บทที่ 831

ณ โรงแรมเพนนินซูล่า เมื่อกลับมาถึงห้องแล้วนั้น หานเหยียนก็รู้สึกไม่สบายใจ ถึงแม้จะหลับตาลงแต่เธอก็นอนไม่หลับ หลังจากพลิกตัวไปมาเป็นเวลานาน เธอก็ลุกขึ้นมานั่ง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกเสียใจกับการตายของหานชิง และไม่ได้รู้สึกผิดใด ๆ ที่ไม่ได้ช่วยเธอ แต่การกระทำของหานซานเฉียนทำให้เธอรับไม่ได้ ตามคำกล่าวที่ว่าการตีสุนัข เจ้าของเท่านั้นที่จะตีได้ แต่หานซานเฉียนกลับไม่เห็นเธออยู่ในสายตา สิ่งนี้ทำให้เธอยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

"ถ้าพ่อไม่บอกว่าห้ามฉันฆ่าแกล่ะก็ แกได้ตายไปนานแล้ว ไม่มีวันได้มาเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันแบบนี้หรอก" หานเหยียนกล่าวด้วยสายตาที่ชั่วร้ายและความไม่พอใจ ในเขตอเมริกันจีนเธอคือยอดหญิง ใครก็ตามที่พูดกับเธอต้องลดระดับเสียงลง และให้ความเคารพเธออย่างที่สุด แต่หานซานเฉียนนั้นดูหมิ่นเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนนั้นเอง หานเหยียนจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ในเมื่อพ่อของเธอไม่ต้องการให้หานซานเฉียนตาย งั้นก็ลองบอกเรื่องนี้กับเขาดู บางทีมันอาจจะเปลี่ยนใจพ่อได้?

หลังจากทำอารมณ์สักพัก หานเหยียนก็โทรหาพ่อของเธอ

เมื่อต่อสายแล้ว หานเหยียนก็ร้องไห้ออกมาทันที ทักษะการแสดงของเธอนั้นยอดเยี่ยม ทำให้ไม่มีใครสัง