เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 946
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 947
ไม่รู้ว่าหานเหยียนมายืนอยู่ที่ประตูร้านกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากเห็นฉากทั้งหมดนี้ รอยยิ้มดูถูกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอหานเหยียนเดินไปหาหานซานเฉียนแล้วพูดนิ่ง ๆ "นายมีความสามารถแข่งกับขยะเหล่านี้ได้เท่านั้นแหละ สิ่งนี้มันทำให้นายรู้สึกเหนือกว่าใช่ไหมล่ะ?""มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เหนือกว่า แต่เป็นเรื่องดีที่ได้สอนบทเรียนให้พวกสวะ" หานซานเฉียนกล่าวหานเหยียนส่ายหัว เธอดูถูกพฤติกรรมของหานซานเฉียนเอามาก ๆ อาศัยความแข็งแกร่งรังแกผู้อ่อนแอกว่า มีแต่เศษสวะเท่านั้นที่จะทำเรื่องแบบนี้“นายไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ สวะยังไงก็คือสวะ”เมื่อหานซานเฉียนเห็นว่าพนักงานลบวิดีโอแล้ว ก็โยนโทรศัพท์กลับไปที่ชายหัวเหลืองก่อนจะพูดว่า "ไสหัวไปซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"คนพวกนั้นตะเกียกตะกายออกจากร้านกาแฟไปทันทีพนักงานขอบคุณหานซานเฉียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า หานซานเฉียนเพียงแค่ยิ้มตอบเบา ๆ เมื่อกลับมานั่ง หานซานเฉียนก็ถามหานเหยียนว่า "จะดื่มอะไรไหม?""มีอะไรก็รีบพูดมา เวลาของฉันมีค่า และฉันไม่อยากเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์กับขยะอย่างนาย" หานเหยียนพูดเสียงเย็น เธอไม่ได้อยากออกมาพบหานซานเฉียน เพราะมันทำให้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 948
“แค่การตายของหานเฟิง มันยังไม่มั่นคงพอที่เธอจะได้นั่งในตำแหน่งผู้นำตระกูลหานหรอกนะ” หานซานเฉียนกล่าว“หานเฟิงตายแล้ว ในบรรดาสมาชิกในครอบครัวสายตรงของตระกูลหานยังจะมีใครอีกที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะแข่งขันกับฉัน? แกกล้าดียังไงมาบอกว่าฉันไม่สามารถนั่งบนตำแหน่งผู้นำตระกูลได้” หานเหยียนกล่าวอย่างเหยียดหยาม“ลูกชายของหานลี่ตายแล้ว หากเขาไม่ได้ตรวจสอบจนพบความจริง เขาจะยอมไหมล่ะ?” หานซานเฉียนหัวเราะ"ดังนั้นในความคิดของฉัน การตายของหานเฟิงมันเลยยังไม่เพียงพอ จะต้องให้หานลี่ตายด้วย"หานเหยียนขนลุกซู่ทันที หานลี่ตายอย่างงั้นเหรอ!เธอไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรกับหานลี่มาก่อนการฆ่าหานเฟิงเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุดที่หานเหยียนสามารถทำได้แล้ว และทุกวันนี้เธอฝันร้ายเกือบทุกคืน เธอฝันว่าหานเฟิงจับขาของเธอ และร้องขอความเมตตาพอเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หานเหยียนก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองมาที่เธอในความมืด ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะปิดไฟนอนในตอนกลางคืนหากเธอฆ่าหานลี่ เธอจะต้องถูกสิ่งนี้ทรมานจิตใจมากขึ้นกว่านี้อย่างแน่นอน"เป็นไปไม่ได้!" หานเหยียนส่ายหัวโดยไม่ลังเล และพูดว่า "นายจะให้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 949
หลังจากหาเหยียนออกจากร้านกาแฟ หานซานเฉียนก็นั่งต่ออยู่พักหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ต้องตัดสินใจแล้ว แต่สำหรับหานซานเฉียนมันมีทั้งข้อดีและข้อเสียหากหานเหยียนกล้าจัดการหานลี่ ก็หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมที่สุด และหานซานเฉียนจะไม่สามารถควบคุมคนแบบนี้ได้ในอนาคต เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกให้หานเหยียนเป็นหุ่นเชิด เมื่อไหร่ที่หานเหยียนมีอำนาจในมือ หานซานเฉียนจะต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่อันตรายอย่างไม่ต้องสงสัย เธอควบคุมตระกูลหานในอเมริกา และการโจมตีที่เธอจะนำมาสู่หานซานเฉียนก็อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตเช่นกันสำหรับหานซานเฉียน หลังจากแก้ไขปัญหาที่เกิดจากหานลี่แล้ว แต่ปัญหาสำคัญยังไม่หมดไป เพราะผู้หญิงบ้าคนนี้ หลังจากที่เธอได้ครอบครองอำนาจของตระกูลหาน นั่นก็เป็นสิ่งที่หานซานเฉียนจะต้องหวาดกลัวเช่นกัน"บางทีเธออาจจะน่ากลัวกว่าหานลี่ด้วยซ้ำ" หานซานเฉียนส่ายหัวพูดกับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ทันทีที่เขายืนขึ้น ชายหัวเหลืองก็เดินมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งท่าทางคุกคาม“พี่หลัว คนนี้แหละ” ชายหัวเหลืองชี้ไปที่หานซานเฉียนและพูดด้วยความโกรธหานซานเฉียนยิ้มเบา ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักความตายสินะ ต
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 950
หลังจากได้ยินพนักงานถาม ผู้จัดการร้านก็ส่ายหัวทันที ในฐานะผู้จัดการร้าน สิ่งที่เธอให้ความสำคัญไม่ใช่ความปลอดภัยของหานซานเฉียน แต่คือจะสร้างปัญหาให้กับร้านกาแฟหรือไม่เมื่อครู่หานซานเฉียนช่วยพนักงานจัดการปัญหา แน่นอนว่าเธอรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่อยากจะมีปัญหากับคนเหล่านี้การทำธุรกิจ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการพบเจอกับพวกนอกกฎหมายแบบนี้ เมื่อคุณขัดแย้งกับพวกเขา ก็อย่าได้คิดที่จะได้ทำธุรกิจในอนาคต หากมีอันธพาลสองสามคนนั่งอยู่ที่ประตู ใครจะกล้าเข้ามาบริโภคกันล่ะ?“ไม่เกี่ยวกับเรา อย่าเข้าไปยุ่งเชียว” ผู้จัดการร้านกล่าวพนักงานรู้สึกร้อนใจ จะไม่เกี่ยวกับเธอได้อย่างไร เรื่องทั้งหมดนี้มีสาเหตุมาจากเธอต่างหาก"แต่เป็นเพราะฉัน เขาถึงได้มีปัญหากับคนพวกนี้" พนักงานกล่าว“นั่นเป็นเพราะเขาอยากอวดเก่งเอง เธอคิดว่าคนพวกนี้เป็นคนที่จะมีเรื่องด้วยได้งั้นเหรอ? ถ้าเธอทำให้พวกมันไม่พอใจ ทั้งคาเฟ่จะต้องเดือดร้อนแน่” ผู้จัดการร้านต่อว่าพนักงานกังวลมากจนน้ำตาคลอเบ้า เพราะตอนนี้หานซานเฉียนถูกต้อนจนมุมแล้วเดิมทีหานซานเฉียนคิดว่าเหล่าหลัวเป็นเพียงผู้ชายที่ใช้กล้ามเนื้อข่มขู่ผู้คนเท่านั้น แต่ยิ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 951
“นี่...โดนคนตีจนร้าวจริง ๆ เหรอ?”“แรงมากจริง ๆ แค่หมัดเดียวก็ร้าวไปทั้งกำแพง”“คน ๆ นั้นเค้าเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้หรือเปล่า!”หลังจากที่พวกของเหล่าหลัวจากไป หานซานเฉียนก็ออกจากร้านไป พนักงานหลายคนยืนอยู่หน้ากำแพงที่หานซานเฉียนต่อยด้วยสีหน้าเหลือเชื่อผู้จัดการร้านสูดหายใจลึก ๆ เธอนึกว่าหานซานเฉียนจะถูกหักขาเสียอีก แต่หลังจากเห็นกำแพงนี้ เธอก็รู้ทันทีว่าเธอประเมินหานซานเฉียนต่ำไปมากแค่ไหน“ผู้จัดการ เขาคือมนุษย์หรือเปล่าคะ?” พนักงานถามผู้จัดการร้านอย่างตกตะลึงผู้จัดการร้านยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "เป็นมนุษย์หรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่เขาแข็งแกร่งมากจริง ๆ อีกอย่างเขาคงมีสถานะในหยุนเฉิงไม่น้อย เธอนี่โชคดีจริง ๆ ที่ได้คนใหญ่คนโตแบบนี้ช่วยเอาไว้"หลังจากออกจากร้านกาแฟหานซานเฉียนก็ดูงุ่นง่าน หมัดเมื่อครู่นี้เกินขีดจำกัดกำลังของเขา และตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำมันได้อย่างไรคำถามผุดขึ้นในใจอย่างช่วยไม่ได้ หรืออาจไม่ใช่เพราะแรงของเขา แต่เป็นเพราะวิศวะกรทีก่อสร้างร้านกาแฟห่วยเกินไป ถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น?ก่อนที่เขาจะเดินออกจากถนนจื่อถง หานซานเฉียนก็หยุดอยู่ที่ทางเข้าโรงยิมเ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 952
"ผมขอลองหน่อยได้ไหม?" หานซานเฉียนพูด เนื่องจากเขาต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเอง จึงต้องเลือกอันที่หนักที่สุดโค้ชอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แม้แต่เด็กฝึกและโค้ชผู้ควบคุมก็หัวเราะเมื่อได้ยินประโยคนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีใครอยากลองของ แต่ผลที่ตามมาก็คือ เขาเตะจนขาตัวเองหักและต้องไปนอนในโรงพยาบาลอยู่เป็นหลายเดือน"ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ก็อยากไปนอนในโรงพยาบาลอีกคน"“ทำเป็นอวดเก่ง โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นหรือตาย”"จะได้ดูอะไรสนุก ๆ อีกแล้ว พวกนายคิดว่ารถพยาบาลจะมาถึงภายในกี่นาที?"“ฉันพนันว่าอีกสิบนาที เขาจะเรียกรถพยาบาลทันที”“ฉันพนันว่าเขาจะกระโดดหนีไปด้วยเท้าเดียว พอไปถึงประตูถึงอดไม่ได้ที่จะเรียกรถพยาบาล”คนกลุ่มนั้นไม่สนใจว่าหานซานเฉียนจะได้ยินหรือไม่ พวกเค้าเริ่มพูดล้อกันทันทีหานซานเฉียนเดินไปที่ถุงทรายเหล็กและใช้มือขยับ มันหนักมาก และไม่สั่นเลย แต่นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ“ผมใช้ได้ไหม?” หานซานเฉียนหันไปถามโค้ชโค้ชแสดงท่าทีดูถูกอย่างรุนแรง ในเมื่อชายคนนี้ต้องการทำให้ตัวเองอับอาย งั้นก็ตามใจเขา“ได้สิ แต่หากได้รับบาดเจ็บอะไร โรงยิมของเราไม่รับผิดชอบนะครับ คุณคิดดูให้ดีก็แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 953
“คนบ้าคนนี้ เขาจะทำลายชื่อเสียงสายของเราด้วยชีวิตเขาหรือไง?” โค้ชดูฉากนี้พร้อมกับกัดฟัน รู้สึกโกรธหานซานเฉียนจนถึงขีดสุดไม่ยากที่จะจินตนาเลย หากว่ามีคนตายในโรงยิมขึ้นมาจริง ๆ มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของโรงยิมมากน้อยเพียงใด แม้แต่โค้ชก็ยังสงสัยว่า นี่คือคนบ้าที่คู่แข่งจงใจส่งมาเพื่อทำลายชื่อเสียงของที่นี่แต่น่าเสียดายที่เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว และเขาไม่มีทางหยุดมันได้นอกจากเฝ้าดูอย่างเดียวนักเรียนหญิงที่ขี้กลัวบางคนหลับตาลง เพราะไม่กล้าทนมองหานซานเฉียนถูกกระแทกขึ้นไปในอากาศปัง...เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งโรงยิมนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่ปิดตา เมื่อไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องใด ๆ แถมยังเงียบผิดปกติ จึงทำให้เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยทำไมไม่มีเสียงอะไรเลยล่ะ? หรือว่าคนนั้นจะถูกกระแทกจนตายคาที่ไปแล้วเหรอ?เมื่อเธอลืมตา ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อทันทีหานซานเฉียนยืนอยู่ตรงที่เดิม โดยไม่แม้แต่จะก้าวถอยหลัง และมือขวาของเขาก็เจาะทะลุกระสอบทรายเหล็กนั่นเป็น…เป็นไปได้อย่างไร!ทั้งโรงยิมตกอยู่ในความเงียบ!ได้ยินแม้แต่เสียงเข็มหล่น!ได้ยินเสียงหายใจถี่ที่แผ่วเบาสีหน้าของทุกคนนั้นยากจะอธิบา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 954
หากหานซานเฉียนไม่เป็นโค้ชอยู่ที่นี่ พวกเธอก็อยากได้เบอร์โทรศัพท์ของหานซานเฉียน หากมีช่องทางติดต่อ มันก็ไม่สำคัญว่าหานซานเฉียนจะช่วยโค้ชหรือไม่หานซานเฉียนผู้ซึ่งแค่ต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเองเท่านั้น ไม่เคยคิดว่ามันจะมีผลแบบนี้ เขาต้านความกระตือรือร้นของนักเรียนหญิงเหล่านั้นไม่ได้จริง ๆหานซานเฉียนที่เพิ่งแสดงความสง่างามน่าเกรงขาม หนีออกจากโรงยิมเทควันโดด้วยความตื่นตระหนก เสื้อผ้าของเขาเกือบถูกผู้หญิงเหล่านั้นฉีกออกเป็นชิ้น ๆ"เฮ้อ" โค้ชถอนหายใจ มองไปที่รูที่น่าตกใจตรงกระสอบทรายเหล็ก พร้อมกับพูดว่า "ถ้าเขาเต็มใจอยู่ที่นี่ล่ะก็ อนาคตคงไม่มีใครกล้ามาแข่งขันกับสายเราอีก""ใช่น่ะสิ ตอนแรกคิดว่าจะได้ดูเรื่องตลกซะอีก คิดไม่ถึงว่าเรื่องตลกจะกลายเป็นพวกเราซะเอง ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งจนกลัว" โค้ชอีกคนพูดพร้อมกับถอนหายใจ ความแข็งแกร่งที่น่าทึ่งของหานซานเฉียน หากพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อหานซานเฉียนที่หนีออกมา เขาวิ่งไปสองสามช่วงตึกก่อนจะหยุดลง ผู้หญิงพวกนั้นคลั่งไคล้เขาจนแทบจะเขมือบเขาลงท้องเมื่อกลับมาถึงบ้าน หานซานเฉียนก็ขังตัวอยู่ในห้อง จ้องมองกำปั้นของตัวเองด้วยความงุนงงเขารู้ว่าต
บทล่าสุด
