7 พี่รักหวาน

กว่าฝนจะหยุดตกก็เป็นเวลากว่าสามทุ่ม ร่างเล็กที่ตอนนี้หลับไปด้วยความเหนื่อย เปลี่ยนจากท่านั่งคุดคู้กอดเข่าเป็นนั่งอยู่บนตักกลกันต์ หลังบางซบลงกับอกหนาเอนหลังพิง ปล่อยตัวตามสบายที่มีกลกันต์โอบกอดอยู่ด้านหลัง

            เมื่อเห็นว่าถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้วจึงสะกิดปลุกหญิงสาว

“น้ำหวาน กลับบ้านเรากันนะ”

            “อื้ออออออ” เสียงหวานเอ่ยประท้วง ที่โดนรบกวนการนอนหลังสบาย

            “มา พี่ช่วยพยุงขึ้น” ว่าแล้วค่อยประคองร่างเล็กขึ้น

            “กี่โมงแล้ว”

            “สามทุ่มแล้ว หิวข้าวไหม”

            จ๊อกก เสียงท้องร้องเป็นคำตอบแทนเธอ กลกันต์ยิ้มบางๆส่งให้เด็กน้อย แล้วลงไปยืนด้านล่างปลายกระท่อม ย่อตัวลงต่ำ หันแผ่นหลังให้น้ำหวาน เอื้อมมือดึงร่างบางให้ทาบทับกับแผนหลังตน

            ว๊ายยยยยยยยยย

            “ทำอะไรคะ เดี๋ยวตก”

            “จะรีบพากลับไปกินข้าวไง ป่านนี้สุกี้เย็นหมดแล้ว”

            น้ำหวานรีบกอดคอกลกันต์ที่ก้าวฉับไวด้านหน้า

            “เดี๋ยวค่ะ น้ำหวานลืมกระเป๋า พากลับไปกระท่อมก่อนนะ”

            “เห้ออออ”

            “ขอโทษค่ะ ที่หวานทำให้คุณกันต์เดือดร้อน”

            “ไม่ต้องมาดึงดราม่าเลย หยิบกระเป๋าแล้วขึ้นหลังมา”

            “ที่ตามมาก็เพราะว่าเป็น ห่วง เป็นสาวเป็นนางใครให้ออกมาที่เปลี่ยวคนเดียวแบบนี้ เกิดมีพวกหื่นกามดักฉุดไปจะทำยังไง”

            “น้ำหวานเดินมาไม่เจอใครสักคนนะ พวกคนหื่นกามไม่ได้อยู่ข้างนอกหรอกค่ะ แต่อยู่ในบ้านต่างห่าง”

            ปากเล็กมุมมิบเบาลงในช่วงท้ายประโยค

            “หื่นกามที่ว่าหมายถึงพี่?”

            “ไม่รู้ไม่ชี้”

            “เอ จะว่าไปบรรยากาศตอนนี้ก็ดูเป็นใจนะ”

            “ห๋า ”

            “เป็นของพี่ซะเถอะแม่สาวน้อย ฮ่าๆๆๆ” ว่าอย่างติดตลก ใช้มือข้างที่ว่างอยู่จับมือเล็กเข้ามาสูดดม กัดงับเข้าเบาๆ

            “คุณกันต์กัดหวานหระคะ แบบนี้ต้องเจอเอาคืน”

            ริมฝีปากอิ่มจึงงับเข้าไปที่ใบหูหนา

            “โอ๊ยยยยย เป็นหมาหรือไงเนี่ย”

            “ฮ่าๆ ทำน้ำหวานก่อนทำไมล่ะ แบร๋”

กลกันต์ได้ทีจึงเอาคืนด้วยการออกแรงวิ่งเร็วๆ น้ำหวานจึงต้องหยุดแกล้งกลกันต์เปลี่ยนเป็นกอดคอแน่นแทน

วิ่งได้ไม่ไกลจึงลดความเร็วลงเป็นเดินปกติเพราะกลัวพาคนตัวเล็กล้มก่อนถึงบ้าน ทางที่มาทั้งเปียกชื้น และลื่น

“คุณกันต์เป็นห่วงน้ำหวานจริงๆเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้นเมื่อความเร็วในการเดินปกติ

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”

“ก็คุณเคยพูด ไม่อยากอยู่ใกล้น้ำหวาน เบื่อน้ำหวาน แล้วยังไม่อยากเห็นหน้าน้ำหวานอีก”

วันนั้นน้ำหวานอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 และต้องมีการแสดงก่อนเลื่อนระดับชั้น คือการแสดงเจ้าหญิงนิทราที่หลับใหลรอรับการจุมพิตจากเจ้าชาย

กลกันต์ที่เริ่มนึกออกแล้วว่าเขาพูดแบบนั้นตอนไหน ไม่อยากอยู่ใกล้ก็เพราะวันนั้นเธอสวยน่ารักดูโตกว่าวัยจนกลัวอดใจไม่ไหว เบื่อเพราะเธอเป็นคนเข้าใจอะไรยาก และไม่ที่บอกไม่อยากเห็นหน้าเธอเพราะไม่อยากไปดูการแสดงที่เธอต้องจุมพิตกับผู้ชายคนอื่นต่างหาก

ถึงจะไม่ได้จูบจริงเป็นเพียงการแสดงก็เหอะ

ทำใจไม่ได้

“จำไม่ได้” กลกันต์ว่าอย่างซึน แกล้งทำเป็นจำไม่ได้

“ค่ะ แก่แล้วความจำคงไม่ค่อยดี”

“ให้พิสูจน์ไหมล่ะ”

“หืออ หาวว หวานง่วงจัง ถึงบ้านแล้วปลุกหวานนะ”

น้ำหวานเปลี่ยนเรื่อง แกล้งหลับดีกว่าไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนแก่ที่ไม่ยอมแก่

จากที่ตั้งใจว่าจะแกล้งหลับกลายเป็นหลับจริง รู้สึกตัวขึ้นมาตอนนี้ก็อยู่ในห้องน้ำห้องเธอแล้ว

ร่างที่สูงที่จับคนหลับวางตั้งตรงข้างอ่างล้างหน้าและช่วยถอดชุดให้เพราะหวังดี หยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตามผิวบางที่มีรอยแดงโผล่พ้นออกมา เพราะเขาทำให้เธอเจ็บตัว หวังว่าการเช็ดตัวจะทำให้น้ำหวานนอนหลังสบาย

แต่กลายเป็นว่าพอถอดเสื้อผ้าคนตัวเล็กออกจนเปลือยเปล่า มือหนาลูบเบาๆบนลำตัวน้อยที่มีผิวขาวเนียนอย่างลืมตัว ไม่บอกก็รู้ว่ารอยพวกนี้ได้มาจากใยขัดบวบที่ห้อยอยู่ด้านข้าง อดเผลอใจไม่ไหวจึงกดจูบลงไปเบาๆที่อกสวย จูบครั้งเดียวไม่พอจึพรมจูบไปเรื่อย ตามความปรารถนาของใจ

ลักหลับเด็กยี่สิบจะผิดไหมวะ

บรรลุนิติภาวะแล้วนี่หว่า ความคิดตีรวนภายในหัวแต่มือที่นำไปก่อนแล้วกำลังลูบคลำร่างเล็ก อดสะเทือนใจไม่ได้ที่ผิวบางๆเป็นรอยแดงทั้งตัว ไม่เป็นไรเขาจะลบรอยจากบวบเจ้าปัญหาให้เอง

กลกันต์กดจูบเบาๆตามผิวบอบบางที่มีรอยแดงไปทั่ว

“พี่ขอโทษนะคนดี”

“อื้ออ” เมื่อความแรงของน้ำหนักที่กดจบมากขึ้นร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัวจากสัมผัสอันวาบหวิว

“เจ็บไหม” ใช้มือหนาลูบเบาๆ ร่างเล็กที่เบลอๆอยู่ส่ายหน้าแทนคำตอบแม้ยังจับใจความกับคำถามไม่ได้

ปากหนาไล่ละเลียดชิมผิวบอบบางที่แขนซ้าย พอทั่วแล้วไล่มาแขนขวา จัดท่านั่งคนตัวเล็กให้สบายขึ้น

“อื้อออออ” อดใจกดจูบหนักๆลงบนปากอิ่มไม่ไหว ก่อนค่อยๆเปิดปาก สอดลิ้นร้อนเข้าไปทักทาย ที่ตอนนี้ไม่รู้เพราะน้ำหวานยอมรับเขาหรือมึนอยู่

“อื้อ อืมม” เสียงหวานครางเบาๆ เมื่อปากหยักถอนจูบออกแล้วเข้าครอบครองยอดอกเธอแทน จนเธอต้องแอ่นหลังขึ้น

“จ๊วบ”

“อ๊า อื้มม” เสียงหวานสั่นๆ

“หวานจ๋าเป็นของพี่นะ พี่รักหวาน”