู ก่อนไล่ละเลียดไปตามใบหูน้อยๆ ขบเม้มเบาๆ

“อื้อ อย่านะ ทำแบบนี้กับหวานทำไมคะ หรือเห็นว่าหวานไม่มีที่ไปคิดจะทำอะไรก็ได้” ถึงจะหลงใหลไปกับเขาเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แต่เธอก็รู้ว่าอะไรคืออะไร ไม่รักไม่ชอบจะมาทำแบบนี้กับเธอไม่ได้

หลายปีมานี้ที่เขาทำตัวเหินห่าง ราวกับไม่อยากหายใจร่วมโลกกับเธอ มาวันนี้กลับหลอกล่อให้เธอหลงใหลไปกับเขา แล้วยังพูดน้ำเสียงหวานใส่อีก

“ไม่มีที่ไปอะไร ก็อยู่ที่นี่ด้วยกัน อยู่กับพี่” อยู่ในฐานะอะไร อยากจะถามออกไป แต่กลัวคำตอบ

“ปล่อย ” น้ำหวานรวบรวมแรงฮึดที่มีดันตัวเองลุกขึ้นจนหลุดพ้นจากอ้อมกอดกลกันต์ ข่มความอายที่ตอนนี้เปลือยเปล่าต่อหน้าชายหนุ่ม เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำด้วยความไว

ปึง

เสียงปิดประตูตามด้วยเสียงน้ำไหลจากฝักบัว

เห็นดังนั้นกลกันต์จึงปล่อยให้น้ำหวานได้มีเวลาส่วนตัว กำจัดคราบใคร ส่วนเขาเดินกลับห้องตนเองที่อยู่ปีกขวา อารมณ์ที่คิดว่าสงบลงแล้วกลับปะทุอีกครั้งเมื่อได้มองร่างเปลือยเปล่าของน้ำหวาน

ตอนนี้เขาก็ต้องการเวลาส่วนตัวเช่นกัน